Emilio Vedova
| Emilio Vedova | |
|---|---|
| apstrakcija | |
 | |
| Biografske informacije | |
| Rođenje | 9. august 1919. Venecija,  Italija |
| Smrt | 25. oktobar 2006. Venecija |
| Opus | |
| Polje | slikarstvo |
| Praksa | Venecija |
| Znamenita djela | |
Unutar tvornice, Suvremeno raspelo, Slike vremena, Španjolska | |
Emilio Vedova' (* Venecija, 9. august 1919. - † Venecija, 25. oktobar 2006.) bio je jedan od najznačajnijih talijanskih slikara nakon Drugog svjetskog rata i dugogodišnji profesor na venecijanskoj Akademiji di Belle Arti na kojoj je odgojio desetke slikara, među kojima i puno mladih ljudi iz bivše Jugoslavije.
Vedova je rođen u radničko-obrtničkoj porodici, tako da nije pohađao nikakve umjetničke škole, već je počeo od 1930-ih počeo raditi kao pomoćni slikar - dekorater. Nakon pohađanja tečajeva iz slikarstva, u Firenci i Rimu krajem tredesetih, priklonio se tada modernom ekspresionizmu, pridružio se grupi slikara oko časopisa "Corrente" (1942.-1943.), u kojoj su bili članovi Renato Guttuso i Renato Birolli. Vedova je bio član pokreta otpora, te je odmah nakon rata postao jedan od najuticajnijih ljudi na talijanskoj likovnoj sceni, - opinion lider koji je određivao u kom se smjeru treba kretati talijansko posljeratno slikarstvo, a njegov izbor je bio evropska avangarda. Vedova je bio - 1946. jedan od potpisnika manifesta talijanskih likovnjaka - Fronte Nuovo delle Arti [1](nakon izlaganja na Venecijanskom bijenalu), koji je kasnije zauzeo mitsko mjesto u talijanskoj likovnoj sceni kao i njegovi akteri.
Tih godina dobio je poziv da napravi sliku za Kolekciju Verzocchi, on je napravio Unutar tvornice (Interno di fabbrica) sa autoportretom, koja je postala slavna. Od 1952. postao je član uticajne Grupe osmorice (Afro, Birolli, Corpora, Santomaso, Morlotti, Vedova, Moreni, Turcato), kojoj je duhovni lider bio uticajni kritičar Lionello Venturi. U tom razdolju se odmakao od neokubizma prema apstraktnom informelu, koji je postao njegov zaštitni znak, a je svoje slikarstvo zvao -"geometrie nere". To su bile slike velikog formata, gotovo monokromatske sa tek ponekim detaljima u boji.
Za Vedovu su osobito bile plodne 1960e kad je počeo surađivati sa kompozitorom Luigijem Nonom na scenografiji za njegovu operu Intolleranza '60. Sa njim je surađivao i 1984. na realizaciji njegove opere Prometeo u venecijanskom teatru La Fenice.[1]
Od kraja 1963. do polovice 1965. bio je na slikarskoj specijalizaciji u Berlinu, kao gost njihova Univerziteta, u svom velikom ateljeu u Grünewaldu naslikao je u tom periodu svoj ciklus velikih apstraktnih slika Absurdes Berliner Tagebuch ‘64, koje je izložio na Kaselskoj Documenti III. - 1964., i zabilježio dobru reakciju kritike.[1]
Od 1965. Vedova je počeo raditi kao likovni pedagog, kao predavač na brojnim umjetničkim akademijama i Univerzitetima po Americi i Meksiku. Od 1965. do 1969. radio je kao predavač na Internacionalnoj ljetnoj akademiji u Salzburgu, ponovno se angažirao 1988. Od 1975. do 1986. bio je docent na Venecijanskoj akademiji.[1]
Emilio Vedova umro je u Veneciji, sa 87 godina, svega mjesec dana nakon svoje žene Annabianche.[1]
- Unutar tvornice, sa autoportretom (1949.-1950.), danas u Pinacoteca civica di Forlì
- Suvremeno raspelo (1953.) Galleria Nazionale d'Arte Contemporanea Rim
- Slike vremena (Sbarramento) (, Kolekcija Peggy Guggenheim Venecija
- Španjolska (1961.)
- Plurimo I - Le mani addosso (1961.) Galleria Nazionale d'Arte Contemporanea Rim