Maciej Stuhr

Maciej Jerzy Stuhr
Ilustracja
Maciej Stuhr na Przystanku Woodstock (2016)
Data i miejsce urodzenia

23 czerwca 1975
Kraków

Zawód

aktor, reżyser, felietonista, konferansjer

Współmałżonek

Samanta Janas
(1999–2014, rozwód)
Katarzyna Błażejewska
(od 2015)

Lata aktywności

od 1988

Zespół artystyczny
Nowy Teatr w Warszawie
Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Maciej Jerzy Stuhr (ur. 23 czerwca 1975 w Krakowie) – polski aktor, reżyser i scenarzysta filmowy i teatralny, felietonista, konferansjer, psycholog, wykładowca akademicki.

Zadebiutował w 1988 rolą Piotrka w filmie Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog X. W kolejnych latach udzielał się na scenie kabaretowej, był aktorem Kabaretu Artura I i założonego przez siebie kabaretu Po Żarcie. Uznanie widzów i popularność zdobył dzięki kreacji Aleksa w filmie Fuks w reż. Macieja Dutkiewicza.

Do najważniejszych ról w jego aktorskiej karierze należą występy w filmach: Chłopaki nie płaczą, Poranek kojota, 33 sceny z życia, Listy do M., Pokłosie, Obława, Planeta singli, Czerwony kapitan i Sala samobójców. Hejter oraz w serialach: Glina, Bez tajemnic, Belfer, Diagnoza i Szadź. W latach 2004–2008 był aktorem Teatru Dramatycznego w Warszawie, od 2008 występuje w Nowym Teatrze w Warszawie. Z dubbingu został zapamiętany jako Kuzco z Nowych szat króla, Hector Rivera z Coco i Timon z Króla Lwa oraz tytułowi bohaterowie filmów Kurczak Mały, Gnomeo i Julia, Pokémon: Detektyw Pikachu i Roman barbarzyńca, a także gry komputerowej Szymek czarodziej.

Uhonorowany tytułem Mistrza Mowy Polskiej. Laureat Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego za rolę w 33 scenach z życia i dwóch Orłów za pierwszoplanowe role w filmach Pokłosie i Powrót do tamtych dni, jak też dwóch Róż Gali i Węża. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Prowadzi czynnie działalność charytatywną, angażuje się w liczne akcje społeczne.

Rodzina i wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Jest synem aktora Jerzego Stuhra i skrzypaczki Barbary Kóski[1]. Ma młodszą o siedem lat siostrę Mariannę (ur. 1982)[2][3]. Jego przodkowie, Anna z domu Thill i Leopold Stuhr, przybyli do Krakowa z powiatu Mistelbach w Dolnej Austrii w 1879[4]. Bratem pradziadka był Oskar Stuhr, adwokat i działacz Stronnictwa Narodowego[5][6]. Jego ojcem chrzestnym był aktor Jan Nowicki[7].

4. Tadeusz Stuhr
(1916–2000)		      
    2. Jerzy Stuhr
(1947–2024)
5. Maria Stuhr (z d. Chorąży)
(1924–1984)		        
      1. Maciej Stuhr
6. Stefan Kóska    
    3. Barbara Stuhr    
7. Władysława Kóska      
 

Urodził się i wychował w Krakowie, gdzie uczęszczał do przedszkola muzycznego i ukończył Ogólnokształcącą Szkołę Muzyczną I stopnia im. Ignacego Jana Paderewskiego w klasie fortepianu[8][9][10]. Od dziecka fascynuje się aktorstwem[10], w młodości często obserwował w pracy ojca, który występował w Starym Teatrze w Krakowie[11][12]. Był drużynowym w szczepie „Słowiki”[3]. Ukończył II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie[13].

W 1999 r. ukończył studia psychologiczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego[14], broniąc pracę dyplomową pt. „Reakcje publiczności kabaretowej”[15]. W 2003 został absolwentem PWST w Krakowie. W maju 2019 ukończył studia doktorskie na Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, broniąc pracy pt. „Ku reżyserii. Droga aktora do reżyserii poprzez nauczanie studentów”[16].

Kariera zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Debiut filmowy oraz początki działalności kabaretowej

[edytuj | edytuj kod]

Na wielkim ekranie zadebiutował rolą Piotrka, syna Jerzego Janickiego (Jerzy Stuhr) w filmie Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog X (1988)[17][18]. Gdy miał 16 lat, wraz z Tomaszem Biernackim zaczął prowadzić audycję dla młodzieży Czacha Kraka w Radiu Kraków[18]. Po maturze przez rok występował w Kabarecie Artura I w Rabce, z którym zdobył Grand Prix Akademickiego Forum Kultury[19][20]. W czasie studiów założył własny kabaret Po Żarcie[20], z którym otrzymał pierwszą nagrodę na przeglądzie PaKA 1997. Jest znany z parodii twórczości i zachowań innych artystów, takich jak Stanisław Sojka[19], Gustaw Holoubek[21] czy Mariusz Max Kolonko[21].

W 1998 r. wcielił się w Aleksa, głównego bohatera filmu Macieja Dutkiewicza Fuks (1999). Rozpoznawalność przyniosły mu także kreacje w filmach Olafa Lubaszenki: Kuby Brennera w Chłopaki nie płaczą (2000) i Kuby Aksera w Poranku kojota (2001). Jako aktor dubbingowy debiutował rolą Kuzco w filmie animowanym Nowe szaty króla (2000). Za kreację Hipolita Wielosławskiego w ekranizacji Przedwiośnia (2001) był nominowany do Orła w kategorii „najlepsza drugoplanowa rola męska”[22]. W 2001 czytał wakacyjną powieść Kompletna plaża, czyli dziennik Adama Zawodnego w Radiu Zet w ramach cyklu opowiadań autorstwa Rafała Bryndala i Dariusza Hyski, a także został pierwszym laureatem nagrody „5.10. i co dalej” im. Marcina Kołodyńskiego, przyznawanej młodych ludziom, którzy „robią niezwykłe rzeczy i mogą być wzorem dla swoich rówieśników”[23].

W 2003 r. pojawił się w roli Mirosława „Newtona” w niskobudżetowej komedii wytwórni A’Yoy Baśń o ludziach stąd, użyczył głosu tytułowemu bohaterowi gry komputerowej Szymek czarodziej[24] i poprowadził 47. galę rozdania Złotych Kaczek[25].

Lata 2004–2009

[edytuj | edytuj kod]

Wystąpił w roli podkomisarza Artura Banasia w serialu kryminalnym Glina (2004, 2008)[26][27]. Za „wyrafikowane poczucie humoru” odebrał statuetkę Grubej Ryby, przyznawaną przez słuchaczy Radia Kolor[28].

W latach 2004–2008 był aktorem Teatru Dramatycznego w Warszawie, zagrał m.in. Iwana Chlestaskowa w Rewizorze[29] i Ilję Iljicza Obłomowa w spektaklu Obłom-off (oba w reżyserii Andrzeja Domalika). Od 2004 prowadzi ceremonie wręczenia Orłów w latach parzystych[30][31], w listopadzie poprowadził ceremonię rozdania Effie Awards[32]. W 2005 został uhonorowany tytułem Mistrza Mowy Polskiej[33], a za dubbing tytułowego bohatera animacji Kurczak Mały[34] uzyskał statuetkę Kłapa[35]. W tym czasie dodatkowo użyczył głosu Pasiowi, tytułowemu bohaterowi Zebry z klasą[36], Kajko w animacji Kajko i Kokosz[37] i Kuzco w Nowych szatach króla 2. W 2006 współprowadził z Sophie Marceau ceremonię wręczenia Europejskich Nagród Filmowych w Warszawie oraz z Grażyną Torbicką galę zamknięcia 31. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni[38], a także czytał ze swym ojcem powieść Edwarda Redlińskiego Telefrenia w radiowej Trójce[39] oraz zdubbingował Szczycika w filmie 7 krasnoludków – historia prawdziwa[40] i Trendiksa w Asteriksie i wikingach[41].

Maciej Stuhr (2008)

W 2007 r. zadebiutował w roli homoseksualnego Joe Portera Pitta w sztuce Anioły w Ameryce Tony’ego Kushnera, wystawianej w warszawskim Teatrze Rozmaitości w reż. Krzysztofa Warlikowskiego[42], a także wykreował postać Cosme McMoona, pianisty Florence Foster Jenkins w spektaklu Boska! Petera Quiltera(inne języki), prezentowanej na deskach stołecznego Teatru „Polonia” w reż. Andrzeja Domalika. W tym samym roku pojawił się na wielkim ekranie w dwóch filmach: jako Tomek w Korowodzie i Sebastian Tretyn w Testosteronie[43].

W 2008 r. został aktorem Nowego Teatru w Warszawie, od tamtej pory zagrał w sztukach, takich jak np. (A)pollonia[44], Koniec i Kabaret warszawski w reż. Krzysztofa Warlikowskiego (za rolę w Kabarecie... był nominowany do Róży Gali w kategorii „teatr”[45]), Krzysztof M. Hipnoza w reż. Krzysztofa Materny i Życie seksualne dzikich w reż. Krzysztofa Garbaczewskiego. Ponadto został okrzyknięty Honorowym Ambasadorem Polszczyzny i czytał powieść Marcina Świetlickiego Jedenaście w Trójce.

W 2009 r. za wykreowanie postaci Piotra w 33 scenach z życia (2008) Małgorzaty Szumowskiej odebrał Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego[46] oraz był nominowany do Złotej Kaczki za najlepszą rolę męską i Polskiej Nagrody Filmowej za najlepszą główną rolę męską[47]. Również w 2009 został felietonistą półrocznika „Royal Magazyn”[48] oraz czasopisma „Zwierciadło”[49]. Jego teksty publikowane na łamach miesięcznika ukazały się w formie książek wydanych przez Wydawnictwo Zwierciadło: „W krzywym zwierciadle” (2013), „W krzywym zwierciadle. Ciąg dalszy nastąpił” (2015) i „Tata Tadzika” (2018).

Maciej Stuhr (2015)

Lata 2010–2019

[edytuj | edytuj kod]

W 2010 r. premierę miały kolejne dwa filmy z jego udziałem, Śluby panieńskie[50] i Mistyfikacja[51][52], za występ w których był nominowany do Złotych Kaczek za najlepszą główną rolę męską, kolejno w 2010 i 2011. Również w 2010 użyczył głosu Znajdzie w filmie animowanym Jak uratować mamę (2016)[53] i Flynnowi Riderowi w Zaplątanych (2010)[54], współprowadził z Grażyną Torbicką galę z okaji 40-lecia TVP2 organizowaną Teatrze Polskim w Warszawie[55] oraz został nagrodzony Różą Gali w kategorii „aktor”[56]. W 2011 wystąpił w roli Mikołaja Koniecznego, prezentera radiowego w Listach do M.[57][58], a w ramach promocji filmu prowadził w Radio Zet program Listy do M[59]. Ponadto użyczył głosu głównemu bohaterowi animacji Gnomeo i Julia (2011)[60], odebrał Wiktora w kategorii „osobowość telewizyjna roku”[61] i wyreżyserował widowisko telewizyjne Smuteczek, czyli ostatni naiwni, za które odegrał Różę Gali w kategorii „media”. W 2012 użyczył głosu tytułowemu bohaterowi animacji Roman barbarzyńca (2011)[62] i pojawił się w roli Jacka, pracownika Urzędu Bezpieczeństwa w czesko-słowackim kryminale Konfident.

Za występ w roli Józefa Kaliny w Pokłosiu (2012) Władysława Pasikowskiego odebrał Polską Nagrodę Filmową za najlepszą główną rolę męską podczas gali wręczenia Orłów 2013[63], do których zdobycia był nominowany też w kategorii „najlepsza drugoplanowa rola męska” za rolę Henryka Kondolewicza, czarnego charakteru w Obławie (2012) Marcina Krzyształowicza[64]. Za rolę w Pokłosiu był też nominowany w plebiscycie Gwarancje Kultury 2013 w kategorii „film”[65]. Po premierze Pokłosia włączył się w dyskusję dotyczącą stosunków polsko-żydowskich, co było szeroko komentowane w mediach[66][67] i za co był nominowany do Nagrody Radia Tok FM im. Anny Laszuk[68]. Po premierze Pokłosia odrzucił propozycję zagrania w Demonie (2015) Marcina Wrony[69]. Od 5 września 2012 do 29 maja 2013 współprowadził z Kubą Wojewódzkim poranną audycję Zwolnienie z WF-u w Esce Rock[70][71]. W 2013 dołączył do obsady serialu HBO Bez tajemnic w roli Tomasza[72], zagrał w teledysku do utworu Pati Sokół „Neverland”[73] oraz odebrał nagrodę Kryształowego Zwierciadła za „oddanie szpiku kostnego chorej na białaczkę dziewczynce, za talent felietonisty i poczucie humoru”[74].

W 2014 r. zagrał młodego Jana Bratka w filmie Jerzego Stuhra Obywatel i pojawił się w rosyjskim serialu Bezsenność w roli Igora Wołkowa[75]. W kwietniu został odznaczony srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[76], we wrześniu dołączył do rady programowej kanału filmowego Stopklatka TV[77], a w październiku nakładem wydawnictwa Znak ukazała się książka pt. „Obywatel Stuhr”, będąca wywiadem-rzeką przeprowadzonym z Maciejem i Jerzym Stuhrami przez Ewę Winnicką. W 2015 powrócił na ekran jako Mikołaj Konieczny w komedii romantycznej Listy do M. 2[78][79], a w ramach promocji filmu ponownie poprowadził audycję Listy do M w Radiu Zet. W październiku 2015 premierę miała książka pt. „Stuhrmówka, czyli wewnętrzny gen wolności”, będąca wywiadem-rzeką przeprowadzonym z aktorem przez Beatę Nowicką.

Za rolę Fabiana Apanowicza w komedii Janusza Majewskiego Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy (2016)[80] był nominowany do Orła w kategorii „najlepsza główna rola męska”[81]. W lutym 2016 premierę miała komedia romantyczna Planeta singli, w której zagrał Tomka Wilczyńskiego[82]. W marcu 2016 wywołał kontrowersje politycznym przemówieniem na 16. ceremonii wręczenia Orłów, w którym nawiązał m.in. do katastrofy w Smoleńsku z 10 kwietnia 2010[83][84]. W wywiadzie dla NaTemat.pl skomentował przemowę słowami: Nie śmieję się z tragedii, śmieję się z tego, do czego pewne środowisko polityczne tragedię smoleńską sprowadziło[85]. Zagrał porucznika Richarda Krauza, głównego bohatera czesko-słowacko-polskiego filmu kryminalnego Czerwony kapitan (2016)[86][87], za dubbing postaci odebrał antynagrodę Węża w kategorii „efekt specjalnej troski”[88]. W latach 2016–2017 występował w roli nauczyciela języka polskiego Pawła Zawidzkiego w serialu kryminalnym Belfer[89][90][91][92][93]. W 2016 użyczył głosu głównemu bohaterowi animacji Miś Uszatek[94] (film nigdy nie ujrzał światła dziennego) oraz był nominowany do Róży Gali w kategorii „online”[95]. W grudniu poprowadził 29. ceremonię wręczenia Europejskich Nagród Filmowych w Narodowym Forum Muzyki we Wrocławiu[96].

W 2017 r. zadebiutował jako reżyser i scenarzysta, pracując na planie fabularnego filmu krótkometrażowego Milczenie polskich owiec, który zrealizował ze studentami Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie[97], której wykładowcą jest od 2014[97]. Film zdobył nominację do nagrody na 42. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni[98] i znalazł się w konkursie 33. Warszawskiego Festiwalu Filmowego[99]. W kolejnych latach premierę miały jeszcze trzy wyreżyserowane przez niego filmy z udziałem studentów: Ding dong (2018), Krwawy dziekan (2019) oraz II symfonia na wiolonczelę i orkiestrę (2019). Również w 2017 odebrał Złotego Anioła za niepokorność twórczą na festiwalu Tofifest[100].

W marcu 2018 ponownie wywołał kontrowersje wystąpieniem podczas 20. gali wręczenia Orłów[101]. W 2018 dołączył do obsady serialu Diagnoza[102], zagrał Pawła Rudnickiego, kandydata na prezydenta Warszawy w filmie Jana Komasy Sala samobójców. Hejter (2020) i ponownie wcielił się w Tomka Wilczyńskiego, tym razem w Planecie singli 2[103][104] i Planecie singli 3 (2019)[105][106]. W 2019 współprowadził z Agnieszką Więdłochą audycję Planeta singli w Radiu Zet[107]. Również w 2019 zagrał prokuratora Słotę w Na bank się uda Szymona Jakubowskiego[108][109] i masażystę Bartka w Polityce Patryka Vegi[110][111], ponadto występował z Magdaleną Cielecką w krótkometrażowym serialu Pisarze. Serial na krótko[112][113] i użyczył głosu Timonowi w polskiej wersji językowej filmu Król Lew[114]. W październiku premierę miała książka pt. „Stuhrmówka. A imię jego czterdzieści i cztery”, będąca kolejnym wywiadem-rzeką przeprowadzonym z aktorem przez Beatę Nowicką.

Od 2020

[edytuj | edytuj kod]

W lutym 2020 zadebiutował jako reżyser teatralny, przygotowując sztukę Inni ludzie[115], będącą spektaklem dyplomowym jego studentów z Wydziału Aktorskiego we Wrocławiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie[116]. Ponadto pojawił się w roli Piotra w filmie Bad Boy Patryka Vegi[117][118]. W marcu poprowadził 22. galę wręczenia Orłów – jego wyjście na scenę w kostiumie papieża wywołało kontrowersje w mediach[119]. Zagrał Piotra Wolnickiego, seryjnego mordercę w serialu Playera Szadź (2020)[120]. W 2021 roku zdobył Telekamerę w kat. Aktor, zaś w 2023 roku prowadził program TVN pt. Autentyczni.

Styl gry

[edytuj | edytuj kod]

Na początku kariery aktorskiej grywał głównie role komediowe[121], z czasem zaczął kreować też postacie dramatyczne[122][123]. Często występuje w komediach romantycznych[124][125], jak i w dramatach wojennych[126][127] oraz w serialach kryminalnych[128]. W początkowym okresie kariery kreował m.in. postacie młodych, bezpretensjonalnych chłopaków[129], później obsadzany był też np. w rolach mundurowych[128].

Debiutował w filmie Krzysztofa Kieślowskiego[124], w kolejnych latach zagrał też w produkcjach m.in. Olafa Lubaszenki, Filipa Bajona, Agnieszki Holland, Wojciecha Smarzowskiego, Małgorzaty Szumowskiej, Mitji Okorna, Władysława Pasikowskiego, Andrzeja Wajdy i Patryka Vegi[124][121][123]. Wystąpił u boku swego ojca Jerzego w kilku wyreżyserowanych przez niego filmach (Historie miłosne, Pogoda na jutro, Korowód, Obywatel)[130][131].

Zagrał w wielu sztukach teatralnych, m.in. u Andrzeja Domalika i Krzysztofa Warlikowskiego[129], jak też w spektaklu wyreżyserowanym przez Jerzego Stuhra.

Za swoich aktorskich idoli uznaje Krzysztofa Globisza i Anthony’ego Hopkinsa[132], podziwia też aktorstwo Brada Pitta[123].

Wpływ na popkulturę

[edytuj | edytuj kod]

W 2003 r. fraza „Maciej Stuhr” znalazła się na piątym miejscu w kategorii najpopularniejszych polskich aktorów w opublikowanym przez Google Zeitgeist rankingu najczęściej wyszukiwanych haseł w polskim Internecie[133], a w 2016 znalazła się na dziesiątym miejscu w tejże kategorii[134].

Jest jedną ze „100 najcenniejszych gwiazd polskiego show-biznesu” według danych magazynu „Forbes”; jego wizerunek został wyceniony przez reklamodawców na: 300–338 tys. zł w 2006[135], 393 tys. zł w 2008 (33. miejsce)[136], 475 tys. zł w 2010 (27. miejsce)[137], 506 tys. zł w 2012 (22. miejsce)[138], 428 tys. w 2013 (34. miejsce)[139], 323 810 zł w 2014 (36. miejsce)[140]. Wystąpił w kampanii wizerunkowej Raiffeisen Bank Polska (2008–2010)[141][142][143] oraz w kampaniach reklamujących sieć telekomunikacyjną Play (2013)[144][145][146], piwo Żywiec (2014)[147], napój mleczny Actimel (2016)[148], smartfon Sony Xperia XZ (2016)[149][150][151] i drażetki Tic Tac (2019)[152], ponadto w 2016 został ambasadorem marki samochodów Mitsubishi[153][154].

Wziął udział w sesjach zdjęciowych, których efekty opublikowano na okładkach czasopism, takich jak „Zwierciadło”[155], „Viva!”[156] czy „Newsweek Polska”[157].

Znany jest z publicznego komentowania wydarzeń politycznych[115][158][159][160]. W 2019 zapowiedział bojkot Telewizji Polskiej, nie zgadzając się na treści prezentowane przez nadawcę publicznego[161], a także podpisał się pod listem otwartym adresowanym do wicepremiera Piotra Glińskiego, nie zgadzając się na zatrudnienie Piotra Bernatowicza na dyrektora Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski[162].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]
Maciej Stuhr (2006)

W 1999 r. poślubił aktorkę i fotografkę Samantę Janas[163], z którą ma córkę, Matyldę (ur. 2000)[164]. Rozstanie pary w 2013 r. było szeroko komentowane przez prasę brukową, co Stuhr publicznie krytykował m.in. w wywiadzie dla magazynu „Newsweek Polska”[165]. W 2014 wraz z już byłą żoną pozwali 24 wydawców prasy kolorowej i serwisów internetowych o show-biznesie za nieprawdziwe publikacje naruszające ich prywatność[166]; wygrali procesy m.in. z wydawcami serwisów Fakt24.pl i Pudelek.pl[167], a odszkodowanie od jednego z wydawców w wysokości 100 tys. zł przekazali na rzecz Łódzkiego Hospicjum dla Dzieci[166]. W 2015 poślubił dietetyczkę Katarzynę Błażejewską[168], z którą ma syna Tadeusza (ur. 2016). Mieszkają na warszawskim Żoliborzu[169].

Udziela się w kampaniach społecznych, dotyczących m.in. pomocy zwierzętom. W 2012 był zaangażowany w kampanię Fundacji „Psi Los” i Interia TV pod hasłem „Prawdziwa przyjaźń jest za darmo”[170]. Angażując się w sprawy społeczne[169], w 2009 został dawcą szpiku kostnego[171], w 2017 włączył się w kampanię poświęconą edukacji seksualnej „sexedpl”[172][173], w 2018 poparł akcję Kampanii Przeciw Homofobii „Ramię w ramię po równość”, zostając sojusznikiem osób LGBT[174], a w 2020 przyjął pod swój dach czeczeńską rodzinę[175] i zaangażował się w kampanię edukacyjną Fundacji Nutricia „Żywienie medyczne – Twoje posiłki w walce z chorobą”[176].

Udzielając się charytatywnie, w 2009 r. zagrał w meczu „Gra o życie” Fundacji Przyjaciółka[177], a w 2010 i 2019 zagrał w meczu Fundacji TVN „Nie jesteś sam”[178][179].

Trenuje triathlon[160][169]. W wolnych chwilach układa puzzle[169].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Polski dubbing

[edytuj | edytuj kod]

Teatr

[edytuj | edytuj kod]

Teatr Telewizji

[edytuj | edytuj kod]

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i nominacje

[edytuj | edytuj kod]
Rok Nagroda Kategoria Tytułem Rezultat Źródło
1996 Nagroda przeglądu kabaretów PaKA 3. miejsce
Nagroda Lidzbarskich Wieczorów Humoru i Satyry Wygrana
1997 Nagroda przeglądu kabaretów PaKA Wygrana
Nagroda Lidzbarskich Wieczorów Humoru i Satyry 2. miejsce
2001 Nagroda im. Marcina Kołodyńskiego Wygrana [23]
2002 Orzeł 2001 najlepsza drugoplanowa rola męska Przedwiośnie Nominacja [22]
2006 Medialna Osobowość Roku najbardziej popularny aktor Wygrana [181]
Nagroda KŁAP najlepszy głos w filmie Disneya Kurczak Mały Wygrana [35]
2008 Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego 33 sceny z życia Wygrana [46]
2009 Orzeł 2008 najlepsza główna rola męska Nominacja [47]
2010 Róża Gali aktor Wygrana [56]
2012 Fryderyki 2012 najwybitniejsze nagranie muzyki polskiej Paweł Mykietyn – Pasja wg św. Marka Nominacja [182]
album roku muzyka współczesna Nominacja
2013 Orzeł 2012 najlepsza pierwszoplanowa rola męska Pokłosie Wygrana [63]
najlepsza drugoplanowa rola męska Obława Nominacja [64]
Róża Gali teatr Kabaret warszawski Nominacja [45]
2016 Orzeł 2015 najlepsza główna rola męska Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy Nominacja [81]
2017 Węże 2016 efekt specjalnej troski[a] Czerwony kapitan Wygrana [88]
2021 Telekamery 2021 aktor Wygrana [183]
Orzeł 2020 najlepsza drugoplanowa rola męska Sala samobójców. Hejter Nominacja [184]
2022 Orzeł 2022 Najlepsza główna rola męska Powrót do tamtych dni Wygrana [185]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Antynagroda przyznana Maciejowi Stuhrowi za dubbingowanie samego siebie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Jerzy Stuhr: Stuhrowie. Historie rodzinne. Aleksandra Pawlicka (oprac.). Wydawnictwo Literackie, 2009, s. 204. ISBN 978-83-08-04273-1.
  2. ↑ Jerzy Stuhr: Stuhrowie. Historie rodzinne. Aleksandra Pawlicka (oprac.). Wydawnictwo Literackie, 2009, s. 213. ISBN 978-83-08-04273-1.
  3. ↑ a b Maciej Stuhr, Beata Nowicka: Stuhrmówka, czyli gen wewnętrznej wolności. Kraków: Znak, 2015, s. 33. ISBN 978-83-240-4051-3.
  4. ↑ Wrastanie w Kraków; e-teatr.pl.
  5. ↑ Polona [online], polona.pl [dostęp 2020-02-15].
  6. ↑ Okiem Jerzego Stuhra: Chichot historii, czyli rzecz o moim dziadku [online], plus.gazetakrakowska.pl, 28 września 2019 [dostęp 2020-02-15] (pol.).
  7. ↑ Maciej Stuhr, Beata Nowicka: Stuhrmówka, czyli gen wewnętrznej wolności. Kraków: Znak, 2015, s. 283. ISBN 978-83-240-4051-3.
  8. ↑ Maciej Stuhr, Beata Nowicka: Stuhrmówka, czyli gen wewnętrznej wolności. Kraków: Znak, 2015, s. 12. ISBN 978-83-240-4051-3.
  9. ↑ Maciej Stuhr, Beata Nowicka: Stuhrmówka, czyli gen wewnętrznej wolności. Kraków: Znak, 2015, s. 49. ISBN 978-83-240-4051-3.
  10. ↑ a b Łukasz Smolarski: Maciej Stuhr: Róbmy swoje (wywiad). pl.aleteia.org, 2017-12-17. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  11. ↑ Joanna Sławińska: Maciej Stuhr: Jako aktor czuję się człowiekiem bardzo spełnionym (wywiad). [w:] Gazeta Prawna [on-line]. kultura.gazetaprawna.pl, 2020-04-01. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  12. ↑ Damian Gajda: Maciej Stuhr: „Nie lubię gadać bez sensu”. [w:] Gala [on-line]. gala.pl, 2016-02-21. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  13. ↑ Maciej Stuhr, Beata Nowicka: Stuhrmówka, czyli gen wewnętrznej wolności. Kraków: Znak, 2015, s. 58. ISBN 978-83-240-4051-3.
  14. ↑ Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 124. ISBN 83-7337-452-3.
  15. ↑ Maciej Stuhr, Beata Nowicka: Stuhrmówka, czyli gen wewnętrznej wolności. Kraków: Znak, 2015, s. 105. ISBN 978-83-240-4051-3.
  16. ↑ Potwierdzenie awansu naukowego na stronie Akademii Teatralnej w Warszawie. akademia.at.edu.pl. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  17. ↑ Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 127. ISBN 83-7337-452-3.
  18. ↑ a b Jerzy Stuhr: Stuhrowie. Historie rodzinne. Aleksandra Pawlicka (oprac.). Wydawnictwo Literackie, 2009, s. 220–221. ISBN 978-83-08-04273-1.
  19. ↑ a b Maciej Stuhr, Beata Nowicka: Stuhrmówka, czyli gen wewnętrznej wolności. Kraków: Znak, 2015, s. 112–113. ISBN 978-83-240-4051-3.
  20. ↑ a b Maciej Stuhr, Beata Nowicka: Stuhrmówka, czyli gen wewnętrznej wolności. Kraków: Znak, 2015, s. 115. ISBN 978-83-240-4051-3.
  21. ↑ a b Arkadiusz Bartosiak, Łukasz Klinke. Maciej Stuhr. „Playboy Polska”, s. 64–71, 2007. Marquard Media Polska. (pol.). 
  22. ↑ a b Nominacje. pnf.pl. [dostęp 2020-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-17)]. (pol.).
  23. ↑ a b Maciej Stuhr laureatem nagrody „5.10. i dalej”. [w:] interia.pl [on-line]. film.interia.pl, 2001-04-18. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  24. ↑ mik: Stuhr i Gołębiewski w grze komputerowej. filmweb.pl, 2002-12-12. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  25. ↑ Aleksandra Salwa: „Edi” i „Władca pierścieni” laureatami Złotych Kaczek. filmweb.pl, 2003-02-25. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  26. ↑ Nowe serial TVP 1. wirtualnemedia.pl, 2003-10-29. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  27. ↑ pr: Nowe odcinki serialu ‘Glina’ w TVP1 – video. wirtualnemedia.pl, 2008-03-30. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  28. ↑ Gruba Ruba dla Macieja Stuhra. filmweb.pl, 2004-01-26. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  29. ↑ Maciej Stuhr, Beata Nowicka: Stuhrmówka, czyli gen wewnętrznej wolności. Kraków: Znak, 2015, s. 217. ISBN 978-83-240-4051-3.
  30. ↑ Z wyjątkiem 18. gali wręczenia Orłów, którą poprowadził Michał Sufin.
  31. ↑ pr: Orły 2012 w TVP2. wirtualnemedia.pl, 2012-02-27. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  32. ↑ Effie 2004: Grand Prix dla agencji PZL. wirtualnemedia.pl, 2004-11-24. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  33. ↑ Maciej Stuhr: Mistrz Mowy Polskiej. [w:] interia.pl [on-line]. film.interia.pl, 2005-06-21. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  34. ↑ Krzysztof Berenda: Stuhr, Szaranowicz, Grabowski i Pazura w „Kurczaku Małym”. filmweb.pl, 2005-09-23. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  35. ↑ a b Warszawa. Maciej Stuhr nagrodzony przez wytwórnię Disneya. e-teatr.pl, 2006-03-30. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  36. ↑ Maciej Stuhr jako Zebra z klasą. filmweb.pl, 2005-01-27. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  37. ↑ rp: Kabareciarze napiszą scenariusz pełnometrażowego „Kajka i Kokosza”. [w:] Stop Klatka [on-line]. wirtualnemedia.pl, 2006-06-23. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  38. ↑ kk: „Plac Zbawiciela” najlepszy według dziennikarzy. [w:] Onet.pl [on-line]. wirtualnemedia.pl, 2006-09-16. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  39. ↑ masz: Stuhrowie czytają w Trójce. wirtualnemedia.pl, 2006-02-10. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  40. ↑ rp: Czerwony Kapturek na okładce „Playboya”. wirtualnemedia.pl, 2006-08-27. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  41. ↑ Doda w polskiej wersji „Asteriksa i Wikingów”. [w:] Stop Klatka [on-line]. wirtualnemedia.pl, 2006-04-11. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  42. ↑ Jerzy Stuhr: Stuhrowie. Historie rodzinne. Aleksandra Pawlicka (oprac.). Wydawnictwo Literackie, 2009, s. 231. ISBN 978-83-08-04273-1.
  43. ↑ iti: Rekordowy „Testosteron”. [w:] Onet.pl [on-line]. wirtualnemedia.pl, 2007-03-13. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  44. ↑ Łukasz Brzezicki: „Brancz” i „Rewizor” jesienią w Teatrze Telewizji. Wraca „Studio Teatralne Dwójki”. wirtualnemedia.pl, 2014-08-20. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  45. ↑ a b pp: Agata Młynarska, Doda, Edyta Górniak i Nergal mają szanse na “Róże Gali”. wirtualnemedia.pl, 2013-10-25. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  46. ↑ a b Maciej Stuhr podwójnym laureatem Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego. nagrodacybulskiego.pl, 2008-12-09. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  47. ↑ a b Nominacje 2009 DO POLSKICH NAGRÓD FILMOWYCH ORŁY. pnf.pl. [dostęp 2015-07-16]. (pol.).
  48. ↑ pb: Magazyn sieci Royal Collection stał się bardziej lifestylowy. wirtualnemedia.pl, 2009-12-16. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  49. ↑ pp: Nowi felietoniści, nowe rubryki i odświeżony layout w ‘Zwierciadle’. wirtualnemedia.pl, 2008-12-18. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  50. ↑ masz: Borys Szyc w ekranizacji „Ślubów panieńskich” (wideo). wirtualnemedia.pl, 2010-09-19. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  51. ↑ pr: Jerzy i Maciej Stuhrowie w ‘Mistyfikacji’. wirtualnemedia.pl, 2009-04-17. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  52. ↑ prtrw: Maciej Stuhr nie do poznania. wirtualnemedia.pl, 2010-02-18. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  53. ↑ wm: „Złote Krople” – polska baśń animowana w gwiazdorskiej obsadzie. wirtualnemedia.pl, 2010-02-18. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  54. ↑ masz: Maciej Stuhr jak Cary Grant. wirtualnemedia.pl, 2010-11-11. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  55. ↑ Jubileusz 40-lecia Dwójki. wirtualnemedia.pl, 2010-11-04. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  56. ↑ a b pp: Anna Komorowska i Doda wśród laureatów “Róż Gali 2010”. wirtualnemedia.pl, 2010-12-10. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  57. ↑ pp: “Listy do M.” – świąteczny film TVN z Adamczykiem, Tyszkiewicz i Dygant. wirtualnemedia.pl, 2011-02-01. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  58. ↑ pr, zsam: „Listy do M.” biją rekordy popularności. Ponad 1,8 miliona widzów. wirtualnemedia.pl, 2011-12-13. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  59. ↑ pkm: Maciej Stuhr poprowadzi „Listy do M.” w Radiu ZET. wirtualnemedia.pl, 2011-10-13. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  60. ↑ pr, zsam: Gnomeo i Julia: Natasza Urbańska i Maciej Stuhr gnomami (wideo). wirtualnemedia.pl, 2011-04-27. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  61. ↑ Prezydent RP, Małgorzata Braunek i Maciej Stuhr – laureatami Wiktorów. gazetaprawna.pl, 2011-10-25. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  62. ↑ zero: Anna Mucha dziewicą w animacji „Roman Barbarzyńca”. wirtualnemedia.pl, 2012-07-04. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  63. ↑ a b zero: Orły 2013: „Obława” najlepszym filmem, Roman Polański najlepszym reżyserem. wirtualnemedia.pl, 2013-03-04. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  64. ↑ a b Nominacje wg roku – 2013. pnf.pl. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  65. ↑ pp: Maria Peszek, Maciej Stuhr, obsada „Jesteś Bogiem” z szansami na Gwarancje Kultury. wirtualnemedia.pl, 2013-03-20. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  66. ↑ Maciej Stuhr po „Pokłosiu”: Chcą mi przetrzepać skórę. [w:] TVN24 [on-line]. tvn24.pl, 2012-11-14. [dostęp 2020-09-09]. (pol.).
  67. ↑ Damian Piwowarczyk: Maciej Stuhr: Po roli w „Pokłosiu” przestałem być uważany za Polaka (rozmowa). [w:] Tok FM [on-line]. tokfm.pl, 2012-11-12. [dostęp 2020-09-09]. (pol.).
  68. ↑ pp: Bortnowska, Pasikowski, Stuhr i Szymielewicz nominowani do Nagrody TOK FM. wirtualnemedia.pl, 2013-02-10. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  69. ↑ Maciej Stuhr, Beata Nowicka: Stuhrmówka, czyli gen wewnętrznej wolności. Kraków: Znak, 2015, s. 205. ISBN 978-83-240-4051-3.
  70. ↑ Tomasz Wojtas: Kuba Wojewódzki w Esce Rock także z Maciejem Stuhrem. wirtualnemedia.pl, 2012-09-05. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  71. ↑ Tomasz Wojtas: Stuhr i Szulim przyjęci lepiej niż Węglarczyk. Wojewódzki: to będzie „Dzień Dobry Eska Rock”. wirtualnemedia.pl, 2012-09-13. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  72. ↑ zero: „Bez tajemnic 3” w HBO. Serial zostanie odkodowany w HBO GO. wirtualnemedia.pl, 2013-10-25. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  73. ↑ Maciej Stuhr w teledysku Pati Sokół. [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2013-03-06. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  74. ↑ Wpadka Macieja Stuhra podczas gali rozdania Kryształowych Zwierciadeł. [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2013-05-29. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  75. ↑ Łukasz Knapik, Rafał Olchowik: „Bezsenność” – rosyjski serial z M. Stuhrem (wideo). satkurier.pl, 2014-03-30. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  76. ↑ a b Największe gwiazdy polskiego kina na przyznaniu medali „Zasłużony Kulturze”. afterparty.pl. [dostęp 2014-04-11]. (pol.).
  77. ↑ pp: Maciej Stuhr w radzie programowej Stopklatki TV. wirtualnemedia.pl, 2014-09-19. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  78. ↑ pp: TVN kręci drugą część filmu „Listy do M.”. Kożuchowska i Zakościelny w obsadzie. wirtualnemedia.pl, 2015-02-26. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  79. ↑ pr: „Listy do M. 2" hitem. Lepsze od Bonda i „Pana Tadeusza”. wirtualnemedia.pl, 2015-11-26. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  80. ↑ pr: „Ekscentrycy” – nowy film Janusza Majewskiego. wirtualnemedia.pl, 2015-08-28. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  81. ↑ a b pp: Polskie Nagrody Filmowe Orły 2016 – najwięcej nominacji dla dramatu „Body/Ciało”. wirtualnemedia.pl, 2016-02-04. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  82. ↑ pr: Maciej Stuhr i Agnieszka Więdłocha w filmie „Planeta singli”. wirtualnemedia.pl, 2015-11-28. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  83. ↑ Orłów cień: zamieszanie wokół żartów Macieja Stuhra w oczach ludzi z branży. [w:] Onet.pl [on-line]. wiadomosci.onet.pl, 2016-03-10. [dostęp 2020-09-09]. (pol.).
  84. ↑ Anna Dryjańska: „Przywołał bolesne wspomnienia”. „Wiadomości” TVP krytycznie o występie Macieja Stuhra na gali Orły 2016. natemat.pl, 2016-03-09. [dostęp 2020-09-09]. (pol.).
  85. ↑ Paweł Kalisz: „Dowcip muru nie przeskoczy”. Czyli, jak Maciej Stuhr udowodnił, że prawica śmiać się nie umie. natemat.pl, 2016-03-08. [dostęp 2020-09-09]. (pol.).
  86. ↑ zero: Michał Kollar kręci w Krakowie film „Czerwony kapitan”. wirtualnemedia.pl, 2014-07-31. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  87. ↑ pr: Maciej Stuhr z filmem „Czerwony kapitan” podbija Słowacje. wirtualnemedia.pl, 2016-03-21. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  88. ↑ a b mk: Węże 2017: „Smoleńsk” najgorszym filmem 2016 roku. wirtualnemedia.pl, 2017-04-03. [dostęp 2024-07-11]. (pol.).
  89. ↑ pp: Canal+ kręci serial „Belfer”. Maciej Stuhr w roli głównej. wirtualnemedia.pl, 2015-07-14. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  90. ↑ Łukasz Brzezicki: „Belfer” zachwyca oryginalną historią, klimatem i grą aktorską (recenzja dwóch odcinków). wirtualnemedia.pl, 2016-10-01. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  91. ↑ Michał Kurdupski: „Belfer” hitem Canal+. Serial gromadzi 340 tys. widzów (analiza minuta po minucie). wirtualnemedia.pl, 2016-10-28. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  92. ↑ Łukasz Brzezicki: Serial „Belfer 2” jesienią w Canal+. Nowi aktorzy i nowy reżyser. wirtualnemedia.pl, 2017-03-15. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  93. ↑ Michał Kurdupski: „Belfer 2” hitem Canal+. Premierowe odcinki śledziło 267 tys. widzów (szczegółowe dane). wirtualnemedia.pl, 2017-12-13. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  94. ↑ łb: Maciej Stuhr i Czesław Mozil jako miś i zajączek w animacji „Miś Uszatek” (wideo). wirtualnemedia.pl, 2016-03-07. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  95. ↑ mk: Agata Kulesza, Margaret, Katarzyna Grochola, „Artyści”, Małgorzata Kożuchowska i Magda Gessler z nominacjami do „Róż Gali”. wirtualnemedia.pl, 2016-10-15. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  96. ↑ mk: Europejskie Nagrody Filmowe 2016 w TVN. Prowadzącym Maciej Stuhr. wirtualnemedia.pl, 2016-11-28. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  97. ↑ a b Milczenie polskich owiec. akademia.at.edu.pl, 2017-09-18. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  98. ↑ pr, zp: „Milczenie polskich owiec” Macieja Stuhra na 42. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. wirtualnemedia.pl, 2017-07-25. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  99. ↑ pr, zp: Film „Milczenie polskich owiec” Macieja Stuhra na Warszawskim Festiwalu Filmowym. wirtualnemedia.pl, 2017-10-13. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  100. ↑ Maciej Stuhr: Krótkometrażówki stały się moją pasją [WYWIAD – TOFIFEST 2019] [online], naEKRANIE.pl [dostęp 2020-11-01] (pol.).
  101. ↑ Paweł Kalisz: Maciej Stuhr znów żartuje na gali rozdania Orłów. Tym razem było o „modlitwie” i „polskich obozach”. natemat.pl, 2018-03-26. [dostęp 2020-09-09]. (pol.).
  102. ↑ łb: TVN szykuje 4. sezon „Diagnozy”. Maciej Stuhr dołącza do stałej obsady (zdjęcia). wirtualnemedia.pl, 2018-11-26. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  103. ↑ pp: Ruszyły zdjęcia do filmu „Planeta singli 2". Zagrają Agnieszka Więdłocha i Maciej Stuhr. wirtualnemedia.pl, 2018-03-12. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  104. ↑ pur: Ponad milion widzów zobaczyło film „Planeta singli 2". wirtualnemedia.pl, 2018-11-20. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  105. ↑ jd: „Planeta Singli 3" w kinach od 8 lutego 2019 roku. Do obsady dołączą Linda, Szyc i Pakulnis. wirtualnemedia.pl, 2018-12-13. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  106. ↑ Michał Kurdupski: 295 tys. widzów „Planety singli 3” w weekend otwarcia. wirtualnemedia.pl, 2019-02-12. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  107. ↑ Planeta singli w Radiu ZET! Porozmawiaj o swoich miłosnych rozterkach z Agnieszką Więdłochą i Maciejem Stuhrem. radiozet.pl. [dostęp 2019-01-09]. (pol.).
  108. ↑ Michał Kurdupski: Maciej Stuhr, Marian Dziędziel, Adam Ferency i Lech Dyblik w nowej komedii kryminalnej „Na bank się uda” (wideo). wirtualnemedia.pl, 2019-04-17. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  109. ↑ Michał Kurdupski: Maciej Stuhr prokuratorem broniącym prawa i sprawiedliwości w najnowszym spocie „Na bank się uda” (wideo). wirtualnemedia.pl, 2019-08-02. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  110. ↑ km: Zwiastun filmu „Polityka” przez 4 dni obejrzano na YouTubie i Facebooku 7 mln razy (wideo). wirtualnemedia.pl, 2019-08-16. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  111. ↑ jk: Ponad 930 tys. widzów „Polityki” w weekend otwarcia w kinach. wirtualnemedia.pl, 2019-09-10. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  112. ↑ Michał Kurdupski: „Pisarze. Serial na krótko” nową krótkometrażową produkcją Canal+. Maciej Stuhr i Magdalena Cielecka w rolach głównych. wirtualnemedia.pl, 2019-05-27. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  113. ↑ Michał Kurdupski: Nowe odcinki cyklu „Pisarze. Serial na krótko” w Canal+ (wideo). wirtualnemedia.pl, 2019-12-19. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  114. ↑ Justyna Dąbrowska: Nowy „Król lew” zawładnie kinami. „Murowany kasowy hit”. wirtualnemedia.pl, 2019-07-19. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  115. ↑ a b Beata Nowicka: Maciej Stuhr: „Na gali Orłów wdzieję na chwilę sutannę”. [w:] Viva! [on-line]. viva.pl, 2020-02-25. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  116. ↑ Inni ludzie, reż. Maciej Stuhr. ast.wroc.pl. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  117. ↑ tw: Nowy film Patryka Vegi „Bad Boy” od 21 lutego w kinach, gościnnie zagrają Peszko i Grosicki (zwiastun). wirtualnemedia.pl, 2019-12-27. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  118. ↑ nb, tw: Maciej Stuhr i Antoni Królikowski w filmie „Bad Boy” (wideo). wirtualnemedia.pl, 2020-02-04. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  119. ↑ Orły 2020. W tym przebraniu Maciej Stuhr zaskoczył wszystkich. onet.pl, 2020-03-03. [dostęp 2020-09-09]. (pol.).
  120. ↑ Tomasz Gardziński: Maciej Stuhr o graniu seryjnego zabójcy w serialu „Szadź”, aktorstwie po pandemii i szukaniu w sobie zła – wywiad. spidersweb.pl, 2020-05-07. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  121. ↑ a b Paweł Piotrowicz: Maciej Stuhr: nikt artystów nie zatrzyma. [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2016-02-03. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  122. ↑ Maciej Stuhr: Zwykły człowiek, który chodzi po ziemniaki. [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2016-03-08. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  123. ↑ a b c Maciej Stuhr. [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2001-08-20. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  124. ↑ a b c Magda Fijołek: „Skandalista Maciej Stuhr” kończy dziś 45 lat. spidersweb.pl, 2020-06-23. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  125. ↑ Maciej Stuhr: złoszczę się, jak Wojewódzki zaprasza osoby znane z tego, że mają biust. [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2011-11-07. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  126. ↑ Dagmara Romanowska: Potępić ojców? Co to da?. [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2012-11-09. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  127. ↑ Piotr Guszkowski: Maciej Stuhr się wstydzi. [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2012-06-08. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  128. ↑ a b Wszystko o Macieju Stuhrze. [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2004-10-23. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  129. ↑ a b Maciej Stuhr. culture.pl. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  130. ↑ Stuhr kontra Stuhr w „Mistyfikacji” – aktorski pojedynek ojca i syna. [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2010-02-12. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  131. ↑ Jerzy Stuhr: Maciek u mnie gra i nie ma prawa dyskutować. [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2013-12-16. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  132. ↑ Zawsze marzyłem, żeby się jakoś wspaniale zakochać.... [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2002-04-01. [dostęp 2020-09-13]. (pol.).
  133. ↑ Czego szukali polscy internauci w 2003. wirtualnemedia.pl, 2004-01-07. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  134. ↑ ps: Czego szukamy w Google? Robert Lewandowski, wybory prezydenckie w USA, Donald Trump, jak grać w Pokemon Go.... wirtualnemedia.pl, 2016-12-14. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  135. ↑ masz: Tomasz Lis wart 516 500 zł. [w:] Forbes (Polska) [on-line]. wirtualnemedia.pl, 2006-07-31. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  136. ↑ Patryk Pallus: Spadła wartość Lisa i Durczoka, zyskał Majewski – top 100 gwiazdshow biznesu. wirtualnemedia.pl, 2008-07-31. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  137. ↑ tw: Tomasz Lis i Monika Olejnik mniej cenni reklamowo. wirtualnemedia.pl, 2010-07-30. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  138. ↑ tw: Najcenniejsze polskie gwiazdy: na czele Radwańska – Durczok, Majewski i Wojewódzki w dół. wirtualnemedia.pl, 2012-07-27. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  139. ↑ Patryk Pallus: Najcenniejsze polskie gwiazdy: na czele Robert Lewandowski – Wojewódzki i Prokop w górę. wirtualnemedia.pl, 2013-07-26. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  140. ↑ Tomasz Wojtas: Lewandowski najcenniejszy reklamowo, skok Stocha – w dół Wojewódzki, Rubik, Janowicz i Boniek (TOP 100). wirtualnemedia.pl, 2014-08-01. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  141. ↑ pr: Jerzy i Maciej Stuhrowie w reklamie Raiffeisen Bank Polska – zobacz video. wirtualnemedia.pl, 2008-02-18. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  142. ↑ tw: Jerzy i Maciej Stuhrowie znów reklamują Raiffeisen Bank (wideo). wirtualnemedia.pl, 2009-03-24. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  143. ↑ tw: Jerzy i Maciej Stuhrowie w kampanii karty Class&Club (wideo). wirtualnemedia.pl, 2010-03-05. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  144. ↑ Tomasz Wojtas: Kuba Wojewódzki w kampanii Play ze Stuhrem, Dygant i Różczką. wirtualnemedia.pl, 2013-01-18. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  145. ↑ tw: Maciej Stuhr i Agnieszka Dygant w reklamach Play (wideo). wirtualnemedia.pl, 2013-01-28. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  146. ↑ tw: Maciej Stuhr à la „Shrek” i „Pokłosie” reklamuje Formułę M w Play (wideo). wirtualnemedia.pl, 2013-06-07. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  147. ↑ tw: Stuhr, Koteluk i Raczkowski w kampanii „Żywcem dopełnij” (wideo). wirtualnemedia.pl, 2014-01-09. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  148. ↑ tw: Maciej Stuhr w kampanii Actimela śpiewa piosenki na poprawę humoru (wideo). wirtualnemedia.pl, 2016-06-09. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  149. ↑ tw: Maciej Stuhr jako vloger technologiczny i rapowy komunikat prasowy promują Sony Xperia XZ (wideo). wirtualnemedia.pl, 2016-09-28. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  150. ↑ tw: „Bądź mistrzem chwili” – Maciej Stuhr reklamuje smartfon Sony Xperia XZ (wideo). wirtualnemedia.pl, 2016-10-16. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  151. ↑ tw: Maciej Stuhr w różnych okazjach reklamuje Sony Xperię XZ, w promocji głośnik gratis (wideo). wirtualnemedia.pl, 2017-02-13. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  152. ↑ tw: Maciej Stuhr pokazuje „dekady świeżości” w kampanii Tic Taca (wideo). wirtualnemedia.pl, 2019-09-03. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  153. ↑ bg: Anna Cieślak i Maciej Stuhr ambasadorami samochodów Mitsubishi. wirtualnemedia.pl, 2016-02-19. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  154. ↑ bg: .Anna Cieślak i Maciej Stuhr nadal będą promowali samochody Mitsubishi. wirtualnemedia.pl, 2018-04-16. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  155. ↑ pp: 2000. wydanie miesięcznika “Zwierciadło” z Maciejem Stuhrem. wirtualnemedia.pl, 2013-05-23. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  156. ↑ łb: Dwie okładki z aktorami i aktorkami na 20. urodziny dwutygodnika „Viva!”. wirtualnemedia.pl, 2017-02-09. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  157. ↑ Wydanie: 45/2014. wirtualnemedia.pl. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  158. ↑ Paweł Piotrowicz: Maciej Stuhr: trzeba robić swoje (wywiad). [w:] Onet.pl [on-line]. kultura.onet.pl, 2018-11-09. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  159. ↑ Robert Rient: Maciej Stuhr: Każde brutalne zakusy władzy na wolność, bolą mnie wręcz fizycznie (wywiad). [w:] Focus [on-line]. focus.pl, 2019-08-13. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  160. ↑ a b Tomasz-Marcin Wrona: Maciej Stuhr: robi się ze mnie wichrzyciela i lewaka. [w:] TVN24 [on-line]. tvn24.pl. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  161. ↑ Nikola Bochyńska: Maciej Stuhr zapowiedział bojkot Telewizji Polskiej, wspierają go inni artyści. wirtualnemedia.pl, 2019-01-25. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  162. ↑ nb: Protest artystów w sprawie zatrudnienia prezesa Radia Poznań Piotra Bernatowicza na dyrektora CSW. wirtualnemedia.pl, 2019-11-07. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  163. ↑ Jerzy Stuhr: Stuhrowie. Historie rodzinne. Aleksandra Pawlicka (oprac.). Wydawnictwo Literackie, 2009, s. 227. ISBN 978-83-08-04273-1.
  164. ↑ tw: Maciej Stuhr do tabloidów: jesteście ludzkimi wszami, nienawidzę was. wirtualnemedia.pl, 2013-08-12. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  165. ↑ a b Tomasz Wojtas: Maciej Stuhr z żoną pozwali 24 wydawców za naruszenie prywatności. 100 tys. zł odszkodowania na cele charytatywne. wirtualnemedia.pl, 2014-06-04. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  166. ↑ tw: „Fakt” tak jak Pudelek.pl przeprosił byłą żonę Macieja Stuhra za naruszenie jej dóbr i nieprawdziwe informacje. wirtualnemedia.pl, 2016-07-25. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  167. ↑ Maciej Stuhr ożenił się w tajemnicy. fakt.pl, 2015-12-13. [dostęp 2016-02-13].
  168. ↑ a b c d Mateusz Durlik: Maciej Stuhr: “Od kiedy zamieszkałem na Żoliborzu, po raz pierwszy poznałem smak życia trochę bardziej wspólnego”. [w:] Gazeta Żoliborza [on-line]. gazetazoliborza.pl, 2020-07-29. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  169. ↑ Prawdziwa przyjaźń jest za darmo. psilos.org. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  170. ↑ vinc: Szpik Stuhra pomaga chorej dziewczynce. [w:] Dziennik [on-line]. rozrywka.dziennik.pl, 2010-03-02. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  171. ↑ pr, zp: Anja Rubik, Brodka i Maciej Stuhr uczą edukacji seksualnej. wirtualnemedia.pl, 2017-10-26. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  172. ↑ jd: Polska zacznie rozmawiać o edukacji seksualnej dzięki kampanii #sexedpl. wirtualnemedia.pl, 2017-10-27. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  173. ↑ Maciej Stuhr wspiera środowisko LGBT. „Musimy mieć poczucie swojej tożsamości, swojej siły”. gwiazdy.wp.pl, 2018-01-30. [dostęp 2018-01-31]. (pol.).
  174. ↑ Ludmiła Anannikova: Maciej Stuhr: Zaprosiliśmy do naszego domu czeczeńską rodzinę. [w:] Wysokie Obcasy [on-line]. wyborcza.pl, 2020-06-08. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  175. ↑ jd: Maciej Stuhr z mamą Barbarą w poruszającym spocie wspominają chorobę Jerzego Stuhra. wirtualnemedia.pl, 2020-03-12. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  176. ↑ ks: Lis, Orłoś, Kraśko kontra Mroczek, Maserak i Deląg. wirtualnemedia.pl, 2009-04-24. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  177. ↑ pp: Gwiazdy TVN zagrają z politykami na Pepsi Arenie zamiast na PGE Arenie. wirtualnemedia.pl, 2011-08-05. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  178. ↑ Michał Kurdupski: 8 września kolejna edycja charytatywnego meczu TVN kontra WOŚP. wirtualnemedia.pl, 2019-07-02. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  179. ↑ www.polskieradio.pl – MO, czyli Mało Obiektywnie.
  180. ↑ Przyznano tytuły Medialne Osobowości Roku 2005. [w:] Wirtualna Polska [on-line]. film.wp.pl, 2006-01-13. [dostęp 2020-09-12]. (pol.).
  181. ↑ Nominowani i laureaci 2012. fryderyki.pl. [dostęp 2024-10-31].
  182. ↑ Laureaci | Telekamery 2021. telekamery.pl. [dostęp 2021-03-11]. (pol.).
  183. ↑ Nominowany do Orłów 2021
  184. ↑ Maciej Stuhr [online], Filmweb [dostęp 2022-05-17] (pol.).
  185. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 757.
  186. ↑ Prezydent: To dobre lata dla polskiej kultury. prezydent.pl, 2014-05-26. [dostęp 2014-05-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-12)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Polskie Nagrody Filmowe za najlepszą główną rolę męską
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029