Hans Bethe | |
---|---|
Rođenje | 2. juli 1906. |
Istaknuti studenti |
Hans Albrecht Bethe (Njemački izgovor: [ˈhans ˈbeːtə] ( poslušaj); 2. jula 1906. – 6. marta 2005.) bio je njemačko-američki teorijski fizičar koji je dao veliki doprinos nuklearnoj fizici, astrofizici, kvantnoj elektrodinamici i fizici čvrstog stanja, i koji je 1967. godine dobio Nobelovu nagradu za fiziku za svoj rad na teoriji zvjezdane nukleosinteze.[1][2] Veći dio svoje karijere, Bethe je bio profesor na Univerzitetu Cornell.[3]
Tokom Drugog svjetskog rata, bio je šef teoretskog odjeljenja u tajnoj laboratoriji u Los Alamosu koja je razvila prve atomske bombe. Tamo je odigrao ključnu ulogu u izračunavanju kritične mase oružja i razvoju teorije koja stoji iza metode implozije korištene i u Trinity testu i u oružju "Fat Man" bačenom na Nagasaki u augustu 1945. godine.
Nakon rata, Bethe je također igrao važnu ulogu u razvoju hidrogenske bombe, iako se prvobitno pridružio projektu s nadom da će dokazati da je nije moguće napraviti. Bethe je kasnije s Albertom Ajnštajnom i Komitetom za hitne slučajeve atomskih naučnika vodio kampanju protiv nuklearnog testiranja i trke u nuklearnom naoružanju. Pomogao je u uvjeravanju administracije Kennedyja i Nixona da potpišu, respektivno, Ugovor o djelimičnoj zabrani nuklearnih proba iz 1963. i Ugovor o antibalističkim raketama iz 1972. (SALT I).
Njegova naučna istraživanja nikada nisu prestajala i on je objavljivao radove sve do svojih devedesetih, što ga čini jednim od rijetkih naučnika koji je objavio barem jedan veliki rad u svojoj oblasti tokom svake decenije svoje karijere, koja je u Betheinom slučaju trajala skoro sedamdeset godina. Freeman Dyson, nekada njegov student doktorskih studija, nazvao ga je "vrhovnim rješavačem problema 20. vijeka".[4]