Manny Shinwell

Manny Shinwell
Data i miejsce urodzenia	18 października 1884 ; Londyn
Data śmierci	8 maja 1986
	Minister wojny
Okres	od 7 października 1947; do 28 lutego 1950
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	Frederick Bellenger
Następca	John Strachey
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Emmmanuel „Manny” Shinwell, baron Shinwell CH (ur. 18 października 1884 w Londynie, zm. 8 maja 1986) – brytyjski polityk, członek Partii Pracy, minister w rządach Clementa Attleego.

Pochodził z rodziny o polsko-żydowskich korzeniach. W dzieciństwie wraz z rodziną przeprowadził się do Glasgow. Jego ojciec był właścicielem małego sklepu odzieżowego, matka pracowała jako kucharka. Shinwell był samoukiem. Pierwszą pracę znalazł w zakładzie krawieckim. W 1903 r. został członkiem Amalgamated Union of Clothing Operatives. W 1906 r. został członkiem Glasgow Trades Council jako delegat wyżej wymienionego związku. W 1911 r. odegrał znaczną rolę w strajku marynarzy w Glasgow. Rychło został sekretarzem regionalnej gałęzi National Sailors' and Firemen'a Union (NSFU). W 1919 r. był zaangażowany w protest robotników domagających się 40-godzinnego tygodnia pracy. Protest przekształcił się w starcia z policją na George Square. Shinwell został oskarżony o podżeganie do rozruchów i skazany na 3 miesiące pozbawienia wolności.

Shinwell był członkiem Niezależnej Partii Pracy. W 1922 r. został wybrany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu Linlithgowshire. Utracił mandat po wyborach 1924 r., ale odzyskał go w wyborach uzupełniających 1928 r. Podczas krótkiego okresu rządów laburzystów w 1924 r. Shinwell był sekretarzem ds. kopalń. W drugim laburzystowskim rządzie był wpierw finansowym sekretarzem w ministerstwie wojny (1929–1930), a następnie ponownie sekretarzem ds. kopalń (1930–1931). W 1931 r. znalazł się w gronie przeciwników rządu narodowego. W tym samym roku przegrał wybory parlamentarne. Do Izby Gmin powrócił w 1935 r. jako reprezentant okręgu Seaham. Okręg ten reprezentował do 1950 r., następnie był deputowanym z okręgu Easington.

Pod koniec lat 30. razem z Aneurinem Bevanem agitował na rzecz pomocy dla republikańskiego rządu Hiszpanii podczas wojny domowej. W 1940 r. odrzucił propozycję wstąpienia do rządu wojennego Winstona Churchilla^[1]. Kiedy Partia Pracy powróciła do władzy w 1945 r. Shinwell został ministrem paliwa i mocy. Na tym stanowisku nadzorował nacjonalizację kopalń. W latach 1947–1950 był ministrem wojny. W drugim rządzie Attlee’ego był w latach 1950–1951 ministrem obrony.

W latach 1964–1967 był przewodniczącym Parlamentarnej Partii Pracy. W Izbie Gmin zasiadał do 1970 r. Następnie został kreowany parem dożywotnim jako baron Shinwell i zasiadł w Izbie Lordów. Zmarł w 1986 r. Był autorem autobiografii składającej się z 3 tomów: Conflict Without Malice (1955), I've Lived Through it All (1973) oraz Lead With the Left (1981).

Linki zewnętrzne

Przypisy

↑ Lynne Olson: Buntownicy. Warszawa: 2008, s. 301. ISBN 83-60532-12-5.

[1] Lynne Olson: Buntownicy. Warszawa: 2008, s. 301. ISBN 83-60532-12-5.

[1]

W dniu powstania	Clement Attlee Lord Addison Albert Alexander Aneurin Bevan Ernest Bevin James Chuter Ede Stafford Cripps Hugh Dalton Arthur Greenwood George Hall George Isaacs Lord Jowitt Jack Lawson Herbert Morrison Lord Pethick-Lawrence Manny Shinwell Lord Stansgate Joseph Westwood Ellen Wilkinson Tom Williams
Późniejsi członkowie gabinetu	Lord Inman Arthur Creech Jones Lord Listowel Philip Noel-Baker Lord Pakenham George Tomlinson Harold Wilson Arthur Woodburn

W dniu powstania	Clement Attlee Lord Addison Lord Alexander of Hillsborough Aneurin Bevan Ernest Bevin James Chuter Ede Stafford Cripps Hugh Dalton Patrick Gordon Walker Jim Griffiths George Isaacs Lord Jowitt Hector McNeil Herbert Morrison Manny Shinwell George Tomlinson Tom Williams Harold Wilson
Późniejsi członkowie gabinetu	Hugh Gaitskell Alfred Robens Hartley Shawcross Richard Stokes