Coroa británica (moeda) † | |
---|---|
Crown en Inglés | |
Ámbito: | Inglaterra (ata 1707). Reino Unido (desde 1707). |
Fracción: | Media coroa. |
Moedas: | Coroa. |
Emisor: | |
A coroa británica (en inglés: british crown), inicialmente coñecida como coroa inglesa (english crown) ou coroa da dobre rosa (crown of the double-rose), foi unha moeda introducida en Inglaterra en 1526 pola reforma monetaria de Henrique VIII (1509-1547), cun valor de 5 xilins ou, o que é o mesmo, a cuarta parte dunha libra esterlina. As derradeiras coroas cuñáronse en 1965.[1][2][3]
As primeiras coroas foron cuñadas en ouro de 22 quilates a nome de Henrique VIII.[4] As máis tradicionais coroas de prata comezaron a emitirse en 1551, durante o curto reinado de Eduardo VI de Inglaterra (1547-1553), e conviviron na circulación coas coroas de ouro ata 1662.[3][5] Baixo o reinado de María I (1553-1558) non se cuñou este valor, aínda que a súa sucesora, Isabel I (1558-1603), retomou a súa produción en ambos os metais. Ata a época da Commonwealth de Inglaterra seguiu a ser habitual a cuñaxe de coroas tanto de ouro como de prata, polo que ambas as versións se poden atopar en tempos de Xacobe I (1603-1625) e de Carlos I (1625-1649).[1][2]
A existencia da coroa de prata encádrase nunha denominación común de varias moedas de prata de diversas nacións europeas aparecidas no século XVI, como o escudo francés ou o real de oito español, coa característica común de teren un diámetro aproximado de 38 milímetros e un peso de arredor dunha onza, o que favorecía o seu intercambio e o seu uso no comercio internacional. As coroas de prata inglesas foron cuñadas en todos os reinados a partir do de Isabel I.[1]
A composición da aliaxe das coroas de prata era a estándar da prata esterlina, cun 92,5 % de prata e un 7,5 % de cobre, establecida no século XII por Henrique II (1154-1189). Esta aliaxe, malia ser máis pobre que a prata pura, achegáballe máis dureza ás moedas, o que dificultaba en gran mediada o recorte ou a cisallaxe dos bordos, o que se tornou aínda máis complicado coa introdución dos cantos estriados.
Coa creación do Reino de Gran Bretaña (1707-1801), a coroa inglesa foi substituída pola coroa británica.[1][2]
En 2014 acadouse un prezo récord mundial por unha moeda dunha coroa inglesa. Trátase dun exemplar único emitido como proba polo gravador Thomas Simon en 1663 e coñecida como Reddite Crown,[6] que lle foi presentada a Carlos II como proposta para as súas emisións monetarias, aínda que finalmente non foi aceptada, en favor do deseño dos irmáns Roettiers. O prezo acadou as 396.000 libras nunha poxa numismática da compañía Spink & Son que tivo lugar en Londres o 27 de marzo de 2014.[7]
A coroa británica, nada por mor da unión de Inglaterra e Escocia nun único reino en 1707, é, pois, sucesora da coroa inglesa e tamén do dólar escocés. O seu valor seguiu a ser equivalente a cinco xilins.[1][2]
Os cuños para as moedas dos dous primeiros soberanos de Gran Bretaña, Ana (1707-1714) e Xurxo I (1714-1727) foron obra de John Croker, un gravador proveniente de Dresden, no ducado de Saxonia.[8]
A partir de 1818 tomouse como deseño habitual dos reversos unha imaxe de San Xurxo e o Dragón creada polo italiano Benedetto Pistrucci (1784-1855), gravador da Royal Mint.[3][9] Levan estes motivo todas as coroas cuñadas durante os reinados de Xurxo III (1760-1801) e de Xurxo IV (1820-1830) cuñadas ata 1822, así como as de Vitoria (1837-1901) producidas entre 1887 e 1900, as de Eduardo VII (en 1902) e as de Xurxo VI (1936-1952) cuñadas en 1951.[10][11][12][13][14] Esta imaxe tamén se usou para os reversos dos soberanos a partir de 1817.[15]
A coroa británica tiña un tamaño habitual para as moedas de prata do século XIX, pero no século XX as súas dimensións supuñan xa un impedimento para a súa circulación. No entanto, mantívose a tradición de cuñalas no primeiro ano de coroación dun novo monarca, o que ocorreu desde Xurxo IV ata Isabel II (1953), coa única excepción de Xurxo V (1910-1936).[1]
Por mor do seu excesivo tamaño para a circulación moitas das coroas emitidas no século XX tiveron un carácter fundamentalmente conmemorativo.[3] En 1935 conmemorouse o 25 aniversario de reinado de Xurxo V;[16] a emisión de 1951 dedicouse á exposición nacional Festival of Britain e só se emitiu para os coleccionistas;[14] a de 1953 celebraba a coroación de Isabel II,[17] en tanto que a de 1960 conmemoraba a Exposición Británica de Nova York.[18] A emisión de 1965 levaba a imaxe de Winston Churchill, a primeira vez que unha moeda británica amosaba o busto dalquén alleo á familia real.[1][19]
A coroa como moeda de prata con valor de cinco xilins (e cada un deles composto de 12 peniques) mantivo a súa vixencia ata a decimalización do sistema monetario británico en 1971, aínda que a de 1965 foi a derradeira en emitirse.[1]
No momento da decimalización, en febreiro de 1971, seguiu a utilizarse a deneminación de coroa para unha moeda de idéntico formato co valor reconvertido a 25 peniques (peniques do sistema decimal), e ás pezas cuñadas a partir de 1818 recoñecéuselles o curso legal por esa cantidade. A partir de aí, seguiron a cuñarse co novo valor de 25 peniques (aínda que non apareza expreso), dotadas de curso legal aínda que con carácter exclusivamente conmemorativo.[20][21][22]
En 1990, o valor nominal das coroas cuñadas a partir desa data subiuse a cinco libras, para harmonizar a relación entre o seu tamaño, o seu valor nominal, os custos de produción e os beneficios da Royal Mint pola súa comercialización.[1][21]
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Coroa británica |