Martin PBM Mariner

Martin PBM Mariner
Το PBM Mariner
Τύποςιπτάμενη άκατος αναγνώρισης/βομβαρδισμού
ΚατασκευαστήςMartin
Παρθενική πτήση18 Φεβρουαρίου 1939
Κύριος χειριστήςΠολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ
Ακτοφυλακή των ΗΠΑ
Εξελίχθηκε σεMartin P5M Marlin

Το Martin PBM Mariner ήταν δικινητήρια ιπτάμενη άκατος αναγνώρισης/βομβαρδισμού που χρησιμοποιήθηκε κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και για αρκετά χρόνια μετά την λήξη του. Συμπλήρωσε επιχειρησιακά την ιπτάμενη άκατο Consolidated PBY Catalina.

Σχεδίαση και ανάπτυξη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1937 η Glenn L. Martin Company σχεδίασε την αεράκατο Model 162 που θα διαδέχονταν την παλαιότερη Martin P3M και θα μπορούσε να συμπλήρωσει επιχειρησιακά το PBY Catalina. Στις 30 Ιουνίου 1937 η εταιρεία πήρε παραγγελία για την δημιουργία ενός πρωτοτύπου XPBM-1[1] και στις 28 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους ακολούθησε παραγγελία για 21 αεροσκάφη παραγωγής PBM-1.[2] Το πρωτότυπο πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 18 Φεβρουαρίου 1939.[1]

Επιχειρησιακή ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη αεράκατος εντάχθηκε στην δύναμη της Μοίρας Περιπολίας 55 (VP-55) του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ την 1η Σεπτεμβρίου 1940.[2] Πριν την είσοδο των ΗΠΑ στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο Mariner και Catalina χρησιμοποιήθηκαν σε περιπολίες πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Μετά την αιφνιδιαστική επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ τον Δεκέμβριο του 1941, τα PBM συμμετείχαν σε ανθυποβρυχιακές επιχειρήσεις στον Ατλαντικό, βυθίζοντας το πρώτο γερμανικό υποβρύχιο στις 30 Ιουνίου 1942.[3] Τα αεροσκάφη ενεπλάκησαν επίσης στις επιχειρήσεις στο θέατρο του Ειρηνικού, ορμώμενα από βάσεις στην Σαιπάν, την Οκινάουα, την Ίβο Ζίμα και τον νοτιοδυτικό Ειρηνικό Ωκεανό.[4]

Η Ακτοφυλακή των ΗΠΑ παρέλαβε 27 PBM-3 το πρώτο μισό του 1943. Στα τέλη του 1944 παρέλαβε ακόμα 41 PBM-5 και με επιπλέον αεροσκάφη το δεύτερο μισό του 1945. Δέκα ήταν ακόμα σε υπηρεσία το 1955, αν και όλα είχαν αποσυρθεί το 1958. Τα Mariner αποτέλεσαν τον κορμό της δύναμης αεροδιάσωσης μακράς ακτίνας δράσης της Ακτοφυλακής τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Αντικαταστάθηκαν σταδιακά από τα πιο σύγχρονα P5M Marlin και HU-16 Albatross στα μέσα της δεκαετίας του 1950.[5]

Τα Mariner παρέμειναν σε υπηρεσία με το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, διενεργώντας μάλιστα αποστολές ναυτικής περιπολίας στον Πόλεμο της Κορέας. [6] Παρέμεινε σε υπηρεσία μέχρι την έλευση του αντικαταστάτη του, του Martin P5M Marlin, με την τελευταία μοίρα του Ναυτικού που διέθετε PBM να τα αποσύρει τον Ιούλιο του 1956.[7]

Η RAF παρέλαβε 32 αεροσκάφη, τα οποία όμως δεν αξιοποιήθηκαν επιχειρησιακά. Κάποια επιστράφηκαν στο αμερικανικό ναυτικό.[8] Δώδεκα παραδόθηκαν στην αεροπορία της Αυστραλίας (RAAF) που τα αξιοποίησε σαν μεταγωγικά.[9][10]

Το Βασιλικό Ναυτικό της Ολλανδίας παρέλαβε 17 PBM-5A Mariner στα τέλη της δεκαετίας του 1955 τα οποία αξιοποίησε στην Ολλανδική Νέα Γουινέα.[11] Το PBM-5A ήταν αμφίβιο αεροσκάφος με ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης. Τα ολλανδικά PBM χρησιμοποιούσαν αστεροειδείς κινητήρες Pratt & Whitney R-2800-34. Μετά από σειρά ατυχημάτων οι Ολλανδοί τα απέσυραν τον Δεκέμβριο του 1959.[12]

Εκδόσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
XPBM-1 (Model 162)
Πρωτότυπο, προωθούμενο από δύο κινητήρες R-2600-6 των 1,600 hp.[13]
PBM-1 (Model 162)
Πρώτη έκδοση παραγωγής, με δύο κινητήρες R-2600-6 και αμυντικό οπλισμό αποτελούμενο από πέντε πολυβόλα των 12.7 mm.[13]
XPBM-2 (Model 162)
Μετατροπή ενός PBM-1 σε πειραματικό στρατηγικό βομβαρδιστικό εκτοξευόμενο με καταπέλτη.[14]
PBM-3 (Model 162B)
Βελτιωμένη έκδοση με κινητήρες R-2600-12 των 1,700 hp.[14]
PBM-3R (Model 162B)
Έκδοση μεταγωγικού του PBM-3, χωρίς αμυντικό οπλισμό.[14]
PBM-3C (Model 162C)
Βελτιωμένη έκδοση περιπολίας με ισχυρότερο αμυντικό οπλισμό και ραντάρ AN/APS-15 πίσω από το κόκπιτ.[15]
PBM-3B (Model 162C)
Ονομασία των Mariner GR.1A που επέστρεψε η RAF στο πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ.[15]
PBM-3S (Model 162C)
Εξειδικευμένο ανθυποβρυχιακό με μειωμένο αμυντικό οπλισμό και μεγαλύτερη ακτίνα δράσης.[16][17]
PBM-3D (Model 162D)
Έκδοση αναγνώρισης/βομβαρδισμού με τους ισχυρότερους κινητήρες R-2600-22 των 1900 hp και αυξημένο αμυντικό οπλισμό.[16]
PBM-4 (Model 162E)
Έκδοση που θα χρησιμοποιούσε δύο κινητήρες Wright R-3350 των 2700 hp, δεν κατασκευάστηκε.[18]
PBM-5 (Model 162F)
Έκδοση με κινητήρες Pratt & Whitney R-2800 των 2,100 hp.[19]
PBM-5E
Έκδοση του PBM-5 με βελτιωμένο ραντάρ.[19]
PBM-5S
Ανθυποβρυχιακή έκδοση του PBM-5.[18]
PBM-5S2
Βελτιωμένη ανθυποβρυχιακή έκδοση.[18]
PBM-5A (Model 162G)
Αμφίβια έκδοση του PBM-5, με ανασυρόμενο τροχό στο ρύγχος.[18]
Mariner I
Ονομασία των 32 PBM-3B που παρέλαβε η RAF.

Χρήστες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αργεντινή Αργεντινή
Αυστραλία
Ολλανδία
  • Αεροπορία του Βασιλικού Ναυτικού της Ολλανδίας
Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένο Βασίλειο
 ΗΠΑ
 Ουρουγουάη

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αεροσκάφη που σχετίζονται με την ανάπτυξη του PBM Mariner

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρόμοια αεροσκάφη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Swanborough and Bowers 1976, p. 318.
  2. ↑ 2,0 2,1 Green 1968, p. 177.
  3. ↑ Dorr 1997, p. 115.
  4. ↑ Dorr 1987, p. 116.
  5. ↑ "Martin PBM-3/5 Mariner." US Coast Guard. Retrieved: 29 June 2011.
  6. ↑ Dorr 1987, p. 118.
  7. ↑ Roberts 2000, Appendix 1, p. 671.
  8. ↑ March 1998, p. 172.
  9. ↑ A70 Martin Mariner. RAAF Museum:RAAF Point Cook. Retrieved: 24 May 2009.
  10. ↑ Graham, Wynnum. «RAAF PBM-3S Mariners». www.adf-serials.com. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2013. 
  11. ↑ Hoffmann 2002, p. 74.
  12. ↑ Hoffman 2002, pp. 76-77.
  13. ↑ 13,0 13,1 Dorr 1997, p. 122.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Dorr 1997, p. 123.
  15. ↑ 15,0 15,1 Dorr 1997, p. 124.
  16. ↑ 16,0 16,1 Dorr 1997, p. 125.
  17. ↑ Swanborough and Bowers 1976, p. 320.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 Dorr 1997, p. 126.
  19. ↑ 19,0 19,1 Donald 1995, p. 184.
  20. ↑ Hoffman 2003, pp. 29–31.
  21. ↑ Hoffman 2003, p. 33.
  22. ↑ "PBM-3/5 Mariner." United States Coast Guard. Retrieved: 27 May 2009.
  23. ↑ Hoffman 2003, pp. 31–32.

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Bridgeman, Leonard. “The Martin Model 162 Mariner.” Jane's Fighting Aircraft of World War II. London: Studio, 1946. ISBN 1-85170-493-0.
  • Donald, David, ed. American Warplanes of World War II. London: Aerospace Publishing, 1995. ISBN 1-874023-72-7.
  • Dorr, Robert F. "Variant Briefing: Martin Flying Boats: Mariner, Mars and Marlin". Wings of Fame, Volume 7, 1997, pp. 114–133. London: Aerospace Publishing, ISBN 1-874023-97-2.
  • Green, William. War Planes of the Second World War: Volume Five Flying Boats. London: Macdonald, 1968. ISBN 0-356-01449-5.
  • Hoffman, Richard A. "Dutch Mariners: PBMs in Service with the Netherlands Navy". Air Enthusiast, No. 97, January/February 2002, pp. 73–77. Stamford, UK:Key Publishing. ISSN 0143-5450.
  • Hoffman, Richard A. The Fighting Flying Boat: A History of the Martin PBM Mariner. Annapolis, Maryland: US Naval Institute Press, 2004. ISBN 978-1-59114-375-8.
  • Hoffman, Richard A. "South American Mariners: Martin PBMs in Argentina and Uruguay". Air Enthusiast, No. 104, March/April 2003, pp. 29–33. Stamford, UK: Key Publishing. ISSN 0143-5450.
  • Jefford, C. G. RAF Squadrons. Ramsbury, UK: Airlife Publishing, UK, First edition, 1988. ISBN 1-85310-053-6.
  • March, Daniel J. British Warplanes of World War II. London: Aerospace Publishing, 1998. ISBN 1-874023-92-1.
  • Martin PBM-3C US Navy Pilot's Handbook (MTPBM3C-POH-C). Washington, D.C.: The Bureau of Aeronautics, Navy Department, 1944.
  • Martin PBM-3D 1943 Pilot's Handbook of Flight Operating Instructions (AN 01-35QF-1). Washington, D.C.: The Bureau of Aeronautics, Navy Department, 1944.
  • Martin PBM-3D 1945 Pilot's Handbook of Flight Operating Instructions (AN 01-35EE-1). Washington, DC: The Bureau of Aeronautics, Navy Department, 1944.
  • Martin PBM-5 1947 Navy Model Pilot's Handbook (AN 01-35ED-1). Washington, D.C.: The Bureau of Aeronautics, Navy Department, 1944.
  • PBM-3S PNM-3D Handbook of Structural Repair Navy Model (A.N. 01-35QG-3). Washington, D.C.: The Bureau of Aeronautics, Navy Department, 1944.
  • Roberts, Michael D. Dictionary of American Naval Aviation Squadrons: Volume 2: The History of VP, VPB, VP(HL) and VP(AM) Squadrons. Αρχειοθετήθηκε 2008-09-15 στο Wayback Machine. Washington, D.C.: Naval Historical Center, 2000.
  • Smith, Bob. PBM Mariner in action - Aircraft No. 74. Carrollton, Texas: Squadron/Signal Publications, 1986. ISBN 978-0-89747-177-0.
  • Swanborough, Gordon and Peter M. Bowers. United States Navy Aircraft since 1911. London: Putnam, 1976. ISBN 0-370-10054-9.
  • Sweet, Donald H. et al. The Forgotten Heroes: The Story of Rescue Squadron VH-3 in World War II.Ho-Ho-Kus, New Jersey:DoGO, 2000. ISBN 0-9679889-8-5.