Partíu Popular Européu

Pa ver ver otros partíos políticos llamaos "Partíu Popular", Partíu Popular (dixebra).
Partíu Popular Européu
Acrónimu EPP
Presidente Bandera de Francia Joseph Daul
Secretaría xeneral Thanasis Bakolas
Voceru/a Bandera d'Alemaña Manfred Weber
Fundación 8 de xunetu de 1976
Sede Bruxeles (Rue du Commerce—Handelsstraat (en) Traducir, 10, 1000)
Estáu

{{Xeodatos Plantía:Unión Europea [nota 1] | bandera iconu-país | nome = Plantía:Unión Europea [nota 1] | variante = | tamañu = | alt =

}}
Afiliaos 12 (31 avientu 2022)
11 (30 abril 2021)
13 (30 abril 2019)
16 (30 abril 2020)
10 (30 payares 2023)
Ideoloxía política Democracia cristiana[1]
Conservadorismu[1]
Lliberalismu conservador[1]
Europeísmu[2]
Posición nel espectru Centroderecha
Organización de mocedá Mocedaes del Partíu Popular Européu
Afiliación internacional Unión Internacional Demócrata
Internacional Demócrata de Centru
Afiliación europea Unión Internacional Demócrata y Internacional Demócrata de Centru
Páxina web http://www.epp.eu
Cambiar los datos en Wikidata

El Partíu Popular Européu (n'inglés European People's Party, embrivíu EPP) ye un partíu políticu européu de centroderecha y proeuropeo. Foi fundáu en 1976 por partíos demócrata-cristianos, pero darréu amplió la so composición pa incluyir a conservadores y otres perspectives del centroderecha.[1][3]

El PPE ye'l principal partíu de la Xunión Europea (XE), con más de 200 diputaos nel Parllamentu Européu, toos ellos presentes nel Grupu del Partíu Popular Européu. Amás cunta con 14 miembros de la Comisión Europea, incluyíu'l presidente Jean-Claude Juncker, y 7 nel Conseyu Européu, amás del so presidente.[4][5][6]

Con 75 partíos partíos en 40 países d'Europa, controla 10 estaos de tol continente y cuenta col mayor grupu de l'Asamblea Parllamentaria del Conseyu d'Europa, con más de 190 miembros nel Grupu del Partíu Popular Européu.[7][8]

El PPE inclúi partíos tan importantes como la Unión Demócrata Cristiana d'Alemaña, Los Republicanos de Francia o'l Partíu Popular d'España, y cuenta con miembros en tolos estaos miembros de la Unión Europea salvo'l Reinu Xuníu.[2]

Historia

[editar | editar la fonte]

Según la páxina web, el Partíu Popular Européu «ye la familia política del centru derecha, que les sos raigaños fundir no fondo de la hestoria y la civilización del continente européu y que foi pioneru nel proyeutu européu dende la so creación».[9]

Oríxenes

[editar | editar la fonte]
D'esquierda a derecha: Leo Tindemans, Piet Bukman y Jacques Santer; expresidentes del Partíu Popular Européu.

El partíu foi formalmente fundáu en Luxemburgu el 8 de xunetu de 1976 polos partíos alemanes Unión Demócrata Cristiana y Unión Social Cristiana de Baviera, polos belgues Cristianu Demócrata y Flamencu y Centru Democráticu Humanista, l'irlandés Fine Gael, l'italianu Democracia Cristiana (anguaño disueltu), el luxemburgués Partíu Popular Social Cristianu y los holandeses Partíu Popular Católicu, Unión Cristiana Histórica y Partíu Antirevolucionario, anguaño integraos na Llamada Demócrata Cristiana.[10]

Sicasí, munches asociaciones polítiques de centro-derecha yá esistíen aquel día y pueden ser vistes como predecesores del Partíu Popular Européu. L'exemplu más claru son los Nuevos Equipos Internacionales de 1947, tresformáu en 1965 na Unión Europea de Demócrates Cristianos, que de la mesma baxa del Secretariáu Permanente de los partíos d'inspiración social-cristiana, fundáu en 1925 pol italianu Luigi Sturzo y el francés Georges Bidault.[11] Tamién esistía'l Grupu demócrata-cristianu nel Parllamentu Européu, qu'hasta 1979 escoyer nos distintos parllamentos de los Estaos miembru de la Comunidá Europea.[12]

Magar, los entamos nun fueron senciellos, una y bones los partíos alemanes apostaben pola apertura del PPE a conservadores y lliberales pa evitar que'l Parllamentu Européu fuera controláu polos socialista, pero atoparon la oposición de la mayoría de los partíos. Esto dio como resultáu la creación de la Unión Demócrata Europea, con partíos d'Austria, Portugal, Reinu Xuníu, Suecia o Grecia, amás de los alemanes del PPE, qu'establecieron una doble militancia europea.[10]

Les primeres eleiciones del Parllamentu Européu

[editar | editar la fonte]
Wilfried Martens, presidente del Partíu Popular Européu de 1990 hasta 2013.

En 1979 celebráronse les primeres eleiciones direutes pa escoyer el Parllamentu Européu, llogrando'l Partíu Popular Européu 107 de los 410 escaños en disputa, aumentando a 117 de 434 tres la entrada de Grecia na Comunidá Europea. Estes eleiciones fueron ganaes pola confederación de partíos socialista que llograron 113 escaños.[13]

Nel V Congresu, celebráu en 1984 na ciudá italiana de Roma, el partíu adoptó un Programa d'aición pa les segundes eleiciones direutes al Parllamentu Européu, que se celebraron esi mesmu añu con 110 escaños de los 434 en disputa, 20 per debaxo de los llograos pol los socialistes.[14] Un añu más tarde sería escoyíu'l holandés Piet Bukman como líder del partíu.[11]

En 1986 producióse la entrada d'España y Portugal na Comunidá Europea, lo qu'amplió'l Parllamentu Européu hasta los 518 escaños, aumentando en 9 escaños la so presencia na cámara gracies a la entrada del portugués Partíu Social Demócrata y los españoles Partíu Demócrata Popular, la Unió Democràtica de Catalunya y el Partíu Nacionalista Vascu.[15][16]

En 1987, el Partíu Popular Européu escoyó nel VII Congresu, celebráu en Luxemburgu a Jacques Santer como presidente, durando trés años nel cargu y siendo sustituyíu por Wilfried Martens en 1990 nel VIII Congresu na ciudá irlandesa de Dublín.[11] Un añu antes, el PPE llograba 121 escaños de 518 nes eleiciones de 1989, casi 60 menos que los socialistes.[17]

Unificación del centru derecha européu

[editar | editar la fonte]
Sauli Niinistö foi l'artífiz de la integración de la Unión Democrática nel Partíu Popular Européu.

La división del centru derecha caltener hasta los años 90, cuando l'apertura ideolóxica del Partíu Popular en busca de llograr mayoríes que dexaren realizar les sos idees, y tres la entrada de nuevos países na Xunión Europea, fixo perder fuercia a la Unión Europea de Demócrates Cristianos qu'acabó per ser absorbida pol PPE en 1999.[9] Yá en 2002 el políticu finés Sauli Niinistö impulsó la fusión de la Unión Demócrata, de la cual yera presidente, y el Partíu Popular, con Wilfried Martens a la cabeza, que se fixo realizái n'ochobre de 2002, nel XV Congresu del PPE na ciudá portuguesa d'Estoril.[18] Como reconocencia a los sos esfuercios, Niinistö foi nomáu presidente honorariu del Partíu Popular Européu esi mesmu añu.[19]

Antes d'esta unión formal, el 1 de mayu de 1992 los grupos del PPE y de la UDE fundiéronse formando'l Grupu del Partíu Popular Européu y de los Demócrates Europeos, que tres la resultancia de les eleiciones de 1994, onde'l Partíu Popular llogró 157 escaños de los 567 en disputa y los Demócrates 26 diputaos,,[20] llogró ganar les eleiciones de 1999 consiguiendo 233 escaños de los 626 del Parllamentu Européu, frente a los 180 del Grupu del Partíu Socialista Européu.[21]

Mientres estos años, la familia popular foi ampliándose con entraes como les del Partíu Popular español y del Partíu Popular Austriacu en 1991, los partíos conservadores escandinavos, según el Partíu Popular del Tirol del Sur en 1993, l'Agrupación Democrática xipriota y el Partíu Demócrata Cristianu suizu en 1994, los partíos de los países del esti candidatos a entrar na Comunidá en 1996, o'l partíu italianu Forza Italia en 1999.[11][7]

Nesti periodu tamién se creó'l Comité de les Rexones (1994), onde'l PPE arrincó con 85 miembros y la presidencia a cargu del francés Jacques Blanc, y distintes asociaciones venceyaes al Partíu Popular Européu como la Unión Europea de Mayores en 1995 o la primer rede PYME Europa en 1996, eslleida en 2012.[22]

División pol federalismu européu

[editar | editar la fonte]
Jean-Claude Juncker nel Congresu del Partíu Popular Européu en 2014.
Joseph Daul nel Congresu de Marsella del Partíu Popular Européu en 2011.

Tres la llegada del Sieglu XXI el Partíu Popular Européu apuesta pola construcción federal de la Xunión Europea cola Convención sobre'l futuru d'Europa pa la redaición de la Constitución Europea. Magar, el XV Congresu de la ciudá portuguesa d'Estoril apruébase'l documentu «Una Constitución pa una Europa fuerte» onde nun s'apuesta por un modelu determináu tres desavenencies ente los conservadores alemanes y los españoles, franceses, italianos y ingleses.[23]

Nes eleiciones europees de 2004, el PPE consiguió 268 diputaos, los sos meyores resultaos históricos, y llogrando una diferencia de más de 60 escaños col Partíu Socialista Européu. Antes d'estes eleiciones, entraron nuevos partíos como la italiana Unión de Demócrates per Europa, la francesa Agrupación pola República o los eslovacos Unión Demócrata y Cristiana Eslovaca-Partíu Democráticu y Movimientu Demócrata Cristianu, estos como observadores.[24]

En 2006 empezó una nueva división nel Partíu Popular Européu, esta vegada pola derecha, una y bones el Partíu Conservador británicu y el Partíu Democráticu Cívicu de la República Checa fundaron el Movimientu pa la Reforma Europea, una entidá de partíos euroescépticos al marxe del Parllamentu Européu que,[25] tres les eleiciones del 2009 formó'l Grupu de los Conservadores y Reformistes Europeos y darréu l'Alianza de los Conservadores y Reformistes Europeos.[26][27]

A pesar d'esta división, el Partíu Popular Européu nun sufrió descomanadamente y llogró formar un grupu políticu nel Parllamentu Européu de 265 escaños, frente a los 184 del Grupu de l'Alianza Progresista de Socialistes y Demócrates y los 55 diputaos del nuevu grupu euroescéptico.[28]

Tres la salida de los partíos más euroescépticos, nel Congresu de 2002 na ciudá rumana de Bucuresti, el PPE aprobó un manifiestu onde, ente les prioridaes polítiques del partíu, incluyíense una Unión política europea», la realización del mercáu únicu européu», la eleición direuta del Presidente de la Comisión Europea» y el fortalecimientu de los partíos políticos europeos».[29][30]

Con estes bases, el Partíu Popular Européu encaró les eleiciones de 2014 col luxemburgués Jean-Claude Juncker como candidatu a la presidencia de la Comisión Europea y llogrando 212 diputaos y un grupu parllamentariu de 221 escaños, frente a los 184 del Partíu de los Socialistes Europeos y los 191 del Grupu de l'Alianza Progresista de Socialistes y Demócrates.[31][32]

Tres les eleiciones, populares, socialistes y lliberales llegaron a un alcuerdu col que Juncker consiguió ser escoyíu como presidente de la Comisión y el PPE llogró una gran cuota de poder cola presidencia del Parllamentu Européu los dos últimos años y mediu de llexislatura, según otros 6 miembros de la mesa,[33][34] y 13 comisarios de la Comisión Juncker, estos tres alcuerdu del Conseyu Européu.[35][36][37]

El 8 d'ochobre de 2013, Wilfried Martens dexó'l cargu de presidente del Partíu Popular Européu por motivos de salú, aquexáu d'un cáncer d'entrellenzu, finando dos díes depués.[38] En sustitución foi nomáu'l francés Joseph Daul, miembru de Los Republicanos, y siendo confirmáu pola Asamblea Política del PPE el 12 de payares col sofitu de 112 de los 124 representantes de los partíos integrantes.[39]

Líderes históricos

[editar | editar la fonte]

Dende la so fundación, el Partíu Popular Européu tuvo cinco presidentes y cinco secretarios xenerales:[40]

Presidente Periodu País Partíu políticu
Leo Tindemans 1976-1985  Bélxica Cristianu Demócrata y Flamencu
Piet Bukman 1985-1987  Países Baxos Llamada Democristiana
Jacques Santer 1987-1990  Luxemburgu Partíu Popular Social Cristianu
Wilfried Martens 1990-2013  Bélxica Cristianu Demócrata y Flamencu
Joseph Daul 2013-  Francia Los Republicanos

Llinies polítiques

[editar | editar la fonte]
Imaxe del XX Congresu del Partíu Popular Européu celebráu en 2012 en Bucuresti.
Imaxe del XXI Congresu del Partíu Popular Européu celebráu en 2014 en Dublín.

El Partíu Popular Européu marca les sos llinies polítiques nos Congresos de la formación. Mientres el XX Congresu celebráu en 2012 en Bucuresti, el partíu actualizó'l so programa base, dempués de 20 años tres la creación del anterior nel Congresu d'Atenes de 1992,[41] y aprobó un manifiestu políticu nel que se sintetizaron los sos principales valores y prioridaes polítiques.[42] Amás, como parte de la campaña escontra les eleiciones europees de 2014, na ciudá irlandesa de Dublín, el partíu aprobó'l postreru manifiestu eleutoral.[43]

Manifiestu

[editar | editar la fonte]

Ente los principales valores del PPE, el manifiestu destaca:[30]

  • La llibertá como derechu humanu fundamental, xunida a la responsabilidá.
  • El respetu a les tradiciones y al asociacionismo.
  • La solidaridá p'ayudar a los más precisaos, quien de la mesma tienen d'esforciase n'ameyorar la so situación dientro de les sos capacidaes.
  • L'aseguramientu d'unes finances públiques consolidaes.
  • La preservación del mediu ambiente.
  • La subsidiariedad.
  • La democracia pluralista y la Economía Social de Mercáu.

Programa base

[editar | editar la fonte]

Nes prioridaes del programa base del Partíu Popular Européu méntense:[29]

  • Una unión política europea.
  • La eleición direuta del Presidente de la Comisión Europea.
  • La realización del mercáu únicu.
  • La promoción de la familia y el meyoramientu de la educación y la salú.
  • El fortalecimientu de la una política común d'inmigración y asilu y l'integración de los inmigrantes.
  • La continuación de la espansión de la Xunión Europea, el desenvolvimientu de l'Asociación Oriental y de un marcu de rellación especial colos países que nun pueden o nun deseyen xuntase a la unión.
  • La definición d'una política enerxética común.
  • El fortalecimientu de los partíos políticos europeos.

Manifiestu eleutoral

[editar | editar la fonte]

A lo último, del manifiestu eleutoral del partíu pa les eleiciones al Parllamentu Européu de 2014, destácase:[44]

Semeya de familia del Partíu Popular Européu nel XVIII Congresu de Varsovia en 2009.

Estructura

[editar | editar la fonte]

La organización interna del Partíu Popular Européu componer de tres estamentos estatutarios, la Presidencia, l'Asamblea Política y los Congresos, y de trés non reglamentados, que son los Cumes, les Xuntes ministeriales y los Grupos de Trabayu.[45]

Presidencia

[editar | editar la fonte]
Joseph Daul, Presidente del Partíu Popular Européu.
Antonio López-Istúriz, Secretariu Xeneral del Partíu Popular Européu.

La presidencia ye l'órganu executivu del partíu y decide les llinies xenerales de política del partíu y preside l'Asamblea Política. Ta formada pol presidente del partíu, diez vicepresidentes, los presidentes honorarios, el secretariu xeneral y el tesoreru. Amás, el presidente del Grupu del Partíu Popular Européu, los Presidentes de la Comisión, el Parllamentu y el Conseyu Européu, según el Alto representante de la Unión p'Asuntos Esteriores y Política de Seguridá (siempres que pertenezan al partíu) son vicepresidentes ex officio.[45]

Na actualidá, la presidencia del Partíu Popular Européu ta compuesta por:

Asamblea Política

[editar | editar la fonte]

L'Asamblea Política ye'l máximu órganu de decisión ente Congresos, definiendo les posiciones polítiques del partíu, decidiendo sobre solicitúes d'incorporación, llinies xenerales de política y presupuestu y aprobando los documentos de los grupos de trabayu. Axuntar ente trés y cinco veces al añu.[45]

Formen parte de l'Asamblea Política:

  • Los miembros de la presidencia del partíu, incluyíos los vicepresidentes ex officio.
  • Los miembros de la presidencia del Grupu del Partíu Popular Européu.
  • Los presidentes de los partíos miembru y asociaos, lo mesmo que de les asociaciones miembru (o representante nel so nome).
  • Los presidentes de les delegaciones nacionales del Grupu Políticu nel Parllamentu Européu.
  • Los presidentes de los grupos del PPE nel Comité de les Rexones y n'otres asamblees parllamentaries.

Congresu

[editar | editar la fonte]

El Congresu ye l'órganu máximu de decisión, onde s'aprueben los principales documentos políticos, los programes eleutorales y escueye a los líderes del partíu. L'estamentu conformar los delegaos de los partíos y asociaciones miembro, tanto plenos, como acomuñaos o observadores, los líderes del partíu a nivel estatal y européu, los miembros del partíu nel Conseyu Européu, según persones individuales, yá sían ex officio, al ser escoyíos nuna llista del Partíu Popular Européu, o les que se-yos conceda esi estatus por alcuerdu de l'Asamblea Política.[46]

El Congresu tien de ser convocáu cada trés años, onde s'escueyen los cargos de la Presidencia, pero fíxose habitual que se convoque cuando se celebren eleiciones al Parllamentu Européu. Tamién puede ser convocáu de manera estraordinaria pola Presidencia o l'Asamblea Política del partíu.

El Partíu Popular Européu convocó 22 congresos dende'l fundacional, celebráu 1978 en Bruxeles. Este ye'l llistáu y lo más destacao de los mesmos:[45]

  • I Congresu en Bruxeles (1978): Fundación del Partíu Popular Européu y aprobación del programa políticu.
  • II Congresu en Bruxeles (1879): Aprobación del programa eleutoral pa les primeres eleiciones direutes al Parllamentu Européu.
  • III Congresu en Colonia (1980): Alderique sol lema «La democracia cristiana nos años 80; asegurar la llibertá y paz pa completar Europa».
  • IV Congresu en París (1982): Alderique sol lema «Caltener la paz; crear paz; xunir Europa».
  • V Congresu en Roma (1984): Aprobación del Programa d'Aición del Partíu Popular Européu.
  • VI Congresu en L'Haya (1986): Alderique sobre'l desenvolvimientu económicu y los problemes ambientales.
  • VII Congresu en Luxemburgu (1988): Aprobación del documentu eleutoral «Al llau de los ciudadanos».
  • VIII Congresu en Dublín (1990): Aprobación del documentu «Una Constitución federal pa la Unión Europea».
  • IX Congresu n'Atenes (1992): Aprobación del Programa Básicu del Partíu Popular Européu.
  • X Congresu en Bruxeles (1993): Aprobación del documentu eleutoral «Europa 2000: Unidá na diversidá».
  • XI Congresu en Madrid (1995): Alderique sol lema «PPE: La fuercia de la unión».
  • XII Congresu en Toulouse (1997): Aprobación del documentu «Toos somos parte d'un mundu».
  • XIII Congresu en Bruxeles (1999): La Unión Europea de Demócrates Cristianos fundióse definitivamente col PPE y se apobó el documentu eleutoral «Nel camín al Sieglu XXI».
  • XIV Congresu en Berlín (1999): Aprobación del documentu «Una unión de valores».
  • XV Congresu en Estoril (2002): La Unión Demócrata fundir col Partíu Popular Européu y se alderique sol lema «Una Constitución pa una Europa fuerte».
  • XVI Congresu en Bruxeles (2004): Aprobación del documentu eleutoral «Programa d'Aición 2004-2009».
  • XVII Congresu en Roma (2006): Aprobación del «Manifiestu de Roma».
  • XVIII Congresu en Varsovia (2009): Respaldu a la candidatura de José Manuel Durão Barroso pa una segunda llexislatura al mandu de la Comisión Europea y aprobación del documentu eleutoral «Fuertes pal pueblu».
  • XIX Congresu en Bonn (2009): Aprobación del documentu «La economía social de mercáu nun mundu globalizáu».
  • XX Congresu en Marsella (2011): Aprobación del documentu «Faer avanzar Europa».
  • XXI Congresu en Bucuresti (2012): Aprobación de los nuevos «Manifiestu» y «Programa Base» del Partíu Popular Européu.
  • XXII Congresu en Dublín (2014): Eleición de Jean-Claude Juncker como candidatu a presidente de la Comisión Europea y aprobación del «Programa d'aición» y «Programa eleutoral» pa les eleiciones al Parllamentu Européu.
  • XXIII Congresu en Madrid (2015): Aprobación d'una resolución d'emerxencia sobre la migración.

Cume

[editar | editar la fonte]
Cume del Partíu Popular Européu en Bruxeles en 2004.

Dese 1980, de manera previa a les xuntes del Conseyu Européu, los líderes del Partíu Popular Européu (incluyíos vice primer ministros en gobiernos de coalición o líderes de la oposición onde'l PPE nun gobierne) axúntense con cuenta d'esaminar l'orde del día y coordinar les posiciones nes distintes temes a tratar.[47]

Amás, asisten a les xuntes la presidencia del partíu, los cargos más relevantes del Partíu Popular Européu nes instituciones, como son el Presidente de la Comisión Europea o del Conseyu Européu, y líderes de partíos miembru de países non comuñales.[48]

Xuntes ministeriales

[editar | editar la fonte]

Dende 2007, el Partíu Popular Européu entama de manera regular, xuntes ministeriales antes de les xuntes del Conseyu de la Unión Europea. Diches xuntes tienen los mesmos oxetivos del cume: l'analís del orde del día y la coordinación de posiciones a tratar.

Estes xuntes, a les qu'allega un representante de cada país miembru na caña a aldericar, xeneralmente un Ministru o un Secretariu d'Estáu, según miembros especializaos del Grupu del Partíu Popular Européu, estremar en 10 árees de trabayu configuraes de la siguiente manera:[49][48]

Grupos de trabayu

[editar | editar la fonte]

Los grupos de trabayu, magar nun tán nos estatutos del partíu,[46] son la columna vertebral del llabor políticu de Partíu Popular Européu. Nellos, los representantes de los partíos miembru pueden desenvolver les posiciones estratéxiques comunes sobre determinaos aspeutos políticos y presentar encamientos p'aprobar na Asamblea Política.

Estos grupos tamién tienen mandatos específicos de trabayu pa la preparación de cumes y congresos del PPE, y son los responsables de la organización de conferencies, meses redondes o otros eventos que sían interesantes pa la organización.[45]

Anguaño esisten los siguientes grupos:

  • Política Europea: Cropresidido por Joseph Daul y David McAllister, tien la xera de preparar los documentos políticos.
  • Política económica y social: Copresidido por Dara Murphy y Corien Wortmann-Kool, centrar na crisis económico y financiero, temes de demografía y la investigación y el desenvolvimientu.
  • Afiliación: Presidíu por Paulo Rangel, ye'l grupu encargáu de promover y facilitar la entrada de nuevos miembros al partíu.
Semeya de familia del Partíu Popular Européu nel cume de 2011 celebrada na ciudá de Marsiglia.

Instituciones europees

[editar | editar la fonte]

El Partíu Popular Européu ostenta les presidencies de dos de los trés principales instituciones europees: la Comisión Europea, liderada pol presidente Jean-Claude Juncker (CSV), y el Conseyu Européu, encabezáu pol presidente Donald Tusk (PO).[50]

Conseyu Européu

[editar | editar la fonte]

El Partíu Popular européu tien siete xefes d'Estáu o de Gobierno qu'asisten a los cumes del Conseyu Européu,[7][6] amás del presidente de la Comisión Europea y el mesmu presidente del conseyu,[51][50] estos postreros ensin derechu a votu:

Nome Estáu miembru Cargu Partíu políticu Miembru dende
Donald Tusk

(Ensin votu) 		Presidente del Conseyu Européu Partíu Popular Européu
(Plataforma Cívica) 		1 d'avientu de 2014
Jean-Claude Juncker

(Ensin votu) 		Presidente de la Comisión Europea Partíu Popular Européu
(Partíu Popular Social Cristianu) 		1 de payares de 2014
Angela Merkel Alemaña Canciller Unión Demócrata Cristiana 22 de payares de 2005
Boyko Borisov  Bulgaria

Ciudadanos pol Desenvolvimientu Européu de Bulgaria

7 de payares de 2014
Nicos Anastasiades  Xipre Presidente Agrupación Democrática 28 de febreru de 2013
Mariano Rajoy  España Presidente del Gobiernu Partíu Popular 21 d'avientu de 2011
Viktor Orbán Bandera d'Hungría Hungría Primer ministru Fidesz-Unión Cívica Húngara 29 de mayu de 2010
Enda Kenny  Irlanda Taoiseach Fine Gael 9 de marzu de 2011
Klaus Iohannis  Rumanía Presidente Partíu Nacional Lliberal 21 d'avientu de 2014

Comisión Europea

[editar | editar la fonte]
Ver tamién: Comisión Juncker

Tres les eleiciones al Parllamentu Européu de 2014, Jean-Claude Juncker, candidatu del Partíu Popular, foi designáu pol Conseyu Européu como candidatu a presidente de la Comisión Europea,[52] siendo ratificáu pol plenu del Parllamentu Européu el 15 de xunetu de 2014.[51]

Tres esta eleición, que naz d'un alcuerdu del PPE con socialistes y lliberales,[33][34] Juncker presentó un llistáu con 14 miembros del Partíu Popular Européu, de los 28 comisarios que tien la comisión.[35][36][37]

Nome Cargu Estáu miembru Partíu políticu
Jean-Claude Juncker Presidente  Luxemburgu Partíu Popular Social Cristianu
Kristalina Georgieva Vicepresidente
Presupuestu y Recursos Humanos 		 Bulgaria Ciudadanos pol Desenvolvimientu Européu de Bulgaria
Jyrki Katainen Vicepresidente
Fomentu del Emplegu, Crecedera, Inversión y Competitividá 		 Finlandia Coalición Nacional
Valdis Dombrovskis Vicepresidente
Euru y Diálogu Social 		Letonia Unidá
Günther Oettinger Economía y sociedá dixital Alemaña Unión Demócrata Cristiana
Marianne Thyssen Emplegu, Asuntos Sociales, Capacidaes y Movilidá Llaboral  Bélxica Cristianu Demócrata y Flamencu
Johannes Hahn Política Europea de Vecindá y Negociaciones d'Ampliación Bandera de Austria Austria Partíu Popular Austriacu
Dimitris Avramópulos Migración, Asuntos d'Interior y Ciudadanía Grecia Nueva Democracia
Elżbieta Bieńkowska Mercado Interior, Industria, Emprendimiento y PYMES  Polonia Plataforma Cívica
Miguel Arias Cañete Aición pol Clima y Enerxía  España Partíu Popular
Tibor Navracsics Educación, Cultura, Mocedá y Deporte Bandera d'Hungría Hungría Fidesz-Unión Cívica Húngara
Carlos Moedas Investigación, Ciencia ya Innovación  Portugal Partíu Social Demócrata
Phil Hogan Agricultura y Desenvolvimientu Rural  Irlanda Fine Gael
Christos Stylianides Ayuda Humanitaria y Xestión de Crisis  Xipre Reagrupamientu Democráticu

Parllamentu Européu

[editar | editar la fonte]
Manfred Weber, actual voceru del Grupu del Partíu Popular Européu y futuru presidente del Parllamentu Européu.
Artículu principal: Grupu del Partíu Popular Européu

El Partíu Popular Européu tien el grupu políticu más grande del Parllamentu Européu, del que formen parte de manera obligada tolos partíos integrantes del PPE, que suman 221 escaños, según 3 eurodiputaos independientes, ente ellos l'español Francesc de Paula Gambús, y unu ensin adscripción europea, l'electu del Partíu Social Cristianu de Bélxica.[4] El presidente del grupu ye l'eurodiputáu alemán Manfred Weber.[53]

Amás, el partíu controla 6 vicepresidencies de les 14 del Parllamentu Européu, 2 de los 5 cuestores, 8 de les 22 presidencies de les comisiones parllamentaries y, a finales de 2016, el voceru del grupu va ser escoyíu presidente del Parllamentu, gracies al alcuerdu con socialistes y lliberales, sustituyendo al tamién alemán Martin Schulz.[33]

Comité de les Rexones

[editar | editar la fonte]

El Partíu Popular Européu tamién tien grupu políticu na Asamblea Parllamentaria del Comité de les Rexones, siendo'l mayor con 129 miembros plenos y 128 suplentes, qu'inclúin presidentes de gobiernos rexonales, alcaldes y miembros de conseyos municipales de los 27 estado miembro.[54][55] El PPE, que tien como voceru al alemán Michael Schneider,[56] controla tamién la presidencia del comité col finlandés Markku Markkula.[57]

Más allá de la Unión Europea

[editar | editar la fonte]

El Partíu Popular Européu tien numberoses presidencies más allá de la Xunión Europea,[7][6] y presencia n'otres cámares como'l Conseyu d'Europa, la Organización pa la Seguridá y la Cooperación n'Europa o l'Asamblea Parllamentaria de la OTAN.

Xefes d'Estáu y Gobiernu fora de la XE

[editar | editar la fonte]

Por aciu los sos partíos asociaos y observadores, el Partíu Popular Européu cunta con cuatro xefes d'Estáu o de Gobierno, amás del miembru croata de la presidencia tripartita de Bosnia-Herzegovina.[7][6]

Nome Estáu Cargu Partíu políticu Nel cargu dende
Serzh Sargsyan Bandera d'Armenia Armenia Presidente Partíu Republicanu d'Armenia 9 d'abril de 2008
Isa Mustafa Bandera de Kosovu Kosovu Primer ministru Lliga Democrática de Kosovo 9 d'avientu de 2014
Iurie Leancă Moldavia Primer ministru Partíu Lliberal Democráticu de Moldavia 7 de payares de 2014
Erna Solberg Noruega Primer ministru Høyre - Partíu Conservador 16 d'ochobre de 2013

Conseyu d'Europa

[editar | editar la fonte]
Pedro Agramunt, presidente de l'Asamblea Parllamentaria del Conseyu d'Europa, nuna semeya de 2016.

El Grupu del Partíu Popular Européu na Asamblea Parllamentaria del Conseyu d'Europa defende la llibertá d'espresión ya información, la llibertá de movimientu d'idees y la tolerancia relixosa, y promueve los principios de subsidiaridad y autonomía llocal, según la defensa de les minoríes nacional y social.[58][59]

El grupu, presidíu pol alemán Axel Eduard Fischer,[60] ta compuestu por más de 200 miembros escoyíos poles asamblees estatales de los partíos miembros del PPE, lo mesmo que de otros non adscritos como la Unión Patriótica de Liechtenstein o'l Horizonte Mónaco de Mónacu, y controla la presidencia de l'Asamblea col español Pedro Agramunt.[61][62]

Organización pa la Seguridá y la Cooperación n'Europa

[editar | editar la fonte]

El Grupu del Partíu Popular Européu y allegaos» na Organización pa la Seguridá y la Cooperación n'Europa componer de parllamentarios de 56 países, onde tán tolos de partíos miembru del PPE, según otros del Partíu Conservador del Reinu Xuníu, el Partíu Conservador de Canadá o'l Partíu Conservador de los Estaos Xuníos.

El grupu, que ta lideráu pol georgianu George Tsereteli, participó nes misiones d'observación d'eleiciones en Serbia, Macedonia, Rusia, Turquía, Kazajstán, Kirguistán y Tunicia, según na resolución de conflictos y l'afitamientu de les democracies.[61]

Asamblea Parllamentaria de la OTAN

[editar | editar la fonte]
Karl A. Lamers, actual presidente de l'Asamblea Parllamentaria de la OTAN y del Grupu del Partíu Popular Européu y acomuñaos» na mesma.

El Partíu Popular Européu tamién ta presente na Asamblea Parllamentaria de la OTAN y forma parte del Grupu del Partíu Popular Européu y asociaos», qu'inclúi a tolos partíos miembru del PPE y otros como'l Partíu Conservador de Canadá y el Partíu Conservador de los Estaos Xuníos. El grupu ta lideráu pol alemán Karl A. Lamers, que ye tamién l'actual presidente de l'Asamblea.[61][63]

Rellación con Estaos Xuníos

[editar | editar la fonte]
Alcuentru del añu 2010 n'Estaos Xuníos ente John McCain, Antonio López-Istúriz y Wilfried Martens.

El Partíu Popular Européu caltién estreches rellaciones col Institutu Republicanu Internacional (IRI), una organización financiada pol gobiernu d'Estaos Xuníos y que tien como oxetivu'l promover la democratización en tol mundu.[61][64][65]

Esta cooperación incluyó sofitos esplícitos del PPE a candidatos del Partíu Republicanu como John McCain, que recibió'l sofitu de Wilfried Martens na campaña de 2008. Dambos políticos realizaron declaraciones conxuntes espresando la so esmolición sobre la situación de la democracia n'Ucraína, col xuiciu políticu» a Yuliya Tymoshenko.[66]

Asociaciones internacionales

[editar | editar la fonte]

El Partíu Popular Européu ye tamién miembru d'otres asociaciones internacionales de centru derecha, como son la Unión Internacional Demócrata y la Internacional Demócrata de Centru, onde son l'ala europea de la entidá.[61][67][68]

Fundaciones

[editar | editar la fonte]

El Partíu Popular Européu, tres la revisión de la Regulación de la Unión Europea sobre partíos políticos, que dexó la creación de fundaciones venceyaes a los partíos, tien cuatro entidaes financiaes direutamente pol PPE.[69]

Centru d'Estudios Europeos Wilfried Martens

[editar | editar la fonte]
Wilfried Martens nel llanzamientu de la publicación «Europa: esforcio, supero del Centru d'Estudios Europeos en 2009.

El Centru d'Estudios Europeos Wilfried Martens (que debe'l so nome al fundador del PPE, el belga Wilfried Martens) naz en 2007 como think tank oficial del Partíu Popular Européu como marcu pa les fundaciones de los partíos miembru, arrexuntando anguaño a más de 30 fundaciones y centros d'estudiu, ente elles la Fundación Konrad Adenauer y la Fundación Hanns Seidel d'Alemaña, la Fundación pal Analís y los Estudios Sociales d'España, l'Institutu pola Democracia Constantinos Karamanlis de Grecia, la Fundación Jarl Hjalmarson de Suecia o l'Academia política del Partíu Popular Austriacu, ente otros.[70]

Esti centru tien como oxetivos «faer avanzar el pensamientu de centru derecha, lo que contribúi a la formulación de polítiques nacionales y comuñales, que sirven como marcu pa les fundaciones y académicos polítiques nacionales y aguiyar l'alderique públicu sobre la Xunión Europea». Les sos actividaes estremar en dellos grupos temáticos: «estructures de partíu ya instituciones de la XE», «polítiques económiques y sociales», «política esterior», «mediu ambiente y enerxía», «valores y relixón» y «políticos y l'opinión pública europea».[71]

El centru participa de la ellaboración de los documentos eleutorales del Partíu Popular Européu, crea campañes y aiciones como'l «tellbarroso.eu» («Di-y a Barroso»), sofitando a José Manuel Barroso pa la presidencia de la Comisión nes eleiciones de 2009, entama seminarios y formaciones polítiques sobre la Unión Europea, y produz estudios d'investigación y publicaciones delles vegaes al añu.[69]

Rede Europea d'Idees

[editar | editar la fonte]
Wilfried Martens y Jaime Mayor Oreja nuna confederencia de la Rede Europea d'Idees en 2009.

La Rede Europea d'Idees (EIN pol so nome n'inglés European Idees Network) ye una entidá diseñao y financiao pol Grupu del Partíu Popular Européu en 2002, coles mires de promover les idees del PPE nos retos clave qu'encaren la Xunión Europea y les sos estado miembro. Anguaño cunta con más de 600 miembros, ente ellos responsables políticos, académicos, asesores, empresarios, periodistes y demás.[69]

La rede, liderada pol eurodiputáu Paulo Rangel, cuenta con diversos grupos de trabayu pa encetar les distintes cuestiones estatales, europees ya internacionales.[72] El Futuru d'Europa», «Inmigración», «Demografía», «Rellaciones transatlánticas», «Dignidá humana y bioética» y «Círculu de pequeñes y medianes empreses» son dalgunos de los grupos más destacaos.[73]

Instituto Robert Schuman

[editar | editar la fonte]

L'Institutu Robert Schuman (embrivíu de Unión del Institutu Robert Schuman pal Desenvolvimientu de la Democracia n'Europa central y oriental) ye la institución pa la formación a nivel européu del Partíu Popular, con sede en Budapest, Hungría. Foi fundada en 1995 y la so actividá principal entiende la formación político y ciudadano, especialmente nos países del este y del sureste européu.[69]

Fundación Robert Schuman

[editar | editar la fonte]

La Fundación Robert Schuman (embrivíu de Fundación Robert Schuman pa la cooperación ente los demócrates cristianos n'Europa) ye un grupu de reflexón del Partíu Popular Européu qu'actúa en favor de la construcción europea, siempres basada nos principios de Robert Schuman, unu de los «"Padres de la Xunión Europea».[74] Tamién creó un sistema de práutiques nel Parllamentu Européu para mozos del centru y este d'Europa, lo mesmo que d'América Llatina o Rusia.[69]

Miembros

[editar | editar la fonte]

Nel senu del Partíu Popular Européu hai partíos políticos, asociaciones y, de manera escepcional, persones a títulu individual o entidaes como simpatizantes.[46][75]

Partíos políticos

[editar | editar la fonte]

Anguaño, el Partíu Popular Européu ta formáu por 75 partíos, estremaos en tres categoríes. Los miembros plenos son toos partíos d'Estaos miembru de la Unión Europea. Tienen derechu total de votu en tolos órganos y cuestiones, ente que los miembros asociaos tienen iguales derechos de votu, salvu nos asuntos tocantes a estructura y polítiques de la Xunión Europea, yá que son partíos d'estaos candidatos, de l'Asociación Europea de Llibre Comerciu o del Pactu d'Estabilidá pal Sureste d'Europa.

Per otra parte, esiste la categoría de miembru observador, tantu con partíos d'Estaos miembros como de fora de la XE. Estos partíos políticos pueden participar en toles actividaes del partíu y asistir a los Congresos y les Asamblees Polítiques, pero nun tienen derechu de votu.[46][75]

Miembros plenos

[editar | editar la fonte]
País Partíu políticu Escaños
Parllamentu
Européu 		Estatal
Nome Entrada Cámara baxa Cámara alta
Alemaña Unión Demócrata Cristiana (CDU) 1976
29/96
200/709
Unión Social Cristiana de Baviera (CSU) 1976
5/96
46/709
Bandera de Austria Austria Partíu Popular Austriacu (ÖVP) 1991
5/18
51/183
28/62
 Bélxica Cristianu Demócrata y Flamencu (CD&V) 1976
2/21
18/150
8/60
Centru Democráticu Humanista (CDH) 1976
1/21
9/150
4/60
 Bulgaria Unión de Fuercies Democrátiques (SDS) 1998
0/17
4/240
Partíu Demócrata (DP) 1998
0/17
0/240
Demócrates por una Bulgaria Fuerte (DSB) 2007
1/17
5/240
Ciudadanos pol Desenvolvimientu Européu de Bulgaria (GERB) 2008
6/17
84/240
Movimientu pa una Bulgaria de los Ciudadanos (BCM) 2015
0/17
7/240
 Xipre Agrupación Democrática (DISY) 1994
1/6
18/56
 Croacia Unión Democrática Croata (HDZ) 2002
4/11
50/151
Partíu Llabrador Croata (HSS) 2002
1/11
1/151
 Dinamarca Partíu Popular Conservador (C) 1993
1/13
6/179
Demócrates Cristianos (KD) 1993
0/13
0/179
 Eslovaquia Partíu de la Coalición Húngara (SMK/MKP) 2000
1/13
0/150
Movimientu Demócrata Cristianu (KDH) 2002
2/13
0/150
Unión Demócrata y Cristiana Eslovaca-Partíu Democráticu (SDKU/DS) 2003
2/13
0/150
Most-Híd 2013
1/13
10/150
 Eslovenia Partíu Demócrata Eslovenu (SDS) 2001
3/8
21/90
Partíu Popular de Eslovenia (SLS) 2001
1/8
0/90
Nueva Eslovenia - Democracia Cristiana (N.Si) 2001
1/8
5/90
 España Unió Democràtica de Catalunya (UDC) 1986
0/54
0/350
0/266
Partíu Popular (PP) 1991
16/54
137/350
148/266
 Estonia Unión Pro Patria y Res Públicu (IRL) 2004
1/6
14/101
 Finlandia Coalición Nacional (KOK) 1995
3/13
37/200
Demócrata Cristianos (KD) 2001
0/13
5/200
 Francia Los Republicanos (LR) 2002
19/74
199/577
143/348
 Grecia Nueva Democracia (ND) 1983
5/21
75/300
Bandera d'Hungría Hungría Fidesz-Unión Cívica Húngara (FIDESZ) 1996
11/21
114/199
Partíu Popular Demócrata Cristianu (KDNP) 2007
1/21
17/199
 Irlanda Fine Gael (FG) 1976
4/11
50/158
13/60
 Italia Unión de Centru (UDC) 1976
1/73
6/630
2/315
Forza Italia (FI) 1999
12/73
53/630
42/315
Alternativa Popular (AP) 2014
1/73
24/630
26/315
Populares per Italia (PPI) 2014
0/73
0/630
1/315
 Letonia Unidá (V) 2003
4/8
23/100
 Lituania Unión de la Patria Demócrata-Cristianos Lituanos (TS-LKD) 1996
2/11
33/141
 Luxemburgu Partíu Popular Social Cristianu (CSV) 1976
3/6
23/60
 Malta Partíu Nacionalista (PN) 2004
3/6
29/69
 Países Baxos Llamada Demócrata Cristiana (CDA) 1976
5/26
13/150
12/75
 Polonia Plataforma Cívica (PO) 2003
19/51
138/460
33/100
Partíu Llabrador Polacu (PSL) 2004
4/51
16/460
1/100
 Portugal Partíu Social Demócrata (PSD) 1996
6/21
89/230
Centru Democráticu Social-Partíu Popular (CDS-PP) 2009
1/21
18/230
 Chequia Unión Cristiana y Demócrata-Partíu Popular Checoslovacu (KDU-CSL) 1996
3/21
14/200
10/81
TOP 09 (TOP09) 2011
4/21
25/200
1/81
 Rumanía Partíu Nacional Llabrador Cristianu Demócrata (PNTCD) 1996
0/33
1/412
1/176
Alianza Democrática d'Húngaros en Rumanía (RMDSZ/UDMR) 1998
2/33
17/412
8/176
Partíu Nacional Lliberal (PDL) 2005
8/33
113/412
73/176
Partíu del Movimientu Popular (PMP) 2014
1/33
13/412
1/176
 Suecia Partíu Moderáu (MOD) 1995
3/20
84/349
Demócrates Cristianos (KD) 1995
1/20
16/349

Miembros asociaos

[editar | editar la fonte]
País Partíu políticu Escaños
Parllamentu
Européu 		Estatal
Nome Entrada Cámara baxa Cámara alta
Bandera d'Albania Albania Partíu Democráticu d'Albania (PDSH) 2003
49/140
 Macedonia del Norte Organización Revolucionaria Interna de Macedonia -
Partíu Democráticu pa la Unidá Nacional Macedonia (VMRO/DPMNE) 		2007
57/123
Noruega Høyre - Partíu Conservador (H) 2007
48/169
 Serbia Rexones Xuníes de Serbia (URS) 2007
4/250
 Suiza Partíu Popular Cristianu (CVP) 1994
27/200
13/46

Miembros observadores

[editar | editar la fonte]
País Partíu políticu Escaños
Parllamentu
Européu 		Estatal
Nome Entrada Cámara baxa Cámara alta
Bandera d'Armenia Armenia Partíu Republicanu d'Armenia (HHK) 2012
70/131
Gobiernu de la Llei (OEK) 2012
5/131
Patrimoniu (HER) 2012
4/131
Bandera de Bielorrusia Bielorrusia Partíu del Frente Popular de Bielorrusia (PBNF) 2006
0/110
0/64
Partíu Civil Xuníu de Bielorrusia (AHP) 2006
0/110
0/64
Bandera de Bosnia y Herzegovina Bosnia y Herzegovina Partíu d'Aición Democrática (SDA) 2004
10/42
3/15
Partíu del Progresu Democráticu (PDP) 2004
1/42
0/15
Unión Democrática Croata de Bosnia y Herzegovina (HDZ) 2004
4/42
4/15
Unión Democrática Croata 1990 (HDZ1990) 2014
1/42
1/15
 Xeorxa Movimientu Nacional Xuníu (UNM) 2008
50/150
 Italia Partíu Popular del Tirol del Sur (SVP) 1993
1/73
4/630
2/315
Bandera de Kosovu Kosovu Lliga Democrática de Kosovo (LDK) 2012
30/120
 Moldavia Partíu Lliberal Democráticu de Moldavia (PLDM) 2011
19/101
Noruega Partíu Popular Demócrata Cristianu (KrF) 1999
10/169
 San Marín Partíu Democráticu Cristianu Sanmarinense (PDCS) 1993
21/60
 Ucraína Unión Ucraniana "Patria" (Batkivshchyna) 2008
19/450
Alianza Democrática Ucraniana pa la Reforma (UDAR) 2013
0/450

Asociaciones

[editar | editar la fonte]

Les asociaciones miembru del Partíu Popular Européu son organizaciones específiques que s'enfoquen n'asuntos puntuales y que munches vegaes entamen, por sigo mesmes, seminarios, conferencies y otros eventos. Anguaño son 6 entidaes les que tienen esti estatus.[76]

Según el Reglamentu Internu del partíu, les asociaciones miembru «tendrán de dexar claramente patente na so denominación el so venceyu col PPE» y «dexar l'ingresu de les asociaciones nacionales correspondientes de los Partíos Miembros ordinarios y acomuñaos».[75]

Estudiantes Demócrates Europeos

[editar | editar la fonte]
Estudiantes Demócrates Europeos nel XXI Congresu del Partíu Popular Européu en Bucuresti.

Estudiantes Demócrates Europeos (EDS poles sos sigles n'inglés), ye la organización estudiantil del partíu. Dende la so fundación en 1958, l'asociación axunta a mozos estudiantes y líderes políticos pa promover intercambios políticos pro-europeos, valores xenerales como la llibertá, la democracia y los derechos humanos, y trabayar en pro de la educación, como ye'l casu del Procesu de Bolonia.[77]

La entidá, liderada pol xipriota Georgios Chatzigeorgiou,[78] nun ye una organización centralizada, si non una organización d'organizaciones” con una estructura de rede que'l so oxetivu ye harmonizar l'aición de tolos sos miembros pa dar a los estudiantes una voz más fuerte. La entidá cunta con 40 organizaciones miembro, representando a más de 500.000 d'estudiantes en más de 30 países.[79]

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Mocedaes del Partíu Popular Européu
Les Mocedaes del Partíu Popular Européu nel XXI Congresu del PPE en Bucuresti.

Les Mocedaes del PPE, (YEPP poles sos sigles n'inglés) ye la organización oficial de moces del Partíu Popular Européu y ta liderada pol griegu Konstantinos Kyranakis. La entidá, fundada en 1997 entamar según los sos propios estatutos, y escueye a los sos propios representantes, tanto internos como nos distintos estamentos del PPE.[80]

Como'l restu d'organizaciones del Partíu Popular, los sos miembros son organizaciones de mocedá de los partíos miembru. Con 51 organizaciones, el so oxetivu ye dar a los mozos un mediu pa influyir nes sos sociedaes con idees democristianas y conservadores. Axunta a ente unu y dos millones de mozos de 39 países d'Europa, lo que la convierte na organización xuvenil más grande del continente.[81]

[editar | editar la fonte]
Xunta de Muyeres del Partíu Popular Européu nel XXI Congresu del PPE en Bucuresti.

Les asociación Muyeres del Partíu Popular Européu (EPP Women poles sos sigles n'inglés) ye reconocida pol PPE como la so organización oficial de muyeres. Liderada pola eurodiputada Doris Pack, y con más de 50 organizaciones miembro de toa Europa, dedicar a la promoción de la participación política de les muyeres y d'asuntos rellacionaos coles muyeres.[82]

Pyme Europa

[editar | editar la fonte]
Rueda de prensa de Pyme Europa nel XXI Congresu del Partíu Popular Européu en Bucuresti.

La rede Pyme Europa, tien como oxetivu ameyorar la política europea por que sía más abierta a los pequeños y medianos empresarios. Esta entidá tien una especial importancia pal PPE, yá que considera a les Pymes como una importante fonte de trabayu, prosperidá y crecedera.

Una de les principales prioridaes de l'asociación, dirixida pol eurodiputáu Bendt Bendtsen, propón reformar el marcu llegal de pequeñes y medianes empreses na Xunión Europea, y promover asina los sos intereses n'Europa por que sían verdaderu motor de la economía del continente.[83][84]

Unión Europea de Mayores

[editar | editar la fonte]

La Unión Europea de Persones Mayores (ESCU poles sos sigles n'inglés), foi fundada en Madrid nel añu 1995 y ta liderada por Ann Hermans del partíu belga Cristianu Demócrata y Flamencu. Ye la organización política más grande de persones mayores, con 36 organizaciones de 27 estaos, sumando más de 1.200.000 miembros.[85]

La ESCU ta dedicada a la llucha pol meyoramientu de los derechos de los mayores y la so incorporación na sociedá. Los sos oxetivos son la promoción del rol de los mayores nuna sociedá europea qu'avanza n'edá, la llucha contra la discriminación de los vieyos, el sistema de pensiones européu, rellaciones interxeneracionales y la participación.[86]

Unión Europea de Trabayadores Demócrata Cristianos

[editar | editar la fonte]

La Unión Europea de Trabayadores Demócrata Cristianos (EUCDW poles sos sigles n'inglés) ye la organización de trabayadores de lPartido Popular Européu, qu'arrexunta a 24 organizaciones de 18 países europeos, y ta liderada pol eurodiputáu alemán Elmar Brok.[87]

La EUCDW busca la unificación política d'una Europa democrática, promover el desenvolvimientu del PPE sobre les bases de la enseñanza social cristiana, representar y defender los intereses de los trabayadores na política europea, trabayar polos principios de la enseñanza social cristiana y aumentar la cooperación colos trabayadores y los sos representantes pa concretar el Modelu Social Européu.[88]

Miembros simpatizantes

[editar | editar la fonte]

A lo último, vale destacar que la comisaria europea búlgara Kristalina Georgieva nun forma parte de nengún partíu estatal nel so país, anque fuera propuesta por Ciudadanos pol Desenvolvimientu Européu de Bulgaria pal cargu, pero tien el cargu de miembru simpatizante del Partíu Popular Européu. Anteriores comisarios como Andris Piebalgs o Dacian Ciolos, tuvieron el mesmu estatus.

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Nordsieck, Wolfram. «Partíos y eleiciones n'Europa: La base de datos sobre les eleiciones parllamentariu y partíu políticos n'Europa» (inglés). Consultáu'l 25 de mayu de 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 Guerra, Raquel (25 de xunu de 2009). Los tories de Cameron lideren el nuevu grupu euroescéptico surdíu na XE. El Confidencial. http://www.elconfidencial.com/mundo/2009-06-25/los-tories-de-cameron-lideren-el-nuevu-grupu-euroesceptico-surdíu-en-la-ue_612356/. Consultáu'l 25 de mayu de 2016. 
  3. ↑ Colomer, Josep Maria (2008). «The European Union: A Federal, Democratic Empire?», Routledge: Comparative european politics, Tercer (n'inglés), Reinu Xuníu: Routledge, páx. 286-288. ISBN 978-0–415-43755-4. Consultáu'l 25 de mayu de 2016.
  4. ↑ 4,0 4,1 Parllamentu Européu. «Eurodiputáu del Parllamentu Européu». Consultáu'l 25 de mayu de 2016.
  5. ↑ Parllamentu Européu (3 de payares de 2014). «La Comisión Europea 2014-2019». Consultáu'l 25 de mayu de 2016.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Partíu Popular Européu. «Líderes» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2017-02-14. Consultáu'l 31 de mayu de 2016.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 Partíu Popular Européu. «Partíos miembru» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2013-04-16. Consultáu'l 25 de mayu de 2016.
  8. ↑ Asamblea Parllamentaria del Conseyu d'Europa. «XML2HTML-EN.asp?lang=en&XmlId=PoliticalGroup-EPP-CD Diputaos del Grupu del Partíu Popular Européu» (inglés). Consultáu'l 25 de mayu de 2016.
  9. ↑ 9,0 9,1 Partíu Popular Européu. «Sobre nós» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2017-05-02. Consultáu'l 25 de mayu de 2016.
  10. ↑ 10,0 10,1 (n'inglés) Los oríxenes democristianos del Partíu Popular Européu: Valores y relevancia pa les polítiques editorial=Wildfried Martens Centre for European Studies. payares de 2014.  páxs. 4-5. Archivado del original el 2016-06-25. https://web.archive.org/web/20160625102900/http://www.martenscentre.eu/sites/default/files/publication-files/christian_democratic_origins_of_the_epp-web.pdf. Consultáu'l 25 de mayu de 2016. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Sepulveda, Alberto (xunetu de 1986). «Congresu de la Internacional Demócrata Cristiana». Revista d'Estudios Internacionales:  páxs. 944-945. https://dialnet.unirioja.es/descarga/articulo/2496523.pdf. Consultáu'l 25 de mayu de 2016. 
  12. ↑ Pablo VI (14 d'ochobre de 1964). «Discursu del Santu Padre Pablo VI al Grupu democristiano del Parllamentu Européu». Consultáu'l 25 de mayu de 2016.
  13. ↑ Europe Politique. «Eleiciones europees de 1979» (francés). Consultáu'l 25 de mayu de 2016.
  14. ↑ Europe Politique. «Eleiciones europees de 1984» (francés). Consultáu'l 25 de mayu de 2016.
  15. ↑ Antich, José (29 de xineru de 1988). El Partíu Popular Européu niega que AP vaya a entrar nel grupu democristiano. Grupo PRISA. https://elpais.com/diario/1988/01/29/espana/570409224_850215.html. Consultáu'l 26 de mayu de 2016. 
  16. ↑ Historia Eleutoral. «Distribución de los Eurodiputaos españoles en grupos parllamentarios». Consultáu'l 26 de mayu de 2016.
  17. ↑ Europe Politique. «Eleiciones europees de 1989» (francés). Consultáu'l 26 de mayu de 2016.
  18. ↑ se pena-de-tachar-el pactu-de-estupido-pese-a criticar_136866.html Prodi nun se pena de tachar el pactu de "estúpidu" magar les crítiques. Vocento. 19 d'ochobre de 2002. https://www.abc.es/hemeroteca/historico-19-10-2002/abc/Economia/prodi-nun se pena-de-tachar-el pactu-de-estupido-pese-a criticar_136866.html. Consultáu'l 25 de mayu de 2016. 
  19. ↑ Significaos. «Biografía de Sauli Niinistö». Consultáu'l 25 de mayu de 2016.
  20. ↑ Europe Politique. «Eleiciones europees de 1994» (francés). Consultáu'l 26 de mayu de 2016.
  21. ↑ Europe Politique. «Eleiciones europees de 1999» (francés). Consultáu'l 26 de mayu de 2016.
  22. ↑ Unión Europea de Mayores (6 de payares de 2015). «Celebración del 20 aniversariu en Bruxeles» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-07-01. Consultáu'l 27 de mayu de 2016.
  23. ↑ Yárnoz, Carlos (19 d'ochobre de 2002). La derecha europea sotierra'l so defensa d'una Europa federal. Grupo PRISA. https://elpais.com/diario/2002/10/19/internacional/1034978419_850215.html. Consultáu'l 28 de mayu de 2016. 
  24. ↑ Europe Politique. «Eleiciones europees de 2004» (francés). Consultáu'l 28 de mayu de 2016.
  25. ↑ David Cameron (13 de xunetu de 2006) (n'inglés). Declaración sobre Europa de David Cameron. BBC. http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/politics/5175994.stm. Consultáu'l 28 de mayu de 2016. 
  26. ↑ BBC News (22 de xunu de 2009) (n'inglés). Los eurodiputaos conservadores formen un nuevu grupu. BBC. http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/politics/8112581.stm. Consultáu'l 28 de mayu de 2016. 
  27. ↑ Grupu de los Conservadores y Reformistes Europeos. «Sobre ECR nel Parllamentu Européu» (inglés). Consultáu'l 28 de mayu de 2016.
  28. ↑ Europe Politique. «Eleiciones europees de 2009» (francés). Consultáu'l 28 de mayu de 2016.
  29. ↑ 29,0 29,1 Partíu Popular Européu (ochobre de 2012). Programa Base del Congresu Estatutariu del 17 y 18 d'ochobre de 2012. http://www.epp.eu/files/uploads/2015/09/Platform2012_YE1.pdf. Consultáu'l 28 de mayu de 2016. 
  30. ↑ 30,0 30,1 Partíu Popular Européu (ochobre de 2012). Manifiestu del Congresu Estatutariu del 17 y 18 d'ochobre de 2012. http://www.epp.eu/files/uploads/2015/09/Manifesto2012_YE.pdf. Consultáu'l 28 de mayu de 2016. 
  31. ↑ Europe Politique. «Eleiciones europees de 2014» (francés). Consultáu'l 28 de mayu de 2016.
  32. ↑ Parllamentu Européu (25 de mayu de 2014). Eleiciones 2014: Escaños por Estáu miembru. Archivado del original el 2014-07-08. https://web.archive.org/web/20140708092219/http://www.resultados-elecciones2014.eu/es/seats-group-member-2014.html. Consultáu'l 28 de mayu de 2016. 
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 Axencia EFE (24 de xunu de 2014). partise-la presidencia-de-la-eurocamara Conservadores y socialistes vuelven partise la presidencia de la Eurocámara. Display Connectors. https://www.publico.es/politica/529956/conservadores-y-socialistes-vuelven partise-la presidencia-de-la-eurocamara. Consultáu'l 28 de mayu de 2016. 
  34. ↑ 34,0 34,1 Grupu de l'Alianza de los Lliberales y Demócrates per Europa (26 de xunu de 2014) (n'inglés). PPE, S&D y ALDE pa formar una mayoría estable nel Parllamentu Européu pa la próxima Comisión Europea. http://www.alde.eu/nc/press/press-and-release-news/press-release/article/epp-sd-and-alde-to-form-a-stable-majority-in-the-ep-for-the-next-european-commission-43155/. Consultáu'l 28 de mayu de 2016. 
  35. ↑ 35,0 35,1 Comisión Europea (10 de setiembre de 2014). Comisión Juncker: un equipu sólido y esperimentao sinónimu de cambéu. http://europa.eu/rapid/press-release_IP-14-984_ye.htm. Consultáu'l 28 de mayu de 2016. 
  36. ↑ 36,0 36,1 Conseyu Européu (24 d'ochobre de 2014) (n'inglés). Conclusiones del Conseyu Européu del 23 y 24 d'ochobre. http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/ec/145397.pdf. Consultáu'l 28 de mayu de 2016. 
  37. ↑ 37,0 37,1 Boletín Oficial del Estáu (31 d'ochobre de 2014). Decisión del Conseyu Européu de 23 d'ochobre de 2014 pola que se noma a la Comisión Europea. http://www.boe.es/doue/2014/311/L00036-00038.pdf. Consultáu'l 28 de mayu de 2016. 
  38. ↑ Europa Press (10 d'ochobre de 2013). Fina'l presidente del PP Européu dos díes depués de dexar el cargu por cáncer. Unidá Editorial. https://www.elmundo.es/elmundo/2013/10/10/union_europea/1381389745.html. Consultáu'l 28 de mayu de 2016. 
  39. ↑ Europa Press (12 de payares de 2013). Joseph Daul, escoyíu por mayoría presidente del Partíu Popular Européu. Europa Press. https://www.europapress.es/internacional/noticia-joseph-daul-escoyíu-mayoria-presidente-partíu-popular-européu-20131112182803.html. Consultáu'l 28 de mayu de 2016. 
  40. ↑ Sasmatzoglou, Kostas (xunetu de 2011) (n'inglés). European Factbook 2011: El Partíu Popular Européu y les polítiques de centru derecha. Wildfried Martens Centre for European Studies.  páxs. 8-9. Archivado del original el 2016-06-25. https://web.archive.org/web/20160625111402/http://www.martenscentre.eu/sites/default/files/publication-files/factbook_2011.pdf. Consultáu'l 25 de mayu de 2016. 
  41. ↑ Ibañez, Juan González (13 de payares de 1992). Los nacionalistes y el PP enfrentar n'Atenes por cuestiones de protagonismu. Grupo PRISA. https://elpais.com/diario/1992/11/13/espana/721609217_850215.html. Consultáu'l 30 de mayu de 2016. 
  42. ↑ Internacional Demócrata de Centru (18 d'ochobre de 2012). «congresu-del-ppe-aprueba-el-nuevu-programa-del-partíu-un-nuevu-manifiestu-politico-y-nuevos-resolvimientos-y-escueye-los sos-nuevos-organos-direutivos/ El Congresu del PPE aprueba'l nuevu programa del partíu, un nuevu manifiestu políticu y nuevos resolvimientos y escueye los sos nuevos órganos direutivos». Consultáu'l 30 de mayu de 2016.
  43. ↑ Partíu Popular (6 de marzu de 2014). "El Manifiestu eleutoral del PPE tien como oxetivu claro la crecedera y l'emplegu". http://www.pp.es/actualidad-noticia/manifiestu-eleutoral-ppe-tien-como-oxetivu-claru-crecedera-emplego. Consultáu'l 30 de mayu de 2016. 
  44. ↑ Partíu Popular Européu (marzu de 2014). Manifiestu Eleutoral de 2014. https://issuu.com/eppparty/docs/eppmanifesto_ye. Consultáu'l 30 de mayu de 2016. 
  45. ↑ 45,0 45,1 45,2 45,3 45,4 Partíu Popular Européu. «Estructura» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-09-27. Consultáu'l 31 de mayu de 2016.
  46. ↑ 46,0 46,1 46,2 46,3 Partíu Popular Européu (7 d'avientu de 2011). «Estatuto». Consultáu'l 31 de mayu de 2016.
  47. ↑ Partíu Popular Européu. «Cumbre» (inglés). Consultáu'l 2 de xunu de 2016.
  48. ↑ 48,0 48,1 Grupu del Partíu Popular Européu. «nuesu-llabor-con-el partíu popular-européu El nuesu llabor col Partíu Popular européu». Consultáu'l 2 de xunu de 2016.
  49. ↑ Partíu Popular Européu. «Reunión ministeriales» (inglés). Consultáu'l 2 de xunu de 2016.
  50. ↑ 50,0 50,1 El polacu Donald Tusk, escoyíu presidente del Conseyu Européu. El Mundo. https://www.elmundo.es/internacional/2014/08/30/5402058aca4741911b8b4579.html. Consultáu'l 30 de mayu de 2016. 
  51. ↑ 51,0 51,1 Pérez, Claudi (15 de xunetu de 2014). Juncker, escoyíu presidente de la Comisión Europea. Grupo PRISA. http://internacional.elpais.com/internacional/2014/07/15/actualidad/1405405116_173386.html. Consultáu'l 30 de mayu de 2016. 
  52. ↑ Gallego, Javier G. (27 de xunu de 2014). Jean-Claude Juncker, designáu polos líderes de la XE pa presidir la Comisión Europea. Unidá Editorial. https://www.elmundo.es/internacional/2014/06/27/53ad82fb268y3ede238b4586.html. Consultáu'l 30 de mayu de 2016. 
  53. ↑ Partíu Popular Européu. «El nuesu presidente». Archiváu dende l'orixinal, el 2016-01-11. Consultáu'l 30 de mayu de 2016.
  54. ↑ Comité de les Rexones. «Miembro y suplentes» (inglés). Consultáu'l 2 de xunu de 2016.
  55. ↑ Grupu del Partíu Popular Européu nel Comité de les Rexones. «Miembro» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-06-25. Consultáu'l 2 de xunu de 2016.
  56. ↑ Grupu del Partíu Popular Européu nel Comité de les Rexones. «Presidente» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-06-25. Consultáu'l 2 de xunu de 2016.
  57. ↑ Comité de les Rexones. «Presidente» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2018-04-21. Consultáu'l 2 de xunu de 2016.
  58. ↑ Asamblea Parllamentaria del Conseyu d'Europa. «Miembro» (inglés). Consultáu'l 2 de xunu de 2016.
  59. ↑ Grupu del Partíu Popular Européu nel Conseyu Européu. «Reglamentu Internu» (inglés). Consultáu'l 2 de xunu de 2016.
  60. ↑ Grupu del Partíu Popular Européu nel Conseyu Européu. «Presidente» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-03-23. Consultáu'l 2 de xunu de 2016.
  61. ↑ 61,0 61,1 61,2 61,3 61,4 Partíu Popular Européu. «Más allá de la Unión Europea». Consultáu'l 3 de xunu de 2016.
  62. ↑ Grupu del Partíu Popular Européu nel Conseyu Européu. «Miembro» (inglés). Consultáu'l 2 de xunu de 2016.
  63. ↑ Asamblea Parllamentaria de la OTAN. «Biografía de Karl A. Lamers» (inglés). Consultáu'l 3 de xunu de 2016.
  64. ↑ Institutu Republicanu Internacional. «¿Quien somos?» (inglés). Consultáu'l 3 de xunu de 2016.
  65. ↑ Institutu Republicanu Internacional (9 de febreru de 2007). «El IRI exerz de anfitrión del presidente del Partíu Popular Européu» (inglés). Consultáu'l 3 de xunu de 2016.
  66. ↑ John McCain (30 d'agostu de 2011). «El senador John McCain y el presidente del PPE Wilfried Martens encamienten a les autoridaes ucraínes a lliberar a Yulia Timoshenko» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-08-06. Consultáu'l 3 de xunu de 2016.
  67. ↑ Unión Internacional Demócrata. «Miembro» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-07-31. Consultáu'l 3 de xunu de 2016.
  68. ↑ Internacional Demócrata de Centru. «Partíos». Consultáu'l 3 de xunu de 2016.
  69. ↑ 69,0 69,1 69,2 69,3 69,4 Partíu Popular Européu. «Fundaciones» (inglés). Consultáu'l 6 de xunu de 2016.
  70. ↑ Centro Martens Wilfried d'Estudios Europeos. «Red» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2018-04-27. Consultáu'l 6 de xunu de 2016.
  71. ↑ Centro Martens Wilfried d'Estudios Europeos. «Sobre nós» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2017-04-17. Consultáu'l 6 de xunu de 2016.
  72. ↑ Red Europea d'Idees. «Sobre nós». Archiváu dende l'orixinal, el 2018-02-24. Consultáu'l 6 de xunu de 2016.
  73. ↑ Rede Europea d'Idees. «Grupo de trabayu» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2017-11-14. Consultáu'l 6 de xunu de 2016.
  74. ↑ Fundación Robert Schuman. «La Fundación Robert Schuman nel corazón d'Europa». Consultáu'l 6 de xunu de 2016.
  75. ↑ 75,0 75,1 75,2 Partíu Popular Européu (2 de xunu de 2015). «Reglamentu». Consultáu'l 1 de xunu de 2016.
  76. ↑ Partíu Popular Européu. «Red: Asociaciones» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2016.
  77. ↑ Estudiantes Demócrates Europeos. «Historia» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-06-11. Consultáu'l 1 de xunu de 2016.
  78. ↑ Estudiantes Demócrates Europeos. «Presidente» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-06-11. Consultáu'l 1 de xunu de 2016.
  79. ↑ Estudiantes Demócrates Europeos. «Miembro» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-06-11. Consultáu'l 1 de xunu de 2016.
  80. ↑ Juventud del Partíu Popular Européu. «Sobre nós» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2016.
  81. ↑ Juventud del Partíu Popular Européu. «Miembro» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2016.
  82. ↑ Mujer del Partíu Popular Européu. «Sobre nós» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2019-03-30. Consultáu'l 1 de xunu de 2016.
  83. ↑ Pymes Europa. «Sobre nós» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2016.
  84. ↑ Pymes Europa. «Estructura» (inglés). Consultáu'l 1 de xunu de 2016.
  85. ↑ Unión Europea de Persones Mayores. «Sobre nós» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-07-01. Consultáu'l 1 de xunu de 2016.
  86. ↑ Unión Europea de Persones Mayores. «Los nuesos valores» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-07-01. Consultáu'l 1 de xunu de 2016.
  87. ↑ Unión Europea de Trabayadores Demócrata Cristianos. «Organizaciones» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2010-02-08. Consultáu'l 1 de xunu de 2016.
  88. ↑ Unión Europea de Trabayadores Demócrata Cristianos. «Bienvenida» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2015-08-13. Consultáu'l 1 de xunu de 2016.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]






Error de cita: Esisten etiquetes <ref> pa un grupu llamáu "nota", pero nun s'alcontró la etiqueta <references group="nota"/> correspondiente