Eugene Luther Gore Vidal (3 d'ochobre de 1925, West Point (es) – 31 de xunetu de 2012, Hollywood Hills)[9][10], más conocíu como Gore Vidal, foi un escritor, ensayista, militar, guionista y periodista d'Estaos Xuníos, candidatu al Premiu Nobel de Lliteratura.
Fíu d'Eugene Vidal y Nina Gore, consideraos miembros de la llamada aristocracia d'Estaos Xuníos, y venceyaos al Partíu Demócrata. Nació na famosa academia militar (West Point) de los Estaos Xuníos onde'l so padre yera instructor aeronáuticu. Darréu, Vidal adoptó como nome propiu l'apellíu del so güelu maternu, Thomas P. Gore, que fuera senador demócrata por Oklahoma.
De neñu llevar a Washington D.C., onde estudió nel colexu St. Albans. El so güelu Gore taba daquella ciegu, y el mozu Vidal lleía-y en voz alta, amás d'exercer frecuentemente como'l so guía, lo que-y dio accesu a los corrinos del poder (daqué pocu avezáu pa un rapazu). El non-intervencionismu del senador Gore foi dende entós una de les bases fundamentales de la filosofía política de Vidal, quien siempres s'amosó críticu colo que consideraba como «imperialismu estauxunidense».
Tres la so graduación na Phillips Exeter Academy, Gore apuntar na reserva del Exércitu de los Estaos Xuníos en 1943.
A los 21 años publicó la so primer novela, Williwaw —el nome de los repentinos vientos williwaw—, basada nes sos esperiencies como militar nel destacamentu de la badea d'Alaska. Foi un llibru bien recibíu pola crítica. Unos años más tarde, la so novela La ciudá y la pilastra de sal (The city and the pillar), na que fizo un cándidu aproximamientu a la temática gai, causó tal discutiniu que'l diariu The New York Times negar a publicar reseñes de los sos siguientes llibros. El llibru taba dedicáu a J.T., quien, según dellos rumores publicaos nuna revista, Vidal viose forzáu a almitir que se trataba del so amante en St. Albans, Jimmie Trimble, a quien se refier claramente nel llibru. Trimble morriera na batalla de Iwo Jima el 1 de xunu de 1945, y Vidal aseguraría que foi la única persona a la qu'amara. Coles mesmes qu'aumentaben les ventes poles sos noveles, Vidal trabayaba n'obres de teatru, películes y series de televisión como guionista. Dos d'estes obres, The Best Man y Visit to a Small Planet fueron grandes ésitos en Broadway y fueron depués afeches en películes que tamién tuvieron enforma ésitu.
En 1949 escribió la so novela En busca del rei (A Search for the King), na cual tomó la lleenda del trovador Blondel de Nesle convirtiéndolo n'amigu de Ricardo Corazón de Lleón. Ye una novela picaresca y d'aventures y, tal como davezu asocede nelles (ver, por casu, Los trés mosqueteros d'Alexandre Dumas padre), l'amistá ye la tema central.
A principios de la década de 1950, y usando'l seudónimu de Edgar Box, escribió tres noveles de misteriu que'l so protagonista yera'l detective ficticiu, Peter Sergeant.
La productora cinematográfica MGM contrató a Vidal como guionista en 1956. En 1959, el direutor de cine William Wyler riquió-y pa trabayar sobre'l guión de la película Ben-Hur, escritu por Karl Tunberg. Vidal aceptó trabayar con Christopher Fry p'afaer el guión a condición de que la MGM lu lliberara de los sos dos últimos años de contratu. A pesar d'ello, la muerte del productor Sam Zimbalist provocó entueyos a la d'establecer los títulos de creitu. El gremiu de guionistes resolvió'l problema col nomamientu de Tunberg como únicu guionista de la película, negando'l méritu tanto a Vidal como a Fry. Charlton Heston amosóse bien descontentu cola presunta homosexualidá d'una escena (homosexualidá cuidadosa y deliberadamente velada) que Vidal reclamaba escribir, y negó qu'ésti tuviera un papel significativu na creación del guión.
Vidal escribió tres noveles d'enforma ésitu. En 1964 publicó la meticulosamente documentada novela Xulianu, que rellata n'epístoles la vida del emperador apóstata, y de la que foi allabáu por numberosos psicólogu la so cuidadosa semeya del perfil sicopáticu al traviés de la esmolecedora figura del formosu príncipe imperial Constancio Galu. En 1967 escribió Washington D.C., centrada na política mientres la era de Franklin Delano Roosevelt; a lo último, publicó en 1968 una inesperada comedia satírica sobre la transexualidá llamada Myra Breckinridge, que sería llevada al cine con Raquel Welch y Mae West.
Tres dos obres de poco ésitu: Weekend (1968) y An Evening with Richard Nixon (1972), y l'estraña novela semi-autobiográfica Dos hermanes, Vidal centróse principalmente nes sos obres d'ensayu y en dos tendencies distintos nes sos noveles: la novela histórica relativa a la hestoria estauxunidense como Burr (1973), 1876 (1976), Lincoln (1984), Imperiu (1987), Hollywood (1989), La Edá d'Oru (2000), y una nueva incursión nel mundu antiguu: Creación (escrita en 1981 y publicada en versión estendida en 2002). Tamién creó delles risonderes y, con frecuencia, despiadaes invenciones satíriques como Myron (1975), una secuela de Myra Breckinridge, Kalki (1978), Duluth (1983), En direutu del Gólgota (1992) y La institución smithsoniana (1998).
Volvió escribir de forma ocasional pal cine y la televisión, incluyendo un telefilme sobre Billy el neñu con Val Kilmer, y una mini-serie sobre Abraham Lincoln. Tamién escribió'l guión orixinal pa la revesosa película Calígula, pero darréu'l so nome foi suprimíu pol direutor, y el productor reescribió'l guión camudando'l tonu y la temática del mesmu. Irónicamente, nun intentu fallíu por restaurar la visión orixinal de Vidal mientres la posproducción, la película terminó convirtiéndose en daqué que nin Vidal, nin Tintu Brass o Malcolm McDowell imaxinaren.
Ye posible que, contrariamente a los sos propios deseos, Vidal seya más respetáu como ensayista que como novelista. Los sos escritos traten principalmente sobre política, hestoria y temes lliteraries. Ganó'l «National Book Award» en 1993 por Estaos Xuníos (1952-1992), de la cual publicóse depués una secuela estendiendo la hestoria hasta 2000, llamada L'últimu imperiu. De magar, publicó dellos panfletos altamente críticos escontra l'alministración de Bush-Cheney, según el testu sobre los padres fundadores» d'Estaos Xuníos Inventando una nación. Publicó tamién unes memories con bona acoyida pol públicu: Memoria (Palimpset) (1995) y, según delles informaciones, siguió trabayando nuna continuación de les mesmes.
Na década de 1960, Vidal treslladóse a Italia, actuando nun caméu na película de Federico Fellini Roma. Les sos postures polítiques lliberales tán bien documentaes, y en 1987 escribió una serie d'ensayos titulaos Armageddon, onde esplora los pericuetos del poder nos Estaos Xuníos contemporáneos, y onde critica de forma despiadada al ex-presidente Ronald Reagan, al cual describe como «El trunfu del arte d'embalsamar».
N'agostu de 2004, el periódicu The New York Times informaba que Vidal, de 79 años, vendía la villa italiana que fuera la so residencia mientres 30 años, por motivos de salú, y que se camudaba de forma permanente a la so casa de Los Angeles.
Nuna entrevista en payares de 2007 pal periódicu mexicanu La Jornada, dixo que taba escribiendo un llibru sobre la guerra d'Estaos Xuníos contra Méxicu en 1848. Comentó que'l xeneral Ulysses S. Grant declaró más tarde que consideraba que la Guerra de Secesión foi'l castigu de Dios contra esti país pola inxusticia y la barbarie cometíes contra Méxicu en 1848. [1]
Amás del so güelu, Vidal tuvo otres conexones col Partíu Demócrata: la so madre, Nina, cásase con Hugh D. Auchincloss Jr., quien depués se convertiría en padrastru de Jacqueline Kennedy Onassis. Vidal foi tamién primu de Jimmy Carter y del exvicepresidente Al Gore.
Vidal consideróse siempres como un reformista radical, que la so intención ye la vuelta al republicanismu puru d'entamos de los Estaos Xuníos. Como estudiante, sofitó al movimientu America First (que s'oponía a la entrada de los Estaos Xuníos na Segunda Guerra Mundial); anque, al contrariu qu'otru siguidores d'esti movimientu, Vidal siguió afirmando, tres la guerra, que los Estaos Xuníos nun tendríen de arreyase nesti conflictu (depués opinaría, sicasí, que l'ayuda material a los aliaos foi una bona idea). Tamién suxirió que'l presidente Roosevelt afalara a los xaponeses a atacar a los Estaos Xuníos pa tener un casus belli que-y dexara entrar na guerra. Coles mesmes, cuntó que esti presidente yá disponía d'información previa sobre esti ataque.
Na so vida política, foi candidatu pol Partíu Demócrata al Congresu de los Estaos Xuníos en 1960 por Nueva York (presentándose naquella ocasión sol eslogan «You'll get more with Gore», «Vas Consiguir más con Gore»). Nestes eleiciones perdió l'escañu per escasu marxe nel distritu de Hudson River, tradicionalmente republicanu. A pesar de nun resultar escoyíu, algamó nel so distritu'l mayor porcentaxe de votos pal Partíu Demócrata en cincuenta años.
De 1970 a 1972 foi unu de los presidentes del Partíu Popular de los Estaos Xuníos, y participó en 1982 nes eleiciones primaries pal Senáu, del Partíu Demócrata por California, consiguiendo'l segundu puestu d'una llista de nueve y llogrando mediu millón de votos. Naquella ocasión presentóse sofitáu por celebridaes como Paul Newman y Joanne Woodward.
Vidal viose envolubráu nel discutiniu pola so rellación con Timothy McVeigh. Dambos intercambiaron correspondencia mientres McVeigh taba en prisión, y Vidal creía que McVeigh tuviera cómplices que-y arreyaríen nel atentáu terrorista d'Oklahoma. Tamién suxirió que l'ataque podría ser lleváu a cabu pol mesmu FBI pa consiguir lleis antiterroristes más dures. N'otra entrevista, Vidal dixo que Timothy McVeigh provocó esti atentáu como respuesta contra los Estaos Xuníos, alegando que'l FBI espiaba y asesinaba a estauxunidenses.
Vidal foi bien críticu cola alministración de Bush, de la mesma qu'antes lo fora con anteriores gobiernos, que la so política esterior yera considerada por él, como expansionista. Frecuentemente espresó un puntu de vista en distintes entevistes, ensayos y llibros según el cual, los estauxunidenses, «tamos agora gobernaos por una xunta d'homes del Pentágonu y petroleros como dambos presidentes Bush, Cheney, Rumsfeld, etc.». Aseguró que mientres munchos años, esti grupu y los sos asociaos trataron de faese col control del petroleu n'Asia central (tres, siempres según el so puntu de vista, consiguir tomar el control efectivu del petroleu del Golfu Pérsicu en 1991). Alrodiu de los atentaos del 11 de setiembre de 2001, Vidal escribió qu'estos ataques (de los cualos asegura que les autoridaes estauxunidenses teníen noticies previes de la so inminencia) xustificaron políticamente los planes que yá tenía los gobiernu de Bush n'agostu de 2001 pa invadir Afganistán n'ochobre d'aquel mesmu añu.
Vidal aldericó sobre la falta de defenses, incluyendo'l retrasu per parte de la Fuercia Aérea n'unviar los caces pa interceptar a los aviones secuestraos, comparando esti retrasu col tiempu que cabría esperar tres informase d'un secuestru. «Si estos fallos hubiérense por cuenta de la incompetencia», dixo, «tendríen d'habese xulgáu nos tribunales militares pa destituyir a los responsables máximos». En llugar d'esto, namái s'efectuó un númberu llindáu d'investigaciones sobre cómo los fallos potenciales de les axencies federales pudieron dexar qu'estos ataques asocedieren. Esto, conclúi Vidal, abre la posibilidá de qu'ello ye que el gobiernu dexara qu'asocedieren los ataques, col fin de capitalizar o catalizar los acontecimientos, y tapar lo que fueren unos bien discutibles fines políticos, arrexuntándolos sol nome de guerra contra'l terrorismu.
Mientres gran parte de los últimos años del sieglu XX, Vidal estremó'l so tiempu ente Ravello, Italia, na Mariña Amalfitana, y Los Angeles. En 2003, vendió la so casa de Ravello pa pasar la mayor parte del so tiempu en Los Angeles. En payares de 2003, morrió'l so compañeru de munchos años, Howard Austen. Fueron de fechu el so homosexualidá, según les sos idees polítiques progresistes, les causes principales de la perceguera que xeneró nes distintes alministraciones estauxunidenses, siendo oxetivu marcáu dende la dómina del McCarthismo.
Gore Vidal foi sociu honorariu de la Sociedá Nacional Llaica.