Krzysztof Kolberger
.jpg) Krzysztof Kolberger (2005) (fot. Paweł Matyka) | |
| Imię i nazwisko |
Krzysztof Marek Kolberger |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 sierpnia 1950 |
| Data i miejsce śmierci |
7 stycznia 2011 |
| Zawód |
aktor, reżyser |
| Współmałżonek |
Anna Romantowska (rozwód) |
| Lata aktywności |
1974−2011 |
| Zespół artystyczny | |
| Teatr Narodowy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
| |
Krzysztof Marek Kolberger (ur. 13 sierpnia 1950 w Gdańsku, zm. 7 stycznia 2011 w Warszawie) – polski aktor i reżyser. Zagrał w kilkudziesięciu spektaklach teatralnych oraz ponad 70 filmach i serialach telewizyjnych.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1977), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1997), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2005), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2007, Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2008) i pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2011)[1][2]. Otrzymał także Złoty Mikrofon (2005) za „wielkie radiowe kreacje w utworach klasyki polskiej i światowej”, nagrodę Totus (2009) za „osiągnięcia w dziedzinie kultury chrześcijańskiej” i Wielki Splendor (2009) za całość dokonań artystycznych[1]. Laureat nagrody Mistrz Mowy Polskiej (2006)[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wczesne lata
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Gdańsku. Nazwisko ojca, Antoniego Kolbergera[3], i jego zostało zmienione w 1953; pierwotnie zapisywane było jako Kohlberger[4]. Jego matka, Wanda Kolberger (z domu Ostałowska), była nauczycielką[5] i prowadziła klub dziennikarza w Domu Prasy prowadząc klub dziennikarza, a ojciec pochodził ze Lwowa[5] i był inżynierem telekomunikacji w Warszawie[6]. Dorastał z siostrą Barbarą w części willi w Gdańsku-Wrzeszczu przy ul. Karłowicza[7][8]. Grał w siatkówkę i początkowo myślał o karierze sportowca, jednak plany pokrzyżowały mu liczne kontuzje. Rozmyślał też o seminarium duchownym. Uczęszczał na zbiórki harcerskie i udzielał się w kółku charytatywnym przy kościele. Jako nastolatek brał udział w szkolnych akademiach. Zdobywał nagrody na konkursach recytatorskich i tanecznych.
W 1968 ukończył IX Liceum Ogólnokształcące w Gdańsku[9][10], gdzie stworzył kabaret „Syfon”[6]. Po maturze pojechał na egzaminy do warszawskiej PWST, jednak jego nazwisko nie znalazło się na liście przyjętych, bo komisja uznała, że ma martwy wzrok i zeza; został wpisany na listę dopiero po tym, jak przyniósł zaświadczenie od lekarza o okularach[11]. Studiował na jednym roku m.in. z Ewą Dałkowską, Markiem Kondratem, Jadwigą Jankowską-Cieślak i Jerzym Radziwiłowiczem. Kształtował się pod okiem Ignacego Gogolewskiego i Adama Hanuszkiewicza.
W 1971 wystąpił w roli reżysera w sztuce W małym dworku Stanisława Ignacego Witkiewicza w reżyserii Jana Skotnickiego. W 1972 zagrał Pana Młodego i Władzia w spektaklu dyplomowym Akty według Stanisława Wyspiańskiego i Sławomira Mrożka w reżyserii Jerzego Jarockiego[12].
Kariera sceniczna
[edytuj | edytuj kod]
Po ukończeniu studiów dostał etat u swojego wykładowcy Ignacego Gogolewskiego w Teatrze Śląskim w Katowicach, gdzie w 1972 zadebiutował rolą Kubusia w Hyde Parku Adama Kreczmara w reżyserii Zbigniewa Bogdańskiego. W 1973 przeniósł się do Warszawy i otrzymał angaż w Teatrze Narodowym w Warszawie kierowanym przez Adama Hanuszkiewicza. Grał w spektaklach inscenizowanych przez Hanuszkiewicza i mierzył się przede wszystkim z polską klasyką. To wtedy przylgnął do niego wizerunek bohatera romantycznego, później potwierdzony w filmie[1][8]. W Teatrze Narodowym pracował w latach 1973–1982. Został zapamiętany przede wszystkim jako Wacław / Poeta w Wacława dziejach według poematu Stefana Garczyńskiego (1973), Jasiek w Weselu (1974), Aleksiej Nikołajewicz Bielajew w Miesiącu na wsi Iwana Turgieniewa (1974), Sawa w Śnie srebrnym Salomei Juliusza Słowackiego (1977), Alfred w Mężu i żonie Aleksandra Fredry (1977), Konrad w Dziadach (1978) i Iwan w Braciach Karamazow (1979).
Występował w warszawskich teatrach: Współczesnym (1982–1987), gdzie zagrał m.in. Lorenza de Medici w Lorenzacciu Alfreda de Musset (1986), Dramatycznym (1987–1988), Ateneum (1988–2000), Komedia (1994–1995, 2002), Scena Prezentacje (1996) i Studio im. Stanisława Witkiewicza, gdzie zagrał Kocha w Zachodnim wybrzeżu Bernarda-Marie Koltèsa w reż. Krzysztofa Warlikowskiego (1998) i Trigorina w Mewie Antoniego Czechowa w reż. Zbigniewa Brzozy (2003). Po latach przerwy powrócił do Teatru Narodowego, gdzie w latach 1999–2011 zagrał m.in. Lucyfera w Wybrałem dziś zaduszne święto wg Samuela Zborowskiego Słowackiego w reż. Janusza Wiśniewskiego (1999) i Stańczyka w Weselu Wyspiańskiego w inscenizacji Jerzego Grzegorzewskiego (2000). Jego ostatnią rolą teatralną był brat Franciszek w komedii Shakespeare’a Wiele hałasu o nic w reż. Macieja Prusa (2008).
Wyreżyserował spektakle: Żołnierz królowej Madagaskaru w Operze Szczecińskiej w 1993, Nędza uszczęśliwiona w Teatrze Wielkim w Warszawie w 1994 i Teatrze Wielkim w Poznaniu w 1997, Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale w Operze Wrocławskiej 1994 i Teatrze Wielkim w Poznaniu w 1999, Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków w Teatrze Komedia w Warszawiew 1994 i Operze Szczecińskiej w 1999, Kocham O’Keeffe w Teatrze Bajka w Warszawie w 2005, Henryk VI na łowach w Teatrze Wielkim w Poznaniu w 2007 oraz Konopielka i Wiersze Jana Brzechwy i Juliana Tuwima we Wrocławskim Teatrze Lalek w 2008.
Kariera ekranowa
[edytuj | edytuj kod]Brał udział w realizacjach Teatru Telewizji, w tym w Lucy Crown Irwina Shawa w reż. Andrzeja Łapickiego (1972), w tytułowej roli w Don Carlosie Friedricha Schillera w reż. Macieja Zenona Bordowicza (1973), w roli Romea w Romeo i Julii Shakespeare’a w reż. Jerzego Gruzy (1974) i Maćka Chełmickiego w adaptacji Popiołu i diamentu Jerzego Andrzejewskiego w inscenizacji Zygmunta Hübnera (1974).
Zadebiutował na szklanym ekranie w głównej roli Józka w dramacie telewizyjnym Ewy Kruk Koniec babiego lata (1974). Przełom w karierze filmowej zaliczył rolą Zbigniewa, syna Wojewody (Mieczysław Voit) w dramacie Gustawa Holoubka Mazepa Słowackiego (1975) i kreacją hrabiego Dezyderego Chłapowskiego w Najdłuższej wojnie nowoczesnej Europy (1979–1981) Jerzego Sztwiertni. Stał się twarzą pokolenia młodych Polaków epoki Edwarda Gierka. W lipcu 1975 trafił na okładkę tygodnika „Film”[13]. Za rolę pana młodego w Kontrakcie (1980) Krzysztofa Zanussiego otrzymał nagrodę za najlepszą rolę męską na festiwalu koszalińskim „Młodzi i Film” (1981).
„Był człowiekiem bardzo prawym i uporządkowanym wewnętrznie. Posiadał głęboką duchowość i taką swoją – intymną, bo on tego publicznie nie demonstrował – filozofię życia, pełną harmonii, z dala od spraw tego świata” – wspominał aktora Kazimierz Kutz[12].
Następnie zagrał kolejne role filmowe: dziennikarza w Hotelu klasy lux (1979) Ryszarda Bera, Anonimusa w Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny (1982) Janusza Majewskiego, psychologa w Jeśli się odnajdziemy (1982) Romana Załuskiego, żołnierza Września, śląskiego konspiratora w Na straży swej stać będę (1983) Kazimierza Kutza, nauczyciela udającego się za granicę z poufną misją podziemnych władz „Solidarności” w Ostatnim promie (1989) Waldemara Krzystka, wychowawcę poprawczaka w Zakładzie (1990) Teresy Kotlarczyk, partyjnego sekretarza w Kuchni polskiej (1991) i 1968. Szczęśliwego Nowego Roku (1992) Jacka Bromskiego czy Adama Mickiewicza w Panu Tadeuszu (1999) Andrzeja Wajdy. Zagrał także w dwóch filmach Leszka Wosiewicza: blokowego w Kornblumenblau (1988) i ojca w Kronikach domowych (1997).
Uznanie telewidzów zyskał dzięki roli Karola Chłapowskiego w Modrzejewskiej (1989) Jana Łomnickiego, Reinholda Heidensteina, sekretarza Jana Zamoyskiego w Kanclerzu (1989) Ryszarda Bera, szefa UOPu w Ekstradycji (1995–1998) czy szefa mafii w Sforze (2002) i Fałszerzach – powrocie Sfory (2006) Wojciecha Wójcika.
Dubbing, radio i telewizja
[edytuj | edytuj kod]Wielokrotnie nagrywał role dubbingowe, pełnił funkcję lektora w filmach dokumentalnych, oświatowych i animowanych. W serialu telewizyjnym Wojciecha Solarza Wielka miłość Balzaka (1973) dubbingował rolę poety Lesińskiego w salonie Hańskich w Wiedniu (Marek Bargiełowski). Użyczył głos Rudy’emu Jordache (Peter Strauss) w polskiej wersji językowej serialu Pogoda dla bogaczy (1976).
Na dorobek radiowy Kolbergera składają się role w słuchowiskach i audycjach poetyckich Teatru Polskiego Radia. Od 1976 występował w różnych audycjach poetyckich i był ich reżyserem[14]. Zapisał się w pamięci słuchaczy Programu 1 Polskiego Radia recytując wiersze w ramach cyklu Strofy dla ciebie[15] w Lecie z Radiem. Za swoją działalność radiową został nagrodzony przez Polskie Radio Złotym Mikrofonem oraz Wielkim Splendorem (2009).
Wyreżyserował album muzyczny dla dzieci pt. Bajki Natalki (wyd. 1988), który jako pierwszy w historii polskiej fonografii zdobył status platynowej płyty. Nagrał też Najpiękniejsze baśnie: Królewna Śnieżka (wyd. Pani Domu, 2002) i Karierę Nikodema Dyzmy Tadeusza Dołęgi-Mostowicza (Gazeta Wyborcza, 2007)[16].
W 2000 prowadził teleturniej Juliusz Słowacki w TVP1[17].
Za jedno z najważniejszych zadań aktorskich w swoich karierze uważał przeczytanie testamentu Jana Pawła II w czasie żałoby po śmierci papieża w kwietniu 2005[18]. Wystąpił także jako narrator i solista u boku Krystyny Tkacz, Beaty Rybotyckiej i Krzysztofa Gosztyły w Mszy Polskiej H.F. Tabęckiego, do słów ks. Twardowskiego.
Działalność społeczna
[edytuj | edytuj kod]W stanie wojennym wspierał Prymasowski Komitet Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Był honorowym przewodniczącym Stowarzyszenia Chorych na Raka Nerki[19] oraz członkiem Honorowego Komitetu Rozwoju Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej im. św. Jana z Dukli[20].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Do początku lat 80. był mężem aktorki Anny Romantowskiej, z którą miał córkę, Julię[21]. Był gejem i pozostawał w wieloletnim związku z innym mężczyzną, co w 2021 potwierdziła jego córka w wywiadzie dla magazynu „Replika”[22][23].
Chorował na raka nerki[24][25]. Przeszedł dwie operacje, które w istotny sposób zmieniły jego podejście do życia i do wykonywanego zawodu, m.in. wpłynęły na podjęcie się przez niego reżyserii, o czym opowiedział w książce pt. „Przypadek nie-przypadek. Rozmowa między wierszami księdza Jana Twardowskiego” z 2007.
Zmarł 7 stycznia 2011 wskutek niewydolności krążenia[26].
.JPG)
Został pochowany 13 stycznia 2011 na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 23 wprost-1-20)[27].
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]
26 czerwca 2012 w gdańskiej dzielnicy Strzyża otwarto skwer jego imienia, nieopodal domu, w którym mieszkał[28][29].
21 stycznia 2015 został patronem IX Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku, którego był absolwentem[30][31].
Był bohaterem filmu dokumentalnego Tomasza Drozdowicza i Marii Nockowskiej Kolba, na szczęście! (2010), a także książki Aleksandry Iwanowskiej Przypadek nie-przypadek. Krzysztof Kolberger (2007)[32] i Marzanny Graff-Oszczepalińskiej Odnaleźć dobro / Siła codzienności (2008)[33], w której opowiadał w formie pamiętnika o swoim osobistym spotkaniu z prawdziwym dobrem tkwiącym w człowieku.
Filmografia
[edytuj | edytuj kod]
Seriale telewizyjne
[edytuj | edytuj kod]- 1974: Ile jest życia – Kacper Janas, aktor, syn Jerzego
- 1974: S.O.S. – Marek, chłopak Elżbiety Kostroń
- 1979–1981: Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy – Dezydery Chłapowski
- 1985: Przyłbice i kaptury – narrator
- 1988: Komediantka – Henryk Zaleski
- 1987: Rzeka kłamstwa – Kaj Gozdawa
- 1988: Kanclerz – Reinhold Heidenstein
- 1990: Modrzejewska – Karol Chłapowski
- 1993: Kuchnia polska – Jerzy Bergman
- 1995: Ekstradycja – Jerzy, szef UOP
- 1996: Ekstradycja 2 – Jerzy, szef UOP
- 1999: Ekstradycja 3 – Jerzy, szef UOP
- 2000: Przeprowadzki – doktor Zygfryd Reutt (odc. 4)
- 2000: Twarze i maski – reżyser Wieluński
- 2000: Dom – prezes Radiokomitetu
- 2001: Marszałek Piłsudski – kapitan Ignacy Boerner
- 2002: W pustyni i w puszczy (serial) – Linde
- 2002: Sfora – Ryszard Starewicz „Stary”, szef gangu
- 2003: Tak czy nie? – Jerzy Barniłowski
- 2005: Oficer − taksówkarz (odc.12, niewymieniony w napisach końcowych)
- 2006: Fałszerze – powrót Sfory – Ryszard Starewicz „Stary”, szef gangu
Filmy
[edytuj | edytuj kod]- 1974: Koniec babiego lata – Józek
- 1975: Mazepa – Zbigniew
- 1977: Palace Hotel – młody człowiek
- 1977: Żołnierze wolności – powstaniec
- 1979: Hotel klasy lux – Michał Wojtan
- 1980: Kontrakt – Piotr
- 1980: W biały dzień – Radziejowicz
- 1981: Cień – Andrzej Korwin
- 1982: Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny – Anonimus
- 1982: Jeśli się odnajdziemy – Maciek
- 1983: Na straży swej stać będę – Janek Klimza
- 1984: Przyspieszenie – reżyser Maciek
- 1984: Misja Ninji – Mason
- 1985: Dziewczęta z Nowolipek – Ignacy
- 1985: Rajska jabłoń – Ignacy
- 1987: Klątwa Doliny Węży – Tarnas
- 1987: Polska historia kina (telewizyjny)
- 1987: Zabij mnie glino – mężczyzna w windzie
- 1988: Kornblumenblau – blokowy Kornblumenblau
- 1988: Oszołomienie – Korowicz
- 1989: Ostatni prom – Marek Ziarno
- 1989: Żelazną ręką – Reinhold Heidenstein
- 1990: Zakład – Marek
- 1991: Kuchnia polska – Jerzy Bergman
- 1992: 1968. Szczęśliwego Nowego Roku – Jerzy Bergman
- 1993: Dwa księżyce – Jerzy
- 1994: Komedia małżeńska – Waldi
- 1995: Dzieje mistrza Twardowskiego – dworzanin
- 1997: Kroniki domowe – ojciec
- 1997: Opowieści weekendowe: Ostatni krąg – konferansjer
- 1997: Ucieczka (Szökés) – Ory
- 1999: Pan Tadeusz – Adam Mickiewicz
- 1999: Wszyscy moi bliscy (Vsichni moji blizci) – Leo
- 2000: Zakochani
- 2000: Niewypowiedziana wojna – generał Maxime Weygand
- 2001: W kogo ja się wrodziłem – Ryszard Lechotycki
- 2001: W pustyni i w puszczy – Linde
- 2002: Sfora: Bez litości – Ryszard Starewicz "Stary", szef gangu
- 2005: Rozdroże Cafe – senator
- 2005: Spadek (Inheritance) – Grzegorz
- 2007: Katyń – ksiądz Jasiński
- 2007: Z miłości
- 2008: Senność – psychiatra ksiądz
- 2009: Popiełuszko. Wolność jest w nas – ksiądz kanclerz
- 2009: Moja krew – lekarz neurolog
- 2013: Sierpniowe niebo. 63 dni chwały – profesor Szapiro
- Spektakle telewizyjne
- 1972: Lucy Crown – Jeff
- 1973: Moje serce jest w górach – młody Mąż
- 1973: Maskarada – Książę Zwiezdicz
- 1973: Don Carlos – Don Carlos
- 1974: Popiół i diament – Maciek Chełmicki
- 1974: Romeo i Julia – Romeo
- 1977: Trzy po trzy
- 1996: Nieprzyjaciel – Jakub
- 2001: Herbatka u Stalina – Maksim Litwinow
Jako lektor
[edytuj | edytuj kod]- 1987: Droga mogiłami znaczona – lektor
- 1989: Nim słońce wejdzie…
- 1998: Adama... tajemnice – recytujący
- 1998: Życie pośmiertne Adama Mickiewicza – lektor
Dubbing
[edytuj | edytuj kod]- 1973: Wielka miłość Balzaka – poeta Lesiński w salonie Hańskich w Wiedniu
- 1976: Pogoda dla bogaczy – Rudy Jordache
- 1977: Anna Karenina – hrabia Aleksy Wroński
- 1986: Piotr Wielki – Piotr I
- 1987: Na srebrnym globie – Tomasz
- 1987: Dawni kronikarze zapisali... – lektor
- 1995: Akwarium, czyli samotność szpiega – Amerykanin zwerbowany przez Suworowa
- 1998: Magiczny miecz – Legenda Camelotu – król Artur
- 2000: Baldur’s Gate II: Cienie Amn – Jon Irenicus
- 2002: Psie serce – Platon
- 2003: August Kardynał Hlond – lektor
- 2003: Nawiedzony dwór – Master Edward Gracey
- 2005: Jan Paweł II – Karol Wojtyła/Jan Paweł II
- 2005: Siostry Lilpop i ich miłości – lektor
- 2006: Zniewolony teatr – narrator
- 2006: Boskie oblicze – narrator
- 2006: Tryptyk rzymski – narrator
- 2008: Fallout 3 – prezydent John Henry Eden
- 2009: Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków – narrator
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]- 1988: Bajki Natalki (wyd. Polskie Nagrania „Muza”)
- 2011: Strofy życia (wyd. Soliton)
Odznaczenia i nagrody
[edytuj | edytuj kod]- 1976: Nagroda im. Leona Schillera przyznawana przez SPATiF dla młodego aktora
- 1977: Srebrny Krzyż Zasługi
- 1981: nagroda aktorska na KSF „Młodzi i Film” w Koszalinie za film Kontrakt
- 1997: Odznaka Zasłużony Działacz Kultury
- 2005: Złoty Mikrofon – „za wielkie radiowe kreacje w utworach klasyki polskiej i światowej”[34]
- 2005: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – „za wybitne zasługi w pracy artystycznej”[35]
- 2006: Super Wiktor Specjalny[36]
- 2006: laureat w konkursie „Mistrz Mowy Polskiej”[37]
- 2007: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – „za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za zaangażowanie w walkę o wolność słowa i wolne media, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej[38][39]
- 2008: Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[40]
- 2009: Nagroda „Totus” przyznawana z okazji Dnia Papieskiego przez Fundację „Dzieło nowego Tysiąclecia” – w kategorii „Osiągnięcia w dziedzinie kultury chrześcijańskiej”[41]
- 2009: Wielki Splendor[42]
- 2011: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Monika Mokrzycka-Pokora: Krzysztof Kolberger – Życie i twórczość. Culture.pl, 2007-09-21. [dostęp 2021-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-24)].
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 32, poz. 380
- ↑ Leszek Mila: Genealogy: Antoni Kolberger (Kohlberger; 1910–1992). Geni, 2016-02-20. [dostęp 2022-08-16]. (ang.).
- ↑ Nie żyje Krzysztof Kolberger. Dziennik.pl, 2011-01-07. [dostęp 2021-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-24)].
- ↑ a b Anna Bimer: Krzysztof Kolberger – „śmierci nie trzeba się bać”. „Zwierciadło”. [dostęp 2021-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-24)].
- ↑ a b Dom rodzinny i dzieciństwo – Krzysztof Kolberger (1950–2011). Stowarzyszenie Międzynarodowe Centrum Zarządzania Informacją ICIMSS, 2018-10-09. [dostęp 2021-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-24)].
- ↑ Włodzimierz Amerski: Skwer Krzysztofa Kolbergera. wybrzeże24.pl. [dostęp 2021-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-24)].
- ↑ a b „Uwierzyć w życie”. Portret Krzysztofa Kolbergera. Polskie Radio. [dostęp 2021-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-24)].
- ↑ Tani, Profesjonalny Hosting WWW Serwery, Domeny | WEBD.PL [online], ixlo.webd.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).
- ↑ Krzysztof Kolberger patronem IX LO. StaraOliwa.pl. [dostęp 2021-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-24)].
- ↑ „Dobry Tydzień”, E.U., Historia prawdziwa. Krzysztof Kolberger, Nr 30/20 lipca 2020
- ↑ a b Jerzy Armata: Krzysztof Kolberger. Akademia Polskiego Filmu. [dostęp 2021-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-24)].
- ↑ Krzysztof Kolberger Magazines. FamousFix. [dostęp 2021-12-25]. (ang.).
- ↑ Krzysztof Kolberger, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy) [dostęp 2021-04-09]. ⇒ zakładka „kariera radiowa”
- ↑ Pożegnaliśmy Krzysztofa Kolbergera. Polskie Radio, 13 stycznia 2011. [dostęp 2012-04-05].
- ↑ Krzysztof Kolberger w bazie Discogs.com (ang.)
- ↑ 1 – Juliusz Słowacki - Teleturniej (fragmenty) – 02.2000. [dostęp 2022-11-13].
- ↑ Zmarł Krzysztof Kolberger. rp.pl, 07-01-2010.
- ↑ Kamila Szymańczyk: Krzysztofa Kolbergera apetyt na życie. adonai.pl, 28-12-2008.
- ↑ Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej im. św. Jana Z Dukli: Inauguracja działalności Honorowego Komitetu Rozwoju Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej. 2007-11-13. [dostęp 2012-07-10].
- ↑ Tomasz Raczek: Karuzela z herosami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2004, s. 159. ISBN 83-917891-8-7.
- ↑ Julia Kolberger: "JEST OK BYĆ CÓRKĄ GEJA". 2021-12-03. [dostęp 2021-12-03].
- ↑ Anna Romantowska i Krzysztof Kolberger małżeństwo z miłości i przyjaźni [online], Viva.pl [dostęp 2021-12-07] (pol.).
- ↑ Śmiertelny nowotwór, z którym żyje Krzysztof Kolberger. region.czest.pl.
- ↑ Pogromcy raka. wprost.pl.
- ↑ Krzysztof Kolberger – wybitny aktor. salon24.pl, 08-01-2011.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KRZYSZTOF KOLBERGER, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-30].
- ↑ Mieszkańcy Strzyży uhonorowali Krzysztofa Kolbergera. gdansk.pl, 2012-06-27. [dostęp 2012-06-27].
- ↑ Gdańsk uczci skwerem pamięć o Krzysztofie Kolbergerze. trojmiasto.pl, 18 kwietnia 2012. [dostęp 2021-02-27].
- ↑ IX Liceum Ogólnokształcące w Gdańsku otrzymało imię Krzysztofa Kolbergera [online], Wyborcza.pl, 21 stycznia 2015 [dostęp 2015-01-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-01-21].
- ↑ Krzysztof Kolberger patronem IX LO w Gdańsku. nauka.trojmiasto.pl/. [dostęp 2015-01-19].
- ↑ Aleksandra Iwanowska: Przypadek nie-przypadek. Rozmowa między wierszami księdza Jana Twardowskiego. Edycja Świętego Pawła, 2007. ISBN 978-83-7424-232-5.
- ↑ Marzanna Graff-Oszczepalińska: Odnaleźć dobro / Siła codzienności. Wydawnictwo Diecezjalne i Drukarnia w Sandomierzu, 2008. ISBN 978-83-257-0055-3.
- ↑ Złote Mikrofony 2005 Polskiego Radia. MediaFM.net, 2005-09-01. [dostęp 2010-12-06]. (pol.).
- ↑ M.P. z 2005 r. nr 74, poz. 1019 – pkt 1.
- ↑ Wiktory: Lis nominowany 4x. tvpolsat.info, 2007-05-24. [dostęp 2011-01-30].
- ↑ Plebiscyt na najlepszych mówców. mistrzmowy.pl. [dostęp 2011-01-30].
- ↑ M.P. z 2008 r. nr 31, poz. 273 – pkt 16.
- ↑ Prezydent RP odznaczył bohaterów stanu wojennego oraz działaczy ruchu „Polsko-Czesko-Słowackiej Solidarności”. prezydent.pl, 10 grudnia 2007. [dostęp 2009-12-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 lipca 2010)].
- ↑ Minister Kultury o Krzysztofie Kolbergerze: „Mieliśmy do czynienia z gigantem wrażliwości”. tvn24.pl. [dostęp 2011-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2011)].
- ↑ FilmPolski.pl – Krzysztof Kolberger. filmpolski.pl. [dostęp 2020-08-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-13)].
- ↑ Święto twórców Teatru Polskiego Radia. polskieradio.pl, 2009-12-07. [dostęp 2010-12-06].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Krzysztof Kolberger w bazie IMDb (ang.)
- Krzysztof Kolberger w bazie Filmweb
- Krzysztof Kolberger w bazie filmpolski.pl
- Krzysztof Kolberger, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy) [dostęp 2021-04-09].
- Krzysztof Kolberger na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”