Erwin Rommel
Erwin Johannes Eugen Rommel (
escuchar (?·i)) (15 de payares de 1891, Heidenheim an der Brenz – 14 d'ochobre de 1944, Herrlingen) foi un militar y el más famosu mariscal de campu alemán (n'alemán Generalfeldmarschall), mientres la Segunda Guerra Mundial. Recibió'l llamatu de Foín del Desiertu (Wüstenfuchs) arriendes de la so habilidá como comandante del Deutsches Afrika Korps mientres les campañes militares de dichu cuerpu n'África del Norte, ente 1941 y 1943. Darréu recibió'l mandu de les unidaes alemanes aparcaes en Francia pa contener la previsible invasión aliada, qu'acabó materializándose en Normandía.
Rommel ye recordáu frecuentemente non yá poles sos señalaes proezas militares, sinón pola so caballerosidad colos sos adversarios (foi unu de los mandos alemanes que se negó a obedecer la Kommandobefehl). Tres el atentáu del 20 de xunetu de 1944 contra Adolf Hitler, foi acusáu de participar nel mesmu y obligáu a suicidase pa evitar represalies contra la so familia y el so personal cercano.
Nacencia y primeros años
[editar | editar la fonte]Erwin Johannes Eugen Rommel nació'l 15 de payares de 1891 en Heidenheim an der Brenz, un pequeñu pueblu a unos 45 km d'Ulm, en Wurtemberg. Foi'l segundu fíu de Erwin Rommel y Helene von Lluz. Dambos proxenitores profesaben la fe protestante, polo que'l mozu Erwin Johannes Eugen foi bautizáu na mesma'l 17 de payares del mesmu añu. Tanto'l so padre como'l so güelu paternu yeren profesores de matemátiques de cierta sonadía, ente que la madre yera la primoxénita de Karl von Lluz, quien fora gobernador civil en Ulm (Regierungs-Präsident). Los sos padres yeren por tanto xente conocida y respetada na so redolada, anque de clase burguesa. Tuvo cuatro hermanos: Manfred morrió siendo neñu; Helena dedicóse tamién a la enseñanza, en Stuttgart; Karl sirvió na Primer Guerra Mundial como pilotu y resultó lisiado al contraer la malaria tando de serviciu nel Imperiu otomanu; y Gerhardt siguió una carrera como cantante d'ópera de moderáu ésitu.
Rommel podría ser clasificáu mientres el so periodu infantil como'l fíu que cualquier madre querdría tener. «Yera un neñu bien dondu y atentu. Bajito pa la so edá [...] falaba bien amodo y namái dempués de cavilgar largamente. Tenía bien bon calter, yera amistosu y nun s'asustaba de nada».[6] En 1898, Erwin Rommel padre ye nomáu direutor del Realgymnasium d'Aalen, un importante centru d'enseñanza nel so tiempu. El mozu Erwin Johannes empezó a asistir como alumnu a dichu colexu, onde amosó síntomes propios d'un superdotado: aburrir en clase, nun amosaba nengún interés poles materies trataes y, sicasí, aprobaba añu tres d'añu ensin nengún esfuerciu. Yera reserváu y calteníase a distancia de les sos demás compañeros.
Mientres el so adolescencia la situación camudó pa meyor. Sume la so mansedume infantil, reemplazada pol españíu continuu d'enerxía que-y caracterizaría yá mientres tol restu de la so vida. Empezó a interesase por tou tipu d'actividaes deportives, especialmente'l esquí y la bicicleta. Les sos notes ameyoraron de manera bien apreciable, consiguiendo graduase con bona nota. Xunto con un amigu so llamáu Keitel (ensin rellación col mariscal del mesmu nome) construyó un modelu de planiador a tamañu natural; consideró la idea d'estudiar inxeniería, pero ante la oposición del so padre apuntar nel exércitu. Presentó solicitúes en reximientos d'artillería y Arma d'Inxenieros inxenieros, pero en dambos comunicáronlu que nun había places disponibles. Asina que se presentó a infantería. Mientres les pruebes médiques diagnosticáron-y una hernia inguinal, de la que s'operó. Tres una convalecencia de cuasi cuatro meses, el 19 de xunetu de 1910 incorporar al 124º reximientu d'infantería «König Wilhelm I» (6º de Wurttemberg) en Weingarten col rangu de «aspirante» (cadete).
Nel sistema alemán, los aspirantes a oficial teníen de cumplir un tiempu de serviciu como soldaos enantes inclusive de ser unviaos a l'academia d'oficiales. Rommel foi xubíu a cabu n'ochobre y a sarxentu n'avientu. En marzu de 1911 foi treslladáu a la Kriegsschule (escuela de guerra) de Danzig. Ellí conoció, al traviés d'un amigu so de l'academia, a Lucie Marie Mollin, fía d'un terrateniente prusianu que s'atopaba en Danzig estudiando idiomes. Dafechu namoráu, empezó con ella una rellación formal que los conduciría al matrimoniu unos años dempués, en 1916, mientres un curtiu permisu mientres la Primer Guerra Mundial. El matrimoniu produció abondo malestar na familia de la novia, yá que yeren católicos y nun vieron l'enllaz con bonos güeyos.
Cuando Rommel volvió al so reximientu en graduándose en xineru de 1912, caltener en contautu escribiéndose práuticamente a diariu, costume que Rommel caltendría inalterada en tolos sos posteriores periodos de separación. La so vilba Lucie Marie Rommel llogró caltener grandes cantidaes d'eses cartes a pesar de los saqueos sufiertos mientres la Segunda Guerra Mundial.
En 1913 fina'l so padre de forma súbita. La so madre siguió viviendo na casa familiar, calteniendo'l contautu de forma fluyida con tolos sos fíos hasta la so muerte en 1940.
En 1928, Erwin y Lucie tuvieron al so únicu fíu, Manfred Rommel, que colos años sería secretariu d'Estáu y alcalde de Stuttgart. Sicasí, los historiadores John Bierman y Colin Smith afirmen que Rommel tuvo una aventura en 1913 con Walburga Stemmer, una nueva frutera de Weingarten.[7] D'esa rellación estramatrimonial nacería Gertrud Pan. Según los autores, Walburga suicidar en 1928, al enterase de la nacencia de Manfred.
Primer Guerra Mundial
[editar | editar la fonte]Nos dos años que trescurren dende'l so nomamientu como teniente (Leutnant) hasta l'entamu de la Primer Guerra Mundial, Rommel dedícase principalmente a xeres d'instrucción de tropa, actuando como xefe de seición. Destaca especialmente pol so entusiasmu, la so capacidá didáctica y la so total seriedá. Nun fuma, nun bebe, nun asiste a bailles nin locales d'alterne y (posiblemente por considerase comprometíu) nun se-y conoz nin una sola rellación sentimental más que cola so adorada Lucie (quitando la supuesta con Walburga). Los sos compañeros mientres dichu periodu recuérdenlu como un mozu oficial, sociable pero reserváu, con mayor enclín a escuchar qu'a falar, pero bien independiente a nivel intelectual.
En marzu de 1914 ye destináu como xefe de seición, nun programa d'intercambiu interarmas, a una de les bateríes del 49º reximientu d'artillería, aparcáu en Ulm. Col españíu de la Primer Guerra Mundial, recibe orde de volver al so reximientu'l 31 de xunetu de 1914, y ponse en marcha unos díes dempués escontra la frontera francesa.
Primeres aiciones: Francia, 1914-1915
[editar | editar la fonte]El so reximientu taba adscritu al XIII Cuerpu de Wurtemberg, sol mandu del xeneral Von Fabeck. Esti cuerpu formaba parte del V Exércitu alemán, que la so misión yera actuar como l'estremu interior del rodiellu» que'l Plan Schlieffen esperaba llanzar sobre Bélxica y los Países Baxos. La zona d'aición del reximientu de Rommel yera xustu enfrente de les Ardenas meridionales. Estes son dalgunes de les sos aiciones en dichu frente, estrayíes principalmente del so llibru de memories:[8]
La so primer aición de guerra foi nes cercaníes de Longwy, na frontera francu-belga. El 22 d'agostu de 1914 la so seición ocupa la so posición nel frente. Rommel, dempués de cuasi 24 hores a caballu actuando como oficial d'enllaz, sale d'esploración acompañáu por dos soldaos y un suboficial. Alcuentra a un grupu d'ente quince y venti soldaos franceses acampaos a cierta distancia de les sos propies posiciones. Decide aprovechar la sorpresa y abre fueu contra ellos xunto a los sos trés acompañantes. Retírase en cuanto empiecen a recibir disparos de vuelta, dexando muertos o mancaos a unos diez franceses, ensin baxes propies.
El 24 de setiembre, mientres actúa como enllaz en solitariu, dase de focicu con una patrulla francesa de cinco soldaos. Abre fueu contra ellos, ensin duldar, y ablaya a dos primeros que se-y acabe la munición. En llugar de parase a recargar, carga a la bayoneta contra los trés restantes, poniéndolos en fuga, anque sufriendo una firida de bala na zanca. Por esta aición recibió la Cruz de Fierro de segunda clase, y más tarde escribiría nes sos memories una célebre frase: «En combate cercanu, la victoria ye del que tien una bala más nel cargador».[8]
El 29 de xineru de 1915 se infiltra de madrugada con toa'l so seición tres les llinies franceses, aprovechando un tramu desenfilado d'alambrada qu'afayó nuna de les sos salíes d'esploración. Consigue prindar cuatro casamatas franceses nun asaltu por sorpresa, y procede depués a defendeles mientres tol día contra los continuos intentos de contraataque per parte d'un batallón francés. Pierde una de les casamatas, pero recuperar nuna nueva carga a la bayoneta por sorpresa. A la fin del día, cuando se fai evidente que nenguna otra unidá del so batallón ta aprovechando la fienda abierta, ordena la retirada. Tola operación costó-y tan solo dolce baxes ente muertos y mancaos. Arriendes de ello, recibió una severa reprimenda del so oficial en xefe por tomar iniciatives temeraries nel campu de batalla, y foi más tarde premiáu cola Cruz de Fierro de primer clase.
N'ochobre de 1915 Rommel foi xubíu a Oberleutnant (Teniente primeru) y treslladáu al apocayá creáu WGB (Württembergische Gebirgsbataillon), nel que recibió'l mandu d'una compañía. Pasó cuasi un añu ensin más actividá, aparcáu nos Vosgos, mientres el cual casóse con Lucie. Nun llegó a vivir los peores momentos de la guerra de posiciones en Francia, pero yá amosaba una gran independencia en tomar de decisiones. Anque se fadría famosu (sobremanera darréu) poles sos ventureres y rápides aiciones, nesti periodu amuesa un enorme interés poles fortificaciones y atrincheramientos, obligando a los sos homes a cavar trincheres asina aparcábense ayundes. Entendía (y asina lo recoyó nes sos memories) qu'esa yera la única forma en que la infantería en posición estática podía sustraese al efeuto de l'artillería. La so seición tuvo la menor cantidá de muertos y mancaos del so reximientu en tou esi periodu.
Guerra de movimientu: Rumanía, 1916-1917
[editar | editar la fonte]El 27 d'agostu de 1916, Rumanía declaró la guerra a les Potencies Centrales. El WGB foi treslladáu a dichu frente, integráu nel Alpenkorps. El WGB nun yera un batallón tradicional; taba formáu por seis compañíes de fusileros en llugar de cuatro, más seis compañíes d'ametralladores. Al ser una unidá puramente de monte, esperar de los sos mandos que pudiera operar independientemente si la situación riquir, y tenía una formación bien flexible: de normal nun combatía como una sola unidá cohesionada, sinón que yera estremada en dos o más grupos tácticos independientes (Abteilungen) según les circunstancies. Yera'l destín ideal pa Rommel, que s'atopó cuasi dende'l principiu al mandu de grupos independientes, dacuando namái la so propia compañía, dacuando delles, en dalguna ocasión inclusive controlando tol batallón.
L'exércitu rumanu intentó cuasi siempres una defensa estática, allugando posiciones fortificaes a lo cimero de visos abruptas o cerrando pasos de monte. La respuesta más emplegada por Rommel consistía en infiltrarse tres les llinies rumanes coles sos fuercies, aprovechando recuestos y desenfiladas, y tendiendo una llinia telefónica de campaña tres de sigo. Si consiguía pasar inalvertíu, llanzaba un ataque por sorpresa a l'amanecida, dacuando coordináu con fueu de cañón o d'ametralladora. Una vegada detrás de les llinies, nunca duldaba n'atacar, ensin importa-y la inferioridá numbérica: afirmaba que la sorpresa y l'efeutu psicolóxicu d'atopar al enemigu en zones consideraes segures riquía de les tropes una gran moral y calidá pa reponese y llantar cara de forma efeutiva, calidá que nun creía esistiera nel casu de los rumanos.
Exemplu de lo acertao del so planteamientu ye la conquista y posterior defensa del conxuntu de posiciones fortificaes alredor del monte Cosna, del 10 hasta'l 18 d'agostu de 1917. Pa dicha aición, Rommel recibió'l mandu de trés de les compañíes de fusileros y dos de les d'ametralladores. Mientres l'asaltu inicial del día 10 recibió un balazu nel antebrazu esquierdu, a pesar del cual caltúvose al mandu del so grupu de batalla hasta que los rumanos cesaron nos sos intentos de contraataque. Los díes 19 y 20, col enemigu deteníu y yá totalmente desimíos, Rommel y los sos homes, llanzar al asaltu de les últimes posiciones rumanes, prindándoles, y el grupu de batalla foi releváu.
Italia, 1917-1918
[editar | editar la fonte]
Rommel estrenar nel frente italianu'l 26 d'ochobre de 1917 na Batalla de Caporetto (conocida polos alemanes como 11ª batalla del Isonzo), na que tuvo un papel bien destacáu. El so batallón foi asignáu como unidá de reserva pa sofitar una penetración realizada por dos batallones bávaros. Sicasí, l'asaltu llueu quedó apexáu frente a les llinies italianes. Rommel, con dos compañíes, se infiltró tres les llinies cruciando'l Isonzo y tomó a la bayoneta les posiciones d'una batería italiana. Nos combates subsiguientes, Rommel mandó avisu al so comandante de batallón, Sprösser, xunto con más de mil prisioneros italianos, sollertando de que consiguiera romper les llinies.
Al recibir la noticia, el so comandante unvió-y cuatro compañíes más cola orde de sostener la fienda. Rommel, con seis compañíes sol so mandu, prosiguió la so infiltración en territoriu italianu, emboscando na carretera escontra'l Monte Matajur una columna de refrescu. Sorprendíos totalmente, los italianos nun ufiertaron apenes resistencia, siendo prindaos unos 2000 homes y 50 oficiales de la 4ª brigada de Bersaglieri, con tol so armamentu y impedimenta.
Gratamente sorprendíu pola falta de combatividad italiana al ser tomaos despreveníos, Rommel decidió prosiguir la meyora con daqué menos d'una compañía, a estazón mientres el restu del día y de la nueche. A l'amanecida del día 29, alcontró un enorme campamentu de la brigada Salerno. Xunto con dos oficiales y dellos soldaos, llantar nel centru del campamentu informando a los italianos de que taben totalmente arrodiaos y teníen 15 minutos pa rindise. Sorprendíos y plasmaos, los oficiales italianos nun se dieron cuenta del engañu y rindiéronse, aumentando la llista de prisioneros en 1500 homes y otra cincuentena d'oficiales.
Cuando Rommel finalmente esguiló'l monte Matajur (1643 msnm), y llanzó les bengalas alcordaes pa señalar la so meyora con ésitu, llevaba xunto colos sos exhaustas tropes más de 50 hores d'actividá ininterrumpida, colando a lo llargo de más de 19 km a vuelu de páxaru nun terrén montascosu, prindando nel procesu unos 150 oficiales, 9000 homes y 81 cañones de distintu calibre, ensin apenes baxes propies. Cinco reximientos italianos al completu fueron borraos del orde de batalla por una fuercia que nunca llegó a sumar más de seis compañíes. Esti terrible ésitu supúnxo-y la concesión de la más alta condecoración prusiana, l'acobiciada Pour -y Mérite, y l'ascensu a Capitán (Hauptmann) n'ochobre de 1917.
Ablucáu n'estremu pola baxa moral de los italianos, empezó una furiosa persecución de les fuercies puestes en fuga. Crució les xelaes agües del Piave malapenes unos díes dempués xunto con seis homes, en plena nueche, y con eses risibles fuercies atacó Longarone, obligando a rindise a la numberosa guarnición. Una vegada hubo cruciáu'l restu del so grupu tácticu, consiguió nuevos ésitos na zona de Longarone, repeliendo un postreru y desesperáu ataque nocherniegu per parte de los italianos, nel que tuvo a puntu de ser arolláu y fechu prisioneru. El 31 d'avientu de 1917, Rommel recibió un nuevu destín, ayudante de campu nun Estáu Mayor (Xeneral Kommando 64). Pal so terrible disgustu pasó'l restu de la guerra en funciones alministratives.
El periodu d'enteguerres (1918-1939)
[editar | editar la fonte]Tres la capitulación alemana de 1918 roblóse'l Tratáu de Versalles, pol que los Aliaos trataron d'evitar que Alemaña caltuviera la capacidá d'alzase nuevamente n'armes. Na redolada militar, naide duldaba de qu'antes de la capitulación entá yera posible la defensa. Les úniques tropes enemigues que triaren suelu alemán dende la fallida ofensiva rusa de 1914 fueren prisioneros de toles nacionalidaes. La conmoción que supunxo la rindición práuticamente incondicional, xuníu a la desmovilización forzosa, dexó una gran cantidá de militares resentíos que nun tardaron en xunise en masa a los Freikorps.
Esi nun foi'l casu de Rommel. El plan de desmovilización y reorganización diseñáu pol so comandante en xefe, el xeneral Hans von Seeckt, amenorgó n'efeutu les fuercies armaes alemanes a unos 100 000 homes lideraos por 4000 oficiales. Sicasí, l'amenorgamientu nun foi al azar. Caltener n'activu a tou oficial que demostrara disciplina, capacidá formativa, valor y decisión nel terrén, una y bones esi pequeñu exércitu de la República de Weimar tenía de convertise, en cuanto fuera posible, nel nucleu de mandu d'un nuevu exércitu alemán. El plan secretu de Von Seeckt, conocíu y aprobáu por tolos oficiales que permanecieron nel exércitu, consistía en producir una sobrecualificación en tol escalafón: entrenar a tol personal de forma que pudiera cubrir les responsabilidaes correspondientes a un rangu a lo menos dos veces cimeru al qu'ostentara. D'esa forma, cuando llegara'l momentu podría empecipiase de nuevu'l reclutamiento, xubir a los miembros del exércitu presistente y tener un exércitu movilizáu d'un tamañu bien cimeru. Rommel yera, nesi contestu, l'oficial ideal.
En diendo a buscar a la so esposa, enferma y aisllada en Danzig tres la entrega del «pasiellu» a Polonia, en 1919 recibió'l mandu d'una compañía cola que foi destináu a la cuenca del Ruhr hasta 1921 realizando xeres de caltenimientu del orde. D'ende foi treslladáu al 13º Reximientu d'Infantería, de vuelta en Stuttgart. Exerció como Capitán (Hauptmann) nel mesmu hasta'l 1 d'ochobre de 1929, momentu nel que foi destináu como instructor a l'Academia d'Infantería de Dresde. Mientres les sos clases na mesma solía emplegar los exemplos que más a mano tenía: les sos propies aiciones mientres la guerra. Despolvorió los sos diarios de campaña, con ensame d'esbozos y mapes fechos a mano por él mesmu, y utilizar nes sos clases, repasando cada aición una y otra vez, resaltando los aciertos y los errores, animando a los sos alumnos a sacar les sos propies conclusiones. Ye bien conocíu un incidente nel que, revisando los entamos del Plan Schlieffen en clase, preguntó la so opinión sobre cierta parte del mesmu a unu de los sos alumnos. Cuando l'aludíu empezó a recitar la respuesta, Rommel atayó-y, diciéndo-y «yá sé lo qu'opinaba l'Estáu Mayor Xeneral al respeutu. Toi preguntándo-y lo qu'opina usté».[9]
Siguió como oficial instructor mientres cuatro años, hasta que'l 1 d'abril de 1932 foi xubíu a mayor, y puestu al mandu del 3º Batallón del 17º Reximientu d'Infantería, una unidá de tropes de monte. Foi al mandu d'esti batallón cuando se produció'l primer contautu ente Adolf Hitler y Rommel, incluyendo un conocíu alcontrón ente esti postreru y les Schutzstaffel (SS): Mientres la Pascua de 1935 Hitler tenía de presidir un actu castrense nel que'l 3º Batallón Formaríase enfrente del Xefe del Estáu. Rommel recibió avisu de qu'un pelotón de les SS formar ente'l so batallón y Hitler, faciéndose responsables de la so seguridá. Rommel tomar como un insultu, alegando que si'l Xefe del Estáu nun se sentía seguro frente a los sos propios soldaos, nun tenía nenguna intención de face-yos formar. Finalmente, tres la intervención personal de Heinrich Himmler y Joseph Goebbels, les SS nun se formaron y Hitler felicitó a Rommel pol aspeutu del so batallón.
El 15 d'ochobre de 1935, col rearmamientu alemán funcionando a plena potencia, Rommel ye xubíu a Teniente coronel (Oberstleutnant) y recibe el treslláu como instructor a l'Academia de Guerra de Potsdam. Ye un fechu pocu conocíu'l que mientres la so dómina en Potsdam tuvo tamién temporalmente al cargu de la instrucción de les Mocedaes Hitlerianes (n'alemán Hitlerjugend, HJ). Duró pocu nel cargu; el so xefe direutu, Baldur von Schirach, pretendía militarizar la organización, a lo que Rommel negábase. Argumentaba que l'oxetivu tenía de ser más educativu, escorriendo más la forxa del calter que la consecución d'unes habilidaes militares. Al recibir la negativa de Schirach, indicólu ácidamente que si tanto deseyaba entrenar soldaos, tendría d'empezar por convertise él mesmu n'unu. A los pocos díes, Rommel yera releváu del so cargu como instructor xefe de la Hitlerjugend, como yá s'esperaba.[10]
En 1937 recueye les sos memories y los apuntes de les sos batalles aldericaes nes sos clases y publica l'únicu llibru qu'escribió en vida: Infanterie greift an (La infantería ataca). Llueu se repitieron les ediciones, traducir a dellos idiomes y convirtióse en manual de llectura obligatoria en delles academies militares de tol mundu. Pero'l llector más influyente sobre'l destín del so autor foi, ensin dulda, el mesmu Hitler. Foi xubíu a Coronel (Oberst) dempués de la publicación del llibru. El 9 de payares de 1938, al rematar la so vez de tres años como instructor en Potsdam, recibió'l cargu de direutor de l'Academia Militar Teresiana de Wiener Neustadt. Sicasí, Hitler escoyólu pocu dempués pa dirixir el Führerbegleitbataillon, el batallón de la guardia personal de Hitler, cola misión d'escoltar al Xefe del Estáu. Arriendes del so nuevu nomamientu, Rommel pasaría a tener un tratu cuasi diariu con Hitler.
El 1 d'agostu de 1939, Rommel ye xubíu a Mayor xeneral (Generalmajor) y destináu al Cuartel Xeneral del Führer como Xefe de Seguridá.
Segunda Guerra Mundial
[editar | editar la fonte]Polonia, 1939
[editar | editar la fonte]
La intervención de Rommel nesta campaña foi escasa tocantes a resultaos, pero descomanadamente influyente nos años posteriores. Cumpliendo coles sos funciones de Xefe de Seguridá, pasó enforma tiempu conviviendo con Hitler. Mientres el mesmu vio les traces positives del calter del Führer: seguridá en sí mesmu, valor personal, dotes de mandu, capacidá de xestión y un enclín a siguir los sos impulsos en contra de lo qu'opinaben les mentes más conservadores del Estáu Mayor Xeneral. Al ser una campaña tan corta como esitosa, nun llegó a conocer entós la obstinación irracional de Hitler, los sos ataques de rabia histérica, o la so decisión de sacrificar cualquier cosa con tal de consiguir los sos oxetivos, incluyendo a los sos soldaos o la mesma Alemaña. Hasta que pudo velo por sí mesmu años dempués (sobremanera arriendes de la batalla d'El Alamein, en 1942), Rommel formóse una imaxe llindada de quién yera'l so comandante en xefe.
Al acabar la campaña, Rommel quedó de nuevu agregáu al Estáu Mayor de Hitler. Este profesaba muncha simpatía al dinámicu xeneral que tan pocu paecer a los oficiales prusianos, d'ascendencia noble la mayoría, que tanto abondaben nel Estáu Mayor Xeneral y a los que despreciaba. Un bon día preguntó-y nuna conversación casual qué yera lo que más-y gustaría. Rommel nun lo duldar nin un intre: «El mandu d'una división blindada».
El 15 de febreru de 1940 Rommel tomó'l mandu de la 7ª División Panzer, en Bad Godesberg, reemplazando al xeneral Georg Stumme. Yera la primer vegada qu'ostentaba'l mandu d'una unidá de blindaos. Darréu punxo manes a la obra y pasó los meses siguientes entrenando intensivamente cola so nueva unidá, conociendo a los sos oficiales y preparando a toos pal tipu de guerra que tenía cuenta de executar.
Francia, 1940
[editar | editar la fonte]
En 1940, namái tres meses enantes de la invasión, Rommel púnxose al mandu de la 7ª División Panzer, que se recordaría como la Gespenster-Division (la División Fantasma, por cuenta de la velocidá y sorpresa que constantemente llograba, hasta'l puntu de qu'inclusive l'Altu Mandu Alemán perdió la pista d'ónde s'atopaba), pa la invasión de Francia y los Países Baxos. Yera la primer vegada que Rommel poníase al mandu d'una división Panzer. Amosó considerables habilidaes nesta operación, repeliendo un contraataque del exércitu británicu n'Arras y provocando el caos nes comunicaciones, suministros y les columnes de refuerzos aliaes al atacar en sitios que los Aliaos consideraben seguros y a munchos quilómetros del frente. La 7ª División Panzer foi una de les primeres unidaes alemanes n'algamar la canal de la Mancha (el 10 de xunu) y ocupó el vital puertu de Cherburgu. Como pagu, Rommel foi promovíu y nomáu comandante de la 5ª División Llixera (más tarde reorganizada y renombrada como 21ª División Panzer) y de la 15ª División Panzer, que foi unviada a Libia a principios de 1941 p'ayudar a les derrotaes y desmoralizadas tropes italianes, formando'l Deutsches Afrikakorps, al frente del cual Rommel llogró la so mayor fama.
A lo llargo de la campaña de Francia, Rommel llevó al estremu la nueva táctica de la Blitzkrieg y estremóse por dirixir a los sos homes dende la primer llinia pa faese una idea en tiempu real de la situación, asumiendo numberosos riesgos y tando delles vegaes a puntu de morrer en combate.[ensin referencies]
África, 1941-1943
[editar | editar la fonte]Rommel pasó la mayor parte de 1941 entamando y volviendo formar a les maltrechas tropes italianes, que sufrieren una serie de derrotes a manes de la Commonwealth británica, entós so les órdenes de Richard O'Connor.
Na primavera de 1941 llanzó una ofensiva qu'emburrió a los Aliaos fuera de Libia, pero nun pudo apenes enfusar n'Exiptu y, sobremanera, dexó tres les sos llinies l'importante puertu de Tobruk que, anque abarganáu per tierra poles tropes de la Exa, inda aguantaba so les órdenes d'un xeneral australianu, Leslie Morshead. El comandante en xefe aliáu Archibald Wavell llanzó dos ataques pa llevantar el cercu de Tobruk (Operación Brevity y Operación Battleaxe), pero dambes fracasaron.
Tres el fracasu de Battleaxe, Wavell foi releváu por Claude Auchinleck, el llexendariu «Auk» de les fuercies d'Oriente Mediu, quien llanzó una nueva gran ofensiva pa lliberar Tobruk, la Operación Crusader, que tuvo ésitu y dexó a los Aliaos reconquistar la Cirenaica. Sicasí, cuando la ofensiva quedar ensin fuelle, Rommel contraatacó. Nuna clásica Blitzkrieg (guerra relámpago), El Foín del Desiertu» devolvió xentileces a «Auk», flanqueó a los británicos en Gazala, arrodiando y amenorgando al nucleu fuerte en Bir Hakeim y forzó a los británicos a una retirada rápida pa evitar ser ganaos por completu. Tobruk, asediada y aisllada, yera agora tou lo qu'había ente'l Afrikakorps y Exiptu. El 21 de xunu de 1942, tres un rápidu, coordináu y fieru ataque combináu, la ciudá rindióse xunto colos sos 33 000 defensores. Solo na cayida de Singapur, un pocu enantes nesi mesmu añu, prindáronse más tropes britániques y de la Commonwealth. Les tropes aliaes fueren ganaes. Nunes poques selmanes fueren emburriaes de vuelta a Exiptu.
La ofensiva de Rommel foi detenida finalmente en El Alamein, a namái 100 km d'Alexandría. Rommel perdió la Primer Batalla d'El Alamein por cuenta de que los aliaos, ente la espada y la paré, teníen una meyor fonte de suministros que los alemanes, que pudieron descifrar cola máquina Enigma les comunicaciones secretes alemanes y, como'l mesmu Rommel almitiría: "la gran habilidá estratéxica del Xeneral Claude Auchinleck, quien tomó'l mandu direutu de les sos tropes, detuvo la nuesa meyora. Empeñándose sobre les tropes italianes, forzaba a les divisiones acorazaes alemanes a intervenir n'inferioridá numbérica y de material, lo qu'aprovechaba tácticamente pa esbaratar los nuesos ataques". Auchinkleck foi reemplazáu por motivos políticos y Harold Alexander tomó'l so llugar, nomando a Bernard Montgomery como comandante del exércitu 8. Nesi momentu, la situación de los suministros yera cada vegada más insostenible pal Afrika Korps pero de toes formes, el coraxosu Rommel trató de romper les llinies enemigues, per última vegada na batalla de Alam el Halfa pero nun lu consiguió.
Coles fuercies britániques de Malta interceptando los sos suministros nel mar y les grandes distancies que tenía de cubrir nel desiertu, Rommel nun podía caltener indefinidamente la posición d'El Alamein. A pesar d'ello, fixo falta una gran batalla, la Segunda Batalla d'El Alamein, pa ganar a les fuercies xermanu-italianes y obligales a retirase. Foi entós cuando Hitler intervieno y desautorizó per primer vegada a Rommel en combate: el Führer revocó la orde de retirada y ordenó al exércitu alemán permanecer nes sos posiciones y aguantar hasta l'últimu home. La orde foi una sorpresa pa Rommel, que sicasí la acató y suspendió la retirada. Sicasí, esto significaba condergar el so exércitu a la destrucción, polo que 24 hores más tarde decidió insubordinarse y volvió ordenar la retirada. Nun sufrió midíes disciplinaries por ello, pero nel espíritu de Rommel quedó pa siempres una mala impresión del so comandante en xefe.[11]
Tres la derrota nes batalles d'El Alamein, les fuercies de Rommel llindar a tender emboscaes al exércitu británicu que los escorría y nun volvieron plantegar llucha abierta hasta que llegaron a Tunicia. Inclusive ende, la so primer batalla nun foi contra'l VIII Exércitu británicu, sinón contra'l II Cuerpu estauxunidense, que desembarcara en Marruecos y Arxelia mientres les selmanes anteriores (Operación Torch). Rommel infligió un duru revés a les fuercies estauxunidenses na Batalla del pasu de Kasserine. Nesta batalla, unu de los oficiales d'observación destinaos nel so Estáu Mayor, Claus von Stauffenberg, foi gravemente mancáu nun bombardéu.
Volviendo una vegada más a enfrentase a la Commonwealth nes antigües defenses fronterices franceses de la Llinia Mareth, Rommel nun pudo retrasar más lo inevitable. Ultra foi un poderosu factor que bastió la cayida de les sos fuercies. El 6 de marzu de 1943, en llibrando una última batalla, Rommel foi sacupáu. Cinco díes dempués foi condecoráu colos brillantes de la Cruz de Caballeru. Los sos homes convertir en prisioneros de guerra pocos meses dempués.
Italia, 1943
[editar | editar la fonte]Tres la so evacuación de Tunicia, Rommel pasó un tiempu zarráu nuna villa d'Alemaña. La so estancia ellí yera secretu d'Estáu, una y bones la propaganda oficial siguía falando d'él como si tuviera entá al mandu de les sos tropes n'África, pa caltener la moral.[11]
Al peracabase la rindición en Túnez (13 de mayu de 1943), Rommel foi tresferíu temporalmente al Cuartel Xeneral de Hitler como «conseyeru militar», ensin mandu efeutivu salvu un pasu fugaz por Grecia. El desembarcu aliáu en Sicilia (10 de xunetu) y el derrocamientu de Mussolini dos selmanes dempués, convencieron a Hitler de qu'Italia taba a puntu de rindise ya impulsáron-y a intervenir militarmente. El Führer llamó a Rommel pa da-y el mandu del nuevu Grupu d'Exércitos B, formáu alredor de Múnich, qu'empezó a cruciar los Alpes pocos díes dempués.
Dende agostu hasta payares, Rommel dirixó lo que de fechu yera un exércitu d'ocupación nel norte d'Italia. Nun s'acusó a Rommel de nengún crime de guerra o contra la humanidá nesti difícil periodu de preguerra civil, a pesar de les órdenes de Hitler de reprimir brutalmente a los partisanos.[12]
Francia, 1943-1944
[editar | editar la fonte]
Rommel recibió en payares de 1943 la orde de treslladar la so Grupu d'Exércitos B a Francia y foi nomáu responsable de defender la mariña francesa. Ablayáu pola situación cola que s'atopó y el lentu ritmu de trabayu, sabiendo que disponía d'escasos meses enantes de la invasión, Rommel revigorizó tolos esfuercios de fortificación a lo llargo de la mariña atlántica, el Muro Atlánticu. Sol so mandu, el ritmu de trabayu aceleróse significativamente, asitiáronse millones de mines y miles de trampes antitanque, según torgues nes sableres y los campos.
Tres les sos batalles n'África, Rommel concluyó que pa sostener el Frente Occidental cualquier movimientu ofensivu resultaría imposible por cuenta de la superioridá aérea aliada. Argumentó que los tanques habíen de tar esvalixaos en pequeñes unidaes y tendríen de caltenese en posiciones bien fortificaes, asitiaes tan cerca del frente como fuera posible, de cuenta que nun tuvieren que movese demasiáu y nun s'atarraquitaren cuando empezara la invasión. Cuntaba que la invasión tenía de ser detenida nes sableres. Sicasí, el so comandante Gerd von Rundstedt decidió que nun yera posible detener la invasión cerca de les sableres por causa de la enorme potencia de fueu de la flota aliada y pensó que los tanques tendríen de tar formaos en grandes escuadrones tierra adientro, cerca de París, onde dexaríen a los Aliaos enfusase en Francia y entós acabar con ellos. Cuando se pidió a Hitler qu'escoyera un plan, bazcuyó y asitió los tanques nun puntu entemediu. Entós, los tanques quedaron demasiáu lloñe pa lo que Rommel defendía, y fora del algame de la idea de Von Rundstedt. Con too y con eso, el plan de Rommel tuvo a puntu de perfacese.
Mientres el Día D, bastantes tanques alemanes, sobremanera de la 12ª SS División Panzer Hitlerjugend, tuvieron cerca de les sableres y crearon abondo caos. Pero la superioridá numbérica de los Aliaos y la negativa de Hitler a lliberar a tiempu les reserves Panzer fixeron que cualquier ésitu fuera irrelevante y les sableres fueron llueu aseguraes polos Aliaos.
Rommel y l'intriga del 20 de xunetu de 1944
[editar | editar la fonte]Contactos colos conspiradores
[editar | editar la fonte]
La verdadera implicación de Rommel na intriga y la so opinión sobre'l mesmu fueron tema d'intensu alderique a lo llargo de los años. Lo que ta más allá de toa dulda ye que los dos homes clave de la intriga del 20 de xunetu, el doctor Carl Friedrich Goerdeler y el Generaloberst Ludwig Beck, punxeren los sos güeyos en Rommel por que los sofitara. Precisaben desesperadamente una figura de gran sonadía que pudiera compensar ante al pueblu alemán la solombra de cualesquier de los llugartenientes de Hitler qu'intentara ocupar el so llugar, y tamién-yos faía falta un militar de prestíu y altu rangu que pudiera xunir sol so mandu al exércitu, enfrentándose a les SS si fuera necesariu. Rommel yera dambes coses. A pesar de los sos enemigos nel OKW, yera una figura llargamente respetada nel exércitu, ya inclusive nes Waffen-SS, y amás yera la figura más popular n'Alemaña dempués del propiu Hitler.[ensin referencies]
Los conspiradores teníen dos contactos con Rommel: unu yera Karl Strolin, alcalde permanente de Stuttgart y antiguu amigu y collaciu d'armes de Rommel na Primer Guerra Mundial; l'otru, el teniente xeneral Hans Speidel, quien siendo yá parte de la intriga fuera nomáu xefe d'Estáu Mayor de Rommel en Francia. Strolin visitó a Rommel en febreru de 1944 pa informa-y de la combalechadura. Tamién-y reveló nesi momentu la esistencia de los campo d'estermín.[11] Strolin declararía dempués que Rommel desconocía la intención d'asesinar al Führer y creía que lo que se fadría con Hitler yera prinda-y y zarra-y pa ser xulgáu darréu. El 17 de mayu Rommel asistió a una xunta d'altos cargos militares del Frente Occidental na que'l Generaloberst von Stülpnagel faló abiertamente de la intriga pa matar a Hitler. Según numberosos testimonios (principalmente de Speidel y de Lucie, la esposa de Rommel), Rommel oponer al magnicidiu, prefiriendo una aición más nidia pola que Hitler dimitiera o fora depuestu pero ensin asesinar.
L'ésitu del desembarcu aliáu del 6 de xunu convenció definitivamente a Rommel de que yera imposible qu'Alemaña ganara la guerra. El 12 de xunu entrevistar col Generalfeldmarschall Gerd von Rundstedt y esplicólu que la guerra nel Oeste nun podía ganase militarmente. El 26 de xunu entrevistar en persona con Hitler, per última vegada. Esi mesmu día Claus von Stauffenberg empezó los preparativos pal atentáu del 20 de xunetu.
El 9 de xunetu, los conspiradores fixeron un últimu intentu por ganase a Rommel pa la so causa. Cesar von Hofacker, emisariu de Von Stülpnagel, informó al mariscal del atentáu inminente contra'l Führer. Esisten opiniones contradictories sobre si Rommel dio por fin una respuesta afirmativa[11] o bien prefirió nun implicase. Sía que non, el 13 de xunetu Rommel redactó una versión ampliao y actualizao del so informe del 12 de xunu sobre la imposibilidá de ganar la guerra contra los Aliaos Occidentales y unviar al Generalfeldmarschall Günther von Kluge, sustitutu de von Rundstedt. Von Kluge nun lo unviaría a Berlín hasta díes dempués del atentáu, lo cual aumentaría los rumores contra Rommel.
Rommel fora de combate
[editar | editar la fonte]Desque s'empecipió'l desembarcu de Normandía, Rommel exercía los so cargu como xefe del Grupu d'Exércitos B visitando un cuartel xeneral tres otru con cuenta de coordinar direutamente les aiciones de cada xefe. El 17 de xunetu de 1944 visitó pela mañana los cuarteles xenerales de les divisiones d'infantería 276ª y 277ª. Al mediudía axuntar con Sepp Dietrich nel cuartel xeneral del II Cuerpu d'exércitu blindáu de les SS y escontra los cuatro de la tarde empúnxose de vuelta al so propiu cuartel xeneral. A pesar d'evitar les carreteres principales, bombardiaes y atarraquitaes de refuxaos, el so coche foi ametralláu por una pareya de Spitfires de la RAF (atribúyese oficialmente l'ataque al xefe d'escuadrón C F del 412 Escuadrón Canadiense).
El coche foi algamáu por una de les rabaseres, que mancó al so conductor, y estrellóse fora de la carretera, quedando pámpana abaxo nuna canal de riego cercanu. El conductor, soldáu Daniel, morrió unos díes dempués. El comandante Neuhaus sufrió una quebra de cadril. El capitán Lang y el sarxentu Holke salieron con magulladuras leves. Rommel salió despidíu del vehículu y quedó tendíu nel centru de la carretera, inconsciente. Sufría una quebra cuádruplu de craniu, mancaes na cara producíes por fragmentos de parabrís y una enorme hinchadura que-y cerró'l güeyu esquierdu.[13] Los socesivos doctores que-y fueron atendiendo amosábense bien pesimistes tocantes a les sos mires de sobrevivencia. La mayor parte del tiempu taba inconsciente. Espertar de forma esporádica, pero yera incapaz de movese y apenes podía falar.
Por tanto, cuando trés díes depués el coronel Claus von Stauffenberg intentó matar a Hitler con una bomba, Rommel banciar# ente la vida y la muerte nuna sala d'operaciones na que'l Dr. Esch, unu de los meyores neurociruxanos d'Alemaña, esforciar por reconstruyir la so estrozada cabeza. Y consiguir. Pa sorpresa de toos, Rommel superó les operaciones col güeyu esquierdu totalmente zarráu, dafechu sordu del oyíu esquierdu y con tarrecibles xaqueques transitories, pero vivu. Yera la sesta firida que recibía n'actu de serviciu.
Declaraciones na so contra
[editar | editar la fonte]
Nes investigaciones posteriores al atentáu, dellos de los deteníos implicaron de forma ambigua a Rommel. El Generaloberst Carl-Heinrich von Stülpnagel foi llamáu a tornar a Berlín de forma urxente. Sabiendo que sería deteníu namás llegar, intentó suicidase nel camín pegándose un tiru, pero asitió mal la pistola na vidaya y namái consiguió saltase un güeyu y cuasi perder el segundu. Según declaró a la Gestapo el médicu que lu atendió, repitió delles vegaes el nome de Rommel mientres convalecía so los efeutos del sedante. Depués foi lleváu so arrestu a Berlín, torturáu mientres dellos díes y xulgáu, condergáu y aforcáu nun tiempu récor. La execución llevar a cabu'l 30 d'agostu de 1944, y nun se sabe con certidume qué más llegó a declarar so les tortures. Considérase posible que lu executaren con tanta urxencia debíu al precariu estáu de salú en que quedó tres el so fallíu intentu de suicidiu y les tortures subsiguientes.
Speidel, el so xefe d'Estáu Mayor, foi tamién arrestáu. Lleváu a Berlín y sometíu a continuos interrogatorios per parte de la Gestapo (pero, sorprendentemente, non a tortures), Speidel consiguió pasar esa fase de la investigación ensin denunciar a nengún de los sos collacios conspiradores. Sicasí, sí almitió declarar que cuando s'enteró del plan p'atentar contra Hitler per boca de Stülpnagel y otros, poner en conocencia del so superior direutu, Rommel. Con eso dexó al mariscal en bien mala posición, yá que implicaba que, o bien taba abiertamente a favor del atentáu, o bien pecó d'omisión al nun informar d'ello.
Martin Bormann, unu de los xerarques nazis más poderosos, redactó un informe sobre estos interrogatorios nel que compilaba los testimonios que denunciaben a Rommel. Concretamente acusaba a Rommel de ponese a la disposición del gobiernu que tomara'l poder tres l'atentáu.[14] Sicasí, los historiadores consideren que Bormann nun ye una fonte imparcial porque yera un adversariu declaráu de Rommel.[ensin referencies]
A lo último, tamién xugó en contra de Rommel el fechu, circunstancial según tolos implicaos, de que Von Stauffenberg fuera ayudante nel Cuartel Xeneral del Afrika Korps.
Otros nicios de la so implicación
[editar | editar la fonte]Rommel taba convencíu de qu'Alemaña tenía de roblar la paz colos Aliaos Occidentales y sabía tamién qu'estos nun aceptaríen la rindición incondicional mientres Hitler siguiera nel poder. Esisten nicios de que nos meses de xunu y xunetu de 1944 Rommel camudó la so postura inicial en contra de matar al Führer. Según el so fíu Manfred, Rommel entamaba rindir el so Grupu d'Exércitos B a los Aliaos con cuenta de que estos avanzaren hasta Berlín y terminaren asina la guerra.[15]
Bruno Ceppa, que yera unu de los oficiales d'Estáu Mayor de Rommel en Francia, afirma que na entrevista del 17 de xunetu ente Rommel y Sepp Dietrich el mariscal preguntó-y al SS si taría dispuestu a obedecer los sos órdenes inclusive si contradixeren a les órdenes del propiu Hitler. Dietrich respondió que Rommel yera'l so xefe y seríen los sos órdenes les qu'él siguiría.[16] El sofitu de Dietrich yera esencial pa Rommel porque comandaba el cuerpu d'exércitu más potente de los trés que componíen les fuercies de Rommel.
Otru niciu sobre la opinión positiva de Rommel escontra la intriga provién de Melcior von Schlippenbach, oficial d'Estáu Mayor que foi visita-y mientres la so convalecencia y qu'afirma qu'ésti-y preguntar: «¿Nun cree usté que sería meyor que l'atentáu del 20 de xunetu saliera bien?».[17] Sía que non, toles fontes concuerden en que Rommel taba al corriente de los planes contra Hitler y que decidió nun delatar a los conspiradores.
Nicios de la non implicación de Rommel
[editar | editar la fonte]El 24 de xunetu, el doliente Rommel escribió-y a los so muyer diciéndose sorprendíu pol atentáu contra'l Führer y allegrándose de qu'ésti sobreviviera.[18] La muyer de Rommel siempres caltuvo que'l so home nun taba implicáu o siquier nun sofitaba la intriga p'asesinar a Hitler.[19]
Según l'almirante Friedrich Ruxe, Rommel díxo-y al enllaz naval del so Estáu Mayor —col que caltenía una abierta amistá— nel hospital mientres taba doliente, refiriéndose al intentu d'asesinatu: «Ye una mala manera de resolver les coses. Esi home ye la encarnación del demoniu. ¿Por qué converti-y n'héroe y mártir? Meyor sería dexar que l'exércitu detener y xulgar. Nun vamos destruyir la lleenda de Hitler hasta que'l pueblu alemán conoza la verdá.»[20]
Según unu de los xenerales unviaos por Hitler pa forzar a Rommel al suicidiu, ésti diría nos últimos minutos enantes de salir definitivamente del so llar: «Quixi al Führer ya inda lo quiero».[21]
El revesosu historiador David Irving sostién que dellos altos xerarques nazissobremanera Martin Bormann y Hermann Göring, deseyaben acusar a Rommel pa quitar lo d'enriba. Esto llevaría-yos a ufiertar a Speidel llibra-y de la muerte en cuenta de un testimoniu acusador sobre Rommel. El fechu ye que Speidel foi l'únicu conspirador reconocíu como tal que nun foi executáu, anque tamién ye posible qu'ello se deba a que nun aportar# a espulsáu del exércitu. N'efeutu, recibió'l sofitu de Von Rundstedt y sobremanera de Heinz Guderian, que fuera nomáu presidente de los tribunales d'honor qu'espulsaron a tolos implicaos, poniéndolos en manes del Tribunal del Pueblu de Roland Freisler.
Muerte de Rommel
[editar | editar la fonte]
Rommel pasó la convalecencia del accidente na so casa de Herrlingen. El so fíu Manfred, apuntáu nuna unidá de defensa antiaérea de la Wehrmacht, recibió un permisu especial p'acompaña-y. Atopábense tamién na casa la so esposa Lucie, el capitán Aldinger y una ordenanza. De primeres Rommel tenía coles mesmes un serviciu de centinela na puerta del xardín, apurríu por un cercanu cuartel de la Wehrmacht, pero conforme trescurríen los díes retiróse-y dichu serviciu «per orde cimeru».
Rommel faía yá meses qu'aseguraba saber que los sos enemigos nel Altu Estáu Mayor confabulaban nel so contra a oyíos de Hitler, pero según declararon darréu los sos allegaos, nun empezar a abarruntar que se-y pretendía inculpar en daqué muncho más seriu hasta que Speidel foi deteníu pola Gestapo el 7 de setiembre. De magar, empezó a salir a los sos paseos diarios llevando la so pistola de serviciu nel bolsu, y n'unu d'esos mesmos paseos con Manfred fíxo-y afitase en dos homes d'uniforme que los reparaben dende lloñe, diciéndo-y al so fíu: «Fai yá díes que tamos so vixilancia».
Mientres los díes siguientes Rommel, aquexáu entá de xaqueques dolioses de forma ocasional, realizó diverses xestiones pa lliberar a Speidel, llegando inclusive a presentar una carta de quexa a Hitler por aciu de Sepp Dietrich. Amigos y conocíos de los Rommel informáron-yos de la presencia de desconocíos rondando la so casa y faciendo entrugues ente los vecinos.
El 7 d'ochobre el Generalfeldmarschall Wilhelm Keitel telefonió a Herrligen ordenando a Rommel qu'allegara'l día 10 a Berlín pa «una entrevista sobre'l so futuru». Rommel negóse, alegando nun tener permisu médicu pa faer viaxes tan llargos. Confidencialmente, comunicó al so fíu y a Aldinger que nun creía que se-y dexara llegar vivu a Berlín en casu d'entamar tal viaxe. Rommel procuraba en tou momentu faer esti tipu de comentarios cuando la so esposa nun taba presente, sabiendo que vivía nun terror constante desque Speidel fuera arrestáu.
El 8 d'ochobre Manfred reincorporar a la so batería hasta'l 14 del mesmu mes. Un día enantes, el 13 d'ochobre, Rommel recibió una llamada del Cuartel Xeneral Central avisándo-y de qu'a otru día recibiría la visita de los xenerales Wilhelm Burgdorf y Ernst Maisel, del Estáu Mayor Xeneral. Burgdorf yera'l xefe de personal del exércitu y Maisel actuaba como'l so adxuntu. Dambos presentáronse esautamente a los dolce del 14 d'ochobre, nun coche oficial de la Wehrmacht conducíu por un xofer con uniforme de les SS. Manfred llegara pela mañana y yá s'atopaba na casa.
Mientres se retiraba a una habitación pa falar a soles con dambos xenerales, Rommel pidió-y a Aldinger que tuviera a puntu la carpeta colos papeles: abarruntaba que pensaben acusa-y de neglixencia de dalgún tipu, de cuenta que desque empezó'l desembarcu tuviera atropando documentación sobre toles órdenes ya informes qu'unviara y recibiera. Aproximao una hora dempués Maisel salió del cuartu, siguíu tres unos minutos por Burgdorf, y dambos fueron a esperar xunto al coche. Rommel xubió direutamente al pisu cimeru y entró na habitación de la so esposa, onde paroló con ella unos minutos. La muyer de Rommel narra que al entrar, el so home declarólu lo siguiente en mirándola mientres un ratu en silenciu: «Vengo dicite adiós. Dientro d'un cuartu d'hora voi tar muertu. Abarrunten que tomé parte nel intentu d'asesinar a Hitler. Al paecer, el mio nome taba nuna llista fecha por Goerdeler na que se me consideraba futuru presidente del Reich... Enxamás vi a Goerdeler... Ellos dicen que Von Stülpnagel, Speidel y Von Hofacker denunciáronme. Ye'l mesmu métodu qu'empleguen siempres. contesté-yos que nun creía lo que dicíen, que tenía que ser mentira. El Führer dame a escoyer ente'l venenu o ser xulgáu pol tribunal popular».
Depués baxó a falar con Aldinger y el so fíu, que lu esperaben nel pisu inferior, y cuntólos lo mesmo. Según narraron dambos darréu, Rommel amosóse cada vegada más decidíu a midida que refugaba, con un aselu absolutu, toles demás posibilidaes. Anque afirmaba ser inocente, nun cuntaba con salir con vida en casu d'enfrentase a un xuiciu. El teléfonu taba cortáu, colo que nun cabía pidir auxiliu a dalguna unidá militar cercana. Les cais (según dixéren-y Burgdorf y Maiser) taben cortaes por patrulles de les SS, y tol armamentu disponible yeren les pistoles de Rommel y Aldinger, con bien poca munición disponible. Amás, amenaciárenlu con tomar represalies radicales contra la so familia y tolos miembros del so Estáu Mayor, más les sos families respeutives, si nun se suicidaba. La otra condición yera que tol asuntu tenía de caltenese de callao. Naide podía saber que la so muerte yera un suicidiu ordenáu. Si los sos parientes o amigos falaben, seríen xulgaos y executaos por traición. «Primero de too, tengo de pensar na mio esposa y en Manfred...».
Una vegada tomada la so decisión, despidir de toos, tomó la so gorra y el so cayáu de mariscal y xubió al coche onde lu esperaben Burgdorf y Maisel. Según declararon darréu tanto Maisel como Dose, el xofer, dirixir pela carretera en direición a Ulm mientres unos minutos. Depués Burgdorf ordenó parar nel arcén y salir dambos a caminar pela carretera, alloñar del coche, mientres él quedaba dientro col mariscal. Al cabu d'unos minutos Burgdorf salió tamién y llamólos. Al averase, declararon ver a Rommel encorváu y tendíu nel asientu traseru, cola gorra y el cayáu de mariscal nel suelu del vehículu, nos últimos estertores de la so agonía.
Media hora dempués de la so marcha, Aldinger recibió una llamada echar# voz de que Rommel sufriera un derrame cerebral que-y causó la muerte. El cuerpu foi lleváu al hospital de Ulm, onde se prohibió dafechamente que se realizara l'autopsia riquida pola llei. Tres el veloriu, el cadabre foi incineráu y les cenices soterraes en Herrlingen tres un funeral d'Estáu'l 18 d'ochobre y la declaración d'un día de llutu nacional. Von Rundstedt, que fuera destituyíu del so cargu por contradicir la opinión de Hitler y de quien toos sabíen que repunaba al partíu nazi, pronunció una elexía aciaga na qu'afirmó que Rommel taba «imbuyíu de los principios del nacionalsocialismu, motor de tolos sos actos», y que «el so corazón pertenecía al Führer». Mientres la mesma nun miró nin una sola vegada a la vilba nin a Manfred, equivocóse y tatexó delles vegaes, y una vegada rematada abandonó'l llugar ensin asistir a la cremación. Ruxe, que nun conocía la verdá, declaró más tarde que'l comportamientu de Von Rundstedt foi'l primer niciu que tuvo de que la muerte de Rommel nun fuera natural, anque'l mesmu Von Rundstedt negó tal cosa, afirmando que de sabelo, negaríase en redondu a faer tal espectáculu.
Llegaron notes de pésame de toes partes d'Alemaña, con dos interesaes esceiciones: Keitel y Jodl. Nengún de los dos unvió'l pésame a la vilba nin fixo actu de presencia nel funeral. Himmler fixo llegar a la esposa de Rommel una nota na que declaraba conocer los detalles de la muerte del so home y afirmaba tar totalmente espantáu polo asocedío, añadiendo que nunca s'emprestó a daqué asemeyáu.
Burgdorf suicidar mientres la cayida de Berlín. Maisel sobrevivió a la guerra, sufrió'l correspondiente xuiciu de desnazificación y quedó en llibertá en 1949, morriendo en 1978. Mientres el xuiciu declaró la realidá de la muerte de Rommel, confirmada entós públicamente pola so vilba, el so fíu y Aldinger. Esto supunxo un fuerte impautu na opinión pública, especialmente ente los veteranos que sirvieron con Rommel. Unu d'ellos, el xeneral Hans Cramer, declaró a Desmond Young que Me gustaría poder coyer ente les mios manes a esi Maisel».
Rommel ye l'únicu miembru del Tercer Reich que tien un muséu dedicáu a la so persona.
La personalidá de Rommel
[editar | editar la fonte]
El calter de Rommel yera, según la so familia y amigos, el del típicu suabu (totalmente opuestu al del so vecín bávaru): tranquil, calmu, respetuosu, colos pies nel suelu y pocu dadu a sentimentalismos nin grandes efusiones, anque con un puntu de poeta. Cuidadosu col dineru, raspiando inclusive la tacañería.[ensin referencies] A nivel personal sentía una gran pasión pel campu y los deportes rellacionaos col mesmu, como la equitación, el alpinismu, el remu y l'esquí. Yera tamién apasionáu de les motocicletes y la mecánica: dempués de desarmar y volver montar la so primer motocicleta pieza a pieza, llevar a la so esposa de viaxe con ella pela zona norte d'Italia p'amosa-y los llugares onde combatiera. Amás de la so vida familiar, nun paecía tener otru interés na vida más allá del so oficiu, a la que dedicaba toles sos enerxíes. El xeneral Speidel, el so postreru xefe d'Estáu Mayor, afirmaba que nun creía que Rommel lleera na so vida otra cosa que nun fueren llibros sobre táctica militar y les cartes de la so muyer y fíu.[22] Sicasí, tenía tamién enforma sentíu del humor y solía bromiar cola tropa en cuanto tenía ocasión.
Erwin Rommel consideróse siempres a sigo mesmu como un soldáu profesional. Nes escases ocasiones nes que falaba cola so esposa y fíu sobre'l so tiempu de campaña, dicía siempres que la guerra yera «una ocupación estúpido y brutal», a la que sicasí se dedicaba con pasión. Totalmente devotu de los sos homes, esfrutaba col entrenamientu continuu y yera teníu por un xefe duru y esixente, pero siempres cercanu y responsable. De fechu acostumaba a ser más queríu pola tropa que polos sos oficiales.[ensin referencies] Decididamente nun yera un típicu militar prusianu con ascendencia noble, sinón un oficial de tropa d'orixe burgués. Nunca formó parte de la camarilla d'oficiales que lideraba'l Estáu Mayor Xeneral alemán, colo que se ganó ensame d'enemigos nesa redolada, lo que-y resultaría fatal nos sos últimos díes.
Foi unu de los xenerales que meyor entendió y asumió'l conceutu de Blitzkrieg, precisamente porque yá dende la Primer Guerra Mundial prauticar como frutu de les sos propies reflexones.[ensin referencies] Basta ver les sos aiciones de guerra mientres esi periodu, incluyendo les que-y fixeron ganar la Pour -y Mérite, pa dase cuenta de que mientres la Segunda Guerra Mundial nun fixo más que repitir los mesmos conceutos que na Primera, con meyor material y mayores efeutivos. El tipu de reaición per sorpresa y la rapidez de decisión riquíos por una guerra ofensiva móvil yeren la base del calter y la forma de ser de Rommel.[ensin referencies]
A nivel tácticu yera un líder ensin igual, dotáu de lo que los alemanes llamaron Fingerspitzengefühl: una intuición táctica que paecía emanar de la punta de los sos deos, la capacidá de «lleer» el terrén, tanto a güeyu como por aciu un mapa, antemanándose a los planes del adversariu y maniobrando al so antoxu.[ensin referencies] Circulen ensame[ensin referencies] d'anécdotes sobre esa capacidá cuasi sobrenatural, rellataes per parte de veteranos que coincidieron con él en dalguna campaña. Según el capitán Hartmann, collaciu de Rommel nel frente italianu, dicir na división que «el frente ta onde tea Rommel».[19]
Nel tratu yera humilde y direutu. Detallaba tolos sos planes de forma metódica y concisa. Al tresmitilos, facer siempres de forma didáctica, dando les esplicaciones pertinentes y repitiendo les partes más importantes con cuenta de que enfatizarlas.[ensin referencies] Tenía siempres l'enclín a tomar direutamente'l control de les operaciones cuando la creía necesariu; inclusive siendo mariscal de campu, nun yera raru ve-y al mandu d'un batallón liderando una meyora.[ensin referencies] Eso ameyoraba de forma bultable la so rellación cola tropa, qu'almiraba l'exemplu dau pol so xeneral, pero foi vistu non poques vegaes como una intromisión per parte de los oficiales temporalmente movíos.
A pesar d'esa humildá, Rommel fíxose conocíu tanto poles sos propies tropes como polos sos enemigos. Curiosamente, nel so periodu n'África, tanto los soldaos británicos como los alemanes referir a él como «esi bastardu de Rommel» y tamién-y llamen el Xefe», dambos col mesmu tinte d'almiración y envidia. Lo estraordinario de los sos llogros, xuníu al innatu sentíu de xuegu llimpiu del que siempres presumen los británicos, llevó al mariscal Sir Claude Auchinleck a emitir, en 1941, una orde na qu'encamentaba a tolos oficiales del cuerpu espedicionariu británicu n'Oriente Mediu, ente otres midíes, a nun referise nunca a Rommel. Nun lo fixo por una falta de respetu o desllealtá escontra él, pos ente dambos esistía un mutuu respetu y almiración. Con ésta midida pretendía amenorgar la imaxe de xeneral invencible» que se taba creando'l foín del desiertu.[23]
El mesmu Rommel yera bien consciente del valor de la imaxe y la sonadía y usó los suyos con frecuencia pa primir a los so xefes direutos nun intentu por consiguir los suministros que precisaba. El mesmu enclín agresiva que tantes victories supúnxo-y en batalla, fizo que munches vegaes saltara la cadena de mandu normal, aprovechando'l so especial contautu con Adolf Hitler. Eso reportó-y poques ventayes y punxo na so contra a gran parte del Altu Estáu Mayor alemán, quien lu víen como un egocéntricu con enfotu de protagonismu.
En delles publicaciones biográfiques, surdíes a finales de los años 1940, afírmase incorreutamente que Rommel perteneció a los Freikorps, que foi miembru del partíu nazi cuasi dende la so fundación, que yera amigu personal d'Adolf Hitler y unu de los sos primeros llugartenientes, que fuera policía mientres la República de Weimar, que foi miembru fundador de les SS, o qu'estudió Derechu na Universidá de Tubinga nel periodu d'enteguerres.[ensin referencies] L'orixe de la mayoría d'estes falsedaes provién d'un artículu publicáu en 1941 en Das Reich, el periódicu controláu por Joseph Goebbels.[ensin referencies] Rommel lleó l'artículu tando n'África y quedó tan indignáu pola imaxe sesgada que se daba nel mesmu qu'escribió a la so esposa diciendo que presentara una reclamación formal nel Ministerio de Propaganda, esixendo esplicaciones al respeutu.[ensin referencies]
Firme defensor del conceutu de que los militares nun teníen d'entemeter se en política, nun tuvo contautu col partíu nazi en tola so carrera, anque foi riquíu en delles ocasiones por que se diera d'alta nel mesmu. La esposa de Rommel namái recuerda oyer al so home falar de los nazis enantes de 1939, y foi pa dicir que-y paecíen una banda de matones caleyeros. Ye una llástima qu'Hitler tenga que trate acomuñáu con ellos».[ensin referencies] Ello ye que nun principiu Rommel almiraba a Hitler poles sos cualidaes como líder. Hasta l'entamu del derrumbe del Afrika Korps en 1942 nun empezar a criticar al Führer pola so falta de visión estratéxica, y entá tímidamente de primeres, asegurando que «tien que tar mal informáu de lo que realmente asocede equí».[24] La imaxe que tenía del líder victoriosu de Checoslovaquia en 1938 y en Polonia en 1939, que tuvo ocasión de ver bien de cerca, nun sumió hasta finales de 1943, cola Campaña n'África del Norte cayida del norte d'África.[ensin referencies]
Fueya de serviciu
[editar | editar la fonte]
- 19-7-10/3-10-15 124º regimiento infantería
- 1-3-14/31-7-14 49º regimiento artillería de campaña
- 4-10-15/10-1-18 batallón de monte Wurttemberg
- 11-1-18/19-8-18 Estáu Mayor del 64º cuerpu del exércitu
- 29-7-18/19-8-18 4ª compañía del 6º reximientu *
20-8-18/8-9-18 1º batallón artillería pesada de la Landsturm del XX Cuerpu del Exércitu
- 21-12-18/24-6-19 124º reximientu infanteria
- 25-6-19/31-12-20 25ºregimiento infantería
- 1-1-21/30-9-29 13º regimiento infantería de Stuttgart
- 1-10-29/30-9-33 escuela infantería de Dresde
- 1-10-33/14-1-35 3º batallón de 17º reximientu cazadores de Goslar
- 15-1-35/21-1-35 ministeriu de Defensa Nacional
- 25-1-35/14-10-35 3º batallón cazadores Goslar
Miembros de la Lexón India Llibre inspeccionaos pol mariscal Rommel en 1944. - 15-10-35/10-11-38 direutor escuela de guerra de Wiener Neustadt
- 23-8-39/14-8-40 subjefatura del cuartel xeneral de Hitler
- 15-2-40/14-2-41 xefe 7º división Blindada
- 15-8-41/21-1-42 xefe blindaos d'África
- 22-1-42/24-10-42 xefe supremu del Exércitu blindáu d'África
- 25-10-42/22-2-43 comandante en xefe del Exércitu blindáu italoalemán
- 23-2-43/13-5-43 xefe supremu de les fuercies d'África
- 14-5-43/14-7-43 supervisor muriu atlánticu
- 15-7-43/3-9-44 comandante en xefe del grupu B d'exércitos
- 4-9-44/14-10-44 a disposición del gran cuartel supremu
Batalles nes qu'exerció como comandante supremu
[editar | editar la fonte]- Batalla d'Arras (1940)
- Asediu de Tobruk (1941)
- Batalla de Gazala (1942)
- Batalla de Bir Hakeim (1942)
- Primer Batalla d'El Alamein (1942)
- Batalla de Alam Halfa (1942)
- Segunda Batalla d'El Alamein (1942)
- Batalla del pasu de Kasserine (1943)
- Batalla de Normandía (1944)
Feches d'ascensos per rangu
[editar | editar la fonte]- Fähnrich (Sarxentu)—19 xunetu 1910
- Leutnant (Teniente Segundu)—27 xineru 1912
- Oberleutnant (Teniente primeru)—18 setiembre 1915
- Hauptmann (Capitán)—18 ochobre 1917
- Major (Mayor)—1 abril 1932
- Oberstleutnant (Teniente coronel)—1 ochobre 1933
- Oberst (Coronel)—1 ochobre 1937
- Generalmajor (Mayor xeneral)—1 agostu 1939
- Generalleutnant (Teniente xeneral)—9 febreru 1941
- Xeneral der Panzertruppe (Mayor xeneral)—1 xunetu 1941
- Generaloberst (Coronel xeneral)—24 xineru 1942
- Generalfeldmarschall (Mariscal de campu)—21 xunu 1942
Xuegos rellacionaos
[editar | editar la fonte]La figura de Rommel y les sos campañes formen parte de numberosos xuegos a lo llargo del mundu, por casu:
- «Blitzkrieg Burning Horizon», xuegu d'estratexa en tiempu real nel cual tomes el mandu de les fuercies de Rommel n'África.
- «Patton vs. Rommel», xuegu d'ordenador creáu en 1986.
- «Advanced Tactical Series: Advanced Tobruk», xuegu de tableru que'l so escenariu ye la llegada de Rommel a África.
- «Rommel in the Desert» y «El foín del desiertu», xuegos de tableru sobre la campaña del desiertu del Norte d'África de la II Guerra Mundial creaos na década de 1980.
- «Combat Commander Rommel», xuegu de tableru en solitariu que representa 3 de les campañes de Rommel (División Fantasma, África y Día D).
- El xuegu d'ordenador «Aguarones del Desiertu vs Afrika Korps» basar na campaña africana.
- Nabuko Xenerales y Conquistadores ye un xuegu de cartes qu'inclúi a grandes xenerales y conquistadores de la historia universal; Rommel comparte l'escenariu con Alexandru Magnu, Atila, Washington, José de San Martín, Patton y munchos otros.
- Nel xuegu d'Activision, Call of Duty 2, les 3 primeres partes de la Campaña Británica desenvolver nel norte d'África, na cual los británicos lluchen contra los Afrika Korps empobinaos por Rommel
- Nel Xuegu d'Electronic Arts, Battlefield 1942, mentar a Rommel en numberoses batalles, nel que puede lluchase con o contra los Afrika Korps.
- Nel xuegu d'Activision, R.U.S.E., na campaña principal, mentar a Rommel como adversariu tácticu en numberoses batalles, nes que se debe combatir contra les sos tropes nel norte d'África y sur d'Italia como'l xeneral ficticiu Joseph Sheridan.
Cine
[editar | editar la fonte]- Rommel, el Foín del Desiertu (1951). Empobinada por Henry Hathaway y protagonizada por James Mason.
- Rommel (2012) . Empobinada por Nikolaus Stein von Kamienski y protagonizada por Ulrich Tukur.
Notes y referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 10 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ 2,0 2,1 Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 9 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ URL de la referencia: http://www.bbc.co.uk/history/ww2peopleswar/timeline/factfiles/nonflash/a1124993.shtml.
- ↑ «Bis ins Detail vertuschten die Nazis Rommels Tod» (alemán). Die Welt. WeltN24 (15 payares 2013). Consultáu'l 15 xineru 2020.
- ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
- ↑ Testimoniu oral de Helene Rommel a Desmond Young, op. cit.
- ↑ The Battle of Alamein: Turning Point, op. cit.
- ↑ 8,0 8,1 Infantrie Greift An, op. cit.
- ↑ Fraser, Young, op. cit
- ↑ Young, Irving, op. cit.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Documental Mythos Rommel, emitíu por Arte Archiváu 2007-09-29 en Wayback Machine el 1 d'agostu de 2007.
- ↑ Declaraciones del partisanu Carlo Talamucci nel documental Mythos Rommel.
- ↑ Descripción completa del accidente en Young, op. cit.
- ↑ Rommel habe erklärt, daß er der neuen Regierung nach gelungenem Attentat zur Verfügung stehen würde. Informe de Martin Bormann tituláu Feldmarschall Rommel. Fecháu nel Cuartel Xeneral del Führer a 28 de setiembre de 1944. Amosáu per vegada primera nel documental Mythos Rommel.
- ↑ Declaraciones de Manfred Rommel nel documental Mythos Rommel.
- ↑ Declaraciones de Bruno Ceppa nel documental Mythos Rommel. Cita testualmente a Sepp Dietrich diciendo: „Sie sind mein Oberbefehlshaber und was Sie befehlen, das wird von mir gemacht“.
- ↑ Declaraciones de Melcior von Schlippenbach nel documental Mythos Rommel. Según él, les pallabres exactes de Rommel fueron „Hätte geklappt“.
- ↑ „... hat mich das Attentat auf dean Führer besonders erschüttert. Man kann Gott nur danken, dass ye so gut abgegangen ist“. Cita tomada de [1].
- ↑ 19,0 19,1 Young, op. cit.
- ↑ Young, op. cit.
- ↑ Documental Mythos Rommel. Frase orixinal: „Ich habe dean Führer geliebt und lieb ihn noch“.
- ↑ Young, Fraser y Irving, nes sos obres respeutives.
- ↑ Orde publicada na obra de Young, op. cit.
- ↑ The Rommel Papers, op. cit.
Bibliografía
[editar | editar la fonte]- Bierman; Smith (2002). The Battle of Alamein: Turning Point (n'inglés). ISBN 0-670-03040-6.
- Fraser, David (2004). Rommel, el foín del desiertu: una biografía del mariscal de campu Erwin Rommel, trad. Mendoza, Ana (en castellanu), Madrid, España: La Esfera de los Llibros. ISBN 978-84-9734-242-1.
- Irving, David (2005). Rommel: The Trail of the Fox, Puede descargase gratuitamente (n'inglés) de la web de David Irving pa usu non comercial. (n'inglés), Focal Point Publications. ISBN 1-872197-29-9.
- Rommel, Erwin (2006). Infantry Attacks (n'inglés). Greenhill Books. ISBN 1-85367-707-8.
- Rommel, Erwin; Lidell Hart, Basil; Rommel, Manfred; Bayerlein, Fritz (1982). The Rommel Papers, Rommel atropó una gran cantidá de documentación a lo llargo de la Segunda Guerra Mundial col enfotu de escribir un segundu llibru de memories, al que pensaba titular Krieg ohne Hass (Guerra ensin odiu). Tres la so muerte, una parte perdióse; otra foi recuperada y publicada nuna edición conxunta ente l'estudiosu Basil Liddell Hart, Manfred Rommel y el xeneral Fritz Bayerlein. Primer edición orixinal en 1955 (n'inglés), Da Capo Press. ISBN 0-306-80157-4.
- Schmidt, Heinz Werner (1985). Con Rommel nel ermu, trad. Ximénez de Sandoval, Felipe (en castellanu), Barcelona, España: Editorial Mocedá. ISBN 978-84-261-0052-8.
- Young, Desmond (1965). Rommel the Desert Fox, Introducción de Sir Claude Auchinleck (n'inglés), Nueva York, EE.XX.: Harper & Row.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Erwin Rommel.
Wikiquote tien frases célebres suyes o que faen referencia a Erwin Rommel.
