Mark Aguirre
.jpg) (2007)  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Biografía | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nacemento | (en) Mark Anthony Aguirre 10 de decembro de 1959 (64 anos)Chicago, Estados Unidos de América | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Educación | George Westinghouse College Prep (en)  DePaul University (en) Austin Community Academy High School (en) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Altura | 198 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Peso | 105 kg | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Actividade | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ocupación | baloncestista, adestrador de baloncesto | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Período de actividade | 1981 - 1994 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Nacionalidade deportiva | Estados Unidos de América | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Deporte | baloncesto | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liga | Baloncesto masculino da División I da NCAA e National Basketball Association | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Posición de xogo | Ala | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Convocado por | Dallas Mavericks | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Mark Anthony Aguirre, nado o 10 de decembro de 1959 en Chicago, Illinois, é un ex xogador profesional de baloncesto da National Basketball Association (NBA). Cunha altura de 1,98 metros ocupaba habitualmente o posto de aleiro. Durante as súas catorce tempadas na competición xogou para os Dallas Mavericks, Detroit Pistons e Los Angeles Clippers.
Biografía
[editar | editar a fonte]Os comezos
[editar | editar a fonte]Aínda que empezou a xogar de mozo o seu paso á relevancia produciuse cando, despois do seu paso polo instituto George Westinghouse, Aguirre decidiu unirse aos Blue Demons da Universidade DePaul do seu Chicago natal na tempada 1978-79. O seu impacto no equipo foi inmediato, cunhas fabulosas medias de 24 puntos e 7,6 rebotes liderou a DePaul no torneo da NCAA e levounos á primeira Final Four na historia da universidade. Na semifinal atopáronse ante Indiana State, o número un do país, liderados por un novo aleiro chamado Larry Bird. O partido foi axustado, conseguindo Indiana a vitoria cunha canastra final do propio Bird que deixaba a Aguirre fóra da final.
O ano seguinte, 1979-80, non sería menos brillante a nivel de números para Aguirre, pero aquí comezou a forxarse a súa mala fama. 26,8 puntos e 7,6 rebotes colocaban a Aguirre como un dos mellores xogadores do país. Xunto a Terry Cummings e Clyde Bradshaw formaban un potente equipo que acabou a fase regular como primeiro do país. Na primeira rolda enfrontaríanse a UCLA, en principio un rival sinxelo para os mozos de DePaul. Aguirre empeñouse en xogar só o partido ante as queixas de Bradshaw e Cummings e saltou a sorpresa. A pesar disto Aguirre foi galardoado co Premio John Naismith e co Trofeo Oscar Robertson e seleccionado para integrarse no equipo de baloncesto dos Estados Unidos que representaría ao país nas Olimpíadas de Moscova.
Durante esta campaña gañouse o alcume de "Muffin Man" (Home Bolo) debido aos seus problemas de sobrepeso, chegou a pesar 120 quilos, mais estaba disposto a resarcirse nas Olimpíadas. Cun duro adestramento coa Selección dos Estados Unidos conseguiu rebaixar o seu peso até os 101 quilos e impresionou a todo o mundo co seu xogo e potencia. Finalmente, debido ao boicot dos Estados Unidos ás Olimpíadas de Moscova non participaría no evento, o desquite habería que deixalo para o ano seguinte.
O éxito
[editar | editar a fonte]O ano 1980-81 comezaba como o anterior, Aguirre estaba disposto a demostrar que podía guiar ao seu equipo ao título e que por encima da súa mala fama como individualista e xogador de mal carácter, era un gañador. Durante a fase regular conseguiría un número fantásticos de 23 puntos e 8,6 rebotes para levar a DePaul ao primeiro lugar das listas do país. Cunha marca de 27 vitorias e 1 derrota parecía que este ano si chegaría o éxito. Nunha tempada marcada polas sorpresas, UCLA e Louisville, finalistas do ano anterior caeran a primeira rolda, DePaul e Aguirre non estaban dispostos a facer concesións.
Na primeira rolda xogarían contra St. Joseph, unha pequena universidade de Philadelphia que non gañaba un partido das finais da NCAA desde había 15 anos, a vítima era propicia para acabar coas pantasmas. A 11:15 para o final do partido DePaul gañaba con comodidade por 42-35 e o partido parecía controlado. Nese momento Clyde Bradshaw, base e unha das estrelas do equipo comete a súa cuarta falta persoal e debe ir ao banco. Comeza unha remontada de St. Joseph que os leva a colocarse con 48-47 a 13 segundos do final. Al Dillard, xogador de DePaul coñecido como "money" pola súa facilidade nos tiros libres (85%) tiña dous lanzamentos ao seu favor. Todo acabaría nun susto e DePaul camiñaría cara ao título ou non. Para sorpresa de todos Dillard falla o tiro libre (na NCAA lánzanse aínda series de 1+1 e non 2), e tras recuperar o rebote St. Joseph anota a canastra da vitoria. Aguirre apático e desaparecido durante todo o partido pecha o seu periplo universitario con 8 puntos e 1 rebote e só 6 lanzamentos a canastra. A pesar desta actuación sería nomeado Xogador do Ano da NCAA e daría o salto á NBA antes do seu último ano universitario quedando na historia de DePaul como o seu mellor anotador.
Na NBA
[editar | editar a fonte]Dallas Mavericks
[editar | editar a fonte]A pesar da súa fama de controvertido, os seus números e o seu xogo fixéronlle chegar ao número 1 do Draft da NBA de 1981 seleccionado polos Dallas Mavericks. No seu primeiro ano cos Mavs participou só en 51 partidos debido ás lesións e non puido render ao seu máximo nivel. A pesar disto logrou 18,7 puntos e 4,9 rebotes por partido, nada mal para un novato. O equipo terminou cunha marca de 28-54 pero había esperanzas dun gran futuro para os Mavs con xogadores novos como Aguirre ou Rolando Blackman. Na súa segunda tempada, 1982-83 os Mavs e Aguirre melloraban, 24,4 puntos e 6,3 rebotes levaban ao equipo de Dallas a unha marca de 38-44, aínda fóra de playoff. Un dato indicativo deste equipo durante este ano é que terminou terceiro en anotación de toda a NBA, pero último en defensa, recibir 109,7 puntos por partido son demasiados para pensar en playoff.
A tempada 1983-84 foi a mellor na carreira de Aguirre. Unhas espectaculares medias de 29,5 puntos, 5,9 rebotes e 4,5 asistencias leváronlle a establecer unha marca na franquía de media de puntos e puntos totais nunha tempada que aínda permanecen. Aínda así non terminaría como máximo anotador da liga, Adrian Dantley de Utah Jazz terminou con 30,6 puntos por partido arrebatándolle o título. Este ano, a pesar de que o seu defensa seguía sen mellorar, conseguiron unha marca de 43-39 que lle levan por primeira vez na súa carreira á loita polo título. Tras superar en primeira rolda aos Sonics por un axustado 3-2, caen contra os Lakers por un claro 4-1.
Na tempada de 1984-85 chegaron Sam Perkins e Derek Harper, pero a pesar destas incorporacións e o bo facer de Aguirre (25,7 puntos e 6 rebotes) seguían sen avanzar. A defensa dos Mavs seguía facendo augas e o seu tremendo poder ofensivo só lles permitía chegar a playoff. De novo alcanzarían a postempada este ano cunha marca de 44-38 pero caerían en primeira rolda ante os Blazers por 3-1. Chegou o ano 1985 e a pesar da lixeira caída nas prestacións de Aguirre (22,6 puntos e 6 rebotes) os Mavs seguían na súa liña. Segundo equipo en anotación e vixésimo sobre 23 equipos en defensa. Repetiron a marca do ano anterior con 44-38 e nesta ocasión venceron en primeira rolda aos Jazz por 3-1 aínda que de novo os imbatibles Lakers dominadores da Conferencia Oeste durante a década dos 80 cruzáronse no seu camiño. Caían en segunda rolda por 4-2 e o anel de campión seguía lonxe de Aguirre.
A tempada 1986-87 parecía que traía unhas expectativas distintas. A chegada de Detlef Schrempf, Roy Tarpley e o bo facer de Aguirre (25,7 puntos e 5,3 rebotes), Blackman, Donaldson etc. levaron aos Mavs a unha marca de 55-27 gañando a división Medio-Oeste, principalmente debido a unha ostensible mellora no seu defensa e mantendo o nivel ofensivo. A pesar destas boas perspectivas de novo os Sonics cruzábanse no seu camiño en primeira rolda deixando fose do playoff aos Mavs por 3-1. A pesar de todo eran os mellores anos da franquía que continuarían na tempada 1987-88.
Durante esta campaña os mozos seguiron progresando e o equipo aumentando o seu nivel en defensa. Grazas a isto Aguirre (25,1 puntos e 5,6 rebotes) situou a Dallas o máis preto do título que estivo nunca. Cunha marca de 53-29 colocáronse segundos da división Medio-Oeste o que lles levou a un enfrontamento de primeira rolda contra os Rockets aos que venceron por 3-1. Nesta ocasión a barreira das semifinais de conferencia sería contra os Nuggets que superaran na división Medio-Oeste aos Mavericks. Nesta ocasión Aguirre e compañía lograron superarse e meterse na final vencendo por 4-2 a Denver. Por desgraza para eles de novo aparecía no seu camiño o dominador da liga en os 80. Os Lakers foron demasiado para os Mavs e caeron na final do Oeste por un apertado 4-3.
Detroit Pistons
[editar | editar a fonte]A tempada 1988-89 sería unha tempada de cambios para Aguirre, ao cabo moi importantes para a súa carreira. Comezou a tempada cos Mavs pero a metade de campaña foi traspasado aos Pistons a cambio de Adrian Dantley e unha primeira rolda do draft. A pesar de quedar como segundo máximo anotador da franquía tras Rolando Blackman, (en breve Aguirre será superado por Dirk Nowitzki como anotador de Dallas), tanto os afeccionados como os directivos alegráronse de perder de vista ao problemático Aguirre. En Detroit formaría cos coñecidos como "Bad Boys" (Mozos Malos) xunto a Isiah Thomas, Joe Dumars, Vinnie Johnson, Bill Laimbeer etc. O carácter de Aguirre e o seu estilo de xogo chocaron coa filosofía do equipo, e nunha famosa cea que mantiveron varios compañeiros de equipo, Bill Laimbeer deixou ben claro o sitio de Aguirre nos Pistons. Contra todo prognóstico Aguirre encaixou ben as críticas e adaptouse rapidamente ao xogo de Detroit, axudando aos Pistons a conseguir o primeiro lugar do Leste. Tras clasificarse para playoff cunha marca de 63-19 varreron na primeira rolda a uns Celtics xa en decadencia apurando os seus últimos momentos de gloria. Na segunda rolda volveron varrer aos Bucks por 4-0 e chegaron á final de conferencia ante os Chicago Bulls de Michael Jordan. A pesar de ter máis dificultades venceron por 4-2 e chegaron ás finais, a vinganza de Aguirre estaba servida, de novo os Lakers aparecían no seu camiño ao título, pero esta vez na final e con Detroit. Os "Bad Boys" foron implacables e fulminaron por 4-0 aos Lakers conseguindo o título despois de dous anos de intentos errados, Aguirre por fin conseguía o seu anel.
Na tempada 1989-90 seguiría en reinado dos Pistons. Cun Aguirre integrado na filosofía do equipo e cunha gran defensa conseguían alzarse por segundo ano consecutivo co campionato da NBA. A rivalidade que mantiñan na Conferencia Leste cos Bulls deu un envorco na tempada 1990-91. Jordan e os seus comezaban o seu reinado destronando aos Pistons, Aguirre non volvería gañar o anel a pesar de seguir xogando a bo tanto individual como colectivamente.
Os "Bad Boys" agonizaban na tempada 1991-92, a pesar da súa clasificación para playoff caen en primeira rolda ante os Knicks por un axustado 3-2, a última vez que Aguirre disputará un partido de playoff, xa que a puntilla definitiva sería a seguinte campaña. Na tempada 1992-93 cunha marca de 40-42 os Pistons quedan fóra da loita polo título, os números de Aguirre baixan até 9,9 puntos e 3 rebotes. Esta campaña é cortado por Detroit a pesar de quedar 2 anos de contrato polo que asina como axente libre con Los Angeles Clippers por unha campaña. Aguirre, xa un veterano de 33 anos completa a campaña con 10,6 puntos por partido pero os Clippers, equipo maldito durante a década dos 90 queda nos últimos lugares da competición. Tras esta tempada con Los Angeles Clippers decide pór fin á súa carreira como xogador profesional, actualmente pertence ao corpo técnico dos Knicks como adestrador asistente.
Palmarés e Premios
[editar | editar a fonte]- Máximo anotador na historia da Universidade de DePaul.
- Membro do equipo nacional Olímpico dos Estados Unidos en Moscova 1980.
- Xogador do Ano Universitario (1981).
- Número 1 do draft de 1981.
- Segundo máximo anotador da NBA 1984.
- 3 veces All-Star da NBA (1984, 1987, 1988).
- 2 veces campión da NBA (1989,1990).
- Segundo máximo anotador na historia de Dallas Mavericks.
