Somatostatin

SST
Dostupne strukture
PDBPretraga ortologa: PDBe RCSB
Spisak PDB ID kodova

2MI1

Identifikatori
AliasiSST
Vanjski ID-jeviOMIM: 182450 MGI: 98326 HomoloGene: 819 GeneCards: SST
Lokacija gena (čovjek)
Hromosom 3 (čovjek)
Hrom.Hromosom 3 (čovjek)[1]
Hromosom 3 (čovjek)
Genomska lokacija za SST
Genomska lokacija za SST
Bend3q27.3Početak187,668,912 bp[1]
Kraj187,670,394 bp[1]
Lokacija gena (miš)
Hromosom 16 (miš)
Hrom.Hromosom 16 (miš)[2]
Hromosom 16 (miš)
Genomska lokacija za SST
Genomska lokacija za SST
Bend16 B1|16 15.0 cMPočetak23,708,323 bp[2]
Kraj23,709,708 bp[2]
Obrazac RNK ekspresije
Više referentnih podataka o ekspresiji
Ontologija gena
Molekularna funkcija hormone activity
Ćelijska komponenta extracellular region
soma
Vanćelijsko
Biološki proces negative regulation of cell population proliferation
hormone-mediated apoptotic signaling pathway
hyperosmotic response
chemical synaptic transmission
regulation of cell migration
response to heat
response to nutrient
response to acidic pH
response to steroid hormone
G protein-coupled receptor signaling pathway
response to amino acid
cell-cell signaling
response to organonitrogen compound
varenje
cell surface receptor signaling pathway
regulation of signaling receptor activity
Izvori:Amigo / QuickGO
Ortolozi
VrsteČovjekMiš
Entrez
Ensembl
UniProt
RefSeq (mRNK)

NM_001048

NM_009215

RefSeq (bjelančevina)

NP_001039

NP_033241

Lokacija (UCSC)Chr 3: 187.67 – 187.67 MbChr 16: 23.71 – 23.71 Mb
PubMed pretraga[3][4]
Wikipodaci
Pogledaj/uredi – čovjekPogledaj/uredi – miš

Somatostatin, poznat i kao hormon inhibicije rasta (GHIH) ili nekoliko drugih imena, je peptidni hormon koji regulira endokrini sistem i izazina neurotransmisiju i ćelijsku proliferaciju preko interakcije sa G-protein spregnutim receptorima somatostatina i inhibicije otpuštanja brojnih sekundarnih hormona. Somatostatin koći djelovanje insulina i lučenje glukagona.[5]

Somatostatin ima dva aktivna oblika, nastala alternativnim cijepanjem jednog preproteina: jednog koji se sastoji od 14 aminokiselina (prikazan u infoboksu desno) i drugog koji se sastoji od 28 aminokiselina.[6][7]

Među kičmenjacima, postoji šest različitih somatostatinskig gena, označenih sa SS1, SS2, SS3, SS4, SS5 i SS6.[8] Riba zebra ima svih šest.[8] Šest različitih gena, zajedno s pet različitih receptora somatostatina, omogućavaju somatostatinu veliki raspon funkcija.[9] Ljudi imaju samo somatostatinski gen SST.[10][11][12]

Nomenklatura

[uredi | uredi izvor]

Sinononimi "somatostatina" uključuju:

  • inhibirajući hormon koji inhibira hormon rasta (GHIH)
  • hormon koji inhibira otpuštanje hormona rasta (GHRIH)
  • faktor inhibicije oslobađanja somatotropina (SRIF)
  • somatotropin release–inhibiting hormone (SRIH)

Sinteza

[uredi | uredi izvor]

Probavni sistem

[uredi | uredi izvor]

Somatostatin izlučuju delta ćelije na nekoliko mjesta u digestivnom sistemu, kao što su pilorični antrum, dvanaestpalačno crijevo i otočići gušterače.[13]

Somatostatin oslobođen u piloričnom antrumu putuje preko portnog venskog sistema do srca, a zatim ulazi u sistemsku cirkulaciju kako bi stigao do mjesta na kojima će izvršiti svoje inhibitorne efekte. Pored toga, oslobađanje somatostatina iz delta ćelija može djelovati i na parakrini način.[13]

U želucu, somatostatin djeluje direktno na parijetalne ćelije koje stvaraju kiselinu, putem G-protein spregnutog receptora (koji inhibira adenilat-ciklazu, antagonizirajući na taj način efikasan stimulativni efekat histamina) radi smanjenja lučenja kiseline.[13] Somatostatin can also indirectly decrease stomach acid production by preventing the release of other hormones, including gastrin and histamine which effectively slows down the digestive process.

Somatostatin takođe može posredno smanjiti proizvodnju želučane kiseline sprečavanjem oslobađanja drugih hormona, uključujući gastrin i histamin što efikasno usporava probavni proces.

Sst što se ispoljava u interneuronima u mišjem embrionskom telencefalonu od 15,5 dana. Allen Brain Atlasi
.
Sst ispoljavanje kod odraslih miševa.

Somatostatin nastaju u neuroendokrinim neuronima ventromedijalnog jezgra hipotalamusa. Ovi neuroni projiciraju se u srednju eminenciju, gdje se somatostatin oslobađa iz neurosekretornih nervnih završetaka u hipotalamohipofiznom sistemu kroz aksone neurona. Somatostatin se zatim prenosi u prednji režanj hipofize, gdje inhibira izlučivanje hormona rasta iz somatotropnih ćelija. Somatostatinski neuroni u periventrikularnom jezgru imaju negativne povratne efekte hormona rasta na njegovo oslobađanje; somatostatinski neuroni reagiraju na visoke koncentracije hormona rasta i somatomedina, povećavajući oslobađanje somatostatina, tako smanjujući brzinu izlučivanja hormona rasta.

Somatostatin također proizvodi nekoliko drugih populacija koje se projiciraju centralno, tj. na druga područja mozga, a somatostatinski receptori se ispoljavaju na mnogim različitim mjestima u mozgu. Konkretno, populacije somatostatinskih neurona nastaju u arkuatnom jezgru i moždanom deblu u jezgru solitarnog trakta.

Funkcije

[uredi | uredi izvor]
D-ćelija je vidljiva gore desno, a somatostatin je predstavljen strelicom lijevo

Somatostatin je klasificirvan kao inhibicijski hormon,[6] i induciran je niskim pH. Njegove akcije se šire na različite dijelove tijela. Otpuštanje somatostatina inhibira vagusni nerv.[14]

Prednji režanj hipofize

[uredi | uredi izvor]

U prednjem režnju hipofize, efekti somatostatina su:

  • Inhibiranje otpuštanja hormona rasta (GH)[15] (suprotstavljajući se taj način efektima oslobađajućeg hormona hormona rasta (GHRH);
  • Inhibira oslobađanje hormona koji stimulira štitastu žlijezdu (GHRH);
  • Inhibira lučenje of tireoid-stimulirajućeg hormona (TSH);[16]
  • Inhibira djelovanje adenilil-ciklaze u parijetalnim ćelijama;
  • Inhibira lučenje prolaktina (PRL)

Gastrointestinalni sistem

[uredi | uredi izvor]
  • Somatostatin je homologan sa kortistatinom (vidi porodica somatostatina) i suzbija oslobađanje probavnih hormona;
  • Smanjuje brzinu želučanog pražnjenja i smanjuje kontrakcije glatkih mišića i protok krvi unutar crijeva;[15]
  • Suzbija oslobađanje hormona gušterače
    • Oslobađanje somatostatina pokreće beta ćelijski peptid urokorortin 3 (Ucn3) da inhibira otpuštanje insulina.[17][18]
    • Inhibira lučenje glukagona[17]
  • Potiskuje egzokrine aktivnostiu lučenju gušterače.

Sintetski nadomjesci

[uredi | uredi izvor]
  • Oktreotid (robna marka Sandostatin, Novartis Pharmaceuticals) je oktapeptid koji farmakološki oponaša prirodni somatostatin, iako je snažniji inhibitor hormona rasta, glukagona i inzulina nego prirodni hormon i ima znatno duži poluživot (oko 90 minuta, u poređenju sa 2-3 minute za somatostatin). Pošto se slabo apsorbira iz crijeva, daje se parenteralno (supkutano, intramuskularno ili intravenski). Indicirano je za simptomatsko liječenje karcinoidni sindrom i akromegaliju. Također je pronađena povećana upotreba kod policističnih bolesti jetre i bubrega.
  • Lanreotid (Somatuline, Ipsen Pharmaceuticals) je lijek koji se koristi u liječenju akromegalije i simptoma uzrokovanih neuroendokrinim tumorima, a ponajviše karcinoidnog sindroma. To je analog somatostatina, dugog djelovanja, poput oktreotida. Dostupan je u nekoliko zemalja, uključujući Ujedinjeno Kraljevstvo, Australiju i Kanadu, a američka Uprava za hranu i lijekove odobrila na prodaju 30. avgusta 2007.
  • Pasireotid, prodaje se pod robnom markom Signifor, lijek sirota odobren u Sjedinjenim Državama i Europskoj uniji za liječenje Cushingove bolesti kod pacijenata koji nisu ili su podobni za hiruršku terapiju. Razvio ga je Novartis. Pasireotid je somatostatin analog sa 40-puta povećanim afinitetom prema somatostatinskom receptoru 5 u poređenju s drugim somatostatinskim analozima.

Evolucijska historija

[uredi | uredi izvor]

Kod kičmenjaka, otkriveno je šest somatostatinskih gena. Sadašnja predložena historija o tome kako su nastalo ovih šest gena temelji se na tri slučaja umnožavanja čitavog genoma koji su se dogodili u evoluciji kičmenjanjaka, zajedno s lokalnim kopiranjima kod riba Teleostea. Tiokom prvoga umnožavanja čitavog genoma (1R) gen za somatostatin je dupliran da bi se stvorili SS1 i SS2 . Ova dva gena umnožena su tokom drugog događaja umnožavanja cijelog genoma (2R), da bi stvorili četiri nova somatostatinska gena:SS1, SS2, SS3 i jedan gen koji je izgubljen tokom evolucije kičmenjaka. Tetrapoda su zadržale SS1 (također poznat kao SS-14 i SS-28) i SS2 (također poznat kao kortistatin), nakon razlaza loza u grupama Sarcopterygii i Actinopterygii. U teleostnih riba, SS1, SS2 i SS3 duplirani su tokom trećeg događaja umnožavanja čitavog genoma (3R) da bi se stvorili SS1, SS2, SS4, SS5 i dva gena koja su izgubljena tokom evolucije teleostea. SS1 i SS2 prošli su putem lokalnih kopija da bi stvorili SS6 i SS3'.[8]

Također pogledajte

[uredi | uredi izvor]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ a b c GRCh38: Ensembl release 89: ENSG00000157005 - Ensembl, maj 2017
  2. ^ a b c GRCm38: Ensembl release 89: ENSMUSG00000004366 - Ensembl, maj 2017
  3. ^ "Human PubMed Reference:". National Center for Biotechnology Information, U.S. National Library of Medicine.
  4. ^ "Mouse PubMed Reference:". National Center for Biotechnology Information, U.S. National Library of Medicine.
  5. ^ "somatostatin". Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Online. Encyclopædia Britannica Inc., 2016. Web. 04 mag. 2016 <http://www.britannica.com/science/somatostatin>.
  6. ^ a b Costoff A. "Sect. 5, Ch. 4: Structure, Synthesis, and Secretion of Somatostatin". Endocrinology: The Endocrine Pancreas. Medical College of Georgia. str. 16. Arhivirano s originala, 5. 4. 2008. Pristupljeno 19. 2. 2008.
  7. ^ "somatostatin preproprotein [Homo sapiens]". NCBI Reference Sequence. National Center for Biotechnology Information Support Center (NCBI).
  8. ^ a b c Liu Y, Lu D, Zhang Y, Li S, Liu X, Lin H (septembar 2010). "The evolution of somatostatin in vertebrates". Gene. 463 (1–2): 21–8. doi:10.1016/j.gene.2010.04.016. PMID 20472043.
  9. ^ Gahete MD, Cordoba-Chacón J, Duran-Prado M, Malagón MM, Martinez-Fuentes AJ, Gracia-Navarro F, Luque RM, Castaño JP (juli 2010). "Somatostatin and its receptors from fish to mammals". Annals of the New York Academy of Sciences. 1200: 43–52. doi:10.1111/j.1749-6632.2010.05511.x. PMID 20633132.
  10. ^ "Entrez Gene: Somatostatin".
  11. ^ Shen LP, Pictet RL, Rutter WJ (august 1982). "Human somatostatin I: sequence of the cDNA". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 79 (15): 4575–9. doi:10.1073/pnas.79.15.4575. PMC 346717. PMID 6126875.
  12. ^ Shen LP, Rutter WJ (april 1984). "Sequence of the human somatostatin I gene". Science. 224 (4645): 168–71. doi:10.1126/science.6142531. PMID 6142531.
  13. ^ a b c Boron, Walter F.; Boulpaep, Emile L. (2012). Medical Physiology (2nd izd.). Philadelphia, PA: Elsevier. ISBN 9781437717532. Nepoznati parametar |name-list-format= zanemaren (prijedlog zamjene: |name-list-style=) (pomoć)
  14. ^ Holst JJ, Skak-Nielsen T, Orskov C, Seier-Poulsen S (august 1992). "Vagal control of the release of somatostatin, vasoactive intestinal polypeptide, gastrin-releasing peptide, and HCl from porcine non-antral stomach". Scandinavian Journal of Gastroenterology. 27 (8): 677–85. doi:10.3109/00365529209000139. PMID 1359631.
  15. ^ a b Bowen R (14. 12. 2002). "Somatostatin". Biomedical Hypertextbooks. Colorado State University. Arhivirano s originala, 22. 5. 2023. Pristupljeno 19. 2. 2008.
  16. ^ First Aid for the USMLE Step 1, 2010. Page 286.
  17. ^ a b Costoff A. "Sect. 5, Ch. 4: Structure, Synthesis, and Secretion of Somatostatin". Endocrinology: The Endocrine Pancreas. Medical College of Georgia. str. 17. Arhivirano s originala, 31. 3. 2008. Pristupljeno 19. 2. 2008.
  18. ^ van der Meulen T, Donaldson CJ, Cáceres E, Hunter AE, Cowing-Zitron C, Pound LD, Adams MW, Zembrzycki A, Grove KL, Huising MO (juli 2015). "Urocortin3 mediates somatostatin-dependent negative feedback control of insulin secretion". Nature Medicine. 21 (7): 769–76. doi:10.1038/nm.3872. PMC 4496282. PMID 26076035.

Dopunska literatura

[uredi | uredi izvor]

Vanjski linkovi

[uredi | uredi izvor]