Jimmy Page

Jimmy Page
Vida
Nacimientu Heston (es) Traducir[1], 9 de xineru de 1944[2] (80 años)
Nacionalidá Bandera del Reinu Xuníu Reinu Xuníu
Residencia Windsor
Familia
Casáu con Patricia Ecker (en) Traducir (1986 – 1995)
Jimena Gómez Paratcha (en) Traducir (1995 – 2008)
Pareyes Jackie DeShannon
Scarlett Sabet (es) Traducir
Estudios
Estudios Surrey Institute of Art & Design, University College (es) Traducir
Llingües falaes inglés[3]
Oficiu guitarrista, compositor, compositor de cantares, productor musical, músicu
Premios
Nominaciones
Miembru de The Yardbirds
Led Zeppelin
Page and Plant
Seudónimos ZoSo
Xéneru artísticu rock
hard rock
blues rock
Folk rock
rock progresivu
blues
Instrumentu musical guitarra
Mandolina
Gibson Les Paul
Gibson EDS-1275 (es) Traducir
Fender Stratocaster
Fender Telecaster (es) Traducir
ARP 2500 (es) Traducir
Discográfica Atlantic Records
Swan Song Records (es) Traducir
IMDb nm0656211
jimmypage.com
Cambiar los datos en Wikidata

James Patrick "Jimmy" Page, OBE (Heston, Middlesex, Inglaterra, 9 de xineru de 1944) ye un músicu multiinstrumentista y un virtuosu guitarrista de rock clásicu británicu conocíu por haber sío'l miembru fundador del grupu de rock Led Zeppelin dende 1968 hasta la so disolución en 1980, y ta consideráu unu de los más grandes, influyentes y versátiles musicos y guitarristes de tolos tiempos,[5] Page foi, a lo llargo de la so carrera musical, músicu de sesión y guitarrista de The Yardbirds, Led Zeppelin y The Firm. Amás, collaboró, en calidá de músicu de sesión, con ensame de formaciones y autores musicales, ente los que destaquen The Rolling Stones, The Who, The Kinks, Eric Clapton o Jeff Beck. De la mesma, grabó dellos álbumes con artistes como David Coverdale, Roy Harper o Joe Cocker. En 2005, foi gallardoniáu como miembru de la Orde del Imperiu Británicu pol so llabor de caridá n'ayuda de les persones más desfavorecidas de Brasil. Jimmy Page nel postreru llistáu de los 100 ameyores guitarristes, pola revista Rolling Stone, ta asitiáu nel 3ᵉʳ llugar.

Biografía

[editar | editar la fonte]

Infancia y adolescencia

[editar | editar la fonte]

Jimmy Page ye fíu únicu d'un emplegáu alministrativu, James Page, y de una secretaria y enfermera, Patricia Elizabeth Gaffikin.[6] Nacíu en Heston, una antigua villa aportada en suburbiu del Gran Londres, allugada na zona occidental. Cuando Jimmy cuntaba con ocho años d'edá, en 1952, la so familia camudar a Epsom, otru suburbiu del Gran Londres, allugáu nel sur, onde recibió los sos primeros contactos cola música.

A los 12 años, Page consiguió la so primer guitarra, y anque tomó delles clases con esti preséu, ye na so mayoría un músicu autodidacta.[7] Ente les sos primeres influencies destacaben Scotty Moore y James Burton, dambos guitarristes de rockabilly y que tocaren enantes con Elvis Presley,[8] y Johnny Day, collaborador de The Everly Brothers.[6] En 1957, cuntando Page con 13 años, apaeció per primer vegada en televisión nun programa de nuevos talentos, Huw Wheldon Show, tocando la tema "Mama Don't Wanna Play Non Skiffle No More" y "cotton fields".[7] L'afición de Page pola guitarra yera tan grande que solía llevar el so preséu al colexu, siendo confiscado la mayoría de les vegaes. Anque Page taba interesáu poles ciencies, llegando a recibir una ufierta de trabayu como asistente de llaboratoriu, decidió dexar los sos estudios pa empezar una carrera musical, y dempués de dellos intentos, Page consiguió entrar a formar parte d'una banda de rock, The Crusaders, que cuntaba col vocalista Neil Christian. La so estancia nesta banda estender mientres más de dos años, mientres los cualos Page contraxo una mononucleosis que nun-y torgar siguir dando conciertos, anque decidió dexar aparcada momentáneamente la so carrera musical pa somorguiase na so otra pasión, la pintura, polo que se matriculó nel colexu d'arte de Sutton, en Surrey.[5]

Músicu de sesión

[editar | editar la fonte]

Mientres yera entá un estudiante, Page improvisaba de cutiu nel Marquee Club de Londres con guitarristes como Jeff Beck (a quien conocía dende los once años),[7] Eric Clapton, Cyril Davies o Alexis Korner.[6] Nuna d'estes sesiones, John Gibb, miembru del grupu The Silhouettes, pidió-y el so ayuda pa grabar una serie de senciellos pal sellu discográficu EMI,[8] pero nun foi hasta que recibió una ufierta de Mike Leander cuando pudo trabayar dafechu n'estudios de grabación.[8] La so primer misión como músicu de sesión foi grabar xunto con Jet Harris y Tony Meehan el single "Diamonds", qu'algamó'l númberu unu nes llistes britániques en 1963.[6]

Dempués de diversos y curtios trabayos con dalgunos de los músicos del naciente panorama del rock en Gran Bretaña, Page algamó una moderada fama como músicu de sesión. Mientres esta etapa, Page foi conocíu como "Little Jimmy" pa nun ser confundíu con Big Jim Sullivan, moteyáu a cencielles "Big Jim".[7] Como guitarrista preferíu del productor Shel Talmy, Page acabó trabayando con grupos como The Who o The Kinks gracies a los encargos que Talmy recibía.[7]

Ente los grupos y artistes colos que trabayó Page como músicu de sesión atópense The Rolling Stones, Van Morrison, Marianne Faithfull, Dave Berry o Brenda Lee, amás de The Who y The Kinks, colos que trabayó gracies al sofitu de Talmy. Se rumorea que Page participó nun altu porcentaxe del total de grabaciones realizaes ente los años 1963 y 1965, cerca del 60%,,[6] anque hai fontes qu'indiquen qu'esti porcentaxe bazcuya ente'l 50% y el 90%.[7]

En 1965, Page entró como productor nel sellu Immediate Records gracies al mánager de los Rolling Stones, Andrew Loog Oldham.[6] Gracies a esti nuevu cargu, Page tocó y produció cantares de John Mayall, Nico, Chris Farlowe, Twice as Much y Eric Clapton, y entró nuna curtia rellación sentimental cola compositora y cantante Jackie DeShannon.[6] Amás, trabayó como músicu de sesión nel álbum Love Chronicles, d'Al Stewart en 1969, y nel discu debú de Joe Cocker, With a Little Help from My Friends.[7]

Anque Page grabó temes con ensame de músicos, munches d'estes namái pueden atopase per mediu de bootlegs, editaes xunto con dellos cantares inéditos de Led Zeppelin.

The Yardbirds

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: The Yardbirds

En 1964, Page recibió una ufierta pa reemplazar al so amigu Eric Clapton en The Yardbirds, anque la refugó como muestra de llealtá escontra'l so amigu.[7] Un añu dempués, Clapton dir por deséu propiu de los Yardbirds, y Page recibió una nueva ufierta como miembru de dicha banda, que Page tornó pa siguir cola so codalosa carrera como músicu de sesión y porque nun taba preparáu pa salir de xira con un grupu, polo qu'encamentó como reemplazu de Clapton al so compañeru y amigu Jeff Beck,[7] con quien trabayara enantes. El 16 de mayu de 1966, el batería Keith Moon, el baxista John Paul Jones, el teclista Nicky Hopkins, Jeff Beck y Jimmy Page grabaron la tema "Beck's Boleru" nos estudios IBC de Londres.[9] Esta esperiencia dio-y a Page la idea de formar un supergrupu con Jeff Beck, xunto cola base rítmica de los The Who: John Entwistle al baxu y Keith Moon a la batería,[9] anque la falta d'un vocalista plenu y los problemes contractuales conxelaron el proyeutu.[6]

Unes selmanes dempués d'esti fallíu proyeutu, Page volvió recibir otra ufierta pa formar parte de los Yardbirds qu'aceptó esta vegada, polo qu'entró nel grupu en calidá de baxista en sustitución de Paul Samwell-Smith, anque acabó desempeñando'l rol de guitarrista líder xunto con Jeff Beck dempués de que Chris Dreja treslladóse a la posición de baxista.[7] Sicasí, el gran potencial musical del grupu viose atayáu poles constantes xires y la falta d'ésitu musical, según polos conflictos internos. Fueron estos conflictos los que provocaron la marcha de Jeff Beck de la formación, dexando'l grupu nun cuartetu.

El primer álbum con Page como guitarrista principal foi Little Games. Esti discu recibió crítiques mistes, ente que nun algamar les cotes comerciales que se-y atribuyeron nun principiu, algamando'l puestu númberu 80 nel Billboard. Anque les grabaciones del grupu empobinábense claramente escontra un soníu bien comercial, les sos actuaciones yeren muncho más esperimentales por cuenta de la ascendencia blues de les sos composiciones.[9]

Dempués de la marcha en 1968 de Keith Relf y Jim McCarty, Page, que quería realizar los conciertos pendientes de la banda en Escandinavia, reclutó al vocalista Robert Plant, al batería John Bonham y al baxista y teclista John Paul Jones pa formar un nuevu grupu, que Page nomó como The New Yardbirds pero que sería pocu dempués renombráu como Led Zeppelin. Esti nome foi tomáu por Page por causa de un chiste qu'había contáu Keith Moon na sesión de grabación de la tema "Beck's Boleru", nel que dicía que la banda cayería como un "zeppelin de plomu" (n'inglés Lead Zeppelin). Darréu, el mánager de la banda, Peter Grant, encurtiaría'l nome escontra Led Zeppelin pa evitar errores de pronunciación con "Lead Zeppelin".[9]

Led Zeppelin

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Led Zeppelin

Influencia

[editar | editar la fonte]
Page con Led Zeppelin nel Madison Square Garden, 1973

La esperiencia de Page como músicu de sesión y como miembru de The Yardbirds fíxose notar dende'l primer momentu. Nos llabores de compositor, productor y guitarrista, Page contribuyó a que Led Zeppelin convertir nuna de les bandes más influyentes de los años '70 y de la historia de la música rock, amás d'influyir por sigo namái en numberosos guitarristes posteriores. El riff rápidu y empobináu escontra'l heavy metal de "Communication Breakdown", un cantar qu'apaez nel trabayu debú de Led Zeppelin, homónimu, ta considerada por Johnny Ramone, guitarrista de la estinguida y primeriza banda de punk The Ramones, como inspirador del soníu acelerao y potente de la música de la so banda. Pela so parte, el solu de guitarra de "Heartbreaker", tocáu colos dos manes nel mástil de la guitarra, influyó definitivamente en Eddie Van Halen pa popularizar esta téunica guitarrera nos años '80. Amás, el solu de guitarra de "Stairway to Heaven", compuestu y tocáu por Page, ta consideráu polos llectores de delles revistes musicales como'l meyor solu de la historia, ente que'l mesmu Page foi nomáu guitarrista del añu cinco veces siguíes pola revista Creem mientres la década de los '70. A lo último, Page foi unu de los primeros guitarristes de la historia n'utilizar una guitarra de doble mástil, de marca Gibson inspirada nel modelu SG de la marca.

Efeutos

[editar | editar la fonte]

Pa la composición y grabación de la mayoría de los cantares de Led Zeppelin, Page usó delles guitarres Gibson Les Paul con amplificadores Marshall.[6] Page tamién emplegó guitarres Fender Telecaster mientres la grabación de Led Zeppelin I y pa grabar el famosu solu de "Stairway to Heaven". Tocantes a los sos amplificadores, les sos marques más utilizaes, amás de Marshall, fueron Vox, Orange y Fender. Amás de la guitarra llétrica, Page tamién utilizó "lap steel guitar", guitarres slide, guitarres con pedales d'aceru (un tipu de guitarra llétrica que se toca con un artiluxu d'aceru en cuenta de colos deos y asítiase de manera horizontal), guitarres acústiques y pedales d'efeutos (Chorus, Wah-wah, Flanger, etc).[6]

Pela so parte, Page ye tamién famosu por ser unu de los primeros n'utilizar un arcu de violoncello pa tocar la guitarra nos cantares "Dazed and Confused", "How Many More Times", y na introducción de "In the Evening".[6] Esta téunica aprender mientres la so etapa como músicu de sesión, anque nun foi'l primer guitarrista n'utilizar un arcu de cello, yá que Eddie Phillips, del grupu The Creation realizó esta esperiencia primero que Page. Nuna entrevista a la MTV, Page afirmó qu'estrayxo esta téunica al ver al so compañeru David McCallum Sr. (padre del actor David McCallum), tamién músicu de sesión, faer lo mesmo cola so guitarra y un arcu de cello.

En dellos cantares de la banda, Page solía utilizar un theremin, amás del pedal Wah-wah pa realizar dellos efeutos cola so guitarra.[6]

Téuniques de producción musical

[editar | editar la fonte]

Page ta acreditáu como unu de los artífices de faer llegar al estudiu nueves téuniques de grabación, que desenvolvió mientres la so etapa en Led Zeppelin. A empiezos de la década de los '60, los productores musicales británicos solíen emplazar los micrófonos xustu delantre de la batería y de los amplificadores, lo qu'aniciaba un soníu llixeramente defectuosu apreciable en munches grabaciones d'aquella década. Page comentó nuna entrevista a la revista Guitar World que los soníos de la batería naquella dómina sonaben como caxes de cartón.[10] Sicasí, Page sofitaba les téuniques de grabación de la década de los '50, especialmente les desenvueltes nel estudiu Sun. Na mesma entrevista a Guitar World, Page dixo que'l procesu de grabación solía ser una ciencia, y que los inxenieros teníen un lema: distancia igual a fondura. Llevando esti lema a la llende, a Page asocedióse-y la idea d'asitiar un micrófonu adicional a una determinada distancia del amplificador y grabar dempués n'equilibriu colos dos. Al adoptar esta téunica, Page convertir n'unu de los primeros productores británicos en grabar el soníu d'ambiente d'una banda.

Pa la grabación de dellos cantares de Led Zeppelin, como "Whole Lotta Love" o "You Shook Me", Page emplegó la téunica de la reverberación, que se cree foi emplegada per primer vegada por Page mientres el so pasu por The Yardbirds, más concretamente na grabación de la tema "Ten Little Indians".[10] Consiste n'escuchar l'ecu enantes del soníu orixinal, en llugar d'escuchala dempués, llográu asitiando la pista grabada del ecu enantes de la pista del soníu orixinal mientres el procesu de grabación y entemecíu del cantar. Pa esti efeutu tamién asitiaba micrófonos al fondu de la sala de grabación por que'l soníu llegara más débil, creando asina nueves atmósferes musicales.[11] Amás, na grabación de "When the Leeve Breaks" asitió la batería de Bonham nel buecu d'una escalera, y en "Since I've Been Loving You" puédese inclusive escuchar el chirrido del pedal del bombu de la batería polo cerca que taba'l micrófonu d'ella.[11]

Dempués de Led Zeppelin

[editar | editar la fonte]

Led Zeppelin dixebrar en 1980 dempués de que'l batería John Bonham morriera afogáu na so propia vultura mientres un enfile nuna de les cases de Page. Anque Jimmy intentó formar un grupu llamáu XYZ cuntando con ex-miembros de Yes,[8][6] el so regresu a los escenarios solo producióse en 1983, cuando dio una serie de conciertos pa recaldar fondos en favor de la llucha contra la esclerosis múltiple, n'honor del baxista de Small Cares, Ronnie Lane, a quien-y diagnosticaren la enfermedá pocu tiempo enantes.[7]

Jimmy Page en 1983.

En 1984 publicóse un videu del conciertu en Londres de 1983, con dos canciones compuestes por Page qu'apaecieren na banda sonora de la película Death Wish II con Steve Winwood como cantante.[12] Amás, el videu amuesa una improvisación n'escena de la tema "Layla" xunto con Jeff Beck y Eric Clapton, el tríu de guitarristes que formaron parte dalguna vegada de The Yardbirds.

Nel conciertu del Madison Square Garden de Nueva York, el vocalista foi Paul Rodgers, futuru vocalista de The Firm y antiguu miembru de Free y Bad Company. Mientres esta serie de conciertos, l'aspeutu de Page yera enfermizu y débil, yá que, según el llibru Hammer of the Gods, Page dexara la so adicción a la heroína dempués de siete años.

Darréu, Page xuntar con Roy Harper pa grabar un discu, llamáu Whatever Happened to Jugula?, y participar n'ocasionales conciertos,[12] nos que predominaba un estilu acústico y empobinao escontra'l folk acompañando a grupos como The MacGregors o Themselves. En 1984, Page grabó un discu col ex vocalista de Led Zeppelin y antiguu compañeru so, Robert Plant, sol nome de The Honeydrippers. Amás, xunir a Paul Rodgers pa componer y grabar dos discos so la denominación de The Firm. El primer álbum, The Firm, algamó'l puestu númberu 17 na llista pop de Billboard con esitosos cantares como "Radioactive" o "Closer", y superó el millón de ventes nos Estaos Xuníos.[12] The Firm foi siguíu de Mean Business, non tan esitosu como'l so antecesor, polo que los sos miembros decidieron abandonar el proyeutu.[5]

A The Firm siguiéron-y dellos otros proyeutos. Page volvió trabayar como músicu de sesión pa The Rolling Stones, Graham Nash, Box of Frogs y Robert Plant. Amás, editó'l so propiu álbum en solitariu en 1988, Outrider, y realizó xunto col vocalista de Whitesnake, David Coverdale, el discu Coverdale Page, esti discu salió a la venta en marzu de 1993, anque lamentablemente namái fixeron una mini-xira por Xapón. Dizse que'l manager de Page arruinó tou lo que tendría de ser una xunta de dos bisarmes del hard rock inglés. Tamién compunxo y grabó la banda sonora de la película Death Wish 2, de 1982, y collaboró col so ex-compañeru John Paul Jones na de Scream for Help, de 1985.

Los miembros sobrevivientes de Led Zeppelin axuntar en 1985 pa una curtia actuación nel recordáu conciertu Live Aid, con Phil Collins y Tony Thompson alternándose na batería. Sicasí, los continuos problemes de Page coles drogues y la so fluexa performance mientres dicha presentación, fixeron que los miembros de la banda consideraren la mala calidá d'esta actuación,[5] negándose a qu'apaecieren fragmentos del so conciertu nel DVD editáu pa celebrar el 20 aniversariu de Live Aid. Un añu dempués, en 1986, Page axuntóse temporalmente colos sos ex compañeros de The Yardbirds pa interpretar dellos cantares del discu Strange Land, de Box of Frogs.

Led Zeppelin reformóse'l 14 de mayu de 1988 pa tocar namái nel conciertu de celebración del 40 aniversariu d'Atlantic Records, con Jason Bonham ocupando'l puestu del so padre na batería.

En 1994, Page y el so ex-compañeru y sociu creativu en Zeppelin Robert Plant axuntar pa grabar un conciertu de la serie "Unplugged" de la cadena MTV. L'especial, renombráu como Unledded, nun cuntó cola participación de John Paul Jones, y foi una de les emisiones más esitoses de la cadena. N'ochobre del mesmu añu, la grabación del programa salió al mercáu sol nome de Non Quarter. Debíu al ésitu de la xira de presentación de Non Quarter, Page y Plant grabaron otru discu - esta vegada con cantares nuevos grabaes en xuntos en 1998, que se publicar sol títulu de Walking into Clarksdale.

El Salón de la Fama musical británicu incluyó a Led Zeppelin en 1995, lo que se convirtió na segunda inclusión de Jimmy Page dientro d'esti Salón, yá que tuvo'l mesmu honor en 1992, cuando The Yardbirds llograron la mesma calificación.[8]

Tamién en 1998, Page collaboró col raperu estauxunidense Puff Daddy pa grabar una versión de "Kashmir" pa la banda sonora de Godzilla.[12] El cantar, titulada "Come with Me", foi interpretada polos sos dos autores nel Saturday Night Live.

1999 vio la xira de Page col grupu The Black Crowes, y 2001, l'apaición del guitarrista xunto con Fred Durst (vocalista de Limp Bizkit) y Wes Scantlin (guitarrista de Puddle of Mudd) pa interpretar en direutu'l cantar "Thank You" na gala de los premios MTV europeos en Frankfurt del Main.

En 2005, Page foi gallardoniáu cola Orde del Imperiu Británicu en reconocencia del so trabayu como embaxador de caridá en Brasil, y nomáu fíu predilectu de la ciudá de Rio de Janeiro. Un añu dempués foi introducíu nel Salón de la Fama del Reinu Xuníu de Música del Reinu Xuníu xunto col restu de los miembros de Led Zeppelin, siendo la so segunda inclusión nesti Salón dempués de que The Yardbirds consiguieren el so llugar en 1992.[5] Na presentación per televisión del actu, apaecieron dellos personaxes del mundu de la música allabando'l trabayu de Page siguíos d'un curtiu discursu del protagonista. Dempués d'ello, Wolfmother interpretó la tema "Communication Breakdown" en direutu.

El 10 d'avientu de 2007 dio llugar nel estadiu O2 Arena de Londres un conciertu de Led Zeppelin, cuntando de nuevu na batería con Jason Bonham, fíu de John Bonham. El conciertu rexuntó a más de 20.000 persones nel estadiu londinense.

El 24 d'agostu de 2008 participó, como representante de la delegación británica de Londres 2012, na ceremonia de clausura de los Xuegos de Beixín 2008. Tocó la tema "Whole Lotta Love", que foi interpretáu conxuntamente con Leona Lewis.

Rimada de distribución n'España'l documental “It might get loud” (2008) de Davis Guggenheim, qu'axunta a Jimmy Page con otros dos virtuosos de la guitarra - The Edge d'U2 y Jack White de The White Stripes y The Raconteurs - nel que cada guitarrista revela les influencies que marcaron les sos respetivos estilos. Presentáu nel Festival de Cine de Toronto, el documental inclúi cantares inéditos y una jam session de los guitarristes. [1]

Vida privada

[editar | editar la fonte]

Ente 1970 y 1983 Jimmy Page tuvo casáu cola modelu Francesa Charlotte Martin, ex novia d'Eric Clapton. L'ex-matrimoniu tien una fía llamada Scarlet Lilith Page (nacida en 1971), anguaño ye una reconocida fotógrafa y madre de la primer nieta de Jimmy, Alice Brown.

Darréu (en 1986) cásase con Patricia Ecker, con quien tuvo'l so segundu fíu, James Patrick Page III. En 1995 divorciáronse. Esi mesmu añu Page conoz a la brasilana (fía d'arxentinos) Jimena Gomez-Paratcha, con quien entablaría una rellación que duró hasta 2008.

Al pie de ella tien 2 fíos llexítimos Zofia Jade (nacida en 1997) y Ashen Josan (nacíu en 1999) y Jana (nacida nel '94), fía de Jimena a quien Jimmy adoptó.

En 1972 Page adquirió "The Tower House", una casa gótica mercada al actor Richard Harris, que orixinalmente foi diseñada pol arquiteutu William Burges para sigo mesmu. Burges tenía una llabrada reputación dientro de l'arquiteutura gótica nel sieglu XIX.

Dende mediaos 1980 hasta 2004, Page vivió nuna residencia llamada "Mill House", asitiada en Windsor, Inglaterra. Nesti llar, antigua propiedá del actor Michael Caine, finó'l batería John Bonham.

Per otra parte, dende principios de los años 70 hasta principios de los 90, Page foi propietariu de la llamada "Boleskine House", casona allugada sobre la mariña sureste del Llagu Ness, n'Escocia, que fora antigua residencia del místicu inglés Aleister Crowley, del cual Page ye un fervosu almirador. Pela redolada d'esta casa rodaron delles escenes de la película de Led Zeppelin, The Song Remains the Same.[7]

Rellaciones col Ocultismu

[editar | editar la fonte]

A empiezos de la década de 1970, Page tenía una llibrería dedicada al campu del Ocultismu en Londres, llamada "The Equinox Booksellers and Publishers" ("Vendedores y editores del Equinocciu"),[7] que tuvo que cerrar debíu al escasu tiempu del qu'esfrutaba Page, pola mor del españíu de popularidá de Led Zeppelin. La llibrería publicó'l llibru The Goetia, d'Aleister Crowley, na so edición de 1904.

Runes o símbolos presentes na portada de Led Zeppelin IV y que se correspuenden con cada unu de los miembros de la banda. El correspondiente a Page ye'l primeru empezando pela esquierda, que presenta la pallabra "Zoso".

Sicasí, lo que más rellaciona a Page col ocultismu ye la inclusión na portada del discu Led Zeppelin IV de cuatro símbolos que representaben a cada unu de los miembros de la banda. Mientres los conciertos de presentación d'esti trabayu, Page solía salir a escena con símbolos del zodiacu bordaos nes sos ropes, xunto con unu de los símbolos del discu, nomáu popularmente como "ZoSo". Esto llamó l'atención de munchos fans de la banda y alimentó el so interés. Anque'l símbolu en sí sigue siendo un misteriu, sábese que tien el so orixe en Ars Magica Arteficii, un grimorio de 1557, que'l so autor ye Gerolamo Cardano, nel que s'identifica al símbolu de "ZoSo" como satánicu. Primeramente, delles especulaciones apuntaben a que la procedencia del signu podría surdir d'un llibru llamáu Zos Speaks, d'Austin Osman Spare, distribuyíu por Page na so antigua llibrería. Otra teoría afirmaba que "ZoSo" podría derivar d'un estilizado 666, o que podría tar rellacionáu cola disciplina esotérica hebrea de la Cábala. Sicasí, acéptase mayoritariamente la teoría del grimorio como la verdadera, polo que ye probable que les otres dos seyan incorreutes. Tamién s'espunxo que la creación del signu ye a cencielles un garabato de Page, ensin sentíu específicu. El guitarrista nunca declaró nada con respectu al significáu del símbolu.

El logotipu de Swan Song, la compañía fundada por Led Zeppelin en 1974 pa editar los sos trabayos discográficos, consiste nuna figura d'Apolo, dios griegu de la lluz y la razón, anque ye dacuando malinterpretada como si fora una imaxe d'Ícaro, quien morrió amburar por volar demasiáu cerca del Sol, o de Lucifer, el ánxel cayíu que foi espulsáu del Cielu y que se convirtió darréu en Satanás, d'alcuerdu a la tradición cristiana. La representación de Apolo ta basada nun cuadru del artista William Rimmer, Evening: Fall of the Day, de 1869.

Pela so parte, el diseñu interior del discu Led Zeppelin IV ta basáu nuna carta del Taró, llamada "L'ermitañu": Page tresformar nesti personaxe mientres una secuencia de la película The Song Remains the Same.

Page foi, amás, convidáu a escribir la banda sonora del curtiu cinematográficu Lucifer Rising, rodada por otru almirador d'Aleister Crowley, el direutor Kenneth Anger. De la mesma, Page dexó que se rodaren delles escenes de la película en The Tower House, la so residencia en Londres. Como resultancia del procesu de composición de la banda sonora del curtiu, Page escribió namái 23 minutos de música, daqué qu'a Anger paeció-y insuficiente, argumentando que Page tardara tres años n'escribir namái 23 minutos de música. El direutor cargó en declaraciones contra Page, diciendo que tenía "un llíu cola Dama Blanca" (en referencia a la cocaína), que yera "un ocultista pretencioso",[7] y que "taba tan engabitáu a les drogues que yera incapaz de terminar el proyeutu". Page respondió acotando que terminara toles sos responsabilidaes, y qu'inclusive ayudó a Anger a terminar la película emprestándo-y el so propiu material de grabación. Les composiciones de Page fueron reemplazaes na película pola obra d'un Bobby Beausoleil, personaxe rellacionáu con Charles Manson, y asesín convicto, que compunxo la banda sonora dende la so estancia en prisión. La grabación de la banda sonora non editada de la película, compuesta ya interpretada por Jimmy Page, vien circulando en diverses ediciones pirata dende los años 70, con distintos portaes y baxu distintos nomes, anque'l material tien una calidá de soníu bien deficiente. Se rumorea que l'entamu del cantar "In the Evening", qu'apaez nel discu In Through the Out Door de Led Zeppelin, foi estrayíu d'esta banda sonora inédita, anque parte de la banda sonora de Lucifer Rising foi reciclada y usada por Page pa la composición de la correspondiente a Death Wish II.[12]

Adicciones a la heroína y a la cocaína

[editar | editar la fonte]

El mesmu Jimmy Page almitió la so adicción a les drogues mientres la década de los '70. Nuna entrevista a la revista Guitar World en 2003, Page dixo: "Nun puedo falar alrodiu de los demás (en referencia al restu de los miembros de la banda), pero pa mi les drogues fueron una parte integral de too, dende l'empiezu hasta'l final".[13]

Mientres l'añu 1973, la droga más utilizada nel senu de Led Zeppelin yera la cocaína, teniendo a Page, John Bonham, Peter Grant (mánager del grupu) y Richard Cole (mánager de les xires del grupu) como principales consumidores. Dempués de la xira por Estaos Xuníos d'esi añu, Page díxo-y a Nick Kent: "Oh, tol mundu pasóse de la llende un par de vegaes. Sé que yo lo fixi y, pa sete honestu, nun m'alcuerdo perbién d'enforma de lo que pasó".[14]

En 1976, Page empezó a consumir heroína introducíu por Richard Cole, quien reconoció qu'él y Page tuvieren usando la droga mientres la grabación de Presence esi añu. Page almitió pocu dempués que yera un adictu a la droga y empezó a fumar intensamente como métodu p'abandonar la so adicción.

Hacia l'añu 1977, l'adicción de Page taba empezando a afectar la so capacidá pa tocar la guitarra,[5] como puede apreciase nes ediciones pirata de los sos conciertos mientres esi añu. Les drogues tamién afectaron el so aspeutu físicu (perdió abondo pesu mientres la so etapa d'adicción) y psicolóxicu, yá que empezó a aisllase pasu ente pasu de Robert Plant y del restu de los miembros de Led Zeppelin. Mientres les sesiones de grabación de In Through the Out Door en 1978, el pesu de les composiciones recayó na figura de John Paul Jones, una y bones l'adicción de Page a la heroína provocó numberoses ausencies del estudiu de grabación mientres llargos periodos de tiempu.

El guitarrista dixo superar la so adicción a empiezos de la década de los '80. Nuna entrevista ufiertada nel añu 1988 a la revista Musician, Page ofendióse cuando l'entrevistador notó que la so adicción a la heroína había estáu acomuñada al so nome, y aportunó: "Nun soi un adictu, munches gracies".

Preseos

[editar | editar la fonte]

Guitarres

[editar | editar la fonte]
Guitarres llétriques

Con una coleición de 1500 guitarres como lu foi mentáu nuna entrevista a BBC en 2005. Ente elles:

Gibson EDS-1275 de Jimmy Page nel Hard Rock Cafe de Hollywood.
  • 1958 Gibson Les Paul Standard
  • 1959 Gibson Les Paul Standard. Esta ye la so guitarra primaria y tien dellos cambeos como'l pescuezu ye muncho más delgáu y les pastillas son "Burstbuckers" una d'elles ensin la cubierta cromada (de la pastilla de la ponte). Esta guitarra foi un regalu del guitarrista de The Eagles, Joe Walsh.
  • 1959 Danelectro 3021 AKA 59-DC. (Cola afinación en Re).
  • 1964 Fender Stratocaster. Usada nes grabaciones del álbum In Through the Out Door, y en 1979 en Knebworth en "In the evening"
  • 1959-60 Fender Telecaster 1960-1965. Un regalu de Jeff Beck, esta guitarra foi repintada con un dragón psicodelico.
  • 1971 Gibson EDS-1275 (Usada pa tocar les versiones en direuto de "Stairway to Heaven" "The song remains the same" "Rain Song" ente otres).
  • 1973 Gibson Les Paul
  • 1978 Gibson Les Paul
  • Gibson RD Artist de 1977, usada en “Misty Mountain Hop” en 1979.
  • Fender Electric XII de 1965. Esta yera una guitarra de 12 cuerdes usada en “Thank You” y n'otres temes con esti tipu de guitarres.
  • Gibson Les Paul Black Beauty
  • Vox 12-String de 1967
  • Rickenbacker de 12 cuerdes. Usada pa grabar les remortines de 12 cuerdes en "Stairway to Heaven".
Guitarres acústiques

Amplificadores

[editar | editar la fonte]
  • Fender Tonemaster Heads
  • Wizard Classic Heads
  • Fender Tonemaster 4x12 Cabinets
  • Vox AC30
  • Marshall SLP-1959 100 watts modified
  • Supro (modelu desconocíu) 1x12
  • Orange 100 watt amp y cabinet
  • Hiwatt 50
  • Petersburg JP-100 amplifiers

Efeutos y accesorios

[editar | editar la fonte]
  • Sola Sound Tone Bender Professional MKII
  • Pete Cornish Custom Switching System
  • Crybaby Wah-Wah
  • MXR Phase 90
  • Boss CE-2 Chorus
  • Yamaha CH-10 Mark II Chorus
  • Echoplex
  • Theremin
  • Pete Cornish Line Drivers
  • Herco Flex 75mm Picks
  • Ernie Ball.009-.042 Strings
  • Ernie Ball Earthwood Acoustic Strings
  • Vox Wah-Wha
  • Dunlop Cry-Baby
  • Arcu de chello. Usáu pal famosu solu de "Dazed and Confused" y "How Many More Times"
  • Vox Cry Baby Wah 
  • Gizmotron
  • Roger Mayer fuzz pedal

Modelos Signature

[editar | editar la fonte]
  • Gibson llanzó al mercáu la Jimmy Page Signature Les Paul que s'esanició en 1999, volvió al mercáu años dempués y yá nun se sigue fabricando; esta guitarra yera una copia de la Les Paul 59 de Page.
  • Tamién Gibson produció nel 2007 la EDS-1275 de Page y namái se vendió un númberu llindáu d'estes guitarres, que vendiéronse toes el mesmu día que s'anunció la so salida.
  • Gibson llanzó al mercáu una versión de la Black Beauty 1960 de Page que foi robada en 1970; de la mesma que la EDS-1275 namái se vendió un númberu llindáu y escosáronse casi al intre.
  • Ye unu de los pocos guitarristes en tener más de dos modelos Signature por Gibson. Al pie de él tamién tán Pete Townshend de The Who, Joe Perry d'Aerosmith, Slash [ex [Velvet Revolver]] (ex Guns N' Roses), Angus Young de AC/DC, Billie Joe Armstrong de Green Day y Alex Lifeson de Rush.

Discografía

[editar | editar la fonte]

Con The Yardbirds

[editar | editar la fonte]

Con The New Yardbirds

[editar | editar la fonte]

Con Led Zeppelin

[editar | editar la fonte]

Con The Honeydrippers

[editar | editar la fonte]

Con The Firm

[editar | editar la fonte]
  • The Firm (1985)
  • Mean Business (1986)

En collaboración con otros artistes

[editar | editar la fonte]

En solitariu

[editar | editar la fonte]
  • She Just Satisfies / Keep Moving, single (1965)
  • Outrider (1988)

Bandes sonores

[editar | editar la fonte]

Homenaxes

[editar | editar la fonte]
  • Na edición de coleición de la revista Rolling Stone "Los 100 Ameyores Guitarristes de ToLos Tiempos" apaez como númberu 1.[15]
  • Nel númberu 55 de la revista Guitarra Total, "Los 100 Ameyores Guitarristes", apaez nel 1ᵉʳ. llugar escoltáu por Jimi Hendrix.[16]
  • Clive Winston un personaxe del xuegu Guitar Hero II de PlayStation 2 y Xbox 360 usa una vistimienta similar al dragon suit (traxi de dragón) usáu del 75 al 77 por Page, tamién cuando s'utiliza la enerxía estrella'l personaxe empieza a tocar con un arcu de violín. Na versión de Xbox 360 unu de los llogros nel xuegu ye'l de "Page and Plant Award" que se-y da a 2 xugadores que pasen un cantar col 100% en manera cooperativa.

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Afirmao en: dades abiertas enlazadas de Carnegie Hall. Identificador Carnegie Hall: 37095. Data de consulta: 2 mayu 2022. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: xunu 2017.
  2. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 26 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  3. ↑ Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 13898177m. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
  4. ↑ URL de la referencia: http://razzies.com/asp/content/XcNewsPlus.asp?cmd=view&articleid=22. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20110715155800/http://razzies.com/asp/content/XcNewsPlus.asp?cmd=view&articleid=22. Data de consulta: 16 payares 2019.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 «All Music Guide - Jimmy Page - Biografía». Consultáu'l 20 d'avientu de 2007.
  6. ↑ 6,00 6,01 6,02 6,03 6,04 6,05 6,06 6,07 6,08 6,09 6,10 6,11 6,12 «Jimmy Page Online - Biografía». Consultáu'l 20 d'avientu de 2007.
  7. ↑ 7,00 7,01 7,02 7,03 7,04 7,05 7,06 7,07 7,08 7,09 7,10 7,11 7,12 7,13 «Gallows Pole - Biografíes». Archiváu dende l'orixinal, el 2003-11-01. Consultáu'l 20 d'avientu de 2007.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 «Jimmy Page y la so eterna Les Paul». Archiváu dende l'orixinal, el 2007-12-25. Consultáu'l 20 d'avientu de 2007.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 «Gallows Pole - Historia de Led Zeppelin». Archiváu dende l'orixinal, el 2002-11-20. Consultáu'l 20 d'avientu de 2007.
  10. ↑ 10,0 10,1 Tolinski, Brad; Greg Di Bendetto (Xineru 1998). «Light and Shade (Lluz y Solombra)». Guitar World. Archivado del original el 2007-09-15. https://web.archive.org/web/20070915171903/http://trublukris.tripod.com/inter/jp-history.html. Consultáu'l 10 d'avientu de 2007. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Renacereléctrico.com. «Renacer llétricu - Intereses». Consultáu'l 15 de febreru de 2008.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 «JIMMY PAGE - Biografía única y detallada - MusicMight». Consultáu'l 29 d'avientu de 2007.
  13. ↑ Tolinski, Brad, "The Greatest Show On Earth, Guitar World, xunetu de 2003; 2º publicación en Guitar Legends Magacín, Edición d'iviernu de 2004, p. 72.
  14. ↑ Case, George, "Jimmy Page: Magnus, Musician, Man", Hal Leonard Books 2007; publicáu en Guitar World, mayu de 2007, p. 52.
  15. ↑ «Los 100 ameyores guitarristes de tolos tiempos (según Rolling Stone)». Archiváu dende l'orixinal, el 2011-08-16. Consultáu'l 29 d'avientu de 2007.
  16. ↑ «El set-up de The Edge». Archiváu dende l'orixinal, el 2016-03-03. Consultáu'l 29 d'avientu de 2007.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]