Cierva C.30

Cierva C.30
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Cierva Autogiro Company, A.V.Roe and Company Limited, Lioré et Olivier, Focke-Wulf Flugzeugbau GmbH

Konstruktor

Juan de la Cierva

Typ

wiatrakowiec

Konstrukcja

konstrukcja mieszana

Załoga

2

Historia
Data oblotu

1933

Lata produkcji

1934 – ?

Liczba egz.

ok. 140

Dane techniczne
Napęd

1 silnik gwiazdowy Armstrong Siddeley Genet

Moc

140 KM (103 kW)

Wymiary
Średnica wirnika

11,38 m

Długość

6,01 m

Wysokość

3,38 m

Powierzchnia nośna

100 m²

Masa
Własna

553 kg

Startowa

816 kg

Osiągi
Prędkość maks.

177 km/h

Prędkość przelotowa

153 km/h

Prędkość minimalna

26 km/h

Prędkość wznoszenia

3,6 m/s

Pułap

4900 m

Zasięg

460 km

Dane operacyjne
Użytkownicy
Wielka Brytania, Argentyna, Belgia, Dania, Francja, Hiszpania, Jugosławia, Japonia, Norwegia, Polska, Włochy, ZSRR

Cierva C.30brytyjski wiatrakowiec rozpoznawczy skonstruowany przez Juan de la Cierva.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Silnik Armstrong Siddeley Genet Major IV eksponowany w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie
Silnik Armstrong Siddeley Genet Major IV eksponowany w MLP w Krakowie

W 1932 roku hiszpański konstruktor Juan de la Cierva opracował nowy typ wiatrakowca, który otrzymał oznaczenie Cierva C.30. Różnił się od poprzednich konstrukcji wiatrakowców, gdyż nie posiadał skrzydeł, a siła nośna powstawała w czasie obrotu trójłopatowego wirnika. Sterowanie maszyną odbywało się za pomocą zmiany kąta płaszczyzny obrotu wirnika..

W 1933 roku prototyp został oblatany i spełnił warunki jakie był założone. Rozpoczęto jego produkcję w zakładach Avro. Sprzedano też licencję tego samolotu do Francji, gdzie w zakładach Lioré et Olivier był produkowany pod nazwą LeO C.30, oraz do Niemiec gdzie w zakładach Focke-Wulf produkowano go pod nazwą Focke-Wulf C 30 Heuschrecke. Sprzedano również licencję do Japonii, gdzie produkcji ich nie rozpoczęto lecz na jej podstawie opracowano własną konstrukcję Kayaba Ka-1.

Łącznie wyprodukowano ok. 140 wiatrakowców tego typu we wszystkich wytwórniach.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Wiatrakowiec C.30 miał konstrukcję mieszaną. Kadłub mieścił dwie odkryte kabiny, w obu znajdowały się urządzenia sterujące. Za silnikiem był umieszczony zbiornik paliwa oraz zbiornik oleju. Podwozie stałe trójpunktowe z kółkiem ogonowym. Siła nośna wytwarzana była przez trójłopatowy wirnik, którego wychyleniem można było sterować za pomocą drążka sterowego. Łopaty o konstrukcji dźwigarowej, kryte sklejką i płótnem. Usterzenie klasyczne. Napęd stanowił silnik gwiazdowy napędzający dwułopatowe śmigło ciągnące[1].

Użycie w lotnictwie

[edytuj | edytuj kod]

Wiatrakowiec ten znalazł zastosowanie w lotnictwie Wielkiej Brytanii gdzie był stosowany jako samolot rozpoznawczy, ale także do komunikacji na niedużych odległościach, kontroli ruchu, fotografowania z powietrza itp.

Podobne zastosowanie znalazły wiatrakowce produkowane na licencji we Francji i w Niemczech. W Niemczech stosowano je także jako samoloty ratownicze oraz o przewozu towarów w trudnym terenie, a w lotnictwie morskim jako samolot do wykrywania min morskich.

Kilka krajów w tym Polska zakupiły po jednym lub kilku wiatrakowców, które używano jedynie do testów i badań.

Polska zakupiła jeden wiatrakowiec Cierva C.30, który zarejestrowano jako samolot cywilny (SP-ANN). Sprowadził go do Polski lotem płk pil. Bolesław Stachoń. Następnie poddano go testom w Instytucie Lotnictwa w celu sprawdzenia czy może zostać użyty jako samolot wojskowy mogący zastąpić balony obserwacyjne w Batalionie Balonowym. Próby te jednak były negatywne, gdyż okazało się, że brak jest możliwości utrzymywania z nim łączności, nie można go uzbroić oraz brak jest miejsca na spadochrony dla załogi. W związku z tym zrezygnowano z jego zastosowania w lotnictwie wojskowym, a zakupiony egzemplarz przekazano do Aeroklubu Pomorskiego w Toruniu, gdzie był używany do 1939 roku[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]