Hans Enn

Hans Enn
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1958
Saalfelden am Steinernen Meer

Klub

SC Saalbach

Wzrost

167 cm

Pierwsze punkty w PŚ

17.01.1976, Morzine
(9. miejsce – zjazd)

Pierwsze podium w PŚ

4.03.1979, Lake Placid (2. miejsce – gigant)

Dorobek medalowy
}
Reprezentacja  Austria
Igrzyska olimpijskie
brąz Lake Placid 1980 narciarstwo alpejskie
(slalom gigant)
Mistrzostwa świata
brąz Lake Placid 1980 slalom gigant
Puchar Świata (Gigant)
2. miejsce
1979/1980
3. miejsce
1983/1984

Hans Enn (ur. 10 maja 1958 w Saalfelden am Steinernen Meer) – austriacki narciarz alpejski, brązowy medalista igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Największy sukces w karierze Hans Enn osiągnął w 1980 roku, kiedy podczas igrzysk olimpijskich w Lake Placid wywalczył brązowy medal w slalomie gigancie. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie Szwed Ingemar Stenmark oraz Andreas Wenzel z Liechtensteinu. Po pierwszym przejeździe zajmował drugie miejsce, tracąc to prowadzącego Wenzela 0,14 sekundy. W drugim przejeździe uzyskał ósmy wynik i ostatecznie zajął trzecie miejsce. Podczas rozgrywanego trzy dni później slalomu po pierwszym przejeździe także plasował się na drugiej pozycji. W drugim przejeździe uzyskał siódmy wynik, w efekcie spadając z drugiego na czwarte miejsce. Ostatecznie w walce o podium lepszy o 0,06 sekundy okazał się Jacques Lüthy ze Szwajcarii. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach w Sarajewie wystartował w slalomie i gigancie, jednak obu zawodów nie ukończył. Był też między innymi piąty w gigancie podczas mistrzostw świata w Bormio w 1985 roku oraz szósty w tej konkurencji na mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen w 1978 roku i rozgrywanych cztery lata później mistrzostwach świata w Schladming.

W zawodach Pucharu Świata zadebiutował na początku sezonu 1975/1976. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył 17 stycznia 1976 roku w Morzine, zajmując dziewiąte miejsce w zjeździe. Nieco ponad trzy lata później, 4 marca 1979 roku w Lake Placid pierwszy raz stanął na podium, zajmując drugie miejsce w gigancie. W zawodach tych rozdzielił na podium Ingemara Stenmarka i Szwajcara Petera Lüschera. Łącznie 22. razy plasował się w najlepszej trójce, odnosząc przy tym sześć zwycięstw: 10 grudnia 1983 roku w Val d’Isère wygrał supergiganta, a 26 lutego 1980 roku w Waterville Valley, 29 stycznia 1983 roku w Kranjskiej Gorze, 17 marca 1984 roku w Åre, 23 marca 1984 roku w Oslo i 15 stycznia 1985 roku w Adelboden był najlepszy w gigancie. Ostatnie podium wywalczył 8 stycznia 1989 roku w Laax, zajmując drugie miejsce w supergigancie. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1979/1980, kiedy to zajął siódme miejsce w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji giganta zajął drugie miejsce za Stenmarkiem. Wśród gigancistów był ponadto trzeci w sezonie 1983/1984, plasując się za Stenmarkiem i Pirminem Zurbriggenem ze Szwajcarii. Był też między innymi czwarty w klasyfikacji giganta w sezonie 1981/1982 oraz w klasyfikacji kombinacji w sezonie 1980/1981.

Pięciokrotnie zdobywał mistrzostwo Austrii: w gigancie w latach 1978 i 1983, kombinacji w latach 1977–1978 oraz w slalomie w 1978 roku[1]. Ponadto w 1996 roku otrzymał Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii[2].

Po zakończeniu kariery w 1990 roku otworzył hotel w Hinterglemm. Pracował także dla austriackiego producenta sprzętu narciarskiego Blizzard Ski.

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
3. 19 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Gigant 2:40,74 min +1,77 s Szwecja Ingemar Stenmark
4. 22 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Slalom 1:44,26 min +0,86 s Szwecja Ingemar Stenmark
DNF 14 lutego 1984 Sarajewo Gigant 2:41,18 min - Szwajcaria Max Julen
DNF 19 lutego 1984 Sarajewo Slalom 1:39,41 min - Stany Zjednoczone Phil Mahre
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
6. 2 lutego 1978 Garmisch-Partenkirchen Gigant 3:02,52 min +2,75 s Szwecja Ingemar Stenmark
11. 5 lutego 1978 Garmisch-Partenkirchen Slalom 1:39,54 min +5,21 s Szwecja Ingemar Stenmark
3. 19 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Gigant 2:40,74 min +1,77 s Szwecja Ingemar Stenmark
4. 22 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Slalom 1:44,26 min +0,86 s Szwecja Ingemar Stenmark
6 3 lutego 1982 Austria Schladming Gigant 2:38,80 min +1,16 s Stany Zjednoczone Steve Mahre
5. 7 lutego 1985 Włochy Bormio Gigant 2:28,90 min +1,46 s Markus Wasmeier
13. 8 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Supergigant 1:38,81 min +1,55 s Szwajcaria Martin Hangl
DNF 9 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Gigant 2:37,66 min - Austria Rudolf Nierlich

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stany Zjednoczone Waterville Valley26 lutego 1980 (gigant)
  2. Kranjska Gora29 stycznia 1983 (gigant)
  3. Francja Val d’Isère10 grudnia 1983 (supergigant)
  4. Szwecja Åre17 marca 1984 (gigant)
  5. Norwegia Oslo23 marca 1984 (gigant)
  6. Szwajcaria Adelboden15 stycznia 1985 (gigant)

Pozostałe miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stany Zjednoczone Lake Placid4 marca 1979 (gigant) – 2. miejsce
  2. Stany Zjednoczone Heavenly Valley12 marca 1979 (gigant) – 3. miejsce
  3. Francja Val d’Isère8 grudnia 1979 (gigant) – 3. miejsce
  4. Włochy Cortina d’Ampezzo11 marca 1980 (gigant) – 2. miejsce
  5. Austria Saalbach-Hinterglemm13 marca 1980 (gigant) – 3. miejsce
  6. Szwajcaria Ebnat-Kappel4 stycznia 1981 (gigant) – 2. miejsce
  7. Szwajcaria Ebnat-Kappel4 stycznia 1981 (kombinacja) – 2. miejsce
  8. Austria Schladming2 lutego 1981 (gigant) – 2. miejsce
  9. Czechosłowacja Jasná13 marca 1982 (gigant) – 2. miejsce
  10. Kranjska Gora19 marca 1982 (gigant) – 2. miejsce
  11. Włochy Madonna di Campiglio22 grudnia 1982 (supergigant) – 2. miejsce
  12. Garmisch-Partenkirchen9 lutego 1983 (supergigant) – 3. miejsce
  13. Garmisch-Partenkirchen29 stycznia 1984 (supergigant) – 3. miejsce
  14. Stany Zjednoczone Vail7 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce
  15. Francja Val d’Isère29 listopada 1988 (gigant) – 3. miejsce
  16. Szwajcaria Laax8 stycznia 1989 (supergigant) – 2. miejsce

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ÖSV-Siegertafel. oesv.at. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (niem.).
  2. Staatliche Auszeichnungen bis 2008 (niem.)