Mečislovas Reinys
 Znaczek wydany przez Litewską Pocztę | |
| Data i miejsce urodzenia |
5 lutego 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 listopada 1953 |
| minister spraw zagranicznych Litwy | |
| Okres |
od 25 września 1925 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Arcybiskup tytularny Cypsela | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Biskup pomocniczy wileński | |
| Okres sprawowania |
1940-1953 |
| Biskup koadiutor wileński | |
| Okres sprawowania |
1926-1940 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
10 czerwca 1907 |
| Nominacja biskupia |
5 kwietnia 1926 |
| Sakra biskupia |
16 maja 1926 |
| Data konsekracji |
16 maja 1926 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Mečislovas Reinys (ur. 5 lutego 1884 w Daugaliai, zm. 8 listopada 1953 we Włodzimierzu) – litewski wykładowca uniwersytecki, filozof i psycholog, ksiądz katolicki i arcybiskup wileński (1941–53), polityk chadecji oraz minister spraw zagranicznych w latach 1925–26, represjonowany w czasach stalinizmu.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Po ukończeniu w 1905 roku wileńskiego seminarium studiował na Akademii Duchownej w Petersburgu. W lipcu 1907 roku został wyświęcony na księdza, dwa lata później uzyskał tytuł doktora teologii. Naukę kontynuował w Louvain (filozofia i biologia) oraz Strasburgu (apologetyka). W 1916 roku podjął pracę w Seminarium w Wilnie jako wykładowca.
W 1919 roku aresztowany tymczasowo przez wojska bolszewickie. Po przyłączeniu Wilna do II RP w 1922 roku wyjechał na Litwę - osiedlił się w Kownie, gdzie wykładał na Uniwersytecie Witolda Wielkiego teologię, filozofię oraz kierował Wydziałem Psychologii.
Angażował się w działalność polityczną po stronie chadecji - w 1925 roku został ministrem spraw zagranicznych, podpisał konkordat Republiki Litewskiej z Watykanem, na mocy którego została utworzona odrębna metropolia w Kownie.
5 kwietnia 1926 roku papież Pius XI mianował go biskupem koadiutatorem Wyłkowyszek na Suwalszczyźnie.
Działał na rzecz powołania katolickiego uniwersytetu na Litwie, jego starania zakończyły się niepowodzeniem.
W lipcu 1940 roku został mianowany arcybiskupem tytularnym i pomocniczym Wilna, po aresztowaniu Romualda Jałbrzykowskiego przez Niemców zarządzał diecezją wileńską aż do pojmania przez NKWD w 1947 roku pod zarzutem „konszachtów z antyradzieckim podziemiem nacjonalistycznym”.
Skazany na 10 lat więzienia i osadzony we Włodzimierzu, gdzie zmarł.
Autor prac z dziedziny filozofii, psychologii i socjologii (m.in. „Rasizmo problema”, wyd. Kowno 1939).
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Roszkowski W., Kofman J. (red.), Słownik biograficzny Europy Środkowo-Wschodniej XX wieku, Warszawa 2005, ISBN 83-7399-084-4