Alfred Adler | |
---|---|
Vida | |
Nacimientu | Rudolfsheim (es) [1], 7 de febreru de 1870[2] |
Nacionalidá |
Imperiu austrohúngaru Austria Cisleitania |
Residencia | Austria |
Muerte | Aberdeen[3], 28 de mayu de 1937[2] (67 años) |
Sepultura | Cementerio central de Viena (es) |
Causa de la muerte | infarto agudo de miocardio (es) |
Familia | |
Padre | Leopold Adler |
Casáu con | Raissa Adler [3] |
Fíos/es | |
Estudios | |
Estudios | Universidá de Viena |
Llingües falaes | alemán[5] |
Alumnu de | Sigmund Freud |
Profesor de | Abraham Maslow |
Oficiu | psiquiatra, psicoterapeuta, oftalmólogu |
Emplegadores | Universidá de Viena |
Trabayos destacaos |
El carácter neurótico (es) What Life Could Mean to You (en) The Practice and Theory of Individual Psychology (en) Understanding human nature (en) The Science of Living (en) |
Influyencies | Hans Vaihinger y Friedrich Nietzsche |
Movimientu | Neofreudismo (es) |
Creencies | |
Relixón | xudaísmu[1] |
adler-iaip.net | |
Alfred W. Adler (7 de febreru de 1870, Rudolfsheim (es) – 28 de mayu de 1937, Aberdeen) foi un médicu y sicoterapeuta austriacu, fundador de la escuela conocida como psicoloxía individual.[6] Foi un collaborador de Sigmund Freud y cofundador del so grupu, pero estremóse tempranamente d'él, en 1911, al divergir sobre distintos puntos de la teoría psicoanalítica.
Los sos conceutos básicos son los de calter, complexu d'inferioridá y conflictu ente la situación real del individuu y les sos aspiraciones.
Alfred Adler nació en Rudolfsheim, un suburbiu de Viena, el 7 de febreru de 1870 yera'l segundu de seis hermanos d'orixe xudíu, graduóse en Medicina en 1895, onde empezó a trabayar d'oftalmólogu en 1897. Más tarde fixo práutiques como internista. El so primer alcuentru con Freud producir en 1899. Adler defendió les idees de Freud na Escuela vienesa de Medicina, nos círculos médicos locales y na prensa. Dende 1902 participó nuna pequeña conxusta entamada en casa de Freud, la «Sociedá Psicolóxica de los Miércoles». Escribe (1904) "El doctor como educador”. Yá por esta dómina Adler, a pidimientu de Freud, arrenuncia de la so primer decisión de romper col círculu. En 1907 escribió la so monografía sobre la inferioridá de los órganos y la so compensación psíquica: "Estudio sobre la inferioridá de los órganos y la so compensación psicolóxica”. En 1908 da una conferencia en Viena sobre "l'instintu d'agresión”. En 1910 ye nomáu presidente de la caña vienesa de l'asociación psicoanalítica. Edita, xunto con Freud y Stekel en 1910 "Revista de psicoanálisis", siendo Adler el so direutor. Ente xineru y febreru de 1911 dicta cuatro conferencies que constitúin "una crítica sobre la teoría sexual de Freud na vida mental". Al terminar la cuarta conferencia la mayoría de los freudianos presentes decidieron, magar la opinión contraria de Steckel, que siguiera siendo miembru de la sociedá psicoanalítica, pero alvirtiéndo-y de nun refugar la teoría sexual de Freud.
N'agostu de 1911 anuncia na editorial de la Revista de psicoanálisis el so arrenunciu a formar parte del conseyu editorial, lo que marcó la so retirada del movimientu psicoanalíticu. En 1912 publicóse "El calter neuróticu”. Nesti trabayu Adler establez la "psicoloxía individual" como teoría de la unidá del individuu que tiende a metes finales de calter inconsciente. Nesta obra desenvuelve la tema de la compensación infantil al sentimientu percibíu d'inferioridá por aciu distintes estratexes escontra una meta final (de superioridá). Nes sos obres posteriores Adler desarrollu'l so modelu psicolóxicu centráu nes influyencies del mediu social y familiar nel calter del suxetu, en conxunción coles sos construcciones suxetives de les sos esperiencies; conxunción que desagua nel "Estilu de Vida" inconsciente, rector del siquismu humanu. Dempués de la primer guerra mundial, entamó les clíniques d'orientación de neños en Viena, siendo puramente'l primer psicólogu/siquiatra infantil. Ente 1927-28, Adler dio una serie de conferencies nos Estaos Xuníos. La popularidá de Adler aniciaba na accesibilidá y optimismu de les sos teoríes, en comparanza coles de los sos contemporáneos Freud y Jung. El modelu de la psicoloxía adleriana concibe la sicopatoloxía como espresión estrema del egocentrismu del suxetu contra los intereses de la cooperación social o "sentimientu de comunidá".
La sicoterapia y la pedagoxía adleriana tienen como finalidá'l desarrollu de la cooperación humana salvando les torgues qu'impon l'estilu de vida escontra la compensación de la inferioridá percibida. La psicoloxía individual parte de la idea de que l'home ye un individuu que se mueve escontra una meta determinada y defende l'estudiu del enfoque teleolóxicu (escontra fines) qu'investiga la meta d'una persona de tipu inconsciente. Les metes son construyíes subjetivamente yá na dómina infantil, influyida pol ambiente o constelación familiar, y pola aspiración del neñu a compensar el so sentimientu d'inferioridá. La rellación ente la meta y les maneres d'algamar configuren la personalidá del suxetu.
Alfred Adler morrió en 1937 en Aberdeen, Escocia, d'un ataque al corazón.
Otres de les obres de Adler son: "La práutica y la teoría de la psicoloxía individual" de 1920, "Comprensión de la naturaleza humana" de 1928-1930, "La educación de los neños" de 1929, "Superioridá ya interés social" (obra póstuma de 1965).
Nes sos teoríes defínense y estudien los complexos d'inferioridá y superioridá como exes de la so corriente.
El complexu d'inferioridá considera la perceición d'esraizadura qu'un individuu llogra por causa de carecer una infancia mala, plena de burlles, sufrimientos, refugos, etcétera.
Con más detalle puede describise al complexu d'inferioridá, na ciencia de la psicoloxía y el psicoanálisis, como'l sentimientu nel cual, quiera que non, una persona sentir de menor valor que los demás, lo cual, de normal, asocede en forma inconsciente y lleva a los individuos inxemes a sobrecompensarlo. Pero esto últimu, de la mesma, plantega una alternativa. Porque la necesidá de sobrecompensación puede resultar o bien n'esitosos llogros o bien en comportamientu esquizotípico severu. Asina, un sentimientu normal d'inferioridá puede actuar como motivación p'algamar oxetivos, ente que un complexu ye un estáu avanzáu d'afandu y fuximientu de les dificultaes.
Respectu del complexu de superioridá, Adler considera que ye un mecanismu inconsciente, neurolóxicu, nel cual l'individuu trata de compensar los sos sentimientos d'inferioridá, resaltando aquelles cualidaes nes que sobresal.
En términos más téunicos, pa Adler, el complexu de superioridá ye la consecuencia del procesu de tresferencia que busca esconder la inferioridá percibida, cola pretensión de ser cimera a los demás, en dalgún aspeutu vital. La perceición de superioridá ye la consecuente reacción a un sentimientu d'inferioridá ensin espresar externamente, maximizando escontra l'esterior aquellos aspeutos en que, por tresferencia d'oxetos, o por observación diferencial, consideramos destacar del comportamientu coleutivu aparente. Ye una maximalización suxetiva del fechu sincrónicu que nos lleva a buscar aquello que los demás consideren insólitu, en nós mesmos.
Pero, básicamente, el complexu de superioridá manifiéstase como una afectación de la personalidá que conduz a l'adopción de postures prepotentes o sobeyoses nel tratu colos demás.
El síndrome de superioridá ye una consecuencia d'un previu complexu d'inferioridá mal resueltu. Quien nun siente la "inferioridá", nun precisa exhibir el so "superioridá"; per otra parte, quien ye claramente cimeru, ye asina percibíu polos demás, ensin riquir una manifestación mayor.
De toes formes ye importante alvertir qu'un individuu, anque exhiba comportamientos autoritarios y sobeyosos, o desenvuelva actitúes de prepotencia, non necesariamente va topase nun auténticu "complexu de superioridá", si nun ye consecuencia d'una perceición previa de ser inferior en daqué. Y esto, a éstes dichu al marxe de lo disvalioso que pudieren resultar les sos actitúes na convivencia social. La motivación del individuu tien de quedar esclariada por aciu el diagnósticu, con cuenta d'evitar errores de terapia.
Los complexos de superioridá ya inferioridá son de cutiu presentaos dambos poles mesmes persones, y manifiéstense de maneres distintes. Sicasí, los dos complexos pueden esistir l'unu ensin l'otru.
Adler formó munchos discípulos, magar munchos de los más importantes dixebrar de la so escuela como Oswald Schwarz, Rudolf Allers y Viktor Frankl (fundador de la Logoterapia), que conformaben un grupu dientro del adlerismo qu'abogaba por una fundamentación de la teoría de Adler dende l'antropoloxía filosófica. Tamién se dixebró d'él el conocíu siquiatra y caracterólogo Fritz Künkel, fundador de la psicoloxía del "Nós". Fueron amás discípulos de Adler la so fía Alexandra Adler, Hans y Rowena Ansbacher, Erwin Wexberg y Rudolf Dreikurs, ente otros.
Ensin ser puramente los sos discípulos, puede atopase la buelga de la influyencia de Adler nos neopsicoanalistas Karen Horney y Erich Fromm, nel fundador de la Psicoloxía de la personalidá Gordon Allport, y en Albert Ellis, fundador de la Terapia racional emotiva conductual (TREC).
Los dos personaxes principales na novela La Planta Sagrada, comprometíos nuna sesión adleriana d'interpretación d'estilu de vida, sometíos a una interpretación de memoria temprana adleriana.[7]