Raciborowice (województwo lubelskie)
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna |
82 |
| Kod pocztowy |
22-135[4] |
| Tablice rejestracyjne |
LCH |
| SIMC |
0101072[5] |
Położenie na mapie gminy Białopole  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu chełmskiego  | |
 50°56′44″N 23°45′34″E/50,945556 23,759444[1]
| |
Raciborowice – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie chełmskim, w gminie Białopole[6][5]. Wieś leży przy drodze wojewódzkiej nr 844 .
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0101089 | Zaniże | część wsi |
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w ówczesnym województwie chełmskim.
Wieś jest sołectwem w gminie Białopole[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i Mieszkań z roku 2011 wieś miała 301 mieszkańców i była czwartą co do liczby ludności miejscowością gminy[8].
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Buśnie[9].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wieś z rodowodem sięgającym XIV wieku, wzmiankowana w 1399 r. należała wówczas do Parafii Rzymskokatolickiej w Hrubieszowie[10] Od 1443 r. występują jako „Racziborowicze”. W 1510 r. tylko raz występują parafie (prawosławne) w Raciborowicach[11]. Według Słownika geograficznego Królestwa Polskiego z roku 1888 Raciborowice to wieś z folwarkiem w powiecie hrubieszowskim, gminie Białopole, parafii Moniatycze (obrzędu wschodniego w Buśnie) wieś posiadała szkołę początkową ogólną.
W 1870 r. istniały na obszarze folwarku: młyn wodny, destylarnia, piec wapienny, cegielnia. Znajdowały się tu w tym okresie pokłady marglu i torfu. W 1827 r. było 18 domów i 158 mieszkańców. Jak podaje słownik: w pobliżu Raciborowic wypadnie prawdopodobnie stacja drogi żelaznej projektowanej od Chełma, do połączenia z linia galicyjską: Lwów - Bełżec.
W 1870 r. rozległość folwarku Raciborowice wynosiła 2186 mórg: gruntów ornych i ogrodów mórg 506, łąk mórg 338, pastwisk mórg 58, lasu mórg 903, zarośli mórg 207, nieużytków i wody mórg 74; budynków murowanych 5, z drewna 35; las urządzony.
W skład dóbr wchodziły poprzednio: wieś Raciborowice osad 37, z gruntem mórg 255; wieś Zaporze osad 15 z gruntem mórg 180; wieś Kormanowo osad 18, z gruntem mórg 229.[12]
Począwszy od połowy XVII wieku wieś należy do rodziny Wyzgów, do majątku Wyzgów wchodziły ponadto wsie: Kormanów i Zamże. W 1805 r. całość tychże dóbr, oszacowanych na 150.000 złp, odziedziczył po ojcu Pawle Wydze syn Wincenty[13].
Raciborowice-Kolonia zostały wyodrębnione w 1970 r.
Szlaki turystyczne
[edytuj | edytuj kod]Przez wieś przechodzi 
Szlak Tadeusza Kościuszki mający początek w Uchańce.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 113671
- ↑ Wieś Raciborowice w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-01-03], liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1053 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Strona gminy, sołectwa [dostęp 2023-12-16]
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
- ↑ Wawryniuk 2002 ↓, s. wg indeksu.
- ↑ Czopek ↓, s. 166.
- ↑ Raciborowice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 360.
- ↑ Wawryniuk 2002 ↓, s. według indeksu.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Barbara Czopek: Nazwy miejscowe dawnej Ziemi Chełmskiej i Bełskiej, (W granicach dzisiejszego państwa polskiego). Wyd. Ossolineum 1988. Wrocław..
- Andrzej Wawryniuk: Leksykon miejscowości powiatu chełmskiego. Chełm: Starostwo Powiatowe w Chełmie, 2002, s. 477. ISBN 83-916380-0-6.