Дамініён Ньюфаўндленд

Дамініён Ньюфаўндленд
	Дамініён Вялікабрытаніі
Дамініён Ньюфаўндленд
	Dominion of Newfoundland
Герб	Сцяг
	Дэвіз: ««Quaerite Prime Regnum Dei»»
	Гімн: Ode to Newfoundland
< > 1907 — 1949 ;
Сталіца	Сент-Джонс
Мова(ы)	англійская
Афіцыйная мова	англійская, французская і ірландская мова
Грашовая адзінка	ньюфаўндлендскі долар
Плошча	405 212 км²
Форма кіравання	канстытуцыйная манархія
Дынастыя	Віндзарская
Кіраўнікі дзяржавы
Манарх
• 1907 – 1910	Эдуард VII (першы)
• 1936 – 1949	Георг VI (апошні)
Прэм'ер-міністр
• 1907 – 1909	Роберт Бонд (першы)
• 1932 – 1934	Фрэдэрык Алдэрдайс (апошні)
Старшыня Камісіі ўрада
• 1934 – 1935	Дэвід Мюрэй Андэрсан (першы)
• 1946 – 1949	Гордан Макдональд (апошні)
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Дамініён Ньюфаўндленд (англ.: Dominion of Newfoundland) — брытанскі дамініён, які існаваў у Паўночнай Амерыцы з 1907 па 1949.

Гісторыя

У 1854 Вялікабрытанія сфарміравала першы ўрад Ньюфаўндленда. Праз год калонія атрымала права на самакіраванне. Першым яе прэм'ер-міністрам стаў ліберал Філіп Фрэнсіс Літл, які займаў гэту пасаду да 1858. Ньюфаўндленд праводзіў палітыку ізаляцыянізму ў адносінах з брытанскімі калоніямі, і адмовіўся ўступаць у Канадскую канфедэрацыю, хоць і быў блізкі да гэтага ў 1892. 26 верасня 1907 Ньюфаўндленд атрымаў статус дамініёна.

У 1927 брытанскі парламент далучыў да дамініёна значную частку паўвострава Лабрадор. Правінцыя Канады Квебек, да якой адносілася астатняя частка паўвострава, адмовілася прызнаць гэта рашэнне і лічыла ўвесь Лабрадор сваёй тэрыторыяй.

Згодна з Вестмінстэрскім статутам 1931 Ньюфаўндленд станавіўся незалежнай дзяржавай у складзе Брытанскай садружнасці. Але Вялікая дэпрэсія моцна падарвала эканоміку дамініёна, і 16 лютага 1934 ён добраахвотна адмовіўся ад сваёй незалежнасці і перадаў суверэнітэт Вялікабрытаніі.

У 1948 у Ньюфаўндлендзе прайшоў рэферэндум, на якім 52% прагаласавала за далучэнне да Канады, і 31 сакавіка 1949 ён ўвайшоў у яе склад як правінцыя Ньюфаўндленд (з 2001 «Ньюфаўндленд і Лабрадор»)^[1].