It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)

It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)
Wykonawca utworu
z albumu Bringing It All Back Home
Bob Dylan
Wydany

22 marca 1965

Nagrywany

15 stycznia 1965

Gatunek

folk rock

Długość

7:29

Twórca

Bob Dylan

Producent

Tom Wilson

Wydawnictwo

Columbia Records

It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding) – piosenka skomponowana przez Boba Dylana, nagrana przez niego w styczniu i wydana na albumie Bringing It All Back Home w marcu 1965 r.

Historia i charakter utworu

[edytuj | edytuj kod]

"It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)” jest jedną z najlepszych kompozycji Dylana zarówno gdy chodzi o muzykę i stronę tekstową. Trager nie zawahał się nazwać piosenkę „monumentalnym osiągnięciem”[1]. i nie dotyczyło to długości utworu lecz jego jakości.

Jest to jednak także jeden z najdłuższych utworów Dylana; w wersji albumowej trwa 7 minut i 30 sekund, składa się z 15 zwrotek poprzedzielanych czterema lekko różniącymi się refrenami.

Chociaż Dylan w tym okresie wypowiadał się już negatywnie o pieśniach protestu i większość jego kompozycji z tego okresu to piosenki unikającego tego typu tematyki, to ten utwór bezsprzecznie należy do tej grupy piosenek. Dylan zebrał po swoich wypowiedziach sporą dozę krytyk i oskarżono go o to, że stał się „nieświadomy społecznie”. Tymczasem „It’s Alright, Ma” udowadnia, że artysta wniósł krytykę społeczną na jeszcze wyższy poziom. Kilkanaście niezapomnianych wyrażeń zyskało status porzekadeł czy nawet przysłów[1].

Krytyk rockowy Andy Gill w swojej książce[2] napisał, iż utwór ten tematy zawarte już w „Gates of Eden” przeniósł na wyższy poziom. W „Gates of Eden” krytyka „przesłonięta była obłokiem aluzji”. W „It’s Alright, Ma” Dylan nie stosował żadnych zasłon, niejasnej i zawiłej symboliki; nawet jeśli posługiwał się jakimś kodem, to był to kod współczesnej amerykańskiej kultury, który nie wymagał zawiłego dekodowania. Wszystko zostało powiedziane w sposób jasny i otwarty; Dylan spojrzał na upadłe społeczeństwo chłodnym okiem.

Już w pierwszych linijkach piosenki następujących po pierwszym wersie Darkness at the break of noon Dylan sugeruje, że duch ludzki może być pomniejszony przez konsumpcjonizm kapitalistycznego społeczeństwa. Atakuje machinacje producentów (korporacji) i przemysł reklamowy (propaganda); wykazują oni taką samą efektywność jak komunistyczne „pranie mózgów”.

Gill uważa, iż deklamacyjny sposób wykonania piosenki oraz wyrażony w kilku miejscach całkowity pesymizm (There is no sense in trying, I got nothing, Ma, to live up to), a nawet nihilizm, uczyniły z tego utworu jednego z ważniejszych prekursorów hiphopowej kultury lat 90. XX wieku.

Chociaż Dylan raczej nie chciał tu być wizjonerem i prorokiem (jak w np. „Gates of Eden”), to jednak niezwykle trafnie przewidział „rewolucję seksualną”, która zaczęła się w rok po powstaniu piosenki.

Z dalszych partii tekstu wynika także, iż sam Dylan nie jest fanatykiem wyidealizowanej czystości moralnej.

Dylan zaczął wykonywać ten utwór na koncertach już w 1964 r., na kilka miesięcy przez wydaniem go na studyjnym albumie. Był on wtedy prezentowany jako solowa piosenka akustyczna.

W 1974 r., podczas swojego pierwszego tournée (z towarzyszeniem grupy The Band) od czerwca 1966 r. utwór nieoczekiwanie zyskał na aktualności. Był to okres afery Watergate i wzmianka o prezydencie, „który musi czasem stanąć nagi”, wywoływała entuzjazm publiczności.

Dylan na krótko włączył piosenkę do swojego repertuaru podczas drugiej serii Rolling Thunder Revue w 1975 r., także jako solowo wykonywany utwór akustyczny.

W 1978 r., podczas Światowego tournée, utwór został zaaranżowany na większy zespół muzyczny, który mu wtedy towarzyszył. Dodało to piosence nowych walorów brzmieniowych.

Podczas koncertów w czasie Nigdy nie kończącego się tournée, zwłaszcza w latach 90. XX wieku, kompozycja ta była wykonywana w stylu bluesa z południowej strony Chicago.

Sesje i koncerty Dylana, na których wykonywał ten utwór

[edytuj | edytuj kod]
  • 15 stycznia 1965 – sesje nagraniowe do albumu w Columbia Studio A w Nowym Jorku.
  • 12 lutego 1965 – koncert w „Troy Armory” w Troy w stanie Nowy Jork
  • 17 lutego 1965 – nagrania w TV WABC w Nowym Jorku dla programu „Les Crane Show"
  • 27 marca 1965 – koncert w „Civic Auditorium” w Santa Monica w Kalifornii
  • 7 maja 1965 – koncert we „Free Trade Hall” w Manchesterze w Anglii
  • 9 maja 1965 – koncert w „Royal Albert Hall” w Londynie. Wideo/DVD Dont Look Back
  • 1 czerwca 1965 – nagrania dla TV BBC w Londynie; tę część programu wyemitowano 26 czerwca 1965
Tournée po USA z grupą The Band; pierwsze tournée Dylana od maja 1966 r.
Druga część Rolling Thunder Revue
Światowe tournée 1978. Od 20 lutego 1978 do 16 grudnia 1978. Cała światowa tura koncertowa Dylana liczyła 114 koncertów. Utwór ten był wykonywany właściwie prawie codziennie, ok. 110 razy
A Musical Retrospective Tour (pocz. 9 listopada 1980)
Letnie europejskie tournée (pocz. 21 czerwca 1981)
  • 28 czerwca 1981 – koncert w „Earl’s Court” w Londynie, Anglia, Wielka Brytania
  • 1 lipca 1981 – koncert w „Earl’s Court” w Londynie, Anglia, Wielka Brytania
Jesienne amerykańskie i kanadyjskie tournée (pocz. 16 października 1981)
  • 25 października 1981 – koncert w „Stabler Arena” na Lehigh University w Bethlehem, Pennsylvania, USA
  • 27 października 1981 – koncert „Meadowlands Brendan T. Byrne Sports Arena” w East Rutherford, New Jersey, USA
  • 30 października 1981 – koncert w „Forum de Montréal” w Montrealu, Quebec, Kanada
  • 31 października 1981 – koncert w „Kitchener Arena” w Kitchener, Ontario, Kanada
  • 2 listopada 1981 – koncert w „Civic Center” w Ottawie, Ontario, Kanada
  • 4 listopada 1981 – koncert w „Cincinnati Music Hall” w Cincinnati, Ohio, USA
  • 5 listopada 1981 – koncert w „Cincinnati Music Hall” w Cincinnati, Ohio, USA
  • 6 listopada 1981 – koncert w „Elliot Hall of Music” na Purdue University w West Lafayette, Indiana, USA
  • 7 listopada 1981 – koncert w „Hill Auditorium” na University of Michigan w Ann Arbor, Michigan, USA
  • 8 listopada 1981 – koncert w „Hill Auditorium” na University of Michigan w Ann Arbor, Michigan, USA
  • 10 listopada 1981 – koncert w „Saenger Performing Arts Center” w Nowym Orleanie, Luizjana, USA
  • 11 listopada 1981 – koncert w „Saenger Performing Arts Center” w Nowym Orleanie, Luizjana, USA
  • 12 listopada 1981 – koncert w „The Summit” w Houston, Teksas, USA
  • 14 listopada 1981 – koncert w „Municipal Auditorium” w Nashville, Tennessee, USA
  • 15 listopada 1981 – koncert w „The Fox Theater” w Atlancie, Georgia, USA
  • 16 listopada 1981 – koncert w „The Fox Theater” w Atlancie, Georgia, USA
  • 19 listopada 1981 – koncert w „Sunrise Musical Theater” w Miami, Floryda, USA
  • 20 listopada 1981 – koncert w „Sunrise Musical Theater” w Miami, Floryda, USA
  • 21 listopada 1981 – koncert w „Civic Center Theatre” w Lakeland, Floryda, USA
Europejskie tournée 1984 (pocz. 28 maja 1984)
Tournée Prawdziwe wyznania (pocz. 5 lutego 1986;
1. Antypody: Nowa Zelandia, Australia, Japonia (pocz. 5 lutego 1986)
Nigdy nie kończące się tournée (pocz. 7 czerwca 1988). Wszystkie koncerty Dylana od tego momentu są częścią „Nigdy niekończącego się tournée”.
; Interstate 88 I
Część pierwsza: Letnie tournée po Kanadzie i USA
; Interstate 88 II
Część druga: Letnie tournée po Północnej Ameryce (pocz. 18 sierpnia 1988)
Część piąta: Letnie tournée po Ameryce Północnej (pocz. 1 lipca 1989)
  • 2 lipca 1989 – koncert w „Poplar Creek Music Theatre” w Hoffman Estates, Chicago w stanie Illinois
  • 3 lipca 1989 – koncert w „Marcus Amphitheater” w Milwaukee w stanie Wisconsin, USA
  • 5 lipca 1989 – koncert w „Howard C. Baldwin Memorial Pavilion”, Meadowbrook, Rochester Hills, Michigan
  • 6 lipca 1989 – koncert w „Howard C. Baldwin Memorial Pavilion”, Meadowbrook, Rochester Hills, Michigan
  • 8 lipca 1989 – koncert w „Deer Creek Music Center”, Noblesville, Indiana
  • 12 lipca 1989 – koncert w „Allentown Fairground” w Allentown w stanie Pensylwania, USA
  • 13 lipca 1989 – koncert w „Great Woods Performing Arts Center”, Mansfield, Massachusetts
  • 20 lipca 1989 – koncert w „Bally’s Grand Hotel”, Atlantic City, New Jersey
  • 21 lipca 1989 – koncert w „Garden State Arts Center”, Holmdel, New Jersey
  • 25 lipca 1989 – koncert w „Fingerlakes Performinga Arts Center”, Canandaigua, Nowy Jork
  • 29 lipca 1989 – koncert w „Kingswood Music Theatre”, Maple, Ontario, Kanada
  • 4 sierpnia 1989 – koncert w „Dane County Memorial Coliseum”, Madison, Wisconsin, USA
  • 9 sierpnia 1989 – koncert w „The Muny”, Forest Park, St. Louis, Missouri, USA
  • 13 sierpnia 1989 – koncert w „The Paladium”, Carowinds Amusement Park, Charlotte, Karolina Północna, USA
  • 15 sierpnia 1989 – koncert w „Troy G. Chastain Memorial Park Amphitheatre”, Atlanta, Georgia, USA
  • 18 sierpnia 1989 – koncert w „Freedom Hall”, Louisville, Kentucky, USA
  • 20 sierpnia 1989 – koncert w „Starwood Amphitheatre”, Nashville, Tennessee, USA
  • 23 sierpnia 1989 – koncert w „The Zoo Ampihitheatre”, Oklahoma City, Oklahoma, USA
  • 25 sierpnia 1989 – koncert w „Kiefer UNO Lakefront Arena”, Nowy Orlean, Luizjana, USA
  • 27 sierpnia 1989 – koncert w „Starplex Amphitheatre”, Dallas, Teksas, USA
  • 5 września 1989 – koncert w „Santa Barbara County Bowl” w Santa Barbara w Kalifornii, USA
Część szósta: Jesienne tournée po USA (pocz. 10 października 1989)
  • 15 października 1989 – koncert w „The Tower Theatre”, Upper Darby, Pensylwania, USA
  • 18 października 1989 – koncert w „Constitution Hall”, Waszyngton, Dystrykt Kolumbia, USA
  • 23 października 1989 – koncert w „The Opera House”, Boston, Massachusetts, USA
  • 29 października 1989 – koncert w „Ben Light Gymnasium”, Ithaca College, Ithaca, Nowy Jork, USA
  • 1 listopada 1989 – koncert w „Hill Auditorium” na University of Michian w Ann Arbor, w stanie Michigan, USA
  • 13 listopada 1989 – koncert w „Sunrise Musical Theater”, Miami, Floryda, USA

Dyskografia i wideografia

[edytuj | edytuj kod]
Dyski
Film

Wersje innych artystów

[edytuj | edytuj kod]
  • Roger McGuinn na albumie różnych wykonawców Easy Rider (1970)
  • Nannie Porres – I Thought About You (1971)
  • Billy PrestonEverybody likes Some Kind of Music (1973)
  • Bettina Jonic – The Bitter Mirror (1975)
  • Hugo Race – Second Revelator (1993)
  • Singin' Mike Singer – Singing Mike Singer Sings Good Ol' Folk Songs (1997)
  • 7 Lvvas – Nu (1998)
  • Andy Hill & Renee Safier – It Takes a Lot to Laugh (2001)
  • The ByrdsThe Byrds Play Dylan (2002); There Is a Season (2006
  • Eric Andersen na albumie różnych wykonawców May Your Song Always Be Sung: The Songs of Bob Dylan, Vol. 3 (2003)
  • Mick Farren – People Call You Crazy – The Story of Mick Farren, 2003
  • Caetano VelosoA Foreign Sound (2004)
  • Marilyn Scott – Innocent of Nothing (2006)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Trager 2004 ↓, s. 322.
  2. Don't Think twice, It's All Right: Bob Dylan, The Early Years (1998)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Paul Williams. Bob Dylan. Performing Artist 1960−1973. The Early Years. Omnibus Press, Nowy Jork 2004 ISBN 1-84449-095-5
  • Clinton Heylin. Bob Dylan. The Recording Sessions 1960–1994. St. Martin Press, Nowy Jork 1995 ISBN 0-312-13439-8
  • Oliver Trager: Keys to the Rain. The Definitive Bob Dylan Encyclopedia. Nowy Jork: Billboard Books, 2004. ISBN 0-8230-7974-0.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]