Ρόμουλο Γκαλιέγκος

Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 21/12/2022.
Ρόμουλο Γκαλιέγκος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Rómulo Gallegos Freire (Ισπανικά)
Γέννηση2  Αυγούστου 1884[1][2][3]
Καράκας
Θάνατος7  Απριλίου 1969[1][4] ή 5  Απριλίου 1969[5]
Καράκας
Τόπος ταφήςPanteon Nacional
Χώρα πολιτογράφησηςΒενεζουέλα
ΘρησκείαΚαθολικισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙσπανικά[6][7]
ΣπουδέςΚεντρικό Πανεπιστήμιο της Βενεζουέλας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας[4]
πολιτικός[4]
μυθιστοριογράφος
δημοσιογράφος
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαDemocratic Action
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαισόβιος γερουσιαστής (1961–1969)
μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Βενεζουέλας
Πρόεδρος της Βενεζουέλας (Φεβρουάριος 1948 – Νοέμβριος 1948)
ΒραβεύσειςΕθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Βενεζουέλας
επίτιμος διδάκτωρ του Εθνικού Αυτόνομου Πανεπιστημίου του Μεξικού
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ρόμουλο Άνχελ δελ Μόντε Κάρμελο Γκαλιέγκος Φρέιρε (Rómulo Ángel del Monte Carmelo Gallegos Freire, 2 Αυγούστου 1884 – 5 Απριλίου 1969)[8][9][10] ήταν Βενεζουελάνος μυθιστοριογράφος και πολιτικός. Επί εννέα περίπου μήνες το 1948 υπήρξε ο πρώτος τίμια εκλεγμένος Πρόεδρος της Βενεζουέλας στην ιστορία.

Οικογένεια και συγγραφή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ρόμουλο (Ρωμύλος) Άνχελ γεννήθηκε στο Καράκας από γονείς ταπεινής καταγωγής, τον Ρόμουλο Γκαλιέγκος Οσίο και τη Ρίτα, το γένος Φρέιρε Γκουρουσεάγκα. Μελετηρός και οπαδός της κλασικής μουσικής, άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος και να συγγράφει από το 1903, ενώ δίδαξε και ως δημοδιδάσκαλος χωρίς να έχει σπουδάσει σχετικά. Τα μυθιστορήμάτά του της πρώτης περιόδου (1920-1929), όπως το γνωστότερό του Δόνια Μπάρμπαρα, αποτελούν μία ανατομία της ζωής και των προβλημάτων της πατρίδας του, και εξαιτίας των επικρίσεων που περιείχαν για το καθεστώς του δικτάτορα Χουάν Βισέντε Γκόμες υποχρεώθηκε να διαφύγει από τη χώρα, το 1931. Κατέφυγε αρχικώς στις ΗΠΑ και κατόπιν στην Ισπανία, όπου συνέχισε να συγγράφει: τα καλύτερα ίσως μυθιστορήματά του, τα Cantaclaro (1934) και Canaima (1935), χρονολογούνται από τότε. Επέστρεψε στη Βενεζουέλα μετά τον θάνατο του δικτάτορα, το 1936, και διορίσθηκε Υπουργός Παιδείας, αλλά σύντομα παραιτήθηκε, όταν οι προσπάθειές του για μια μεταρρύθμιση της παιδείας αποδείχθηκαν μάταιες.

Πολιτική σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1937 εκλέχθηκε στην Εθνοσυνέλευση, ενώ το 1940-1941 υπηρέτησε ως δήμαρχος του Καράκας. Το 1945 αναμίχθηκε στο πραξικόπημα που έφερε στην εξουσία τον Ρόμουλο Μπετανκούρ. Στις γενικές εκλογές του Δεκεμβρίου 1947 έθεσε υποψηφιότητα για Πρόεδρος με το κόμμα Δημοκρατική Δράση και κέρδισε με μεγάλη πλειοψηφία στις θεωρούμενες ως πρώτες τίμιες εκλογές στην ιστορία της χώρας. Πήρε το 74,3% των ψήφων με αντίπαλο τον αρκετά νεότερό του Ραφαέλ Καλντέρα και ανέλαβε τα προεδρικά καθήκοντα στις 15 Φεβρουαρίου 1948. Η προεδρία του είναι αξιοσημείωτη για την αύξηση των φόρων για τα εισοδήματα από το πετρέλαιο από 43% σε 50%, το λεγόμενο «φίφτι-φίφτι», που μετέπειτα αντιγράφηκε από άλλες πετρελαιοπαραγωγές χώρες, όπως τη Σαουδική Αραβία. Παρά το γεγονός αυτό, τρεις αξιωματικοί του στρατού, οι Κάρλος Ντελγάδο Τσάλμπο, Μάρκος Πέρες Χιμένες και Λουίς Φελίπε Λοβέρα Πάες, τον ανέτρεψαν με νέο πραξικόπημα στις 24 Νοεμβρίου 1948. Τότε ο Ρόμουλο Γκαλιέγκος κατέφυγε πρώτα στην Κούβα και μετά στο Μεξικό. Επέστρεψε και πάλι στη Βενεζουέλα μετά την πτώση της δικτατορίας του Μάρκος Πέρες Χιμένες, το 1958. Παρά το γεγονός ότι ανακηρύχθηκε επίτιμος ισόβιος γερουσιαστής, δεν ξανααναμίχθηκε πια ενεργά στην πολιτική. Πάντως από το 1960 ως το 1963 διετέλεσε πρόεδρος στη Διαμερικανική Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, που δημιουργήθηκε από τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών το 1959.

Τιμητικές διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ρόμουλο Γκαλιέγκος τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας της χώρας του το 1958, για το έργο του La doncella, και εκλέχθηκε μέλος της Γλωσσικής Ακαδημίας της Βενεζουέλας.[11]

Ο Γκαλιέγκος με τη σύζυγό του Τεοτίστε

Υπήρξε υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1960 κυρίως εξαιτίας των προσπαθειών του Μιγκέλ Οτέρο Σίλβα[12], αλλά τελικώς έχασε από τον Σαιν-Τζον Περς. Το Διεθνές Βραβείο Μυθιστορήματος Rómulo Gallegos (Premio internacional de novela Rómulo Gallegos) θεσμοθετήθηκε προς τιμή του τον Αύγουστο του 1964, με την πρώτη απονομή να γίνεται το 1967. Απονέμεται από το κράτος της Βενεζουέλας μέσω του «Κέντρου Λατινοαμερικανικών Σπουδών Ρόμουλο Γκαλιέγκος» (Celarg) και συνοδεύεται από χρηματικό ποσό 100.000 ευρώ, κάτι που το καθιστά ένα από τα μεγαλύτερα χρηματικά λογοτεχνικά έπαθλα στον κόσμο.

Προσωπική ζωή και θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γκαλιέγος ήταν νυμφευμένος με την Τεοτίστε (Θεοκτίστη) Αρότσα Εγκούι (Teotiste Arocha Egui, 1888-1950). Απεβίωσε στο Καράκας σε ηλικία 84 ετών.

Δημοσιευμένα έργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • El último Solar («Η τελευταία αρχοντογενιά», 1920, γνωστό και ωςReinaldo Solar)
  • La trepadora («Η αναρριχώμενη», 1925)
  • Ντόνια Μπάρμπαρα (1929)
  • Cantaclaro (1934)
  • Canaima (1935)
  • Pobre negro («Ο φτωχός νέγρος», 1937)
  • El forastero (1942)
  • Sobre la misma tierra (1943)
  • La rebelión (1946)
  • La brizna de paja en el viento (1952)
  • Una posición en la vida (1954)
  • El último patriota (1957)
  • El piano viejo


Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) SNAC. w6qv5jh6. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 6811092. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. gallegos-romulo. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/171324. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  5. ↑ (Αγγλικά) Library of Congress Authorities. Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2019.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 119039571. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  7. ↑ CONOR.SI. 23913059.
  8. ↑ «Fundación Centro de Estudios Latinoamericanos Rómulo Gallegos». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2018. 
  9. ↑ Profile of Rómulo Gallegos
  10. ↑ Geni.com
  11. ↑ Real Academia Española / Academia Venezolana de la Lengua Αρχειοθετήθηκε 30 September 2010[Date mismatch] στο Wayback Machine.
  12. ↑ Jeannine Hyde (1960): «Rómulo Gallegos and the Nobel Prize in 1960», Hispania, τόμ. 43, No. 2 (Μάιος 1960), σσ. 241-242

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Dunham, Lowell: Cartas familiares de Rómulo Gallegos, Cuadernos Lagoven, Lagoven S.A., Caracas 1990
  • Moron, Guillermo: Los presidentes de Venezuela 1811-1979. Meneven, S.A., Caracas 1979
  • Romero Martinez, Vinicio: Mis mejores amigos, Editorial Larense, Caracas 1987
  • Subero, Efrain: Aproximación sociologica a la obra de Rómulo Gallegos homenaje en el centenario de su nacimiento, Cuadernos Lagoven, Lagoven S.A., Caracas 1984
  • Το λήμμα «Γκαλλέγκος, Ρομούλο» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 9, σελ. 708

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Earl Leon Cardon: Sociopolitical aspects of the novels of Rómulo Gallegos, 1962
  • Lowell Dunham: Rómulo Gallegos: an Oklahoma encounter and the writing of the last novel, 1974
  • Jeannine Elizabeth Hyde: The function of symbol in the novels of Rómulo Gallegos, 1964
  • Cyril A. Jones: Three Spanish American novelists, a European view, 1967
  • Hugo Rodríguez-Alcalá: Nine essays on Rómulo Gallegos, 1979