Grunge

Esti artículu trata sobre'l xéneru musical. Pa ver el movimientu musical, movimientu grunge.
Grunge
Oríxenes musicales Rock alternativu[1][2]
Hardcore punk[3]
Noise rock[3]
Punk rock[1][2]
Hard rock[2]
Oríxenes culturales Mediaos de los años 80 en Washington, Estaos Xuníos. Consolídase como xéneru musical a principios y mediaos de los años 90.[4][5]
Instrumentos comunes Guitarra, baxu llétricu, batería, voz
Popularidá Alta nos años 90
Subxéneros
Post-grunge, Nu metal
[editar datos en Wikidata]

El grunge, n'ocasiones conocíu como soníu de Seattle,[6] ye un subxéneru del rock alternativu influyíu pol punk, el hardcore punk, el noise rock, el hard rock y con estructures cercanes al rock clásicu.[1][2][3] Surdió a finales de la década de los ochenta, con grupos provenientes principalmente del estáu norteamericanu de Washingtonsobremanera, del área de Seattle. La primer compañía qu'impulsó y dio a conocer el xéneru foi la discográfica Sub Pop, sofitando a bandes que seríen fundamentales nel desenvolvimientu del naciente xéneru, como Nirvana, Green River o Soundgarden. Les carauterístiques distintives del soníu grunge yeren les sos guitarres fuertemente aburuyaes y enérxiques, melodíes vocales guturales, munches vegaes pegadizu y repetitivu, según bateríes predominantes; mientres les sos lletres carauterizar por reflexar apatía y desencantu. Los cantares primerizos y más agresives del xéneru tuvieron influyíes pol Sludge metal.

El grunge espandir a nivel mundial mientres la primer metá de la década de los noventa, impulsáu principalmente pol ésitu comercial de los álbumes Nevermind de Nirvana y Ten de Pearl Jam. Dichu ésitu catapultó la popularidá del rock alternativu y fixo del grunge el xéneru de hard rock más popular d'esi tiempu.[2] A pesar d'esto, munchos grupos tuvieron siempres incómodos col so estatus de superestrellas y pola apaición, por causa de la influencia de los medios, d'un movimientu grunge, lo qu'en dellos casos provocáron-yos conflictos internos que los llevaron dende la separación hasta la muerte de dalgunos de los sos integrantes.

La popularidá del grunge empezaría a esmorecese a empiezos del nuevu sieglu. De les grandes bandes que dieron vida al movimientu, hasta 2017 namái queden actives Pearl Jam, Alice in Chains, Mudhoney y The Melvins.[7] Entá con esto, la influencia del grunge foi determinante nel posterior desenvolvimientu del rock.

Orixe del términu

[editar | editar la fonte]

Créese que'l términu "grunge" provién d'una pronunciación relaxada del axetivu "grungy"[8] (xíriga usada n'inglés pa dicir "puerco"),[9] el cual anicióse como xíriga de los términos n'inglés "dirt" ("suciedá", "mugre")[10] o "filth" ("morgazu", "porquería").[11]

Xeneralmente acredítase a Mark Arm, entós vocalista del grupu Green River y darréu de Mudhoney, como la primer persona qu'utilizó'l términu "grunge", refiriéndose a un nuevu estilu musical. Arm usó la pallabra en 1981 nuna carta qu'escribió y unvió sol so nome de pila, Mark McLaughlin, a la revista de Seattle Desperate Times, na que criticaba a la so anterior banda Mr. Epp and the Calculations, llamándola "Pure grunge! Pure white noise! Pure shit!" ("¡Grunge puru! ¡Puru ruiu de fondu!, ¡Mandanga de la bona!")[4] El direutor de la revista, Clark Humphrey, mentó ésta como la primer vegada que s'utilizaba la pallabra pa referise a una banda de Seattle y añadió que Bruce Pavitt, de la discográfica Sub Pop, popularizaría'l términu al usalo frecuentemente pa describir l'estilu de Green River.[12] A pesar de que Arm usó'l términu orixinalmente de forma despreciatible, acabó denominando unu de los xéneros musicales más populares de la década de los noventa.[13]

Carauterístiques

[editar | editar la fonte]

Como xéneru musical, carauterizar poles guitarres aburuyaes, melodíes repetitives, y batería pesada d'heriedu punk y heavy metal, siendo más complexu que'l punk nes sos melodíes pero ensin la pesadez del metal. Dellos sellos musicales independientes fueron los que dexaron llevar esti estilu de música al públicu nos sos entamos. Munches de les bandes más esitoses de la dómina fueron acomuñaes cola compañía discográfica independiente Sub Pop de Seattle; sicasí, otros sellos independientes de dicha ciudá tamién ganaron reconocencia, incluyendo Kill Rock Stars y K Records. L'executivu David Geffen tamién tuvo un papel importante na comercialización del grunge.

La escena grunge tuvo tamién fuertes influencies de la cultura musical del noroeste d'Estaos Xuníos y de la cultura xuvenil local. La paecencia a otres bandes de la mesma procedencia, como The Fabulous Wailers y, más particularmente, The Sonics, ye bultable.

Les lletres del grunge destaquen pol so desencantu y apatía y por tratar temes como l'alienación, la busca de la llibertá o la marxinación social. Al traviés d'estes temes, los músicos del xéneru amosaben la so disconformidá cola sociedá y colos variaos prexuicios d'ésta, lo que los averaba tanto al punk como a la xeneración X. Sicasí, non tolos cantares de grunge teníen esti tipu de temátiques: un claru exemplu ye'l cantar "In Bloom" de Nirvana, de temática humorística, según "Touch M'I'm Sick" de Mudhoney. Unu de los oxetivos de les crítiques de delles lletres yeren les bandes d'hair metal y d'otros xéneros de rock que llograron ésitu comercial mientres los ochenta, daqué bultable nel cantar "Big Dumb Sex" de Soundgarden, tema nel que se satiriza a diches bandes.[14]

Los conciertos d'estes bandes tamién marcaron una diferencia al respective de otres escenes musicales, destacando pola so enerxía y el so temperamentu, según pola sobriedá de la so puesta n'escena, debíu al refugu a los altos presupuestos y a la opulencia que caracterizaren hasta esi momentu les actuaciones de munchos grupos con ésitu comercial.

Historia

[editar | editar la fonte]

Raigaños ya influencies

[editar | editar la fonte]

L'acoyida masiva del grunge per parte de l'audiencia consideróse como una reacción contra'l dominiu popular del glam metal, representáu per bandes como Poison, Motley Crüe, Ratt o Bon Jovi, que tuviera apoderando les llistes d'ésitos musicales, especialmente nos Estaos Xuníos, mientres la década de los ochenta. La temática de los cantares grunge oldea coles lletres machistes del hair metal, yá que tien mayor sensibilidá y una marcada conciencia social. Ente que nel glam Metal les lletres faíen referencia polo xeneral a llogros sexuales o faciendo rumbu del consumu de drogues y alcohol.

The O-Men en Seattle, década de 1980

El soníu tan particular del grunge deber en parte al aislamientu que tuvo Seattle d'otres escenes musicales. Jonathan Poneman de la discográfica Sub Pop comentó: "Seattle foi l'exemplu perfectu d'una ciudá secundaria con una escena musical bien activa que foi inorada por completu pola fixación de los medios estauxunidenses en Los Angeles o Nueva York".[15] Mark Arm retrucaba que dichu aislamientu significaba: "Esta esquina del mapa taba por naturaleza apartada de les idees d'otros".[16] El grunge evolucionó dende la escena punk local y tuvo como fontes principales d'inspiración a bandes como The Fartz, The O-Men, 10 Minute Warning, The Accüsed y The Fastbacks.[17] Tamién l'estilu lentu, pesáu y puerco de The Melvins foi una de les influencies más significatives del soníu grunge.[18]

Amás de los grupos del Noroeste de los Estaos Xuníos, otros grupos y escenes musicales influyeron nel grunge. Bandes de la escena alternativa estauxunidense, tales como Sonic Youth, The Pixies y Dinosaur Jr, considérense influencies importantes nel movimientu. Sonic Youth foi unu de los grupos que más sofitaron y promovieron la escena de Seattle, que la so inflúi reforzó les actitúes decididamente independientes de los sos músicos.[19] La influencia de The Pixies sobre Nirvana foi declarada por Kurt Cobain, quien comentó nuna entrevista pa la revista Rolling Stone qu'él se sentía "tan fuertemente conectáu cola banda que tendría de tar n'ella".[20] Nirvana adoptó nos sos cantares la estructura consistente n'estrofes melódiques y estribillos brengosos carauterística del estilu de The Pixies y popularizar tantu nel grunge como n'otros subxéneros de rock alternativu.

Chris Cornell, vocalista de Soundgarden, nun conciertu en solitariu en 2007.

Al pie de los raigaños alternativos y punks de la escena, munches bandes de grunge tuvieron igualmente influyíes pol heavy metal de principios de la década de los 70. Clinton Heylin, autor del llibru Babylon's Burning: From Punk to Grunge, cita a Black Sabbath como "quiciabes la influencia pre-punk más ubicua na escena del noroeste".[21] Black Sabbath xugó un papel importante na configuración del soníu grunge, tanto colos sos propios álbumes como colos qu'inspiraron.[22] La influencia de Led Zeppelin ye tamién evidentesobremanera nel trabayu de Soundgarden, quien nuna entrevista a la revista Q apuntaron que "[taben] en delda col rock de los 70, pero despreciando'l patente sexismu y machismu del xéneru".[23] L'álbum de 1984 My War del grupu de hardcore punk de Los Angeles, Black Flag, nel cual combinaben el heavy metal col so soníu tradicional, causó un fuerte impautu en Seattle. Steve Turner, guitarrista de Mudhoney comentó: "Muncha xente en tol país odió de fechu el soníu lentu de Black Flag... Pero equí foi realmente grandiosu... Equí foi 'Yay!' Ellos tán llocos y xingando el soníu".[24] Turner, esplicando la integración d'influencies metaleras al grunge, comentaba: "El hard rock y el metal nunca fueron enemigos del punk como lo foi n'otres escenes. Equí foi más bien, 'Namái hai venti persones equí, en realidá nun puedes atopar un grupu qu'odiar'". Los grupos de Seattle empezaron a entemecer el metal y el punk na escena en 1984. Bona parte de la reconocencia que tuvo esta fusión deber a la relativa popularización del estilu de The O-Men.[25]

The Melvins en conciertu en 2006.

El soníu crudu, aburuyáu y l'usu intensivu del feedback de delles bandes del noise pop tamién influyó nel grunge. Ente estos grupos atopa'l grupu de Wisconsin Killdozer, y más notablemente, la banda de San Francisco Flipper, quien yeren conocíos pola so "noise punk" lentu y turbiu. El grupu Butthole Surfers, que'l so estilu entemecía'l punk, el heavy metal y el noise rock foi una influencia importante, particularmente nos primeros trabayos de Soundgarden.[26] Soundgarden y otres bandes pioneres del grunge fueron influyíes peles bandes post punk britániques como Gang of Four y Bauhaus, quien fueron bien populares a principios de los 80 na escena de Seattle.[27] Dempués de que Neil Young tocara en dellos conciertos con Pearl Jam y grabaren xuntos l'álbum Mirror Ball, dellos medios empezaron a llamar a Young "El padrín del Grunge". Esto encontar col so trabayu nel so grupu Crazy Horse y nel usu habitual de la guitarra aburuyada nos sos cantaressobremanera nel álbum Rust Never Sleeps.[28] Amás de la influencia musical, Neil Young significó una gran influencia na actitú y comportamientu de dellos grupos. Eddie Vedder comentaría mientres la inducción al Salón de la Fama del Rock de Young: «Él enseñó enforma a la banda sobre la dignidá y compromisu y sobre saber actuar nel momentu..."[29] Una influencia similar, que sicasí entá nun ye bien considerada, foi Redd Kross y el so álbum Neurotica, avera del cual el co-fundador de Sub Pop afirmaba: "Neurotica foi'l que camudó la mio vida y la de delles persones de la comunidá musical de Seattle".[30]

De cutiu aldericóse sobre la figura del grupu padrín del grunge y se hai otorgando esta denominación indistintamente a The Melvins, Green River o Malfunkshun. Si atender al orde cronolóxicu, el padrín del grunge sería Malfunkshun (fundada en 1980), pero dáu'l so calter influyente nel restu de bandes, Green River podría ser consideráu como la primer banda de grunge tal que lo conocemos anguaño, al igual que The Melvins, acreedores del soníu pesáu al que Nirvana daría tintes más melódicos.[31][32]

Desenvolvimientu

[editar | editar la fonte]

L'álbum recopilatorio Deep Six, llanzáu en 1986 pola compañía discográfica C/Z Records, más tarde rebautizada como A&M, ye unu de los primeros álbumes del xéneru. La grabación incluyía dellos cantares de seis grupos: Green River, Soundgarden, The Melvins, Malfunkshun, Skin Yard y The O-Men; pa dellos d'ellos foi la so primer apaición nun álbum. Nesti discu, los artistes teníen un "soníu agresivu", principalmente heavy qu'entemecía los tempos lentos del heavy metal cola intensidá del hardcore. Como Jack Endino comentó: "La xente namái dicía, 'Bien, ¿qué clase de música ye ésta? Nun ye metal, nun ye punk, ¿qúe ye? [...] la xente diría '¡Eureka!' estes bandes tienen daqué de mancomún".[24]

Más tarde nel mesmu añu, Bruce Pavitt llanzó na so discográfica Sub Pop l'álbum recopilatorio Sub Pop 100, que contenía otres temes de los primeros grupos de grunge, según el primer EP de Green River, Dry As a Bone. Unu de los primeros catálogos de Sub Pop describía'l EP de Green River como "ultra-loose GRUNGE that destroyed the morals of a generation".[33] Bruce Pavitt y Jonathan Poneman, tamién de Sub Pop, inspiraos por otres escenes rexonales qu'apaecieren na historia de la música, trabayaron p'asegurar que'l so sellu proyeutara un "Soníu Seattle", reforzando un estilu similar na producción y nel material gráfico de los álbumes. Tamién procuraron tener un trabayu publicitariu en forma, con mires a estender la popularidá de la escena. Un exemplu d'esto son les imáxenes de los primeros conciertos de grunge, que magar la so escasa audiencia (dalgunos con asistencia menor a unes cuantes docenes de persones) creaben la impresión de que se trataben d'eventos masivos gracies al trabayu de Charles Peterson, el fotógrafu de Sub Pop.[34] Otres discográfiques de la zona del Pacíficu Noroeste sumar a Sub Pop p'ayudar a la promoción del grunge, como la yá citada C/Z Records, Estrus Records, EMpTy Records y PopLlama Records.[17]

Imaxe tomada mientres un panel de discutiniu alrodiu de les esperiencies de los músicos, en Seattle en febreru de 2007. D'esquierda a derecha: Kim Thayil de Soundgarden, Kim Warnick de The Fastbacks y Steve Turner de Mudhoney.

Foi nesta dómina cuando se produció la separación de Green River. Cada unu de los sos miembros tomó aldos distintos qu'a la llarga seríen determinantes nel posterior desenvolvimientu de la escena. Steve Turner y Mark Arm formaron Mudhoney, ente qu'en 1988 Stone Gossard y Jeff Ament xunir al cantante Andrew Wood, quien fora vocalista del grupu Malfunkshun, pa formar un nuevu grupu llamáu Mother Love Bone. Los estilos de dambes bandes alloñáronse, yá que mientres Mudhoney siguió en parte la llinia trazada por Green River, Mother Love Bone carauterizar por un estilu qu'entemecía'l glam rock col punk.[35] Mudhoney, a partir d'esti momentu, sirvió como bandera de la discográfica Sub Pop mientres el tiempu que permanecieron nella y convirtiéronse na punta de llanza del movimientu grunge en Seattle.[36]

Mentanto, l'escritor especializáu en música Michael Azerrad comentó que les primeres bandes del grunge, como los yá citaos Mudhoney, Soundgarden y Tad, a pesar de que teníen estilos musicales bien distintos, "pa un observador oxetivu, esistíen nellos delles marcaes semeyances".[37]

El grunge atraería l'atención de los medios del Reinu Xuníu dempués de que Pavitt y Poneman preguntáren-y al periodista Everett True de la revista británica Melody Maker si podría escribir un artículu en dicha publicación sobre la escena musical local. Esta esposición ayudó a que'l grunge fora conocíu fora de la zona de Seattle mientres finales de la década de los 80 y provocó l'asistencia de más públicu a los sos conciertos.[17] L'apaición del grunge dientro de la prensa musical foi como "la promesa de regresu a una visión más rexonal y d'autor del rock americanu".[38] La popularidá creciente del grunge dientro de la escena musical underground provocó que delles bandes empezaren a movese escontra Seattle p'averase al estilu y soníu de les bandes orixinales de grunge. Steve Turner comentó al respeutu: "Foi realmente malu. Faese pasar per bandes que surdieron equí, con coses que nun vienen d'onde nós venimos".[39] Como respuesta, munches bandes de grunge diversificaron la so estilu: por casu, Nirvana y Tad en particular crearon un estilu muncho más melódicu nos sos cantares.[40] Heather Dawn de la revista Backlash de Seattle señaló qu'en 1990 munchos locales taben cansaos de la promoción esaxerada creada alredor de la escena de Seattle y esperaben qu'esa esposición mediática empezara a sumir.[17]

Esplosión y ésitu comercial

[editar | editar la fonte]
Nirvana en conciertu en 1992.

Los grupos de grunge empezaríen a incursionar nel gran mercáu musical mientres finales de la década de 1980. Soundgarden convertir na primer banda de grunge en roblar contratu con una compañía discográfica mayor, al xunise al catálogu de A&M Records en 1989. Esta banda, xunto a otros grupos recién contrataos poles grandes compañíes discográfiques, como Alice in Chains y Screaming Trees, tuvo un bon debú colos sos primeros llanzamientos discográficos en diches empreses, d'alcuerdu a lo que comenta Jack Endino.[17] En 1989, Mother Love Bone llogró la so contratación per parte de la discográfica PolyGram, empecipiando de momentu les grabaciones de lo que sería'l so primer álbum, Apple, pero'l proyeutu atayar pola muerte por sobredosis de heroína del cantante Andrew Wood.[35] Escontra mediaos de 1990 Chris Cornell, cantante de Soundgarden, empecipió un proyeutu n'homenaxe del so amigu Wood, pal cual convidó a Jeff Ament y Stone Gossard, ex miembros de Mother Love Bone, a collaborar. Mientres trabayaben en dichu proyeutu dar a la caza d'integrantes pa formar un nuevu grupu. Aprovechando les sesiones de grabación del proyeutu (que tomaría'l nome de Temple of the Dog), grabaron una serie de deamos que distribuyeron ente dellos conocíos. Al traviés d'estes grabaciones ye como'l cantante Eddie Vedder integrar nel grupu, que tiempu dempués tomaría'l nome de Pearl Jam. Mentanto, l'acabante surdir escena de Seattle empezó a trate trescalada poles drogues, especialmente la heroína,[41] de la que munchos músicos emerxentes confesábense adictos.[41]

Nirvana, grupu orixinariu d'Aberdeen, Washington, empezó a ser cortexáu por sellos importantes, hasta la so firma con Geffen Records en 1990. En setiembre de 1991, el grupu realizó'l so primer álbum pa Geffen y segundu de la so carrera, Nevermind. Nun entamu, Geffen esperaba un ésitu menor comparáu al que llogró Sonic Youth col so álbum Goo, llanzáu pol mesmu sello un añu antes.[42] Foi'l llanzamientu del primer senciellu del álbum, "Smells Like Teen Spirit" el que "señaló la instigación del fenómenu de la música grunge". Gracies a la tresmisión constante del videu del cantar na cadena MTV, Nevermind vendió 400.000 copies nuna sola selmana, n'avientu de 1991.[43] En xineru de 1992, Nevermind reemplazó al álbum Dangerous de la superestrella del pop Michael Jackson del númberu unu de la llista d'álbumes de Billboard.[44]

L'ésitu de Nevermind tomó por sorpresa a la industria musical. L'álbum non yá popularizaría'l grunge, sinón que tamién establecería la "viabilidá cultural y comercial del rock alternativu polo xeneral".[45] Michael Azerrad afirmó que Nevermind simbolizó "un cambéu radical na música rock" na cual el glam metal, qu'apoderara'l rock hasta esi entós, foi reemplazáu en favor d'una música muncho más auténtica y relevante culturalmente.[46]

De momentu otros grupos de grunge empezaron a retrucar l'ésitu de Nirvana. L'álbum debú de Pearl Jam, Ten, a pesar de que foi llanzáu un mes primero que Nevermind, empezó a acelerar les sos ventes en 1992. Pa la segunda metá de dichu añu, Ten convertir nel segundu gran ésitu del grunge, al ser certificáu como discu d'oru nos Estaos Xuníos y algamar el númberu dos nes llistes del Billboard.[47] La folada algamó a los álbumes Badmotorfinger de Soundgarden y Dirt de Alice in Chains, qu'entraron na llista de los 100 álbumes más vendíos de 1992. La discográfica A&M Records aprovechó l'ésitu comercial del grunge y volvió llanzar l'álbum del proyeutu Temple of the Dog, que un añu antes apenes algamara les 70.000 copies vendíes.[48] El sellu aprovechó que l'álbum yera de fechu una collaboración ente Pearl Jam y Soundgarden pa catapultar a tal grau les sos ventes qu'algamó'l millón de copies vendíes y la certificación de platín per parte de la RIAA.[49]

Jerry Cantrell, guitarrista de Alice in Chains.

Otru factor qu'impulsó la popularidá del grunge diose gracies a la película Singles, dirixida por Cameron Crowe y rodada a principios de 1991. La trama de Singles xira precisamente alredor de la escena musical de Seattle y nella puédese ver a dellos de los grupos del movimientu, como Soundgarden, Pearl Jam o Alice in Chains, actuando en pequeñes partes. La película nun foi llanzada dempués de ser terminada yá que la compañía Warner Bros nun sabía que faer con ella. Al empezar a dase'l fenómenu comercial del grunge, la película foi publicada en setiembre de 1992. La banda sonora convertir nun mostrariu de les principales bandes de la escena Seattle, incluyendo temes de Pearl Jam, Alice in Chains, Mother Love Bone o Mudhoney, anque tamién s'incluyeron cantares de Jimi Hendrix o The Smashing Pumpkins. La banda sonora de Singles tamién collaboró a que'l movimientu grunge dexara de ser un fenómenu local y estendiérase polos Estaos Xuníos, amás de cristalizar la idea d'una escena de Seattle ente'l públicu mayoritariu.[50]

L'impautu del grunge empezó a algamar dimensiones insospechadas. La revista Rolling Stone nomó a Seattle como "el nuevu Liverpool".[51] Les grandes compañíes discográfiques enfocar con mayor fuercia na ciudá y empezaron a contratar a les restantes bandes de Seattle, mientres una segunda folada de bandes empezó a emigrar a la ciudá cola esperanza d'algamar l'ésitu.[52]

Escontra 1993 empezó a dase una reacción violenta en Seattle contra'l grunge; Bruce Pavitt comentó que na ciudá "toles coses grunge yeren trataes col mayor de los cinismos y con diversión [...] Porque la mayoría d'eses coses yeren un movimientu fabricáu y siempres lo foi".[51] Munchos artistes del movimientu grunge empezaron a sentise incómodos col ésitu y l'atención puesta nellos qu'eso traía. Kurt Cobain, nuna entrevista con Michael Azerrad, declaró: "Ser famosu ye la última cosa que quixi ser".[53] Pearl Jam tamién empezó a sentir el pesu del ésitu, cuantimás Eddie Vedder, en quien recayó la mayor parte de l'atención.[54] El siguiente álbum de Nirvana, In Utero, llanzáu en 1993, foi concebíu como un discu intencionalmente abrasivo y difícil. Krist Novoselic, baxista de Nirvana, describir como de "un selvaxe soníu agresivu, un verdaderu álbum alternativu".[55] A pesar d'eso, In Utero algamaría'l visu de les llistes de Billboard n'ochobre de 1993.[56]

Pearl Jam siguiría tamién el so ésitu comercial col so segundu álbum, Vs., llanzáu en 1993. L'álbum vendería 950.378 copies na so primer selmana de llanzamientu, lo cual foi un récor de ventes nos Estaos Xuníos mientres dellos años, algamando coles mesmes el primer llugar de les llistes de Billboard y el Top Ten na mesma selmana,[57] tou ello a pesar del soníu más crudu y abrasivo que'l so antecesor.

Perda de popularidá

[editar | editar la fonte]

Munchos fueron los factores qu'influyeron por que'l grunge empezara a tornar nos sos índices de popularidá. L'apaición del post grunge mientres la segunda metá de la década de 1990 causó la progresiva suplantación del grunge por ésti. El post grunge, con un estilu más nidiu y accesible, destronó a munches bandes y trabayos de grunge. Apaecieron grupos más empobinaos a audiencies comerciales, con un soníu muncho más accesible, como Collective Soul, Candlebox o Bush, carauterizaos por anidiar les guitarres aburuyaes del grunge con una producción muncho más pulida.[58]

Eddie Vedder, vocalista de Pearl Jam, en setiembre de 2006.

Inversamente a esto, otru subxéneru del rock alternativu, el britpop, remanez como parte d'una reacción en contra del dominiu del grunge nel Reinu Xuníu. En contraste cola durez del grunge, el britpop ye definíu como "exuberante y llenu de mocedá y deséu de reconocencia".[59] Grupos como Oasis o Blur convertir n'estandartes del estilu. El vocalista de Blur, Damon Albarn, llegó a almitir que la so banda yera "anti-grunge",[60] ente que Noel Gallagher, integrante d'Oasis, criticó duramente'l grunge, especialmente'l cantar "I Hate Myself and I Want to Die" de Nirvana, sentenciando que "tou esto del victimismo na música yera pura basura", refiriéndose inequívocamente al grunge.[61]

Munchos de los grandes grupos del grunge dixebrar a mediaos de los 90. Kurt Cobain empezó a tener graves problemes cola so adicción a les drogues,[62] y a principios de 1994 entró nuna clínica de rehabilitación, pero sumió mientres más de dos selmanes hasta ser atopáu'l 8 d'abril muertu na so casa, lo que dio fin a la carrera de Nirvana. Esi mesmu añu Pearl Jam atayó la so xira de branu en protesta contra la empresa Ticketmaster, qu'encareciera los boletos de los sos conciertos.[63] Asina, la banda empezó un boicó contra la compañía que non yá amenorgó la cantidá de conciertos entamaos por dicha empresa, sinón tamién los xestionaos por munches otres organizaciones similares so la negación del grupu, lo que fizo que nun tuviera casi nengún conciertu nos Estaos Xuníos mientres trés años.[64]

1996 pue ser consideráu al añu que marca'l final del grunge como xéneru dominante. N'anguaño, Alice in Chains dio les sos últimes presentaciones en direuto con un yá bien desamoráu y debilitáu Layne Staley, quien empezó a resentise gravemente de los sos problemes coles drogues, provocando la suspensión de conciertos y, finalmente, de l'actividá de la banda hasta la so muerte n'abril de 2002. En mayu apaeció Down On the Upside, qu'a lo postrero sería l'últimu álbum de Soundgarden. A pesar de tener delles bones crítiques, el trabayu nun llogró l'ésitu de les sos anteriores producciones. Mientres la grabación del álbum apaecieron resfregones ente los miembros del grupu[65] que llevaríen a la so disolución el 9 d'abril de 1997. Una suerte similar correría Screaming Trees, quien editaron Dust, el so últimu discu, en 1996, llogrando pésimes ventes y acabando cola hestoria del grupu al nun atopar nenguna compañía que-yos financiara'l so siguiente trabayu. Yá a mediaos del añu, Pearl Jam llanzó unu de los sos álbumes más polémicos, Non Code, que taba pensáu como una rotura completa del grupu con al respective de los sos trabayos anteriores, cuantimás de Ten, y del grunge polo xeneral. Les sesiones de grabación al entamu tuvieron llenes de tensión, lo que tuvo a puntu de provocar la disolución del grupu.[66] Sicasí pudieron superar los sos problemes personales, en gran midida ayudaos pol so nuevu batería, Jack Irons.

Resurdimientu de bandes grunge

[editar | editar la fonte]

Hasta 2015, Pearl Jam yera de los pocos esitosos que sigue n'activu. A la fecha editando diez álbumes, consiguiendo perdurar ya influyir na opinión pública a pesar de la so sostenida actitú anticomercial. Mudhoney sigui sacando discos con relativa frecuencia pero con muncho menos ésitu que mientres la dómina de popularidá del grunge.[67]

A partir del añu 2006 empezar a ver una reintegración de delles de les bandes orixinales del movimientu. En dichu añu los integrantes de Alice in Chains axúntense, integrando al cantante William DuVall en sustitución del fináu Layne Staley y llancen nuevu álbum el 29 de setiembre de 2009 tituláu Black Gives Way to Blue.[68] Soundgarden axúntase tamién en 2009 llanzando nuevu material discográfico y reiniciando conciertos en festivales y per Estaos Xuníos y dellos países más.[69] y munchos más

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Durrell Bowman, Hard, "Alternative," Roots, Grunge, and Post-Grunge, late 1980s-2000s, The Canadian Encyclopedia, Historica Foundation of Canada, accesu 14 de xineru de 2008, Bibliografía. (n'inglés)
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «Grunge - Allmusic». Consultáu'l 28 de xineru de 2008.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Ignacio Julia Campos, "Grunge, noise & rock alternativu", editorial Celeste, 1996. ISBN 978-84-8211-056-1
  4. ↑ 4,0 4,1 Humphrey, Clark. Loser: The Real Seattle Music Story. New York: Harry N. Abrams, 1999. ISBN 1-929069-24-3, p. 63
  5. ↑ Sleepless in Seattle: The Birth of Grunge, LiveWire Recordings.
  6. ↑ Silvina Marín, El grunge, más vivu que nunca Archiváu 2021-04-11 en Wayback Machine, Diariu Clarín, accesu 14 de xineru de 2008.
  7. ↑ Harris, Chris (23 de febreru de 2006). «Remaining Alice In Chains Members Reuniting For Summer Gigs». MTV. Archiváu dende l'orixinal, el 2007-12-18. Consultáu'l 15 de payares de 2007.
  8. ↑ Ver Merriam-Webster's Online Dictionary, 2007, "grunge" y Online Etymology Dictionary, 2001, "grunge, grungy" Archiváu 2016-03-03 en Wayback Machine. (Dambes n'inglés) Fecha d'Accesu: 25 d'ochobre de 2007.
  9. ↑ «grungy». WordReference.com English-Spanish Dictionary. Consultáu'l 25 d'ochobre de 2007.
  10. ↑ «dirt». WordReference.com English-Spanish Dictionary. Consultáu'l 25 d'ochobre de 2007.
  11. ↑ «filth». WordReference.com English-Spanish Dictionary. Consultáu'l 25 d'ochobre de 2007.
  12. ↑ Humphrey, Clark. Loser: The Real Seattle Music Story. New York: Harry N. Abrams, 1999. ISBN 1-929069-24-3, p. 63
  13. ↑ Heylin, Clinton. Babylon's Burning: From Punk to Grunge. Conongate, 2007. ISBN 1-84195-879-4, p. 606
  14. ↑ Freind, Bill. «Grunge». St. James Encyclopedia of Pop Culture. Archiváu dende l'orixinal, el 2005-03-10. Consultáu'l 23 de xunu de 2005.
  15. ↑ Aston, Martin. "Freak Scene." Q: Nirvana and the Story of Grunge. Avientu de 2005. p. 12
  16. ↑ Wall, Mick. "Northwest Passage." Q: Nirvana and the Story of Grunge. Avientu de 2005. p. 9
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 Pray, D., Helvey-Pray Productions (1996). Hype! Republic Pictures.
  18. ↑ Wall, Mick. "Northwest Passage." Q: Nirvana and the Story of Grunge. Avientu de 2005. p. 8
  19. ↑ Everley, Dave. "Daydream Nation." Q: Nirvana and the Story of Grunge. Avientu de 2005. p. 39
  20. ↑ Fricke, David. "Kurt Cobain: The Rolling Stone Interview". Rolling Stone. 27 de xineru de 1994
  21. ↑ Heylin, p. 601
  22. ↑ Carden, Andrew. "Black Sabbath". Q: Nirvana and the Story of Grunge. Avientu de 2005. p. 34
  23. ↑ Brannigan, Paul. "Outshined". Q: Nirvana and the Story of Grunge. Avientu de 2005. p. 102
  24. ↑ 24,0 24,1 Azerrad, Michael. ur Band Could Be Your Life: Scenes from the American Indie Underground, 1981-1991. Boston: Little Brown and Company, 2001. ISBN 0-316-78753-1, p. 419
  25. ↑ Azerrad (2001), p. 418
  26. ↑ Azerrad (2001), p. 439
  27. ↑ Heylin, p. 600
  28. ↑ McNair, James. "Rust Never Sleeps - Neil Young". Q: Nirvana and the Story of Grunge. Avientu de 2005. p. 36
  29. ↑ Vedder, Eddie (falando) (12 d'avientu de 1995). «Eddie Vedder's Induction of Neil Young». fivehorizons.com. Consultáu'l 25 d'ochobre de 2007.
  30. ↑ This is the most important band in America?. Entertainment Weekly. 3 d'avientu de 1993. Archivado del original el 2007-10-27. https://web.archive.org/web/20071027171430/http://www.ew.com/ew/article/0,,308818,00.html. Consultáu'l 28 d'ochobre de 2007. 
  31. ↑ «TVA.com.mx - Nirvana, los grandes del grunge». Archiváu dende l'orixinal, el 26 de payares de 2015. Consultáu'l 28 de xineru de 2008.
  32. ↑ «Rockaxis - Nirvana». Consultáu'l 28 de xineru de 2008.
  33. ↑ "Suciedá ultra-llibre qu'estrozó la moral d'una xeneración" Azerrad (2001), p. 420
  34. ↑ Azerrad (2001), p. 421–22
  35. ↑ 35,0 35,1 All Media Guide (2005). «Mother Love Bone Biography». VH1.com. Consultáu'l 28 de febreru de 2007.
  36. ↑ Azerrad (2001), p. 411
  37. ↑ Azerrad (2001), páxs. 436–37
  38. ↑ Lyons, James. Selling Seattle: Representing Contemporary Urban America. Wallflower, 2004. ISBN 1-903354-96-5, páxs. 128–29
  39. ↑ Azerrad (2001), p. 449
  40. ↑ Azerrad (2001), p. 450
  41. ↑ 41,0 41,1 Azerrad, Michael. «Seattle Sound - Articles - Grunge City». Archiváu dende l'orixinal, el 2008-12-06. Consultáu'l 3 de febreru de 2008.
  42. ↑ Wice, Nathaniel. "How Nirvana Made It". Spin magacín. Abril de 1992.
  43. ↑ Lyons, p. 120
  44. ↑ «Nirvana. Biografía, discografía y lletres - Aloha Pop Rock». Consultáu'l 28 de xineru de 2008.
  45. ↑ Olsen, Eric (9 d'abril de 2004). «10 years later, Cobain lives on in his music». MSNBC.com. Consultáu'l 5 de payares de 2007.
  46. ↑ Azerrad (1994), p. 229-30
  47. ↑ Pearlman, Nina. "Black Days." Guitar World. Avientu de 2002.
  48. ↑ Alden, Grant. "Requiem for a Heavyweight". Guitar World. Julio de 1997
  49. ↑ «Gold & Platinum Searchable Database - Search Results - Temple of the Dog». Recording Industry Association of America. Consultáu'l 3 d'ochobre de 2007.
  50. ↑ Huey, Steve. «Singles [Original Soundtrack]». Allmusic. Consultáu'l 6 de payares de 2007.
  51. ↑ 51,0 51,1 Marin, Rick. "Grunge: A Success Story". The New York Times. 15 de payares de 1992.
  52. ↑ Azerrad (2001), p. 452–53
  53. ↑ Azerrad, Michael. Come as You Are: The Story of Nirvana. Doubleday, 1994. ISBN 0-385-47199-8, p. 254
  54. ↑ Crowe, Cameron (28 d'ochobre de 1993). «Five Against the World». Rolling Stone. Archiváu dende l'orixinal, el 2007-06-19. Consultáu'l 7 de payares de 2007.
  55. ↑ DeRogatis, Jim. Milk It!: Collected Musings on the Alternative Music Explosion of the 90's. Cambridge: Da Capo, 2003. ISBN 0-306-81271-1, p. 18
  56. ↑ In Numbero Unu. Entertainment Weekly. 8 d'ochobre de 1993. Archivado del original el 2008-12-01. https://web.archive.org/web/20081201024002/http://www.ew.com/ew/article/0%2C%2C308282%2C00.html. Consultáu'l 7 de payares de 2007. 
  57. ↑ Pearl's Jam. Entertainment Weekly. 19 de payares de 1993. Archivado del original el 2011-06-07. https://web.archive.org/web/20110607100223/http://www.ew.com/ew/article/0,,308749,00.html. Consultáu'l 7 de payares de 2007. 
  58. ↑ «Post-Grunge». Allmusic.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2011-05-01. Consultáu'l 9 de payares de 2007.
  59. ↑ «Britpop». Allmusic.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2011-05-01. Consultáu'l 11 d'ochobre de 2006.
  60. ↑ Harris, John. "A shite sports car and a punk reincarnation". NME. 10 d'abril de 1993
  61. ↑ "Lock the Door". Stop the Clocks [bonus DVD]. Columbia, 2006.
  62. ↑ Handy, Bruce (18 d'abril de 1994). Never mind. Time. Archivado del original el 2007-10-27. https://web.archive.org/web/20071027144614/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,980562,00.html. Consultáu'l 9 de payares de 2007. 
  63. ↑ Gordinier, Jeff (28 d'ochobre de 1994). The Brawls in Their Courts. Entertainment Weekly. Archivado del original el 2012-07-03. https://archive.today/20120703134053/http://www.ew.com/ew/article/0,,304203,00.html. Consultáu'l 09-11-20078. 
  64. ↑ DeRogatis, p. 65
  65. ↑ Colopino, John. "Soundgarden Split". Rolling Stone. 29 de mayu de 1997.
  66. ↑ Garbarini, Vic. "All For One: Pearl Jam Yield to the Notion That United They Stand and Divided They Fall". Guitar World. Marzu de 1998.
  67. ↑ «Mudhoney - Biography - Allmusic». Consultáu'l 28 de xineru de 2008.
  68. ↑ «Alice in Chains, dinosaurios y Satanás, reseña del últimu llanzamientu». Consultáu'l 1 d'ochobre de 2015.
  69. ↑ «Soundgarden reunion». Archiváu dende l'orixinal, el 2020-10-17. Consultáu'l 1 d'ochobre de 2015.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]