Plantía:Ficha de casu xudicial
Los Xuicios de Núremberg o Procesos de Núremberg (alemán: Nürnberger Prozesse) fueron un conxuntu de procesos xurisdiccionales entamaos por iniciativa de les naciones aliaes vencedores a la fin de la Segunda Guerra Mundial, nos que se determinaron y sancionaron les responsabilidaes de dirixentes, funcionarios y collaboradores del réxime nacionalsocialista d'Adolf Hitler nos distintos crímenes y abusos contra la humanidá cometíos en nome del Tercer Imperiu Alemán a partir del 1 de setiembre de 1939 hasta la cayida del réxime en mayu de 1945.
Desenvueltos na ciudá alemana de Núremberg ente'l 20 de payares de 1945 al 1 d'ochobre de 1946, el procesu que llogró mayor repercusión na opinión pública mundial foi'l conocíu como Xuiciu principal de Núremberg o Xuiciu de Núremberg, dirixíu a partir del 20 de payares de 1945 pol Tribunal Militar Internacional (TMI) establecíu pola Carta de Londres, en contra de 24 de los principales dirixentes sobrevivientes del gobiernu nazi prindaos y de delles de les sos principales organizaciones. Otros dolce procesos posteriores fueron conducíos pol Tribunal Militar de los Estaos Xuníos, ente los cualos atópense los llamaos Xuiciu de los doctores y Xuiciu de los xueces.
La tipificación de los crímenes y abusos realizada polos tribunales y los fundamentos de la so constitución representaron una meyora xurídica que sería aprovecháu darréu poles Naciones Xuníes pal desenvolvimientu d'una xurisprudencia específica internacional en materia de guerra d'agresión, crimen de guerra y crimen de lesa humanidá, según pa la constitución, a partir de 1998, del Tribunal Penal Internacional permanente.
Anque la llexitimidá del Tribunal tuvo n'entredichu dende'l primer momentu —al nun esistir precedentes similares en tola historia del enxuiciamientu universal—, los trabayos realizaos pa la tipificación de los delitos (tamién hasta entós insólitos na so magnitú) y los procedimientos pal desenvolvimientu de la causa sirviríen d'equí p'arriba pa la constitución de la xusticia internacional. L'espíritu del Tribunal que representaba a les fuercies vencedores yera que los convictos tuvieren en tou momentu un xuiciu imparcial que se considerara xustu ante'l mundu y apegáu a Derechu internacional.
Los enxuiciaos tuvieron dende'l so ingresu a la cárcel de Núremberg, aledaña al Tribunal, un tratu de prisioneros de guerra, dexábase-yos visites bien acutaes, podíen faer exercicios mientres 20 minutos tolos díes y asistir al tribunal en traxe y corbata, elementos que-y yeren retiraos a la salida del tribunal en prevención del suicidiu.
D'esta miente, concretáronse conceutos sobre delitos enantes ausentes o vagamente definíos, como'l de crime de lesa humanidá, remembráu na Convención de L'Haya de 1907. Tamién resultó modificáu l'enfoque tradicional de les regles del derechu internacional que se centraben nes rellaciones ente Estaos, pero non nos derechos y deberes de les persones. De magar, los delitos cometíos por individuos d'una nación a lo llargo y anchu de dellos países podríen ser xulgaos internacionalmente pol conxuntu de los países afeutaos, como foi precisamente na formación del Tribunal de Núremberg.
El pliegu de cargos detalla les imputaciones contra los xerarques nazis y fueron axuntaes en tres grupos definíos sintéticamente de la siguiente manera fueron: forma[1]:
Amás, a la de dictar les sentencies, incluyóse un cuartu delitu, Combalechadura contra la paz[2].
De 4.850 pidimientos de procesamientos individuales, fueron acusaes 611 persones. A los grupos catalogóse-yos ente organizaciones non criminales, onde s'atopaba la estructura del Estáu (Gobiernu y Exércitu) y les criminales, que fueron toes aquelles estructures paraleles del poder nazi como la Gestapo, la SS y el Partíu Nazi. Los más destacaos fueron Hermann Goering, Comandante en Xefe de la Luftwaffe y Presidente del Parllamentu alemán o Reichstag, Karl Dönitz, gran almirante de la Flota Alemana y socesor d'Adolf Hitler tres el so suicidiu; Rudolf Hess, Secretariu Particular d'Adolf Hitler, que, en misión secreta voló a Gran Bretaña y foi prindáu en 1941 polos aliaos ingleses;]; Alfred Jodl, xefe del Estáu Mayor de la Wehrmacht; Wilhelm Keitel, xefe del Altu Mandu de Wehrmacht; Alfred Rosenberg, autor del llibru de la so particular ideoloxía nacionalsocialista racista "El Mitu del sieglu XX", Ministru d'Educación del Reich, dempués Ministru de Territorios Ocupaos; Joachim von Ribbentrop, Ministru d'Asuntos Esteriores; Albert Speer, arquiteutu y Ministru d'Armamentos; Franz von Papen, antiguu Xefe del partíu conservador y los sos "Cascos d'Aceru", dempués embaxador nazi n'Austria y Turquía.
Ente quien morrieren antes de ser xulgaos considerábase probáu que taben el Fuhrer Adolf Hitler, Joseph Goebbels, Ministru de Propaganda, que se suicidó, y Heinrich Himmler, Reichsfürer o Capitán Xeneral de les SS (incluyíes les SD, "Sicherheitsdienst", encargada de los Campos de Concentración), inspirador y Xefe xeneral de tolos departamentos dependientes de les SS, como la "Ahnenerbe", asesináu, según les últimes investigaciones, por una patrulla fronteriza inglesa que lo prindó ((cita riquida)). Los fuxíos primeramente al procesamientu fueron Adolf Eichmann, Martin Bormann y Josef Mengele. El primeru yera oficial medianu de les SS, interviniente nel plan de concentración y deportación de los xudíos prindaos pol Estáu, (foi secuestráu darréu polos servicios secretos israelinos, xulgáu en Xerusalén por un tribunal israelín, condergáu a muerte y executáu) ; Bormann yera'l Secretariu Personal de Hitler dende 1942, y Mengele yera oficial de les SS y Médicu nel Campu de Concentración d'Auschwitz, al que s'acusaba d'esperimentos inhumanos d'estrema crueldá sobre los cuerpos d'adultos y neños xudíos internaos en dichu "Lager".
Puramente, esiste un xuiciu lleváu a cabu pol Tribunal Penal Militar Internacional, instituyíu per mediu de la Carta de Londres, en 1945. Esistieron amás una serie de xuicios llevaos a cabu con posterioridá al principal, onde se xulgaron a los funcionarios menores del Estáu, Exércitu, doctores ya industriales alemanes.
La llista de los xuicios ye la siguiente:
El xuiciu principal contra les principales figures del Estáu y Exércitu Nazi llevar a cabu nel Palaciu de Xusticia de Núremberg.
El Tribunal tuvo compuestu por un xuez titular de cada unu de los países vencedores y el so respeutivu suplente. Estos fueron:
El fiscal xefe de la Corte foi'l xuez norteamericanu Robert H. Jackson, cola ayuda de los fiscales Hartley Shawcross, del Reinu Xuníu; el Xeneral Román Rudenko, pola URSS; y François de Menthon y Auguste Champetier, de Francia.
Mientres el xuiciu principal la Fiscalía del Tribunal presentó acusación en contra de 24 líderes nazis. De too ellos namái Albert Speer, Hans Frank y Baldur von Schirach espresaron el so reconcomiu polos crímenes cometíos. En resume'l tribunal dictó 11 condenes a muerte, 3 condenes a presidiu perpetuu, 2 a venti años, y una a 15 y otra a 10 años. El dueñu de les fábriques Krupp foi declaráu incapaz de soportar un xuiciu. Hans Fritzsche, Franz von Papen y Hjalmar Schacht fueron absueltos de los sos cargos.
Nome | Cargu | Condergáu por...[2] | Sentencia |
---|---|---|---|
Martin Bormann | Socesor de Hess como secretariu del Partíu Nacionalsocialista Alemán de los Trabayadores Partíu Nazi | 3, 4 | Muerte (n'ausencia) |
Hans Frank | 3,
4 |
Muerte na forca | |
Wilhelm Frick | Ministru del Interior, autorizó les Lleis Raciales de Núremberg | 2, 3, 4 | Muerte na forca |
Hermann Göring | Comandante de la Luftwaffe y presidente del Reichstag. | 1, 2, 3, 4 | Suicidáu antes de la forca |
Alfred Jodl | Xefe d'Operaciones de la Wehrmacht | 1, 2, 3, 4 | Muerte na forca |
Ernst Kaltenbrunner | Xefe de la RSHA y de los einsatzgruppen | 3, 4 | Muerte na forca |
Wilhelm Keitel | Comandante de la Wehrmacht | 1, 2, 3, 4 | Muerte na forca |
Joachim von Ribbentrop | Ministru de Rellaciones Esteriores | 1, 2, 3, 4 | Muerte na forca |
Alfred Rosenberg | Ideólogu del racismu y Ministru de los Territorios Ocupaos | 1, 2, 3, 4 | Muerte na forca |
Fritz Sauckel | 3,
4 |
Muerte na forca | |
Arthur Seyß-Inquart | Líder del Anschluss y gobernador de los Países Baxos ocupaos | 2, 3, 4 | Muerte na forca |
Julius Streicher | Xefe del periódicu antisemita Der Stürmer | 4 | Muerte na forca |
Walter Funk | 2,
3, 4 |
Cadena perpetua | |
Rudolf Hess | Ayudante de Hitler | 1, 2 | Cadena perpetua |
Erich Raeder | Comandante en xefe de la Kriegsmarine | 1, 2, 3 | Cadena perpetua |
Albert Speer | 3,
4 |
20 años | |
Baldur von Schirach | Líder de les Mocedaes Hitlerianes | 4 | 20 años |
Konstantin von Neurath | Exministro de RR.EE., "Proteutor" de Bohemia y Moravia | 1, 2, 3, 4 | 15 años |
Karl Dönitz | Comandante de la Kriegsmarine y socesor designáu de Hitler | 2, 3 | 10 años |
Hans Fritzsche | Ayudante de Joseph Goebbels nel Ministeriu de Propaganda Absueltu | ||
Franz von Papen | Ministru y vicecanciller | Absueltu | |
Hjalmar Schacht | ex-presidente del Reichsbank | Absueltu | |
Gustav Krupp | Ensin condena | ||
Robert Ley | Xefe del Frente Alemán del Trabayu | Ensin condena. Suicidáu tres la so detención. | |
Los cargos polos que fueron condergaos resumir en[2]:
|
Los condergaos a muerte fueron executaos el 16 d'ochobre de 1946, per vía d'aforcamientu. Hermann Göring suicidar na viéspora con una cápsula de cianuru, y Robert Ley el 25 d'ochobre de 1945, antes del veredictu. Dempués del so aforcamientu, los restos fueron encenraos y les cenices tremaes nel ríu Isar.
Martin Bormann foi xulgáu y condergáu n'ausencia, magar que con posterioridá súpose que morrió mientres la cayida de Berlín, el 2 de mayu de 1945.
Los condergaos a cadena perpetua cumplieron la so pena na Prisión de Spandau, hasta la muerte del postreru d'ellos, Rudolf Hess, en 1987. De tolos condergaos a penes de cárcel, namái cuatro cumplir a cabalidad, yá que Neurath (en 1954), Raeder (en 1955) y Funk (en 1957) fueron lliberaos. Mientres más de 20 años l'únicu ocupante foi Hess, dempués de la lliberación de Speer en 1966.
Yá lo veréis. Dientro d'unos años los abogaos de tol mundu van condergar esti xuiciu. Nun puede faese un xuiciu ensin llei. [4] ---Joachim von Ribbentrop, 20 de payares de 1945
Los críticos de los xuicios de Núremberg argumenten que los cargos contra los acusaos solu fueron definíos como “crímenes” dempués de ser cometíos, y que polo tanto'l xuiciu foi nulu, consideráu como una especie de “xusticia del vencedor”.[5][6] Como reparó Bidiss, “el Xuiciu de Núremberg sigue abruxándonos… ye una cuestión, tamién, de les debilidaes y los puntos fuertes de los actos en sí mesmos. Los induldables fallos siguen esmoliendo al pensador." [7][8][9] Munches de les crítiques a los Xuicios de Núremberg basar nuna escuela de pensamientu llegal llamada positivismu llegal. Quincy Wright anotó, 18 meses dempués de la conclusión:
Los camientos subxacentes na Cámara de les Naciones Xuníes, l'Estatutu de la Corte Internacional de Xusticia, y la Cámara del Tribunal de Núremberg tán lloñe d'esaniciar del positivismu camientos que tán bien influyíes pol pensamientu de los xuristes internacionales del sieglu XIX. Arriendes d'ello, les actividaes d'estes instituciones fueron frecuentemente criticaes polos xuristes positivistes… preguntaron: ¿Cómo pueden los principios enunciaos pol Tribunal de Núremberg, por tomalos d'exemplu, tener valor llegal ensin qu'hasta entós la mayoría de los Estaos tuviera d'alcuerdu n'almitir a un tribunal con xurisdicción [internacional y mundial] pa faer cumplir estos principios? ¿Cómo pudo'l Tribunal de Núremberg llograr xurisdicción p'atopar a Alemaña culpable d'agresión, cuando Alemaña nun emprestara'l so consentimientu a qu'esistiera tal Tribunal? ¿Cómo puede la llei, per primer vegada promulgada explícitamente na Carta de Núremberg de 1945, someter a los imputaos nel xuiciu cuando años antes [de qu'esistiera esa llei] cometieron los actos polos que fueron acusaos? [10]
El Xefe de Xusticia del Tribunal Supremu de los Estaos Xuníos, Harlan Fiske Stone, llamó a los Xuicios de Núremberg un fraude. “[El fiscal en xefe de los Estaos Xuníos] Jackson ta conduciendo la so fiesta d'altu grau de linchamiento en Nuremberg” escribió “Nun m'importa lo que-y faiga a los nazis, pero odio ver la farsa de que ta dirixendo un tribunal y procediendo según la llei común. Esto ye daqué demasiáu moralista, un fraude pa satisfaer idees anticuaes."[11]
Jackson, nuna carta analizando les debilidaes del xuiciu, n'ochobre de 1945 cuntó al presidente d'Estaos Xuníos, Harry S. Truman, que los Aliaos
“Fixeron o tán faciendo dalgunes de les mesmes coses poles que tán procesando a los alemanes. Los franceses tán violando de tal manera la Convención de Xinebra nel tratu de los prisioneros de guerra que'l nuesu mandu ta tomando de nuevu los prisioneros que los unvió. Tamos procesando saqueos, y los nuesos Aliaos tán prauticar.”
L'asociáu al Tribunal Cimeru de Xusticia William O. Douglas declaró que los Aliaos yeren culpables de “sustitución de poder por principiu” en Núremberg. “Pensé nel so momentu y sigo pensando que los Xuicios de Núremberg nun teníen principiu”, escribió. “La llei foi creada ex post facto p'afaese a les pasión y al clamor de la dómina.”[12] El xefe axuntu estauxunidense del Conseyu, Abraham Pomerantz, dimitió en protesta al baxu calibre de los xueces asignaos a pa xulgar a los criminales de guerra industriales como los I.G. Farben.[13] Munchos alemanes que taben acordies cola idea de castigar los crímenes de guerra, almitieron la so molición alrodiu de los xuicios. Un xurista contemporaneu alemán dixo:
Que los acusaos en Núremberg fueren fechos responsables, condergaos y castigaos, va paecer a la mayoría de nós, en principiu, una especie de xusticia histórica. Sicasí, nengún que se tome la cuestión de la culpabilidá en serio, sobremanera los xuristes serios y responsables, va tar satisfechos cola so sensibilidá nin tendría de dexá-ylo. La Xusticia nun ta sirvida cuando les partes culpables son castigaos de cualesquier vieya manera, inclusive si paez apropiáu pol so grau de culpabilidá. La Xusticia solo ta sirvida cuando'l culpable ye castigáu de manera cuidadosa y concienzuda considerando los errores penales acordies con lo dispuesto na llexislación vixente na xurisdicción d'un xuez llegalmente designáu.
La validez del tribunal foi cuestionada por una variedá de razones, a saber:
Curiosu como puede sonar esti argumentu en teoría, inora'l fechu de que va en contra de l'alministración de la xusticia en cada país. Si fuera verdá, entós a nengún espía podría dáse-y un xuiciu llegal, porque nesi casu ye siempres escucháu por xueces representando al país enemigu. Naide argumentó inda que nesos casos fuera necesariu llamar a xueces neutrales. El prisioneru tien el derechu de pidir qu'esos xueces sían xustos, pero non que sían neutrales. Como apuntó Lord Writ, el mesmu principiu ye aplicable a la llei de criminales comunes porque “un lladrón nun se quexa de tar siendo xulgáu por un xuráu de ciudadanos honestos”.[14]
L'artículu 21 de la Carta del Tribunal Internacional de Núremberg (IMT) axustaba:
“El Tribunal nun va esixir pruebes o fechos de dominiu públicu, pero va incluyir nel sumariu. Va Incluyir tamién nel sumariu los documentos oficiales y los informes de los gobiernos de les Naciones [Aliaes] Xuníes, incluyendo actes y documentos de los comités establecíos en dellos de los países aliaos pa la investigación de crímenes de guerra, según les grabaciones y afayos de militares y otros Tribunales de cualesquier de les Naciones [Aliaes] Xuníes.”
Nuna editorial del periódicu selmanal británicu “The Economist”, criticóse la hipocresía de Gran Bretaña y Francia por sofitar la espulsión de la URSS de la Sociedá de Naciones en 1939 pol so ataque non provocáu a Finlandia y seis años dempués cooperar cola URSS con respetu d'igualdá en Núremberg. Tamién criticaba a los Aliaos pol so doble raseru nos Xuicios de Núremberg:
“…nin debería'l mundu occidental consolase con que los rusos son los únicos condenables nel mesmu Tribunal de xusticia de los Aliaos… ente los crímenes de lesa humanidá atopa la infracción de bombardéu indiscrimináu sobre la población civil. ¿Pueden los estauxunidenses, que llanzaron la bomba atómica, y los británicos, que destruyeron les ciudaes del oeste d'Alemaña, declarase inocentes d'esti cargu? Los crímenes contra la humanidá tamién inclúin la espulsión masiva de poblaciones. ¿Pueden los líderes anglosaxones, qu'en Potsdam provocaron la espulsión de millones d'alemanes de los sos llares, sostener qu'ellos mesmos son dafechu inocentes…? Les naciones sentaes nel xuráu proclámense claramente exentes de la llei qu'alministraron.”[25]
El conxuntu de procedimientos llevaos a cabu tantu en Núremberg como en Tokiu, significaron l'establecimientu de regles básiques de persecución de criminales de guerra y la determinación de tales delitos.
Dientro d'estos efeutos, sirve destacar que'l Tribunal afitó les bases de lo que sería llamáu equivocadamente los Principios de Núremberg, güei recoyíu en dellos aspeutos nos Tribunales Internacionales pa la ex Yugoslavia y Ruanda.
El principal legáu d'estos Tribunales Internacionales (Tokiu y Núremberg) ye la Corte Penal Internacional, establecida en Roma en 1998 y que cunta como base fundante de les sos regles de procedimientu los Estatutos de los Tribunales de Núremberg, Tokiu, ex Yugoslavia y Ruanda.
Foi de vital importancia, tamién, al redactase:
Avalon Project
Estes citaciones referir a documentos de «El Tribunal Militar Internacional p'Alemaña». The Avalon Project Documentos xurídicos, históricos y diplomáticos. Yale Law School Lillian Goldman Law Library.
49°27.2603′N 11°02.9103′E / 49.4543383°N 11.0485050°E