Irena Santor

Irena Santor
Ilustracja
Irena Santor na Wielkiej Gali Gwiazd Plejady 2021
Data i miejsce urodzenia

9 grudnia 1934
Papowo Biskupie

Typ głosu

mezzosopran koloraturowy

Gatunki

z zespołem „Mazowsze”: folk, muzyka bożonarodzeniowa[1]
jako artystka solowa: pop tradycyjny[2]

Zawód

piosenkarka

Aktywność

1951–2022

Wydawnictwo

Muza, Pomaton, Tonpress

Powiązania

Stanisław Santor

Współpracownicy
Stefan Rachoń, Władysław Szpilman, Włodzimierz Korcz, Wojciech Młynarski, Agnieszka Osiecka, Jonasz Kofta, Jerzy Wasowski, Jeremi Przybora, Piotr Figiel. Janusz Kondratowicz, Krzysztof Cugowski, Zbigniew Wodecki
Zespoły
Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze”
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Złota Oznaka Honorowa Towarzystwa Polonia Order Uśmiechu
Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Irena Santor z domu Wiśniewska (ur. 9 grudnia 1934 w Papowie Biskupim) – polska piosenkarka wykonująca szeroko pojęty pop tradycyjny[2].

W latach 1951–1959 solistka Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca „Mazowsze”, którego twórczość klasyfikowana jest jako muzyka folkowa i świąteczna[1]. Od 1959 artystka solowa, wylansowała przeboje: „Maleńki znak” (1960), „Embarras” (1960), „Powrócisz tu” (1966), „Tych lat nie odda nikt” (1970) czy „Już nie ma dzikich plaż” (1985). Nagrała szereg solowych albumów, m.in. Halo Warszawo, Piosenki stare jak świat, Powrócisz tu, Zapamiętaj, że to ja, Moja Warszawa, Witaj gwiazdko złota, Telegram miłości, Cdn., Biegnie czas, Warszawa, ja i ty, jak również Duety (1996), Santor Cafe (2000), Kolory mojej Warszawy (2001), Jeszcze (2002), Kręci mnie ten świat, (2010), Zamyślenia (2014) i Punkt widzenia (2014). Stworzyła duety muzyczne z artystami, takimi jak m.in. Mieczysław Fogg, Edyta Górniak, Krzysztof Cugowski, Magda Umer, Andrzej Sikorowski, Zbigniew Wodecki, Kasia Stankiewicz, Paweł Kukiz, Alibabki, Wojciech Gąssowski, Jerzy Połomski, Anna Maria Jopek, Grzegorz Turnau, Grażyna Łobaszewska i Justyna Steczkowska.

Laureatka międzynarodowych festiwali piosenkarskich. Pierwsza w Polsce piosenkarka uhonorowana doktoratem honoris causa. Koncertowała w większości krajów Europy, w obu Amerykach, Azji i Australii. Dokonała licznych nagrań dla Polskiego Radia, a jednym z pierwszych była piosenka „Straciłam twe serce” (kompozycja Władysława Szpilmana do słów Ludwika Starskiego).

W 2021 ogłosiła zakończenie kariery[3][4].

Rodzina i edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Papowie Biskupim w 1934, ale już w następnym roku jej rodzice przenieśli się do Solca Kujawskiego[5]. Po wybuchu II wojny światowej członkowie niemieckiej organizacji Selbstschutz zamordowali jej ojca, Bernarda[6]. W 1948 wraz z matką zamieszkała w Polanicy-Zdroju, gdzie uczęszczała do Gimnazjum Zdobienia Szkła[7]. Następnie uczyła się w Zasadniczej Szkole Zawodowej Przemysłu Szklarskiego w Szczytnej, choć jej nauczycielki już wtedy sugerowały, by poświęciła się śpiewowi. Wykorzystując pobyt w polanickim Domu Zdrojowym Zdzisława Górzyńskiego, ówczesnego dyrygenta opery z Poznania, jedna z nauczycielek poprosiła muzyka o przesłuchanie Wiśniewskiej[7]. Górzyński poznał się na jej śpiewie i dał list rekomendujący nastolatkę Tadeuszowi Sygietyńskiemu, założycielowi Zespołu Pieśni i Tańca „Mazowsze”[7].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Występy w „Mazowszu” rozpoczęła w 1951. W zespole poznała Stanisława Santora, skrzypka i koncertmistrza orkiestry radiowej, który w przyszłości został jej mężem. Do szkoły w Karolinie uczęszczała wspólnie z Lidią Korsakówną. Techniki estradowego rzemiosła uczyła się u prof. Wandy Wermińskiej.

Santor w latach 60.

Po odejściu z „Mazowsza” w 1959 rozpoczęła samodzielną działalność estradową. Po raz pierwszy bez „Mazowsza” wystąpiła publicznie w 50. wydaniu audycji Zgaduj-Zgadula w grudniu 1959 w Sali Kongresowej w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Na zlecenie Władysława Szpilmana nagrała m.in. utwory „Maleńki znak” i „Embarras”[5], za który w 1961 odebrała dwie nagrody na 1. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie[8]. W 1963 miała wystąpić na 1. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, jednak koszt wysłania po nią samolotu do Poznania był zbyt duży dla organizatorów festiwalu[9]. Współpracowała z kabaretami Wagabunda, U Kierdziołka i Karuzela Warszawska. W latach 1965–1966 występowała w Teatrze Syrena i Teatrze Ateneum, grając w spektaklach: Zróbmy coś, Kram z piosenkami, Inne czasy i Ćwierć za kominem.

W latach 1965–1966 została uznana za najpopularniejszą piosenkarkę Polonii amerykańskiej. Uczestniczyła w festiwalach zagranicznych np. w Rio de Janeiro, na Majorce. W 1966 za utwór „Powrócisz tu” otrzymała dwie nagrody na 4. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu[9]. W marcu 1967 wystąpiła z mężem Stanisławem Santorem w programie Zgaduj Zgadula kręconym w Radomskich Zakładach Obuwia. Zrealizowała i wystąpiła w wielu recitalach telewizyjnych, takich jak: Ja jestem twoja, czyli śpiewa Irena Santor, Malowanki polskie, Bez próby – I. Santor, Dzisiaj śpiewa się inaczej, Pieśni S. Moniuszki: cz. 1 – Błyszczą krople rosy, cz. 2 – Płyń dźwięczny głosie, Chęć na życie czy Benefis I. Santor. Jej wizerunek medialny w latach 60. umocniła rola w filmie Przygoda z piosenką (1968) Stanisława Barei, w którym zagrała gwiazdę piosenki Suzanne Blanche.

Santor (1970)

W 1978 prowadziła objazdowy program Estrady Stołecznej Skąd my się znamy, w którym także wystąpiła z Orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach pod dyrekcją Jerzego Miliana. W 1979 związała się z Wojewódzką Agencją Imprez Artystycznych w Katowicach i dała cykl koncertów recitalowych na Śląsku, a także wystąpiła w programie estradowym Gwiazda zaprasza w Domu Muzyki i Tańca w Zabrzu. W tym czasie nagrała wiele utworów dla katowickiego oddziału Polskiego Radia i Telewizji Polskiej. Również w 1979 była bohaterką programu artystycznego Gwiazdy estrady – Irena Santor zrealizowanego przez Telewizję Polską i wystąpiła w koncercie 35-lecia PRL na 17. KFPP w Opolu, na którym za liryczny walc „Embarass” otrzymała pierwsze w swojej karierze Grand Prix festiwalu[9].

W 1991 na 28. KFPP w Opolu odebrała Nagrodę Honorową Grand Prix festiwalu za „wybitne osiągnięcia w sztuce interpretacji piosenki”[9]. Również w 1991 wycofała się z czynnego życia artystycznego, zapowiadając, że nie będzie już grać koncertów na żywo z wyjątkiem imprez charytatywnych i promujących zdrowy tryb życia, miała jednak nadal nagrywać dla radia i współpracować z telewizją. Z czasem zmieniła plany muzyczne. W sierpniu 1998 uczestniczyła w nagrywaniu programu telewizyjnego w TVP o festiwalu sopockim. Była nominowana do Telekamery 1999 dla wokalistki roku. W czerwca 1999 przewodniczyła komisji jurorskiej na 3. Ogólnopolskim Festiwalu Obrzędów Weselnych w Węgrowie. 21 maja 2001 na gali w Teatrze Wielkim w Warszawie wręczyła statuetki Teraz Polska producentom za promowanie polskich produktów.

W marcu i kwietniu 2002 zagrała ogólnopolską trasę koncertową w ramach promocji swojego albumu pt. Jeszcze, który wydała 6 kwietnia 2002. 23 sierpnia tego samego roku zagrała recital w finałowej części 39. MFP w Sopocie i odebrała nagrodę Bursztynowego Słowika za całokształt twórczości. W tym samym roku wystąpiła w koncercie z okazji 50-lecia Telewizji Polskiej. Z okazji Dnia Kobiet w 2005 zagrała dwa duże koncerty: 7 marca w Poznaniu w Teatrze Wielkim i 12 marca w Łodzi w Teatrze Muzycznym. We wrześniu 2006 była gościem 43. KFP w Sopocie.

Brała udział w wielu koncertach charytatywnych, m.in. w akcji pomocy powodzianom powodzi tysiąclecia w 1997 i w koncercie charytatywnym Pokonamy fale na rzecz ofiar grudniowego tsunami w Azji Południowo-Wschodniej w 2004. Wzięła także udział w nagraniu charytatywnego singla „Pokonamy fale”. Wspomaga Fundację Anny Dymnej „Mimo Wszystko” na organizowanym przez tę fundację Festiwalu Zaczarowanej Piosenki, którego jest również Honorową Patronką. 5 października 2005 odebrała nagrodę Przyjaciela Zaczarowanego Ptaszka na ceremonii w gmachu Telewizji Polskiej.

Santor (2009)

W latach 1994–2004 była przewodniczącą Stowarzyszenia Polskich Artystów Wykonawców Muzyki Rozrywkowej. Uczestniczyła również w pracach Rady Artystycznej Polskich Nagrań. W 1995 nakładem wydawnictwa Grupa Image ukazały się pamiętniki Santor pt. „Miło wspomnieć” w opracowaniu Violetty Lewandowskiej. W 1996 wydała album pt. Duety, za którego sprzedaż odebrała w listopadzie 2000 certyfikat złotej płyty. 9 grudnia 2004 otrzymała listowne życzenia urodzinowe od wojewody mazowieckiego Leszka Mizielińskiego.

Santor (2006)

W 2006 wystąpiła w programie Załóż się. Wielokrotnie była bohaterką programów muzycznych w TVP, takich jak Szansa na sukces, Wideoteka dorosłego człowieka i Od przedszkola do Opola. Wystąpiła w programie Porozmawiajmy u ks. Nowaka (2003) i w teledysku promującym Unię Europejską. 13 i 14 września 2006 była gościem 31. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. 23 października 2006 wzięła udział w spotkaniu z cyklu Ludzie estrady – śpiewane rozmowy… zorganizowanym w Klubie Garnizonowym w Krakowie. 7 lutego 2007 wystąpiła w programie telewizyjnym z okazji Walentynek pt. Muzyczne historie miłosne w TVP2, podczas którego zaśpiewała piosenkę „Embarras” w duecie z Mezo. Wzięła udział w koncercie TVN pt. Zakochajmy się jeszcze raz, na którym zaśpiewała „Embarras” w duecie ze Zbigniewem Wodeckim. 2 czerwca 2007 w Łazienkach Warszawskich wystąpiła w spektaklu Mazowieckiego Teatru Muzycznego „Operetka” Dziecko w krainie muzyki; fragmenty tego widowiska zostały zaprezentowane 1 czerwca 2008 na koncercie „Operetka dzieciom” w Sali Kongresowej w Warszawie. 16 czerwca 2007 uroczyście otwierała i zamykała 3. Finał Festiwalu Zaczarowanej Piosenki im. Marka Grechuty w Krakowie, tego samego dnia podczas koncertu Super Jedynek na 44. KFPP w Opolu wykonała piosenkę „Tych lat nie odda nikt”. Następnego dnia wraz z laureatami Festiwalu Zaczarowanej Piosenki oraz m.in. Michałem Bajorem i Zbigniewem Zamachowskim uczestniczyła w koncercie Fundacji Anny Dymnej „Radość Mimo Wszystko” w Krakowie.

Wiosną 2010 była jedną z jurorek w programie rozrywkowym Polsatu Tylko nas dwoje[10][11].

Santor (2016)

13 października 2012 była bohaterką i honorowym gościem Amadeusza Szklarza-Habrowskiego w varsavianistycznym cyklu spotkań biograficznych pt. Kto spotyka Warszawę? zorganizowanym podczas 9. Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki Retro im. Mieczysława Fogga w Domu Spotkań z Historią w Warszawie[12]. 16 czerwca 2013 na jubileuszowym koncercie pt. Opole! Kocham Cię! – Gala Jubileuszowa na 50. KFPP w Opolu odebrała z rąk Prezesa Zarządu Polskiego Radia Andrzeja Siezieniewskiego nagrodę Diamentowego Mikrofonu[13].

W lipcu 2021 ogłosiła zakończenie kariery artystycznej[3][4][14]. W listopadzie 2022 wydała ostatni nagrany przez nią (w duecie z Michałem Bajorem) utwór „Trzy drzewka”, pochodzący z premierowego albumu artysty pt. No, a ja?[15]. W październiku 2024 nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka ukazała się książka biograficzna pt. „Irena Santor. Tych lat nie odda nikt”[16], w następnym miesiącu wydawnictwo Agencji Muzycznej Polskiego Radia wydało album kompilacyjny pt. Irena Santor zawierające radiowe nagrania archiwalne artystki z lat 1967–1985 oraz piosenki z jej ostatnich dwóch płyt: Kręci mnie ten świat (2010) i Punkt widzenia (2014)[17], a w grudniu premierę miał film biograficzny Irena Santor. Magiczny jeden krok zrealizowany przez Telewizję Polską w reżyserii Agnieszki Goli, w którym piosenkarka opowiedziała o swoim życiu i karierze zawodowej. 9 grudnia w Ursynowskim Centrum Kultury „Alternatywy” odbył się koncert jubileuszowy z okazji jej 90. urodzin, a 10 dni później odbył się benefis Santor, który został wyemitowany przez TVP1[18][19].

Repertuar i głos

[edytuj | edytuj kod]

Współpracowała z Orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji pod dyrekcją Stefana Rachonia, gdzie współpraca układała się „nader udanie”, a orkiestra „potrafiła grać w każdej sytuacji”.

W 1966, półtora tygodnia przed rozpoczęciem KFPP w Opolu, Piotr Figiel zaproponował Santor wykonanie swojej piosenki „Powrócisz tu”. Początkowo uważała, że jest ona dla niej „zbyt ostra”[9], ale po pierwszym występie z orkiestrą „połknęła bakcyla”. Dzięki piosence zwyciężyła w koncercie Premier na festiwalu opolskim. W latach 60. wykonywała też „Cyganerię”, polską wersję greckiej piosenki „Oi mortez” nagrodzonej na 6. MFP w Sopocie.

Szczególne miejsce w repertuarze artystki zajmuje Warszawa, do której po raz pierwszy przyjechała w 1951[20]. Nagrała szereg utworów o stolicy[20].

Spełnieniem marzeń artystki była realizacja płyty Santor Cafe.

Jej głos opisywany jest jako mezzosopran koloraturowy o szerokiej rozpiętości skali. Porównywany jest do najlepszych skrzypiec Stradivariusa. Posiada nieskazitelną technikę wokalną, która pozwala jej na perfekcyjne operowanie głosem w każdym jego zakresie.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 1958 jej mężem został Stanisław Santor (1922–1999), koncertmistrz i pierwszy skrzypek Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji pod dyrekcją Stefana Rachonia[5]. W 1959 urodziła córkę, Sylwię, która zmarła po dwóch dniach od urodzenia. Przedwczesna śmierć dziecka była przyczyną rozpadu ich małżeństwa[21]. Rozwiedli się po 19 latach małżeństwa, lecz pozostawali w przyjaźni. Następnie jej długoletnim partnerem był aktor Zbigniew Korpolewski (1934–2018)[22].

5 listopada 1961 uległa wypadkowi samochodowemu na drodze z Łodzi do Warszawy. Samochód prowadzony przez Jerzego Abratowskiego wpadł w poślizg i uderzył w drzewo, w wyniku czego żona Abratowskiego Ludmiła Jakubczak poniosła śmierć, a Abratowski i Santor doznali niewielkich obrażeń[23][24].

6 kwietnia 2000 dowiedziała się, że wykryto u niej nowotwór piersi. W jej przypadku nowotwór został ujawniony w pierwszym stadium rozwoju, a operacja w warszawskim Centrum Onkologii wypadła pomyślnie. Po diagnozie zaangażowała się w akcję namawiania kobiet do systematycznych badań ginekologicznych i mammograficznych[23].

Jest matką chrzestną Julii, córki piosenkarki Łucji Prus.

Pasjonuje się zbieraniem bursztynów i szlachetnych kamieni. Posiada pokaźną kolekcję własnych karykatur. Mieszkanka Osiedla Stawki w Warszawie.

Nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1961 – I nagroda na MFP Sopot 1961 (za interpretację piosenek Embarras i Walczyk na cztery ręce)
  • 1961 – 1 miejsce w Konkursie na ulubionego Piosenkarza Redakcji Ekspresu Wieczornego i Polskiego Radia (przed Sławą Przybylską i Mieczysławem Wojnickim)
  • 1965 – Nagroda najpopularniejszej Piosenkarki Roku wśród Polonii amerykańskiej
  • 1966 – Nagroda najpopularniejszej Piosenkarki Roku wśród Polonii amerykańskiej
  • 1966 – I nagroda na KFPP Opole 1966 (za piosenkę Powrócisz tu)
  • 1966 – III nagroda na MFP Sopot 1966 (za piosenkę Powrócisz tu)
  • 1970 – Nagroda Miasta Warszawy (za upowszechnianie kultury ufundowana przez Stołeczną Radę Narodową)
  • 1971 – III nagroda na festiwalu w Tokio (Japonia) (za interpretację piosenki Może już jutro)
  • 1974 – Odznaczenie Srebrny Krzyż Zasługi
  • 1975 – Nagroda publiczności na KFPP Opole 1975 (za piosenkę Idzie miłość)
  • 1976 – Dyplom Ministra Spraw Zagranicznych za wybitne zasługi w propagowaniu polskiej kultury za granicą
  • 1976 – Złoty Krzyż Zasługi
  • 1979 – Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. RiTV
  • 1979 – Nagroda Grand Prix na KFPP Opole 1979
  • 1985 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
  • 1987 – Odznaczenie Złota Odznaka Hon. Tow. Polonia
  • 1989 – odznaka tytułu honorowego „Zasłużony dla Kultury Narodowej”
  • 1991 – Nagroda Honorowe Grand Prix na KFPP Opole 1991
  • 1993 – Nagroda Wiktor 1992
  • 1993 – Nagroda Srebrny As (nagroda Polish Promotion Corporation)
  • 1994 – Nagroda Artystyczna Polskiej Estrady Prometeusz 1994.
  • 1997 (styczeń) – I miejsce w IV edycji plebiscytu „Złota Piątka TeleRzeczpospolitej” (organizowanego przez gazetę „Rzeczpospolita” za rok 1996)
  • 1997 – Złota Płyta za album Miło wspomnieć z 1993 roku
  • 1998 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi dla kultury polskiej, za osiągnięcia w pracy artystycznej)[25]
  • 1999 – Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy
  • 2000 (styczeń) – II miejsce w plebiscycie „Najpopularniejsi polscy piosenkarze” (organizowanym dla gazety” Super Express” za rok 1999, uzyskała 15 procent głosów)
  • 2000 (6 grudnia) – złota płyta za album Duety z 1996 roku[26]
  • 2000 – Nagroda Harpia (tytuł przyznany przez Małgorzatę Domagalik, redaktorkę rubryki „Druga płeć” w tygodniku „Wprost”)
  • 2002 (28 stycznia) – X miejsce w IX edycji plebiscytu „Złota Piątka TeleRzeczpospolitej” (organizowanego przez gazetę „Rzeczpospolita” za rok 2001)
  • 2002 – Nagroda Bursztynowy Słowik na Sopot Festivalu 2002
  • 2003 (styczeń) – I miejsce w plebiscycie „Najpopularniejsi polscy piosenkarze” (organizowanym dla gazety” Super Express” za rok 2002, uzyskała 14 procent głosów)
  • 2004 (styczeń) – II miejsce w plebiscycie „Najpopularniejsi polscy piosenkarze” (organizowanym dla gazety” Super Express” za rok 2003)
  • 2005 (styczeń) – V miejsce w XII edycji plebiscytu „Złota Piątka TeleRzeczpospolitej” (organizowanego przez gazetę „Rzeczpospolita” za rok 2004)
  • 2005 (16 października) – Honorowe Obywatelstwo Miasta: Solec Kujawski
  • 2005 (25 października) – Nagroda Przyjaciela Zaczarowanego Ptaszka od Fundacji Anny Dymnej Mimo wszystko (za pomoc przy organizacji I Festiwalu Piosenki Zaczarowanej, festiwalu dla osób niepełnosprawnych utalentowanych wokalnie)
  • 2007 (17 kwietnia) – Nagroda Złoty Fryderyk (za całokształt twórczości artystycznej; statuetkę wręczyła prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz)
  • 2007 (29 września) – Złoty Liść Retro 2007 na IV Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki Retro im. Mieczysława Fogga w Krakowie
  • 2007 (6 listopada) – Nagroda Białego Kruka 2007 przyznawana przez Fundację Promocja Zdrowia
  • 2007 (14 grudnia) – Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[27]
  • 2008 (7 listopada) – Order Uśmiechu, na wniosek dzieci, przyznany przez Międzynarodową Kapitułę Orderu Uśmiechu (wręczony 1 czerwca 2009)
  • 2009 (13 czerwca) – nagroda TV Polonia „Artysta bez Granic”
  • 2009 (7 grudnia) – Medal Pamiątkowy „Pro Masovia”[28]
  • 2012 (2 lutego) – złota płyta za album Kręci mnie ten świat[29]
  • 2013 (13 czerwca) – tytuł Honorowego Obywatela Warszawy[30][31]
  • 2013 (16 czerwca) – Diamentowy Mikrofon, przyznawany przez Zarząd Polskiego Radia
  • 2014 (9 sierpnia) – Honorowe Obywatelstwo Gminy: Papowo Biskupie[32]
  • 2014 – Medal Świętego Brata Alberta za wspieranie osób niepełnosprawnych[33].
  • Nagroda Złoty Mikrofon miasta Chicago
  • Nagroda Złoty Klucz miasta Buffalo
  • Nagroda Złota Honorowa Odznaka Legionu Kanadyjskiego
  • 2017 (31 maja) – doktorat honoris causa Akademii Muzycznej w Łodzi[34]
  • 2019 (20 maja) – Super Gwiazda Plejady[35]
  • 2023 (26 kwietnia) - Honorowe Obywatelstwo Województwa Kujawsko-Pomorskiego[36]

Spektakle

[edytuj | edytuj kod]
Data premiery W teatrze Tytuł spektaklu Reżyseria Forma twórczości
25 lutego 1961 Ateneum im. S. Jaracza – Warszawa Kram z piosenkami (Leon Schiller) Barbara Fijewska role
29 stycznia 1966 Buffo „Syrena” – Warszawa Inne czasy czyli 20 lat ... (Program jubileuszowy) Czesław Szpakowicz
27 lutego 1969 Syrena – Warszawa Róbmy coś (Zdzisław Gozdawa, W. Stępień) Stanisława Stanisławska-Majdrowicz
15 listopada 1970 Syrena – Warszawa Ćwierć za kominem (Parada retrospekcyjna) Edward Dziewoński
11 stycznia 1971 Sala Kongresowa PKiN – Warszawa Bo my jesteśmy z Woli... (Program składany) Maria Januszkiewicz

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Rok produkcji Tytuł filmu W filmie Rola / Tytuł piosenek
1953 Przygoda na Mariensztacie wykonanie piosenki: wykonane wspólnie z Tadeuszem Schmidtem

Jak przygoda to tylko w Warszawie

1961 Kopciuszek[a] obsada aktorska:

wykonanie piosenek:

Cinderella (głos, partie wokalne)

Cinderello, Ja znam takie sny cudowne, Słowiczy trel

1962 Gangsterzy i filantropi wykonanie piosenki: Niby nic
1962 Klub kawalerów obsada aktorska

wykonanie piosenki:

piosenki śpiewane przez Jadwigę Piorunowiczową, postać odtwarzaną przez Lidię Korsakównę
1962 Zakochany kundel[a] obsada aktorska

wykonanie piosenki:

Lilly (głos, partie wokalne)

La La Lu

1962 Kolorowe melodie[a] wykonanie piosenek brak danych
1966 Tomcio Paluch[a][37] wykonanie piosenek brak danych
1968 Przygoda z piosenką obsada aktorska:

wykonanie piosenek:

piosenkarka Suzanne Blanche vel Zuzanna Białko

Piosenka Vedetty, Każda miłość jest pierwsza, Paryski walczyk

1969 Koncert na 707 ulic wykonanie piosenki: Znajdziesz to w Warszawie
1976 Inna wykonanie piosenki: kolędy
1996 Dzień wielkiej ryby wykonanie piosenki: Boję się twojej miłości

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Teledyski i wideoklipy do piosenek

[edytuj | edytuj kod]
Rok realizacji Tytuł utworu Śpiewa
lata 60. Powrócisz tu Irena Santor
lata 60. Z Tobą na zawsze Irena Santor
lata 70. Tych lat nie odda nikt Irena Santor i Alibabki
lata 70. Ja jestem twoja Irena Santor
1980 Walc Embarras

(stworzony później na podstawie fragmentu z programu telewizyjnego pt. Jej portret)

Irena Santor i Zbigniew Wodecki
1985 Już nie ma dzikich plaż Irena Santor
lata 90. Już nie ma dzikich plaż Irena Santor
1996 Już nie ma dzikich plaż Irena Santor i Paweł Kukiz
lata 90. Szanowny panie Balzac Irena Santor
2014 Chodź na kawę Warszawo Irena Santor

Najsłynniejsze piosenki

[edytuj | edytuj kod]
Tytuł piosenki: Autorzy piosenki:
Ach jak przyjemnie H. Wars, L. Starski
Cicha noc W. Szpilman, R. Sadowski
Deszcz W. Szpilman, K.I. Gałczyński
Dwoje ludzi z marzeń W. Żukowska, A. Bernat
Embarras J. Wasowski, J. Przybora
Ja jestem twoja W. Szpilman, T. Kubiak
Jak przygoda, to tylko w Warszawie T. Sygietyński, L. Starski
Jesienna rozłąka J. Gert, B. Brok
Już nie ma dzikich plaż R. Szeremeta, K. Logan-Tomaszewski
Kamienne schodki J. Kępski, J. Lewiński
Każda miłość jest pierwsza M. Sart, J. Jurandot
List z Majorki A. Sławiński, W. Młynarski
Maleńki znak Z. Wiehler, K. Wolińska
Małe mieszkanko na Mariensztacie Z. Gozdawa, W. Stępień
Morze Jerzy Lawina-Świętochowski
Może już jutro L. Bogdanowicz, J. Urbanowicz
Na Francuskiej R. Sielicki, B. Choiński, J. Gałkowski
Na prawo most, na lewo most A. Gradstein, H. Kołaczkowska
Nalej mi wina W. Korcz, A. Osiecka
Nie ma szczęścia bez miłości W. Szpilman, H. Herold
Nie mijaj mnie A. Hetman, Z. Stawecki
Nie mów mi sentymentalnych słów W. Piętowski, J. Odrowąż
Nie oczekuję dziś nikogo W. Derwid, Z. Kaszkur, Z. Zapert
Nie wiesz tego tylko ty J. Kukulski, J. Kondratowicz
Nie wszystko przeminie A. Korzyński, A. Tylczyński
Nocami i dniami W. Szpilman, K. Winkler
Piosenka mariensztacka W. Szpilman, T. Kubiak, A. Miedzyrzecki
Powracająca melodyjka H. Klejne, A. Bianusz
Powrócisz tu P. Figiel, J. Kondratowicz
Pójdę na Stare Miasto W. Szpilman, E. Fiszer
Przyleciała miłość ptakiem J. Matuszkiewicz, R. Maklakiewicz
Tarantela na niedzielę W. Korcz, A. Osiecka
To nie był sen B. Klimczuk, A. Hosper
To nie było przewidziane W. Piętowski, J. Miller
Trochę wiosny jesienią R. Filiński, T. Filińska
Tych lat nie odda nikt W. Szpilman, K. Winkler
Walczyk Warszawy L. Rzewuski, J. Jurandot
Warszawa, ja i ty J. Harald, L. Starski
Wiem, że to miłość A. Skorupka, S. Mrowiński
Zaczekajmy z tą miłością J. Szczygieł, Z. Stawecki
Zakochani W. Szpilman, B. Brok
Zakochani czekają na maj J. Kępski, A. Jastrzębiec-Kozłowski
Żyje się raz A. Markiewicz, K. Żywulska

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Polska wersja językowa.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Mazowsze [online], Rate Your Music [dostęp 2018-05-05], Cytat: Genres: Polish Folk Music, Christmas Music (ang.).
  2. ↑ a b Irena Santor [online], Rate Your Music [dostęp 2018-05-05], Cytat: Genres: Traditional pop (ang.).
  3. ↑ a b Dzień Dobry TVN, Irena Santor żegna się z estradą. „Za dużo pracowałam i miałam konkretny powód” [online], dziendobry.tvn.pl, 30 lipca 2021 [dostęp 2021-07-31] (pol.).
  4. ↑ a b To już naprawdę koniec. Irena Santor potwierdziła smutne wieści [online], muzyka.interia.pl [dostęp 2021-07-31] (pol.).
  5. ↑ a b c Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 82–83. ISBN 83-7337-452-3.
  6. ↑ Bartłomiej Siwiec, Jak zginął ojciec Ireny Santor?, „Bydgoski Informator Kulturalny”, grudzień 2017.
  7. ↑ a b c Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 79. ISBN 83-7337-452-3.
  8. ↑ Nagrody Sopot Festival '61. www.bart.sopot.pl. [dostęp 2015-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-02)]. (pol.).
  9. ↑ a b c d e Sylwia Gawłowska: Festiwalowe podium. Krajowy Festiwal Polskiej Piosenki w Opolu 1963–2017 we wspomnieniach artystów. 2018, s. 23. ISBN 978-83-938344-7-1.
  10. ↑ Łukasz Szewczyk: Wiosna w Polsacie: Nowe show z Dodą.. media2.pl, 2010-02-11. [dostęp 2017-05-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-03)]. (pol.).
  11. ↑ Doda? „Przyjemnie się ogląda tak boski twór”. polskieradio.pl, 2013-07-26. [dostęp 2013-07-29]. (pol.).
  12. ↑ Kto spotyka Warszawę? – Irena Santor. dsh.waw.pl. [dostęp 2013-06-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-05)]. [dostęp 2013-06-07].
  13. ↑ Diamentowy mikrofon dla Ireny Santor. [dostęp 2013-06-07].
  14. ↑ Redakcja Internetowa, Irena Santor przechodzi na emeryturę. Za to ją zapamiętamy [online], Radio Pogoda – wiadomości, porady, informacje – słuchaj radia, 2 sierpnia 2021 [dostęp 2021-08-02] (pol.).
  15. ↑ Michał Bajor wraca z nową płytą. Namówił Irenę Santor do niezwykłego duetu: „Od zawsze mogłem liczyć na jej życzliwość” [online], viva.pl, 17 listopada 2022 [dostęp 2024-01-14] (pol.).
  16. ↑ Biografia Ireny Santor – niezwykłe życie pierwszej damy polskiej piosenki (FRAGMENT KSIĄŻKI, TYLKO W ONECIE). onet.pl, 2024-10-09. [dostęp 2024-12-05]. (pol.).
  17. ↑ "Irena Santor" – nowe wydawnictwo Agencji Muzycznej Polskiego Radia. polskieradio.pl, 2024-11-29. [dostęp 2024-12-05]. (pol.).
  18. ↑ Maleńki znak - świąteczny koncert Ireny Santor [online], programtv.onet.pl [dostęp 2024-12-25].
  19. ↑ Telewizja Polska S.A, Wielki jubileusz Ireny Santor – artystka wyrusza w trasę koncertową [online], www.tvp.pl [dostęp 2024-12-25].
  20. ↑ a b Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 81. ISBN 83-7337-452-3.
  21. ↑ Irena Santor przerwała milczenie po 60 latach. Chodzi o śmierć córeczki. www.se.pl, 2021-01-12. [dostęp 2021-01-12]. (pol.).
  22. ↑ Zmarł Zbigniew Korpolewski. Artysta miał 84 lata. wp.pl, 25 listopada 2018. [dostęp 2018-11-25].
  23. ↑ a b Justyna Kumanowska. Irena Santor – Czuję się młoda i wolna. „Claudia”. Nr 04/2008, 2008-04-09. ISSN 1230-8609. [dostęp 2023-04-05]. 
  24. ↑ Aleksandra Lewandowska: Irenę Santor oskarżano o współudział w zabójstwie przyjaciółki. Wcześniej były nierozłączne. kobieta.wp.pl, 2021-09-20. [dostęp 2023-04-05].
  25. ↑ M.P. 1999 nr 7, poz. 89. [dostęp 2017-02-12].
  26. ↑ Złote płyty CD przyznane w 2000 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-08-25].
  27. ↑ Medale zasłużony kulturze „Gloria Artis” dla wybitnych polskich artystów. mkidn.gov.pl, 14 grudnia 2007.
  28. ↑ Pro Masovia – 2009 r.. mazovia.pl. [dostęp 2017-09-06].
  29. ↑ Złote płyty CD przyznane w 2012 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-08-25].
  30. ↑ Janion, Santor i Romaszewski Honorowymi Obywatelami Warszawy. Polskie Radio S.A., 2013-07-31. [dostęp 2014-11-26].
  31. ↑ Rejestr Honorowych Obywateli Miasta. [w:] Biuletyn Informacji Publicznej m.st. Warszawy [on-line]. Urząd m.st. Warszawy. [dostęp 2014-11-26].
  32. ↑ Honorowe Obywatelstwo dla Ireny Santor. 11 sierpnia 2014. [dostęp 2014-08-10].
  33. ↑ Medal Św. Brata Alberta / Fundacja Św. Brata Alberta [online], albert.krakow.pl [dostęp 2022-09-01] [zarchiwizowane z adresu 2016-01-02].
  34. ↑ PAP SA, Irena Santor doktorem honoris causa Akademii Muzycznej w Łodzi | Aktualności | Polska Agencja Prasowa [online], pap.pl [dostęp 2018-08-15].
  35. ↑ Irena Santor nagrodzona Super Gwiazdą Plejady. Plejada 2019-05-20. [dostęp 2019-05-21].
  36. ↑ Wojciech Czarnecki, Honorowa Obywatelka Irena Santor [online], www.kujawsko-pomorskie.pl [dostęp 2023-05-07] (pol.).
  37. ↑ Mariuszs: Tomcio Paluch (Tom Thumb); 1958. Polski-Dubbing.pl, 2014-01-06. [dostęp 2020-05-18]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Laureaci Złotych Fryderyków
Muzyka rozrywkowa
Muzyka jazzowa
Muzyka klasyczna