Ляліта Торэс | |
Lolita Torres | |
Імя пры нараджэньні | Бэатрыс Марыяна Торэс |
---|---|
Дата нараджэньня | 26 сакавіка 1930 |
Месца нараджэньня | Авельянэда, Аргентына |
Дата сьмерці | 14 верасьня 2002 (72 гады) |
Месца сьмерці | Буэнас-Айрэс, Аргентына |
Месца пахаваньня | |
Грамадзянства | Аргентына |
Занятак | сьпявачка, акторка |
Гады дзейнасьці | 1942—1993 |
Псэўданімы | Lolita Torres |
Дзеці | Дыега Торэс[d] |
Узнагароды | |
IMDb | ID nm0868729 |
Бэатрыс Марыяна То́рэс (па-гішпанску: Beatriz Mariana Torres), больш вядомая пад псэўданімам Ляліта То́рэс (па-гішпанску: Lolita Torres; 26 сакавіка 1930 — 14 верасьня 2002) — аргентынская акторка і сьпявачка. За пяцідзесяцігадовую кар’еру паспрабавала сябе ў кіно, радыё, тэатры і на тэлебачаньні. Зьнялася ў амаль 20 фільмах, сярод якіх «Танец фартуны» (1944), «Рытм, соль і перац» (1951), «Найлепшая ў коледжы» (1953) ці «Сорак гадоў любові» (1963). Ганаровая грамадзянка Буэнас-Айрэсу, маці сьпевака Дыега Торэса.
Бэатрыс Марыяна Торэс нарадзілася 26 сакавіка 1930 року ў Авельянэдзе (правінцыя Буэнас-Айрэс). Псэўданім «Ляліта» прыдумаў ейны дзядзька Эктар[1]. Ужо ва ўзросьце сямі гадоў Торэс па-майстарску выконвала народныя танцы. У 10 гадоў паступіла ў школу клясычнага гішпанскага танцу ў Буэнас-Айрэсе. У 1942 яна пасьпяхова дэбютавала на сцэне сталічнага тэатру «Авэніда». Маці акторкі памерла ў 33-гадовым узросьце, калі Ляліце было чатырнаццаць.
У 1944 року яна дэбютавала ў кіно, выканаўшы песьню «Gitano Jesús» у фільме «Танец лёсу» (гішп. La danza de la fortuna) і запісала сваю першую кружэлку са сьпевамі «Te lo juro yo» і «Gitano Jesús». У 1951 Ляліта Торэс зыграла галоўную ролю ў фільме «Рытм, соль і перац». Вялікі посьпех ёй прынёс фільм «Дзяўчына вагню» (гішп. La niña de fuego), які апынуўся ў год свайго выхаду рэкордным па колькасьці гледачоў[1].
У 1950-х роках Ляліта Торэс выканала галоўныя ролі ў некалькіх мюзыклах, дзе рэжысэрам быў Хуліё Сарасэні(es): «Найлепшая ў коледжы», «Бяднейшая за царкоўную мыш», «Малады для Ляўры», «Узрост каханьня», «Каханьне з першага позірку» й іншыя. У мностве карцінаў ейным партнэрам быў Альбэрта Дальбес.
У 1957 року акторка выйшла замуж за пілёта грамадзянскай авіяцыі Сант’яга Радольфа Бурастэра; у 1959 неўзабаве пасьля нараджэньня сына Сант’яга муж загінуў у авіякатастрофе.
У 1965 Ляліта выйшла замуж другім разам; мела з Хуліё Сэсара Качыя чацьвярых дзяцей: Анжаліку, Марсэлё, Марыяну і Дыега.
Ейнай апошняй роляй у кіно стала драма «Там на поўначы» (гішп. Allá en el Norte).
З канца 1960-х грала ў тэатральных і тэлевізыйных пастановах: «Няхай мінуць гады», «Сястра Сьвятога Сюльпіса», «Сэньярыта Поўнач», «Як дзьве кроплі вады», «Падсьвечнікі», «Марыяна», «Гарыён», «Крывя і арэна» й іншыя.
У 1993 року Ляліта Торэс зьнялася ў аўтабіяграфічнай сямейна-музычнай тэленавэле «Дай яму, Лоле», у якой разам зь ёй удзельнічалі чацьвёра ейных дзяцей.
20 жніўня 2002 была абвешчаная выбітным грамадзянінам Буэнас-Айрэсу. Памерла тамсама 14 верасьня 2002 року.
Ляліта Торэс — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Расейскі Вікіцытатнік зьмяшчае збор цытатаў, датычных тэмы гэтага артыкула: |