NGC 411

NGC 411
Φωτογραφία του NGC 411 από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ.
Credit: NASA/ESA
Παρατηρησιακά δεδομένα (J2000 Εποχή)
ΑστερισμόςΤουκάνα
Ορθή αναφορά01h 07m 55.95s[1]
Απόκλιση-71° 46′ 04.5″[1]
Απόσταση179,000 ± 13,000 ly
(55,000 ± 4,000 pc)[2] ()
Φαινόμενο μέγεθος (V)12.1[1]
Φαινόμενες διαστάσεις (V)2.1′ × 1.9′[1]
Άλλοι προσδιορισμοίKron 60, Lindsay 82, ESO 51-19[1]
Δείτε επίσης: Ανοικτό σμήνος, Κατάλογος ανοικτών σμηνών

Το NGC 411 είναι ανοικτό αστρικό σμήνος το οποίο απέχει περίπου 55.000 πάρσεκ (180.000 έτη φωτός) από τη Γη και βρίσκεται στον αστερισμό Τουκάνα. Το ανακάλυψε το 1826 ο αστρονόμος Τζέημς Ντάνλοπ (James Dunlop). Ο Γιόχαν Ντράιερ (Johan Dreyer) το περιέγραψε ως «εξαιρετικά αμυδρό, αρκετά μεγάλο, στρογγυλό, σταδιακά λίγο φωτεινότερο στο κέντρο»[3] και βρίσκεται εντός του Μικρού Νέφους του Μαγγελάνου.[2] Η μάζα του εκτιμάται πως είναι περίπου 3×104 ηλιακές μάζες και η φωτεινότητά του είναι αντίστοιχη με 8x104 φορές την φωτεινότητα του Ήλιου.[4]

Το 2013 το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ παρατήρησε το σμήνος και αποδείχθηκε πως έχει πολλούς αστέρες σε όλο το εύρος από το κυανό στο ερυθρό.[5] Το γεγονός αυτό υποδηλώνει πως το NGC 411 είναι κατά πολύ νεώτερο από όσο υπέθεταν αρχικά οι αστρονόμοι, που εκτιμούν πλέον πως είναι ηλικίας 1,5 δισεκατομμυρίων ετών -δηλαδή σχετικά νέο για τα δεδομένα της Αστρονομίας.[6][5] Παρόλα αυτά τα αποτελέσματα αυτά αμφισβητούνται από άλλη επιστημονική ομάδα που θεωρεί ότι οι αστέρες αυτοί στην πραγματικότητα δεν ανήκουν στο αστρικό σμήνος αλλά βρίσκονται στο υπόβαθρό του και δεν σχετίζονται με αυτό.[7]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 «NGC 411». SIMBAD. Centre de données astronomiques de Strasbourg. Ανακτήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 2017. 
  2. ↑ 2,0 2,1 «NASA/IPAC Extragalactic Database». Results for NGC 0411. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2016. 
  3. ↑ «New General Catalog Objects: NGC 400 - 449». Cseligman. Ανακτήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 2017. 
  4. ↑ Song, Ying-Yi; Mateo, Mario; Bailey, John I.; Walker, Matthew G.; Roederer, Ian U.; Olszewski, Edward W.; Reiter, Megan; Kremin, Anthony (2021). «Dynamical masses and mass-to-light ratios of resolved massive star clusters – II. Results for 26 star clusters in the Magellanic Clouds». Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 504 (3): 4160–4191. doi:10.1093/mnras/stab1065. 
  5. ↑ 5,0 5,1 «Hubble Finds Appearances can be Deceptive». 2013. https://www.nasa.gov/mission_pages/hubble/science/ngc411.html. 
  6. ↑ Li, C.; de Grijs, R.; Bastian, N.; Deng, L.; Niederhofer, F.; Zhang, C. (2016). «The tight subgiant branch of the intermediate-age star cluster NGC 411 implies a single-aged stellar population». Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 461 (3): 3212–3221. doi:10.1093/mnras/stw1491. Bibcode: 2016MNRAS.461.3212L. 
  7. ↑ Cabrera-Ziri, I. (2016). «No evidence for younger stellar generations within the intermediate-age massive clusters NGC 1783, NGC 1806 and NGC 411». Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 459 (4): 4218–4223. doi:10.1093/mnras/stw966. Bibcode: 2016MNRAS.459.4218C. 

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 411 στο Wikimedia Commons