Сямён Дзянісавіч Ігнацьеў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Ігнацьеў.
Сямён Дзянісавіч Ігнацьеў
Сцяг Першы сакратар Татарскага абласнога камітэта КПСС
6 чэрвеня 1957 — 28 кастрычніка 1960
Папярэднік Зінят Муратаў
Пераемнік Фікрат Табееў
Сцяг Першы сакратар Башкірскага абласнога камітэта КПСС
7 снежня 1953 — 6 чэрвеня 1957
Папярэднік Сабір Вагапаў
Пераемнік Зія Нурыеў
Сцяг Міністр дзяржаўнай бяспекі СССР
9 жніўня 1951 — 15 сакавіка 1953
Кіраўнік урада Іосіф Сталін
Папярэднік Віктар Абакумаў
Пераемнік пасада скасаваная
Сцяг Другі сакратар Цэнтральнага камітэта КП Беларусі
16 сакавіка 1948 — 15 лютага 1949
Папярэднік Мікалай Кісялёў
Пераемнік Міхаіл Зімянін
Сцяг Сакратар па сельскай гаспадарцы i нарыхтоўках Цэнтральнага камітэта КП Беларусі
7 сакавіка 1947 — 16 сакавіка 1948
Папярэднік пасада заснаваная
Пераемнік пасада скасаваная
Нараджэнне 1 (14) верасня 1904
Смерць 27 лістапада 1983(1983-11-27) (79 гадоў)
Месца пахавання
Партыя УКП(б) (з 1926)
Член у
Адукацыя
Узнагароды
Ордэн Леніна Ордэн Леніна Ордэн Леніна Ордэн Леніна
Ордэн Кастрычніцкай Рэвалюцыі Ордэн Айчыннай вайны I ступені Ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга

Сямё́н Дзяні́савіч Ігна́цьеў (1 (14) верасня 1904, в. Карлаўка, Елізаветградскі павет, Херсонская губерня — 27 лістапада 1983, Масква) — савецкі партыйны і дзяржаўны дзеяч.

Член КПСС з 1926 г.[1][2][3], член ЦРК (1939—1952), член ЦК КПСС (1952—1953, 1953—1961), член Прэзідыума ЦК КПСС (1952—1953).

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў беднай сялянскай сям’і. Па нацыянальнасці ўкраінец[4][5][6].

З 1914 па 1919 год працаваў на бавоўнаачышчальным заводзе ў г. Тэрмезе (Сярэдняя Азія), куды пераехалі бацькі, затым падручным слесара чыгуначных майстэрняў Бухарскай чыгункі. З канца 1919 г. сакратар камсамольскай ячэйкі галоўнага дэпо Бухарскай чыгункі. З 1919 года ў камсамоле, член Аму-Дар’інскага абкама камсамола. З 1920 года ў органах УЧК, на камсамольскай і прафсаюзнай рабоце. Апошняя пасада перад паступленнем у Промакадэмію — з снежня 1929 года па жнівень 1931 года загадчык Масавым сектарам Сярэдне-Азіяцкага бюро УЦСПС.

Скончыў авіяцыйны факультэт Усесаюзнай прамакадэміі імя Сталіна, дзе вучыўся са жніўня 1931 года па верасень 1935 года, інжынер-тэхнолаг самалётабудавання.

Пасля заканчэння ВНУ з кастрычніка 1935 года да кастрычніка 1937 года працаваў памочнікам загадчыка Прамысловым аддзелам ЦК УКП(б) — большую частку часу — А. А. Андрэева.

З 25 кастрычніка 1937 года да 7 сакавіка 1943 года — першы сакратар абкама УКП(б) Бурат-Мангольскай АССР, быў дэпутатам Вярхоўнага Савета СССР і БМАССР.

З 1943 года да 13 красавіка 1946 года — першы сакратар Башкірскага абкама партыі. Адкліканы «для выкарыстання на адказнай працы ў ЦК УКП(б)», вылучэнец М. С. Патолічава[7][8].

З 1946 па 1947 год першы намеснік начальніка Упраўлення па праверцы партыйных кадраў ЦК УКП(б) Патолічава, член рэдакцыйнай калегіі часопіса «Партийная жизнь» (1946—1947).

З 1947 па 1949 год — сакратар, другі сакратар ЦК КП(б) Беларусі, член Бюро ЦК КП(б) Беларусі.

З 1949 года — сакратар Сярэднеазіяцкага бюро ЦК УКП(б), упаўнаважаны ЦК УКП(б) па Узбекістану.

З 30 снежня 1950 па 16 лютага 1952 года загадчык Аддзела партыйных, прафсаюзных і камсамольскіх органаў ЦК партыі.

Загадчык аддзелам партыйных і камсамольскіх органаў ЦК Ігнацьеў спецыяльнай пастановай ад 11 ліпеня 1951 года быў прызначаны прадстаўніком ЦК у міністэрстве дзяржаўнай бяспекі[9]. З 9 жніўня 1951 па 15 сакавіка 1953 міністр дзяржаўнай бяспекі СССР (пры ім раскручвалася «Справа лекараў» і «Мінгрэльская справа») адначасова ўзначальваў аддзел ЦК КПСС, а затым асабіста Кіраванне Аховы МДБ пасля адхілення шматгадовага начальніка аховы Сталіна генерала М. С. Уласіка. Пасля смерці І. Сталіна ў сакавіку 1953 года міністэрства злілося з МУС, на чале якога стаў Л.Берыя, Ігнацьеў стаў сакратаром ЦК КПСС.

На наступны дзень пасля вызвалення лекараў (па «справе лекараў»), 5 красавіка 1953 года апытаннем членаў ЦК КПСС было прынята рашэнне на ўвазе «дапушчаных т. Ігнацьевым С. Д. сур’ёзных памылак у кіраўніцтве былым Міністэрствам дзяржаўнай бяспекі СССР» вызваліць яго ад абавязкаў сакратара ЦК КПСС. 28 красавіка 1953 года таксама апытаннем членаў ЦК С . Д. Ігнацьеў быў выведзены з складу ЦК КПСС. Па прапанове Берыя, падтрыманай іншымі членамі Прэзідыума ЦК, было даручана Камітэту партыйнага кантролю пры ЦК КПСС разгледзець пытанне аб партыйнай прыналежнасці С . Д. Ігнацьева[10].

На ліпеньскім 1953 года Пленуме ЦК была адменена пастанова Пленума ЦК КПСС ад 28 красавіка 1953 года, і С. Д. Ігнацьеў адноўлены ў складзе членаў ЦК; 19 снежня 1953 года ён быў прызначаны першым сакратаром Башкірскага абкама[11]; 27 чэрвеня 1957 года прызначаны першым сакратаром Татарскага абкама, вызвалены 3 снежня 1960 года — па стане здароўя[12]. Прафесар Б. Ф. Султанбекаў, адзначаючы намаганні Ігнацьева па захаванні татарскай культуры, школы і мовы, лічыць, што па гэтай прычыне Ігнацьеў быў абвінавачаны ў патуранні «нацыянальнай абмежаванасці», зняты з працы пад падставай «сур’ёзна пахіснутага здароўя» і адпраўлены на пенсію[13].

З 1960 года — персанальны пенсіянер саюзнага значэння, жыў у Маскве. Памёр 27 лістапада 1983 года. Пахаваны на Новадзявочых могілках у Маскве[14].

Узнагароды

[правіць | правіць зыходнік]
  • 29.2.1940 ордэн Леніна
  • 30.12.1943 ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга
  • 23.3.1944 ордэн Леніна
  • 2.7.1945 ордэн Айчыннай Вайны I-й ступені
  • 30.12.1948 ордэн Леніна
  • 11.1.1957 ордэн Леніна
  • 13.9.1974 ордэн Кастрычніцкай Рэвалюцыі

Водгукі

[правіць | правіць зыходнік]
  • Па словах вядомага кіраўніка савецкіх органаў дзяржбяспекі генерала П. А. Судаплатава, «кожнае агентурнае паведамленне ўспрымалася ім як адкрыццё Амерыкі. Яго можна было пераканаць у чым заўгодна: варта было яму прачытаць любы дакумент, як ён тут жа падпадаў пад уплыў прачытанага, не імкнучыся пераправерыць факты» (Судаплатаў П. А. Выведка і Крэмль. М., 1996. С. 359).
  • На думку генерала Алідзіна, Ігнацьеў, «па характары мяккі, цалкам падпарадкоўваўся патрабаванням вышэйстаячага кіраўніцтва, асабліва размякаў перад Сталіным і беспярэчна выконваў любое ўказанне. Гэтым быў і небяспечны».

Зноскі

  1. ↑ Читать «КГБ. Председатели органов госбезопасности. Рассекреченные судьбы» — Млечин Леонид Михайлович — Страница 104 — Litmir.net Архівавана 1 красавіка 2017.
  2. ↑ Fedy " Зенькович "Самые закрытые люди.
  3. ↑ 02846
  4. ↑ Убийца века — Убийство Сталина и Берия
  5. ↑ https://books.google.ru/books?id=vRdVCnB6MxQC&pg=PT290&lpg=PT290&dq=%D0%98%D0%B3%D0%BD%D0%B0%D1%82%D1%8C%D0%B5%D0%B2,+%D0%A1%D0%B5%D0%BC%D1%91%D0%BD+%D0%94%D0%B5%D0%BD%D0%B8%D1%81%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%87+%D0%BD%D0%B0%D1%86%D0%B8%D0%BE%D0%BD%D0%B0%D0%BB%D1%8C%D0%BD%D0%BE%D1%81%D1%82%D1%8C+%D1%83%D0%BA%D1%80%D0%B0%D0%B8%D0%BD%D0%B5%D1%86&source=bl&ots=5Rq07wOv9i&sig=Ze1TwAGg44lftdS5k1Sd_QygIqU&hl=ru&sa=X&ved=0CCoQ6AEwAmoVChMI8v26uMyGyAIVgjoUCh3lGgh9#v=onepage&q=%D0%98%D0%B3%D0%BD%D0%B0%D1%82%D1%8C%D0%B5%D0%B2%2C%20%D0%A1%D0%B5%D0%BC%D1%91%D0%BD%20%D0%94%D0%B5%D0%BD%D0%B8%D1%81%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%87%20%D0%BD%D0%B0%D1%86%D0%B8%D0%BE%D0%BD%D0%B0%D0%BB%D1%8C%D0%BD%D0%BE%D1%81%D1%82%D1%8C%20%D1%83%D0%BA%D1%80%D0%B0%D0%B8%D0%BD%D0%B5%D1%86&f=false
  6. ↑ Юрий Мухин «Убийство Сталина и Берия»(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 11 снежня 2015. Праверана 13 лютага 2017.
  7. ↑ Arnold Beichman, Mikhail S. Bernstam.
  8. ↑ Werner G. Hahn.
  9. ↑ Читать «КГБ. Председатели органов госбезопасности. Рассекреченные судьбы» — Млечин Леонид Михайлович — Страница 105 — Litmir.net Архівавана 10 верасня 2014.
  10. ↑ Этингер Я. Я. Это невозможно забыть: Воспоминания. М., 2001.
  11. ↑ http://www.socialsciences.manchester.ac.uk/disciplines/politics/research/SovietProvinces/archive/Adigai-to-Voronezh.pdf(недаступная спасылка)
  12. ↑ http://www.socialsciences.manchester.ac.uk/disciplines/politics/research/SovietProvinces/archive/Tambov-to-Cheliabinsk.pdf(недаступная спасылка)
  13. ↑ Гражданская война на Волге
  14. ↑ Игнатьев Семен Денисович Архівавана 18 жніўня 2007.