José García Nieto
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 6 de xullo de 1914  Oviedo (Restauración borbónica en España) |
| Morte | 27 de febreiro de 2001 (86 anos) Madrid (España) |
| Educación | Universidade de Barcelona Escola Oficial de Xornalismo |
| Actividade | |
| Ocupación | xornalista, poeta, escritor |
| Membro de | |
| Xénero artístico | Poesía |
| Premios | |
  | |
José García Nieto, nado en Oviedo o 6 de xullo de 1914 e finado en Madrid o 27 de febreiro de 2001, foi un poeta e escritor español, gañador do Premio Cervantes en 1996 polo conxunto da súa obra, e membro, canda Gabriel Celaya, Blas de Otero e José Hierro, da xeración poética da posguerra española.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]José García Nieto, naceu na localidade asturiana de Oviedo, o 6 de xullo de 1914, no nº 8 da rúa Portugalete (hoxe Melquíades Álvarez nº 6). Os seus pais foron José García Lueso e María de La Encarnación Nieto Fernández. O pai, que tiña a carreira de dereito, dedicouse ao xornalismo. Quedou orfo de pai aos 9 anos e coa súa nai viviu en Zaragoza, Toledo e mais Madrid, onde estudou bachalerato e creou os seus primeiros versos. Ao estalar a Guerra Civil española (1936-1939), ocupou o posto de secretario do Concello de Chamartín de la Rosa (ao que logo absorbieu o Concello de Madrid). Logo dunha detención sen cargos en 1939 pasou a cesante e quedou mobilizado para co seu batallón instalarse en Valencia, durante uns meses, e á volta volvérono prender e tras sete meses en prisión quedou libre sen cargos e puido volver ao seu antigo posto en Chamartín de la Rosa[1].
En 1940 publicou o seu primeiro libro de poemas, Visperas hacia ti, e desde entón dedicouse á literatura, especialmente á poesía, ao teatro, incluíndo a adaptación de clásicos españois, e ao guión cinematográfico. Recibiu numerosos galardóns, así en 1950 obtivo o Premio Adonáis por Dama de soledad, en 1955 logrou o Premio Fastenrath da Real Academia Española por Geografía es amor, en dúas ocasións, en 1951 e 1957, o Premio Nacional de Literatura. e en 1980 o Premio Mariano de Cavia de periodismo. En 1987 logrou o Premio González-Ruano de xornalismo e en 1996 concédenlle o Premio Cervantes polo conxunto da súa obra.
Como xornalista foi director das revistas Garcilaso, Poesía Española e a súa continuadora Poesía Hispánica. Nelas publicaron, entre outros escritores e poetas Luis Rosales, Leopoldo Panero, María Victoria Atencia, Juan José Cuadros, Ramón de Garciasol, Manuel Álvarez Ortega, Juan Antonio Villacañas, Juan Van Halen, Concha Lagos, Carlos Murciano, Francisco Umbral, Angelina Gatell, Jorge Teillier e mais José Miguel Ullán.
O 28 de xaneiro de 1982 Real Academia Española elixiuno académico, e pasou a ocupar a cadeira "i" que deixara vacante José María Pemán.
Obra
[editar | editar a fonte]- Víspera hacia ti (1940)
- Poesía (1944)
- Versos de un huésped de Luisa Esteban (1944)
- Tú y yo sobre la tierra (1944)
- Retablo de ángel, el hombre y la pastora (1944)
- Del campo y soledad (1946)
- Juego de los doce espejos (1951)
- Tregua (1951). Premio Nacional de Poesía
- La red (1955). Premio Fastenrath
- Geografía es amor (1956). Premio Nacional de Poesía
- El parque pequeño (1959)
- Corpus Chisti y seis sonetos (1962)
- Circunstancias de la muerte (1963)
- La hora undécima (1963)
- Memorias y compromisos (1966)
- Hablando solo (1967). Premio Ciudad de Barcelona
- Facultad de volver (1970)
- Taller de arte menor y cincuenta sonetos (1973)
- Súplica por la paz del mundo y otros "collages" (1973). Premio Boscán
- Sonetos y revelaciones de Madrid (1974)
- Los cristales fingidos (1978)
- El arrabal (1980)
- Nuevo elogio de la lengua española (1983)
- Sonetos españoles a Bolívar (1983)
- Donde el mundo no cesa de referir su historia (1983) -prosa-
- Piedra y cielo de Roma (1984)
- Carta a la madre (1988)
- Mar viviente (1989)
- El cuaderno roto (1989) -prosa-
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "José García Nieto". Real Academia de la Historia.
