Kazuyuki Sogabe Fot. Hisako Murayama | |
Imię i nazwisko |
właśc. 曽我部 和行 |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
16 kwietnia 1948 |
Data i miejsce śmierci |
17 września 2006 |
Zawód |
seiyū, aktor, muzyk, reżyser |
Współmałżonek |
Keiko Iwatsubo |
Lata aktywności |
1973-2000 |
Zespół artystyczny | |
Teatoru Ekō (テアトル・エコー) 1971-1996? Aoni Production (青二プロダクション) 1996?-2000 SLAP STICK (スラップスティック) 1977-1988 |
Kazuyuki Sogabe (jap. 曽我部 和行, od 1 stycznia 1985 używał zapisu 曽我部 和恭 czytanego w ten sam sposób: Sogabe Kazuyuki; pseudonim: ガベ Gabe; ur. 16 kwietnia 1948 w Tosa w prefekturze Kōchi, zm. 17 września 2006 w Narita w prefekturze Chiba) – japoński seiyū, aktor, muzyk, narrator, reżyser, gitarzysta i wokalista zespołu Slapstick.
Kazuyuki Sogabe urodził się 16 kwietnia 1948 roku w Tosa w prefekturze Kōchi na wyspie Sikoku[1]. Kiedy miał dwa lata, jego rodzina przeniosła się do Funabashi w prefekturze Chiba[1] i takie jego pochodzenie podaje wiele źródeł[2][3][4][5][6][7][8]. Był jedynakiem, ale wychowywał się z trzynaściorgiem kuzynów w domu, gdzie z racji okresu powojennego brakowało jedzenia[2][3]. Jego ojciec Toshitaka (敏孝)[9], zgodnie z rodzinną tradycją potomek rodu Chōsokabe[4], był księgowym i prowadził miejskie dojo "Shunpūkan" (春風館) w Funabashi[1][2][3] (od października 1953 do marca 1958 roku pełnił funkcję sekretarza generalnego tamtejszej federacji kendo[10]). Ojciec od najmłodszych lat zabierał syna do dojo ze sobą, więc Sogabe dostał pierwszą zbroję (bōgu), kiedy był w pierwszej klasie podstawówki i miał około pięciu bambusowych mieczy. Ćwiczył kendo cztery razy w tygodniu, pojedynkując się głównie z policjantami z Funabashi. Szczególnie dobrze wychodził mu cios kote[1]. Jak wspominał w wywiadzie, w szkole podstawowej był "grzecznym dzieckiem" i członkiem samorządu klasowego. Ze względu na odbywające się zaraz po lekcjach treningi kendo nie miał czasu na spotkania z kolegami[2][3], ale żal mu było się z nimi rozstawać, kiedy w szóstej klasie przeniósł się do szkoły podstawowej Ogawa w Kanda w okręgu Chiyoda (千代田区立小川小学校) w Tokio. Dojeżdżał tam z Funabashi linią Sōbu wraz z ojcem do stacji Ochanomizu (御茶ノ水駅), co pozwalało im na 30 minut rozmowy - Sogabe stwierdził, że poznał wtedy ojca na nowo[11]. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do gimnazjum Hitotsubashi (一橋中学) w okręgu Chiyoda w Tokio[12], gdzie w 1962 roku wygrał konkurs na slogan promujący uczciwe wybory (był jednym z 18 laureatów na 6250 uczestników)[13]. Najlepiej radził sobie z matematyką, językiem angielskim i muzyką, nie lubił zajęć z klasycznego języka japońskiego i historii Japonii poza okresem Sengoku[12]. W drugiej klasie gimnazjum zdobył pierwszy dan w kendo[1]. Kontynuował naukę w liceum Hitotsubashi (一橋高校)[5][12]. W drugiej klasie liceum, w sierpniu 1965 roku, zdobył drugi dan w kendo ku radości ojca[2][3], który - jak syn później zrozumiał - już wtedy chorował na ostrą białaczkę i w październiku zmarł[2][3][5]. Wybuch rodzinnego sporu o spadek po ojcu był dla Sogabe wejściem w świat dorosłych[2][3].
Po ukończeniu liceum, pracując dorywczo[5], wstąpił na Uniwersytet Keiai (w tamtym czasie: Uniwersytet Ekonomiczny Keiai, 敬愛経済大学) w mieście Chiba[7], wychodząc naprzeciw oczekiwaniom, że syn podąży podobną ścieżką, jak jego ojciec - kierownik działu księgowości w dużej firmie. Ostatecznie, pamiętając zapracowanego ojca, który rzadko się z nim bawił, pomimo sprzeciwu matki Sogabe porzucił studia na czwartym roku tuż przed ich ukończeniem[4]. Wiedząc, że zawiódł matkę, a krewni potępili jego decyzję, nie szukał u nich wsparcia[5]. Wstąpił do Centrum Szkolenia Talentów Nippon TV (日本テレビタレント養成所, Nihon Terebi Tarento Yōsei-sho) z zamiarem zostania piosenkarzem[2][3][4][14]. Była to szkoła, którą wybierały także osoby zainteresowane aktorstwem[15] i ta pasja stopniowo zaczęła się udzielać Sogabe, który wcześniej uważał zajmowanie się teatrem za niezbyt męskie zajęcie[2][3]. Jego talent wokalny został dostrzeżony przez jednego z aktorów Théâtre Echo (テアトル・エコー), który zaprosił go na egzamin wstępny do szkoły prowadzonej przy tym teatrze[16]. Sogabe postanowił zdawać z myślą o połączeniu w swojej pracy aktorstwa i śpiewu[4] oraz zachęcony pochwałami po występie we wspólnym przedstawieniu z kolegami z Centrum[15]. Zdał egzamin (choć z bardzo słabym wynikiem 35 punktów, ponieważ wcześniej nie interesował się sztuką i nie znał odpowiedniego słownictwa[2][3] - ze swoimi ocenami znalazł się na przedostatnim miejscu na liście przyjętych[16]) i dołączył do trupy w wieku 22 lat[15] (inne źródło podaje jako moment dołączenia do zespołu teatralnego maj 1971 roku[17], a więc 23 lata). Przez rok lub dwa pracował dorywczo sprzątając tory w kręgielni, żeby zarobić na swoje utrzymanie[2][3]. W 1973 roku zadebiutował jako aktor. Był to dla Sogabe początek wielu lat bardzo intensywnej pracy w potrójnej roli seiyū, aktora i muzyka.
Jako dziecko Sogabe był zainteresowany chórem chłopięcym, ale nie podobało się to jego ojcu[2][3]. Marzył o gitarze już w szkole podstawowej[18]. Ćwicząc w domu kendo, słuchał Jeffa Becka i Jimiego Hendrixa[1].W drugiej klasie gimnazjum, wykorzystując zaoszczędzone pieniądze[4] (15 tysięcy jenów zarobione dzięki pracy dorywczej)[19], kupił na raty gitarę elektryczną i wzmacniacz i zaczął grać[4]. Kiedy indziej deklarował, że stało się to w trzeciej klasie gimnazjum[20] lub nawet w pierwszej klasie liceum[21]. W tym czasie zafascynował go zespół The Ventures[18] (szczególnie płyta "Knock Me Out"[22]). Uczył się grać piosenki ze słuchu, próbował tworzyć własne kompozycje[4], grał w zespole[2][3], który założył mając około 17 lat[5] z kolegami z klasy[19]. Pierwszymi utworami, których się nauczył, były "Jeux interdit" Narciso Garcii Yepesa i "Where Have All The Flowers Gone"[19]. W momencie ukończenia szkoły średniej jego repertuar obejmował w sumie już sto utworów[4].
Na studiach założył z kolegami zespół Lucy's (ルシーズ) i jako półprofesjonalista grywał w barach w Jokohamie, Ikebukuro i Shinjuku, opuszczając wykłady[1]. Przez około pół roku odwiedzał bary "ACB" i "Drum"[23], w których występowały zespoły z nurtu Group Sounds[24]. Między 18 a 21 rokiem życia (1966-69) Sogabe był zaangażowany (prawdopodobnie jako techniczny) w działalność zespołu Terauchi Takeshi to Banīzu (寺内タケシとバニーズ). Idąc za radą Takeshiego Terauchiego zaczął grać na gitarze każdego dnia bez wyjątku[5]. Opuścił jednak swój półprofesjonalny zespół Lucy's, kiedy pozostali muzycy zdecydowali się porzucić rhythm & bluesa na rzecz tzw. (w Japonii) nowego rocka[5].
Będąc już studentem Teatru Echo (od roku 1971), pracował dorywczo nocami, akompaniując w barach śpiewającym gościom. W ciągu jednej nocy grał około 100 utworów, od popularnych piosenek po jazz. Nie mógł śpiewać zgodnie z rytmem, ale musiał dostosowywać się do sposobu śpiewania pijanych klientów. Uważał to za powód do wstydu, ale stwierdził, że ostatecznie pogłębiło to jego rozumienie gry na gitarze[14].
Ulubiony instrument, gitarę firmy Mosrite wartą w momencie zakupu 310 tys. jenów, kupił za 270 tys., a zapytany o numer seryjny odpowiedział, że go nie pamięta[25].
W sierpniu 1977 roku z innymi aktorami głosowymi założył zespół muzyczny SLAP STICK (スラップスティック)[26], w którym grał na gitarze prowadzącej, śpiewał, komponował i pisał pojedyncze teksty aż do zawieszenia działalności zespołu w 1988 roku[27]. 21 maja 1980 roku wydał pierwszy album solowy[28], a trzy dni później, 24 maja, dał pierwszy promujący go solowy koncert w Tokio[29][28]. W latach 1980-1982 wydał łącznie 3 długogrające płyty solowe z własnymi kompozycjami, tekstami i wokalem, a między 1978 a 1986 rokiem 13 albumów i 6 singli z zespołem SLAP STICK[27][30]. W czasach działalności SLAP STICKu corocznie dawał z zespołem od kilku do kilkunastu koncertów. Nagrywał też piosenki do filmów anime i skomponował dwa utwory na pierwszy solowy album przyjaciela z zespołu, Toshio Furukawy[31][32].
W ostatnim wywiadzie, przeprowadzonym 16 września 2003 roku, niemal dokładnie trzy lata przed śmiercią, potwierdził, że nadal gra na gitarze[33].
Od 1971 roku związany był z Teatrem Echo[17] - najpierw jako student, a później jako stały członek trupy aktorskiej. Jego debiutem scenicznym było Jūippiki no neko (11ぴきのネコ)[7] w lipcu 1973 roku. W tym samym roku - jako że działalność Teatru Echo obejmowała także aktorstwo głosowe - Sogabe otrzymał również rolę jako seiyū[34] w słuchowisku radiowym na podstawie powieści Ranpo Edogawy[35]. Także w 1973 po raz pierwszy zagrał postać w anime - w średniometrażowym filmie Panda Kopanda amefuri sākasu no maki (パンダコパンダ 雨ふりサーカスの巻)[35]. Od tego czasu udzielał głosu drugoplanowym bohaterom filmów zagranicznych i grywał pomniejsze role w anime[4]. Wygrane przesłuchanie do tytułowej roli w anime Hariken Porimā w 1974 roku otworzyło mu drogę do dalszej pracy w zawodzie aktora głosowego[15]. Propozycje zaczęły napływać jedna po drugiej[4]. Odtąd pracował przede wszystkim jako seiyū (w serialach anime, w animowanych filmach kinowych, w animacjach kierowanych bezpośrednio na rynek wideo (tzw. OVA), jako aktor dubbingowy, w słuchowiskach radiowych, reklamach), ale pojawiał się także na scenie Teatru Echo i gościnnie wystąpił w dwóch serialach telewizyjnych. Od 1982 lub 1983 roku do co najmniej 1995 był także wykładowcą w tokijskiej szkole dla spikerów i aktorów głosowych Tōkyō Anaunsu Seiyū Akademī (東京アナウンスアカデミー)[36].
Sogabe interesowała także praca reżysera. Pod koniec lat siedemdziesiątych dołączył w tej roli do założonego przez Akirę Kamiyę, Ryo Fukuzawę, Naoyę Uchidę i Ryūusei Nakao zespołu muzyczno-teatralnego "Four-in-One" (フォーインワン)[37]. Później współpracował również jako reżyser z założonym przez Toshio Furukawę zespołem teatralnym Seitou (劇団青杜). W 1984 roku zespół ten pod kierunkiem Sogabe wystawił także jego jedyną własną sztukę teatralną, Garasu no rasenkaidan (ガラスの螺旋階段)[38]. We wrześniu 1987 roku wyreżyserował przedstawienie B・T・C Małego Teatru Ginza[39], a w kwietniu 1988 roku - 81 przedstawienie Teatru Echo[40]. Po przeprowadzce do Kamagaya w prefekturze Chiba kontynuował tam działalność reżyserską: w 1991 roku[41] wyreżyserował sztukę Osharena Jōmonjin (おしゃれな縄文人) wyprodukowaną przez miasto Kamagaya, projekt upamiętniający 20. rocznicę powstania organizacji miejskiej[42], a w 1997 raz jeszcze Garasu no Rasenkaidan[43].
Między 1995 a 1997 rokiem Sogabe rozstał się z Teatrem Echo i dołączył do Aoni Production[44]. Odszedł stamtąd w listopadzie 2000 roku[45]. W wywiadzie przeprowadzonym 16 września 2003 roku[46] zaprzeczył, jakoby przeszedł na emeryturę: wyjaśnił, że przerwał pracę, aby zaopiekować się matką będącą po wypadku drogowym i wyraził chęć powrotu do aktorstwa, kiedy będzie mógł[33].
8 maja 1980 Sogabe zarejestrował małżeństwo[47] ze stażystką Teatru Echo Keiko Iwatsubo (岩坪 圭子)[48]. 22 czerwca tego samego roku odbył się ślub i przyjęcie weselne[48]. W 1981 roku urodził im się syn Kazutaka (和孝)[9], a w 1984 roku - córka Mayuka (真由歌)[49]. Sogabe z Tokio przenosił się z rodziną kolejno do różnych miast w prefekturze Chiba: Funabashi, Kamagayi, aby ostatecznie osiąść w Yachimata.
Zmarł 17 września 2006[50][51]około godziny 20:00[51][52][53] w szpitalu w Narita. Przyczyną śmierci był rak przełyku[50][51][52][53] zdiagnozowany dwa miesiące wcześniej[51]. Ceremonia pożegnalna odbyła się 20 września[50][53] w Yachimata[52]. Głównym żałobnikiem była żona Keiko[50][53]. Pożegnanie miało charakter prywatny, ale wzięli w nim udział czynni aktorzy głosowi będący przyjaciółmi zmarłego: m.in. Toshio Furukawa[54], Tōru Furuya[51] i Akira Kamiya.
Kazuyuki Sogabe zmarł niewiele ponad miesiąc po innym aktorze głosowym, Hirotace Suzuokim, z którym wielokrotnie współpracował - także grając w zespole SLAP STICK. 4 lutego 2007 roku pozostali członkowie zespołu (Akio Nojima, Toshio Furukawa, Tōru Furuya i Yūji Mitsuya) zorganizowali występ na żywo ku pamięci obu zmarłych muzyków w Tokio[55]. W 2013 roku, w okolicach siódmej rocznicy śmierci obu członków, SLAP STICK zebrał się ponownie, by uczcić pamięć przyjaciół grając koncerty od 13 do 16 września w Tennōzu Galaxy Theatre w Tokio pod hasłem Koncert Slapstick Remember ~Ku pamięci Kazuyukiego Sogabe i Hirotaki Suzuokiego~ (スラップスティック・リメンバー・コンサート ~曽我部和恭・鈴置洋孝を偲んで~)[56].
1973
1974
1975
1976
1977
1978
1979
1980
1981
1982
1983
1984
1985
1986
1987
1988
1989
1990
1992
1993
1994
1995
1996
1997
1998
1999
2000
1973
1978
1979
1980
1981
1982
1983
1986
1987
1988
1992
1994
1995
1996
1985
1986
1987
1988
1989
1990
1993
1994
(daty są datami pierwszej emisji wersji japońskojęzycznej)
1976
1977
1978
1979
1980
1985
1988
1991
1978
1987
Data | Autor | Tytuł | Rola | Reżyseria | Nr
przedstawienia |
---|---|---|---|---|---|
1973
lipiec |
Hisashi Inoue
(井上ひさし) |
Jūippiki no neko (11ぴきのネコ)[7][8] | Nyango[109] | Kazuo Kumakura
(熊倉一雄) |
45[110] |
1979
25 września -10 października |
Katsumi Okamoto
(岡本克己) |
Ichido wa Ittemitai Jigoku | Woźny sądowy[99] | Kazuo Kumakura
(熊倉一雄) |
55[110] |
1980
14-28 marca, 3-5 kwietnia |
Tom Stoppard | Rozenkrantz i Guildenstern nie żyją[65][112] | Hamlet[113] | Haruyasu Mizuta
(水田晴康) |
57[114] |
1980
11-22 lipca |
Tamiko Okamoto
(岡本多美子) |
Hanbake Otaba Koi no Michiyuki | Somegoro[117] | Kazuo Kumakura
(熊倉一雄) |
bez numeru |
1980
8-24 grudnia |
Toshiharu Matsubara
(松原敏春) |
Junjō Yukigeshiki (純情雪景色)[8][118] | Kazuo Kumakura
(熊倉一雄) |
60[114] | |
1982
listopad |
Toshiharu Matsubara
(松原敏春) |
Ren'ai Nijūsō (恋愛二重奏)[8] | Kazuo Kumakura
(熊倉一雄) |
65[114] | |
1984
11-31 maja |
Hotaru Okamoto
(岡本螢) |
Jinsuke Muyō Iwashi ni Nabe[119]
(甚助無用鰯烹鍋) |
Shinkichi[120] | Kazuo Kumakura
(熊倉一雄) |
69[114] |
1989
luty |
Kijū Tabata
(田畑喜十) |
Sakura no En ni Oboro Naru
(さくらの苑におぼろなる) |
Kazuo Kumakura
(熊倉一雄) |
84[114] | |
1992 kwiecień
- 1993 marzec |
Hisashi Inoue
(井上ひさし) |
Omoteura Gen'nai Kaeru Gassen (表裏源内蛙合戦) | Kazuo Kumakura
(熊倉一雄) |
92[121] |
Data | Zespół teatralny | Autor | Tytuł | Miejsce |
---|---|---|---|---|
1978
kwiecień |
Four-in-One (フォーインワン) | Yūji Nishi
(西ゆうじ) |
Fuo~o in wan
(ふおぉいんわん)[122] |
Tokio, Shibuya, teatr Janjan |
1979 | Four-in-One (フォーインワン) | Yoji Aoi
(青井陽治) |
Fō in wan Ⅱ
(ふぉーいんわんⅡ)[123] |
Tokio |
1979
18-25 sierpnia |
Four-in-One (フォーインワン) | Yoji Aoi
(青井陽治) |
Za Bāsudei Geimu (ザ・バースデイ・ゲイム)[124][125] | Tokio, Toshima,
Ikebukuro, teatr Bungeiza Le Pillier |
1980
14-16 marca |
Seitou (劇団青杜)
(przedstawienie nr 2) |
Yōko Asaya
(麻谷耀子) |
Setsuko no Heiya (節子の部屋)[126] | Tokio, Minato,
Roppongi Théâtre Libre |
1981
4-6 grudnia |
Seitou (劇団青杜)
(przedstawienie nr 6) |
Toshio Furukawa | LOVE IN TIME GRAFFITI[127][128]
(później: Teresukōpu Jun'ai-hen テレスコープ・純愛篇)[129] |
Tokio, Shinjuku, teatr Hekisōkan Hall |
1983
19-21 marca |
Seitou (劇団青杜)
(przedstawienie nr 9) |
Toshio Furukawa | Koncheruto (コンチェルト)[130] | Tokio, Shinjuku, teatr Hekisōkan Hall |
1984
7-10 maja |
Seitou (劇団青杜)
(przedstawienie nr 12) |
Kazuyuki Sogabe | Garasu no Rasenkaidan | Tokio,
Shibuya, teatr Janjan |
1987
11-13 września |
B・T・C
(przedstawienie nr 1) |
Kensuke Yokouchi
(横内謙介) |
Yasashī to Ieba, Bokura wa
Itsumo Wakari Aeta (優しいと言えば、僕らは いつもわかりあえた)[39] |
Tokio,
Chūō, Mały Teatr Ginza |
1988
kwiecień |
Teatr Echo (テアトル・エコー) (przedstawienie nr 81) | Shō Muroto
(室土猩) |
Shiranu wa Tanin
(知らぬは他人)[40] |
Tokio,
Shibuya, Teatr Echo |
1991
29 września |
200 mieszkańców miasta Kamagaya w wieku 4-78 lat | Osharena Jōmonjin | Kamagaya | |
1997
19 października |
Kazuyuki Sogabe | Garasu no Rasenkaidan
(ガラスの螺旋階段)[43] |
Kamagaya, Mihashi Kinenkan (Izba Pamięci im. Mihashiego) |
Data wydania | Tytuł albumu | Wytwórnia | Format | Numer | Format | Numer |
---|---|---|---|---|---|---|
21 maja 1980 | Seishun Hitori Botchi | キングレコード
(King Records) |
LP | SKS-118 | kaseta | AO-201[135] |
21 marca 1981 | Omoide no Tsudzuki (想い出の続き) | LP | K25A-157 | kaseta | K25H-110[136] | |
21 marca 1982 | Matenrō Rabu (摩天楼ラブ) | LP | K25A-249 |
Yōkina Maruko (陽気なマルコ) z anime Haha o Tazunete Sanzenri / 3000 Leagues in Search of Mother (母をたずねて三千里) na nośnikach wydanych przez Columbia:
Bara no Senshi (バラの戦士) z anime Patalliro! na nośnikach wydanych przez CANYON:
Ganbā Taisō (ガンバー体操) z anime Genki Bakuhatsu Ganbarugā (元気爆発ガンバルガー) na nośnikach wydanych przez Toshiba EMI / Universal Music:
Idainaru Dai Makai (偉大なる大魔界) z anime Genki Bakuhatsu Ganbarugā (元気爆発ガンバルガー) na nośnikach wydanych przez Toshiba EMI / Universal Music:
Utsukushisugite... (美しすぎて...) z anime YūYǔ Hakusho na nośniku wydanym przez CANYON:
Data | Autor | Tytuł | Stacja nadawcza / program | Odcinek / czas trwania |
---|---|---|---|---|
1973
13 kwietnia |
Ranpo Edogawa | Kohantei Jiken (湖畔亭事件)[35]
/ Incident at the Lakeside Inn |
Nippon Broadcasting System / Oribettii Gekijō
(オリベッティー劇場)[34] |
ostatni |
1979
15 sierpnia |
Kaoru Kurimoto | Bokura no jidai (ぼくらの時代)[138] | FM Tokio / AU _ Nyū U~eibu'79 (AU_ニュー・ウェイブ'79) | 30 minut |
1986
21 kwietnia-16 maja |
Charles Dickens | Opowieść o dwóch miastach
(Nitomonogatari 二都物語)[139] |
NHK Tokio / FM _ Adobenchā Rōdo (FM_アドベンチャーロード) | 20 odcinków po 15 minut |
1989
8 kwietnia |
Takao Saito | Golgo 13 (Gorugo 13 ~ Naitomea
ゴルゴ13~ナイトメア)[140] |
FM Tokio / AU _ Satadē Supesharu
(AU_サタデー・スペシャル) |
30 minut |
1990
9 września |
Arimasa Ōsawa | Kagami no kao: Middonaito saakasu (鏡の顔 :ミッドナイト・サーカス)[141] | TBS / KR _ Rajio Toshokan (KR_ラジオ図書館) | 46 minut |
1991
7-17 września |
Sunao Ashihara | Seishun Dendekededeke
(青春デンデケデケデケ)[142] |
NHK Tokio / FM _ Saundo Yume Kōbō (FM_サウンド夢工房) | 9 odcinków
po 15 minut |
Data | Dni i godziny | Stacja nadawcza | Program | Uwagi |
---|---|---|---|---|
1978
14 lipca |
22:50-23:00 | Nippon Broadcasting System | Yoru no Dorama Hausu
(夜のドラマハウス)[143] |
z Ai Matsubarą |
1979
13 października- |
soboty
18:00-18:30 |
Nippon Broadcasting System | Urutora anime kessaku-za | |
1982
14 marca |
22:00-22:30 | Radio Osaka | Animetopia
(アニメトピア)[146] |
prowadzące: Mayumi Tanaka, |
1982
18 sierpnia |
22:50-23:00 | Nippon Broadcasting System | Yoru no Dorama Hausu
(夜のドラマハウス)[147] |
z Mitsuko Horie |
1979
Reklama radiowa w Nippon Broadcasting System: Nikkan Arubaito Nyūsu (日刊アルバイトニュース)[5]
Reklama telewizyjna: Guriko Sawā Koron Sky Mint (グリコ サワーコロン スカイミント)[148]
1980
Reklama telewizyjna: Daiichi Pharmaceutical Patex (パテックス)[5][149]
Reklama telewizyjna: Morinaga Aisubāgā (森永アイスバーガー)[150]