Mona Hatoum

Modelo:BiografíaMona Hatoum

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento11 de febreiro de 1952 Editar o valor en Wikidata (72 anos)
Beirut, Líbano Editar o valor en Wikidata
ResidenciaLondres Editar o valor en Wikidata
EducaciónSlade School of Fine Art (pt) Traducir
Byam Shaw School of Art (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoArte, artes visuais, Xoiaría, Videoarte, Instalación e performance artwork (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Lugar de traballo Londres (197–2010)
Maastricht
Reino Unido Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónescultora, artista de performance, videoartista, deseñadora de xoias, artista de instalacións, artista visual, produtora de televisión, directora de cinema Editar o valor en Wikidata
Membro de
Xénero artísticoVideoarte e Arte abstracta Editar o valor en Wikidata
MovementoArte contemporánea Editar o valor en Wikidata
RepresentanteWhite Cube (en) Traducir, Video Data Bank (en) Traducir e LIMA Editar o valor en Wikidata
Participou en
8 de xuño de 2002Documenta 11 (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Premios
Voz: Mona Hatoum (lingua inglesa) Editar o valor en Wikidata
Descrito pola fonteUbuWeb
mediakunst.net
Encyclopedia of Arab Women Filmakers (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm1275912 BNE: XX1157793 Discogs: 1593965 Editar o valor en Wikidata

Mona Hatoum, nada en Beirut en 1952, é unha artista multidisciplinar libanesa que realiza esculturas, instalacións, vídeo instalacións, accións etc. Vive e traballa en Londres (2021).

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Naceu no seo dunha familia palestina orixinaria da cidade de Haifa, cidade que en 1948 tiveran que abandonar polos enfrontamentos que afectaban os palestinos. Estudou no Beirut University College, de Beirut nos anos 1970-1972. En 1975 realizou unha extensa visita a Londres, durante a que estalou a guerra civil libanesa, esta situación impediralle regresar ao seu país, véndose obrigada a iniciar unha nova vida na capital británica, durante 1975-1979, e pasará á Slade School of Art, tamén en Londres, durante os anos 1979-1981, onde estudará con Stuart Brisley, unha das súas primeiras influencias. A comezos dos anos 80, é cando empeza a realizar performances e vídeo. Tras un primeiro tempo de experimentación formal no que estabelece a que sería unha relación duradeira co minimalismo, o seu paso pola Slade politízaa levándoa a un terreo máis conceptual no que primará a súa preocupación polo funcionamento das estruturas de poder. É neste contexto no que leva a cabo a maioría das súas performances cargadas a miúdo dun denso contido político. Nun segundo momento, mais tamén dentro desta primeira etapa na que o seu traballo aparece fortemente marcado por accións temporais, comeza coa elaboración de vídeos, entre os que contan obras tan significativas como Measures of Distance (1988), que trata temas como a representación de estereotipos femininos ou as relacións materno-filiais, dentro dun encadramento marcado polo sentimento de perda e desorientación que trae consigo o exilio e a comunicación no desprazamento.

En 1989, Hatoum expón a súa primeira grande obra escultórica "The Light at the End" no Showroom de Londres. A mesma peza expúxose ao ano seguinte no British Art Show.

O seu traballo nos anos 90 evoluciona cara a obras menos narrativas que permiten, por tanto, un maior ámbito asociativo. A través das esculturas e as instalacións, realiza obras que parecen facer referencia ao minimalismo, aínda que tan só desde un punto de vista puramente formal e de utilización de materiais. As súas instalacións trasladan ao público, a miúdo, a un espazo de fantasía no que, como sucede en Corps étranger (1994), o enfronta ao poder metafórico do corpo en xeral a través de conceptos como o público e o privado na imaxe do corpo feminino.

Premios e recoñecementos

[editar | editar a fonte]
  • En 1995 é finalista do Premio Turner, en Londres, polas súas exposicións dese mesmo ano no White Cube e o Centro Georges Pompidou de París.
  • Posteriormente en 1997, unha das súas obras, adquiridas por Charles Saatchi incluíuse na exposición Sensation que percorreu Londres, Berlín e Nova York.
  • En 2008, é galardoada co prestixioso Premio Rolf Schock,
  • En 2009 a súa obra é elixida para formar parte da exposición "Antropología: Revisited, reinventado, reinterpretado" xunto co traballo de Lee Isaacs, Graffeo Karen, Sara Jardín Armstrong, Kluge Janice, Seah Joel, Gaudet Mitchell, Beatrice Coron, Grider Kelly, Laura Gilbert, entre outros. A exposición foi comisariada por Jon Coffelt e Rosenberg Maddy de Central de Reservas en Brooklyn, Nova York.
  • En 2011 recibiu o Premio Joan Miró.
  • En 2019 o IVAM e a Generalitat Valenciana recoñecérona co Premio Julio González 2020 pola súa contribución ao desenvolvemento da arte moderna e a súa proxección internacional.[1]

Exposicións individuais

[editar | editar a fonte]
  • 1989. The Light at the End, The Showroom, Londres

The Light at the End, Oboro Gallery, Montreal

  • 1992. Mona Hatoum, Mario Flecha Gallery, Londres

Dissected Space, Chapter, Cardiff

  • 1993. Recent Work, Arnolfini, Bristol

Le Socle du Monde, Galerie Chantal Crousel, París

  • 1994. Mona Hatoum, Galerie Rene Blouin, Montreal

Mona Hatoum, Musée national d´art moderne, Centre Georges Pompidou, París

  • 1995. Mona Hatoum, White Cube, Londres

Short Space, Galerie Chantal Crousel, París Mona Hatoum, The British School at Rome, Roma

Current Disturbance, Capp Street Project, San Francisco Quarters, Via Farini, Milán Mona Hatoum, De Appel, Ámsterdam

  • 1997. Mona Hatoum, Museum of Contemporary Art, Chicago

e The New Museum of Contemporary Art, Nova York Mona Hatoum, Galerie René Blouin, Montreal

  • 1998. Mona Hatoum, Museum of Modern Art, Oxford e o

Scottish National Gallery of Modern Art, Edimburgo Mona Hatoum, Kunsthalle Basel

  • 1999. Mona Hatoum, Castello di Rivoli, Museo d´Arte Contemporanea, Turín

Mona Hatoum, The Box, Turín Mona Hatoum, ArtPace Foundation for Contemporary Art, San Antonio, Texas

Mona Hatoum, Le Creux de l´Enfer, Centre d´art contemporain, Thiers, Francia

Mona Hatoum, Alexander and Bonin, Nova York

  • 2000. Mona Hatoum, Le Collège, Frac Champagne-Ardenne, Reims e Museum van Hedendaagse

Kunst Antwerpen, Anveres

Mona Hatoum, The Entire World as a Foreign Land, Duveen Galleries, Tate Britain, Londres

Images from Elsewhere, fig-1, Londres

Mona Hatoum, SITE Santa Fe, Santa Fe

  • 2001. Domestic Disturbance, Mass MoCA, North Adams, Massachusetts

Mona Hatoum, Sala Mendoza, Caracas

Mona Hatoum. Grater Divide, White Cube2, Londres

Mona Hatoum, Centro de Arte de Salamanca (CASA), Salamanca

Mona Hatoum, Centro Galego de Arte Contemporánea, Santiago de Compostela
Mona Hatoum. Centro de Arte de Salamanca, España

Exposicións colectivas

[editar | editar a fonte]
  • 1989. Intimate Distance, The Photographers´ Gallery, Londres (itinerante por U.K.)

Uprising, Artist´s Space, Nova York

The Other Story, Hayward Gallery, Londres, Wolverhampton Art Gallery, Wolverhampton, Manchester City Art Gallery e Cornerhouse, Manchester

  • 1990. The British Art Show, McLellan Galleries, Glasgow, Leeds City Art Gallery e Hayward Gallery, Londres

TSWA Four Cities Project, New Art for Newcastle, Newcastle upon Tyne

Passages de l´image, Musée national d`art modern, Centre Georges Pompidou, París

Video and Myth, The Museum of Modern Art, Nova York

Interrogating Identity, Grey Art Gallery e Study Center, Nova York (Itinerante por USA)

The Interrupted Life, The New Museum of Contemporary Art, Nova York

  • 1992. Pour la Suite du Monde, Musée d´Art Contemporain de Montréal

Manifeste, 30 ans de crèation en perspective 1960-1990, Musée national d´art moderne, Centre Georges Pompidou, París

  • 1993. Four Rooms, Serpentine Gallery, Londres

Grazer Combustion, Steirischer Herbst´93 Festival, Graz Eros, c´est la vie, Confort Moderne, Poitiers

  • 1994. Espacios Fragmentados, V Bienal de la Habana, A Habana

Sense and Sensibility: Women and Minimalism in the Nineties, Museum of Modern Art, Nova York

Cocido y Crudo, Museo Nacional Centro de Arte Raíña Sofía, Madrid

Heart of Darkness, Museum Kröller Müller, Otterlo

  • 1995. ARS 95 Helsinki, Museum of Contemporary Art, Helsinqui

Identity and Alterity, Bienal de Venecia, Venecia

Rites of passage, Tate Gallery, Londres

Fémininmasculin – le sexe de l´art, Centre Georges Pompidou, París

The Turner Prize 1995 exhibition, Tate Gallery, Londres

Orient/ation, 4th International Istanbul Biennial, Istanbul

  • 1996. Inside the Visible, Institute of Contemporary Art, Boston, The National Museum of Women in the Arts, Washington, Whitechapel Art Gallery, Londres e Art Gallery of Western Australia, Perth (1997)

FremdKörper/corps étranger/Foreign Body, Museum für Gegenwartskunst, Basilea

Distemper: Dissonant Themes in the Art of the 1990s, Hirshhorn Museum and Sculpture Garden, Washington D.C.

Inclusion: Exclusion, Steirischer Herbst´96, Graz

Life/Live, La scène artistique au Royaume-Uni en 1996, de nouvelles aventures, Musée d´art Moderne de la Ville de Paris, París e Centro Cultural de Belém, Lisboa

  • 1997. De-Genderism: détruire dit-elle/il, Setagaya Art Museum, Toquio

Material Culture: The Object in British Art of the 80s and 90s, Hayward Gallery, Londres

Kwangju Biennale, Corea do Sur

Sensation: Young British Artists from The Saatchi Collection, Royal Academy of Arts, Londres, Hamburger Bahnhof, Museum für Gegenwart, Berlin e Brooklyn Museum of Art, Nova York (1999)

Art from the UK, Sammlung Goetz, Múnic

  • 1998. Wounds: Between democracy and redemption in contemporary art, Moderna Museet, Estocolmo

Close Echoes, Public Body & Artificial Eye, City Art Gallery, Prague and Kunsthalle, Krems

Echolot, Museum Fridericianum, Kassel

Real/Life: New British Art, Tochigi Prefectural Museum of Fine Arts, Fukuoka City Art Museum, Fukuoka, Hiroshima City Museum, Hiroshima, Tokyo Museum of Contemporary Art, Toquio e Ashiya City Museum of Art History, Ashiya (1999)

Traversées/Crossings, National Gallery of Canada, Otava

Minimal-Maximal, Neues Museum Weserburg Bremen, Staatliche Kunsthalle Baden-Baden e Centro Galego de Arte Contemporánea, Santiago de Compostela (1999)

XXIV Biennial de Sáo Paulo, Fundaçao Biennial Sáo Paulo

Emotion – Young British and American Artists from the Goetz-Collection, Deichtorhallen, Hamburgo

7th International Cairo Biennale, O Cairo

  • 1999. Looking for a place, SITE Santa Fe´s Third International Biennial, Santa Fe

La Casa, il Corpo, il Cuore, Museum Moderner Kunst Stiftung Ludwig, Vienna e the National Gallery, Praga (2000)

The Century of the Body, Photoworks 1900-2000, Culturgest, Lisboa e Musée de l´Elysée Lausana (2000)

The XXth Century – One century of art in Germany, Neue Nationalgalerie, Berlín

Art Worlds in Dialogue – From Gauguin to the Global Present, Museum Ludwig, Colonia

  • 2000. Sicerely Yours, Astrup Fearnley Museet for Moderne Kunst, Oslo

Friends and Neighbours, The 4th EV+A Biennial, Limerick City Gallery of Art, Limerick

Out There, White Cube2, Londres

Between Cinema and a Hard Place, Tate Modern, Londres

Orbis Terrarum, Museum Plantin-Moretus, Anveres

La forma del mondo/la fine del mondo, Padiglione d´Arte Contemporanea, Milán

Vision and Reality, Louisiana Museum of Modern Art, Humlebaek, Dinamarca

MAN-Body in the Art from 1950-2000, Arken Museum for Moderne Kunst, Skovvej, Dinamarca

No es solo lo que ves. Pervirtiendo el minimalismo, Museo Nacional Centro de Arte Raíña Sofía, Madrid

  • 2001. El Instante Eterno / The Eternal Instant: Art and spirituality at the change of the millenium, Espai d´Art Contemporani de Castelló, Castelló

Field Day: Sculpture from Britain, Taipei Fine Arts Museum, Taiwán

(Self) Portraits, Alexander and Bonin, Nova York

El Mundo Nuevo, Bienal de Valencia, Valencia

In weiter Ferne, so nah, neue palästinensische Kunst, IFA – Galerie Bonn

Un siècle d´arpenteurs, les figures de la marche: de Warhol à Nauman, Koldo Mitxelena Kulturunea, Donostia

Confidences: Parce que c´était lui, parce que c´était moi, Casino Luxembourg, Forum d´art contemporain, Luxemburgo

`The New World´, Bienal de Valencia

Il Dono / The Gift, Palazzo delle Papesse, Centro Arte Contemporanea, Siena (itinerancia internacional)

`The Mediterranean: A new wall? ´, Culturgest, Lisboa

  • 2002. Passenger, Astrup Fearnley Museum of Modern Art, Oslo

A Measure of Reality, Kettle´s Yard, Cambridge

Money and Value / The Last Taboo, Swiss National Expo.02, Biel

`Another World: 12 Bedroom Stories´, Kunstmuseum Luzern, Lucerna

Documenta 11, Kassel.

Mona Hatoum, Centro de Arte de Salamanca e Centro Galego de Arte Contempránea, España, 2002

Monografías

[editar | editar a fonte]
  • Dissected Space, Chapter, Cardiff, 1992, (Textos Stuart Cameron e Guy Brett)
  • Mona Hatoum, Arnolfini, Bristol, 1993, (Textos Guy Brett e Desa Philippi)
  • Mona Hatoum, Musée national d´art modern, Centre Georges Pompidou, París, 1994, (Textos Jacinto Lageira, Desa Philippi, Nadia Tazi e Christine van Assche)
  • Mona Hatoum, The British School, Roma, 1995, (Texto Michael Archer)
  • Quarters, Viafarini, Milán, 1996, (Texto Angela Vittese)
  • Current Disturbance, Capp Street Project, San Francisco, 1996, (Texto Mary Ceruti)
  • Mona Hatoum, De Appel, Ámsterdam, 1996, (Texto Din Pieters)
  • Mona Hatoum, Contemporary Artists series, Phaidon Press, Londres, 1997, (Textos Michael Archer, Guy Brett e Catherine de Zegher)
  • Mona Hatoum, Museum of Contemporary Art, Chicago, 1997, (Textos Jessica Morgan e Dan Cameron)
  • Mona Hatoum, Kunsthalle Basel, Basel 1998, (Textos Madeleine Schuppli e Briony Fer)
  • Mona Hatoum, Castello di Rivoli, Museo d´Arte Contemporanea, Turín, Edizioni Charta, Milán, 1999, (Texto Giorgio Verzotti)
  • Mona Hatoum, The Entire World as a Foreign Land, Tate Gallery, Londres, 2000, (Textos Edward Said e Sheena Wagstaff)
  • Mona Hatoum, Le Creux de l´Enfer, Centre d´art contemporain, Thiers; Le Collège Éditions, Frac Champagne-Ardenne, Reims; MUHKA, Museum van Hedendaagse Kunst, Anveres, 2000, (Texto Jean-Charles Masséra)
  • Mona Hatoum, Domestic Disturbance, Mass Moca, North Adams, Massachusetts; SITE Santa Fe, Santa Fe, Novo México, 2001, (Texto Laura Steward Heon)
  • Mona Hatoum, Sala Mendoza, Caracas, Venezuela, 2001, (Texto Cecilia Fajardo-Hill)
  • Mona Hatoum, Laboratorio Arte Alameda, Cidade de México, 2002, (Texto Francisco Reyes Palma e María Inés García Canal)
  • Mona Hatoum, Centro de Arte de Salamanca e Centro Galego de Arte Contemporánea, España, 2002

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Levante-EMV. "Mona Hatoum, Premio Julio González 2020" (en castelán). Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  2. ↑ ARTEINFORMADO (20180924). "La NO comunidad. A modo de ensayo sobre la soledad en el tardocapitalismo, Exposición, oct 2018" (en castelán). Consultado o 16 de xaneiro de 2019. 
  3. ↑ "La NO Comunidad" (en castelán). Consultado o 17 de xaneiro de 2019. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]