Wykonawca albumu studyjnego | ||||
Ray Charles | ||||
Wydany | ||||
---|---|---|---|---|
Nagrywany |
czerwiec 2003 – marzec 2004 | |||
Gatunek |
R&B, soul, jazz, pop, urban contemporary | |||
Długość |
51:31 | |||
Wydawnictwo |
Liberty EMI Records UK. Hear Music, Concord, EMI[1] | |||
Producent |
John Burk, Phil Ramone | |||
Oceny | ||||
| ||||
Album po albumie | ||||
| ||||
Single z albumu Genius Loves Company | ||||
|
Genius Loves Company – ostatni album studyjny rhythm and bluesowego i soulowego muzyka Raya Charlesa, wydany 31 sierpnia 2004 roku, po śmierci artysty. Sesje nagraniowe trwały od czerwca 2003 roku do marca 2004 roku[12]. Płyta składa się ze standardów muzyki popularnej, country, blues oraz R&B, wykonywanych przez Charlesa w duetach m.in. z Natalie Cole, Eltonem Johnem, Norah Jones, B.B. Kingiem, Gladys Knight, Dianą Krall, Vanem Morrisonem, Williem Nelsonem i Bonnie Raitt. Genius Loves Company był ostatnim albumem artysty nagranym i skompletowanym przed jego śmiercią w czerwcu 2004 roku.
Album wyprodukowany został w wyniku współpracy dwóch wytwórni: Concord i Hear Music, należącej do Starbucks, największej na świecie sieci kawiarni[13]. Genius Loves Company była tym samym pierwszą niekompilacyjną płytą wydaną przez Hear Music, a także jednym z najpopularniejszych albumów Charlesa. Płyta promowana była przez Starbucks oraz dostępna w kawiarniach sieci.
2 lutego 2005 roku Genius Loves Company pokrył się potrójną platyną w Stanach Zjednoczonych, gdzie sprzedał się w ponad trzech milionach kopii. Na całym świecie album roszedł się w około sześciu milionach egzemplarzy[14].
Nagrywałem z tak wieloma niesamowitymi artystami w mojej karierze, ale nigdy na własny album z duetami. Pomyślałem, że to odpowiedni czas, aby sprowadzić część moich przyjaciół, których kocham oraz artystów, których podziwiam do mojego studia, by zaśpiewali ze mną. Wszyscy goście wnieśli własną magię do każdego z utworów. To jest to, czego chcieliśmy i dokładnie to otrzymaliśmy. Stworzyliśmy covery tego wszystkiego, od country do R&B, popu, rocka i bluesa. Nigdy nie pozwoliłem im dać się zamknąć w małym pudełku, i ta płyta wyraża to otwarte uczucie. Piękna piosenka jest piękną piosenką - i śpiewanie z tak wieloma wspaniałymi wykonawcami jest błogosławieństwem od Boga.
Odkąd ogromny sukces w 1962 roku odniosły albumy Modern Sounds in Country and Western Music oraz Modern Sounds in Country and Western Music Volume Two, większość kolejnych płyt Charlesa spotkała się z dużą krytyką[15]. Genius Loves Company okazał się być sukcesem i udanym powrotem. Szybko uplasował się na szczycie Billboard 200, będąc tym samym pierwszym od czterdziestu lat albumem artysty, który zajął miejsce #1 zestawienia. Płyta stała się również najlepiej sprzedającym się albumem w twórczości muzyka[16].
Genius Loves Company zadebiutował na miejscu #2 Billboard 200, a 5 marca 2005 roku uplasował się na szczycie notowania[17]. Album często odtwarzany był na antenach stacji radiowych grających jazz, blues, R&B, urban contemporary i country, a także zyskał przychylne opinie krytyków oraz muzycznych publikacji. W pierwszym miesiącu od wydania płyta rozeszła się w ponad dwóch milionach kopii w Stanach Zjednoczonych oraz w ponad trzech milionach egzemplarzy na świecie. Duży sukces Genius Loves Company (ponad sześć milionów sprzedanych kopii) spowodował, iż do jego promocji i dystrybucji dołączyła sieć Starbucks[18]. Szacuje się, że Starbucks Coffee Company przyczyniła się do sprzedaży niemal trzydziestu procent całkowitej liczby nabytych egzemplarzy. Po zdobywaniu kolejnych certyfikatów: złota, platyny i multi-platyny, album pokrył się trzykrotną platyną w Stanach Zjednoczonych, przyznaną przez Recording Industry Association of America 2 lutego 2005 roku[14].
W Polsce album uzyskał status złotej płyty[19].
W grudniu 2004 roku album otrzymał dziesięć nominacji do nagród Grammy[20]. 47. ceremonię rozdania nagród Grammy, która odbyła się 13 lutego 2005 roku zdominował Genius Loves Company, zdobywając aż osiem statuetek, w tym m.in. w jednych z najważniejszych kategorii: Album of the Year oraz Record of the Year za „Here We Go Again”.
Zdobyte nagrody[21]:
1. | „Here We Go Again” z Norah Jones (Lanier/Steagall) | 3:59 |
2. | „Sweet Potato Pie” z Jamesem Taylorem (Taylor) | 3:47 |
3. | „You Don’t Know Me” z Dianą Krall (Arnold/Walker) | 3:55 |
4. | „Sorry Seems to Be the Hardest Word” z Eltonem Johnem (John/Taupin) | 3:59 |
5. | „Fever” z Natalie Cole (Cooley/Davenport) | 3:30 |
6. | „Do I Ever Cross Your Mind?” z Bonnie Raitt (Burnette/Smotherman) | 4:34 |
7. | „It Was a Very Good Year” z Williem Nelsonem (Drake) | 4:59 |
8. | „Hey Girl” z Michaelem McDonaldem (Gerry Goffin/Carole King) | 5:15 |
9. | „Sinner’s Prayer” z B.B. Kingiem (Fulson/Glenn) | 4:25 |
10. | „Heaven Help Us All” z Gladys Knight (Miller) | 4:32 |
11. | „Somewhere Over the Rainbow” z Johnnym Mathisem (Arlen/Harburg) | 4:54 |
12. | „Crazy Love” z Vanem Morrisonem (Morrison) | 3:42 |
|
51:31 | |
Rok | Notowanie | Pozycja[12] |
---|---|---|
2004 | Billboard 200 | #1 |
2004 | Top Canadian Albums | #1 |
2004 | Top Internet Albums | #1 |
2004 | Top R&B/Hip-Hop Albums | #4 |
Rok | Singel | Pozycja[12] | |||
---|---|---|---|---|---|
Billboard Hot 100 | Hot R&B/Hip-Hop Songs | Adult Contemporary | |||
2004 | „You Don't Know Me” | – | – | 21 |