Claudia Lars | |
---|---|
Vida | |
Nacimientu | Armenia (es) , 20 d'avientu de 1899[1] |
Nacionalidá | Faraón Love Shady |
Muerte | San Salvador, 22 de xunetu de 1974[1] (74 años) |
Sepultura | San Salvador |
Estudios | |
Llingües falaes | castellanu[1] |
Oficiu | poeta, escritora |
Margarita del Carmen Brannon Vega, conocida pol so seudónimu Claudia Lars (20 d'avientu de 1899, Armenia (es) – 22 de xunetu de 1974, San Salvador), foi una poeta salvadoriana. La so obra ye considerada d'un depuráu llirismu y destaca pol so dominiu de la métrica.[2]
Los sos padres fueron l'inxenieru estauxunidense d'orixe irlandés Peter Patrick Brannon y la salvadoriana Manuela Vega Zelayandía. Mientres la so infancia foi amiga de Consuelo Suncín, quien se casaría con Antoine de Saint-Exupéry. Empecipió la so educación nel so propiu llar, al cargu de la educadora Mercedes Mendoza, y darréu estudió nel Colexu de L'Asunción de la ciudá de Santa Ana. Na so adolescencia, y gracies al xeneral Juan José Cañes, llogró qu'un cuadernín de poemes de la so autoría fuera publicáu col nome Murnios mirajes. Nun se caltién nenguna copia del mesmu.[3] Coles mesmes, empecipió una rellación sentimental col poeta nicaraguanu Salomón de la Selva en 1919, pero los sos padres rompieron la rellación[4] y unviaron a la moza a Estaos Xuníos, onde conoció a -y Roy Beers, el so primer maríu. Nel país enseñó castellán na Escuela Berlitz de Brooklyn.
Ente'l volcán y el mar nació la neña d'esti llibru: el volcán de los sos güelos moricos; el mar de los sos güelos blancos. Nacer y crecer nuna mariña tan aromada y dulce, ente yerbas, frutos y páxaros de mil colores, ye dende'l trubiecu maraviyosos dones de guapura. Nel valle natal el mio corazón foise abriendo como una flor gociosa, y el so raigañu de sangre y arrobamiento anoyóse, con fuercia oculto y permanente, al senu atopadizu de la madre tierra.[5] — Claudia Lars, Tierra d'infancia.
|
Claudia Lars tornó a El Salvador xunto al so maríu en 1927 al ser nomáu'l señor Beers cónsul d'Estaos Xuníos, y esi mesmu añu la escritora dio a lluz al so únicu fíu, Leroy Beers Brannon. Coles mesmes, faló colos intelectuales de la dómina, ente ellos Salarrué, Alberto Guerra Trigueros, Serafín Quiteño y Alberto Masferrer. En 1933 empezó a usar el seudónimu Claudia Lars.[6] Publicó'l llibru Estrelles nel Pozu en 1934 y tamién participó en programes llíricos radiofónicos pa públicu infantil. Otramiente, collaboró na Páxina de los neños d'El Diariu de Güei.
A entamos de la siguiente década, Claudia Lars llogró'l segundu llugar de los Xuegos Florales de la Feria Novembrina en Guatemala, realizáu en 1941, gracies a la so obra Sonetos del arcánxel. Tamién seríen publicaes dalgunes de les sos creaciones como La casa de vidriu (Santiago de Chile, 1942), Romances de Norte y Sur (1946), Sonetos y Ciudá so la mio voz (1947), ganadora del certame conmemorativo del IV Centenariu del títulu de Ciudá de San Salvador. Nestos años, Lars, como amestada cultural de la embaxada d'El Salvador, partió escontra Guatemala en 1948, onde conoció al so segundu maríu, Carlos Samayoa Chinchilla, de quien se divorciaría en 1967. Antes de contraer nupcias, trabayó empacando duraznos n'Estaos Xuníos, traduciendo historietes pa Walt Disney y collaborando pa periódicos antifascistes salvadoreños.
De regresu a El Salvador, trabayó nel Departamentu Editorial del Ministeriu de Cultura (actual Direición de Publicaciones ya Impresos) onde dirixó la revista Cultura. Publicaciones d'esta dómina fueron: Onde lleguen los pasos (1953), Escuela de páxaros (1955), Fábula d'una verdá (1959) y les memories Tierra d'infancia.
Otres obres sos resultaron gallardoniaes nos años siguientes, tales como Sobre l'ánxel y l'home, segundu llugar del Certame Nacional de cultura de 1962, y Del finu amanecer, primer premiu compartíu de los Xuegos Florales de Quezaltenango en 1965. Coles mesmes, una escoyeta de la so obra foi ellaborada por Matilde Elena López col nome Obres escoyíes. Antes de la so muerte llogró un doctoráu Honoris Causa de la Universidá Centroamericana José Simeón Cañes, siendo amás estremada cola Orden José Matías Delgado.[6]
De manera póstuma sería sopelexada Poesía última, impresa pola Editorial Universitaria, y tamién David Escobar Galindo ellaboró Los sos meyores poemes, editada pola Direición de Publicaciones en 1976. En 1999, en conmemoración del centenariu de la so nacencia, el Conseyu Nacional pa la Cultura y l'Arte publicó dos volúmenes del so Poesía Completa, arrexuntada por Carmen González Huguet.