Alberto Campo Baeza

Modelo:BiografíaAlberto Campo Baeza
Biografía
Nacemento15 de outubro de 1946 Editar o valor en Wikidata (78 anos)
Valladolid (España) Editar o valor en Wikidata
EducaciónUniversidade Politécnica de Madrid
Escola Técnica Superior de Arquitectura de Madrid Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónarquitecto Editar o valor en Wikidata
EmpregadorUniversidade Politécnica de Madrid
Universidade de Pensilvania Editar o valor en Wikidata
Premios
BNE: XX843878 Dialnet: 1227413

Alberto Campo Baeza, nado en Valladolid en 1946, é un arquitecto español, catedrático de Proxectos da Escola de Arquitectura de Madrid de 1986 a 2017, data en que se xubilou.[1] Foi profesor na ETH Zürich, EPFL de Lausanne e PENN de Filadelfia, así como tamén en Dublín, Ithaca, París, Nápoles, Kansas e Washington. A súa obra foi amplamente premiada, divulgada e publicada tanto en libros como en revistas de arquitectura e expúxose, ademais, en numerosas cidades.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]
Interior da Caixa de Granada.

En 1946 naceu en Valladolid, onde o seu avó, Emilio Baeza Eguiluz era arquitecto municipal -autor do Círculo de Recreo de Valladolid- pero desde os dous anos viviu en Cádiz, onde o seu pai traballou como cirurxián.

Vive en Madrid desde que comezou os seus estudos de arquitectura na Escola Técnica Superior de Arquitectura. Estudou con Javier Carvajal, Alejandro da Sota, Moneo, Aburto e Cabrero. Os seus comezos profesionais realizounos no estudo de Julio Cano Lasso. Iniciou o seu traballo como profesor da Escola de Arquitectura de Madrid, ETSAM, como profesor xunto a Javier Carvajal, quen foi o seu director de Tese Doutoral.

Impartiu clases na ETH de Zúric e a EPFL de Lausanne, a Universidade de Pennsylvania, PENN, de Philadelphia, en Dublín, Nápoles, Virxinia, Copenhaguen, na Bauhaus de Weimar, na Kansas State University durante o curso 2005-2006 ocupando a Regnier Distinguished Visiting Chair e na CUA University de Washington.[2] Foi investigador visitante da Universidade de Columbia en Nova York. En 2016 asistiu como profesor convidado a L’Ecole d’Architecture da UC Louvain en Tournai, Bélxica. En 2017 foi nomeado Clarkson Visiting Chair in Architecture pola Universidade de Buffalo. Máis recentemente, en 2018, ensinou na Universidade de Viena.

Deu moitas conferencias por todo o mundo, e fóronlle concedidos moitos premios, como o premio TORROJA por Caja Selecta ou os da Bienal de Bos Aires de outubro de 2009 pola súa Gardaría para Benetton en Venecia e polo Museo da Memoria de Andalucía en Granada. En 2010 foi finalista nos premios FAD coa súa obra "Entre Catedrales". En 2011 foi nomeado Colexiado de Honra polo Colexio de Arquitectos de Cádiz. En 2012 foi nomeado para o Premio Mies van der Rohe polo edificio de Oficinas para a Xunta de Castela e León en Zamora e recibiu o Premio á Excelencia Docente da Universidade Politécnica de Madrid.[3][4] E en 2013 recibiu a Heinrich Tessenow Gold Medal[5] da Tessenow Society, o Arnold W. Brunner Memorial Prize da American Academy of Arts and Letters, o International Award Architecture in Stone de Verona e o Royal Institute of British Architects (RIBA) International Fellowship 2014.[6] En 2015 foi galardoado co BigMat Awards Berlín e co Premio de Arquitectura Española Internacional (PAEI 2015). En 2018 foi nomeado Doutor Honoris Causa pola Universidade CEU San Pablo, recibiu o Premio Piranesi de Roma pola súa traxectoria e gañou o concurso para construír o novo Liceo Francés de Madrid. En 2019 foi elixido Honorary Fellow polo American Institute of Architects e recibiu a Medalla de Ouro da Arquitectura que outorga o Consello Superior dos Colexios de Arquitectos de España. Obtivo o Premio Nacional de Arquitectura de España en 2020.

É Académico de número da Sección de Arquitectura da Real Academia de Belas Artes de San Fernando desde o ano 2014.

Publicacións e exposicións

[editar | editar a fonte]
Fotomontaxe do Museo Mercedes-Benz

Publicáronse máis de 30 edicións do seu libro de textos La idea construída, en varios idiomas. En 2009 editouse unha segunda colección dos seus textos Pensar con las manos. En 2012 publicou Principia Architectonica, e en 2014, Poetica Architectonica. En 2015, o seu libro La idea construída foi reeditado en inglés e chinés, e a editorial Los libros de la Catarata, publicou Quiero ser arquitecto. A súa obra completa foi recollida nun libro editado por Thames & Hudson. En 2016, os seus últimos textos foron publicados baixo o título Varia Architectonica e en 2017 editouse Teaching to teach. Cre na Arquitectura como Idea Construída. E cre que os compoñentes principais da Arquitectura son: a gravidade que constrúe o espazo, e a luz que constrúe o tempo. Cre que canta máis escuridade se xera, máis peso desenvolve a luz. Que a proporción das partes dunha obra xera unha resolución máis eficaz, cando tamén toma en conta a proporción humana.

Outros libros da súa autoría son: La Estrutura de la estrutura, Campo Baeza 2, La idea construída, La suspensión del tiempo: diario de un arquitecto, Utilitas Firmitas Venustas, Teaching to teach, El sueño de la razón, Tools : Mecanismos de Arquitectura etc.

As súas obras tiveron un amplo recoñecemento. Desde as casas Turégano, De Blas ou Casa Cala, Madrid, as casas Gaspar, Asencio, Guerrero e a Casa del Infinito en Cádiz e as casas Moliner en Zaragoza e Rufo en Toledo. E o Centro BIT en Inca-Mallorca ou a Caixa de Granada e o Museo da Memoria de Andalucía, MA, ambos en Granada. E a praza pública Entre Catedrales en Cádiz, o Polideportivo para a Universidade Francisco de Vitoria en Madrid. Fóra de España, construíu a Casa Olnick Spanu en Nova York e a Gardaría para Benetton en Venecia. Obtivo o primeiro premio polo Centro de Conservación para o Museo do Louvre en Lievin, Francia e, en 2018, o primeiro premio para a ampliación do Liceo Francés de Madrid.

As súas obras expuxéronse:

Casa do Concello de Fene.
  • No Crown Hall de Mies no IIT de Chicago (2003)[7]
  • No Urban Center de Nova York (2003)
  • Na Basílica de Palladio en Vicenza (2004)
  • Na Basílica de Santa Irene en Istambul (2005)
  • Na Galería MA de Tokio (2009)[8]
  • Na Gliptoteca Nacional Grega en Atenas (2010)
  • No Tempietto de San Pietro in Montorio de Roma
  • No Salón de Reinos de Madrid
  • No MAXXI de Roma (2011)[9]
  • Na Central House of Artists de Moscova (2011)
  • Na American Academy of Arts and Letters de Nova York (2013)
  • Na Fundación Pibamarmi en Vicenza (2013)
  • No Colexio de Arquitectos de Cádiz (2015)
  • No Oris House of Architecture, en Zagreb (2016)
  • Na Escola de Arquitectura de Buffalo (2017)
  • No Patio Herreriano de Valladolid (2017)
  • No Museo da Universidade de Alacante (2018)
Exterior da Casa de Blas.

Obras máis importantes

[editar | editar a fonte]
Vista da rampla do Museo de Andalucía.
Vista da Casa Olnik Spanu.
  • 2016 Polideportivo e aulario Universidade Francisco de Vitoria, Madrid
  • 2016 Domus Aurea (Casa Sorteo TEC), Monterrey, México
  • 2015 Casa Cala, Madrid
  • 2014 Casa del Infinito, Cádiz
  • 2011 Oficinas para a Xunta de Castela e León, Zamora
  • 2009 Casa Rufo, Toledo
  • 2009 Entre Catedrales, Cádiz
  • 2009 Museo da Memoria de Andalucía, MA, Selecta
  • 2008 Olnick Spanu House, Garrison, Nova York, EE. UU.
  • 2008 Casa Moliner, Zaragoza
  • 2007 Gardaría para Benetton, Treviso, Italia
  • 2005 Casa Guerrero, Vejer de la Frontera, Cádiz
  • 2003 Sede do grupo SM, Boadilla del Monte, Madrid
  • 2001 Sede Central da Caixa de Aforros de Granada, Selecta
  • 2000 Casa De Blas , Sevilla la Nueva (Madrid)
  • 1998 Centro BIT, Inca, Mallorca
  • 1992 IES Drago, Cádiz
  • 1992 Casa Gaspar, Vejer de la Frontera, Cádiz
  • 1988 Casa Turégano, Pozuelo de Alarcón, Madrid

A Casa Gaspar foi incluída, en setembro de 2009, no Inventario de Bens Recoñecidos do Patrimonio Histórico Andaluz, por Resolución da Dirección Xeral de Bens Culturais da Xunta de Andalucía.[10]

Recoñecementos

[editar | editar a fonte]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Rico, Belén (26 de abril de 2019). "Se confunde la creatividad con la cosa exótica o rara". Diario de Sevilla (en castelán). Consultado o 27 de febreiro de 2020. 
  2. ↑ "Victor L. Regnier Distinguished Visiting Professorship". Consultado o 27 de febreiro de 2020. 
  3. ↑ [Ligazón morta]
  4. ↑ "Alberto Campo Baeza gana Premio a la Excelencia Docente UPM 2012" (en castelán). 15 de xaneiro de 2013. Consultado o 27 de febreiro de 2020. 
  5. ↑ "Liste der Preisträger". Consultado o 27 de febreiro de 2020. 
  6. ↑ "Copia archivada". Arquivado dende o orixinal o 30 de marzo de 2014. Consultado o 28 de marzo de 2014. 
  7. ↑ "IIT Media Room". 12 de novembro de 2013. Archived from the original on 12 de novembro de 2013. Consultado o 27 de febreiro de 2020. 
  8. ↑ noticias.universia.es. "Tokyo acoge una exposición del catedrático Campo Baeza" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 27 de febreiro de 2020. Consultado o 27 de febreiro de 2020. 
  9. ↑ "Roma recorre 20 años de la producción de Alberto Campo Baeza" El Mundo, 9/9/2011 (en castelán).
  10. ↑ "Resolución de 7 de septiembre de 2009, de la Dirección General de Bienes Culturales de la Junta de Andalucía, por la que se incluyen en el Inventario de Bienes Reconocidos del Patrimonio Histórico Andaluz los bienes inmuebles de la arquitectura contemporánea, sitos en la provincia de Cádiz, que se relacionan". Consultado o 24 de novembro de 2009. 
  11. ↑ "Alberto Campo Baeza: "Hacer una casa no es caro. El precio de los pisos resulta de los corruptos que especulan"" (en castelán). 10 de xaneiro de 2020. Consultado o 13 de xaneiro de 2020. 
  12. ↑ "Alberto Campo Baeza obtiene el Premio Nacional de Arquitectura 2020" 24/12/2020. Agencia EFE (en castelán).

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]