Paul Hindemith

Paul Hindemith op 28-jarige ouderdom

Paul Hindemith (16 November 1895 - 28 Desember 1963) was 'n produktiewe Duitse komponis, altviolis , violis, pedagoog en dirigent. In die 1920's word hy 'n groot voorstander van die Neue Sachlichkeit (nuwe objektiwiteit) musiekstyl. [1]

Van sy mees noemenswaardige komposisies sluit in sy liedere siklus Das Marienleben (1923), Der Schwanendreher vir altviool en orkes (1935), en die opera Mathis der Maler (1938). Hindemith se gewildste werk, in opgeneemde vorm sowel as in die konsertsaal, is waarskynlik die Simfoniese Metamorfose van Temas deur Carl Maria von Weber wat in 1943 geskryf is.

Lewe en loopbaan

[wysig | wysig bron]

Hindemith is gebore in Hanau, naby Frankfurt, as die oudste kind van die skilder Robert Hindemith van Neder-Silesië en sy vrou Marie Hindemith, gebore Warnecke. [2] Hy het as kind die viool geleer. Hy het by Frankfurt se Hoch Konservatorium ingeskryf waar hy viool studeer het onder Adolf Rebner asook dirigeer en komposisie onder Arnold Mendelssohn en Bernhard Sekles. Aanvanklik het hy homself onderhou deur in dansgroepe en musikale komediegroepe te speel. Hy word in 1914 adjunkleier van die Frankfurtse operaorkes, en word in 1916 bevorder tot konsertmeester. [3] Hy het vanaf 1914 tweede viool gespeel in die Rebner Strykkwartet.

Hindemith is in September 1917 opgeroep deur die Duitse Keiserlike Leër om in Januarie 1918 by sy regiment in Elsas aan te sluit.[4] Daar is hy aangesê om die bastrom te speel. Hy het ook 'n strykkwartet gestig. In Mei 1918 is hy na die front in Vlaandere ontplooi waar hy as wag gedien het; sy dagboek toon dat hy "slegs deur groot geluk granaataanvalle oorleef het", volgens die New Grove Dictionary. [4] Na die wapenstilstand het hy teruggekeer na Frankfurt en die Rebner-kwartet. [4]

In 1921 stig hy die Amar Kwartet, [5] waarin hy altviool gespeel het en uitgebreid deur Europa getoer het. [3]

In 1922 is sommige van sy werke gespeel tydens die fees van die Internasionale Genootskap vir Kontemporêre Musiek in Salzburg, wat hom die eerste keer blootgestel het aan 'n internasionale gehoor. Die volgende jaar het hy begin werk as organiseerder van die Donaueschingen-fees, waar hy werke deur verskeie avant-garde komponiste soos Anton Webern en Arnold Schoenberg laat speel het. In 1927 is hy aangestel as professor aan die Berliner Hochschule für Musik in Berlyn. [6] Hindemith het die musiek geskryf vir Hans Richter se avant-garde rolprent uit 1928 getiteld Vormittagsspuk, waarin hy ook 'n rol vertolk het; die partituur en die oorspronklike rolprent is verbrand deur die Nasionaal-Sosialiste. [7] Die partituur is in 2006 deur Ian Gardiner herskep. In 1929 het hy die solo deel tydens die première van William Walton se altvioolconcerto gespeel, nadat Lionel Tertis, vir wie die werk geskryf is, dit van die hand gewys het.

Op 15 Mei 1924 is Hindemith getroud met die aktrise en sangeres Gertrud (Johanna Gertrude) Rottenberg (1900–1967). [2] Die huwelik was kinderloos. [8]

Hindemith se verhouding met die Nazi's is kompleks. Sommige het sy musiek veroordeel as "verwronge kuns" (grotendeels gebaseer op sy vroeë, seksueel gelaaide operas soos Sancta Susanna). In Desember 1934, tydens 'n toespraak by die Berlynse sportpaleis, het die Duitse minister van propaganda Joseph Goebbels vir Hindemith in die openbaar veroordeel as 'n "atonale lawaaimaker".[9] Die Nazi's het sy musiek in Oktober 1936 verbied, en dit is gevolglik ingesluit as deel van die verwronge musiek ("Entartete Musik")-uitstalling van 1938 in Düsseldorf.[10] Ander amptenare wat in Nazi-Duitsland gewerk het was egter van oordeel dat hy 'n voorbeeld was van 'n moderne Duitse komponis aangesien hy teen die tyd musiek geskryf het wat gebaseer was op tonaliteit, met gereelde verwysings na volksmusiek. Die dirigent Wilhelm Furtwängler se verdediging van Hindemith, wat in 1934 gepubliseer is, neem hierdie standpunt in.[11] Die kontroversie rondom sy musiek het voortgegaan in die 1930's, met Hindemith wat afwisselend die guns van die regering weggedra het.

Gedurende die dertigerjare het hy Kaïro besoek en ook verskeie besoeke gebring aan Ankara. Hy het 'n uitnodiging van die Turkse regering aanvaar om toesig te hou oor die skepping van 'n musiekskool in Istanbul in 1935, nadat Goebbels hom onder druk geplaas het om vir 'n onbepaalde tyd verlof te neem aan die Berlynse akademie. [10] In Turkye was hy die leidende figuur van 'n nuwe musiekpedagogiek in die era van president Kemal Atatürk. Sy adjunk was Eduard Zuckmayer. [12] Hindemith het die herorganisasie van Turkse musiekopvoeding en die vroeë pogings om die Turkse Staatsopera en -ballet te stig gelei. Hy het nie so lank in Turkye gebly soos baie ander emigrante nie, maar wel die Turkse musikale sfeer baie beïnvloed; die Ankara Staatskonservatorium het bv. baie te danke aan sy pogings. Jong Turkse musici het Hindemith as 'n 'ware meester' beskou, en hy is gewaardeer en gerespekteer.[13]

Aan die einde van die 1930's het Hindemith verskeie toere van Amerika onderneem as 'n solis (altviool en viola d'amore).

Hindemith gedurende die 1940's

Hy het in 1938 na Switserland geëmigreer, deels omdat sy vrou van gedeeltelike Joodse afkoms was. [14]

Op dieselfde stadium dat hy sy musikale taal gekodifiseer het, is Hindemith se onderrig en komposisies, volgens kritici soos Ernest Ansermet, beïnvloed deur sy teorieë. [15] In die VS het hy hoofsaaklik klas gegee aan Yale-universiteit, [16] waar hy die Yale Collegium Musicum gestig het. [17] Sy studente het Lukas Foss, Graham George, die jazzmusikant Andrew Hill, Norman Dello Joio, Mitch Leigh, Mel Powell, Yehudi Wyner, Harold Shapero, Hans Otte, Ruth Schönthal, die komponis Samuel Adler, Leonard Sarason en die Oscar-bekroonde filmregisseur George Roy Hill ingesluit. Hy het ook klas gegee aan die Universiteit van Buffalo, Cornell-universiteit en Wells College. [18] Gedurende hierdie tyd het hy ook die Charles Eliot Norton-lesings op die Harvard-kampus gegee, wat die bron was vir die boek A Composer's World. Hindemith het 'n jarelange vriendskap gehad met Erich Katz, wie se komposisies deur hom beïnvloed is. [19] Onder Hindemith se studente tel ook die komponiste Franz Reizenstein [20] en Robert Strassburg. [21][22]

Hindemith het in 1946 'n V.S.A. burger geword, maar in 1953 na Europa teruggekeer, waar hy in Zürich gewoon het en daar aan die universiteit klas gegee totdat hy in 1957 uit die onderwys getree het. [1][10] Teen die einde van sy lewe het hy meer begin dirigeer en talle opnames gemaak, meestal van sy eie musiek. [10]

In 1954 het 'n anonieme kritikus van die tydskrif Opera na 'n opvoering van Hindemith se Neues vom Tage soos volg geskryf: "Mnr. Hindemith is geen virtuose dirigent nie, maar hy beskik wel oor 'n buitengewone vaardigheid om kunstenaars te laat verstaan hoe sy eie musiek gespeel moet word". [23]

Hindemith (links) ontvang in 1955 die Wihuri Sibelius-prys van Antti Wihuri.

Hindemith het in 1955 die Wihuri Sibelius-prys ontvang. [24] Hy is in 1962 bekroon met die Balzan-prys "vir die rykdom, omvang en verskeidenheid van sy werk, wat onder die meeste geldigste werk in kontemporêre musiek tel, en wat meesterwerke uit die opera-, simfoniese- en kamermusiek repertorium bevat."[25][24]

Ondanks 'n uitgerekte verswakking in sy gesondheid het Hindemith byna tot sy dood aanhou komponeer. Hy is op 68-jarige ouderdom in Frankfurt aan pankreatitis oorlede. Hy is begrawe in die Cimetière La Chiésaz, Saint-Légier-La Chiésaz, Vaud, Switserland. [2]

Musiek

[wysig | wysig bron]

Styl

[wysig | wysig bron]

Hindemith is een van die belangrikste Duitse komponiste van sy tyd. Sy vroeë werke bevat 'n laat romantiese idioom. Hy het later ekspressionistiese werke gekomponeer in die styl van die vroeë Schoenberg, voordat hy 'n slanker, kontrapuntaal-ingewikkelde styl in die 1920's ontwikkel het. Hierdie styl is beskryf as neoklassiek, [26] maar verskil heeltemal van die werke van Igor Strawinski wie se werke met die term gemerk is, en het meer te danke aan die kontrapuntale taal van J.S. Bach en Max Reger as die klassisisme van Mozart.

Die nuwe styl kan gehoor word in die reeks werke genaamd Kammermusik uit 1922 tot 1927. Elk van hierdie stukke is geskryf vir 'n verskillende klein instrumentale ensemble, en baie van hulle is uiters ongewoon. Kammermusik No. 6 is byvoorbeeld 'n concerto vir die altviool d'amore, 'n instrument wat sedert die barok-periode nie baie gebruik is nie, maar wat Hindemith self gespeel het. Hy het gedurende sy lewe voortgegaan om vir ongewone groepe instrumente te skryf, en het 'n trio vir altviool, heckelphone en klavier (1928), 7 trio's vir 3 trautoniums (1930) ), 'n sonate vir kontrabas en 'n concerto vir trompet, fagot en strykinstrumente (albei in 1949) gekomponeer.

In die dertigerjare het Hindemith minder vir kamer -groepe begin skryf, en meer vir groot orkeste. In 1933–35 het Hindemith sy opera Mathis der Maler geskryf, wat gebaseer is op die lewe van die skilder Matthias Grünewald. Hierdie opera word selde opgevoer, alhoewel 'n bekende produksie van die New York City Opera in 1995 'n uitsondering hierop is (Holland 1995 ). Dit kombineer die neo-klassisisme van vroeëre werke met volksmusiek. Hindemith het as voorloper tot die komponeer van hierdie opera 'n suiwer instrumentale simfonie geskryf, wat ook Mathis der Maler heet en een van sy mees opgevoerde werke is. In die opera verskyn sommige dele van die simfonie as instrumentale tussenspel, en word daar word weer op andere uitgebrei in vokale tonele.

Hindemith het ook Gebrauchsmusik (Musiek vir gebruik) geskryf - d.w.s. komposisies wat bedoel is om 'n maatskaplike of politieke doel te dien en soms geskryf is om deur amateurs gespeel te word. Die konsep is geïnspireer deur Bertolt Brecht.

Hindemith se gewildste werk is waarskynlik die Simfoniese Metamorfose van Temas deur Carl Maria von Weber wat geskryf is in 1943. Dit neem melodieë uit verskillende werke van Weber, hoofsaaklik klavierduette, maar ook een uit die ouverture tot sy insidentele musiek vir Turandot (Op. 37/J. 75 ), en transformeer dit sodat elke beweging van die stuk op een tema gebaseer is.

Pryse

[wysig | wysig bron]
  • Howland-gedenkprys (1940), (hoogste eerbewyse wat deur Yale-universiteit toegeken word)[27][2]
  • Bach-prys van die Vrye en Hanse Stad van Hamburg (1951)[28][2]
  • Order Pour le Mérite (1952)[29][28]
  • Wihuri Sibelius-prys (1955)[28][2]
  • Goethe Gedenkplaat van die Stad van Frankfurt (1955)[30]
  • Balzan-prys (1963)[28][2]

Eredoktorsgrade

[wysig | wysig bron]

Pedagogiese skrywes

[wysig | wysig bron]

Sy volledige stel instruksieboeke

  1. Elementary Training for Musicians (ISBN 0901938165) 1946
  2. A Concentrated Course in Traditional Harmony: Book 1, Part 1—With Emphasis on Exercises and a Minimum of Rules, hersiene uitgawe (ISBN 0901938424) New York: Schott Music, 1968
  3. A Concentrated Course in Traditional Harmony: Book 2—Exercises for Advanced Students, vertaal deur Arthur Mendel. (ISBN 0901938432) New York: Schott, 1964
  4. The Craft of Musical Composition: Book 1—Theoretical Part, vertaal deur Arthur Mendel (Londen: Schott & Co; New York: Associated Music Publishers. ISBN 0901938300), 1942 [1]
  5. The Craft of Musical Composition: Book 2—Exercises in Two-Part Writing, vertaal deur Otto Ortmann. (Londen: Schott & Co; New York: Associated Music Publishers. ISBN 0901938416) 1941
  6. Unterweisung im Tonsatz 3: Übungsbuch für den dreistimmigen Satz. Mainz: Schott 5205, ISBN 3-7957-1605-5, 251 bladsye. 1970. Slegs beskikbaar in die oorspronklike Duits.

Opnames

[wysig | wysig bron]

Hindemith was a prolific composer.[31] He conducted some of his own music in a series of recordings for EMI with the Philharmonia Orchestra and for Deutsche Grammophon with the Berlin Philharmonic Orchestra, which have been digitally remastered and released on CD.[32][33] The Violin Concerto was also recorded by Hindemith for Decca/London, with the composer conducting the London Symphony Orchestra with David Oistrakh as soloist. Everest Records issued a recording of Hindemith's postwar When Lilacs Last in the Dooryard Bloom'd ("A Requiem for Those We Love") on LP, conducted by Hindemith. A stereo recording of Hindemith conducting the requiem with the New York Philharmonic Orchestra, with Louise Parker and George London as soloists, was made for Columbia Records in 1963 and later issued on CD. He also appeared on television as a guest conductor of the Chicago Symphony Orchestra's nationally syndicated "Music from Chicago" series; the performances have been released by VAI on home video. A complete orchestral music collection has been recorded by German and Australian orchestras, all released on the CPO label, recordings all conducted by Werner Andreas Albert.

Media

[wysig | wysig bron]

Verwysings

[wysig | wysig bron]

Notas

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 "Paul Hindemith — People — Royal Opera House". www.roh.org.uk. Besoek op 22 Augustus 2018.
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 Maurer Zenck, Claudia (2018). "Paul Hindemith". Lexikon verfolgter Musiker und Musikerinnen der NS-Zeit. Hamburg: Universität Hamburg. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Mootz, William (19 Februarie 1950). [https: //www.newspapers.com/clip/52000849/paul-hindemith-mootz/ "Hindemith To Conduct Sinfonietta Here Next Week"]. The Courier-Journal. Louisville, Kentucky. p. 69. Besoek op 24 Mei 2020 – via Newspapers.com. {{cite news}}: Check |url= value (hulp)
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Sjabloon:Cite Grove
  5. ↑ Die Amar Kwartet is gestig vir die Donaueschingen-fees van 1921 en is in 1929 ontbind. Sien 'n verslag deur Tully Potter, "Archived copy". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Mei 2009. Besoek op 30 Maart 2009.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link), en die inskrywing onder Kamermusiekspelers in Eaglefield-Hull 1924, 86.
  6. ↑ A Dictionary of Twentieth Century World Biography. Verenigde Koninkryk: Book Club Associates, 1992, p. 267.
  7. ↑ Wilke, Tobias (2010). Medien der Unmittelbarkeit (in Duits). Munich: Wilhelm Fink. p. 63. ISBN 978-3-7705-4923-8.
  8. ↑ "Marriage: Paul Hindemith". www.hindemith.info.
  9. ↑ Arnold Reisman, red. (2006). Turkey's Modernization: Refugees from Nazism and Atatürk's Vision. New Academia Publishing. p. 88. ISBN 0977790886. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 31 Desember 2013. Besoek op 23 Maart 2013.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 ORT, World. "Music and the Holocaust: Hindemith, Paul". holocaustmusic.ort.org (in Engels (VK)). Besoek op 22 Augustus 2018.
  11. ↑ Furtwängler 1934.
  12. ↑ Arnold Reisman, red. (2006). Turkey's Modernization: Refugees from Nazism and Atatürk's Vision. New Academia Publishing. p. 88. ISBN 0977790886. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 31 Desember 2013. Besoek op 23 Maart 2013.
  13. ↑ Arnold Reisman, red. (2006). Turkey's Modernization: Refugees from Nazism and Atatürk's Vision. New Academia Publishing. p. 90. ISBN 0977790886. Besoek op 23 Maart 2013.[dooie skakel]
  14. ↑ Steinberg, Michael (1998). The Concerto : A Listener's Guide. Oxford University Press. p. 205. ISBN 019802634X. Besoek op 23 Maart 2013.
  15. ↑ 1961, nota tot bl.42.
  16. ↑ "Yale Plans to honor Composer Paul Hindemith". The Bridgeport Post. Bridgeport, Connecticut. 25 Oktober 1964. p. 46. Besoek op 24 Mei 2020 – via Newspapers.com.
  17. ↑ Verwysingfout: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named : 0
  18. ↑ "Courses as an Instructor: Paul Hindemith". www.hindemith.info.
  19. ↑ Davenport 1970, 43.
  20. ↑ Maurice Hinson, Music for More than One Piano: An Annotated Guide (Bloomington en Londen: Indiana University Press, 2001): 244. ISBN 978-0-253-11306-1.
  21. ↑ Composer genealogies: A Compendium of Composers, Their teachers and Their Students Pfitzinger, Scott. Rowman & Littlefield, New York & Londen 2017 Pg. 522. ISBN 9781442272248
  22. ↑ Pfitzinger, Scott (1 Maart 2017). Composer Genealogies: A Compendium of Composers, Their Teachers, and Their Students. Rowman & Littlefield. ISBN 9781442272255 – via Google Books.
  23. ↑ Opera(Junie 1954): 348.
  24. ↑ 24,0 24,1 "Paul Hindemith, modern music pioneer, succumbs at age 68". Intelligencer Journal. Lancaster, Pennsylvania. 30 Desember 1963. p. 9. Besoek op 24 Mei 2020 – via Newspapers.com.
  25. ↑ "Paul Hindemith" (in Italiaans). Besoek op 22 Augustus 2018.
  26. ↑ Taylor 1997, p. 261.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 "Influence in America". www.hindemith.info.
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 28,3 28,4 28,5 28,6 "Schott Music". en.schott-music.com.
  29. ↑ "Pour le Mérite: Paul Hindemith" (PDF). www.orden-pourlemerite.de. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 19 Julie 2021. Besoek op 7 Augustus 2020.
  30. ↑ "Hessian Biography". www.lagis-hessen.de.
  31. ↑ Allison, John (4 Desember 2013). "Paul Hindemith: The 20th century's most neglected composer" – via www.telegraph.co.uk.
  32. ↑ "Review | HINDEMITH CONDUCTS HINDEMITH. ® ORCHESTRAL WORKS. °Dennis Drain (hn); Philharmonia Orchestra I Paul Hindemith. EMI Treasury® EG291 173–1; LEI EG291 173–4. Nobilissima visione—suite (from Columbia 33CX1533, 5/58). Horn Concerto (33CX1279, 12/59)8. Konzertmusik for strings and brass, Op. 50 (33CX1 512, 3/58). Symphony in B flat major for concert band (33CX1 512, 3/58)". Gramophone. 20 April 1987: 40. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (hulp)
  33. ↑ "Hindemith Conducts Hindemith: The Complete Recordings on Deutsche Grammophon: Paul Hindemith, Spoken Word, Paul Hindemith, Berlin Philharmonic Orchestra, Members of the Berlin Philharmonic Orchestra, Berlin Philharmonic Orchestra [members], Monique Haas, Hans Otte: Music". Besoek op 7 Oktober 2012.

Bronne

[wysig | wysig bron]
  • Ansermet, Ernest. 1961. Les fondements de la musique dans la conscience humaine. 2 v. Neuchâtel: La Baconnière.
  • Briner, Andres. 1971. Paul Hindemith. Zürich: Atlantis-Verlag; Mainz: Schott.
  • Bruhn, Siglind (1998). The Temptation of Paul Hindemith. Mathis der Maler as a Spiritual Testimony. Stuyvesant, NY: Pendragon Press. ISBN 978-1-57647-013-8.
  • Bruhn, Siglind. 2000. Musical Ekphrasis in Rilke's Marienleben. Internationale Forschungen zur allgemeinen und vergleichenden Literaturwissenschaft 47. Amsterdam: Rodopi. ISBN 90-420-0800-8.
  • Bruhn, Siglind. 2005. The Musical Order of the World: Kepler, Hesse, Hindemith. Interplay, no. 4. Hillsdale, NY: Pendragon Press. ISBN 978-1-57647-117-3.
  • Davenport, LaNoue. 1970. ""Erich Katz: A Profile"". The American Recorder (Lente): 43–44. Opgespoor op 2 November 2011.
  • Furtwängler, Wilhelm. 1934. "Der Fall Hindemith". Deutsche Allgemeine Zeitung 73, no. 551 (Sondag, 25 November): 1. Herdruk in Berta Geissmar, Musik im Schatten der Politik. Zürich: Atlantis, 1945. Herdruk in Wilhelm Furtwängler, Ton und Wort: Aufsätze und Vorträge 1918 bis 1954, 91–96. Wiesbaden: F.A. Brockhaus, 1954; heruitgereik te Zürich: Atlantis Musikbuch-Verlag, 1994. ISBN 9783254001993.
  • Eaglefield-Hull, Arthur. (red.). 1924. A Dictionary of Modern Music and Musicians. Londen: Dent.
  • Hindemith, Paul. 1937–70. Unterweisung im Tonsatz. 3 vols. Mainz, B. Schott's Söhne. Eerste twee volumes in Engels as The Craft of Musical Composition, vertaal deur Arthur Mendel en Otto Ortmann. New York: Associated Music Publishers; Londen: Schott & Co., 1941–42.
  • Hindemith, Paul. 1952. A Composer's World, Horizons and Limitations. Cambridge: Harvard University Press.
  • Kater, Michael H. 1997. The Twisted Muse: Musicians and Their Music in the Third Reich. New York and Oxford: Oxford University Press.
  • Kater, Michael H. 2000. Composers of the Nazi Era: Eight Portraits. New York and Oxford: Oxford University Press.
  • Kemp, Ian. 1970. Hindemith. Oxford Studies of Composers 6. Londen, New York: Oxford University Press.
  • Neumeyer, David. 1986. The Music of Paul Hindemith. New Haven: Yale University Press.
  • Noss, Luther. 1989. Paul Hindemith in the United States. Urbana: University of Illinois Press.
  • Preussner, Eberhard. 1984. Paul Hindemith: ein Lebensbild. Innsbruck: Uitgawe Helbling.
  • Skelton, Geoffrey. 1975. Paul Hindemith: The Man Behind the Music: A Biography. Londen: Gollancz.
  • Taylor, Ronald. 1997. Berlin and Its Culture: A Historical Portrait. Yale University Press. ISBN 0300072007.
  • Taylor-Jay, Claire. 2004. The Artist-Operas of Pfitzner, Krenek and Hindemith: Politics and the Ideology of the Artist. Aldershot: Ashgate.

Verdere leeswerk

[wysig | wysig bron]

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]