Wykonawca albumu studyjnego | ||||
The Cure | ||||
Wydany |
1 listopada 2024 | |||
---|---|---|---|---|
Nagrywany |
2018–2022 | |||
Gatunek | ||||
Długość |
49:13 | |||
Wydawnictwo | ||||
Producent |
Robert Smith, Paul Corkett | |||
Oceny | ||||
Album po albumie | ||||
| ||||
Single z albumu Songs of a Lost World | ||||
Songs of a Lost World – czternasty album studyjny zespołu The Cure, wydany 1 listopada 2024 roku nakładem wytwórni Polydor, Fiction i Capitol jako: płyta winylowa, płyta kompaktowa, kaseta i streaming[4][5]. Tego samego dnia udostępniony został w serwisie Apple Music jako digital download wraz z trójwymiarową wizualizacją okładki[6].
Nagrywanie nowego albumu studyjnego muzycy The Cure rozpoczęli w 2018 roku[7]. Robert Smith w wywiadach często komentował płytę. W rozmowie z Los Angeles Times w 2019 roku obwiniał siebie za niektóre opóźnienia towarzyszące jej realizacji: „Ciągle do nich wracam i je przerabiam, co jest głupie. W pewnym momencie muszę powiedzieć, że to już koniec. Jest bardzo mroczna strona spektrum”. Podkreślał wpływ, jaki wywarła na nim niedawna śmierć rodziców i starszego brata, Richarda. Sugerował, że powstający album będzie pod względem brzmienia przypominał Disintegration[8]. Utrata najbliższych sprawiła, że piosenki przybrały nieco mroczny charakter[7]. Niektóre piosenki z przyszłego albumu zespół regularnie grał na swoich koncertach[5], w tym podczas światowej trasy koncertowej Shows of a Lost World w latach 2022–2023[9]. Dwie z nich, „And Nothing Is Forever” i „I Can Never Say Goodbye”, zostały nagrane w 2022 roku podczas wspomnianej trasy koncertowej i wydane przez Naked Vinyl, wytwórnię płytową skupiającą się na bezpiecznych dla środowiska płytach winylowych. Dochód z ich wydania został przekazany na rzecz organizacji charytatywnej działającej na rzecz klimatu, Earth Percent, założonej przez Briana Eno[8].
Robert Smith zrealizował album, który wcześniej nosił roboczy tytuł Live from the Moon, z długoletnim współproducentem Paulem Corkettem i zespołem składającym się z muzyków, którzy dołączyli do The Cure w latach 70., 80., 90. i drugiej dekadzie bieżącego stulecia. Pisząc teksty utworów inspirował się Williamem Szekspirem oraz XIX-wiecznym brytyjskim poetą Ernestem Dowsonem[10]. 14. studyjny album The Cure jest jego pierwszym albumem z całkowicie nowym materiałem zespołu od 16 lat[5].
Wydanie Songs of a Lost World zostało zapowiedziane 26 września 2024 roku wraz z promującym go singlem „Alone”. Jak stwierdził Smith: „To utwór, który odblokował tę płytę. Gdy tylko nagraliśmy ten utwór, wiedziałem, że jest to piosenka otwierająca i poczułem, że cały album nabiera ostrości"[1]. 9 października ukazał się kolejny singiel, „A Fragile Thing”[2], a 1 listopada, razem z albumem, trzeci singiel, „All I Ever Am”[3]. Wcześniej 30 października The Cure dał godzinny koncert w BBC Radio Theatre, transmitowany przez BBC Radio 2. W trakcie koncertu wykonał swoje największe przeboje oraz utwory z nowego albumu[11]. 31 października zespół wystąpił ponownie, tym razem w BBC Radio 6 Music. Robert Smith, stwierdził, że wykonywanie utworów z nowo wydanego albumu zespołu pomogło mu poradzić sobie z żalem po utracie bliskich członków rodziny w ostatnich latach[12].
W wywiadzie promującym album Smith ujawnił, że zespół pracuje nad dwoma kolejnymi albumami, z których jeden jest „praktycznie ukończony”[10].
Grafika okładki albumu została zaprojektowana przez Andy’ego Vellę w oparciu o pomysł Roberta Smitha i przedstawia „Bagatelle”, rzeźbę Janeza Pirnata z 1975 roku[1]. Jej szare tonacje przypominają okładkę albumu Faith, żałobnego eposu zespołu z 1981 roku[13].
Teksty ośmiu długich i emocjonalnych piosenek poruszają kwestie konfliktów w związku („A Fragile Thing”, „Warsong”), poważnych problemów ze zdrowiem psychicznym („Drone: Nodrone”, „All I Ever Am), lęku o przyszłość („Alone”) i głębokiego kryzysu egzystencjalnego („Endsong”)[7].
„Alone” otwierał niemal każdy koncert The Cure od 2022 roku, a we wrześniu 2024 roku stał się pierwszym nowym studyjnym utworem The Cure wydanym od ponad dekady. Jest „majestatyczną i pełną wdzięku piosenką z przejmującą, opadającą figurą triolową graną na fortepianie i gitarze”. Konwencjonalny „And Nothing is Forever” rozpoczyna się delikatnym fragmentem minorowych akordów fortepianowych i głębokimi, syntezatorowymi smyczkami. Brzmienie utworu uwarunkowane jest jego tekstem. „A Fragile Thing” jest jedynym utworem albumu, w którym Smith zaczyna śpiewać już w pierwszej minucie utworu – choć dopiero w 50. sekundzie. Jest też jego najmocniejszym występem wokalnym na albumie, z wielościeżkowymi harmoniami w refrenie. „Warsong”, najkrótszy utwór albumu ma za temat konflikt w relacjach międzyludzkich. Tematem utrzymanego w szybkim tempie „Drone:Nodrone” jest technologia nadzoru nad dronem przelatującym nad domem Smitha. W brzmieniu utworu zaznaczył swa obecność gitarzysta prowadzący Reeves Gabrels i jego gwałtowna, dysonansowa gra. Kolejny utwór „I Can Never Say Goodbye”, zaczynający się od efektów dźwiękowych deszczu, został napisany z myślą o niespodziewanej śmierci brata, Richarda. Dudniące brzmienie gitary basowej Gallupa zawsze było głównym składnikiem charakterystycznego brzmienia Cure, ale na Songs of a Lost World daje o sobie znać wyraźniej niż kiedykolwiek, co jest słyszalne zwłaszcza w „All I Ever Am”, w którym muzyk gra bardzo chwytliwą melodię. „All I Ever Am” był jednym z trzech utworów (obok „Warsong” i „Drone:Nodrone”), których nie zaprezentowano podczas trasy Shows of a Lost World. Zamykający album „Endsong” jest drugim najdłuższym studyjnym utworem w repertuarze The Cure, ustępując jedynie 11-minutowemu „Watching Me Fall” z albumu Bloodflowers z 2000 roku. Utwór rozwija się powoli, a wokal Smitha pojawia się dopiero po ponad sześciu minutach trwania utworu[10].
LP[edytuj | edytuj kod]Wydania gramofonowe[14]
|
CD, digital download[edytuj | edytuj kod]Lista według Apple Music[6]:
|
Wersja deluxe edition zawiera 2 płyty CD i płytę blu-ray. Na pierwszej CD oraz na blu-ray znalazło się 8 oryginalnych utworów, natomiast na drugiej CD – ich wersje instrumentalne[15].
Do 8 oryginalnych utworów dodano 5 bonusowych nagrań koncertowych, zarejestrowanych w Shoreline Amphitheater w 2023 roku[16]:
9. Alone – 7:00
10. And Nothing Is Forever – 6:57
11. A Fragile Thing – 4:32
12. I Can Never Say Goodbye – 6:01
13. Endsong – 10:57
Oceny łączne | |
---|---|
Publikacja | Ocena |
Album of the Year | 91/100[17] |
AnyDecentMusic? | 8.8/10[18] |
Metacritic | 93/100[19] |
Recenzje | |
Publikacja | Ocena |
AllMusic | [5] |
The A.V. Club | A-[20] |
The Arts Desk | [21] |
Beats Per Minute | 88%[22] |
Clash | 9/10[23] |
Classic Rock | [24] |
Consequence | B+[25] |
Far Out Magazine | [26] |
God Is in the TV | 9/10[27] |
The Guardian | [28] |
The Independent | [29] |
laut.de | [30] |
The Line of Best Fit | 8/10[31] |
Louder Than War | [32] |
Mojo | [33] |
musicOMH | [34] |
The Needle Drop | 7/10[35] |
NME | [36] |
Northern Transmissions | 8.6/10[37] |
The Observer | [13] |
Paste | 8.3/10[38] |
Pitchfork | 7.9/10[39] |
Rolling Stone | [40] |
The Skinny | [41] |
Slant Magazine | [42] |
Spectrum Culture | 90 %[43] |
Spill Magazine | [44] |
Sputnikmusic | 4.6/5[45] |
The Telegraph | [7] |
The Times | [46] |
Uncut | [47] |
Under the Radar | [48] |
XS Noise | [49] |
Album otrzymał średnią ocenę 91 na 100 na podstawie 28 recenzji krytycznych w zestawieniu Album of the Year, 8.8 na 10 na podstawie 18 recenzji w zestawieniu AnyDecentMusic?[18] oraz 93 na 100 na podstawie 19 recenzji w podsumowaniu Metacritic[19].
„Na Songs of a Lost World Robert Smith sięga do głębi swojego zasnutego pajęczyną serca; to najlepszy album The Cure od czasu Disintegration” – uważa Rob Sheffield z Rolling Stone. Jego zdaniem głos Smitha „rozbrzmiewa mocniej i bardziej gniewnie, niż można by się spodziewać”. Wysoko ocenia wkład pozostałych członków zespołu: gitarzysty Reevesa Gabrelsa, perkusisty Jasona Coopera, klawiszowca Rogera O’Donnella i basisty Simona Gallupa nazywając go „jedną brudną, odzianą w czerń rockową bestią”[40].
„Na pierwszym od 16 lat albumie gotyckich rockmanów Robert Smith porusza temat śmierci bliskich i własnego upadku w muzyce o ogromnym wyrafinowaniu” – ocenia Will Hodgkinson z dziennika The Times dając wydawnictwu maksymalną ocenę (5 gwiazdek)[46]. Maksymalną ocenę dał też albumowi Tandrew Trendell z magazynu NME dstwierdzając, że „jest on „mistrzowską refleksją nad stratą”. Songs Of A Lost World „wydaje się być wystarczającym zadośćuczynieniem za oczekiwanie, które znosiliśmy, będąc prawdopodobnie najbardziej osobistym albumem w karierze Smitha”[36].
Alexis Petridis z dziennika The Guardian również dał albumowi maksymalną ocenę określając go „najlepszym wydawnictwem The Cure od czasu Disintegration. Album – jego zdaniem – „aż roi się od uderzających momentów: pięknej kaskady fortepianu, która biegnie przez „And Nothing Is Forever”; chrzęszczącej, obciążonej sprzężeniami gitary w „Drone:Nodrone” i ciepłego koca syntezatora, który otula wokal Smitha w „I Can Never Say Goodbye””[28]. Nieco niżej oceniła album Kitty Empire z siostrzanego The Observer (4 gwiazdki) konstatując, iż „Na pierwszym od 16 lat albumie zespołu Robert Smith i spółka prezentują niezmiennie melancholijną formę – z wyjątkiem jednego całkowicie popowego hitu”[13]. Wtóruje jej Lewis Wade z The Skinny: „Odwieczni ponuracy, The Cure powracają do swojej majestatycznej, melancholijnej formy na Songs of a Lost World, swoim pierwszym albumie od 16 lat”[41].
Helen Brown z dziennika The Independent, też dając albumowi maksymalną ocenę stwierdziła, że „pierwszy od 16 lat album The Cure jest gotyckim, wspaniałym dowodem na to, że nikt nie radzi sobie z nieszczęściem lepiej”[29]. Kolejnym recenzentem, dającym albumowi najwyższą notę jest Joe Muggs z The Arts Desk. W jego opinii „Smith patrzy śmiertelności prosto w twarz: to piosenki o zakończeniach i ostateczności (…). W tekstach słychać strach, wątpliwości i wojnę, ale w dziwny sposób klasyczne przyjęcie przez The Cure kruchości i ciemności jest bardziej pocieszające niż kiedykolwiek wcześniej”[21]. Do motywu śmiertelności nawiązuje też Lori Gava z XS Noise „Songs of a Lost World zanurza słuchaczy w rozdzierającym serce, ale katartycznym doświadczeniu, podkreślając najbardziej osobiste, wrażliwe dzieło Roberta Smitha. Podobnie jak w przypadku Disintegration, na tym albumie Smith zmaga się z największymi życiowymi pytaniami, teraz z jasnością człowieka stojącego w obliczu swojej śmiertelności”[49].
„Czym więc jest Songs Of A Lost World?” – pyta na łamach magazynu The Quietus Ned Raggett i odpowiada: „Można powiedzieć, że to kolejny album Cure. Ale przyznam szczerze, że to zawsze coś znaczy dla mnie i dla wielu innych, a wiedząc, że nie jest to również album podobny do żadnego innego, który nagrali wcześniej, to ponownie coś znaczy. Wszyscy zmierzamy ku końcowi, przeszłość odchodzi”[50].
Według Freda Thomasa z AllMusic „to, co naprawdę sprawia, że Songs of a Lost World jest nietypowy, to to, jak świetny on jest. Osiem piosenek, które składają się na ten album, aspiruje i często osiąga tę samą powolną wspaniałość, co najlepszy album The Cure, Disintegration z 1989 roku”[5].
Anthony Fantano, prowadzący autorski kanał recenzencki na YouTube uważa, że albumy zrealizowane po tak długiej nieobecnosci w studiu „rzadko są tak solidne”. Do swoich ulubionych utworów zaliczył: „And Nothing Is Forever”, „Warsong”, „Drone: Nodrone”, „All I Ever Am” i „Endsong”[35].
Ed Jupp z magazynu God Is in the TV ocenił album na 9 pkt (z 10) zastanawiając się w podsumowaniu: „Kto wie, czy to ich ostatni album, czy też będzie więcej? Bądźmy wdzięczni, że jest tutaj i tak cudowne, jak śmieliśmy mieć nadzieję, że będzie. Jeśli to ich ostatni (ile razy to słyszeliśmy?!), to będzie fantastyczny sposób na zakończenie”[27].
Ben Cardew z magazynu Pitchfork dał albumowi 7.9 pkt (z 10) zauważając, że Songs of a Lost World „może nie być ogromnym krokiem naprzód pod względem jakości w porównaniu z najważniejszymi dokonaniami [zespołu]: Bloodflowers, 4:13 Dream lub czymkolwiek, co jest twoim ulubionym z płyt zespołu po Wish. (...) Ale wydaje się, że jest to płyta, której czas nadszedł, dostarczająca skoncentrowaną dawkę The Cure i odcinająca tłuszcz, który towarzyszył ich późniejszym albumom”[39].
Kraj | Lista | Pozycja |
---|---|---|
Australia | ARIA Charts | 5[51] |
Austria | Austrian Charts | 1[52] |
Belgia | Ultratop (Flandria) | 1[53] |
Belgia | Ultratop (Walonia) | 1[54] |
Czechy | CZ – Albums – Top 100 | 29[55] |
Finlandia | Suomen virallinen lista | 7[56] |
Francja | Top albums | 1[57] |
Grecja | IFPI Greece | 19[58] |
Hiszpania | 100 Albums weekly | 2[59] |
Holandia | Dutch Album Top 100 | 1[60] |
Irlandia | Irish Albums Chart | 3[61] |
Japonia | Oricon Digital Albums Chart | 45[62] |
Kanada | Billboard Canadian Albums | 12[63] |
Litwa | Albumų Top 100 | 80[64] |
Niemcy | Offizielle Deutsche Charts | 1[65] |
Norwegia | Topplista | 5[66] |
Nowa Zelandia | Official Top 40 Albums | 3[67] |
Polska | Oficjalna Lista Sprzedaży | 2[68] |
Słowacja | SK – Albums – Top 100 | 88[69] |
Stany Zjednoczone | Billboard 200 | 4[70] |
Stany Zjednoczone | Top Album Sales | 1[71] |
Stany Zjednoczone | Top Rock Albums | 1[72] |
Stany Zjednoczone | Top Rock & Alternative Albums | 1[73] |
Stany Zjednoczone | Vinyl Albums | 1[74] |
Szkocja | Scottish Albums Chart | 1[75] |
Szwajcaria | Schweizer Hitparade | 1[76] |
Szwecja | Sverigetopplistan | 1[77] |
Węgry | Album Top 40 slágerlista | 7[78] |
Wielka Brytania | UK Albums Chart | 1[79] |
Włochy | Classifica settimanale | 2[80] |