Barbra Streisand
_(cropped).jpg)
.svg){kind=small}
Barbra Joan Streisand (24 d'abril de 1942, Brooklyn) ye una actriz, cantante, compositora, productora y direutora d'Estaos Xuníos. A lo llargo de la so estensa carrera de más de seis décades, los sos llogros na música, el cine y el teatru haber convertíu nun iconu de la cultura estauxunidense.
Tres una esitosa carrera como cantante mientres los años sesenta, debutó nel cine con gran rellumanza nel musical Funny Girl de 1968, que la estableció como una intérprete d'ésitu y que la premió col so primera Óscar como meyor actriz.[9] Consolidó la so carrera cinematográfica coles posteriores películes Hello, Dolly! de 1969, The Way We Were de 1973 y A Star Is Born de 1976; esta postrera que lu premió con un segundu Óscar como compositora, siendo la primer muyer en faelo.[10] Debutó como direutora con Yentl de 1983, la primer película de gran caláu en ser dirixida, producida, escrita y protagonizada por una muyer.[11] Tamién dirixó les esitoses cintes The Prince of Tides de 1991 y The Mirror Has Two Faces de 1996.
El so trabayu na música dende 1963 convertir nuna de les artistes musicales con mayores ventes de la historia y la de mayor ésitu nos Estaos Xuníos, vendiendo 145 millones de discos nel mundu, 68.5 millones d'ellos solamente nel so país.[12][13] Ye la única artista n'allugar 34 de los sos álbumes nos primeros diez llugares de la llista Billboard 200 y la única n'allugar once d'ellos nel visu, siendo amás la única n'allugar dalgunu de los sos álbumes nel númberu unu mientres les pasaes seis décades.[12][13][14] Dalgunes de los sos cantares más conocíos son: «The Way We Were» de 1973, «Evergreen» de 1976, «Woman in Love» de 1980, «Memory» de 1982 y «Somewhere» de 1985.
Streisand ganó tolos premios importantes de la música, el cine y el teatru, y ye una de los seis muyeres en ganar les máximes distinciones de la industria del entretenimientu.[15] Ente los sos premios y condecoraciones más importantes atópense: dos Óscar, nueve Globos d'Oru (unu d'ellos honoríficu), diez Grammy (unu d'ellos honoríficu), cinco Emmy, y un Tony honoríficu, el premiu American Film Institute a toa una carrera, el premiu Peabody, el Kennedy, la Medaya Presidencial de la Llibertá y la Lexón d'Honor.[16][17][18][19][20][21][22] Amás cunta con 14 certificaciones de multiplatín, 31 certificaciones de platín y 53 certificaciones d'oru polos sos discos.[17]
Biografía
[editar | editar la fonte]Nació'l 24 d'abril de 1942 como Barbara Joan Streisand, nel senu d'una familia xudía en Williamsburg, Nueva York. El so padre, Emanuel Streisand, profesor de gramática y lliteratura, morrió por cuenta d'una hemorraxa cerebral cuando ella tenía apenes 15 meses. Tien un hermanu mayor, Sheldon, axente inmobiliariu y una media hermana, Roslyn Kind (tamién cantante), frutu del segundu matrimoniu de la so madre, Diana, que yera secretaria nuna escuela y que nunca sofitó'l suañu de la so fía de dedicase al mundu del espectáculu, yá que nun-y paecía curiosa.[23] Cursó estudios nel Colexu Beis Yakov y el Erasmus Hall High School de Brooklyn onde se graduó cuarta na promoción de 1959[24][25] Ellí cantaba nel coru xunto a Neil Diamond. Tamién foi compañera y amiga del que dempués sería campeón mundial d'axedrez Bobby Fischer y tien un fíu llamáu Jason Gould
Carrera musical
[editar | editar la fonte]1958-1961: entamos artísticos
[editar | editar la fonte]
Los deseos de Streisand de convertise en actriz y cantante surdieron en 1956 cuando allegó a ver en Broadway la obra teatral El diariu d'Ana Frank. Pa llograr el so oxetivu inscribir nel branu de 1957 nun cursu teatral, onde participó en The Teahouse of the August Moon, Desk Set y Picnic. Ente 1958 y 1960 tomó parte en delles producciones teatrales independientes off-off-Broadway y off-Broadway como Driftwood, The Insect Comedy, The Boyfriend y Another Evening with Harry Stoones.
Les perspeutives de la so carrera empezaron a ameyorar en 1960 cuando, cola ayuda del so entós noviu Barry Dennen, ganó un concursu de nuevos talentos entamáu nel club nocherniegu The Lion. A partir d'esi momentu realizó presentaciones como cantante n'otros clubes neoyorquinos, ente ellos el Bon Soir y el Blue Angel. En 1961 realizó la so primer apaición na televisión; interpretó'l cantar "A Sleepin' Bee" nel programa de variedaes The Tonight Show.[26] A finales d'esi añu realizó actuaciones especiales nel programa televisivu presentáu pol periodista Mike Wallace, PM East/PM West.
Debutó en Broadway el 20 de marzu de 1962 nel musical I Can Get It For You Wholesale, onde representó'l papel de la Sta. Marmelstein. La so interpretación recibió crítiques positives de munches fontes. Darréu foi nomada al premiu Tony por meyor actriz secundaria d'un musical. Na primavera d'esi añu, Barbra entró per primer vegada nun estudiu profesional de grabación pa rexistrar los cantares de I Can Get It For You Wholesale, onde, amás de la cómica Miss Marmelstein, tamién interpretaba una espectacular What Are They Doing To Us Now?; amás de collaborar nun par de númberos más xunto a compañeros del repartu. El discu solamente llegó a la posición 125 de Billboard pero dio-y la oportunidá, gracies a la insistencia del compositor de la obra, Harold Rome, de participar, un par de meses más tarde, nun discu homenaxe pol 25 aniversariu de la esitosa obra Pins And Needles, onde interpretó cinco solos y un cuartetu.
1962-1964: contratu con Columbia y primeres grabaciones
[editar | editar la fonte]Goddard Lieberson, productor y presidente de la Columbia Records, quedó tan esteláu con Barbra pol so trabayu en teatru, les sos intervenciones en televisión y les sos actuaciones en clubes, que venció a la presión del so mánager Marty Erlichmann (inda güei -2009-, el so mánager), na única clausa que daba a Barbra: "absolutu control artísticu" sobre la eleición del material musical, daqué ensin precedentes hasta esi entós na industria discográfico.
En cuanto robló'l so primer contratu con Columbia Records, empezar a faer planes pal so primer álbum; ello ye qu'en payares de 1962, grabáronse trés de les sos actuaciones nel Bon Soir col fin d'editar un discu, pero non contentos cola resultancia prefirieron metese nel estudiu de grabación col arreglista Peter Matz y un númberu bien pequeñu de músicos, una y bones el presupuestu yera bastante baxu. La resultancia foi'l so primer álbum, The Barbra Streisand Album, básicamente compuestu poles grabaciones n'estudiu del so repertoriu de los clubes. Llueu se convirtió nel discu más vendíu por una vocalista femenina n'Estaos Xuníos, algamando'l puestu númberu 8 de Billboard y llogrando 3 premios Grammy, ente ellos el de Meyor Vocalista Femenina (Barbra convertir na artista más nueva en recibir esti premiu) y Meyor álbum. El discu caltener mientres 101 selmanes na llista de los más vendíos.
Colos sos siguientes dos discos repitiría'l mesmu ésitu de ventes, llegando nun momentu a tener tres álbumes nes llistes de los diez más vendíos de Billboard, nuna dómina en que'l rock'n roll y The Beatles apoderaben les llistes d'ésitos.
En xunu de 1963 grabó The Second Barbra Streisand Album que llegó al númberu 2 de Billboard. Siguió cola fórmula de grabar principalmente temes del so repertoriu d'actuaciones en direutu.
En xineru de 1964, yá metida de llenu nos ensayos de Funny Girl, grabó The Third Album nel qu'entemecía temes del so repertoriu con temes de musicales americanos. Ye un trabayu menos eclécticu, más relaxáu y reflexivu que los anteriores que s'asitió nel númberu 5 de Billboard.
Funny Girl de Jule Styne, obra musical de Broadway na que Streisand interpretaba a Fanny Brice, foi un ésitu atayante dende'l momentu del so estrenu'l 26 de marzu de 1964. Pa faese una idea del algame del so ésitu, Barbra foi portada de Time y Life. Volvió ser nomada pa un Premiu Tony, esta vegada como actriz principal. La obra caltúvose en cartel con Barbra como protagonista hasta'l 26 d'avientu de 1965. Ente abril y xunetu de 1966 representar en Londres. L'álbum colos cantares de Funny Girl llegó al númberu 2 de Billboard.
De magar, Barbra nun volvió actuar en nenguna otra obra de teatru.
N'ochobre de 1964, editóse People. L'álbum foi'l so primer númberu 1 n'USA, desbancando a The Beatles y calteniéndose nesa posición mientres 5 selmanes. Mientres una selmana d'esi mes, los cinco últimos discos de Streisand figuraben na llista Top200 de Billboard. People llogró 3 premios Grammy, ente ellos el de Meyor Interpretación Femenina.
1965-1968: l'ésitu multitudinariu
[editar | editar la fonte]
Barbra había apaecíu innumberables ocasiones en programes de televisión ente 1961 y 1963, dacuando como cantante y otres como escéntrica tertuliana. La última vegada qu'apaeció como cantante foi n'ochobre de 1963 en The Judy Garland Show. Unes interpretaciones y unes collaboraciones con Judy que dexaron buelga nesti mediu. Sorprendentemente, y per primer vegada na historia, una artista convidada foi nomada al Emmy pola Meyor Interpretación de Variedaes.
El so primera especial de televisión pa la CBS foi My Name is Barbra en 1965; programa que catapultó el so ésitu a escala nacional, dándola a conocer como cantante y actriz; apurriéndo-y más reconocencia de crítica. Esti programa convertir nun finxu tantu na biografía de Barbra como na historia de la televisión, al qu'amás, hai que sumar cinco premios Emmy. L'álbum con delles de los cantares del especial más otres nueves llegó al númberu 2. Nesti discu inclúyese una estraordinaria versión de My Man!. Barbra volvió ganar el premiu Grammy pola Meyor Interpretación Femenina per tercer añu consecutivu.
En payares de 1965 publicar My Name is Barbra, Two con temes nueves y el risonderu medley Second Hand Rose del espectáculu televisivu. Tamién algamó'l númberu 2 de les llistes.
En marzu de 1966 emítese Color Me, Barbra, siguiendo la fórmula de 'One Woman Show', algamando un ésitu igual al del so predecesor. L'álbum llegó al númberu 3 de les llistes d'ésitos.
En payares de 1966 publica Je m'appelle Barbra, primer collaboración con Michel Legrand con temes cantaes en francés ya inglés. El discu contién la primer composición de Barbra Ma Premiere Chanson. L'álbum llega al númberu 5.
N'abril de 1967 graba'l so tercer especial pa la televisión The Belle of 14th Street inspiráu na dómina del vodevil. Per primer vegada apaecíen otros actores y cantantes compartiendo la pantalla con Barbra. Esti especial nun foi tan bien recibíu como los dos anteriores. El discu colos cantares nunca foi publicáu.
En payares de 1967, Barbra publica dos álbumes, Simply Streisand, coleición d'estándares y de temes de musicales americanos qu'algamó'l númberu 12 de les llistes y A Christmas Album, discu qu'entemez temes navidiegues con temes relixoses. Hai de solliñar la desenfrenada Gingle Bells?, Silent Night y el Ave María de Gounod. El discu llegó al númberu 1 de los discos de temporada navidiega.
En xunu de 1967, yá somorguiada nel rodaxe de Funny Girl, cantó pa un ensame de 135.000 persones (la mayor audiencia de la historia rexuntada pa ver a un artista en solitariu). Esti convertir nel so cuartu especial pa la televisión A Happening in Central Park. L'eventu convertir nun gran ésitu pa Barbra, afitando la so lleenda de la cantante americana más celebrada con apenes 25 años. El discu llegó a la posición 30 de Billboard.
A finales de los años '60, Barbra, primida pola Columbia empieza a cantar temes de compositores nuevos faciendo los sos primeros galanes nel mundu del pop y del rock. El so primera y fallíu intentu foi con What About Today, editáu en 1969, que solamente llegó a la posición 31.
En febreru de 1970 editóse Barbra Streisand's Greatest Hits que namái algamó'l puestu 32. Los gustos musicales camudaren drásticamente y Barbra yá nun taba vendiendo discos anque, taba trabayando nel so tresformamientu...
Col ésitu de "Stoney End", (númberu 10 en Billboard) publicáu en febreru de 1971 llogró una lexón de nuevos almiradores qu'afayaron a una nueva intérprete (29 años) que yá conquistara toles metes (Óscar, Emmy, Grammy, Tony), y que dacuando faía escaecer lo nuevu que yera.
En setiembre publica Barbra Joan Streisand, qu'algama la posición 11, y encimentando el so induldable tresformamientu al campu pop y rock.
Yá dende mediaos de los 60, Barbra demostró'l so sofitu al partíu Demócrata. N'abril de 1972, la so afinidá pola causa lliberal quedó afigurada en vinilu nel so discu Live Concert at the Forum; un conciertu pa recaldar fondos pa la candidatura del senador McGovern pa la presidencia de los Estaos Xuníos y onde yera capaz de pasar de les sos temes más clásiques de los 60 como 'People', 'Don't Rain On My Parade' o 'Happy Days Are Her Again' al rock más actual en temes como 'Stoney End', 'Where You Lead/Sweet Ispiration' o 'Make Your Own Kind of Music', nun pabellón de deportes con 18.000 almes y fumu de mariguana llexando nel aire. Barbra nun duldar en faer un númberu con porru incluyíu. L'escitante discu llegó al númberu 19.
1973-1979: The Way We Were y renovación musical
[editar | editar la fonte].jpg)
En 1973, Streisand llanzó'l so decimocuartu álbum d'estudiu, Barbra Streisand...and other musical instruments. Dicha producción recibió crítiques tibies y comercialmente fracasó. Pa la so promoción, estrenóse paralelamente un especial pa televisión sol mesmu títulu. Estrenáu'l 2 de payares de 1973 y emitíu na cadena CBS, el programa recibió una baxa audiencia y crítiques negatives. Esi mesmu añu, protagonizó'l drama románticu The Way We Were, dirixida por Sydney Pollack. Na película, una pareya d'estudiantes trata de permanecer xuntos magar los distintos ideales políticos que tienen. El llargumetraxe llogró crítiques mayoritariamente positives, anque lo más destacao foi la química ente Straisand y Robert Redford, quien interpretó al noviu del personaxe, Hubbell Gardiner.
En payares de 1974, y so la producción de la so entós amante-peluqueru Jon Peters publica l'álbum ButterFly que, pal esmorecimientu de tolos profesionales musicales, llogra una más que respetable posición 13 en Billboard.
En payares d'esi añu edítase Lazy Afternoon unu de los discos más aclamaos de l'artista de los años 70, y primer collaboración con Rupert Holmes. Posición 12 en Billboard
En febreru de 1976 y yá somorguiada nel rodaxe de la nueva versión de A Star Is Born (A Star Is Born) publicar Classical Barbra, una coleición de música clásica cantada por Streisand que dexó estelaos a los críticos más duros d'esti campu musical que llegaron a comparala con Victoria de los Ánxeles. El discu clásicu llegó a una increíble posición 46 ente los 200 discos de pop y rock de Billboard. Streisand llogró una nominación al Grammy como Meyor Cantante Clásica.
En xunu de 1977 preséntase "Streisand Superman", unu de los álbumes más roqueros de Streisand onde tamién s'incluyíen dos tarrezas non utilizaos en A Star Is Born. Otru ésitu que s'asitió nel númberu 3 de les llistes.
En mayu de 1978 edítase "Songbird" onde amás del cantar que da títulu al álbum, destaquen una estimulante versión de Tomorrow y la brillosa versión en solitariu de You Don't Bring Me Flowers. El discu algamó la posición númberu 12 nes llistes.
"Eyes of Laura Mars" ye un thriller producíu en 1978 por Jon Peters, dirixíu por Irvin Kershner, y protagonizáu por Faye Dunaway y Tommy Lee Jones. Streisand refugó'l papel protagonista pero apurrió'l respigante cantar Prisoner.
Neil Diamond había compuestu y publicáu el cantar You Don't Bring Me Flowers en 1977. Gary Guthrie, disk-jockey d'una emisora de radio decatóse que los dos tarrezas taben grabaos na mesma clave y creó un dúu virtual qu'empezó a emitir. La repercusión social foi tal que dambos artistes viéronse obligaos a grabar xuntos una nueva versión de la tema que se convirtió nun nuevu ésitu y nun nuevu númberu 1 en Billboard a finales de 1978.
Streisand aprovechó esti momentu pa publicar "Barbra Streisand Greatest Hits Volume 2" (1976), un recopilatorio de dalgunos de los sos ésitos de los últimos ocho años. L'álbum asitiar de nuevu nel númberu 1, con unes ventes récor.
N'ochobre de 1979 edítase "Wet", un álbum conceptual con temes referentes a l'agua. El discu llegó al númberu 7 y foi un gran ésitu por cuenta de la collaboración con Donna Summer na tema "No More Tears (Enough Is Enough)", senciellu y maxi-single que llegó al númberu 1, y ye un clásicu de la música discu.
Nel 2016 Streisand ye la cantante femenina con más discos vendíos nos Estaos Xuníos, por detrás d'artistes como The Beatles, Garth Brooks y Elvis Presley y percima d'artistes como los Rolling Stones, Bruce Springsteen y Madonna.[27]
En cuanto al cine, dende 1969 hasta 1980, Streisand apaeció nel Top 10 Box Office en 10 ocasiones, de cutiu como la única muyer na llista.
1980-1984: Guilty, Memories y Emotion
[editar | editar la fonte]En setiembre de 1980, publicó un álbum d'estudiu tituláu Guilty. El discu foi un estraordinariu ésitu musical y de crítica, qu'algamó cuasi instantáneamente el númberu unu n'Estaos Xuníos y en tolos países onde foi llanzáu, incluyíos los mercaos de Reinu Xuníu, Francia, Nueva Zelanda, Austria, Canadá, Italia, España, Suecia, Países Baxos, Noruega y Australia. Foi certificáu con cinco discos de platín en EE.UU y vendió más de 20 millones de copies en tol mundu, siendo'l discu más vendíu na carrera de Streisand. En 1981, ganó xunto al cantautor Barry Gibb, integrante del grupu Bee Gees, el Premiu Grammy a la meyor actuación d'un dúu o grupu pop pol senciellu homónimu. El cantar llegó al puestu #3 de Billboard Hot 100. El primer senciellu foi "Woman in Love", el senciellu más esitosu de tola so carrera, que llegó a la posición #1 de Billboard Hot 100, onde se caltuvo mientres tres selmanes. Curiosamente, Barbra nunca interpretó esta tema en direutu. L'álbum tamién inclúi otros senciellos que se convirtieron n'ésitu n'Estaos Xuníos y otres partes del mundu, como "What Kind of Fool", qu'interpretó a dúu con Barry, y "Promises".
A principios de 1981 presentóse All Night Long una comedia dirixida por Jean-Claude Tramont ya interpretada por Gene Hackman. Streisand foi contratada pa faer un papel secundariu pol que cobró la increíble cantidá 4 millones de dólares (por trés selmanes de trabayu); daqué inusitado en 1980. La película resultó ser un fracasu estrueldosu pero Barbra recibió delles estupendes crítiques de la so inusual papel.
Dende 1980, Streisand, taba somorguiada na preproducción de Yentl. L'añu siguiente nun tenía tiempu de grabar nengún discu. Mientres taba en Londres preparando'l so debú detrás de la cámara, grabó'l cantar 'Memory' de la famosa obra musical 'Cats' y 'Comin' In And Out Of Your Life'. Dambes temes solamente llegaron hasta'l númberu 18 de les llistes, pero 'Memory' convirtióse col tiempu nun clásicu de Streisand anque foi interpretáu por ensame de cantantes. L'álbum recopilatorio qu'incluyía estos dos nuevos temes y tituláu 'Memories' asítiase nel númberu 10 de Billboard llogrando, al igual que'l so antecesor cinco discos de platín n'EE.XX. lo que demostraba que los fans mercaríen cualquier cosa namás que hubiera una o dos canciones nueves.
En 1982, el críticu del New York Times, Stephen Holden, escribió que Streisand yera "la cantante más influyente na música americana dende Frank Sinatra."
1985-1993: The Broadway Album y Back to Broadway
[editar | editar la fonte]A mediaos de 1985, la cantante llanzó al mercáu The Broadway Album, que tuvo gran reconocencia y llegó al puestu númberu unu de la llista Billboard 200. El discu tuvo compuestu por nuevu versiones de cantares pertenecientes al repertoriu de diversos musicales de Broadway, como A Little Night Music y West Side Story. Incluyó los senciellos "Send in the Clowns" y "Somewhere"; asítiase nos puestos venticinco y cinco de la llista Adult contemporary, respeutivamente. Por esti álbum ganó'l premiu Grammy na categoría de "Meyor interpretación vocal pop femenina".
1993-1999: de vuelta a les xires de conciertos, Higher Ground y A Love Like Ours
[editar | editar la fonte]En 1991, presentóse un set de 4 CD, Just for the Record, que cubría tola carrera de Streisand. Incluyía más de 70 grabaciones ente grabaciones en vivu, ésitos, rareces, temes inédites dende 1955, añu en que con 13 años grabó'l cantar "You'll Never Know" nun estudiu p'aficionaos, hasta 1991.
Streisand ayudó considerablemente a Bill Clinton a llegar a la presidencia arreyándose como nunca recaldando fondos pa la campaña eleutoral. Barbra Streisand foi la piedra angular na gala inaugural el 20 de xineru de 1992. Meses dempués grabó xunto con Frank Sinatra el senciellu "I've Got a Crush on You" pal álbum Duets, el mayor ésitu comercial del músicu.
En setiembre de 1993, Streisand fixo públicos los preparativos pa la so primera xira de conciertos en 27 años. Los tickets pa esti tour llindáu vender nuna hora. La xira foi una de les más rentables na historia del mundu del espectáculu y foi calificada pola revista Time como "l'eventu musical del sieglu". L'artista atopó l'ésitu nuevamente na televisión a mediaos de 1995 con Barbra Streisand: The Concert, un especial grabáu pola cadena HBO que se convirtió n'unu de los conciertos más vistos de la historia. Esti programa apurrió-y dos premios Primetime Emmy, nes categoríes de "Meyor performance individual nun programa musical o de variedaes" y "Meyor especial de comedia, variedaes o música".
En setiembre de 2000, Streisand anunció que se retiraba de les actuaciones en direuto dando cuatro últimos conciertos, dos en Los Angeles y dos en Nueva York. La so última interpretación de "People" foi retresmitida n'Internet vía America Online.
2000-2013: Streisand nel sieglu XXI
[editar | editar la fonte]Al añu siguiente publicó un álbum d'estudiu de temática navidiega, tituláu Christmas Memories.
En 2005 llanzó la tan esperada secuela de Guilty: Guilty Pleasures (el cual foi tituláu Guilty Too nel mercáu inglés). Esta producción cuntó con una nueva de collaboración de l'artista y el so colega Barry Gibb.
En febreru de 2006, Barbra grabó'l cantar "Smile" xunto con Tony Bennett nel estudiu de grabación que l'artista tien na so casa de Malibú. El cantar formó parte del álbum pol ochentenu cumpleaños de Bennett. En setiembre grabaron nuevamente'l cantar pal especial de televisión dirixíu por Rob Marshall y tituláu Tony Bennett: An American Classic. El dúu con Streisand abrió l'especial.
En 2006 Streisand abandonó'l so retiru de los conciertos col propósitu de recaldar fondos pa les múltiples causes que defende la Fundación Streisand. Streisand: The Tour empecipiar en Wachovia Center de Filadelfia el 4 d'ochobre y remató nel Staples Center de Los Angeles el 20 de payares. El conciertu incluyía a Il Divo como convidáu especial. El tour llogró con gran ésitu de crítica y batió récores de recaldación en cuasi tolos escenarios. Darréu esta xira estender a Suiza, Austria, Alemaña, Francia, Irlanda y el Reinu Xuníu ente xunu y xunetu de 2007, acompañada esta vegada por un grupu d'actores y cantantes de Broadway, con igual ésitu de crítica y públicu.
En setiembre de 2009, la cantante brindó un conciertu especial nel Village Vanguard, en Nueva York. Esta presentación foi grabada y publicada en formatu de DVD por Columbia, sol títulu de One Night Only Barbra Streisand and Quartet at The Village Vanguard. Nesi mesmu añu llanzó al mercáu un nuevu álbum d'estudiu, Love is the answer. El discu, producíu por Diana Krall, llegó a los primeros puestos de les llistes UK Albums Chart y Billboard 200. D'esta miente, xunto con "Partners", álbum de 2014, convertir na única artista hasta esti momentu en llograr encabezar la llista Billboard 200 a lo menos una vegada mientres seis décades consecutives.
Los últimos trabayos de Barbra Streisand hasta la fecha fueron "What Matters Most", "Back to Brooklyn" (en direutu) y "Partners" (temes nueves y clásiques de Barbra cantaos a dúu con intérpretes masculinos).
Carrera nel cine
[editar | editar la fonte]
Streisand debutó nel cine en 1968 na película Funny Girl, adautación del musical qu'ella mesma protagonizara en Broadway en 1964, onde interpretó a Fanny Brice. El papel facer acreedora del premiu Óscar por "Meyor Actriz", compartiéndolo con Katharine Hepburn por El lleón pel iviernu, la primer vegada na historia que se producía un empate nesta categoría. A esa presentación siguiéronlu 039;'Hello Dolly! (1969) y On a Clear Day You Can See Forever (1970), películes musicales que tamién recibieron crítiques mayoritariamente positives de diverses fontes. Pol so trabayu en Hello Dolly! foi nomada al Globu d'oru por "Meyor actriz - Comedia o musical".
En 1970, protagonizó la comedia The Owl and the Pussycat dirixida por Herbert Ross, al llau de George Segal, Robert Klein y Evelyn Lang, tamién con gran ésitu de crítica y taquilla. Pola so interpretación recibió una nueva candidatura al Globu d'oru por "Meyor actriz - Comedia o musical". En 1969 funda, xunto a Paul Newman y Sidney Poitier, la productora First Artists, al envís de garantizar la realización de proyeutos que los grandes estudios refugaren. En 1971 xunióse Steve McQueen y en 1976 Dustin Hoffman.
En 1972 protagoniza xunto a Ryan O'Neal l'allocada comedia de Peter Bogdanovich "¿Qué me pasa, doctor?" (What's Up, Doc?), que se convirtió nun clásicu de les comedies americanes. Llogró un enorme ésitu na crítica, y aumentó la so lexón de siguidores.
En 1972 formaliza la so propia productora Barwood Films y so los auspicios de, la tamién la so empresa, Firsts Artists rueda Up the Sandbox dirixida por Irvin Kershner, película que resultó ser un fracasu comercial estrueldosu pero que ye un filme de cultu p'almiradores de Streisand polo inusual nuna estrella del so calibre y onde interpreta a la perfeición a una simple ama de casa que la so falta de realización personal fai-y vivir fantasíes.
El so trabayu en 1973 nel drama románticu "Tal como yéramos" (The Way We Were) xunto a Robert Redford y dirixida por Sydney Pollack, apurrió-y un gran ésitu de crítica y una segunda nominación al Óscar. La estupenda banda sonora de Marvin Hamlish algamó'l númberu 20 y l'álbum publicáu en febreru de 1974 col mesmu títulu y con temes de Stevie Wonder, Carole King, Paul Simon, Michel Legrand, etc, catapultó a Streisand nuevamente hasta'l númberu 1.
En 1974 rueda ¿Qué diaños pasa equí? (For Pete's Sake!) dirixida por Peter Yates. Una comedia d'enriedu de bastante ésitu nel branu d'esi añu.
En 1975 presenta Funny Lady (secuela de Funny Girl), xunto a James Caan, dirixida por Herbert Ross y producida por Ray Stark. La película tamién foi un ésitu, y la banda sonora llegó hasta'l númberu 6.
"A Star Is Born" convertir na película más taquillera na carrera de Streisand como protagonista. Foi la segunda película nel Box Office d'esi añu, dempués de Rocky. El filme amosaba a una Streisand sexy y moderna amás de tener un control ensin precedentes detrás de la cámara como productora executiva. Barbra recibe'l so segundu Óscar, esta vegada como compositora de Evergreen como Meyor Cantar Orixinal, convirtiéndose na primer muyer na historia en recibir esti premiu. El discu colos cantares de la película resultó ser un bombazu, algamando'l númberu 1 de Billboard amás de ser la banda sonora más vendida de la historia hasta esi momentu.
"The Main Event" rodóse y presentóse en 1979. Ye una comedia protagonizada por Barbra Streisand y Ryan O'Neal, y dirixida por Howard Zieff. Anque mal recibida pola crítica asitiar ente les 10 películes más taquilleres del añu. La banda sonora algamó'l númberu 20 de la llista. El single llegó al númberu 3, y el maxi-single de más de 11 minutos foi un ésitu nes pistes de baille.
En 1983 produció, dirixó, escribió y protagonizó "Yentl", esperiencia que darréu repitiría en "The Prince of Tides" (The Prince of Tides, 1991) y "The Mirror Has Two Faces" (The Mirror Has Two Faces, 1996). Steven Spielberg calificó "Yentl" d'obra maestra ("unu de los debúes más dinámicos na direición dende'l "Citizen Kane" de Welles") y munchos críticos allabaron la película, pero l'Academia ignoró a la nueva direutora a la de les candidatures a los premios Óscar más importantes (foi nomada a 5 premios menores, ganando solamente'l de Meyor Banda Sonora).
Años dempués, producióse un gran discutiniu cuando "The Prince of Tides" llogró siete candidatures pa delles categoríes, incluyida la de meyor película y, sicasí, Streisand nun foi nomada como meyor direutora. Delles opiniones achacar al so bien conocíu temperamentu duru ya intransixente, mientres otros pensaben que Hollywood castigar por ser muyer, yá que de ser home, inclusive col mesmu temperamentu, conceder.
Barwood Films produció tamién dellos drames pa la televisión. El primeru d'ellos, "Serving In Silence: The Margarethe Cammermeyer Story", foi gallardoniáu con tres premios Emmy en 1995.
Vida privada y convencimientos
[editar | editar la fonte]Tuvo casada col actor Elliott Gould de 1963 a 1971, con quien tuvo'l so únicu fíu, Jason Gould (que fai'l papel del so fíu tamién en The Prince of Tides). Streisand tamién ye conocida por haber calteníu sonoros romances con Ryan O'Neal, Tom Smothers, Warren Beatty, Jon Voight, Pierre Trudeau (Primer Ministru de Canadá), Omar Sharif, Don Johnson, Steve McQueen, Kris Kristofferson, Peter Jennings, Elvis Presley y Richard Baskin ente otros.
Caltuvo tamién una llarga rellación (1974-1982) col peluqueru convertíu depués en productor de cine Jon Peters. Sicasí, atribuyéronse-y numberosos falsos romances, siendo'l del tenista Andre Agassi el más sonáu, a pesar de que nunca foi confirmáu y siempres foi negáu por dambos. Dende'l 1 de xunetu de 1998 ta casada col actor y tamién direutor James Brolin. Curiosamente los sos dos homes coincidieron en 1970 na famosa película Capricorn One.
Streisand ye conocida pola so franca orientación política lliberal y progresista, y ye una activa defensora de les sos idees dientro del Partíu Demócrata. Ye coles mesmes una firme defensora de la causa d'Israel, y en xunu de 2013 allegó especialmente convidada a la celebración de 90 aniversariu de Shimon Peres.
El so fuerte y marcada personalidá haber convertíu nun símbolu pa los sos almiradores. Esto foi cariñosamente satirizáu na serie de Mike Myers "Linda Richman", serie de sketches humorísticos en direutu, emitíos los sábados pela nueche, na que la mesma Streisand fixo una apaición sorpresa.
A lo llargo de los años, Barbra foi una fuerte recaldadora de fondos pa causes sociales como la llucha contra'l sida, la educación y la proteición de les minoríes étniques. Les sos idees sobre la posición de los artistes a la de participar nel procesu políticu quedaron reflexaes nel so discursu na Universidá Harvard "L'Artista Como Ciudadanu", reproducíu íntegramente pol New York Times y el Washington Post. Tamién foi reconocida con un Doctoráu Honorariu n'Artes y Humanidaes pola Universidá de Brandeis. En febreru de 2001 foi-y concedíu'l premiu del Institutu Americanu del Cine pol so trabayu como direutora, actriz, guionista, productora y compositora. Recibió tamién la Medaya Nacional de les Artes concedida pol gobiernu de los Estaos Xuníos y el gobiernu de Francia condecorar cola Orde de les Artes y les Lletres y más apocayá, en 2007, como Oficial de la Lexón d'Honor. Nel 2008, Barbra recibió un homenaxe y una medaya del Kennedy Center Honors por cuenta de les sos collaboraciones al arte mientres la so llarga y esitosa trayeutoria.
Discografía
[editar | editar la fonte]Álbumes d'estudiu
[editar | editar la fonte]- 1963: The Barbra Streisand Album
- 1963: The Second Barbra Streisand Album
- 1964: The Third Album
- 1964: People
- 1966: Je m'appelle Barbra
- 1967: Simply Streisand
- 1967: A Christmas Album
- 1968: What About Today?
- 1971: Stoney End
- 1971: Barbra Joan Streisand
- 1974: The Way We Were
- 1974: ButterFly
- 1975: Lazy Afternoon
- 1976: Classical Barbra
- 1977: Streisand Superman
- 1978: Songbird
- 1979: Wet
- 1980: Guilty
- 1984: Emotion
- 1985: The Broadway Album
- 1988: Till I Loved You
- 1993: Back to Broadway
- 1997: Higher Ground
- 1999: A Love Like Ours
- 2001: Christmas Memories
- 2003: The Movie Album
- 2005: Guilty Pleasures
- 2009: Love Is the Answer
- 2011: What Matters Most
- 2014: Partners
- 2016: Encore: Movie Partners Sing Broadway
Filmografía
[editar | editar la fonte]| Añu | Película | Papel | Notes |
|---|---|---|---|
| 1968 | Funny Girl | Fanny Brice | |
| 1969 | Hello, Dolly! | Dolly Levi | |
| 1970 | On a clear day you can see forever | Daisy Gamble/Lady Melinda Winifred Waine Tentrees | |
| The owl and the pussycat | Doris | ||
| 1972 | ¿Qué me pasa, doctor? | Judy Maxwell | |
| Up the sandbox | Margaret Reynolds | tamién productora | |
| 1973 | Tal como yéramos | Katie Morosky | |
| 1974 | For Pete's sake | Henrietta 'Henry' Robbins | |
| 1975 | Funny Lady | Fanny Brice | |
| 1976 | A Star Is Born | Esther Hoffman | tamién creadora de conceutos musicales, compositora y productora executiva |
| 1979 | The main event | Hillary Kramer | tamién productora |
| 1981 | All Night Long | Cheryl Gibbons | |
| 1983 | Yentl | Yentl/Anshel | tamién creadora les escenes musicales, coguionista, productora, y direutora |
| 1987 | Lloca | Claudia Draper | tamién compositora y productora |
| 1991 | The Prince of Tides | Susan Lowenstein | tamién productora y direutora |
| 1996 | The Mirror Has Two Faces | Rose Morgan | tamién compositora, productora y direutora |
| 2004 | Meet the Fockers | Rozalin Focker | |
| 2010 | Little Fockers | Rozalin Focker y Duck sauce DFBM | |
| 2012 | A Toa Madre | Joyce Brewster |
Televisión
[editar | editar la fonte]Especiales pa televisión
[editar | editar la fonte]| Añu | Programa de Televisión | Papel | Notes |
|---|---|---|---|
| 1965 | My Name is Barbra | ||
| 1966 | Color Me, Barbra | ||
| 1967 | The Belle of 14th Street | ||
| 1968 | A Happening in Central Park | ||
| 1973 | Barbra Streisand... and Other Musical Instruments | ||
| 1975 | Funny Girl to Funny Lady | Ella mesma/Fanny Brice | Presentación de la película 'Funny Lady' - Entrevista/Actuación en direutu |
| 1976 | Barbra: With One More Look at You | Documental
sobre'l procesu creativu y el rodaxe de 'A Star Is Born' | |
| 1983 | A Film Is Born: The Making of 'Yentl' | Documental
sobre'l rodaxe de 'Yentl' | |
| 1986 | Putting it Together: The Making of The Broadway Album | Tamién
arreglista, productora executiva y direutora | |
| 1987 | One Voice | Tamién
productora executiva | |
| 1994 | Barbra Streisand: The Concert | Tamién
diseñadora de vestuariu, direutora d'escena, creadora, productora y direutora | |
| 2000 | Barbra Streisand: Timeless | Tamién
productora y direutora | |
| 2004 | Barbra Streisand: Live at the MGM Grand (1993/4) | Tamién
diseñadora de vestuariu, direutora d'escena, creadora, productora y direutora | |
| 2009 | Barbra Streisand: Live in Concert | Tamién
diseñadora de vestuariu, direutora d'escena, creadora, productora y direutora | |
| 2013 | "Back to Brooklyn" | Tamién
creadora, diectora d'escena, productora y direutora |
Teatru
[editar | editar la fonte]| Fecha | Obra | Teatru | Papel |
| Branu 1957 | The Teahouse of the August Moon | Malden Bridge Playhouse | Neña xaponesa |
| Branu 1957 | Desk Set | Malden Bridge Playhouse | Elsa |
| Branu 1957 | Picnic | Malden Bridge Playhouse | Millie Owens |
| Iviernu 1957/58 | Purple Dust | Cherry Lane Theatre | Asistente de direutor d'escena |
| Verano 1958 | Tobacco Road | Clinton Playhouse | Elli May |
| Xineru-Febreru 1959 | Driftwood | Garret Theatre | Lorna |
| Branu 1959 | Separate Tables | Cecilwood Theatre | ? |
| 08.-10.05.1960 | The Insect Comedy | Jan Hus Theatre | Apatura Clythia, Segunda Caparina, Primer Formiga y Segunda Poliya |
| 16.-30.08.1960 | The Boyfriend | Cecilwood Theatre | Hortense |
| 21.10.1961 | Another Evening with Harry Stoones | Gramercy Arts Theatre | Dellos personaxes |
| 22.03.-09.12.1962 | I Can Get It For You Wholesale | Shubert Theatre y Broadway Theatre | Miss Marmelstein |
| 26.03.1964 - 26.12.1965 | Funny Girl | Winter Garden Theatre | Fanny Brice |
| 13.04.-16.07.1966 | Funny Girl | Prince of Wales Theatre | Fanny Brice |
Premios y honores
[editar | editar la fonte]Tien dellos premios de ventes Billboard y certificaciones RIAA.
En payares de 2015, ye galardanda xunto con Gloria Estefan, Emilio Estefan y Steven Spielberg cola Medaya de la Llibertá máxima reconocencia civil d'Estaos Xuníos.[28]
Apaiciones en vivu, actuaciones y xires
[editar | editar la fonte]La gran mayoría de les actuaciones en direuto de Barbra Streisand producir nos años 60; antes y mientres les sos primeres apaiciones cinematográfiques. Cantar en públicu convertir n'incómodu pa ella y virtualmente cesó les sos actuaciones a mediaos de los 70, sacante conciertos benéficos. Barbra tornó triunfante al circuitu de los conciertos y de les xires en 1994 no que los medios llamaron "The Tour of the Century". Nel añu 2000, el so espectáculu "Timeless" debutó en Las Vegas pa dempués dir a Australia, Los Angeles y Nueva York. Barbra volvió con una nueva xira que lu llevó a 20 ciudaes Norteamericanes en 2006 y a 10 europees en 2007. La última xira de Streisand tuvo llugar en 2012 con actuaciones en 10 ciudaes de Norteamérica y en 2013 visitando 5 ciudaes ente Europa ya Israel.
Apaiciones en radio
[editar | editar la fonte]Al igual qu'asocedía cola televisión, de primeres de la so carrera, Barbra solía apaecer como "invitada". Cola popularidá, faíense programes especiales de radio pa espublizar el so últimu trabayu como cantante, actriz o direutora. Tamién son relativamente frecuentes les sos intervenciones pa les causes que defende.
Ver tamién
[editar | editar la fonte]Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Identificador GND: 119154765. Data de consulta: 9 abril 2014. Títulu: Barbra Streisand. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ Afirmao en: The International Who's Who of Women 2006. Data d'espublización: ochobre 2005. Editorial: Routledge.
- ↑ Afirmao en: catálogu de la Biblioteca Nacional Checa. Identificador NKCR AUT: jn20000701730. Data de consulta: 1r marzu 2022.
- ↑ URL de la referencia: https://www.loc.gov/about/awards-and-honors/living-legends/barbara-streisand/.
- ↑ 5,0 5,1 URL de la referencia: https://www.oscars.org/oscars/ceremonies/1969.
- ↑ URL de la referencia: http://razzies.com/asp/content/XcNewsPlus.asp?cmd=view&articleid=21. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20110715155800/http://razzies.com/asp/content/XcNewsPlus.asp?cmd=view&articleid=21. Data de consulta: 16 payares 2019.
- ↑ URL de la referencia: http://razzies.com/asp/content/XcNewsPlus.asp?cmd=view&articleid=23. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20110715155800/http://razzies.com/asp/content/XcNewsPlus.asp?cmd=view&articleid=23. Data de consulta: 19 payares 2019.
- ↑ URL de la referencia: https://www.oscars.org/oscars/ceremonies/1992.
- ↑ «Barbra Streisand's Awards». Internet Movie Database (2 de marzu de 2013). Consultáu'l 2 de marzu de 2013.
- ↑ «Barbra Streisand to Sing 'The Way We Were' for the Oscars Memorial Segment». movies.broadwayworld.com (22 de febreru de 2013). Consultáu'l 2 de marzu de 2013.
- ↑ Kagan, Jeremy. Directors Close Up, Scarecrow Press (2006) p. 297
- ↑ 12,0 12,1 «Barbra Streisand Sets The Record Straight». New York Times. Consultáu'l 4 d'agostu de 2016.
- ↑ 13,0 13,1 «Top Selling Artists (albums)». RIAA (25 de marzu de 2015). Consultáu'l 25 de marzu de 2015.
- ↑ «After 51-year absence, Barbra Streisand takes the host chair at 'The Tonight Show'». The Washington Post. Consultáu'l 17 de xunu de 2015.
- ↑ «The Ultimate Show Biz Coup: PEGOT». The Peabody Awards. Archiváu dende l'orixinal, el 2020-02-04. Consultáu'l 28 de febreru de 2016.
- ↑ «Academy Awards Database». Academy of Motion Picture Arts and Sciences (29 de xineru de 2010). Consultáu'l 26 de xunetu de 2012.
- ↑ 17,0 17,1 "Barbra Streisand Goes Platinum for History-Making 31st Time with Partners". Broadway World. January 20, 2015.
- ↑ «Awards Search». Academy Of Television Arts & Sciences. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-12-13. Consultáu'l 10 d'avientu de 2013.
- ↑ «AFI Life Achievement Award: Barbra Streisand». American Film Institute. Consultáu'l 9 d'avientu de 2009.
- ↑ «The Ultimate Show Biz Coup: PEGOT». The Peabody Awards. Archiváu dende l'orixinal, el 2020-02-04. Consultáu'l 10 d'avientu de 2014.
- ↑ «Steven Spielberg, Barbra Streisand to Receive Presidential Medal of Freedom». Variety. Consultáu'l 17 de payares de 2015.
- ↑ «Awards Search». Hollywood Foreign Press Association. Archiváu dende l'orixinal, el 2 d'abril de 2015. Consultáu'l 10 d'avientu de 2014.
- ↑ «Barbra Streisand». Jewishvirtuallibrary.org. Consultáu'l 17 d'agostu de 2011.
- ↑ (1990) Patty Greenbaum, Lisa Lewis. Anne Drake, Zazel Loven: Yearbook. New York, NY: Dolphin, páx. 101. ISBN 9780385416252.
- ↑ Biography contactmusic.com, retrieved 2010-01-24
- ↑ Tommasini, Anthony (27 de setiembre de 2009). «Streisand's Fine Instrument and Classic Instinct». The New York Times. http://www.nytimes.com/2009/09/27/arts/music/27tomm.html?scp=1&sq=streisand%20arlen&st=cse. Consultáu'l 26 d'abril de 2010.
- ↑ «Gold & Platinum - RIAA» (inglés). Consultáu'l 4 d'ochobre de 2016.
- ↑ El País (25 de payares de 2015). «Obama honra'l soníu americanu” d'Emilio y Gloria Estefan». Consultáu'l 25 de payares de 2015.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Barbra Streisand.- Barbra Streisand na Internet Movie Database (n'inglés)
- Web oficial
- Classic Movies (1939 - 1969): Barbra Streisand
- The Barbra Streisand FAQ Archiváu 2009-10-06 en Wayback Machine
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q4636- Multimedia: Barbra Streisand