Alejandro Celestino Toledo Manrique (28 de marzu de 1946, Cabana) ye un economista y políticu peruanu. Ocupó la Presidencia de la República de Perú ente'l 28 de xunetu de 2001 y el 28 de xunetu de 2006.
Estudió na Universidá de San Francisco y depués na Universidá de Stanford. Venceyóse orixinalmente al ámbitu téunicu y académicu, dende onde participó como analista sobre política y economía en delles oportunidaes.[12] Ingresó a la política activa al fundar el partíu País Posible (agora Perú Posible), participando nes eleiciones presidenciales de 1995. En 2000, llogró convertise nel líder de la oposición al réxime d'Alberto Fujimori; sicasí, Toledo perdió na segunda vuelta eleutoral nun procesu accidentáu. Yá dempués del destape d'escándalos de corrupción al interior del réxime y de la destitución de Fujimori pol Congresu Nacional, Toledo participó nes eleiciones de 2001 xunto a Lourdes Flores (UN) y Alan García (PAP); compitió con esti postreru na segunda vuelta, onde llogró la victoria con 53,08 % de votos válidos. Depués, participó tamién nes Eleiciones Presidenciales de 2011 pa retornar al poder, xunto a Ollanta Humala, Keiko Fujimori y Pedro Pablo Kuczynski, onde quedó en cuartu llugar.
El so gobiernu carauterizar pol entamu del espunte macroeconómicu del país, fomentando la inversión estranxera y la firma de trataos de llibre comerciu; y pola implementación de dellos proyeutos d'inversión en infraestructura y desarrollu humanu. Mientres el so mandatu, Toledo sufrió una crisis de gobernabilidad, lo cual viose reflexáu en sondeos d'opinión pública qu'indicaron un nivel de popularidá del 8%.[13][14]
Ente l'añu 2006 y 2008 trabayó como Distinguíu Profesor Residente nel Centru pa Estudios nes Ciencies del Comportamientu na Universidá de Stanford. Anguaño ye Distinguíu profesor visitante na Escuela pa estudios avanzaos internacionales na Universidá Johns Hopkins y profesor na Universidá de Stanford; amás ufierta conferencies en distintos países sobre democracia; coles mesmes, preside'l so partíu y tamién el Centru Global pal Desarrollu y la Democracia cola cual promueve democracies sostenibles y amás entama cumes añales d'expresidentes.
Alejandro Toledo nació nel Centru Pobláu de Ferrer del distritu de Bolognesi, pero foi rexistráu nel vecín distritu de Cabana, na provincia de Pallasca, na Rexón Áncash, el 28 de marzu de 1946. Los sos padres fueron Anatolio Toledo Campos (natural de Naza, d'ascendencia ayacuchana y arequipeña) y Margarita Manrique, una familia de llabradores de situación económica baxa.
Foi l'octavu de dieciséis fíos, de los cualos solo sobrevivieron nueve por cuenta de les precaries condiciones en que vivía la so familia. En 1950, la so familia camudar a Chimbote en busca d'un futuru meyor per mediu de la pesca d'anchoveta.
Trabayó d'empresariu pa contribuyir a la economía familiar, que yera bien precaria. Estes actividaes siguir paralelamente colos sos estudios primarios.
Cursó los sos estudios secundarios na Gran Unidá Escolar San Pedro de Chimbote, onde destacó poles sos habilidá matemátiques; nel so últimu añu d'estudios consiguió una beca a la Universidá de San Francisco por aciu unos voluntarios del Cuerpu de Paz de los Estaos Xuníos.
Estudió Economía y Alministración d'empreses na Universidá de San Francisco, d'onde se graduó en 1970; depués d'ello llogró una maestría n'Economía y Recursos Humanos (1971) y otra n'Economía (1972), dambes na Universidá de Stanford. Ye nesta universidá onde conoció a Eliane Karp, con quien se casó en 1972, divorciar en 1992 y volviéronse a casar en 1997.
En 1974 desempeñóse como consultor nel Stanford Research Institute (SRI). Al añu siguiente (1975) camudar a París, onde foi Investigador principal de la Organización pa la Cooperación y el Desarrollu Económicu (OCDE). Tornó al Perú en 1976 pa ser parte del Comité d'Asesores Económicos del Bancu Central de Reserva de Perú y del Ministeriu de Trabayu.
En 1978 foi consultor del Bancu Interamericano de Desarrollu en Washington D.C. y profesor acomuñáu d'Economía na American University. Al siguiente añu, trabayó como Economista principal de Recursos Humanos nel Bancu Mundial.
De 1983 a 1985 foi profesor d'economía ya investigador principal de la Universidá del Pacíficu en Lima; al par, brindó asesoría téunica al poder executivu y enseñó en La Escuela d'Alministración de Negocios pa Graduaos (ESAN), onde se caltién como profesor con llicencia.
En 1989 viaxó a Nueva York y foi líder de la misión del PNUD y de la OIT pa la evaluación del: "Impautu de les Polítiques Macroeconómiques sobre la Crecedera, Emplegu y Salarios" en seis países d'América Central.
Dende 1991 hasta 1994 foi miembru del Institutu pal desarrollu Internacional de la Universidá de Harvard, amás desempeñóse como profesor visitante na Universidá de Waseda en Tokiu. En 1993 tornó a la Universidá de Stanford pa rematar un doctoráu n'Economía de los Recursos Humanos.
En 2017, Toledo ye acusáu de llavadura d'activos al tar presuntamente arreyáu nel Casu Odebrecht. El 3 de febreru d'anguaño, a pidíu del Ministeriu Públicu, axentes de la PNP allanan la Residencia en Camacho d'Alejandro Toledo depués de que Jorge Barata (Ex representante de Odebrecht en Perú) va revelar apurrilu 20 millones de dólares en cuenta de favorecer a la Empresa Odebrecht na concesión de los tramos II y III de la Ruta interoceánica Brasil-Perú, que los sos montos seríen depositaos a les cuentes del multimillonariu Israelín Josef Maiman. El 9 de febreru, el Xuez Richard Concepción ordena 18 meses de prisión preventiva pal Ex Mandatariu y el 10 de Febreru'l Gobiernu incluyir na llista de los más buscaos de Perú emitiendo una orde de captura internacional pa lo cual ufiértase un pagu de S/100 000 pol so paradoriu.
N'avientu de 1994 anunció la so candidatura a les eleiciones presidenciales de 1995 encabezando l'agrupación eleutoral Perú Posible qu'estableció alianza cola Coordinadora Democrática, llamada CODE - País Posible.
Toledo foi designáu candidatu de l'alianza y a pesar d'algamar, nes encuestes previes, un creciente 11% (fechu que lo llevó a ser calificáu como'l "fenómeno Toledo") nes resultaos oficiales namái algamó un 3,5% de los votos válidamente emitíos. Eses eleiciones ganar con más del 62% de les preferencies l'entós presidente Fujimori.
Alejandro Toledo asistió a la receición pol natalicio del emperador del Xapón, dada n'avientu de 1996 na residencia del embaxador de Xapón en San Isidro. La casa foi tomada pola organización terrorista peruana Movimientu Revolucionariu Túpac Amaru, Toledo tuvo de volao secuestráu na llamada Toma de la residencia del embaxador de Xapón en Lima.[15] Tres tirantes negociaciones, Alejandro Toledo, Javier Diez Canseco y los embaxadores de Brasil, Corea y Exiptu son lliberaos non ensin antes ser obligaos a lleer una proclama del MRTA.[16] El restu de los secuestraos permaneció nel llugar, y fueron rescataos darréu por comandos del exércitu que tomaron por asaltu la residencia na Operación Chavín de Huántar.
Pal procesu eleutoral de 2000, Toledo presentóse encabezando la so propia agrupación llamada Partíu Políticu Perú Posible. Esti procesu tuvo envolubráu en discutiniu por cuenta de la decisión del entós Presidente Alberto Fujimori de postular a un segundu mandatu constitucional d'alcuerdu a la nueva Constitución yá vixente dende 1993.
N'ares de la unidá contra'l réxime Fujimorista, Toledo encamentó a los partíos políticos d'oposición a presentar un candidatu únicu, sosteniendo conversaciones con Luis Castañeda Lossio y Alberto Andrade Carmona pa llogralo. Al fracasar esti intentu, los líderes d'oposición encamienten a votar per Toledo pa prevenir que Fujimori venciera en primer vuelta. Pal Parllamentu, munchos de los sos candidatos fueron escoyíos de les files del Partíu Popular Cristianu.
El so plancha presidencial tuvo integrada por Carlos Ferrero Mariña (Primer Vicepresidencia), abogáu y antiguu aliáu del Presidente Fujimori; y por David Waisman (Segunda Vicepresidencia), empresariu y dirixente de Perú Posible.
Plancha Presidencial de Perú Posible pa les Eleiciones Xenerales del 2000 | ||
Candidatos | ||
---|---|---|
a la Presidencia | a la 1ª Vice-presidencia | a la 2ª Vice-presidencia |
[[Carlos
Ferrero Mariña]] |
David Waisman |
Nun procesu eleccionario llaráu de crítiques per parte de los observadores nacionales ya internacionales, Toledo quedó nun apostáu segundu llugar con un 40,3% de les preferencies frente a un 49,8% d'Alberto Fujimori.
Por cuenta de les denuncies de supuestu "fraude" qu'esistieron dempués de la eleición, Toledo anunció, el 18 de mayu de 2000, que nun se presentaría na segunda vuelta si ye qu'esta non s'aplazaba dos selmanes ya iguábense toles observaciones formulaes. Ante la falta de respuesta, el 26 de mayu d'esi añu, Toledo arrenunció (pero nun oficializó'l so arrenunciu ante'l JNE) de participar na segunda vuelta, solicitando a los votantes a que voten en blancu o viciáu.
El día de les eleiciones (28 de mayu), nel tradicional "flax eleutoral", esistió un 25,6 % de votos válidamente emitíos a favor de Toledo en cuantes que los votos en blancu y viciaos algamaron el 31 %. Esto axudicó la victoria a Alberto Fujimori.
Dende esa fecha, Toledo encabezó lo que llamó una "resistencia pacífica" en contra del tercer periodu de gobiernu de Fujimori. El 28 de xunetu de 2000 producióse una xornada de protesta nacional denominada La Marcha de los Cuatro Sos, na cual hubo personaxes a nivel nacional asina (congresistes electos, periodistes, persones d'a pies que caminaron grandes distancies pa llegar a la marcha) como tamién asistieron personaxes de nivel internacional pa demostrar el so sofitu, como foi'l casu del ex-presidente arxentín Raúl Alfonsín (1983-1989).
Lamentablemente, la marcha convertir en traxedia, pos se produció la infiltración de delincuentes unviaos por Vladimiro Montesinos, xefe del Serviciu d'Intelixencia Nacional y mano derecha del hasta esi momentu presidente Alberto Fujimori, quien causaron estroces na propiedá pública y provocaron la quema a unu de los locales más importantes del estatal Bancu de la Nación, amás provocóse la muerte de seis guardias de seguridá qu'ellí s'atopaben. Estos incidentes asitiaron mayor presión política sobre'l presidente Alberto Fujimori. Meses dempués de la marcha revelaríense los "Vladivideos" que marcaríen el fin del réxime de Fujimori, quien unos meses más tarde fugaríase del país y abellugaríase en Xapón, dende onde unviaría por fax el so arrenunciu a la Presidencia de la República.
Depués del arrenunciu de Fujimori y el so autoexilio nel Xapón, el 22 de payares de 2000, el Presidente del Congresu Valentín Paniagua Corazao asumió la presidencia de la República de manera transitoria y nel so mandatu convocó a eleiciones pa mayu de 2001.
Planchar presidencial de Toledo Manrique tuvo integrada pol empresariu Raúl Díez-Canseco (Primer Vicepresidencia) y por David Waisman (Segunda Vicepresidencia), congresista y dirixente de Perú Posible.
Candidatos | ||
---|---|---|
a la Presidencia | a la 1ª Vice-presidencia | a la 2ª Vice-presidencia |
[[Raúl
Díez-Canseco]] |
David Waisman |
Tal como indicaben les encuestadoras selmanes antes de les eleiciones, nengún candidatu superó'l 50 % más 1 votu riquíos, polo que los dos participantes que llograron mayor votación (Alejandro Toledo y Alan García), pasaron a una segunda vuelta, que se realizó'l 3 de xunu de 2001.
Con alcuerdos ente los negociadores de los partíos que pasaron a la segunda vuelta y l'ayuda de l'Asociación Civil "Tresparencia", dieron como resultáu la programación del alderique presidencial. Ésti desenvolvióse'l 19 de mayu, a les 20:00 hores ente los candidatos presidenciales de cada partíu: Alejandro Toledo (Perú Posible) y Alan García (APRA), nel "Hotel Marriott". Foi moderador el periodista Güido Lombardi.[19]
El día de les eleiciones (3 de xunu), nel tradicional "flax eleutoral" la diferencia ente dambos candidatos, magar menguó considerablemente tres l'alderique, axudicó la victoria a Perú Posible y la derrota d'Alan García con más del 5 % de diferencia.
El 10 de payares de 2010 anunció pola so cuenta oficial de Twitter la so postulación a la presidencia, depués por aciu una conferencia de prensa, anunció que sería candidatu nes eleiciones xenerales de Perú de 2011; igualmente facer por aciu comerciales nos programes más sintonizados del país.
Candidatos | ||
---|---|---|
a la Presidencia | a la 1ª Vice-presidencia | a la 2ª Vice-presidencia |
[[Carlos
Bruce]] |
Javier Reátegui |
Toledo quedó en cuartu llugar, quedando asina fora de la segunda vuelta a la qu'entraron Ollanta Humala y Keiko Fujimori
Toledo llogró'l 1,07 % de votos emitíos y el 1,30% de votos valíos.
Candidatos | ||
---|---|---|
a la Presidencia | a la 1ª Vice-presidencia | a la 2ª Vice-presidencia |
[[Marcial
Ayaipoma Alvarado|Marcial Ayaipoma]] |
Carmen Omonte |
Toledo, yá como Presidente, dio en normalizar les rellaciones diplomátiques col gobiernu de Venezuela, dempués de tar deterioraes mientres el gobiernu interín del so predecesor Valentín Paniagua, pol casu de Vladimiro Montesinos. Estes, sicasí, nun seríen duraderes.
Les rellaciones col gobiernu de Xapón deteriorar dende un primer momentu dempués de la negativa d'ésti d'estraditar al ex-presidente Fujimori, pol cargu de diversos delitos y onde Toledo aportunó na so entrega.
Nel aspeutu integracionista Toledo, estableció alcuerdos económicos con Brasil, onde destaquen proyeutos en xunto p'ameyorar les comunicaciones ente dambos países y con Bolivia. Con Estaos Xuníos promovió y aceleró les negociaciones pal Alcuerdo de Promoción Comercial Perú - E.U.A., xunto con Ecuador y Colombia.
La Comunidá Suramericana de Naciones foi una propuesta so pa realizar el suañu de Simón Bolívar d'integración suramericana. Esto foi frutu de les rellaciones colos sos homólogos suramericanos.
Toledo, xunto colos presidentes Tabaré Vázquez d'Uruguái[20] y Sebastián Piñera de Chile, fueron los únicos Xefes d'Estáu llatinoamericanos en visitar Israel de manera oficial. Nesti viaxe, entrevistar col presidente israelín Moshé Katsav (quien brindó honores militares a la so llegada al país) y l'entós Primer Ministru Ariel Sharón, siguíu pola so presencia nuna sesión especial del Knesset.[21] El motivu d'esti viaxe foi promover n'Israel el sector esportador peruanu y l'inversión israelina en materia agropecuario y teunolóxica nel Perú.
De la mesma manera, procedió escontra Xordania, onde dialogó avera del intercambiu económicu ente los dos países y visitó la colonia peruana en dicha nación árabe.[22] Nun s'axuntó, sicasí, col Presidente Palestín, Mahmud Abbas.[23]
El 28 d'ochobre de 2005 foi presentáu un proyeutu de llei nel Congresu de la República de Perú qu'indicaba l'establecimientu de llinies de bases pa la definición del dominiu marítimu sobre l'Océanu Pacíficu. Aprobáu esti proyeutu'l 3 de payares de 2005, foi promulgáu pol Presidente Toledo'l mesmu día. La promulgación d'esta llei xeneró un fuerte refugu per parte del gobiernu del entós Presidente Chilenu Ricardo Lagos, quien llogró'l sofitu del gobiernu del Ecuador pa fortalecer la so posición. Esti fechu marcó un distanciamientu na rellación ente'l Perú y Chile, oldeando coles templaes rellaciones diplomátiques qu'esistíen al entamu del so gobiernu.[24]
A pesar del discutiniu que se xeneró con dichos países, delles personalidaes polítiques manifestaron el so sofitu a la postura del gobiernu, qu'aseguró qu'esto yera una tema interna de Perú. Darréu, el gobiernu empezó una campaña pa suscribir a la nación a la "Convención del Mar".[25][26][27]
La llegada sorpresiva del ex-presidente Alberto Fujimori a Chile, a escasos meses de les Eleiciones Xenerales, xeneró un terremotu políticu nel so gobiernu por cuenta de los cargos que se-y siguíen a Fujimori. Darréu dar# en buscar la estradición de Fujimori al Perú, llogrando una victoria arreglada pola izquierda chilena, al asegurar la so detención y posterior enxuiciamientu en Chile.[28] Dempués d'un llargu procesu Chile concedió la estradición de Fujimori basáu nuna serie de delitos ente ellos los de lesa humanidá polos cualos el exmandatario foi enxuiciáu y declaráu culpable[29][30]
Nel añu 2006 volvieron deteriorase nuevamente les rellaciones diplomátiques con Venezuela por discrepancies con respectu al AlCA, la Comunidá Andina y d'acusar al Presidente Hugo Chávez de intromisión nos asuntos internos peruanos (específicamente al manifestar el so sofitu incondicional al candidatu presidencial Ollanta Humala nes eleiciones 2006).
El so gobiernu tuvo como afitaos los Trataos de Llibre Comerciu col Mercosur, la Comunidá Andina y Tailandia y el bien importante Alcuerdu de Promoción Comercial (APC) con Estaos Xuníos que foi aprobáu pol Congresu Peruanu'l 26 de xunu de 2006.
Alejandro Toledo empezó'l so gobiernu con aproximao 55% d'aprobación. Dellos escándalos, esplotaos hábilmente pola oposición, llueu fadríen esmornia na so aprobación; asina, mientres bona parte del so mandatu ésti tuvo un solu díxitu porcentual d'aceptación, con picos d'hasta namái 7%. En xunu y xunetu de 2002, hubo fuertes movilizaciones contra la privatización de "Egasa" y "Egesur" (adquiríes pola empresa belga "Tractebel") con gran intensidá de disturbios, especialmente n'Arequipa. El fechu tuvo un impautu políticu entá mayor por cuenta de la promesa fecha per Toledo mientres la so campaña eleutoral de nun vender les firmes d'enerxía. Les protestes llevaron a la cayida del primer gabinete de Toledo y a la instauración d'un "Estáu d'Emerxencia" en dicha Rexón.[31][32][33][34]
Esi mesmu añu, L'Asociación Pro Derechos Humanos (APRODEH) y familiares de los insurxentes ablayaos pol gobiernu mientres la Crisis de la Embaxada Xaponesa empezaron aiciones llegales contra l'Estáu. Estes basáronse primordialmente nel testimoniu de dellos exrehenes, quien aseguraron ver siquier a unu de los emerretistas con vida tres l'asaltu, lo cual foi desmentíu darréu. Alejandro Toledo, comprometíu con investigar los escesos cometíos pola alministración d'Alberto Fujimori y el respetu a los derechos humanos, brindó'l so total respaldu escontra les Fuercies Armaes, aprobando que'l Comandu "Chavín de Huantar" liderara la Parada Militar del 2002.[35]
En 2003, vivióse una fuelga xeneral de los maestros del Estáu ente los meses de xunu y xunetu, xunto con otres de los médicos y enfermeres del sector públicu, el poder xudicial y los llabradores y cocaleros, que dieron un clima de desgobiernu que remato cola declaración del Estáu d'emerxencia o d'esceición ye dicir el retayu de les garantíes y llibertaes constitucionales per un mes. Los sucesos llevaron nuevamente a la dimisión de dellos ministros.
Nel añu 2004, hubo fuertes rumores d'una posible vacancia presidencial, con un paru nacional convocáu pola Confederación Xeneral de Trabayadores (CGTP) y pola oposición, liderada pol APRA con Alan García el 14 de xunetu d'esi añu. Anque la fuelga fracasó y les agües aseláronse y nun se plantegó formalmente la vacancia esta foi usada como elementu de presión de les fuercies polítiques.
El 1 de xineru de 2005, el mayor retiráu del Exércitu Peruanu Antauro Humala (hermanu del exmilitar y ex-presidente Ollanta Humala) encabezó xunto con un grupu de siguidores denominaos etnocaceristas (nacionalistes indixenistes) l'asaltu y toma de la comisaría d'Andahuaylas. Los sucesos llevaron de momentu al arrenunciu del entós Ministru del Interior, César Reátegui, dirixente de Perú Posible. L'aición subversiva foi develada el 3 de xineru con un saldu de 4 policías y 2 etnocaceristas muertos, y Antauro Humala foi arrestáu.[36][37] [38]
Nel últimu día del so gobiernu, el Presidente Toledo inauguró la llamada Plaza de la Democracia, allugada nel llugar onde se produció la quema del "Bancu de la Nación" y la muerte de seis guardias de seguridá.[39] A otru día; minutos antes de llegar al Parllamentu pa entrega'l poder; manifestó qu'a pesar de los altos y baxos de la so alministración, "Entré [a la Presidencia] pela puerta grande y salgo pela puerta grande".[40]
Nos últimos seis meses del so mandatu rexistró un medría d'aprobación de la so xestión d'ente'l 10% al 30% a nivel nacional. Toledo terminó'l so mandatu con un 47,1% d'aprobación nel ámbitu capitalín, según la encuestadora CPI.[41]
Diversos analistes y políticos –como Rafael Rei, Martha Hildebrandt, el sociólogu Julio Cotler y el psicoanalista Jorge Bruce- consideren que'l gobiernu d'Alejandro Toledo foi un periodu de relativa estabilidá política y económica. El so gobiernu entamó midíes neolliberales, onde les estadístiques macroeconómiques indiquen una sostenida crecedera na economía peruana y una mayoritaria aprobación de les mesmes. Ente los motores de la crecedera que s'empecipió coles empreses mineres instalaes principalmente na década pasada, pueden nomase proyeutos de gran valumbu, como'l Gas de Camisea o la Carretera Interoceánica; según la creciente espansión de diversos sectores como construcción, minería y agroindustria.
Munchos descentralistas valoren que convocó a eleiciones rexonales y municipales l'añu 2003. Toledo siempres dicía "más vale la descentralización efeutiva, que retrasar na rexonalización política", parafrasiando los criterios tomaos del llibru "Gobiernos Rexonales" del inxenieru politólogu Andrés Tinoco Rondán.
Dempués del so periodu presidencial, Toledo foi a los Estaos Xuníos, onde foi un distinguíu profesor visitante en residencia nel Centru d'Estudios Avanzaos en Ciencies del Comportamientu na Universidá de Stanford mientres l'añu académicu 2006-2008. Al par tamién foi Profesor Visitante na Institución Hoover, tamién de la Universidá de Stanford.
De 2007 a 2008 foi Distinguíu Profesor Visitante del Institutu Freeman Spogli y Profesor Visitante del Centru pa la Democracia, el Desarrollu y l'Estáu de Derechu, na Universidá de Stanford.
Nel añu 2009 entró a la Institución Brookings, onde ye Distinguíu Miembru Senior (Non Residente) en Política Esterior, Economía Global y Desarrollu. Esi mesmu añu foi nomáu Distinguíu Profesor Visitante na Escuela d'Estudios Internacionales Avanzaos Paul H. Nitze (Universidá Johns Hopkins), con sede en Washington D. C..
Nel añu 2012 tornó a la Universidá de Stanford como Profesor nel Centru pa la Democracia, el Desarrollu y l'Estáu de Derechu.
Dende ochobre de 2006, forma parte del Centru Carter, del ex-presidente d'EE.XX. Jimmy Carter (1977-1981); participando como co-líder na observación de les eleiciones xenerales de Nicaragua el 5 de payares de 2006.
Coles mesmes, Alejandro Toledo fundó'l Centru Global pal Desarrollu y la Democracia, con oficines n'América Llatina, Estaos Xuníos y la Xunión Europea. Xunto con otros diecinueve expresidentes llatinoamericanos, Alejandro Toledo trabayó del 2007 al 2009 na ellaboración de l'Axenda Social pa la Democracia n'América Llatina pa los Próximos 20 Años, que foi presentada en payares de 2009 nel marcu del Cume Iberoamericana en Estoril, Portugal.
Toledo tamién ye miembru del Comité de Desarrollu Humanu de la Organización de les Naciones Xuníes pa Llatinoamérica, según del Club de Madrid.
Nel añu 2007, depués del polémicu zarru de RCTV en Venezuela, Toledo escribió l'artículu Silence = Despotism (Callo=Despotismu) en New York Times nel cual criticó fuertemente a Hugo Chávez por atentar contra la llibertá d'espresión; amás fixo un llamáu a organismos internacionales como la OEA por qu'intervengan nel zarru del mediu de comunicación.
En xunetu de 2010 el Senáu de los Estaos Xuníos homenaxó a Toledo poles sos polítiques que contribuyeron en gran midida a la meyora de la economía peruana y porque ayudó a dar reblagaes nes árees d'educación, salú y amenorgamientu de la probeza.[59]
A lo llargo de los años recibió más de 65 doctoraos en distintes universidaes del mundu, ente elles la Universidá de Winnipeg, la Universidá de Beixín, la Universidá Estatal de Tblisi[60] y la Universidá Nacional Mayor de San Marcos.
Toledo presentóse nuevamente a les eleiciones xenerales de Perú de 2011, onde quedó en cuartu llugar.
Dende entós caltuvo una apertada axenda internacional, que lo llevó, ente otres coses, a axuntase cola Secretaria d'Estáu de los Estaos Xuníos, Hillary Rodham Clinton, pa un replantegamientu de les rellaciones de los EEXX con países d'Iberoamérica.[61] Otramiente, participó n'eventos internacionales en Guatemala, onde abogó por integración, y desarrollu social y el fortalecimientu de la democracia,[62] y n'Israel, nel marcu de la Tercer Conferencia Presidencial Israelina.
Nel Oslo Freedom Forum de 2011, Toledo dexó en claru que nun sofitaría nin a Ollanta Humala nin a Keiko Fujimori nes eleiciones presidenciales de Perú, “Caltendremos vixilantes y defensores de la democracia nel Perú" añadió. Tamién afirmó'l so papel nel futuru añadiendo: “Vamos Combatir a quien siendo escoyíos democráticamente depués camuden la Constitución y utilicen el mazcaritu de la democracia pa gobernar autocráticamente". Sicasí, díes dempués sofitó abiertamente al candidatu nacionalista nestos términos:
Decidimos sofitar ensin ambigüedaes la candidatura de Ollanta Humala[63]
Tres la victoria de Humala empecipiáronse especulaciones sobre un posible co-gobiernu, por cuenta de les xuntes que tuvo'l ex-presidente con Humala; sicasí Toledo desmintió los rumores y anunció el so sofitu a la gobernabilidad del país.
En setiembre de 2011, Toledo axuntó en Lima a 13 expresidentes d'Iberoamérica y Europa pa la conmemoración de los 10 años de la Carta Democrática Interamericana, nel marcu del VI Cume de expresidentes.[64]
N'ochobre de 2011 participó como Xefe de la misión d'observadores del National Democratic Institute for International Affairs nes eleiciones de l'Asamblea Xeneral en Tunicia.[65] En payares del mesmu añu foi convidáu pol Rei Mohamed VI de Marruecos pa falar sobre los efeutos de la primavera árabe y la democracia; nesta visita apurrióse-y les llaves de la ciudá de Rabat; depués d'ello criticó ante la prensa internacional les formes de gobiernu en Venezuela y Nicaragua.[66]
En setiembre de 2012 foi nomáu ente los 20 Héroes de la Inclusión del Mundu pola revista Quarterly Americas del Conseyu de les Amériques, polos sos llogros como presidente al menguar la probeza de 54,4 % a 45 %.[67]
En marzu de 2013 participa como conferenciante principal na XV Conferencia sobre Llatinoamérica que realiza la Escuela de Negocios de la Universidá de Harvard, onde espunxo sobre los cambeos que la rexón llatinoamericana y el desarrollu económicu.[68][69] Depués d'ello participó nel Palm Beach Strategic Forum sobre la crecedera económica, dau en Florida. De la mesma foi panelista del foru sobre Latinoamércia entamáu por The Annenberg - Drier Commission - Americas Society en California; del Ambrosetti Forum en Cernobbio, Italia y del World Business Forum Latinamerica en Méxicu.
N'avientu de 2013 participa na conferencia añal del Club de Madrid, realizada na ciudá de Coolum, Queensland. En dicha xunta, distintos ex mandatarios falaron sobre'l futuru d'América Llatina y l'impautu que tien los cambeos económicos mundiales nes sociedaes.
A entamos de 2015 publica'l llibru La sociedá compartida. Una visión pal futuru global d'América Llatina.
Predecesor: Valentín Paniagua Corazao Presidente Constitucional |
Presidente Constitucional de Perú 28 de xunetu de 2001 a 28 de xunetu de 2006 |
Socesor: Alan García Pérez Presidente Constitucional |
Predecesor: Creación del cargu |
Presidente del Partíu Perú Posible 1 de marzu de 1994 |
Socesor: ' |