Paulo Coelho

Paulo Coelho
Vida
Nacimientu Rio de Janeiro[1], 24 d'agostu de 1947[2] (77 años)
Nacionalidá Bandera de Brasil Brasil
Familia
Casáu con Christina Oiticica (1980 – )
Pareyes Christina Oiticica
Estudios
Estudios St. Ignatius College (en) Traducir
Llingües falaes portugués[3]
Oficiu escritor, novelista, blogueru, actor, compositor, poeta abogáu, escritor de ciencia ficción, lletrista, compositor de cantares, investigador
Llugares de trabayu Brasilia y Tarbes
Emplegadores Organización de les Naciones Xuníes
Trabayos destacaos El alquimista (es) Traducir
La quinta montaña (es) Traducir
Veronika decide morir (es) Traducir
Once minutos (es) Traducir
Brida (es) Traducir
A orillas del río Piedra me senté y lloré (es) Traducir
El demonio y la señorita Prym (es) Traducir
El zahir (es) Traducir
La bruja de Portobello (es) Traducir
La espía (es) Traducir
Premios
Influyencies Jorge Amado, Henry Miller, William Blake, Christina Lamb y Jorge Luis Borges
Miembru de Academia Brasileira de Letras
Xéneru artísticu música brasilana
IMDb nm0168723
paulocoelhoblog.com
Cambiar los datos en Wikidata

Paulo Coelho de Souza (24 d'agostu de 1947, Rio de Janeiro) ye un novelista, dramaturgu y lletrista brasilanu.

Ye unu de los escritores y novelistes más lleíos del mundu con más de 200 millones[5] de llibros vendíos en más de 150 países (224 territorios), traducíos a 81 llingües. Ye l'escritor con mayor númberu de siguidores nes redes sociales, alcazando cifres de 29,5 y 12,2 millones solu en Facebook y Twitter .[6] Dende ochobre de 2002 ye miembru de l'Academia Brasilana de les Lletres. Recibió destacaos premios y reconocencies internacionales, como la prestixosa distinción Chevalier de L'Ordre National de La Legion d'Honneur del gobiernu francés, la Medaya d'Oru de Galicia y el premiu Crystal Award que concede'l Foru Económicu Mundial, ente munchos otros premios que llogró gracies al so gran ésitu. Amás de recibir destacaos premios y menciones internacionales, na actualidá ye conseyeru especial de la Unesco pal programa de converxencia espiritual y diálogos interculturales según Mensaxeru de la Paz de Naciones Xuníes.

Escribe columnes periodístiques selmanales que se publicar en medios de tol mundu. Algamó l'ésitu col so mayor obra El alquimista. Paulo ta casáu cola pintora brasilana Christina Oiticica.

Biografía

[editar | editar la fonte]

Coelho nació'l 24 d'agostu en 1947 nuna pequeña familia de clase media alta y de fuerte influencia católica, en Rio de Janeiro. Los sos padres fueron Pedro Queima Coelho de Souza y Lygia Araripe, d'oficiu inxenieru y museógrafa respeutivamente.

A los siete años ingresa nel colexu xesuita San Ignacio de Rio de Janeiro. Paulo acaba odiando la naturaleza obligatoria de la práutica relixosa católica. Nun soporta nin rezar nin dir a misa pero llogra afayar la so verdadera vocación: ser escritor. Dende pequeñu amuesa interés na lliteratura; dedicar a lleer tou tipu de llibros: Trópicu de Cáncer, de Henry Miller, obres de Jorge Luis Borges, Marx, Hegel, Friedrich Engels, etc.[7] Llueu gana'l so primer premiu lliterariu nun concursu escolar de poesía, y la so hermana Sonia cunta cómo se fixo con un premiu de redaición al presentar a un concursu un escritu que'l mesmu Paulo tirara a la basura.[ensin referencies]

Los sos padres pretenden que sía inxenieru y por eso intenten reprimir los sos deseos de dedicase a la lliteratura, lo que provoca una gran rebeldía en Paulo, quien empieza a desobedecer les normes familiares.[7] Ye a los diecisiete años cuando, por cuenta de "inmadurez, rebeldía, incapacidá p'afaese a la sociedá, irritabilidá y actitúes radicales y estremistes", ye internáu nun hospital psiquiátricu, onde-y someten a delles sesiones d'electroshock.[7]

Poco más tarde, Paulo empieza a rellacionase con un grupu de teatru y a dedicase al periodismu.[8] Naquella dómina'l teatru nun taba bien vistu en ciertos niveles sociales, por eso los sos padres vuelven internalo.[7] Cuando sale, Paulo ta entá más perdíu y zarráu nel so mundu. La familia llama a otru médicu psiquiatra, el doctor Fajardo, quien fai una nueva apreciación del problema: Paulo nun ta llocu y nun va ser internáu; va faer un tratamientu d'unes 15 sesiones con él.[7] Trenta años dempués d'estes vivencies, Paulo Coelho escribiría una novela inspirada nesos años, Veronika decide morrer.[8]

Pasáu'l periodu de los centros psiquiátricos, Paulo empieza la carrera de derechu; sicasí, poco tiempu dempués abandona los sos estudios pa dedicase de nuevu al teatru. Ye la dómina de los sesenta y el mundu enteru garrasti a la esplosión del movimientu hippie. Brasil, so una dictadura militar bien represiva, tamién se fai ecu de los nuevos enclinos.[7] Paulo lleva entós el pelo llargu y va indocumentado por voluntá propia; mientres dalgún tiempu esperimenta con tou lo que la vida ufiérta-y, yá que quier vivir la esperiencia hippie con gran intensidá. La so pasión por escribir impúlsa-y a fundar una revista de la que solamente salen dos exemplares.

Nesa dómina conoz a Raúl Seixas, músicu y compositor, con quien Paulo escribe lletres de cantares.[8] Dalgunes d'elles: Eu nasci há dez mil anos tras (I Was Born Ten Thousand Years Ago), Gita, y Al Capone.[9][10] Col segundu discu collechen un gran ésitu y lleguen a vender más de 500.000 copies; ye la primer vegada que Paulo gana una gran cantidá de dineru. Hasta 1976 compón más de cientu venti cantares con Raúl Seixas y xuntos camuden el panorama del rock brasilanu. Tamién escribe para Elis Regina y Rita Lee.[11] Dempués de trabayar como lletrista pa los grandes nomes del cantar popular brasilana, dedicar al periodismu y a escribir dellos guiones pa la televisión.Once minutos - 2007.[12]

En 1972, Paulo y Raúl entren a formar parte de Sociedá Alternativa, una organización que s'opón a les ideoloxíes capitalistes, defende la llibertá de faer lo qu'unu desea y practica la maxa negro, esperiencies de les que fala más tarde nel llibru Les Valquiries (1992).[8]

Mientres esti periodu naz «Kring-hai», una serie de cómics en favor de la llibertá. El réxime dictatorial considerar amenazantes, polo que detién y encarcela a Raúl y a Paulo. Raúl sale al cabu de pocu, pero Paulo permanez ellí más tiempu por ser consideráu la "cabeza pensante". Pero les dificultaes nun acaben equí: dos díes depués de la so lliberación, Paulo ye secuestráu en plena cai y zarráu nun centru militar de tortura onde permanez dellos díes. Según les sos propies pallabres, lo que lu salva de la muerte ye dicir que taba llocu y qu'había estáu internáu en trés causes. Esta esperiencia marca fuertemente la so vida. Entós daquella, Paulo, con ventiséis años, decide que yá vivió abondu y que quier "ser normal". Consigue un emplegu na discográfica Polygram y ellí conoz a la que más tarde va ser la so esposa. En 1977 treslladar a Londres. Paulo merca una máquina d'escribir y empieza a dedicase de plenu a la lliteratura, ensin munches resultancies. Al añu siguiente vuelve a Brasil onde trabaya como executivu pa otra empresa discográfica, la CBS. Esta fase namái dura tres meses, tres los cualos dixébrase de la so esposa y dexa l'emplegu.

En 1979 produzse'l realcuentru con Christina Oiticica, una vieya amiga, cola que darréu contrái matrimoniu, y cola que sigue conviviendo hasta'l día de güei. La pareya viaxa a Europa y visiten dellos países. N'Alemaña, van al campu de concentración de Dachau. Ellí Paulo tien una visión na que se-y apaez la figura d'un home. Dos meses más tarde, atópa-y nuna cafetería d'Ámsterdam, averar a él y parolen un llargu ratu nel qu'intercambien opiniones y vivencies. L'home, que la so identidá Paulo nunca quixo revelar, suxúre-y un realcuentru col catolicismu. Paulo empieza a estudiar el llinguaxe simbólicu del cristianismu. Propón-y, tamién, faer el Camín de Santiago, una ruta medieval de pelegrinaxe ente Francia y España. Esi pelegrinaxe ye pal escritor el puntu d'inflexón na so vida.

Obres

[editar | editar la fonte]

Diariu d'un magu (El pelegrín)

[editar | editar la fonte]

En 1987, un añu dempués de percorrer el Camín de Santiago, Paulo escribe'l so primer llibru, El pelegrín de Compostela (col títulu orixinal O Diário de um Magu, ‘diariu d'un magu'). El llibru narra les sos esperiencies mientres la pelegrinación y afaya que lo estraordinario atopar nel camín de les persones comunes. Publicar nuna pequeña editorial brasilana, y anque nun tien repercusión ente la crítica, collecha un relativu ésitu de ventes.[13]

El alquimista

[editar | editar la fonte]

En 1988 escribe un segundu llibru bien distintu al primeru: El alquimista. Trátase d'un llibru simbólicu, una metáfora de la vida, nel que reflexa los sos estudios de alquimia mientres once años. Na so primer edición namái llogra vender 900 exemplares y la editorial decide nun siguir cola publicación.[13][14]

Busca entós una editorial mayor que s'interese pola so obra, la editora Rocco. En 1990 publicar Brida, que fala del don que cada unu de nós lleva dientro. La publicación d'esti llibru, qu'esta vegada yá tuvo l'atención de la prensa, lleva a El Alquimista y el Diariu d'un Magu al top de les llistes de best sellers. El alquimista viende más copies que nengún otru llibru na historia de Brasil ya inscríbese nel Llibru Guinness de los récores, por ser el llibru más traducíu (53 idiomes) hasta ochobre de 2003.[15] En 2002, el Jornal de Lletres de Portugal, la mayor autoridá nel campu de la lliteratura y del mercáu lliterariu en llingua portuguesa, confier a El Alquimista el títulu de llibru más vendíu d'esti idioma en tola so historia.

En mayu de 1993 la editorial HarperCollins publica una ambiciosa edición de 50.000 copies de El alquimista, lo que representa la mayor edición inicial d'un llibru brasilanu nos Estaos Xuníos. El direutor executivu de la editorial, John Loudon, presenta'l llibru diciendo: «Yera como llevantase a l'amanecida y ver salir el sol mientres el restu del mundu siguía dormíu. Esperái a que tolos demás espiértense y vean esto tamién.» Paulo siéntese apináu d'allegría al saber del entusiasmu de HarperCollins pol llibru. «Este ye un momentu bien especial pa mi», diz Paulo. El so editor conclúi la presentación diciendo: «Espero que la publicación del llibru sía tan llarga, escitante y llena d'ésitu como foi la so historia n'Iberoamérica».[ensin referencies]

Nel 2002, 10 años dempués, John Loudon escríbelu a Paulo. «El Alquimista convirtióse n'unu de los llibros más importantes na historia recién de la nuesa compañía. Tamos bien arguyosos del llibru y del so ésitu. ¡La historia del so ésitu con nós reflexa la historia del llibru!». HarperCollins entama una ambiciosa campaña pal 10º aniversariu de la so edición del llibru, qu'inclúi una versión mass market a la venta en tol mundu pa la creciente lexón de fans del llibru.

«La so forma d'escribir ye, verdaderamente, como música, ye tan guapa. Ye un don qu'envidio percima de toos», diz Julia Roberts pal documental Paulo Coelho: el alquimista de la pallabra de Discovery Networks/Polo Imagen. Per otru llau, Madonna declara nuna entrevista pa la revista alemana Sonntag-Aktuell, «El alquimista ye un llibru preciosu sobre la maxa, los suaños y les ayalgues que buscamos n'otru sitiu y depués atopamos nel nuesu estragal».

L'ésitu de El alquimista n'Estaos Xuníos marca l'entamu de la so carrera internacional. Dellos productores de Hollywood interésense darréu polos derechos, que son adquiríos en 1993 por Warner Brothers.

Antes d'Estaos Xuníos, El alquimista fuera primeramente publicáu nuna pequeña editorial d'España y en Portugal. N'España, nun ye hasta l'añu 1995 que'l llibru salta a les llistes de más vendíos. Siete años dempués, el Gremiu d'Editores publica que El alquimista (Editorial Planeta) foi'l llibru más vendíu mientres l'añu 2001 n'España. Per otru llau, la editorial española prepara nel añu 2002 una reedición ensin precedentes de la Biblioteca Paulo Coelho al completu. En Portugal (Editorial Pergaminho), Paulo Coelho ye l'autor más lleíu del país, superando'l millón de copies vendíes.

En 1993, Mônica Antunes, quien collabora con Paulo dende 1989 en lleendo los sos dos primeros llibros, funda en Barcelona l'axencia lliteraria Sant Jordi Acomuñaos xunto a Carlos Eduardo Rangel, cola misión de vender los derechos de la obra de Paulo.

En mayu d'esi añu, tres la publicación n'Estaos Xuníos de El alquimista, Mônica ufierta'l títulu a dellos editores internacionales. La primer editorial n'adquirir los derechos ye Ex Libris de Noruega. El so editor, Øyvind Hagen, escribe a Mônica: 'El llibru causóme un fondu impautu.' Dellos díes dempués, l'acabante fundar editorial francesa Anne Carrière Editions contesta a Mônica: 'Ye un llibru maraviyosu y voi faer tolo posible por que se convierta nun best seller en Francia.'

En setiembre del mesmu añu, El alquimista llega al visu de les llistes de más vendíos n'Australia. El "Sydney Morning Herald" apunta: 'Ye'l llibru del añu. Una obra encantadora d'infinita guapura filosófica.'

N'abril de 1994 El alquimista publicar en Francia. El llibru recibe maraviyoses crítiques y el públicu entórnase totalmente na obra, que empieza la so esguilada nes llistes de más vendíos. Dos díes antes de les Navidaes, Anne Carrière escribe a Mônica: 'Te unvio les llistes de más vendíos en Francia como regalu de Navidá. ¡Somos los primeres!' El alquimista algama'l nᵘ1 en toles llistes de Francia, onde permanez mientres más de cinco años consecutivos. A partir del fenomenal ésitu en Francia, los llibros de Paulo salen del ámbitu lliterariu pa tresformase nun fenómenu d'influencia n'Europa que s'espande per tol mundu.

De magar, caúna de los seis obres de Paulo traducíes hasta'l momentu al francés, llegó al primer puestu de les llistes, ocupando les primeres posiciones mientres meses ya inclusive esfrutando de la ocasión de tener trés de los sos títulos nel top ten simultáneamente.

Brida

[editar | editar la fonte]

Brida (1990), ye un llibru que trata la historia d'una nueva irlandesa de 21 años d'edá que conoz a un magu, a quien pide convertise nuna bruxa. Pero pa poder llegar a tener la maxa qu'ella siempres deseyó, Brida va tener que dase cuenta de que la llave ye simple: l'amor. El llibru amuésanos cómo'l grandor del amor puede superar toles torgues y dexar dir a l'alma ximielga.

Les valquiries

[editar | editar la fonte]

Escritu en 1992, trata d'un home que va en busca del so ánxel pa velo direutamente y falar con él. Col fin de llogralo viaxa al desiertu del Mojave, acompañáu de la so esposa, y nel so camín tienen d'atopase coles valquiries (divinidaes de la mitoloxía escandinava, fíes del dios Odín, que nos combates designaben a los héroes que teníen de morrer, a los que dempués sirvíen nel Valhalla, la morada de los héroes finaos en combate, una especie de paraísu pa éstos, que'l so dios del llugar ye Wotan), quien-y dirán qué tien que faer pa llograr el so cometíu. Nel so viaxe va dándose cuenta de qué coses tien de camudar na so vida, pa nun destruyir tou lo que consiguió, ente que la so esposa va afayando'l mundu nel que vive la so pareya.

A veres del río Piedra sentéme y lloré

[editar | editar la fonte]

(1994) La historia centrar en Pilar, una moza independiente, que se siente atayada pola vida rutinaria de la universidá y decide busca-y otru significáu a la so vida. La vida de Pilar da un entorno cuando s'atopa con un amigu de la so infancia, qu'agora ye un maestru espiritual y del que se rumorea que realiza milagros y sanamientos. El llibru narra'l viaxe de dambos al traviés de los Pirineos franceses.

El quintu monte

[editar | editar la fonte]

En 1996, Editorial Oxetiva adquier los derechos d'El quintu monte, la so siguiente publicación, con un anticipu de 1.000.000 de dólares, cifra nunca pagada a un autor brasilanu. Nesi mesmu añu, Philippe Douste-Blazy, ministru de Cultura francés noma a Paulo 'Caballeru de les Artes y les Lletres' diciendo, 'te convertisti nel alquimista pa millones de llectores. Los tos llibros faen bien porque aguiyen la nuesa capacidá de suañar, el nuesu deséu de buscar.' Tamién en 1996, Paulo ye nomáu conseyeru especial nel programa de la UNESCO 'Converxencies espirituales y diálogos interculturales.'

Esi mesmu añu, El Alquimista publicar n'Alemaña (Diogenes). La so versión en tapa dura bate'l récor nel añu 2002 con más de 306 selmanes de permanencia nes llistes de más vendíos de Der Spiegel.

Manual del guerreru de la lluz

[editar | editar la fonte]

En 1998, Paulo publica la so notable obra Manual del guerreru de la lluz, una coleición de pensamientos filosóficos que nos ayudar a afayar al guerreru de la lluz qu'esiste en cada unu de nós. El títulu tresformar nuna obra de referencia pa millones de llectores. La primer publicación ye n'Italia (Bompiani), con un espectacular ésitu de ventes.

Veronika decide morrer

[editar | editar la fonte]

Veronika decide morrer, con un estilu más narrativu, publicar en 1998 y rápido recibe escelentes crítiques. En setiembre, recibiera más de 1.200 correos electrónicos y cartes que cuntaben esperiencies asemeyaes. N'ochobre, dalgunos de les temes trataes nel llibru –depresión, síndrome de llerza, suicidiu– fueron aldericaos nun seminariu que tuvo repercusión nacional. «El 22 de xineru del siguiente añu, el senador Eduardo Suplicy lleó estractos del mio llibru nuna sesión plenaria y consiguió aprobar una llei qu'andaba dando vueltes pol Congresu de Brasil dende diba diez años: la que prohibe les internaciones hospitalaries arbitraries».

En xineru del añu 2000, Umberto Eco comenta pa Focus: «Gústame la novela más recién de Coelho. Realmente trescalóme fondamente». Per otru llau, Sinéad O'Connor declara pa The Irish Sunday Independent: «El llibru más increíble qu'enxamás lleera ye Veronika decide morrer». Paulo realiza un esitosu tour en 1998. Mientres la primavera visita Asia y mientres la seronda casi tolos países d'Europa del Este, viaxe que s'empecipia n'Istambul, nel Oriente Express, pasando por Sofía (Bulgaria) y remata en Riga (Letonia, Países Bálticos).

Nesi mesmu añu, Paulo participa na Feria del Llibru de Buenos Aires (Arxentina) con Veronika decide morrer.

En setiembre Paulo visita Israel. Tolos sos llibros fueron un ésitu de ventes dende la publicación d'El Alquimista. Eri Stematzky, dueñu de la cadena más grande de llibreríes n'Israel, comenta, "nun viera enxamás una cola tan llarga; gustaríame que llegara'l día en que la xente espere lo mesmo pa un autor israelín."

En mayu de 2000, Paulo visita Irán y conviértese nel primer escritor non musulmán en visitar oficialmente'l país dende 1979. Ye convidáu pol programa Centru Internacional pal Diálogu ente Civilizaciones. Antes de la so visita, envalórase que se vendieren millones d'exemplares de los sos llibros n'ediciones non oficiales (Irán nunca robló'l International Copyright Agreement). A partir de la visita, Paulo ye l'únicu escritor non musulmán que percibe derechos d'autor. Él nunca imaxinara que nuna tierra tan distante y tan distinta a la occidental, pudiera ser acoyíu de forma tan calorosa. Miles de llectores iraninos alleguen a les sos firmes y conferencies. Según pallabres de Paulo, "recibí munchos regalos, recibí enforma ciñu, pero sobremanera recibí la comprensión del mio trabayu, y esto trescalóme fondamente. Pa gran sorpresa mio, la mio alma llegara primero que yo, los mios llibros taben presentes y pudi atopar vieyos amigos nes persones que nun conocía. En nengún momentu sentíme estrañu en tierra estraña. Foi daqué que me trescaló enforma y enllenóme d'allegría porque sentí que más allá de cualquier cosa, esiste la posibilidá d'un diálogu con cualesquier ser humanu sobre la cara de la tierra. Irán amosóme qu'esto yera posible.

El demoniu y la señorita Prym

[editar | editar la fonte]

En setiembre publicar El demoniu y la señorita Prym con un llanzamientu simultáneu n'Italia (Bompiani), Portugal (Pergaminho) y Brasil (Oxetiva). Con esti llanzamientu coordinen docenes d'entrevistes pa medios de comunicación de tol mundu, na so casa de Rio de Janeiro.

Paulo recibe'l premiu 'BAMBI 2001', el más antiguu y famosu premiu alemán.[16] Según la opinión del xuráu, la creencia de Paulo Coelho de que'l destín y el don de cada ser humanu ye'l de aportar a un guerreru de la lluz» nun mundu escuru, contién un fondu mensaxe humanista, lo cual ye nesi añu particularmente conmovedor.

La primer vegada que Paulo viaxa a Colombia ye con ocasión de la Feria Internacional del Llibru de Bogotá del mesmu añu. Miles de persones aguarden la llegada del so ídolu, quien ye recibíu como una estrella del cantar. Paulo pide aselu y paciencia; va roblar tolos llibros. Tres cinco hores, róblense y vienden más de 4.000 llibros.

Paulo garrasti en setiembre a una firma de llibros en Borders (Londres). Según el direutor d'eventos, Finn Lawrence, la firma de la nueva novela de Paulo, El Demoniu y la señorita Prym (HarperCollins) «foi verdaderamente la firma más fenomenal del añu», con xente de los cinco continentes (de Xapón a Paquistán, Angola, América y tolos países europeos). En payares viaxa a Méxicu, onde millares de llectores esperen mientres hores la so llegada a la Feria Internacional del Llibru de Guadalaxara.

A principios del 2002, Paulo viaxa per primer vegada a China y visita Shanghai, Beixín, y Nankín, participando en numberosos eventos, ente ellos firmes de llibros y alcuentros con llectores.

En setiembre de 2002, Paulo causa una gran sensación mientres la so visita a Rusia, con cinco de los sos llibros nes llistes de más vendíos, con El Demoniu y la señorita Prym de primeres, siguíu de El Alquimista, Manual del guerreru de la lluz, Veronika decide morrer y El Quintu Monte (Sophia Publishers). En tan solo quince díes, viéndense más de 250.000 copies de los sos títulos en Rusia, lo que lleva a un total de más d'un millón de copies vendíes nun añu. Según el direutor de marketing de la cadena MDK, la firma de Paulo foi la mayor de toes. 'Foi la primer vegada que tanta xente vieno pa llograr un autógrafu del so autor favoritu. Na nuesa llibrería entamamos munches firmes y llectures, y tuvimos equí a invitaos famosos como los presidentes rusos Yeltsin o Gorbachev, ya inclusive a Vladimir Putin, pero nun podemos recordar tal cantidá de xente. Foi realmente increíble. MDK tien que dexar fuera a cientos de llectores preparaos pa xunise al enorme ensame.

En payares, l'autor visita los países escandinavos y participa n'eventos entamaos na llibrería Tanum y nel Rockfeller (pal programa televisivu Bokbadet) en Oslo, según na Academic Bookstore en Helsinki, y na llibrería NK n'Estocolmu.

Once minutos

[editar | editar la fonte]

Publicáu en 2003, tratar d'unu de los llibros más aclamaos del escritor amás de El alquimista. Esplica la historia de María, una moza d'un pueblu al norte de Brasil que, inda adolescente, viaxa a Rio de Janeiro, ónde conoz a un empresariu que-y ufierta un bon trabayu en Xinebra. Ellí, María suaña con atopar fama y fortuna pero va acabar exerciendo la prostitución. L'aprendizaxe que va estrayer de les sos dures esperiencies va modificar pa siempres la so actitú ante sí mesma y ante la vida. Once minutos ye una novela qu'esplora la naturaleza del sexu y del amor, la intensa y mala rellación ente cuerpu y alma, y cómo algamar la perfecta unión ente dambes. Esta obra ufierta al llector una esperiencia inigualable de llectura y reflexón.

El presente llibro algamó un gran ésitu'l mesmu añu nel que se publicar.

El Zahir

[editar | editar la fonte]

Cuando l'ausencia convertir n'obsesión. Un reconocíu escritor de fama mundial afaya un día que la so muyer, corresponsal de guerra, sumió ensin dexar rastru. ¿Foi secuestrada, víctima d'un atentáu o a cencielles sentíase insatisfecha col so matrimoniu? Cuando la so ausencia convertir nuna obsesión, el narrador propónse atopar les respuestes a toles entrugues que se-y plantegaron, y empecipia el camín escontra un destín desconocíu.

La bruxa de Portobello

[editar | editar la fonte]

Esta novela publicada en 2006 cuenta la historia de Athena, una muyer con un don de la naturaleza. Fía adoptiva d'una muyer libanesa y un prósperu industrial de Beirut, treslladar a vivir a Londres cola so familia pocu dempués qu'españe la guerra nel so país. Na universidá conoz al que se va convertir en padre del so fíu, pero les dificultaes que traviesa la moza faen que'l matrimoniu llueu se ruempa. Convertida en madre, nun puede dexar de pensar na muyer que la traxo al mundu y, pa entender cómo pudo abandonala, decide entamar un viaxe a Rumanía y buscar a la so madre biolóxica. «Pero un viaxe nunca te lleva namái a ónde pensabes dir, y lo que Athena afaya nesti viaxe daqué que va camudar pa siempres la so vida y les vides de los que la arrodien. Trama fascinante y llena d'intriga, al traviés de la cual el llector acaba afayando una llarga tradición basada na fuercia femenín y nel amor.»

El vencedor ta solo

[editar | editar la fonte]

Ambientada na curiosa redolada del festival de Cannes, El vencedor ta solo va muncho más allá del luxu y el glamour, y empónnos a una fonda reflexón alrodiu de la fuercia de los mesmos suaños y de cuál ye la escala de valores cola que midimos. Mientres 24 hores siguimos los pasos d'Igor, empresariu rusu magnate de les comunicaciones, estrozáu por una doliosa rotura sentimental, y conocemos la so delirante plan p'atraer l'atención de la so ex muyer. Nel so camín van cruciase Gabriela, una nueva y ambiciosa actriz; Jasmine, modelu de Ruanda exiliada n'Europa; Javits, un productor influyente y corrupto; y Hamid, estilista qu'empezó de cero y ta güei nel visu de la so gloria. Un intensu, sinceru y bien documentáu viaxe escontra la nuesa constante fascinación pola fama, l'ésitu y el dineru, que s'alza hasta convertise nuna atanante y necesaria denuncia del llau más superficial, intrescendente y depredador del mundu en que vivimos.

Aleph

[editar | editar la fonte]

Dellos llibros lléense, otros vívense. Con esta frase publicar en 2010 Aleph, unu de los llibros más queríos polos llectores de Paulo Coelho. La historia inspirar nun viaxe de casi diez mil quilómetros dientro del tren Transiberianu. Una redolada duro y claustrofóbico que pon a prueba les reacciones del protagonista y ábrelu a una forma anovada de rellacionase coles persones que lu arrodien.

El manuscritu atopáu en Accra

[editar | editar la fonte]

Escritu en 2012, El manuscritu atopáu en Accra asitiar nel Xerusalén de 1099. La historia tien llugar mientres la ciudá preparar pa la invasión de los cruzaos. Ye nesi momentu cuando un griegu, conocíu como'l Coptu, convoca al pueblu, nuevos y vieyos, homes y muyeres, a axuntase xunto a él. El llibru ta estructurado polos grandes temes de la nuesa esistencia y ye una clara invitación a cavilgar. ¿Qué valores queden cuando tou foi destruyíu?

El manuscritu atopáu en Accra ye'l primer llibru de Paulo Coelho somorguiáu na nueva cultura dixital. El llibru collechó un ésitu increíble en toles comunidaes sociales, onde'l llectores compartieron les sos frases dende'l principiu. En parte ye por cuenta de que'l testu ta estructurado por bloques y facilita la so fragmentación, dexando una llectura muncho más dixital. Tal que apuntó Silvio Meira mientres l'últimu congresu dixital del llibru en São Paulo (Brasil), "lo más interesante del trabayu de Coelho ye qu'apunta cómo los testos van lleer nun futuru bien próximu." Según Meira, "El manuscritu atopáu en Accra" ejemplifica cómo interactuamos anguaño.

Títulos

[editar | editar la fonte]

Linda ta casada con un home ricu, tienen dos fíos y la familia vive nuna formosa casa en Xinebra, Suiza. Trabaya nel periódicu más importante del país, ye guapa, visti bien y tien tou lo que pueda deseyase. A güeyos de toos, la so vida ye perfecta. Sicasí, nun ye feliz; una gran insatisfaición escomer y siéntese culpable por non ser capaz d'esfrutar de lo que tien. Por eso nun fala con naide de lo qu'asocede. Ama al so home pero la rellación con él haise vueltu rutinaria, apática.

Un día, el periódicu unviar a entrevistar a Jacob König, un antiguu noviu del institutu qu'agora ye un políticu de cierta relevancia. Esti alcuentru ye abondu por que ella siéntase capaz de faer daqué colo que suañaba dende rapaza, y empieza a dar rienda suelta a les sos fantasíes. Vuelve sentir pasión pola vida. Agora va faer tou lo que sía pa conquistar esi amor imposible y va baxar hasta'l fondu del pozu de les emociones humanes para, a lo último atopar la so redención.

Otres actividaes

[editar | editar la fonte]
Yehudi Menuhin

La obra de Paulo Coelho tesciende les llendes lliteraries pa pasar a otros sectores cultural y social.

El alquimista foi afechu y representáu nos cinco continentes en distintes aguaes teatrales: musical, teatru-danza, teatru de marionetes, llectures dramatizadas, ópera. Tamién foi lleváu al cine por Laurence Fishburne, quien la dirixó, produció y protagonizó.[14][27] Nun futuru esta obra inclusive va llegar a los escenarios de Broadway en forma de musical. En 1998 fíxose l'adautación de Brida[28] pa una serie de televisión qu'espublizó la Rede Manchete de Brasil, con escasu ésitu.[29] En 2009 estrénase la película Veronika Decides to Die, que ye l'adautación cinematográfica de Verónika decide morrer, so la direición d'Emily Young y protagonizada por Sarah Michelle Gellar.

En 2009 Coelho entamó un concursu al traviés d'Internet por que los sos llectores crearen una película sobre'l so llibru La bruxa de Portobello, surdiendo d'ello The Experimental Witch,[30] una obra realizada por catorce llectores de dellos países y estrenada nel Festival de Cine de Roma.[31][32]

Paralelamente a los llibros, esiste una serie de productos rellacionaos col autor y la so obra. Ente ellos axendes, calendarios, diarios, llibros de cita y regalu, llibros d'arte. Inclusive una triloxía de xuegos electrónicos: «El pelegrín» («Pilgrim: Faith as a Weapon»), 1997; «La lleenda» («The Legend of the Prophet and the Assassin»), 2000; y «Los secretos de Alamut» («The Secrets of Alamut»), 2001, (The Arxel Guild) diseñaos en collaboración col autor.[33]

La constante presencia de Paulo nos medios de comunicación puede vese tamién en forma d'artículos y columnes periodístiques. A lo llargo de los años, l'autor escribió un gran númberu d'artículos y ensayos pa los más importantes medios de comunicación. En marzu de 1998, empezó una columna selmanal pal periódicu brasilanu O Globo.[34] L'ésitu d'acoyida ente los llectores foi tal qu'empezamos a sindicar les columnes n'otros medios internacionales. Diarios como Reforma de Méxicu, siguen publicando estos testos tres 4 años de collaboración.[35] Les sos columnes periodístiques publicáronse regularmente en "Corriere della Sera" (Italia),[36] El Selmanal (España), Ta Nea (Grecia), TV Hören + Sehen y Welt am Sonntag (Alemaña), Anna (Estonia), Zwierciadlo (Polonia), L'Universu (Ecuador), Revista Viva (Arxentina), El Nacional (Venezuela), L'Espectador (Colombia) y China Times Daily (Taiwán) ente munchos otros medios.

Na rede tamién hai cabida pa la obra del autor. Paulo compón una serie de 365 ensayos curtios que se publicaron en forma de mensaxes diarios nos siguientes portales d'Internet: Ynet (hebréu), RCS (italianu), UOL (portugués) y Terra (castellán). Paulo creó una llista de distribución, Manual On-Line, que cunta con más de 30.000 subscriptores.

Protagonizó documentales de calter autobiográficu pa Discovery Networks/Polo Imagen (Llatinoamérica y España), ZDF (Alemaña) y Unknown Planet (Rusia). N'otros, presentóse-y realizando viaxes, RTÉ (Irlanda), o pelegrinaxes, NHK y Aichi (Xapón). En 2003 participó nel documental francés Les cendres du Phénix (Les cenices del Fénix), un viaxe pol El Líbanu col relixosu Mansur Labaky.[37] La figura de Paulo sirvió n'otros documentales pa presentar aspeutos de la vida brasilana, Productions Espace Vert (Canadá y Francia).

En 1996 fundó, xunto a la so esposa, Christina Oiticica, l'Institutu Paulo Coelho» qu'apurre ayuda y oportunidaes a neños y vieyos brasilanos. Sostiense económicamente namái colos derechos d'autor de Coelho.[38]

Crítica

[editar | editar la fonte]

A pesar del so ésitu de ventes, ye consideráu por un sector de la crítica como un autor menor,[8] debíu principalmente a la simplez de les sos construcciones gramaticales, tomaos, na so mayoría, de testos antiguos como la Biblia, Les mil y una nueches, el Majabhárata y el Ramaiana. Pa dalgunos, El alquimista sería una versión estendida de Historia de dos que suañaron, un cuentu de Jorge Luis Borges, quien sí anota al pie: «Tomáu de Les mil y una nueches».[ensin referencies]

L'ensayista y doctor en lliteratura Janilto Andrade publicó un llibru tituláu Por que não ler Paulo Coelho,[39] nel que fai una crítica nada arrogante de El alquimista. Apunta a les contradicciones, los personaxes mal construyíos, a última hora, a la falta de coherencia.[40]

Clandestín Menéndez, nel so llibru Cuadiernos críticos, falando sobre El alquimista, fai mención a la falta de sentíu del humor del autor y critica el fechu de que Coelho tea convencíu de saber verdaes.[41]

Coles mesmes l'autor colombianu Héctor Abá Faciolince publicó un artículu, tituláu Por qué ye tan malu Paulo Coelho nel que criticaba, principalmente, la estructura simplaya de la mayor parte de la producción lliteraria de Coelho, comparándola coles estructures descrites nel estudiu sobre les formes canóniques del cuentu infantil lleváu a cabu por Vladimir Propp. [3]

Premios y condecoraciones

[editar | editar la fonte]

Reconocencies

[editar | editar la fonte]
  • El 25 de xunetu de 2002, Paulo Coelho ye escoyíu pa ocupar el sillón númberu 21 de la prestixosa Academia Brasilana de les Lletres (ABL).[46][47] A pesar de ser siguíu por millones de llectores, l'autor foi refugáu por dellos sectores de la crítica lliteraria, polo que'l so ingresu na Academia convertir nun gran acontecimientu social. El 28 d'ochobre, con un discursu qu'apondera la utopía y la fe, Paulo toma posesión del so cargu na ABL. Ente les sos pallabres, cita la frase del so antecesor, l'economista Roberto Campos,
La violencia de la flecha dignifica'l blancu. Munches vegaes, en momentos en que me sentía xulgáu con escesiva severidá pola crítica, alcordábame d'esta frase. Y alcordábame tamién d'otru suañu, del cual nun taba dispuestu a arrenunciar: entrar, un día, na Academia Brasilana de Lletres.[48]
  • En 2007 la ONX nomar «mensaxeru de la paz» nel área «diálogu intercultural».[49]
  • L'escritor y periodista brasilanu Fernando Morais escribió la so biografía El magu – La estraordinaria historia de Paulo Coelho, asegurando que «ye'l meyor personaxe qu'atopé en tola mio carrera».[8]
  • En Santiago de Compostela, España, nomaron una cai nel so honor: la «Rúa Paulo Coelho».[11]
  • En marzu de 1999 ye nomáu segundu autor más vendíu en tol mundu en 1998, según la revista francesa Lire.
2007-13-Paul-Macleod
  • A principios de 2017, Paulo Coelho foi nomáu pola Fundación Albert Einstein como unu de los 100 visionarios más importantes del nuesu tiempu .[50]

Fundación Paulo Coelho

[editar | editar la fonte]

En payares de 2014, Paulo Coelho acabó de xubir alredor de 80.000 documentos -manuscritos, diarios, fotografíes, cartes de llectores, retayos de prensa- y creó una Fundación Paulo Coelho virtual xunto a la fundación física con sede en Xinebra.

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 10 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 9 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  3. ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  4. ↑ Data: 2002.
  5. ↑ [1]
  6. ↑ http://www.publishingtrends.com/2017/08/social-media-childrens-adult-books-posts/
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Esther Gloria (2004). Paulo Coelho: Los senderos del pelegrín (en castellanu). Madrid, España: Güeyos de Papel Ediciones SL. ISBN 8496138089. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 Renée, Diana (22 d'agostu de 2007). «Múltiple y polémicu, Paulo Coelho cumple 60 años». Perfil. Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
  9. ↑ «Paulo Coelho. About the Author. Biography» (inglés). Harper Collins Canada. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  10. ↑ «Resultaos de busca: Coelho» (portugués). Brasil: Cifres. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-09-23. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  11. ↑ 11,0 11,1 Saláu, Daniel (24 de xunu de 2008). «La factoría Paulo Coelho». Madrid, España: El País. Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
  12. ↑ Coelho, Paulo (2006). Once minutos (en castellanu – traducción d'Ana Belén Mariñes). Barcelona, España: Planeta, páx. 250. ISBN 9788408068518. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 «Paulo Coelho». Conocer al autor. Archiváu dende l'orixinal, el 2010-10-22. Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
  14. ↑ 14,0 14,1 EFE (29 de mayu de 2008). «Paulo Coelho diz que les crítiques negatives ayudar a vender cien millones de llibros». Eñe. Revista de cultura editorial = Clarín. Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
  15. ↑ «Most translations of a single title signed by the author in 1 sitting» (inglés). Guinness World Records. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  16. ↑ 16,0 16,1 «The BAMBI award goes to…» (inglés). Alemaña: BAMBI. Archiváu dende l'orixinal, el 7 de xunetu de 2011. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  17. ↑ Coelho, Paulo (2010). Valquiries (en castellanu – traducíu por Ana Belén Mariñes). Barcelona: Planeta, páx. 194. ISBN 9788408093190. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  18. ↑ Coelho, Paulo (3 d'avientu de 2008). A veres del río Piedra sentéme y lloré (en castellanu – traducción d'Alfonso Idecona). Arxentina: Booket, páx. 240. ISBN 978-987-1144-34-1. Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
  19. ↑ Coelho, Paulo (2007 – cuarta edición). El quintu monte (en castellanu – traducción de Montserrat Mira). Méxicu: Grijalbo: Random House Mondadori, páx. 258. ISBN 9789707802940. Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
  20. ↑ Coelho, Paulo (2001, 2000). El demoniu y la senorita Prym (en castellanu – traducción de M. Dolors Ventos). Buenos Aires: Planeta, páx. 201. ISBN 9789504907213. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  21. ↑ (2005) El Zahir (en castellanu – traducción d'Ana Belén Mariñes). Barcelona: Planeta, páx. 286. ISBN 9788408059691.
  22. ↑ Coelho, Paulo (2006). La bruxa de Portobello (en castellanu – traducción d'Ana Belén Mariñes). Barcelona, España: Planeta, páx. 250. ISBN 9788408068518. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  23. ↑ Coelho, Paulo (2008). arcu/oclc/428365609&referer=brief_results El camín del arcu. ISBN 9780557011957. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  24. ↑ Axencia EFE (29 de xunetu de 2010). «Aleph ye'l nuevu llibru de Paulo Coelho». Sieglu XXI. Archiváu dende l'orixinal, el 2015-09-24. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  25. ↑ Expansión (28 d'agostu de 2014). «Adulteriu, el nuevu llibru de Paulo Coelho». Consultáu'l 2 de setiembre de 2014.
  26. ↑ ABC (4 d'ochobre de 2016). «Paulo Coelho publica güei «La espía», un percorríu pola vida de Mata Hari». Consultáu'l 8 de payares de 2016.
  27. ↑ «Laurence Fishburne va llevar 'El Alquimista' de Paulo Coelho al cine». España: Europa Press (19 de mayu de 2008). Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
  28. ↑
  29. ↑ Rivera, Miguel (13 de febreru de 2006). «BRIDA - 1998» (portugués). Brasil: Rede Manchete. Archiváu dende l'orixinal, el 2020-09-26. Consultáu'l 12 de febreru de 2011.
  30. ↑
  31. ↑ Elisabetta Piqué (21 d'ochobre de 2009). «Coelho estrenó un novedosu proyeutu en Roma». La Nación. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  32. ↑ «Paulo Coelho's The Experimental Witch» (italianu). Cinema. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  33. ↑ «Paulo Coelho» (inglés). MobyGames. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  34. ↑ «Paulo Coelho. Mensagem do dia» (portugués). O Globo. Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
  35. ↑ «Resultáu de busca d'artículos». Méxicu: Reforma. Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
  36. ↑ «el_giorno=&src_a el_mese=&src_a el_anno=&order=DESC&src_testata_01=corsera&cerca=cerca Corriere della Sera - Archivio storico - Ricerca» (italianu). Corriere della Sera. Consultáu'l 12 de febreru de 2011.
  37. ↑ EFE | Londres (15 de setiembre de 2003). «Coelho participó en documental». L'Universu. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  38. ↑ «Paulo Coelho presenta en Madrid el so nuevu proyeutu solidariu: Ye un compromisu d'amor». Madrid, España: Hola (23 d'abril de 2009). Archiváu dende l'orixinal, el 2015-06-13. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  39. ↑ Janilto Andrade (2004). Por que não ler Paulo Coelho (en portugués). Rio de Janeiro (Brasil): Calibán, páx. 98. ISBN 9788587025166. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  40. ↑ «Livro critica Paulo Coelho» (portugués). Bonde (4 de xineru de 2005). Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  41. ↑ Clandestín Menéndez (2005). Cuaderno críticos. Madrid: Lliteratures Comunicación, páx. 252. ISBN 9788460925675. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  42. ↑ 42,0 42,1 42,2 42,3 42,4 «Escritor brasilanu Paulo Coelho gana premiu en feria del llibru en Méxicu». L'Universu (27 de payares de 2006). Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
  43. ↑ EFE - París (26 de mayu de 2003). «Ministru francés condecoró a Paulo Coelho». L'Universu. Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
  44. ↑ «Corine 2002 | Laudators» (alemán). CORINE International Book Awards. Archiváu dende l'orixinal, el 2011-09-16. Consultáu'l 12 de febreru de 2011.
  45. ↑ «Premiati - 23° Edizione, 2001» (italianu). Italia: Premiu Fregene. Consultáu'l 12 de febreru de 2011.
  46. ↑ «Membros» (portugués). Academia Brasileira. Consultáu'l 11 de febreru de 2011.
  47. ↑ Aries, Juan (26 d'agostu de 2002). «Paulo Coelho ingresa na Academia de les Lletres de Brasil». Madrid, España: El País. Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
  48. ↑ Coelho, Paulo. «Discursu de Posse». Academia Brasileira. Consultáu'l 12 de febreru de 2011.
  49. ↑ «Newsmakers: Paulo Coelho, UN Messenger of Peace» (inglés). UN News Centre (22 d'avientu de 2010). Consultáu'l 12 de febreru de 2011.
  50. ↑ [2]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]