Η πόλη βρίσκεται στις όχθες του Λουαρέ, στα νότια της Ορλεάν και της μεγάλης διακλάδωσης του Λίγηρα – ο οποίος διασχίζει την Ορλεάν από τα ανατολικά προς τα δυτικά και στα βόρεια σύνορα της φυσικής περιοχής της Σολόνι. Η πόλη βρίσκεται στην τρίτη θέση εντός της Αστικής κοινότητας Ορλεάν Βαλ ντε Λουάρ όσον αφορά τον πληθυσμό της.
Η πόλη εκτείνεται σε 2339 εκτάρια εντός της αστικής περιοχής και της αστικής ένωσης της Ορλεάν. Έχει μέγεθος 6,5 χιλιόμετρα από τα ανατολικά προς τα δυτικά και 5,5 από τον βορρά προς τον νότο. Η γεωγραφική θέση του Ολιβέ οφείλει την ιδιαιτερότητά της στον ποταμό του Λουαρέ, μήκους 13 χιλιομέτρων, που είναι στην ουσία ένας παραπόταμος του Λίγηρα. Ο ποταμός παίρνει διαδοχικά τη μορφή ενός υδρόβιου δάσους, μιας λίμνης, και στη συνέχεια άγριου χειμάρρου προτού "ανταμώσει" με τον Λίγηρα (Loire) στην Πουάντ ντε Κουρπέν στο χωριό Σαιν-Πριβέ-Σαιν-Μεμέν.
Οι όχθες του ποταμού φροντίζονται από ένα συνδικάτο κατοίκων της περιοχής, το ASRL, από το 1858[8].
Ορισμένες διαδρομές περιπάτων στις όχθες του Λουαρέ δίνουν την ευκαιρία στον επισκέπτη να δει ένα σπάνιο είδος κωνοφόρου δένδρου, το ταξόδιο το δίστιχο (Taxodium distichum).
Ένα μεγάλο μήμα της έκτασης του Ολιβέ έχει κατηγοριοποιηθεί ως ευαίσθητο στις πλημύρες, κι αυτό παρά το γεγονός πως η τελευταία πλημμύρα που έπληξε την πόλη ανάγεται στον 19ο αιώνα.
Το Ολιβέ διαθέτει εύκρατο κλίμα εξασθενημένου ωκεάνιου τύπου, το οποίο χαρακτηρίζεται από ήπιους χειμώνες (3 με 4 °C) και πολλές βροχές, και δροσερά καλοκαίρια (16 με 18 °C) και σχετικά υγρά. Η μέση θερμοκρασία είναι 10 με 11 °C ετησίως.
Η πρώτη ονομασία του χωριού, τον 11ο αιώνα, ήταν Σαιν-Μαρτέν-ντυ-Λουαρέ. Το Ολιβέ προέρχεται πιθανώς ως όνομα από το mont des oliviers (όρος των ελαιών). Το θέρετρο θα υποστεί μεγάλες καταστροφές κατά την πολιορκία της Ορλεάν στη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου.
Στις αρχές του 17ου αιώνα, χτίζεται το κάστρο του Poutyl στο οποίο θα διαμένει ο ταξίαρχος-στρατοπεδάρχης του Ερρίκου Δ', με τον τελευταίο να επισκέπτεται αρκετές φορές το συγκεκριμένο κάστρο. Ήταν έτσι, κρυφός τόπος συναντήσεων μεταξύ του βασιλιά και μιας ευνοούμενής του, της Ανριέτας του Αντραίγκ. Αργότερα, ο Λουδοβίκος ΙΓ΄, συνοδεύοντας τη Μαρία των Μεδίκων, θα επισκεφτεί το κάστρο το 1614.
Κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα, οι όχθες του Λουαρέ μεταμορφώνονται, καθώς γίνονται πλέον μια περιοχή ιδιωτικών επαύλεων. Οι νερόμυλοι σταδιακά αντικαθίστανται από κατοικίες.
Μετά το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αμερικανοί θα εγκαταστήσουν στην περιοχή μια στρατιωτική βάση, η οποία όμως θα εγκαταλειφθεί από αυτούς όταν η Γαλλία θα αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ. Φιλοξενεί σήμερα το 6ο-12ο Σύνταγμα θωρακοφόρων με ετοιμοπόλεμους άνδρες.
Το Ολιβέ βρίσκεται στην Ακαδημία της Ορλεάν-Τουρ και στην περιφέρεια Orléans Sud-Ouest. Η πόλη διαθέτει έξι νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία, τρία γυμνάσια και ένα επαγγελματικό λύκειο[9].
Η εκκλησία Σαιν-Μαρτέν αποτελεί ένα από τα επίσημα καταγεγραμμένα ιστορικά μνημεία από τις 20 Μαρτίου2008[10]. Η κατασκευή της ανάγεται μεταξύ του 12ου και του 19ου αιώνα, με ένα αλτάριο του 18ου αιώνα στο οποίο περιλαμβάνεται και ένας πίνακας του Νοέλ Αλέ με αναπαράσταση του Αγίου Μαρτίνου
Η 'Horloge Fleurie : παρτέρι λουλουδιών στο οποίο βρίσκεται θαμμένος και ένας ορολογιακός μηχανισμός
Το Chalet Suisse : Το ελβετικό περίπτερο της Διεθνούς Έκθεσης του 1900 στο Παρίσι. Αποσυναρμολογήθηκε και μεταφέρθηκε στις όχθες του Λουαρέ.
Πολλές διαδρομές περιπάτων σχεδιάστηκαν κατά μήκος του Λουαρέ, απ'όπου είναι ορατοί ορισμένοι νερόμυλοι (ιδιωτικές κατοικίες οι οποίες δεν είναι επισκέψιμες : Moulin des Béchets, Moulin de Saint-Samson, Moulin de la Motte, Moulin du bac, Moulin de Saint-Julien) και χώροι στάθμευσης πλοίων. Ένας από αυτούς τους χώρους στάθμευσης κατασκευάστηκε από τον Σαρλ Γκαρνιέ, τον αρχιτέκτονα της Όπερας Γκαρνιέ στο Παρίσι
Το Λουαρέ περιβάλλεται επίσης από αρκετά κάστρα, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι ιδιωτικά, ανάμεσά τους το κάστρο του Πουτίλ, που ανάγεται στα τέλη του 16ου αιώνα, όταν και αγοράστηκε από τον Πιέρ Φουγκέ ντ'Εσκύρ, ταξίαρχο-στρατοπεδάρχη του Ερρίκου Δ' και ιδιοκτησία του Δήμου από το 1941. Περιλαμβάνει ένα ικρό θέατρο καθώς και ένα μεγάλο πάρκο, το Κάστρο του Λα Φονταίν, το κάστρο του Μποσεζούρ, το κάστρο του Μποβουάρ, το κάστρο του Ιζαμπέρ, το κάστρο της Λορέτ (κατεδαφίστηκε το 1969, αφήνοντας τη θέση στο «Clos de Lorette»), το κάστρο του Κουανόν (κατεδαφίστηκε το 1942, με το παρεκκλήσι Impasse du Château να παραμένει στη θέση του), το κάστρο της Κετονιέρ, το κάστρο της Βιλμπουρζόν,
Η πύλη του κάστρου του Ροντόν, στην οδό Général-de-Gaulle, αποτελεί επίσημα καταγεγραμμένο ιστορικό μνημείο από τις 28 Απριλίου1964.
Γέφυρες : του Στρατάρχη Λεκλέρ και της A71 πάνω από το Λουαρέ, του Σολόνι, η πεζογέφυρα Μπελ-Κρουά, η γέφυρα Κοτέλ, η γέφυρα Μπουσέ.
Venelles : στο Ολιβέ μπορούμε να εντοπίσουμε αρκετές τέτοιες γέφυρες, αυτή που συνδέει την είσοδο του κάστρου του Μποσεζούρ στο pont Bouchet είναι τυπική αυτών των περασμάτων για πεζούς.
Μπάσκετ : η ομάδα Μπάσκετ του Ολιβέ αριθμεί 298 εργαζομένους, 8 ανδρικές ομάδες, 12 ομάδες νέων (μεταξύ 11-17 ετών) και 5 ομάδες μίνι-μπάσκετ (κάτω των 11 ετών), 14 ομάδες ανδρών, 10 ομάδες γυναικών, μια μικτή ομάδα και μια ομάδα baby, 1 ομάδα σε πρωτάθλημα Γαλλίας (κορασίδες), 10 ομάδες σε τοπικό πρωτάθλημα, 5 διαιτητές και 4 επίσημοι γραμματείς-εραγζόμενοι στον σύλλογο.
Η Red Castors Baseball Club d'Olivet, ομάδα μπέιζμπολ που αγωνίζεται στο Ολιβέ, στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Ντονζόν[12]
Πινγκ-Πονγκ : USM Olivet TT[1], που διαθέτει και μια ομάδα που αγωνίζεται στην Nationale 2 για τη σεζόν 2012-2013, στην πρώτη φάση, και μια ομάδα στην pré-nationale
Καράτε : Union Sportive Municipale Olivetaine de Karate η οποία ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 80[13].
Το Ωδείο του Ολιβέ (Υβρεμόν) προσφέρει μουσική εκπαίδευση, σε όργανα και φωνή με περίπου 380 μαθητές στις τάξεις του, εκ των οποίων οι 70 είναι ενήλικες, ενώ διαθέτι και 18 καθηγητές το 2010.
Η Harmonie d'Olivet[14]: ιδρύθηκε το 2003, και αποτελείται από εξήντα περίπου εθελοντές μουσικούς το 2010 και αναλαμβάνει τη μουσική κάλυψη των επίσημων εκδηλώσεων.
Η Poire d'Olivet : αλκοόλ του φρούτου, το οποίο παράγεται με απόσταξη από τη δεκαετία του 1960 και παρουσιάζεται παραδοσιακά με ένα αχλάδι στο μπουκάλι.