Lecce ye llamada n'italianu La Firenze del Sud (esto ye: La Florencia del Sur) pola cantidá de monumentos importantes, espresión del "barocco leccese" (barrocu de Lecce). L'área onde s'atopa Lecce llámase Salento.
La provincia de Lecce ye la segunda provincia más poblada de la rexón de Apulia con 813.297 habitantes.[2]
Según la lleenda, la ciudá de Sybar esistía en tiempos de Troya, fundada por una tribu italiana, la Messapii. Depués foi conquistada por Roma nos años 300 e. C. renombrándola como Lupiae.
Mientres el mandatu del emperador Adriano, Lecce foi treslladada escontra'l nordés, pasándose a llamar Litium.
Nel sieglu XI d. C. los normandos tomaron el poder del Reinu de Sicilia, al que Lecce xuntóse. Nesi momentu ganó un gran poder comercial. So dominiu español nel sieglu XVI la ciudá yá yera una de les potencies del sur italianu.
En 1656 Lecce viose afeutada por una plaga que mató a miles de persones.
Mientres la Segunda Guerra Mundial, les guarniciones de la ciudá yeren unviaes a los submarinos alemanes que lluchaben nel mar Exéu.
Basílica de la Santa Cruz (Chiesa di Santa Croce): la so construcción empezó en 1353, pero los trabayos duraron hasta 1549, y foi completada en 1695. La fachada ta ricamente decorada con animales, figures grotesques y vexetales, y un gran rosetón. Cerca de la ilesia ta'l palaciu del Gobernador, un vieyu conventu.
Catedral de Lecce: La ilesia foi construyida orixinalmente en 1144, reconstruyida en 1230, y totalmente restaurada ente 1659 y 1670 por Giuseppe Zimbalo, que tamién construyó los cinco pisos del campanariu de 70 m, con una loxa octogonal.
Ilesia de San Nicolás y Cataldo, un exemplu d'arquiteutura italo-normanda. Foi construyida por Tancredo de Sicilia en 1180. En 1716, la fachada foi reconstruyida cola adición de numberoses estatues, pero calteniendo'l portal románicu orixinal. Los frescos de les parés pertenecen a los sieglos XV a XVII.
Ilesia de Santa Irene: Construyida en 1591 polos teatinos y dedicada a Santa Irene. L'arquiteutu foi Francesco Grimaldi). Sobre'l portal hai una estatua de la santa de 1717, de Mauro Manieri.
San Matteo: Ilesia construyida en 1667 con estilu barrocu. Tien dos columnes a la entrada y solo una ta parcialmente decorada. Según la lleenda, el diañu, celosu, asesín al escultor primero que terminara la so obra.
Santa María de los Ánxeles
Santa Clara: Construyida ente 1429 y 1438, reconstruyida en 1687.
San Francisco de la Scarpa: conocida como la ilesia ensin fachada, una y bones esta foi baltada mientres les restauraciones del sieglu XIX.
Catedral de la Santísima Asunción, construyida en 1144 y reconstruyida de forma barroca en 1659 pol arquiteutu Giuseppe Zimbalo por encargu del obispu Luigi Pappacoda.
Basílica de San Juan Bautista, see parroquial dende 1914, foi construyida polos dominicos y l'arquiteutu Giuseppe Zimbalo ente 1691 y 1728. En 1948, Pio XII alzar a la categoría de basílica menor.
Anfiteatru romanu: construyíu nel sieglu II cerca de la plaza de San Oronzo, tenía capacidá pa 25.000 persones. Ta mediu soterráu porque otros monumentos fueron construyíos enriba..
Columna de la estatua de San Oronzo, patrón de Lecce: foi regalada pela ciudá de Brindisi, porque'l santu tenía fama de curar una plaga naquella ciudá. Forma parte d'un par que marcaba'l final de la Vía Apia, la carretera principal ente Roma y el sur d'Italia.
Torre del Espurechu: Foi llevantada en 1419 por Giovanni Antonio Del Balzo Orsini, principe de Lecce, que tenía entós 18 años. La torre, de 23 m d'altor, taba arrodiada por un foso nel qu'había osos, el símbolu heráldicu de los Orsini del Balzo. El complexu foi sede del tribunal de los Orsini y tres la muerte de Giovanni Antonio convirtióse en casa del virréi español.
Palaciu Sedile: construyíu en 1592 foi usáu pol conceyu llocal hasta 1852.
Castiellu de Carlos V: construyíu ente 1539 y 1549 por Gian Giacomo dell'Acaja. Tien un planu trapezoidal con bastiones nos ángulos. Ta xunto al teatru Politeama Greco, la ópera, inaugurada'l 15 de payares de 1884.
Arcu del Trunfu: una de los trés puertes pa entrar al centru históricu de Lecce, llevantáu en 1548 n'honor de Carlos V. Sustituyó una puerta más vieya, la ‘'Puerta de San Xusto, sobre la tumba del santu. Tamién se construyeron sobre puertes medievales la Puerta San Biagio y la Puerta Rudiae’’, dambes d'estilu barrocu, esta postrera cola eststua de San Oronzo a lo cimero y figures mitolóxiques a los llaos.