Georges Pierre Seurat | |
---|---|
Vida | |
Nacimientu | former 5th arrondissement of Paris (en) [1], 2 d'avientu de 1859[2] |
Nacionalidá | Francia [3] |
Llingua materna | francés |
Muerte | Boulevard de Magenta[4], 29 de marzu de 1891[2] (31 años) |
Sepultura |
Cementeriu de Père-Lachaise[5] Grave of Seurat (en) |
Causa de la muerte | congestión cerebral (es) [6] |
Familia | |
Casáu con | ensin valor |
Hermanos/es | Émile Seurat |
Estudios | |
Estudios | Escuela Nacional Superior de Belles Artes |
Llingües falaes |
xaponés[7] francés[8] |
Alumnu de | Henri Lehmann |
Profesor de | Charles Angrand |
Oficiu | pintor, dibuxante, dibuxante arquiteutónicu |
Participante
| |
Llugares de trabayu | Brest, Gravelines, Honfleur, Le Crotoy, París y Port-en-Bessin-Huppain |
Trabayos destacaos |
Tarde de domingo en la isla de la Grande Jatte (es) Un baño en Asnières (es) |
Movimientu |
puntillismo (es) Impresionismu Posimpresionismu[9] |
Xéneru artísticu |
pintura de xéneru pintura de paisaxe semeya |
Georges-Pierre Seurat (2 d'avientu de 1859, former 5th arrondissement of Paris (en) – 29 de marzu de 1891, Boulevard de Magenta) foi un pintor francés y unu de los fundadores del Neoimpresionismu. El so trabayu Tarde de domingu na isla de la Grande Jatte ye unu de los íconos de la pintura del sieglu XIX.
Georges Pierre Seurat nació en París. El so padre, Chrysostome-Antoine Seurat, a pesar del so humilde trabayu como policía, había aforráu y vivía de les sos rentes. Georges y la so madre, Ernestine Faivre, siempres fueron bien apegaos. Mientres la so dómina escolar ye introducíu a la pintura pol so tíu maternu, el comerciante testil Paul Haumonté-Faivre, pintor a mexar. En 1875 Seurat ingresa na escuela municipal nocherniega de dibuxu, na clase del escultor Justin Lequien. Equí conoz a Edmond Amen-Jean, col que caltuvo una estrecha amistá tola so vida. En 1876 estudia la gramática del dibuxu con Charles Blanc. Pa 1878 Seurat y Amen-Jean ingresen na Escuela de Belles Artes de París, onde estudió hasta 1879 onde arrienda xunto a Amen-Jean y Ernest Laurent un taller en callar Ballesta de París. El 8 de payares de 1880 renta un local onde va pintar les sos principales obres hasta 1886.
Nesti mesmu añu (1880) empieza'l so serviciu na academia militar de Brast. La so estancia en Brest déxa-y afayar la fuercia del mar que va tener tanta importancia na so pintura, nel so cuadiernu d'apuntes axunta numberosos bocetos de figures y estudios del mar, la sablera y barcos. Una vegada en París. Mientres los siguientes dos años dedicar a perfeccionar l'arte del dibuxu en blancu y negru y les propiedaes físiques de la lluz. La so precaria situación económica oblíga-y a tener que recurrir a la venta de los sos cuadros pero ensin necesidá d'afaese al gustu de los sos veceros. Mientres 1884 empecipió'l so primera gran obra, un enorme llenzu tituláu Un bañu en Asniéres qu'en 1886 foi vendíu al Louvre.
Dempués que la so pintura fuera refugada pol Salón de París, Seurat negar a presentala n'establecimientos como'l Salón, aliándose colos artistes independientes de París. En 1884 conoció y estableció una amistá col so compañeru artista Paul Signac. Seurat compartió les sos nueves idees avera del puntillismo con Signac, quien darréu pintó cola mesma téunica. Nel branu de 1885 Seurat empezó la creación de la so obra maestra Tarde de domingu na isla de la Grande Jatte, que-y llevó dos años completar. El so cuadru esponer en 1886 na octava y última esposición de los impresionistes. Con esti cuadru naz el términu puntillismo, o téunica del amiestu óptico de los colores. El 26 d'agostu del mesmu añu inaugura la esposición de los independientes, nella esponen diez obres sos.
En 1887 por iniciativa de Seurat fúndase'l grupu de los neoimpresionistes nel que s'axunten artistes qu'utilizaben el puntillismo como Albert Dubois-Pillet, Charles Angrand, Maximilien Lluz y otros. en marzu amuesa dellos estudios del so nuevu cuadru Les Modelos nes sales de los Independientes. Pel branu trabaya nesti cuadru y en Parada de circu
En 1889 realiza'l cuadru La torre Eiffel, monumentu que-y estelaba. A partir d'esti momentu Seurat empieza a aisllase cansáu de los discutinios qu'arrodien la so obra y de les disensiones colos mesmos miembros del grupu artísticu. Dempués camudóse del bulevar de Clichy a un estudiu cercanu más sele onde vivió secretamente con una nueva modelu, Madeleine Knobloch, qu'en febreru de 1890 dio a lluz al fíu del artista. Nun foi sinón hasta dos díes antes de la so muerte que presentó la so nueva familia a los sos padres. N'anguaño espón colos Independientes El Chahut y Muyer con polvera, una semeya de Madeleine Knobloch. Seurat pasa'l so branu nel Mar del Norte, en Gravelines, onde vuelve pintar marines.
El 7 de febreru de 1891 inaugúrase'l salón de les Vingt con El Chahut y seis paisaje más de Seurat. El pintor exhibe'l cuadru El circu, inda inacabado, el 16 de marzu nel salón de los Independientes. Seurat finó'l 29 de marzu por cuenta de una anxina infeiciosa. Dos díes más tarde ye soterráu nel campusantu parisín Pére Lachaise. Poco dempués finó tamién el so fíu Pierre por cuenta de la mesma infeición. La so muerte evitó que completara les sos investigaciones nel puntillismo, el divisionismo y na física de los colores. El so últimu trabayu ambiciosu, El circu, quedó incompletu.
Seurat toma de los teóricos del color la noción d'un acercamientu científicu a la pintura. Seurat creía qu'un pintor podía usar el color pa crear harmonía y emoción nel arte de la mesma forma que los músicos usen variaciones del soníu y el tiempu pa crear harmonía na música. Seurat teorizó que l'aplicación científica del color yera como cualesquier otra llei natural, y conducióse a probar esta conxetura.
Él pensaba que la conocencia de la perceición y de les lleis óptiques podría ser utilizáu pa crear un nuevu llinguaxe artísticu basáu nel so propiu sistema de heurística y empezó a amosar esta llingua usando llinies, y esquema ya intensidá del color. Seurat llamó a esti llinguaxe Cromoluminarismo.
La so carta a Maurice Beaubourg en 1891, prinda los sos sentimientos sobre l'acercamientu científicu a la emoción y l'harmonía. Afirmó que «L'arte ye harmonía. L'harmonía ye l'analoxía de los contrarios, y de similares elementos del tonu, del color, y de la llinia, consideraos al traviés la so dominancia y so la influencia de la lluz en combinaciones allegres, seles o murnies».
La busca estilística de Seurat llevar a realizar numberoses llectures, ente les qu'atopó un escritu del químicu Michel Eugène Chevreul sobre la Llei del contraste simultáneu de los colores de 1839 y Sobre los colores y el so emplegu nel arte por aciu círculos de color de 1864.[10] Esti impulsu proveniente d'estudios científicos potenció l'interés del artista nel desenvolvimientu de diagrames cromáticos, colores complementarios y la perceición óptica.[10] Un contautu estrechu col bibliotecariu de La Sorbona, Charles Henry, dio-y una mayor certidume sobre les sos hipótesis. Inclusive Seurat interesar nes repercusiones psicolóxiques del color nes persones.[10]
Les teoríes de Seurat pueden ser resumíes d'esta forma: La emoción de l'allegría puede ser algamada pola dominación de tonalidaes lluminoses, pol predominiu de colores templaos, y pol usu de les llinies empobinaes escontra riba. L'aselu algámase al traviés d'un usu equilibráu de la lluz y l'escuridá, pol balance ente colores fríos y templaos, y per llinies horizontales. La murnia algámase utilizando colores escuros y fríos y llinies que señalen escontra baxo.
La repentina muerte de Seurat en 1891 provocó una gran consternación ente los sos amigos y partidarios. Considerar al artista como un gran renovador de la pintura que la so muerte temprana daba al traste con toles idees y planes que confiara a unos pocos de los sos amigos. Per otru llau, nel mesmu grupu neo-impresionistes surdieren tensiones y rivalidaes que llevaren a Seurat , un añu antes, a escribir a Fénéon una carta de protesta na qu'escontra fincapié na so posición de guía na creación del puntillismo. El motivu fuera un ensayu de Fénéon sobre Signac (La Peinture Optique: Paul Signac) nel que s'ocupaba del amiestu óptico y de les teoríes cromátiques de los neo-impresionistes ensin citar nin una sola vegada a Seurat.
Ensin l'espíritu investigador de Seurat, el movimientu neo-impresionista quedar ensin una verdadera fuercia de convencimientu tantu en Francia como en Bélxica, entá cuando munchos pintores sirvir d'esti estilu d'una forma más o menos superficial. Inclusive Camille Pissarro, que de primeres tuvo firmemente convencíu d'esti métodu y creó dalgunes de los sos meyores obres cola téunica del puntillismo, llueu se sintió desilusionáu y volvió el llombu a esti sistema pictóricu, pa dedicase otra vegada a la pintura paisaxística de calter impresionista.
Namái dempués de munchos años d'olvidu y falta de la merecida reconocencia, aprendimos a ver a la obra de Seurat non como'l legáu d'un esteta demasiáu intelectual y pocu favorecíu pola vida, sinón como una aportación esencial a la concepción de la pintura, como una ciencia pictórica que aportó a descomanadamente granible en múltiples variaciones del sieglu XX. L'algame de la so pintura nel desenvolvimientu del arte moderno puede midise namái si considerábense'l so cuadros non yá como la continuación lóxica d'una téunica derivada del impresionismu, sinón si tener en cuenta los múltiples biltos que granaben na so obra.