Simone Signoret
Simone Signoret | |
|---|---|
.jpg) Signoret 1947. | |
| Rođenje | Simone Henriette Charlotte Kaminker 25. mart 1921. |
| Smrt | 30. septembar 1985 (64 godine) |
| Godine aktivnosti | 1942–1985 |
| Supružnik/ci | Yves Allégret (1944; razvod 1949) Yves Montand (od 1951) |
Simone Signoret (25. mart 1921 – 30. septembar 1985) bila je francuska glumica. Dobila je razna priznanja, uključujući Oscara, tri BAFTA nagrade, nagradu César, Nagradu Emmy u primetimeu i nagradu Kanskog filmskog festivala za najbolju glumicu, pored nominacija za dvije nagrade Zlatni globus.
Rani život
[uredi | uredi izvor]Rođena je kao Simon Henriette Charlotte Kaminker u Wiesbadenu, Njemačka, od Georgette (rođene Signoret) i Andréa Kaminkera. Bila je najstarija od troje djece, sa dva mlađa brata. Njen otac, pionirski prevodilac koji je radio u Društvu naroda, bio je oficir francuske vojske iz asimilirane i srednje klase poljsko-židovske i mađarsko-židovske porodice,[1][2] koji je porodicu doveo u Neuilly-sur-Seine na periferiji Pariza. Njena majka, Georgette, po kojoj je stekla umjetničko ime, bila je francuska katolkinja.[3]
Odrasla je u Parizu u intelektualnoj atmosferi i učila engleski, njemački i latinski jezik. Nakon što je završila srednju školu tokom nacističke okupacije, Simone je bila odgovorna za izdržavanje svoje porodice i morala raditi kao daktilografkinja u francuskim kolaboracionističkim novinama Les nouveaux temps, koje je vodio Jean Luchaire.[4]
Karijera
[uredi | uredi izvor]Tokom okupacije Francuske, družila se s umjetničkom grupom pisaca i glumaca koji su se sastajali u Café de Flore u četvrti Saint-Germain-des-Prés. Do tada je već razvila interesovanje za glumu i njeni prijatelji, uključujući ljubavnika Daniela Gelina, ohrabrili su je da slijedi svoju ambiciju. Godine 1942. počela je da se pojavljuje u bitnim dijelovima i mogla je zaraditi dovoljno novca da izdržava svoju majku i dva brata jer je njen otac, koji je bio francuski patriota, pobjegao iz zemlje 1940. da bi se pridružio generalu De Gaulleu u Engleskoj. Uzela je djevojačko prezime svoje majke kako bi sakrila svoje jevrejske korijene.
Senzualne crte lica i zemljana priroda doveli su do do toga da da igra tipske uloge, i često je bila u ulogama prostitutke. Osvojila je značajnu pažnju u La Ronde (1950), filmu koji je nakratko zabranjen u New Yorku kao nemoralan. Dobila je dalje priznanje, uključujući glumačku nagradu Britanske filmske akademije, za ulogu prostitutke u Casque d'or (1951) Jacquesa Beckera. Pojavila se u mnogim francuskim filmovima tokom 1950-ih, uključujući Thérèse Raquin (1953), u režiji Marcela Carnéa, Les Diaboliques (1954) i The Crucible (Les Sorcières de Salem; 1956), baziranom na The Crucible Arthura Millera.
Godine 1958. glumila je u engleskom nezavisnom filmu Room at the Top (1959), a njena izvedba osvojila je brojne nagrade, uključujući nagradu za najbolju žensku izvedbu u Cannesu i nagradu Oscar za najbolju glumicu. Ponuđeni su joj filmovi u Hollywoodu, ali ih je odbijala nekoliko godina, nastavivši da radi u Francuskoj i Engleskoj—na primjer, s Laurenceom Olivierom u Term of Trial (1962). Zaradila je još jednu nominaciju za Oscara za svoj rad na Ship of Fools (1965), pojavila se u nekoliko drugih holivudskih filmova, a vratila se u Francusku 1969.
Godine 1962. prevela je dramu Lilijan Helman The Little Foxes na francuski za predstavu u Parizu koja je igrala šest mjeseci u teatru Sarah-Bernhard. Igrala je i ulogu Regine. Hellman je bio nezadovoljan produkcijom, iako su prevod odobrili stručnjaci koje je Hellman odabrao.[5]
Njen jedini pokušaj adaptacije Šekspira, izvođenje Lady Macbeth s Alecom Guinnessom u Royal Court Theatre u Londonu 1966, pokazao se nepromišljenim, uz neke oštre kritike; jedna je da je engleski govorila kao "nemoguće galski".[6]
Dobila je priznanje zbog svog portreta umorne gospođe u filmu Madame Rosa (1977) i kao neudate sestre koja se nesvjesno zaljubljuje u svog paraliziranog brata putem anonimne prepiske u I Sent a Letter to my Love (1980). Nastavila je da se pojavljuje u mnogim filmovima prije smrti 1985.
Filmografija
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Signoret, Simone (1979). Nostalgia isn't what it used to be. Harmondsworth, England New York: Penguin Books. ISBN 978-0-14-005181-0.
- ^ "Nostalgia Isn't What It Used to Be (Paperback)". The Guardian. 7. 8. 2000.
Signoret was descended from Polish/Hungarian Jews
- ^ Hayward, Susan (November–December 2000). "Simone Signoret (1921–1985) — The body political". Women's Studies International Forum. 23 (6): 739–747. doi:10.1016/S0277-5395(00)00147-3.
- ^ DeMaio, Patricia A. (januar 2014). Garden of Dreams: The Life of Simone Signoret. University Press of Mississippi.
- ^ Signoret 1978, pp. 324–328.
- ^ Sutcliffe, Tom. "Sir Alec Guinness". Film Guardian, 7 August 2000.
- ^ "Berlinale 1971: Prize Winners". berlinale.de. Pristupljeno 14. 3. 2010.
Vanjski linkovi
[uredi | uredi izvor]- Simone Signoret na IMDb-ju
Normativna kontrola  |
|
|---|