Аляксандар Ранкавіч
| Аляксандар Ранкавіч | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| сербск.: Александар Ранковић | |||||||||||
.jpg) | |||||||||||
|
| |||||||||||
|
|||||||||||
| Прэзідэнт | Ёсіп Броз Ціта | ||||||||||
| Папярэднік | пасада заснавана | ||||||||||
| Пераемнік | Коча Попавіч | ||||||||||
|
|||||||||||
| Кіраўнік урада | Ёсіп Броз Ціта | ||||||||||
| Папярэднік | Улада Зечавіч | ||||||||||
| Пераемнік | Свеціслаў Сцяфанавіч | ||||||||||
|
|
|||||||||||
| Нараджэнне |
28 лістапада 1909[1][2][…] |
||||||||||
| Смерць |
20 жніўня 1983 (73 гады) ці 19 жніўня 1983[3] (73 гады) |
||||||||||
| Месца пахавання | |||||||||||
| Жонка | Анджэлія Ранкавіч[d] і Слаўка Ранкавіч[d] | ||||||||||
| Партыя | |||||||||||
| Ваенная служба | |||||||||||
| Гады службы | 1941—1966 | ||||||||||
| Прыналежнасць |
 Югаславія |
||||||||||
| Род войскаў | сухапутныя войскі, контрразведка | ||||||||||
| Званне | генерал-палкоўнік | ||||||||||
| Камандаваў | Арганы дзяржбяспекі Югаславіі | ||||||||||
| Бітвы | Народна-вызваленчая вайна Югаславіі | ||||||||||
| Узнагароды |
|
||||||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||||||
.svg){kind=small}
Алякса́ндар Ра́нкавіч (сербск.: Александар Ранковић, вядомы таксама як Лека Марка; 28 лістапада 1909, сяло Дражавац каля г. Абрэнавац — 20 жніўня 1983, Дуброўнік, Харватыя) — югаслаўскі палітычны дзеяч, намеснік старшыні СФРЮ, народны герой Югаславіі.
У 1950—1960 гадах курыраваў органы дзяржбяспекі ў Югаславіі (савецкія газеты выкарыстоўвалі тэрмін «зграя Ціты — Ранкавіча»), у 1966 годзе ў выніку палітычнага скандалу зняты з усіх пасад.
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]Дзяцінства
[правіць | правіць зыходнік]Нарадзіўся ў беднай сям'і. Рана застаўся без бацькі. Адправіўся на заробкі ў Бялград у 1922 годзе. У 1924 уступіў у прафсаюз (сіндыкат). У 1927 пазнаёміўся са сваёй будучай жонкай Анджай, і з тых часоў браў актыўны ўдзел у дзейнасці Саюза камуністычнай моладзі Югаславіі.
Партыйная кар'ера ў падполле
[правіць | правіць зыходнік]У 1928 годзе ўступіў у КПЮ і стаў сакратаром акруговага камітэта Саюза камуністычнай моладзі Югаславіі па Сербіі. Дыктатура 6 студзеня не спыніла яго рэвалюцыйную дзейнасць. Як кіраўнік акруговага камітэта, выдаваў падпольную газету, якая распаўсюджвалася па Бялградзе і Земуне. Адзін з арыштаваных распаўсюджвальнікаў выдаў партыйнае кіраўніцтва, у тым ліку і Ранкавіча, які быў арыштаваны.
Працэс Ранкавіча быў адным з першых працэсаў супраць палітычных дысідэнтаў часоў Дыктатуры 6 студзеня. У зняволенні Ранкавіч падвергся жорсткім катаванням. «Суд па абароне дзяржавы» асудзіў яго да 6 гадам зняволення, якое ён адбываў у турмах Срэмска Мітравіцы і Лепаглавы. Знаходзячыся ў турмах, Ранкавіч вербаваў моладзь у камуністычны рух.
Выйшаў з турмы ў пачатку 1935 г. У тым жа годзе адслужыў вайсковую павіннасць. Затым пераехаў у Бялград, працаваў у прафсаюзе (сіндыкаце). У 1936 г. стаў членам Акруговага камітэта КПЮ па Сербіі, а ў 1937 — членам Палітбюро ЦК КПЮ. Знаходзячыся пад пастаянным наглядам паліцыі, у студзені 1939 перайшоў на нелегальнае становішча, дзе быў вядомы пад псеўданімам «Марка». На Заграбскай канферэнцыі (1939) паўторна абраны ў ЦК КПЮ.
Партызанства ў гады Другой сусветнай вайны
[правіць | правіць зыходнік]Калі гітлераўская Германія напала на Каралеўства Югаславію, Ранкавіч знаходзіўся ў Заграбе. Пасля пленума ЦК КПЮ пераехаў у Бялград. У канцы ліпеня 1941 г. пасля ўзрыву бялградскай радыёстанцыі патрапіў у рукі паліцыі, перададзены гестапа. Пры дапамозе агентаў-падпольшчыкаў ён быў пераведзены ў бальніцу, адкуль былі арганізаваны яго ўцёкі. Пэўны час пасля гэтага знаходзіўся ў Бялградзе, затым перабраўся на занятую партызанамі тэрыторыю. Увайшоў у склад Вярхоўнага штаба партызанскага руху. У гэты ж час загінула яго жонка (пасмяротна абвешчана героем Югаславіі).
Дзяржаўны дзеяч
[правіць | правіць зыходнік]Пасля стварэння Аддзялення па абароне народа (Одељење за заштиту народа, ОЗНА) 13 мая 1944 прызначаны кіраўніком па Югаславіі. На пасяджэнні Вялікай антыфашысцкай скупшчыны народнага вызвалення Сербіі ў лістападзе 1944 у Бялградзе, абіраўся народным дэпутатам і першым намеснікам старшыні Народнай скупшчыны Сербіі першага і другога склікання. Як першы намеснік маршала Ціты, у час адсутнасці апошняга выдаў указ аб прарыве Срэмскага фронту (1945).
З 1946 па 1966 — міністр унутраных спраў Югаславіі. Арганізаваў рэпрэсіі супраць калабарацыяністаў (рупнікаўцы, усташы), канкуруючых партызанскіх рухаў (чэтнікі).
Калі ў канцы 1940-х гг. Сталін пачаў барацьбу супраць Ціты, Ранкавіч падтрымаў свайго шэфа. На Пятым кангрэсе КПЮ асудзіў дзеянні Срэтана Жуявіча і Андрыі Хебранга як «антыпартыйныя», пасля чаго абодва былі выключаны з партыі. Кіраваў рэпрэсіямі супраць сталіністаў; асабіста наведаў у 1951 г. Голы востраў, дзе ўтрымліваліся праціўнікі Ціты, пасля чаго ўмовы іх утрымання палепшыліся.
З 1956 — намеснік старшыні Саюзнага выканаўчага веча (віцэ-прэм'ер), член Сакратарыята Вярхоўнага камітэта ЦК СКЮ, член ЦК Саюза камуністаў Сербіі, займаў шэраг іншых дзяржаўных і партыйных пасад.
Калі Ціта ажаніўся з Ёванкай Будзіслаўлевіч у 1952 годзе, Аляксандр Ранкавіч быў кумам Ціты, а генерал Іван Гошняк — кумам Ёванкі.
У 1963 г. увёў у строй аўтамагістраль «Братэрства — адзінства» са Славеніі праз Харватыю і Сербію ў Македонію. Па вялікім рахунку, дарога не адказвала міжнародным крытэрыям аўтамагістралі, аднак для Югаславіі таго часу гэта быў вялікі тэхналагічны прарыў. Аўтамагістраль будавалі маладзёжныя брыгады добраахвотнікаў з усёй Югаславіі.
Скандал з праслухоўваннем і Брыёнскі пленум
[правіць | правіць зыходнік]У 1966 г. Ціта выявіў прылады для праслухоўвання ў сваёй рэзідэнцыі на Ужычкай вул. 15 у Бялградзе — у сваім рабочым кабінеце і ў пакоі сваёй жонкі. Хто менавіта ўсталяваў гэтыя прыборы, так ніколі і не было публічна агучана. Ціта неадкладна паведаміў партыйнай верхавіне пра тое, што яго праслухоўвалі, і што вінаватай у тым ён лічыць Службу дзяржаўнай бяспекі і яе кіраўніка Ранкавіча. Была створана следчая камісія. Ціта прызначыў пасяджэнне Выканкама на 16 чэрвеня 1966 г., дзе было прынята рашэнне аб правядзенні пазачарговага пленума ЦК, які пачаўся 1 ліпеня 1966 г. у гасцініцы «Істра» на Брыёні.
Яшчэ да пасяджэння пленума Ранкавіч падаў у адстаўку з пасад членаў ЦК СКЮ і Выканкама. Пазней, 15 верасня 1966 г., Ранкавіч быў выключаны з партыі. Былі зняты з пасад шэраг яго высокапастаўленых прыхільнікаў — галоўным чынам сербаў.
1 снежня 1966 года ўрад прыняў сакрэтнае «Паведамленне аб супрацьпраўнай дзейнасць групы Аляксандра Ранкавіча і аб злоўжыванні Службы дзяржаўнай бяспекі ў палітычных мэтах»[5]. У гэтай пастанове было сказана, што існавала нейкая група, якая імкнулася праз Службы бяспекі ўплываць на прыняцце рашэнняў[6]. Таксама пастанова прапанавала скараціць колькасць Службы бяспекі на 700 чалавек, а ў дачыненні да А. Ранкавіча ўжыць меры грамадскага асуджэння, але крымінальнай справы не ўзбуджаць[7].
Пасля адстаўкі
[правіць | правіць зыходнік]Пасля Брыёнскага пленума Аляксандар Ранкавіч не ўдзельнічаў у грамадскім жыцці, пражываў на сваёй віле ў Дуброўніку, пісаў мемуары. Памёр ад сардэчнага ўдару. На пахаванне сабралося каля 100 тыс. чалавек, што сведчыла пра яго папулярнасць, нават нягледзячы на няміласць.
Сям'я
[правіць | правіць зыходнік]Падчас вайны загінула яго першая жонка Анджа. Пасля вайны ажаніўся са Слаўкай Ранкавіч. Меў двух сыноў: Слабодана і Міраслава. Унучка Аня Ранкавіч у наш час з'яўляецца вядучай сербскага тэлебачання.
Узнагароды
[правіць | правіць зыходнік]Аляксандр Ранкавіч узнагароджаны наступнымі ордэнамі і медалямі СФРЮ:
- Ордэн Героя Сацыялістычнай працы
- Ордэн Нацыянальнага вызвалення
- Ордэн Партызанскай зоркі
- Ордэн «За заслугі перад народам»
- Ордэн «Братэрства і адзінства» I ступені,
- Ордэн «За адвагу»
- Ордэн залатой стужкі
- Партызанскі памятны знак 1941 г.
- Ордэн Народнага героя
Аляксандр Ранкавіч узнагароджаны наступнымі ордэнамі СССР[8]:
- Ордэн Суворава I ступені (15.10.1945)
- Ордэн Кутузава I ступені (6.09.1944)
Зноскі
- ↑ Aleksandar Ranković // Brockhaus Enzyklopädie
- ↑ Brozović D., Ladan T. Aleksandar Ranković // Hrvatska enciklopedija — LZMK, 1999. — 9272 с.
- ↑ Library of Congress Authorities — Library of Congress. Праверана 15 снежня 2019.
- ↑ Deutsche Nationalbibliothek Record #119046148 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 12 жніўня 2015.
- ↑ Югославия в XX веке: очерки политической истории / К. В. Никифоров (отв. ред.), А. И. Филимонова, А. Л. Шемякин и др. — М.: Индрик, 2011. — С. 711. Режим доступа: http://www.inslav.ru/resursy/elektronnaya-biblioteka/2372-2011-jugoslavija-v-xx-veke
- ↑ Югославия в XX веке: очерки политической истории / К. В. Никифоров (отв. ред.), А. И. Филимонова, А. Л. Шемякин и др. — М.: Индрик, 2011. — С. 711—712. Режим доступа: http://www.inslav.ru/resursy/elektronnaya-biblioteka/2372-2011-jugoslavija-v-xx-veke
- ↑ Югославия в XX веке: очерки политической истории / К. В. Никифоров (отв. ред.), А. И. Филимонова, А. Л. Шемякин и др. — М.: Индрик, 2011. — С. 712. Режим доступа: http://www.inslav.ru/resursy/elektronnaya-biblioteka/2372-2011-jugoslavija-v-xx-veke
- ↑ Указ Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР пра ўзнагароджанне «За выдатную баявую дзейнасць і за выяўленыя пры гэтым адвага і мужнасць у барацьбе супраць агульнага ворага СССР і Югаславіі - гітлераўскай Германіі» (руск.)
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Војин Лукић, «Сећања и Сазнања — Александар Ранковић и брионски пленум», Титоград, 1989.
- Народни хероји Југославије, «Младост», Београд, 1975.
Слоўнікі і энцыклапедыі | ||||
|---|---|---|---|---|
