John Lomax

John Lomax

John Lomax estreitando a man de Rich Brown en Sumterville, Alabama.
Biografía
Nacemento	John Avery Lomax 23 de setembro de 1867 Goodman (Misisipi), Mississippi, Estados Unidos
Morte	26 de xaneiro de 1948 Greenville, Mississippi[1]
Causa da morte	ictus
Educación	Universidade Harvard (1907–) Universidade de Texas en Austin (1895–)
Actividade
Ocupación	musicólogo, profesor universitario, folclorista, historiador da música, historiador, etnomusicólogo, compositor
Empregador	Universidade Texas A&M ^(pt)
Membro de	Texas Folklore Society ^(en)
Obra
Obras destacables Q3001855
Familia
Cónxuxe	Ruby Terrill Lomax (1934–1948)
Fillos	Alan Lomax, Bess Lomax Hawes

John Avery Lomax, nado o 23 de setembro de 1867 en Goodman e finado o 26 de xaneiro de 1948, foi un profesor estadounidense, musicólogo e folclorista pioneiro, que dedicou gran parte da súa vida á preservación de cancións clásicas do folclore estadounidense. Foi o pai de Alan Lomax, outro distinguido recolleitor de música folk.

Traxectoria

Primeiros anos

A familia Lomax emigrou do Reino Unido no século XIX cando William Lomax se instalou no condado de Rockingham na que entón era "a colonia de Carolina do Norte". John Lomax naceu en Goodman, Mississippi, fillo de James Avery Lomax e Susan Frances Cooper.^[2] En decembro 1869, a súa familia mudouse a Texas, xusto ao norte de Meridian, no Condado de Bosque.^[3] Estivo exposto a cancións de cowboy cando era neno.^[4]

Cara a 1876, coñeceu e fíxose amigo próximo de Nat Blythe, un antigo escravo que acababa de ser contratado como peón por James Lomax. Esta relación durou tres anos e foi crucial no desenvolvemento temperán de Lomax.^[5] Aínda que a súa escolarización foi esporádica debido aos labores agrícolas ós que se viu forzado a practicar, logrou ensinarlle ao seu amigo a ler e escribir, mentres que Blythe lle ensinaba cancións típicas como "Big Yam Potatoes on a Sandy Land" e estilos de baile como o "Juba". Cando Blythe cumpriu 21 anos abandonou o seu emprego e deixou a casa. Lomax non o volveu ver, aínda que escoitou rumores acerca de que fora asasinado. Durante moitos anos buscou a Blythe cada vez que emprendía unha viaxe cara ao sur.^[6]

Cando estaba a piques de cumprir 21 anos -e a súa obrigación legal de traballar na granxa familiar estaba a chegar ao seu fin- o seu pai permitiulle quedar coas ganancias dos cultivos dun dos seus campos. Lomax utilizou estes recursos económicos, xunto co diñeiro que obtivo ao vender o seu poni favorito, para pagar a súa educación. Cara a fins de 1887, ingresou no Granbury College desa localidade e en maio 1888 graduouse de profesor.^[7] Comezou o seu primeiro emprego impartindo clases nunha escola rural de Clifton, ao sueste de Meridian.^[8] Con todo, a medida que foi transcorrendo o tempo comezou a sentirse insatisfeito coa monotonía do pobo e o baixo salario que percibía, polo que en 1889 solicitou emprego no Weatherford College, que o contratou ao pouco tempo.^[9] En 1890, despois de asistir a un curso de verán no Eastman Business College de Poughkeepsie, Nova York, Lomax regresou a Texas para traballar como xefe do Departamento Empresarial do Weatherford College.^[10] Á súa vez, cada verán entre 1891 e 1894, asistiu a unha conferencia no Institute Chautauqua no Estado de Nova York, que foi pioneiro na educación de adultos.^[11]

Por aquel entón decidira que quería asistir a unha universidade de primeiro nivel; a súa primeira elección foi a Universidade Vanderbilt en Nashville, Tennessee, pero pronto se decatou que non lograría pasar os exames de ingreso.^[12] En 1895, á idade de 28 anos, matriculouse na Universidade de Texas en Austin, con especialización en literatura inglesa.

Comezos da súa carreira

Nas súas memorias, Adventures of a Ballad Hunter (en galego "Aventuras dun cazador de baladas"), Lomax conta como chegara á Universidade de Texas cun rolo de cancións de vaqueiro que escribira na súa infancia. Mostrounos a un profesor de inglés, Morgan Callaway, que os cualificou de "baratos e indignos", o que provocou que Lomax collera o paquete detrás do dormitorio dos homes os queimara. O seu interese polas cancións populares reduciuse, Lomax centrou a súa atención en actividades académicas máis aceptables.^[13] Uniuse á fraternidade Phi Delta Theta e a Rusk Literary Society, ademais de converterse en editor e posteriormente redactor xefe da revista "University of Texas Magazine".^[14] Durante o verán de 1896, asistiu a un programa de verán en Chicago estudando idiomas.^[15] En 1897, converteuse nun editor asociado do Alcalde, un xornal estudantil.^[16] Despois de graduarse en xuño de 1897, traballou na Universidade de Texas como rexistrador durante os seguintes seis anos ata a primavera de 1903.^[17][18] Tamén tiña outros deberes como o de secretario persoal do presidente da Universidade, xerente de Brackenridge Hall (o dormitorio dos homes no campus) e formaba parte do Alumni Scholarship Committee.^[19] Lomax uniuse a unha confraría do campus coñecida como The Great and Honorable Order of Gooroos (en galego, A Gran e Honorable Orde de Gooroos) recibindo o título "Sacerdote de Sybillene".^[20]

Nalgún momento arredor de xullo de 1898, Lomax comezou unha intensa relación con Shirley Green, de Palestine, Texas, a quen fora presentado en 1897 polo presidente da Universidade de Texas.^[21][22] Durante catro anos, a súa amizade tivo os seus altibaixos, ata xuño de 1902, cando Lomax coñeceu a unha das coñecidas de Green, Bess Baumann Brown de Dallas.^[23] Ao final xurdiu que o motivo da reticencia de Green a comprometerse con John Lomax fora a súa conciencia de que estaba mortalmente enferma de tuberculose.^[24] Non obstante, Lomax continuou intercambiando cartas con Green ata un mes antes da súa morte, ocorrida en febreiro de 1903. ^[25] Ese ano, Lomax aceptou unha oferta para ensinar inglés en Universidade de Texas A&M comezando en setembro.^[26] Mentres tanto, para reforzar as súas credenciais decidiu inscribirse na Universidade de Chicago nun curso de verán.^[27] Ao regresar a Texas comprometeuse con Bess Brown e casaron o 9 de xuño de 1904 en Austin.^[28][29] A parella estableceuse en College Station preto do Campus A&M.^[30] O seu primeiro fillo, Shirley, naceu o 7 de agosto de 1905.^[31]

Lomax, consciente das deficiencias da súa educación temperá, quixo mellorar, e o 26 de setembro de 1906 tivo a oportunidade de asistir á Universidade Harvard en Cambridge, Massachusetts, como estudante de posgrao, recibindo previamente un estipendio de 500$: The Austin Teaching Fellowships.^[32] Aquí tivo a oportunidade de estudar con Barrett Wendell e George Lyman Kittredge, dous recoñecidos eruditos que fomentaron activamente o seu interese polas cancións de cowboy.^[33] De feito, Harvard foi o centro dos estudos do folclore americano (entón considerado como unha rama da literatura inglesa, un campo de estudos novidoso en comparación co estudo máis tradicional da retórica centrado nas linguas clásicas e orientado á preparación de avogados e clérigos). Kittredge, ademais de ser un coñecido estudoso de Chaucer e Shakespeare, herdara a cátedra de literatura inglesa que antes tiña Francis James Child, cuxos cursos continuou impartindo e cuxa gran, edición inacabada de oito volumes das Popular Ballads of England and Scotland (en galego, Baladas populares de Inglaterra e Escocia) el completou.

Foi Kittredge quen foi pioneiro nos métodos modernos de estudo da balada e que animou aos recolleitores a saír das súas butacas e salóns das bibliotecas e a saír ao campo para recoller baladas de primeira man. Cando coñeceu a John Lomax en 1907, iso foi o que o animou a facer; as cancións de cowboy que Lomax escribira foron albiscadas a un mundo completamente novo e Lomax debí seguir o seu traballo. "Vaia a buscar este material mentres se poida atopar", dixo ao mozo texano. "Preserve as palabras e a música. Ese é o seu traballo."^[34]

Wendell e Kittredge continuaron desempeñando un importante papel de asesoramento na carreira de Lomax despois de que regresase a Texas en xuño de 1907 para retomar o seu posto de docente en A&M despois de completar o seu título de mestre en artes. Isto incluíu unha visita dos dous profesores a Texas durante a cal Lomax levounos a un servizo dominical nunha igrexa afroamericana.

Pouco despois do seu regreso a Austin, o fillo de John Lomax, John Jr.,^[35] naceu o 14 de xuño de 1907.^[36][37] Galvanizado polo consello e apoio de Kittredge, Lomax comezara a recoller cancións e baladas de cowboy,^[38] pero o seu traballo interrompeuse o 7 de febreiro de 1908, cando estalou "The Great A&M Strike" (en galego, "A gran folga de A&M"). A folga, causada pola insatisfacción dos estudantes coa administración,^[39] continuou incluso despois do 14 de febreiro de 1908, cando a Universidade, cun xesto conciliador, despediu a algúns dos seus administradores. Incapaz de ensinar por mor da folga, Lomax decidiu ver como retomar a súa recolleita de baladas de cowboy coa finalidade de publicalas nun libro. Animado por Wendell, solicitou e recibiu unha bolsa Sheldon Fellowship.^[40] En xuño de 1908, Lomax converteuse en profesor titular de A&M. Aquel mes de agosto, a folga rematou cando o presidente da Universidade renunciou.^[41] En xuño de 1910, Lomax aceptou un traballo administrativo na Universidade de Texas como "Secretary of the University Faculties and Assistant Director of the Department of Extension" (en galego, "Secretario das Facultades da Universidade e subdirector do departamento de extensión").^[42]

En novembro de 1910 foi publicada por Sturgis e Walton a antoloxía, Cowboy Songs and Other Frontier Ballads (en galego, "Cancións de vaqueiros e outras baladas da fronteira"), cunha introdución do entón expresidente Theodore Roosevelt. Entre as cancións incluídas estaban "Jesse James", "The Old Chisholm Trail", "Sweet Betsy From Pike" e "The Buffalo Skinners" (que George Lyman Kittredge considerou "unha das maiores baladas occidentais" e que foi encomiada pola súa calidade homérica por Carl Sandburg e Virgil Thomson.)^[43] Desde o primeiro, John Lomax insistiu na inclusión da cultura americana. Algunhas das cancións máis famosas do libro - "Git Along Little Dogies", "Sam Bass" e "Home on the Range" - procederon de cowboys afroamericanos. Antes de que se publicase Home on the Range, Lomax gravou un gardián de salón negro en San Antonio gravándoo nun cilindro de Edison.^[44]

Cowboy Songs and Other Frontier Ballads xurdiu como unha importante recolleita de cancións occidentais e tivo "un profundo efecto sobre outros estudantes de cancións populares".^[45] Segundo o coñecido erudito do folclore, DK Wilgus, a publicación do libro "provocou un grande aumento de interese por cancións populares de todo tipo e, de feito, inspirou unha procura de material popular en todas as rexións da nación".^[46] O seu éxito transformou a John A. Lomax nunha figura coñecida a nivel nacional.^[47][48][49]

Texas Folklore Society

Ao redor da mesma época, Lomax e o profesor Leonidas Payne da Universidade de Texas en Austin cofundaron a Texas Folklore Society, trala suxestión de Kittredge de que Lomax establecese unha rama de Texas da American Folklore Society. Lomax e Payne esperaban que a sociedade impulsase a súa propia investigación ao mesmo tempo que suscitaba interese polo folclore entre os texanos afíns. O Día de Acción de Grazas de 1909, Lomax nomeou a Payne como presidente da sociedade e Payne nomeou a Lomax como primeiro secretario. Os dous dispuxéronse a xuntar apoios e, un mes despois, Killis Campbell, profesora asociada da Universidade, propuxo publicamente a formación da Sociedade nunha reunión da Texas State Teachers Association en Dallas.^[50] En abril de 1910 había 92 membros fundadores.^[51]

Lomax usou entón o seu prestixio como autor coñecido a nivel nacional para viaxar polo país recadando cartos para estudos de folclore e establecer outras sociedades de folclore estatais. "Foi un dos primeiros eruditos en presentar artigos sobre cancións populares americanas á Modern Language Association, a principal organización nacional de profesores de idiomas e literatura. Durante os seguintes anos chegou ao circuíto de conferencias, viaxando con tanta frecuencia que a súa muller, Bess Brown, tivo que axudalo cos seus horarios e incluso con algúns dos seus discursos."^[45] As súas conferencias sobre cancións de cowboys, baladas e poesía levárono por todo o leste dos Estados Unidos.^[52] Por exemplo, en decembro de 1911, Lomax realizou unha exitosa actuación na Universidade de Cornell cantando e recitando algunhas das cancións de cowboys que recollera..^[53] Ás veces tiña un coro de estudantes universitarios disfrazados de cowboys para engadir interese ás súas presentacións.

O interese permanente de Lomax polo folclore afroamericano tamén estaba en evidencia, xa que tiña plans de publicar outro libro dentro dun ano que consistía en cancións populares recollidas de afroamericanos. Aínda que o libro non chegou a materializarse, publicou (no Journal of American Folklore, en decembro de 1912) "Stories of an African Prince" (en galego, "Historias dun príncipe africano"), unha recolleita de 16 relatos africanos que obtivera a través da súa correspondencia cun mozo estudante nixeriano, Lattevi Ajayi.^[54] En 1912, co apoio de Kittredge, John A. Lomax foi elixido presidente da American Folklore Society, con Kittredge (el mesmo expresidente da sociedade) como primeiro vicepresidente. Foi reelixido para un segundo mandato en 1913.^[55] En 1922, J. Frank Dobie converteuse en secretario-tesoureiro da Texas Folklore Society, un traballo que mantivo durante 21 anos.

O terceiro fillo de Lomax, Alan, naceu o 15 de xaneiro de 1915. Co tempo, Alan Lomax resultaría un digno sucesor do seu pai. Unha segunda filla, Bess, naceu en 1921 e ela tamén tivo unha distinguida carreira, tanto como intérprete como como mestra.

A Texas Folklore Society creceu gradualmente durante a seguinte década, con Lomax dirixíndoa cara a adiante. Por invitación, Kittredge e Wendell asistiron ás súas reunións. Outros membros iniciais foron Stith Thompson e J. Frank Dobie, ambos comezaron a ensinar inglés na universidade en 1914. En 1915, por recomendación de Lomax, Stith Thompson converteuse no secretario-tesoureiro da sociedade. En 1916, a voluminosa enciclopedia de Lomax, The Book of Texas,^[56] que escribira conxuntamente con Harry Yandall Benedict, publicouse. O mesmo ano, Stith Thompson editou o primeiro volume das Publications of the Texas Folklore Society, que Dobie reeditou como Round the Levee en 1935. Esta publicación exemplificou o propósito expreso da sociedade e a motivación detrás do propio traballo de Lomax: reunir un corpo de folclore antes de que desaparecese e conservalo para a análise dos eruditos posteriores. Estes primeiros esforzos presaxiaron o que se convertería no maior logro de Lomax, a recolleita de máis de dez mil gravacións para o Archive of American Folk Song na Library of Congress. No número inaugural das Publications of the Texas Folklore Society, John A. Lomax instou á recolleita de folclore de Texas: "Dous campos ricos e practicamente sen traballar en Texas atópanse nas grandes poboacións negras e mexicanas do estado." Engade: "Aquí hai moitos problemas de investigación que están preto, non enterrados en rancios tomos e rexistros incompletos, senón en personalidades humanas vitais."^[57]

Durante os seguintes sete anos continuou a súa investigación e xiras de conferencias axudado e alentado pola súa muller e os seus fillos. Todo isto chegou ao seu fin o 16 de xullo de 1917, cando Lomax foi despedido xunto con outros seis membros da facultade como resultado dunha batalla política entre o gobernador de Texas James E. Ferguson e o presidente da universidade, o doutor R.E. Vinson. Lomax mudouse a Chicago para comezar a vender bonos en Lee, Higginson & Co; unha empresa de corretaxe de bonos dirixida polo fillo do seu vello profesor Barrett Wendell. Poucos meses despois, Ferguson foi imputado e o Consello de Rexentes anulou a destitución da facultade. Lomax xulgou que sería incorrecto deixar o seu posto en Lee, Higginson & Co tan pronto despois de chegar, especialmente no referente á súa amizade coa familia de Barrett Wendell, polo que permaneceu en Chicago durante dezaoito meses ata que rematou a guerra.^[58] Alí emprendeu unha amizade de toda a vida co poeta de Chicago Carl Sandburg, que o menciona frecuentemente no seu libro "American Songbag" (1927). En 1919, Macmillan publicou o seu seguinte libro, "Songs of the Cattle Trail and Cow Camp", unha antoloxía de poesía cowboy. Ese ano Lomax regresou a Texas para ser secretario do Texas Exes, que se independizara financeiramente da Universidade, para evitar novas inxerencias dos políticos. Non obstante, a interferencia produciuse cando Ferguson, a quen a lei prohibía exercer o cargo, dirixiu á súa muller, Miriam A. Ferguson, como a súa substituta. Como gobernadora, a señora Ferguson puido apisonar a xunta de rexentes e expulsar a John do seu traballo como editor de The Alcade, que durante o seu mandato foi unha publicación de 100 páxinas. Ao ver como sopraba o vento, Lomax renunciou ao seu cargo de secretario e uniuse ao Republic Bank of Dallas en 1925. Non obstante, a crise económica de 1929 presaxiaba cousas malas para o banco.

Archive of American Folk Song

A traxedia afectou á familia Lomax en 1931 cando a amada esposa de Lomax, Bess Brown, morreu aos 50 anos, deixando catro fillos (a máis pequena, Bess, con só dez anos). Ademais, o banco de Dallas no que traballaba Lomax fracasou: tivo que chamar aos seus clientes un por un para anunciar que os seus investimentos non valían para nada. En débeda e desempregado e con dous nenos en idade escolar que manter e con 65 anos, entrou nunha profunda depresión. Coa esperanza de revivir os ánimos do seu pai, o seu fillo máis vello, John Lomax Jr. animouno a comezar unha nova serie de xiras de conferencias. Saíron á estrada, acampando á beira do camiño para aforrar cartos, con John Jr. (e máis tarde [Alan Lomax]]) servindo ao Lomax maior como condutor e asistente persoal. En xuño de 1932, chegaron ás oficinas da compañía editorial Macmillan en Nova York. Alí Lomax propuxo a súa idea para unha antoloxía de baladas americanas e cancións populares, facendo especial fincapé nas contribucións dos afroamericanos. Foi aceptado. En preparación viaxou a Washington para revisar os fondos do Archive of American Folk Song (en galego, Arquivo da canción popular americana) da Biblioteca do Congreso.

No momento da chegada de Lomax, o Arquivo xa contiña unha colección de gravacións comerciais de fonógrafo a cabalo entre os límites do comercial e o folk e as gravacións de campo de cilindros de cera, feitas baixo o liderado de Robert Winslow Gordon, Xefe do Arquivo, e Carl Engel, xefe da División de Música. Gordon tamén experimentou no campo cunha gravadora de discos portátil, pero non tiña nin tempo nin recursos para facer un traballo de campo significativo. Lomax atopou os fondos rexistrados no Arquivo lamentablemente inaxeitados para os seus propósitos. Polo tanto, fixo un acordo coa Biblioteca co que proporcionaría equipos de gravación, obtidos para iso por Lomax mediante subvencións privadas, a cambio do cal viaxaría polo país facendo gravacións de campo para depositarse no Arquivo da Biblioteca, entón o principal recurso para material impreso e gravado nos Estados Unidos

Despois da saída de Robert Gordon da biblioteca en 1934, John A. Lomax foi nomeado consultor honorario e conservador do Archive of American Folk Song, título que mantivo ata a súa morte en 1948. A súa obra, pola que foi pagado cun salario dun dólar, incluía a recadación de fondos para a Biblioteca, e esperábase que se mantivera escribindo libros e impartindo conferencias. Lomax conseguiu subvencións da Carnegie Corporation e da Rockefeller Foundation, entre outras, para continuas gravacións de campo. El e Alan gravaron baladas españolas e cancións de cowvoy na fronteira do Río Grande e pasaron semanas entre cajuns de fala francesa no sur de [Louisiana]].

Comezou así unha relación de dez anos coa Biblioteca do Congreso que implicaría non só a John, senón a toda a familia Lomax, incluída a súa segunda esposa, Ruby Terrill Lomax, profesora de clásicos e decana de mulleres na Universidade de Texas, con quen casou en 1934. Os seus fillos e fillas axudaron na súa investigación popular e nas operacións diarias do Arquivo: Shirley, que interpretou cancións que lle ensinou a súa nai; John Jr., que animou a asociación do seu pai coa Biblioteca; Alan Lomax que acompañou a John nas viaxes de campo e que desde 1937–42 serviu como primeiro empregado remunerado (aínda que moi nominalmente) do Arquivo como axudante de cargo; e Bess, que pasaba as fins de semana e as vacacións escolares copiando textos de cancións e facendo unha investigación comparativa de cancións.

Gravacións de campo

A través dunha subvención do American Council of Learned Societies, Lomax puido partir en xuño de 1933 na primeira expedición de gravación baixo os auspicios da Biblioteca, con Alan Lomax (daquela con dezaoito anos) xunto a el. Como agora, unha porcentaxe desproporcionada de homes afroamericanos estaban presos. Robert Winslow Gordon, o antecesor de Lomax na Biblioteca do Congreso, escribira (nun artigo do New York Times, c. 1926) que: "Case todos os tipos de cancións se atopan nas nosas prisións e centros penitenciarios"^[59] Os folcloristas Howard Odum e Guy Johnson tamén observaran que: "Se se desexa obter algo así como unha imaxe precisa do negro traballador, seguramente atopará o seu mellor escenario nas cadeas de presidiarios, na prisión ou na situación do sempre fuxido."^[60] Pero o que estes folcloristas só recomendaran, John e Alan Lomax puideron levalo á práctica. Na súa exitosa solicitude de subvención escribiron, seguindo a insinuación de Odum, Johnson e Gordon, que os presos: "Tirados polos seus propios recursos para o entretemento ... aínda cantan, especialmente os presos de longa duración que estiveron confinados durante anos e que aínda non foron influenciados polo jazz e a radio, as distintivas melodías negras antigas." Fixeron unha xira por Texas por granzas prisión gravando cancións de traballo, reels, baladas e blues de prisioneiros como James "Iron Head" Baker, Mose "Clear Rock" Platt e Lightnin 'Washington. Porén, de ningunha maneira todos os que os Lomax rexistraron estaban encarcerados: en outras comunidades, rexistraron a K.C. Gallaway e Henry Truvillion.

En xullo de 1933 adquiriron unha gravadora de disco de aluminio sen revestimento de última xeración, un fonógrafo de 143 kg. Instalárono no maleteiro do seu Ford Motor Company Ford sedán e Lomax pronto o usou para gravar, na Penitenciaría do Estado de Louisiana en Angola, a un guitarrista de doce cordas chamado Huddie Ledbetter, máis coñecido como "Lead Belly" (en galego "Barriga de chumbo"), a quen consideraron un dos seus achados máis significativos. Durante o ano e medio seguinte, pai e fillo continuaron gravando discos de músicos por todo o sur.

En contraste cos recolleitores afeccionados anteriores, os Lomax tamén foron dos primeiros en intentar aplicar a metodoloxía académica no seu traballo, aínda que non se adheriron ao restritivo positivismo adoptado pola xeración posterior de folcloristas académicos, que crían en absterse de sacar conclusións sobre os datos que acumulaban.^[61]

Ao ano seguinte (en xullo de 1934) visitaron Angola unha vez máis. Esta vez Lead Belly rogoulles que fixesen unha gravación dunha canción que escribira para levala ao gobernador solicitando a liberdade condicional, cousa que fixeron. Non obstante, sen sabelo, Lead Belly foi liberado en agosto por bo comportamento (e debido á redución de custos debido á Depresión) e non pola gravación de Lomax, que quizais o gobernador non escoitou. En setembro de 1934, Lead Belly escribiu a Lomax solicitando emprego, xa que necesitaba ter un traballo para non ser enviado de novo á cadea. A instancias de John Jr., Lomax contratou a Lead Belly como o seu condutor e axudante, e a parella viaxou polo sur xuntando cancións populares durante os seguintes tres meses. Despois, en decembro de 1934, Lead Belly actuou de forma xenial ilustrando a conferencia programada por John Lomax de cancións populares celebrada na reunión nacional do MLA en Filadelfia. A súa asociación continuou tres meses máis ata o seguinte marzo (1935). En xaneiro, Lomax, que non sabía nada sobre o negocio da gravación, converteuse en xerente de Lead Belly e, a través dun amigo, o cantante cowboy Tex Ritter, conseguiu a Lead Belly un contrato de gravación co famoso home de A&R Art Satherly de discos ARC. Por outra banda, fixéronse fotos publicitarias do cantante vestido con funda e sentado en sacos de gran, roupas e decorados que eran habituais nas fotos publicitarias comerciais de cantantes do país naqueles días.^[62] Pero as gravacións de Lead Belly, comercializadas como música negra, non se venderon. Unha recreación filmada a comezos de 1935 para o noticieiro The March of Time^[63] do descubrimento de Lomax de Lead Belly na prisión, levou ao mito de que John Lomax fixo que Lead Belly actuase co traxe a raias da prisión (o cal é impreciso). Non obstante, actuou cunha funda. Durante a xira de dúas semanas de conferencias de Lomax con Lead Belly no circuíto universitario oriental en marzo de 1935 (programada previamente por Lomax antes de asociarse con Lead Belly), os dous pelexaron polo diñeiro e nunca máis falaron entre eles.

John A. Lomax foi acusado de paternalismo e de adaptar o repertorio e a roupa de Lead Belly durante a súa breve asociación.^[64] Pero, escribe o historiador de jazz Ted Gioia,

poucos negarían o papel instrumental que desempeñou na transformación do que fora un condenado en prisión nun intérprete de música tradicional afroamericana de éxito comercial. A participación na súa vida foi rápida e profunda: Lead Belly saíu da prisión o 1 de agosto de 1934; a súa programación para a última semana de decembro dese ano incluía actuacións para o encontro MLA en Filadelfia, para tomar un té pola tarde en Bryn Mawr e para un encontro informal de profesores de Columbia e Nova York. Mesmo segundo os estándares da industria do entretemento ... esta foi unha transformación notable.^[65]

Despois de tres meses como intérprete ilustrando as conferencias de John A. Lomax, Lead Belly continuou cunha carreira de 15 anos como artista independente, defendido e axudado intermitentemente (pero non administrado) por Alan Lomax.

En 1938, John Lomax visitou o famoso escritor Ben Robertson no condado de Pickens, Carolina do Sur e Ben presentoulle os "festivais de canto" da zona que permitiron a Lomax preservar as letras de moitos cantos populares.^[66]

Alcance da colección

O Arquivo da canción popular americana da Biblioteca do Congreso contén cancións recollidas en 33 estados da Unión e en certas partes das Indias Occidentais, Bahamas e Haití. Como comisario e axudante encargado da colección de cancións populares John e Alan Lomax supervisaron e traballaron con moitos outros folcloristas, musicólogos e compositores, afeccionados e profesionais, de todo o país, acumulando máis de dez mil discos de música vocal e instrumental en aluminio e discos de acetato xunto con moitas páxinas de documentación escrita.

Na súa introdución en 1942 á multivolume Checklist of Recorded Folk Song in the Library of Congress (en galego, "Lista de comprobación da canción popular gravada na Biblioteca do Congreso"), Harold Spivacke, xefe da División de Música da Biblioteca do Congreso, escribiu:

Moitos folcloristas expertos e traballadores cooperaron na acumulación deste material, pero o desenvolvemento do Arquivo da canción popular americana representa principalmente o traballo de dous homes, John e Alan Lomax. A partir de 1933, os Lomaxs, pai e fillo, viaxaron decenas de miles de quilómetros, soportaron moitas dificultades, exerceron moita paciencia e tacto para gañar a confianza e a amizade de centos de cantantes para traer á Biblioteca do Congreso rexistros das voces de infinidade de persoas interesantes que atoparon no camiño. Queda moito por facer para que o noso Arquivo sexa realmente representativo de toda a xente, pero o país ten unha débeda de gratitude con estes dous homes polas excelentes bases establecidas para o traballo futuro neste campo. [...] Os Lomaxs recibiron moita axuda nas súas expedicións de moitos folcloristas interesados, algúns dos cales fixeron importantes contribucións ao Arquivo como resultado de expedicións independentes. A estes, a Biblioteca desexa aproveitar esta oportunidade para expresar o seu profundo agradecemento. Estes inclúen a Gordon Barnes, Mary E. Barnicle, EC Beals, Barbara Bell, Paul Brewster, Genevieve Chandler, Richard Chase, Fletcher Collins, Carita D. Corse, Sidney Robertson Cowell, Dr. EK Davis, Kay Dealy, Seamus Doyle, Charles Draves, Marjorie Edgar, John Henry Faulk, Richard Fento, Helen Hartness Flanders, Frank Goodwin, Percy Grainger, Herbert Halpert, Melville Herskovits, Zora Neale Hurston, Myra Hull, George Pullen Jackson, Stetson Kennedy, Bess Lomax, Elizabeth Lomax, Ruby Terrill Lomax, Eloise Linscott, Bascom Lamar Lunsford, Walter McClintock, Alton Morris, Juan B. Rael, Vance Randolph, Helen Roberts, Domingo Santa Cruz, Charles Seeger, a señora Nicol Smith, Robert Sonkin, Ruby Pickens Tartt, Jean Thomas, Charles Todd, Margaret Valliant, Ivan Walton, Irene Whitfield, John Woods e John W. Work III.

Esta lista de comprobación preparouse como resultado de infinidade de solicitudes. [...] A súa aparición neste momento é realmente apropiada xa que é natural que unha nación en guerra intente avaliar e explotar ao máximo o seu propio patrimonio cultural. Na nosa canción popular pódense atopar algunhas das máis profundas correntes que atravesaron a historia americana. Unha simple ollada aos títulos aquí enumerados será suficiente para amosar a variedade e complexidade da vida democrática do noso país.

Despois de 1942, o traballo de campo de recollida de cancións populares baixo os auspicios do goberno foi interrompido debido á escaseza de acetato necesaria para o esforzo bélico. Pero o traballo espertou a ira e a sospeita dos conservadores do sur no Congreso, que temían que se puidese empregar como pretexto para a axitación dos dereitos civís e dos traballadores, e por mor da oposición ao Congreso nunca se retomou.

Legado

A contribución de John A. Lomax á documentación das tradicións populares americanas estendeuse máis alá da División de Música da Biblioteca do Congreso a través da súa participación con dúas axencias da Works Progress Administration. En 1936 foi designado como asesor de coleccionismo de folclore tanto para a Historical Records Survey como para o Federal Writers' Project. O biógrafo de Lomax, Nolan Porterfield, sinala que os esbozos do famoso WPA State Guides resultantes deste traballo aseméllanse ao anterior "Book of Texas" de Lomax e Benedict.^[67]

Como primeiro editor de folclore do Federal Writers 'Project, Lomax tamén dirixiu a reunión de narrativas de exescravos e ideou un cuestionario para que o empregasen os traballadores de campo do proxecto.

O proxecto WPA para entrevistar a antigos escravos asumiu unha forma e un alcance que levaban a pegada de Lomax e reflectían a súa experiencia e afán como recolleitador de folclore. O seu sentido da urxencia inspirou os esforzos en varios estados. E o seu prestixio e a súa influencia persoal contaron co apoio de moitos funcionarios do proxecto, especialmente no sur profundo, que doutro xeito non responderían ás solicitudes de materiais deste tipo. Podería cuestionarse a idoneidade de seleccionar a Lomax, un branco do sur^[68] para dirixir un proxecto que involucraba a recollida de datos de antigos escravos negros. Non obstante, calquera preconcepción racial que Lomax puidera ter non parece que tivese un efecto apreciable sobre a Slave Narrative Collection (en galego, Colección de Narrativa de Escravos). As instrucións de Lomax aos entrevistadores fixeron fincapé na necesidade de obter un relato fiel da versión da experiencia do ex-escravo. "Cómpre lembrar que o Federal Writers' Project (en galego, Proxecto Federal de Escritores) non está interesado en tomar partido por ningunha cuestión. O traballador non debe censurar ningún material recollido independentemente da súa natureza". Lomax reiterou constantemente a súa insistencia en que as entrevistas se gravaran textualmente, sen restricións. Na súa función editorial adheriuse de preto a este ditado.^[69]

Á saída de Lomax, Benjamin A. Botkin continuou este traballo, que sucedeu a Lomax como editor de folclore do Proxecto en 1938 e na Biblioteca en 1939, resultando no inestimable compendio de auténticas narracións escravas: Lay My Burden Down: A Folk History of Slavery, editado por BA Botkin (Chicago: University of Chicago Press, 1945).^[70]

John A. Lomax exerceu como presidente da Texas Folklore Society durante os anos 1940-41 e 1941-42.^[71] En 1947 a súa autobiografía Adventures of a Ballad Hunter (Nova York: Macmillan) foi publicada e foi galardoado co premio Carr P. Collins como o mellor libro do ano polo Texas Institute of Letters. O libro inmediatamente foi elixido para converterse nunha película de Hollywood protagonizada por Bing Crosby como Lomax e Josh White como Lead Belly, pero o proxecto nunca se realizou.

En 1932, Lomax coñeceu ao seu amigo, Henry Zweifel, un gandeiro e empresario daquela de Cleburne no Condado de Johnson, mentres ambos eran voluntarios na campaña de Orville Bullington do Partido Republicano ó cargo de gobernador de Texas contra o Demócrata Miriam Ferguson. O vello inimigo de Lomax, James Ferguson, practicamente dirixía o intento de regreso da súa muller á gobernación.^[72]

Lomax morreu dun derramamento cerebral aos oitenta anos en xaneiro de 1948. O 15 de xuño dese mesmo ano, Lead Belly deu un concerto na Universidade de Texas interpretando cancións infantís como Skip to My Lou e espirituais (interpretados coa súa esposa Martha) que cantara anos antes para o falecido recolleitor.^[73]

En 2010, John A. Lomax foi incluído no Western Music Hall of Fame polas súas contribucións ao campo da música cowboy.

Seguindo os pasos do seu avó, o neto de Lomax John Lomax III é un xornalista musical publicado a nivel nacional, autor de Nashville: Music City USA (1986), Red Desert Sky (2001) e coautor de The Country Music Book (1988). Tamén é xestor de artistas e representou a Townes Van Zandt, Steve Earle, Rocky Hill, David Schnaufer e The Cactus Brothers. Comezou a representar á Dead Ringer Band en 1996. John Lomax III tamén foi escritor musical para o xornal underground de Houston dos primeiros anos de 1970, Space City!

O fillo de John Lomax III, John Nova Lomax, tamén mantivo a tradición familiar. Mentres exercía como editor musical de Houston Press, John Nova Lomax gañou un ASCAP Deems Taylor, premio ó xornalismo musical polo seu perfil da exsuperestrela de música country Doug Supernaw. John Nova Lomax tamén axudou a descubrir o trobador country en ascenso Hayes Carll. Dende 2008, John Nova Lomax é escritor contratado de Houston Press. En 2010, 100 anos despois de que o seu bisavó publicase o seu primeiro libro, John Nova Lomax publicou o seu propio primeiro libro: Houston's Best Dive Bars: Drinking and Diving in the Bayou City.

Notas

1. Lomax, John Avery (1867–1948)
2. Nolan Porterfield, Last Cavalier, The Life and Times of John A. Lomax, 1867–1948 (University of Illinois Press, 1996), p. 9.
3. Porterfield, p. 10.
4. Porterfield, p. 18–19.
5. Porterfield, p. 20.
6. Charles Wolf e Kip Lornell, Life and Legend of Leadbelly (Nova York: Da Capo Press, [1992] 1999), p. 107.
7. Porterfield, p. 22.
8. Porterfield, p. 25.
9. Porterfield, p. 26.
10. Porterfield, p.  27–29.
11. Porterfield, p. 29.
12. Porterfield, p. 32.
13. Porterfield, p. 59–60.
14. Porterfield, p. 41.
15. Porterfield, p. 43.
16. Porterfield, p. 45.
17. Porterfield, p. 50.
18. Porterfield, p. 68.
19. Porterfield, p. 71–72.
20. Porterfield, p. 73.
21. Porterfield, p. 53–66.
22. Porterfield, p. 75–77.
23. Porterfield, p. 79–80.
24. Porterfield, p. 62–66.
25. Porterfield, p. 83.
26. Porterfield, p. 87.
27. Porterfield, p. 89.
28. Porterfield, p. 94–95.
29. Porterfield, p. 100.
30. Porterfield, p. 101.
31. Porterfield, p. 105.
32. Porterfield, p. 106–108.
33. Porterfield, p. 114.
34. Wolfe e Lornell (1999) p. 108.
35. Lomax III, John. "John A. Lomax Jr. (1907–1974): A Success in All He Did". Association for Cultural Equity.  Consultado o 24 de novembro de 2014.
36. Porterfield, p. 123.
37. Porterfield, p. 127.
38. Wilgus sitúa a recolleita de Lomax do seguinte xeito:

    Tres tradicións guiaron a recolleita [nos Estados Unidos Estados]: o académico, que, seguindo a Child, buscou transcricións precisas de texto primeiro e música despois para un estudo académico; o entusiasta local, que buscou e amosou o pintoresco, o insólito, o emocionante, o divertido de xeito indisciplinado e mercurial; e a estética musical, que buscaba a forma de arte distinguible da música folk para a súa apreciación e interpretación. Os propios recolleitores eran académicos, xa fosen líderes da actividade rexional algo desvinculados ou traballadores solitarios axudados por un lugar casual, educación temperá ou interese especial. Ou eran afeccionados interesados ​​en que comezaran e seguisen os seus traballos por unha gran variedade de razóns que non estaban relacionadas cos valores da erudición desinteresada. Unha unión de ambos tipos de recolleitores, na persoa de John A. Lomax, enriqueceu a maior recolleita de todos, o Archive of American Folk Song (Library of Congress). —D. K. Wilgus, Anglo-American Folksong Scholarship Since 1898 (Rutgers, Nova Jersey: Rutgers University Press, 1959), p. XV.

    aínda que rendeu unha xenerosa homenaxe á grandeza de John A. Lomax como recolleitor, como folclorista académico profesional de primeira xeración, Wilgus podería ser duramente crítico. En particular, aínda que recoñeceu a exactitude das transcricións e notacións de fontes de Lomax, opúxose a que publicara versións compostas das cancións nos seus libros destinadas ao público.
39. Porterfield, p. 131.
40. Porterfield, p. 140.
41. Porterfield, p. 133–135.
42. Porterfield, p. 147.
43. Lomax, Cowboy Songs and Other Frontier Ballads, p. xxi.
44. Burgess, Richard James (2014). The History of Music Production. Oxford University Press. p. 33. ISBN 978-0199357178. 
45. Wolfe e Lornell (1999), p. 109.
46. D. K. Wilgus, Anglo American Folk Song Scholarship since 1898, citado en Wolfe e Lornell, ibid.
47. Porterfield, pp.;150–52.
48. Porterfield, p. 157.
49. Charles Wolfe e Kip Lornell (en Life and Legend p. 109), afirman que poucos meses despois da publicación de Cowboy Songs, Lomax foi elixido presidente da American Folklore Society. Outras fontes din que o foi en 1912 e 1913. (ver nota máis abaixo). O sitio web da American Folklore Society, que foi fundada por Rutherford B. Hayes e Mark Twain, non lista os seus presidentes dos anos anteriores a 1942.
50. Porterfield, p. 141.
51. O folleto promocional de 1910 para a sociedade, preparado principalmente por Leonidas Payne (e baseado en gran parte no folleto de 1906 de Henry M. Belden para a Missouri Folklore Society), explicou o propósito da sociedade e suxeriu aos traballadores as seguintes pautas:

    Para o recolleitor de Folk-Lore, a virtude máis importante é a exactitude; e o valor de calquera contribución destrúese se non se dá tal como foi dito, cantado ou descrito, sen cambios, incluso cando tal cambio pareza ter sentido. Despois da exactitude, é de grande importancia que se facilite información completa, cando sexa posible, sobre a fonte da contribución, o informante, de onde obtivo o material, canto tempo estivo actualizado e calquera outra data que poida ser de axuda ao alumno. Sempre que sexa posible, é mellor unha transcrición nas palabras exactas do informante (coloquialismos, palabras sen sentido, erros e todo) e, no caso das baladas e gran parte do outro traballo, é necesaria esa exactitude.

    As seguintes preguntas poden ser de utilidade para o recolleitor:

    • 1. Gravaches o material tal e como o atopaches, erros e todo?
    • 2. Onde, cando e de quen o obtivo?
    • 3. Tomáchelo da recitación, dun manuscrito antigo, dunha canción ou escribiuno de memoria?
    • 4. Cando, onde e de quen o obtivo o seu informante?

    (Citado en Francis Edward Abernethy, The Texas Folklore Society: 1909–1943, [Denton: University of North Texas Press, 1992, 1994] , p. 30.) A primeira reunión anual da Sociedade celebrouse en 1911 no campus da Universidade de Texas.
52. Porterfield, p. 176–179.
53. Porterfield, p. 143–144.
54. Porterfield, p. 171–173.
55. Rosemary Levy Zumwalt, "American Folklore Scholarship: a Dialogue of Dissent" (University of Indiana Press, 1988), p. 36. O erudito da balada James Francis Child tamén exerceu dous mandatos como presidente, en 1888 e 1889; Kittredge fora presidente en 1904. O "Journal of the American Folklore Society" foi editado entón e durante moitos anos despois polo antropólogo Franz Boas, que foi sucedido por Ruth Benedict.
56. The Book of Texas
57. Lomax, "Unexplored Treasures of Texas Folk-Lore", pp. 101–102. A Texas Folklore Society tamén procurou recoller e preservar o folclore e os dialectos doutros habitantes de Texas que non falaban inglés.
58. Para obter un relato sobre a disputa de Vinson-Ferguson e o papel de Lomax nela, consultar Jim Nicar, "The Defenders, 1913–1926: The Association Saves the University from an Educational Infanticide.", no número de xaneiro de 2010 de The Alcade, a revista de Texas Exes, a Asociación de Antigos Alumnos da Universidade de Texas, fundada en gran parte por Lomax Arquivado 25 de xullo de 2011 en Wayback Machine..
59. Ted Gioia, Work Songs (Durham: Duke University Press, 2006), p. 209.
60. Citado en Ted Gioia, Work Songs, p. 205.
61. O primeiro doutoramento en folclore foi outorgado en 1953. Para un relato da historia da profesionalización da disciplina e da súa loita por saír da súa antiga identidade como subsección entre literatura e antropoloxía, vexa Rosemary Levy Zumwalt, American Folklore Scholarship: a Dialogue of Dissent (University of Indiana Press, 1988).
62. E continuou ata moito máis tarde, como nos traxes usados ​​polos artistas country da serie de televisión Hee Haw.
63. As primeiras series de noticias March of Time usaban habitualmente recreacións e dramatizacións xa que a tecnoloxía de cine e son non estaba aínda abondo avanzada para filmar localmente eventos de noticias.
64. Consultar por exemplo Hugh Barker e Yuval Taylor, Faking It: The Quest for Authenticity in Popular Music, W. W. Norton: 2007.
65. Ted Gioia, 'Work Songs' ', p. 207-208.
66. Bailey, Beatrice Naff (Primavera 2007). "Broadcasting and Preserving Upcountry Music Near and Far" (PDF). The South Carolina Review 38 (2): 61–73. 
67. Porterfield, p. 386.
68. Lomax pensaba en si mesmo como sureño e os seus detractores (como o marxista de orixe húngaro Lawrence Gellert) pintábano reiteradamente como un conservador branco do sur estereotipado (Gellert afirmou que Lomax encarnaba "a actitude do mestre de escravo intacta", ver Wolfe e Lornell, p. 194). Non obstante, as actitudes raciais de John Lomax formáronse durante o período máis optimista da Reconstrución, sen dúbida reflectiron un populismo occidental e un individualismo conservador e "ríxido". O tema explórase no "Texas Blues: The Rise of a Contemporary Sound" de Alan B. Govenar (Texas A&M University Press, 2008), pp. 16-20.
69. Da introdución en liña de Norman R. Yetman ao sitio web de Narrativa de Escravos da Biblioteca do Congreso "John Lomax's Leadership and the Issue of Race".
70. Porterfield observa que a retirada de Lomax da WPA en 1938 "foi facilitada" pola hostilidade dos "elististas" dentro da American Folklore Society, que honrara dúas veces a Lomax elixíndoo presidente. Eles

    agora declarárono inaceptable porque carecía dun doutoramento. Algúns observadores atribuíron esta acción aos celos de certos académicos polo éxito comercial dos libros de Lomax. ... Sexa cal for o motivo, na súa reunión anual en 1938 a American Folklore Society adoptou unha resolución distanciándose do material do Federal Writers' Project baixo a dirección de Lomax. Só sería aceptable se se recolle baixo "orientación experta" (noutras palabras, por un académico con formación especializada). A única resposta de [Lomax] ao desafío da AFS foi a irónica observación, algún tempo despois, de que "quizais o recolleitador debe saír entre a xente vestida con gorra e bata". Despois duns meses, o director da WPA, Henry Alsberg, nomeou como sucesor de Lomax a Benjamin Botkin, A.B. Harvard (magna cum laude), M.A. Columbia, Ph.D. Universidade de Nebraska, editor, profesor da Universidade de Oklahoma e colaborador de revistas científicas. Na súa seguinte reunión anual, a AFS "anotou con interese" o nomeamento de Botkin, "un folclorista capacitado" e manifestou a súa vontade de cooperar cos seus proxectos WPA.

    Harold Preece, un membro do persoal da WPA en Texas, unha vez preguntoulle a Lomax que pensaba do traballo de Botkin en Oklahoma. O traballo de Botkin foi interesante, respondeu Lomax, pero non foi o tipo de cousas que fixo; ademais, "canto é Botkin e canto é folclore, só el o sabe". Ironicamente, a pesar das impecables credenciais de Botkin, despois dunha década tamén gañou a inimizade dos académicos por publicar libros "populares" e foi botado do curral. (Ver Porterfield, pp. 407-408)

    O mentor de Lomax, o distinguido profesor, George Lyman Kittredge, tampouco posuía doutoramento. Francis James Child, o fundador dos estudos de folclore americano e a primeira persoa que obtivo o título de "profesor de inglés" e máis tarde de idiomas modernos na Universidade de Harvard, posuía varios doutorados honoris causa en universidades alemás, pero ningún de América ou Gran Bretaña. Para máis información sobre o Federal Writers 'Project, vexa The Dream and the Deal: The Federal Writers' Project, 1935–1943 de Jerre Mangione (Filadelfia: University of Pennsylvania Press, 1983). Vexa tamén Gerald Graff, Professing Literature, an Institutional History (University of Chicago Press, 1989) para unha explicación do desenvolvemento da profesionalización dos estudos literarios.
71. "Presidents of the Texas Folklore Society". Arquivado dende o orixinal o 28 de xullo de 2011. Consultado o 16 de febreiro de 2021. 
72. Nolan Porterfield, Last Cavalier: The Life and Times of John A. Lomax, 1867-1948, p. 371
73. Charles Wolfe e Kip Lornell, The Life and Legend of Leadbelly (Nova York: Da Capo Press, 1999 [1992]), p. 254.

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  John Lomax

Bibliografía

• Lomax, John A. Cowboy Songs and Other Frontier Ballads. Nova York: Collier Books, reissued 1938 (1910).
• Lomax, John A. "Unexplored Treasures of Texas Folk-Lore". Reprinted in Stith Thompson's Round the Levee. Dallas: Southern Methodist University Press, [1935] edición facsímile 1975.
• Porterfield, Nolan. Last Cavalier: The Life and Times of John A. Lomax, 1867–1948, University of Illinois Press, 2001.
• Spivacke, Harold. Library Of Congress Music Division: Checklist of Recorded Songs in the English Language in the Archive of American Folk Song to July, 1940 (3 Volume Set) Library of Congress (Paperback, March 1, 1942) ASIN: B0017HYX4E
• Wade, Stephen. A Treasury of Library of Congress Field Recordings. Rounder Audio CD, 1997. ASIN: B0000002UB. Contén a gravación de E. C. Ball, Honeyboy Edwards, Texas Gladden, Vera Hall, Justice Learned Hand, Kelly Pace, W. H. Stepp, Sonny Terry, e varios máis.
• Wilgus, D. K. Anglo-American Folksong Scholarship since 1898. New Brunswick, New Jersey: Rutgers University Press, 1959.
• Wolfe, Charles, e Kip Lornell. Life and Legend of Leadbelly. Nova York: Da Capo, [1992] 1999.
• Zumwalt, Rosemary Levy. American Folklore Scholarship: a Dialogue of Dissent (Indiana University Press, 1988).